De orgie van anti-Russische propaganda in de westerse media omvat de merkwaardige bewering dat het Moskou is dat het vertrouwen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen ondermijnt, en niet de alom verachte grote partijkandidaten, merkt William Blum op.
Door Willem Blum
“Rusland verdacht van verkiezingsprogramma. Amerikaanse onderzoeken zijn van plan wantrouwen bij de kiezers te zaaien.” Dat is de Washington Post Hoofdkop op pagina één van 6 september. Denk er eens over na. De verkiezingen waar Amerikanen onder lijden, ineenkrimpend van schaamte, waardoor ze eraan denken om naar het buitenland te verhuizen en afstand te doen van hun staatsburgerschap; een verkiezing die ervoor zorgt dat de Founding Fathers moeten overgeven als ze zich omdraaien in hun graf … dit komt omdat de Russische Duivels wantrouwen bij de kiezers zaaien! Wie weet?
Maar zo zijn Commies natuurlijk. Oh wacht, ik vergat het, het zijn geen Commies meer. Dus wat zijn ze? Ah ja, ze hebben nog steeds dat vreselijke oude probleem dat zo verdient te worden veroordeeld door fatsoenlijke mensen overal ter wereld. Ze willen de Amerikaanse wereldheerschappij in de weg staan. De zenuw!
Een militaire parade op het Rode Plein. 9 mei 2016 Moskou. (Foto van: http://en.kremlin.ru)
De eerste Koude Oorlog voerde een lobotomie uit bij Amerikanen, waarbij hersenmaterie werd vervangen door anticommunistische virale materie, wat meer dan zeventig jaar functionele nationale domheid teweegbracht. Voor iedereen die dit leuke evenement heeft gemist, is er goed nieuws: de Tweede Koude Oorlog is aangebroken, net zo groot en stom als altijd.
Rusland en Vladimir Poetin krijgen herhaaldelijk en automatisch de schuld van allerlei slechte dingen. Het verhaal dat volgt op het bovenstaande Washington Post De kop neemt niet eens de moeite om iets te verzinnen dat zou kunnen doorgaan voor bewijs van de bewering. De krant maakt deze bewering alleen maar en wijst er tegelijkertijd op dat “de inlichtingengemeenschap niet zegt dat zij ‘definitief bewijs’ heeft van dergelijk geknoei, of dat er Russische plannen zijn om dat te doen.” Maar de kop op pagina één heeft zijn doel al gediend.
Hillary Clinton beschuldigde Rusland in haar debat met Donald Trump eveneens van allerlei vormen van computerhacking. Zelfs Trump, die doorgaans geen voorstander is van nauwkeurigheid, daagde haar uit om iets in de trant van bewijsmateriaal aan te bieden. Ze had niets te bieden.
In ieder geval is dit allemaal een afleidingsmanoeuvre. Het is niet per se het hacken waar het establishment last van heeft; het zijn de onthullingen van hun leugens die hen tegen de muur drijven. De hack van het Democratische Nationale Comité aan de vooravond van de partijconventie bracht een aantal gênante interne e-mails aan het licht, waardoor het aftreden van DNC-voorzitter Debbie Wasserman Schultz werd afgedwongen.
Op 12 september konden we lezen in de Post dat een bekende arts had opgeroepen om Hillary Clinton na haar ineenstorting in New York te laten onderzoeken op mogelijke vergiften. De goede dokter zei: “Ik vertrouw de heer Poetin en de heer Trump niet. Met die twee is alles mogelijk.”
De 'invasie' van de Krim
Er zouden hier nog tal van andere voorbeelden gegeven kunnen worden van de Post bijna-jeugdige anti-Russische vooroordelen. Een van de meest voorkomende onderwerpen was de Krim. De “invasie” van Moskou op het Krim-schiereiland in Oekraïne in februari 2014 wordt herhaaldelijk aangehaald als bewijs van het oorlogszuchtige en expansionistische buitenlandse beleid van Moskou en de noodzaak voor Washington om het monster van de defensiebegroting opnieuw te voeden.
Vice-staatssecretaris van Europese Zaken Victoria Nuland, die aandrong op de staatsgreep in Oekraïne en hielp bij het kiezen van de leiders na de staatsgreep.
Maar we worden er nooit aan herinnerd dat Rusland reageerde op een door de VS gesteunde staatsgreep die de democratisch gekozen regering van Oekraïne aan de Russische grens omver wierp en verving door een regime waarin neonazi’s, compleet met hakenkruizen, zich heel erg thuis voelen. Rusland “viel binnen” om de Oost-Oekraïense bevolking te helpen in hun verzet tegen deze regering, en stak niet eens de grens over, aangezien Rusland al een militaire basis in Oekraïne had.
De NAVO (=VS) omsingelt Rusland al tientallen jaren. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov vatte de verfijnde schaamteloosheid hiervan samen met zijn opmerking van 27 september 2014: “Excuseer ons voor ons bestaan midden in uw bases.”
Daarentegen is hier de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry: “De NAVO is voor niemand een bedreiging. Het is een defensieve alliantie. Het is simpelweg bedoeld om veiligheid te bieden. Het is niet gericht op Rusland of wie dan ook.”
NAVO-oorlogsspelletjes in deze gebieden zijn frequent, vrijwel constant. De omsingeling van Rusland is vrijwel voltooid, behalve Georgië en Oekraïne. In juni beschuldigde de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Frank-Walter Steinmeier, de NAVO op schokkende wijze van “oorlogszucht” tegen Rusland. Hoe zouden de Verenigde Staten reageren op een Russische staatsgreep in Mexico of Canada, gevolgd door Russische militaire oefeningen in hetzelfde gebied?
Sinds het einde van de Koude Oorlog is de NAVO koortsachtig op zoek naar een reden om haar bestaan te rechtvaardigen. Hun probleem kan worden samengevat met de volgende vraag: als de NAVO nooit had bestaan, welk argument zou er nu kunnen worden aangevoerd om de NAVO in het leven te roepen?
De regelrechte arrogantie van het Amerikaanse beleid in Oekraïne werd het best belichaamd door de inmiddels beroemde opmerking van Victoria Nuland, adjunct-secretaris bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, in reactie op mogelijke bezwaren van de Europese Unie tegen de rol van Washington in Oekraïne: “Fuck the EU”, verklaarde ze charmant.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten streeft Rusland niet naar wereldheerschappij, en zelfs niet naar de overheersing van Oekraïne, iets wat Moskou gemakkelijk zou kunnen bewerkstelligen als het dat zou willen. Evenmin was de Sovjet-Unie van plan Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog te domineren. We moeten niet vergeten dat Oost-Europa communistisch werd omdat Hitler het, met goedkeuring van het Westen, gebruikte als snelweg om de Sovjet-Unie te bereiken en het bolsjewisme voor altijd uit te roeien; en dat de Russen in de Eerste en Tweede Wereldoorlog ongeveer 40 miljoen mensen verloren omdat het Westen deze snelweg tweemaal had gebruikt om Rusland binnen te vallen. Het hoeft geen verrassing te zijn dat de Sovjets na de Tweede Wereldoorlog vastbesloten waren de snelweg af te sluiten.
Uw partner voor Washington Post's De campagne om Rusland af te schilderen als de vijand is onverbiddelijk. Opnieuw konden we op de 19e in de krant het volgende lezen: “Amerikaanse inlichtingen- en wetshandhavingsinstanties onderzoeken wat zij zien als een brede geheime Russische operatie in de Verenigde Staten om publiek wantrouwen te zaaien bij de komende presidentsverkiezingen en bij de Amerikaanse politieke verkiezingen. instellingen, inlichtingendiensten en congresfunctionarissen zeiden.”
Niets is echter te vergelijken met de toespraak van president Obama tot de Algemene Vergadering van de VN (24 september 2014), waarin hij Rusland classificeerde als een van de drie bedreigingen voor de wereld, samen met Islamitische Staat en Islamitische Staat. ebola.
Een oorlog tussen de nucleair aangedreven Verenigde Staten en het nucleair aangedreven Rusland is ‘ondenkbaar’. Behalve dat Amerikaanse militairen erover nadenken, zoals de Amerikaanse generaal Thomas Power uit de Koude Oorlog, die spreekt over een nucleaire oorlog of een eerste aanval door de VS: “Het hele idee is om doden de klootzakken! Als er aan het einde van de oorlog twee Amerikanen en één Rus zijn, winnen wij!” De reactie van een van de aanwezigen was: “Nou, je kunt er maar beter voor zorgen dat het een man en een vrouw zijn.”
William Blum is een auteur, historicus en gerenommeerd criticus van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Hij is de auteur van Killing Hope: Amerikaanse militaire en CIA-interventies sinds de Tweede Wereldoorlog en Rogue State: een gids voor 's werelds enige superkracht, onder andere. [Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Anti-Empire Report, http://williamblum.org/ .]
Bedankt voor het artikel
Ik wacht tot de New York Times bericht dat Rusland onze kostbare lichaamsvloeistoffen vervuilt. Het zou nu elke dag moeten kunnen zijn.
Naarmate steeds meer Amerikanen enig perspectief krijgen op ‘terreur’ en terrorisme, wordt de politiek van angst steeds minder effectief als een manier om de publieke opinie te manipuleren. Als gevolg hiervan wordt Washington steeds wanhopiger op zoek naar een vijand wiens dreiging kan worden opgeblazen zonder dat het publiek zijn geloofwaardigheid in twijfel trekt. Want zoals Trump. het establishment in Washington zou heel graag – en dat is dringend nodig – ‘Amerika weer groot maken’. En aangezien de ‘grootheid’ van Amerika al sinds het einde van de Koude Oorlog rond de put cirkelt – eigenlijk sinds Ronald Reagan het ovale kantoor betrad – doet Washington in zijn wanhoop, incompetentie en gebrek aan creativiteit zijn best om terug te keren. de klok.
Amerikanen moeten zich wapenen tegen de propagandacampagne tegen Poetin, maar misschien zal een diepe duik in de geschiedenis van de betrekkingen tussen de VS en Rusland, die teruggaat tot het begin van de communistische revolutie, niet een voldoende groot percentage Amerikanen aanspreken. We gaan zelfs terug tot aan de Tweede Wereldoorlog, toen, in tegenstelling tot de opvatting die uit Hollywood werd verspreid, het niet de bijzondere heldenmoed van de VS was die de oorlog tegen Hitler won, maar eerder de USSR. Je hoeft alleen maar de lichaamstellingen te vergelijken.
Maar iets dat een groter deel van de bevolking enig perspectief zou kunnen bieden, is de dvd-serie van Oliver Stone, 'Untold History of the United States'. Ik was onder de indruk van de meedogenloze focus van Stone op de geschiedenis en de centrale plaats van de betrekkingen tussen de VS en de USSR en de uitgebreide propagandacampagne die de Amerikanen in een verhoogde staat van paniek hield, wat leidde tot de gretigheid van de Amerikanen om de regering te steunen – en zelfs aan te moedigen – om de leeuwen uit te storten. een deel van het geld van de belastingbetaler in een waanzinnig destructieve kernwapenwedloop en het vermogen om de planeet meerdere keren te vernietigen. Je vroeg je af waarom iemand deze kwetsbare planeet meer dan eens zou moeten vernietigen – of überhaupt. (En nu wil Obama een biljoen dollar reserveren voor de upgrade van het Amerikaanse kernwapenarsenaal. Go figger.)
In de tussentijd wordt er vanavond een PBS-programma uitgezonden naar aanleiding van het debat over de vice-presidentskandidaten, genaamd ‘American Umpire’. PBS is om veel dingen bewonderenswaardig, maar ik vermoed sterk dat dit programma daar niet een van zal zijn, maar het is waarschijnlijk de moeite waard om te kijken, al was het maar om de reactie van de Amerikaanse kijkers erop te kunnen begrijpen.
https://www.youtube.com/watch?v=cfvPFt-v_vw
- - vijf minuten.
Zullen toekomstige geschiedenisleraren hun leerlingen leren dat we inderdaad WO III, of WO IV, of WWV hadden kunnen vermijden, als de Amerikanen dat maar hadden gewild? Zullen de studenten vol ongeloof hun hoofd schudden over de arrogantie van de uitzonderlijk onmisbare VS, die niet wisten wanneer ze moesten stoppen met het intimideren van het democratisch geregeerde Rusland? Zullen de studenten versteld staan van de Poetin-toespraken die Poetin in vrijwel elke toespraak naar het Westen uitreikte? Zullen de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 de scheidslijn zijn van waar WO III begon? Zal er voldoende tijd zijn verstreken om de Clintons en hun Neocon-broeders te ontmaskeren als de bedrieglijke leugenaars die ze zijn, of in dit geval waren? Zoals ze zeggen: alleen de tijd zal het leren, en nog belangrijker, wie zal deze geschiedenis schrijven?
Weet je het niet meer? De geschiedenis eindigde toen de Sovjet-Unie instortte. Sindsdien bevinden we ons in de tripartiete wereld van 1984. Na de val van de muur waren we bondgenoten van Eurazië, omdat we altijd bondgenoten waren van Eurazië, en vijanden van Oost-Azië omdat zij altijd onze vijanden waren. Nu zijn we vijanden van Eurazië, omdat zij altijd onze vijanden zijn geweest, en wij zijn vrienden van Oost-Azië omdat zij altijd onze vrienden zijn geweest. En Big Brother (of Big Sister na november) zorgt ervoor dat je aan de lijn blijft of aan de ratten wordt gevoerd. En natuurlijk worden oorlogen niet uitgevochten om gewonnen te worden; ze zijn het perpetuum mobile van economisch welzijn voor de elite van de Binnenpartij. Vrees dus geen nucleair Armageddon, maar bereid u voor op nog minstens acht jaar van bezuinigingen en oorlog. En onthoud: oorlog is vrede, vrijheid is slavernij en onwetendheid is kracht.
Er zal niemand meer zijn om deze geschiedenis te schrijven.
Elke wolk, zeggen ze, heeft een zilveren randje. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog was de overgrote meerderheid van de Duitsers zich er waarschijnlijk ongemakkelijk van bewust geworden dat de ‘Slavische rassen’ op zijn minst gelijkwaardig waren aan de Duitsers. Mogelijk, in sommige belangrijke opzichten, hun superieuren.
Het is een les die ieder mens ter harte zou kunnen nemen. Oorlog, zo stelde Ambrose Bierce treffend, is Gods manier om Amerikanen aardrijkskunde te onderwijzen. Je zou hieraan kunnen toevoegen dat oorlog Gods manier is om alle arrogante elitisten te leren dat, in heel praktische zin, alle mensen gelijk zijn. Dus als je een oorlog begint tegen mensen die je veracht en waarvan je denkt dat je ze gemakkelijk kunt verpletteren, leer je misschien een heel bittere en praktische les over die mensen.
“We moeten niet vergeten dat Oost-Europa communistisch werd omdat Hitler het, met goedkeuring van het Westen, gebruikte als snelweg om de Sovjet-Unie te bereiken en het bolsjewisme voor altijd uit te roeien...”
…en, daar moet aan worden toegevoegd, om de “inferieure Slavische rassen” uit te roeien om meer Lebensraum voor het Meesterras te verschaffen. Net zoals Israël ernaar streeft de “inferieure Arabische rassen” uit te roeien om meer Lebensraum voor het Meesterras te verschaffen.
Hier is een artikel dat, in haar eigen woorden, heel beknopt de opvattingen van Hillary Clinton over de rol van Amerika in de wereld uitlegt:
http://viableopposition.blogspot.ca/2016/08/rebuilding-globe-in-hillary-clintons.html
Naar eigen zeggen lijkt het uiterst waarschijnlijk dat er onder Clinton II-presidentschap langdurige internationale onrust en confrontaties in het verschiet liggen.
Het zijn grotendeels de Amerikaanse media die zowel zichzelf als de presidentskandidaten in diskrediet brengen. Ik heb nog nooit zo'n onbeschaamde vooringenomenheid gezien. Trump werkt voortdurend samen in zowel belangrijke als triviale zaken, waarbij Hillary’s campagnestaf hand in hand werkt met de hele zogenaamde reguliere media. Veel internetsites die zich voordoen als verslaggevers van het nieuws, zoals de Huffington Post, besteden bijna de hele dag tekst aan het bashen van Trump... het ene verhaal na het andere, van de hoofdkop tot de kern van het nummer, niets anders dan het bashen van Trump. . En veel, zo niet het meeste ervan, is verzonnen zonder het geringste bewijs, net zoals ze voortdurend doen met Poetin, die volgens de Amerikaanse media blijkbaar het alter ego van Trump is. Je kunt je afvragen of het propagandafestijn ooit zal vertragen als Hillary eenmaal aan de macht is gekomen, of dat het publiek voortdurend zal worden lastiggevallen met het neoliberale/neoconservatieve evangelie om overhaaste beleidsacties met twijfelachtige peilingen te rechtvaardigen. Zodra er een bandwagon-effect optreedt, zijn mensen bang om niet aan boord te gaan, hoe roekeloos het voertuig ook over de weg rijdt. Ik bedoel, op een gegeven moment begreep elke goede Duitser de boodschap en dacht er zelfs niet meer aan om Hitler tegen te werken. Is dat waar dit allemaal naartoe gaat? Ik ben bang van wel.
zoals de achtenswaardige heer Blum opmerkt, zaait de kop alleen al 'wantrouwen' bij de verkiezingen...
niet dat extreem wantrouwen – op zijn zachtst gezegd – niet al wijdverspreid en al gerechtvaardigd is; ONGEACHT wie de twee facties van de ene zakelijke geldpartij ook kozen om ons te ‘vertegenwoordigen’…
onmiddellijke uitslag, gerangschikte keuze, hoe je het ook wilt noemen, die stemmethodes (ER UITgaande van een eerlijke en nauwkeurige telling! NIET vanzelfsprekend: papieren stembiljetten; met de hand geteld; lokaal gerapporteerd) zouden het voor de 99% mogelijk maken om weer voet aan de grond te krijgen in hun eigen land. (sic) kleine dee-democratie…
PRECIES waarom dat NOOIT zal gebeuren onder de vriendelijke bediening van het duopolie…
… en dit horrorverhaal zal zich elke twee/vier jaar herhalen als uitgeholde, rituele oefeningen van een potemkin-democratie, en u zult verdomd glimlachen en met uw vlag zwaaien en zeggen dat u het leuk vindt en ‘dank u, meneer, mag ik er alstublieft nog een hebben’ ', burger, want, MOTHERFUCKIN' EAGLES, bitchez! ! !
Weet je, gewoon schuim op de mond is geen samenhangend commentaar. Na “de achtenswaardige heer Blum”, met welke karakterisering ik het absoluut eens ben, ben je mij kwijtgeraakt. Dus wat dacht je ervan om gewoon uit te slapen wat je hebt gegeten, gedronken, gesnoven of in je buik hebt gewreven, en nog een keer te proberen ons te vertellen wat er in je tot nu toe niet-coherente geest zit. Niet beledigend bedoeld, excuseer mij, zegen uw hart.