China en Rusland gaan samen verder

De G20-top in China markeerde een mogelijke tektonische verschuiving in de mondiale economische macht, waarbij de Chinese president Xi aandrong op een nieuw model gebaseerd op fysieke connectiviteit, zoals 'One Belt, One Road', schrijft de ex-Britse diplomaat Alastair Crooke.

Door Alastair Crooke

Dit keer de G20 was anders. Opzettelijk zo. De Chinezen hadden het voorbereid en zo gepland. Toch was er, zoals altijd, bij de bijeenkomsten van de G20 weinig tastbaars om dit alles te laten zien. Geen grote oplossingen. Geen vooruitgang ‘in de marge’ ten aanzien van Syrië, Oekraïne, Jemen of een veronderstelde truc om de oliemarkt te beheersen. Gewoon het gebruikelijke, voorgekookte, saaie communiqué over de noodzaak van groei.

Meestal oefenden de deelnemers hun vertrouwde standpunten (dit was het geval voor de discussies over Syrië en Oekraïne: de Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president Francois Hollande hadden er moeite mee om met de Russische Vladimir Poetin te praten zonder dat de Oekraïense Petro Porosjenko aanwezig was – zoals oorspronkelijk het geval was geweest. gepland).

Dus, hoe was deze G20 anders? Welnu, als je goed luistert, kun je misschien wel de voetstappen van verandering ontdekken – van een nieuwe ‘orde’ die zich klaarmaakt om (op het juiste moment) het podium te betreden. Het geluid van deze voetstappen werd opzettelijk ‘verzacht’ – ontworpen om een ​​vreedzame opkomst van een nieuw mondiaal leiderschap mogelijk te maken. Het sleutelwoord hier was ‘verandering zonder onrust’.

Wat anders was, was dat het duidelijk was De Chinese G20. China deed dat niet zomaar gastheer de G20 voor Amerika om binnen te vallen, zijn “leiderschap” te geven en een stempel te drukken op de procedure, en dan weg te vliegen. China heeft dat tijdens deze G20 heel duidelijk gemaakt it was leidend, en om het nog duidelijker te maken: het zorgde ervoor dat de wereld zou zien dat de eregast de Russische president was, en niet de Amerikaanse president (die helaas enkele technische problemen ondervond die zijn ceremoniële aankomst ontsierden). Er was hier een dieper doel: het onderstrepen van de strategische coördinatie met Rusland in de context van het tentoonspreiden van Chinees leiderschap.

Om te voorkomen dat deze zorgvuldige choreografie van de G20 in het Westen onopgemerkt zou blijven, had president Xi de essentie van zijn G20-boodschap getelegrafeerd toen hij de Chinese Communistische Partij toesprak op de verjaardag van haar oprichting, ongeveer een maand eerder.

Op die verjaardag sprak president Xi vertelde de partij die: “De wereld staat aan de vooravond van radicale veranderingen. We zien hoe de EU geleidelijk afbrokkelt en de Amerikaanse economie instort. Dit zal eindigen in een nieuwe wereldorde.”

'Kritisch punt'

Xi zei het opnieuw tijdens de G20, toen hij de staatshoofden vertelde dat de wereld zich op een “kritiek moment” bevond als gevolg van de trage vraag, volatiele financiële markten en zwakke handels- en investeringsniveaus. Hij waarschuwde tegen de huidige trend in de richting van protectionisme, en zei dat de dreiging die uitgaat van markten met een hoge schuldenlast ernstig is.

Hij deed ook nog twee dingen: hij suggereerde dat de globalisering meer op een fysieke manier zou worden gedefinieerd, dan op een westerse, gefinancialiseerde manier. En hij stelde ook voor dat de handelsregels niet het voorrecht van de VS alleen zouden moeten zijn, maar zouden moeten worden overeengekomen door de G20-ministers van Handel gezamenlijk (een taak die zij begonnen met te proberen overeenstemming te bereiken over negen sleutelbeginselen).

Bovendien heeft Xi er met succes op aangedrongen dat de G20 de noodzakelijke hervormingen voor de internationale financiële instellingen zou doorvoeren – in essentie dringt hij aan op een rechtvaardiger verdeling van macht en status in internationale financiële organisaties.

Kortom, omdat conventionele monetaire maatregelen (zoals ‘kwantitatieve versoepeling’ of QE) en onconventionele maatregelen zijn dergelijke obligatie-aankopen door centrale banken zo ineffectief gebleken in het stimuleren van de groei (zoals bekend expliciet door de Chinese vice-minister van Financiën) en aangezien de groeimotoren uit eerdere ronden van technische vooruitgang ook zijn verdwenen, zal het Chinese recept voor het creëren van fysieke connectiviteit via de OBOR (Eén Belt, Eén Weg) Het initiatief lijkt de veelbelovendste manier te zijn om de mondiale groei nieuw leven in te blazen, stelde Xi.

Dit, samen met nieuwe handelsregels en een hervorming van de financiële orde (momenteel afgestemd op de Amerikaanse en EU-belangen), zou ‘verandering zonder onrust’ mogelijk kunnen maken – dat wil zeggen dat dit het beste vooruitzicht was op verandering zonder financiële ineenstorting en economische schokken (China en Rusland hoop). Onuitgesproken blijft het gevolg dat zonder dergelijke beleidsherschikkingen beide staten de onvermijdelijkheid van een verdere “schok” voorzien, vergelijkbaar met die van 2008.

Voor alle duidelijkheid: hoewel zacht gezegd, zijn zowel China als Rusland bezig met het afzwakken van ernstige waarschuwingen over een dreigende crisis, het wanbeheer van het financiële systeem door het Westen en zijn overmatige afhankelijkheid van verdere door schulden gedreven, gefinancialiseerde reacties.

China streeft naar fysieke investeringen, innovatie en connectiviteit (maritiem, spoor, pijplijn en elektronisch) om de toekomstige aanjagers van de groei te worden, in plaats van meer NIRP (negatief rentebeleid), QE en de aankoop van obligaties. Het Westen is het misschien niet helemaal oneens met de ongunstige diagnose van Xi, maar laatstgenoemde heeft zichzelf in een hoek gedreven van waaruit geen duidelijke uitweg bestaat die niet het risico loopt de crisis te veroorzaken die het Westen nog verder probeert uit te bannen. Het ziet “geen alternatief” (genaamd “TINA” voor “er is geen alternatief”).

En voor alle duidelijkheid: China brengt de G20 op één lijn met het door de Amerikanen geclaimde voorrecht om de handelsregels vast te stellen (via de TIPP en de TPP), en de 'regels' van het financiële 'systeem.” Het lijkt erop dat de G20 instemde met beide Chinese voorstellen – Westers ‘leiderschap’ was een uitgeholde troef bij deze G20.

Niet uitstellen naar Amerika

President Xi heeft zichzelf daarom gepresenteerd als een wereldleider die van plan is het voortouw te nemen, althans in economische aangelegenheden, en zich niet simpelweg wil neerleggen bij de ‘onmisbare natie’ om het woord voor zichzelf te houden.

Dmitry Kosyrev, een politiek analist gespecialiseerd in het Verre Oosten bij het Russische persbureau RIA Novosti, commentaar op de top in Hangzhou schreef: “Het hele idee van de vreedzame opkomst van China is dat deze opkomst niet tegen enig ander land gericht is”, en dit komt tot uiting in het taalgebruik: geen vuurwerk, geen harde beschuldigingen.

Maar ondanks de zachte taal komt ‘Xi’s G20’ niettemin neer op een seismische verschuiving in termen van Chinees beleid (zelfs als er geen ‘knal’ is): het vertegenwoordigt het einde van Deng Xiaopings stelregel voor China: dat het land nooit het voortouw mag nemen , onthul nooit zijn ware potentieel en overdrijf nooit zijn potentieel. Je zou kunnen stellen dat Xi zojuist de stelregel heeft overtreden, op alle drie de punten. China neemt het voortouw, geniet van zijn potentieel en bereikt ambitieus Obor – Eén gordel, één weg.

Dus, wat moet je hiervan denken? Het eerste punt is dat het onwaarschijnlijk is dat het Westen openstaat voor dergelijk economisch advies, en het is in ieder geval onwaarschijnlijk dat het zich uit zijn ‘hoekje’ van het monetaire beleid zou kunnen losmaken – zelfs als het dat zou willen. Het Westen is meer gericht op het behoud van de de status quo, in plaats van het te veranderen.

Ten tweede wordt China zelf geconfronteerd met de complicaties van tientallen jaren van schulden en door gemakkelijk geld gedreven groei, plus de urgente (en moeilijke) noodzaak om de oude industriële basis achter zich te laten. China's eigen interne economische zwakheden kunnen de aandacht alsnog afleiden van Xi's macrohervormingsperspectief; Of erger nog, China kan zich alsnog in het oog van de volgende financiële crisis bevinden.

Ten derde, Obor stuit op heel wat weerstand van staten die bang zijn in de economische schaduw van China terecht te komen. Dit kan de ontwikkeling van de ziekte vertragen Obor project. Ten slotte zal Amerika nooit vrijwillig zijn macht over het financiële systeem opgeven – tenminste niet aan deze kant van een nieuwe mondiale financiële crisis.

Maar betekent dit dat “Xi's G20” van weinig betekenis was voor het Westen? Nee, Chinese functionarissen begrijpen hun eigen beperkingen waarschijnlijk heel goed. Zij herkennen waarschijnlijk ook dat de Obor misschien een tikkeltje utopisch. Kortom, de opmerkingen van Xi over de westerse economie – een mening die overigens ook gedeeld wordt in hogere kringen in Moskou – suggereren dat beiden een verdere economische of kredietschok als onverbiddelijk beschouwen.

President Xi heeft er heel hoffelijk en beleefd op gewezen dat het Westen geen kleren draagt ​​(zijn monetaire instrumenten zijn kapotte trommels) en dat er als gevolg daarvan een nieuwe orde zal ontstaan. De standaard werd in Hangzhou getroffen en het lijkt erop dat een groot deel van de G20 zich achter zijn vaandel schaart.

Wat in meer concrete termen naar voren zou kunnen komen – het is nog te vroeg om dat te zeggen – is de tweede lijn van de mondiale visie van president Xi. In zijn toespraak tot de Chinese Communistische PartijXi zei dat de betrekkingen tussen Rusland en China dat zouden moeten doen niet beperkt blijven tot de economische betrekkingen, maar deze twee staten zouden eerder een alternatieve militaire alliantie moeten creëren: “we zijn nu getuige van de agressieve acties van de Verenigde Staten tegen Rusland en China. Ik geloof dat Rusland en China een bondgenootschap kunnen vormen waarvoor de NAVO machteloos zal staan”, zei Xi.

Militair partnerschap

In feite bood Xi Rusland een militair partnerschap met China aan, en voorspelde hij dat Rusland en China samen de leidende figuren van de nieuwe wereldorde zouden kunnen zijn. Kortom, het tegengaan van westerse dwang via de multidimensionale instrumenten van de huidige hybride oorlogsvoering zou een vereiste kunnen zijn om de “nieuwe wereldorde” tot stand te brengen – dit leek de strekking van Xi's boodschap te zijn.

Het is echter Rusland waar men naar moet kijken voor een eerste schets van het denken voor de post-gefinancialiseerde wereld. Op 25 juli zal president Poetin, net als William Engdahl, dat doen gemarkeerd: “beval dat een economische groep genaamd de Stolypin-club hun voorstellen voorbereiden om een ​​opleving van de groei te stimuleren, die in het vierde kwartaal van dit jaar aan de regering moeten worden gepresenteerd. Daarmee heeft Poetin twee invloedrijke liberale of neoliberale economische facties verworpen [die banden hadden met Alexei Kudrin, de voormalige minister van Financiën, en de monetaristische gouverneur van de Centrale Bank van Rusland, Elvira Nabiullina], die Rusland in een politiek en economisch conflict hadden gebracht. gevaarlijke recessie.”

De Stolypin-club werd in 2012 opgericht door een groep Russische nationale economen (genoemd naar Pjotr ​​Arkadjevitsj Stolypin, de hervormingsgezinde premier van tsaar Nicolaas II) om alomvattende alternatieve strategieën op te stellen om de Russische afhankelijkheid van de dollarwereld te verminderen en de groei van de reële economie te stimuleren. Engdahl schrijft:

“De Stolypin Groep grijpt in veel opzichten terug op het genie achter het Duitse ‘economische wonder’ van na 1871 … Friederich List, de ontwikkelaar van het basismodel van nationale economische ontwikkeling … Lists op de geschiedenis gebaseerde benadering van de nationale economie stond lijnrecht in tegenspraak met de toen dominante Britse vrijhandelsschool Adam Smith.

“De standpunten van List werden steeds meer geïntegreerd in de economische strategie van het Duitse Rijk, beginnend onder de Zollverein of Duitse Douane-unie in 1834, die één Duitse interne binnenlandse markt verenigde. Het legde in de jaren zeventig van de negentiende eeuw de basis voor de meest kolossale opkomst van Duitsland als economische rivaal, die in 1870 Groot-Brittannië op elk gebied overtrof.”

Een brede indicatie van deze manier van denken draait om het voortbouwen op de traditionele economische kracht van Rusland – ook al vereist dit een zekere mate van initiële tariefbescherming voor die industrieën en door de overheid gerichte goedkope leningen. Sergei Glazyev (een prominent lid van de Stolypin-clubHet plan uit 2015, gepresenteerd aan de Russische Veiligheidsraad, stelde voor om middelen van de Centrale Bank te gebruiken om gerichte leningen te verstrekken aan bedrijven en industrieën door hen lage gesubsidieerde rentetarieven te bieden, tussen de 1 en 4 procent.

'On-shoring'-industrieën

Het programma suggereerde ook dat de staat particuliere bedrijven zou steunen door het creëren van ‘wederzijdse verplichtingen’ voor de aankoop van producten en diensten tegen overeengekomen prijzen. Kortom, het benadrukte een grotere economische autonomie, gericht op het verminderen van de kwetsbaarheid van Rusland voor externe economische schokken of voor geo-financiële oorlogsvoering. Het gaat, in één woord, allemaal over het “on-shoring” van de industrie en activa.

Het gaat ook over de ontwikkeling naar een soeverein monetair beleid. Zoals Engdahl heeft geschrevenstelde Glazyev voor dat de roebel zijn kracht zou opbouwen als alternatief voor het dollarsysteem door goud te kopen als valutasteun. Hij stelde voor dat de Centrale Bank het mandaat zou krijgen om alle goudproductie van Russische mijnen tegen een bepaalde prijs op te kopen, om zo de gouddekking van de roebel te vergroten. (Rusland is tegenwoordig de op één na grootste goudproducent ter wereld.)

Eerder dit jaar sprak president Poetin op de Economische Raad Presidium, zei als leidraad voor de Raad: “De huidige dynamiek laat ons zien dat de reserves en hulpbronnen die aan het begin van de jaren 2000 als drijvende krachten voor onze economie dienden, niet langer de effecten produceren die ze vroeger hadden. Ik heb in het verleden gezegd, en ik wil dit punt nu nogmaals benadrukken: De economische groei komt niet vanzelf weer op gang. Als we geen nieuwe groeibronnen vinden, zullen we een bbp-groei van rond de nul zien, en dan zullen onze mogelijkheden in de sociale sector, de nationale defensie en veiligheid, en op andere gebieden, aanzienlijk lager zijn dan wat nodig is om ons echt te ontwikkelen. het land en boek vooruitgang.”

Het is niet moeilijk om de diepe convergentie waar te nemen tussen Poetins mandaat aan de Economische Raad en de boodschap van president Xi aan de G20. Wat vooral interessant is, is dat Poetin lijkt te neigen naar een nationaal economisch model – ondanks het feit dat de Russen, begrijpelijkerwijs, terugdeinzen voor alles wat riekt naar een terugkeer naar de centrale planning van het Sovjet-Gosplan.

Maar de sleutelzin is toch wel: “Ik heb in het verleden gezegd, en ik wil dit punt nu nogmaals benadrukken, dat de economische groei niet vanzelf weer op gang komt.”

Xi zegt hetzelfde. Dit is de richting waarin de nieuwe wind waait: een andere economie, mondiale definancialisering gekoppeld aan (reële economie) onderlinge handelsconnectiviteit.

Alastair Crooke is een voormalige Britse diplomaat die een hoge figuur was in de Britse inlichtingendienst en in de diplomatie van de Europese Unie. Hij is de oprichter en directeur van het Conflicts Forum, dat pleit voor betrokkenheid tussen de politieke islam en het Westen, waar dit artikel oorspronkelijk verscheen. http://www.conflictsforum.org/2016/xis-g20-and-a-world-on-the-brink-of-radical-change/.