De moord op twee zwarte mannen vorige week door de blanke politie en de moord op vijf politieagenten uit Dallas door een zwarte sluipschutter verergerden de raciale spanningen in Amerika, die generaties teruggaan, herinnert Michael Winship zich.
Door Michael Winship
Philando Castile en ik zijn in juli jarig. Dit jaar vierde ik de mijne met vrienden en familie. Maar de vrienden en familie van Castilië rouwen om zijn dood, vermoord door een politieagent in de buitenwijken van St. Paul, Minnesota, nadat hij werd aangehouden vanwege een kapot achterlicht.
Hij zou 33 zijn geweest. Ik ben tientallen jaren ouder – nu zelfs ouder dan mijn eigen vader toen hij stierf. En ik ben wit.
Stemrechtactivisten in Mississippi tijdens Freedom Summer in 1964.
Mijn moeder kwam uit het centrum van Texas en mijn vader uit het westen van New York, ongeveer 115 kilometer ten zuidwesten van het kleine stadje in de staat waar ik ben opgegroeid. Hun geografisch uiteenlopende huwelijk was een product van de verstoringen in de Tweede Wereldoorlog, waarbij mannen en vrouwen trouwden met mensen die ze van ver hadden ontmoet in plaats van met de buurjongen of het buurmeisje.
Een deel van de familie van mijn grootvader uit Texas was daarheen gekomen vanuit Alabama en ik ben er zeker van dat ik, als ik diep genoeg in de genealogie zou graven, Zuidelijke veteranen en zeer mogelijk slavenhouders zou vinden. Mijn moeder beweerde af en toe dat minstens één familielid bij de KKK had gezeten, maar ik heb geen idee of dat waar was, of simpelweg werd gezegd dat het haar verdomde Yankee-kinderen zou choqueren.
Toen ik begin jaren zestig als jongen familie bezocht in Texas, herinner ik me dat ik in een plaatselijk warenhuis drinkfonteinen en toiletten zag die alleen voor blanken bedoeld waren. Ik keek naar de burgerrechtenstrijd van de jaren zestig op tv en in de kranten: George Wallace stond in de deur van de Universiteit van Alabama om twee Afro-Amerikaanse studenten ervan te weerhouden zich in te schrijven; drie jonge mannen verdwijnen tijdens de Mississippi Freedom Summer van 1960; de mars van 60 van Selma naar Montgomery; de goedkeuring van de Civil Rights and Voting Rights Acts, de moorden op Medgar Evers, Malcolm X, Martin Luther King Jr. en Jack en Bobby Kennedy.
Toen ik opgroeide op het platteland van de staat New York, was er niets van de openlijke publieke segregatie die ik in Texas had gezien. Tolerantie werd thuis, in de kerk en op school onderwezen. We hebben zelfs dat van Richard Wright gelezen Native Son en die van Ralph Ellison Onzichtbare man in de Engelse les. Maar voor de kinderen in mijn woonplaats ging ‘The Talk’ die je met je ouders had, over de vogels en de bijen, niet over hoe je je moest gedragen als je werd tegengehouden door een politieagent.
Ingetogen racisme
En er was sprake van discriminatie, oké. Raciale stereotypen floreerden maar al te vaak en er werden grove grappen verteld. De zeer weinige zwarte gezinnen behoorden tot de middenklasse; Velen, zo niet de meesten, van hen waren professionals in het veteranenziekenhuis daar, succesvol en opwaarts mobiel. Toch klonk er gefluister over pogingen om te voorkomen dat Afro-Amerikaanse gezinnen naar bepaalde blanke buurten zouden verhuizen, gefluister zo luid dat zelfs een jongere als ik het kon horen.
John Lewis, nu een Amerikaans congreslid, wordt aangevallen tijdens de stemrechtenmars in Selma, Alabama, in 1965.
Ik verhuisde naar Washington, DC, om naar school te gaan, anderhalf jaar nadat rellen de stad in brand hadden gestoken in de nasleep van de moord op de koning. De hoofdstad was toen grotendeels Afrikaans-Amerikaans, maar toch woonde ik in blanke buurten en contact en communicatie waren zeldzamer dan ze hadden moeten zijn.
Ik verhuisde naar New York en werkte als publicist voor de public affairs-show Zwart dagboek en verzorgde de pers voor Afro-Amerikaanse filmmakers als Bill Miles. Toen ik met televisieproductie begon, werkte ik met veel gekleurde mannen en vrouwen. Er ontstonden vriendschappen.
Niets ervan is genoeg geweest, want er zijn twee dingen die ik weet. Ten eerste: hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan het nooit ooit Ik begrijp hoe het is om zwart te zijn in Amerika, ik kan nooit weten hoe het is om gediscrimineerd of misbruikt te worden, of aangehouden en lastiggevallen, misschien zelfs vermoord, alleen maar vanwege de kleur van mijn huid.
Schrijven in De Atlantische over de moorden vorige week op Philando Castile, Alton Sterling en vijf blanke politieagenten uit Dallas, Ta-Nehisi Coates-aantekeningen:
“Moedwillige discriminatie is bepalend voor de zwarte ervaring, en heel vaak is het de wetshandhaving die deze discriminatie met geweld implementeert. Een gemeenschap die consequent wordt onderworpen aan gewelddadige discriminatie volgens de wet, zal het respect daarvoor verliezen en verder handelen. Als dergelijke acties uitmonden in massamoord, is dat afschuwelijk. Maar het is ook voorspelbaar.”
Ik kan dus de moord op onschuldige zwarte mannen en blanke politieagenten veroordelen, maar heb verdomd weinig of geen recht om een oordeel uit te spreken over of kritiek te uiten op degenen die op vreedzame wijze strijden om eeuwenlang racisme te overwinnen, behalve om mij te steunen en te proberen wanneer ik kan of wanneer ik Er wordt mij gevraagd te doen wat ik kan om te helpen.
Ten tweede weet ik dat, hoe liberaal of vooruitstrevend ik ook beweer te zijn, hoe succesvol en hoe ijverig ik ook probeer verlicht en genuanceerd te worden in mijn begrip van de wereld en de mensen om mij heen, ik weet dat er nog steeds een klein, Een virulent goudklompje, een kiem van vooroordelen die diep in mij leeft – het product van die stereotypen en vreselijke grappen uit mijn kindertijd en adolescentie, en die altijd krachtig op afstand moet worden gehouden door rede, begrip en liefde.
Trumps bondgenoten
Daarom is het zo beangstigend om te zien hoe bij anderen die ader van haat blootgelegd is en aangemoedigd om weer sterk te worden door de kandidatuur van Donald Trump en veel te veel van zijn aanhangers. Nicholas Confessore meldt zich The New York Times:
Een mugshot-foto van ds. Martin Luther King Jr.
“In talloze botsingen van kleur en geloof, Donald J. TrumpDe naam van Trump roept een gemakkelijk te begrijpen boodschap op van raciale vijandigheid … de passies die door de heer Trump zijn opgewekt en gekanaliseerd nemen vele vormen aan, van ernstige, zij het warrige rebellie tot diepere en meer uitgebreide onverdraagzaamheid. …
“[O]n de vlaktes van de sociale media vervaagt de grens tussen Trump en blanke supremacisten gemakkelijk. Hij heeft ondersteunende berichten van racistische of nationalistische Twitter-accounts geretweet naar zijn 9 miljoen volgers… In feite is de aanwezigheid van Trump op Twitter nauw verweven met hordes veelal anonieme accounts die zich bezighouden met racistische en antisemitische aanvallen. Toen Little Bird, een dataminingbedrijf voor sociale media, een week lang de Twitter-activiteit van Trump analyseerde, bleek dat bijna 30 procent van de accounts die Trump retweette volgde op zijn beurt een of meer van de 50 populaire, zelfbenoemde blanke nationalistische accounts.”
En nu maakt Trump de schandalige en volkomen ongegronde bewering dat Black Lives Matter en andere activisten een moment stilte hielden voor Micah Johnson, de moordenaar van de politieagenten in Dallas.
“Laatst had je elf steden die zich mogelijk in een opblaasfase bevonden,” Trump loog tegen een bijeenkomst in Indiana op woensdag. “Marsen door de hele Verenigde Staten – en zware marsen. Woede. Haat. Haat! Gestart door een maniak! En sommige mensen vragen een moment stilte voor hem. Voor de moordenaar!”
De demagogie van Trump, een beroep op blanke angst en de niet zo subtiele aansporing tot geweld in het ergste geval.
De geest wankelt, het hart en de ziel schreeuwen het uit. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen hebben een mix van zowel diepgaande als verwarrende kwesties op de voorgrond gebracht, van ras in Amerika en extremistische politiek tot de aard van de openbare orde, de militarisering van de politie en het vuurwapengeweld dat zowel de politie als onschuldigen doodt. omstanders van elke kleur en geloof.
Wat ik wel weet is dit: om uitgerekend voormalig president George W. Bush te citeren, toen hij sprak dinsdag tijdens de interreligieuze dienst voor de gedode politieagenten uit Dallas: “Te vaak beoordelen we andere groepen op basis van hun slechtste voorbeelden, terwijl we onszelf beoordelen op basis van onze beste bedoelingen, en dit heeft onze banden van begrip en gemeenschappelijk doel onder druk gezet.”
En ik denk dat ik een belangrijke reden weet waarom Black Lives Matter: omdat ze er veel te lang te weinig of helemaal niet toe hebben gedaan. Er moeten wijzigingen worden aangebracht en er moet aandacht aan worden besteed. Nu.
Michael Winship is de met een Emmy Award bekroonde senior schrijver van Moyers & Company en BillMoyers.com, en een voormalig senior writer fellow bij de beleids- en belangenbehartigingsgroep Demos. Volg hem op Twitter op @MichaelWinship. [Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op http://billmoyers.com/story/dont-know-much-know-black-lives-matter/]
In Empire USA, nadat onze agressieoorlogen de helft van alle rijkdom op planeet aarde hebben geplunderd, zien we de lagere helft van de samenleving uit de arbeidersklasse onderworpen aan economische slavernij en het brutale imperialisme van een politiestaat. Het eindresultaat is dat 23% van onze kinderen honger lijdt.
Het meest diepgaande, het rijkste land in de geschiedenis, maar het zorgt er toch opzettelijk voor dat 23% van zijn kinderen honger lijdt. En dat allemaal vanwege dit ding dat democratie wordt genoemd, waardoor de 51% meest intelligente mensen al het land en de rijkdom kunnen oppotten.
Want de bovenste helft van de samenleving is voor 95% blank en bezit alles, terwijl de onderste helft voor 95% gekleurd is en niets bezit. Omdat rasvoorvertering en hebzucht één en hetzelfde zijn, hebben we zeker een lot om de uiteindelijke conclusie ervan te bereiken en als we zulke onschatbare kennis hebben, zullen alle dingen naar het goede keren.
EEN GEDICHT UIT 1939
Sterling A. Brown (1901-1989) was een Afro-Amerikaanse professor
en dichter van een vorige generatie. Hij gaf les aan Howard University
van 1929 tot aan zijn pensionering. Vandaag onbekend, een paar van zijn gedichten
zijn opgenomen in THE OXFORD BOOK OF AMERICAN POETRY
(Ed. Donald Lehman, Oxford U. Press. 2006, p. 457):
ZUIDELIJKE KOP
Laten we Ty Kendricks vergeven.
De plaats was Donkerstad. Hij was jong.
Zijn zenuwen waren zenuwachtig. De dag was heet.
De neger rende de steeg uit.
En dus schoot hij.
Laten we Ty Kendricks begrijpen.
De neger moet gevaarlijk zijn geweest,
Omdat hij vluchtte.
En hier was een groentje met een kans
Om te bewijzen dat hij een man is.
Laten we Ty Kendricks vergoelijken
Als we niet kunnen versieren.
Toen hij ontdekte dat hij op de vlucht was.
Het was te laat;
En het enige wat we over de neger kunnen zeggen is:
Het was ongelukkig.
Laten we medelijden hebben met Ty Kendricks,
Hij heeft genoeg meegemaakt,
Terwijl hij daar stond, terwijl zijn grote geweer rookte,
Konijn-bang, alleen,
Ik moet de meiden horen jammeren
En de stervende neger kreunt.
—Peter Loeb, Boston, MA, VS
EEN GEDICHT UIT 1939
Sterling A. Brown (1901-1989) was een Afro-Amerikaanse professor
en dichter van een vorige generatie. Hij gaf les aan Howard University
van 1929 tot aan zijn pensionering. Vandaag onbekend, een paar van zijn gedichten
zijn opgenomen in THE OXFORD BOOK OF AMERICAN POETRY
(red. Donald Lehman,
“Trump: Black Lives Matter heeft geholpen tot aanzetten tot politiemoorden”
Dat is de kop van CNN. Trump wil een onderzoek naar deze politiemoordenaars.
http://www.cnn.com/2016/07/18/politics/donald-trump-black-lives-matter/
Stomme dingen als dit. Zijn keuze voor dingleberry Pence als vice-president. Het wordt voor mij erg moeilijk om te geloven dat Trump zich nog niet aan iemand heeft verkocht. Ja, Hillary wordt universeel veracht, maar het is mogelijk om zichzelf nog weerzinwekkender te maken. Wat zou Trump nog meer kunnen doen behalve het afdwingen van de verkiezing van Hillary?
Dan was er dit uit Iowa's geschenk aan DC:
Blanke mensen, en vooral blanke christenen. Niemand anders kan de “bijdrage” van deze groep aan de beschaving evenaren.
Ik zou er een cent voor geven als ik de demografische gegevens van King's aanhangers zou leren kennen.
hXXp://www.seattlepi.com/local/politics/article/Rep-Steve-King-What-subgroup-has-contributed-8385655.php
Domme Ik-
“Zolang de onderdrukkers bereid zijn genocide te plegen voor een kleine winst voor de aandeelhouders, lijkt een dergelijk eindspel onvermijdelijk.”
::
Zachary Smith–
“De volgende stap zou duidelijk het ontwapenen van zwarte burgers zijn. De zwarte criminaliteit ligt tenslotte aan de basis van dit alles. Ze weer “op hun plaats” zetten is de echte manier om hiermee om te gaan.”
Veel liefde voor deze nauwkeurige observaties. Het bewijs zit, zoals ze zeggen, in de pudding, de historische pudding….
Te weten: de 'Star-Spangled Banner'-teksten die onder het tapijt worden geveegd
28 februari 2015
van Robert Barsocchini
Het Amerikaanse volkslied, de “Star-Spangled Banner”, heeft vier verzen, hoewel er gewoonlijk slechts één wordt gezongen of besproken. De reden hiervoor wordt duidelijk wanneer de teksten worden gelezen en de geschiedenis erachter bekend wordt.
‘Geen toevluchtsoord zou de huurling en de slaaf kunnen redden
Van de angst van de vlucht, of de somberheid van het graf”
Historicus Robin Blackburn schrijft dat deze teksten, vanaf vers drie van het uit vier coupletten bestaande volkslied, een uiting waren van de trots van de kolonisten nadat ze in New Orleans een grote oorlog met de Britten hadden gewonnen. Geschreven door een slaveneigenaar, een fervent anti-abolitionistische activist en mede-oprichter van de ‘American Colonization Society’, bieden ze een griezelige waarschuwing aan slaven die voor de Britten vochten in ruil voor vrijheid, en herinneren ze onwillige arbeiders eraan die ontsnappen, of ‘ vluchten voor de dienstbaarheid van de kolonisten zou angstaanjagend zijn, aangezien er op hen zou worden gejaagd (wat ook het geval was), en dat, aangezien de anti-abolitionistische kolonisten de overhand kregen, pogingen om vrijheid te bereiken alleen maar tot “het graf” zouden leiden.
http://www.washingtonsblog.com/2015/02/star-spangled-banner-lyrics-get-swept-rug.html
Het hoeft ons niet te verbazen dat er al mensen zijn die dat suggereren de wortel van het probleem staat toe dat zwarte mensen überhaupt bewapend zijn. Eerder vandaag zag ik dit:
Heeft Amerika zwarte troepen nodig?
De auteur gaat verder met 'bewijzen' dat zwarten in uniform nooit de moeite waard zijn geweest. Zelfs niet tijdens de Burgeroorlog. Het is dus duidelijk dat wij blanke mensen moeten heroverwegen om hen überhaupt bij het leger te laten gaan. Hoewel ze daar behoorlijk nutteloos zijn, zullen ze de training toch nuttig krijgen voor het assisteren van de terroristische organisatie Black Lives Matter.
Het is duidelijk dat de volgende stap het ontwapenen van zwarte burgers zou zijn. Ten slotte, zwarte criminaliteit ligt aan de basis van dit alles. Ze weer “op hun plaats” zetten is de echte manier om hiermee om te gaan.
BTH, deze auteur heeft ook een essay geschreven waarin hij vertelt hoe het bloedbad onder Indianen in Sand Creek een volledig gerechtvaardigde en eerlijke overwinning was.
Zo nu en dan kruipen de Lost Cause-jongens uit het Zuiden uit het houtwerk om iedereen te vertellen hoe correct het was om de barbaarse mensen met een donkere huidskleur tot slaaf te maken. Bij ander onderzoek kwam ik dit juweeltje uit 1944 tegen.
hXXps://www.unz.org/Pub/AmMercury-1944dec-00680
Wat als het Zuiden gelijk zou hebben?
Het lijkt erop dat het tijd is dat de KKK-jongens weer boven komen drijven. Het zal mij niet verbazen als ik veel “oplossingen” zie voor de politiemoorden, waarbij NIET hardop wordt opgetreden tegen de politiemoordenaars.
Donald Trump brengt graag zijn christendom en zijn bijbelgeleerdheid ter sprake. Hoe zit het met: de zonde haten, maar de zondaar liefhebben?
Ik keur moord door wie dan ook niet goed. Moeten we, gezien de wreedheden waarover de heer Winship schrijft, echt verrast zijn dat een zwarte persoon uithaalt omdat hij er niet meer tegen kan? Moeten we de oorzaak van het probleem niet aanpakken?
Als het doel van deze wereld is om tot de ultieme conclusie van hebzucht te komen, dan zou de enige mogelijke manier om een dergelijk doel te bereiken zijn door het grootste deel van de mensheid de illusie te geven dat zij uitzonderlijk waren en meer verdienden dan anderen. Dat zou verklaren waarom in een democratie de 51% meest rijken en hebzuchtigen altijd al het land en de rijkdom bezitten.
Csanyi, een in Hongarije geboren etholoog, wees er al in 1964 op dat mensen roedeldieren zijn en bijgevolg biologisch voorbestemd zijn om racisten te zijn. Het is eigenlijk ‘onnatuurlijk’ om geen racist te zijn. Dus wat kan er gedaan worden aan de dierlijke kant van de menselijke natuur in een cultuur van onmiddellijke bevrediging?
De reden voor de zwarte segregatie is het Amerikaanse schoolsysteem, de belangrijkste pijler van de Amerikaanse gettovorming. Als scholen zouden worden gefinancierd op basis van het aantal leerlingen dat er naar keuze naar toe gaat, zou een groot deel van de segregatie binnen een paar generaties verdwijnen. Voor een vrije schoolkeuze zouden echter toelatingsexamens nodig zijn, wat in de VS als discriminerend wordt beschouwd. Geen wonder dat we een van de laagst opgeleide bevolkingsgroepen in de ontwikkelde wereld hebben. Tegelijkertijd zouden zwarte studenten tegen een hoger tarief worden toegelaten tot fatsoenlijke scholen en de taal verwerven die nodig is voor de meeste fatsoenlijke banen.
Actieve pathologieën domineren de ‘stedelijke jungle’. Het desocialisatie-effect van massale opsluiting leidt tot verdorvenheid. De overbevolkingsdichtheid ontwikkelt zich tot de “Behavioral Sink” – wanhoop en massale sterfte.
::
Calhoun's studie van Noorse ratten
De eerste onderzoeker, John Calhoun, plaatste 80 Noorse ratten in een kooi met vier secties en twee loopbruggen die van de buitenste compartimenten naar de binnenste compartimenten zouden leiden. Volgens Tom Wolfe zullen ze, als er meer dan 200 van hen zijn op een vierde van een hectare, ‘uitsterven’.
Dus wat gebeurt er als je 80 in een relatief kleine kooi plaatst?
Calhoun zorgde ervoor dat ze genoeg water, voedsel en onderdak hadden om te overleven, maar de rest zou aan de ratten zijn. Al snel daalden de dieren af in wat Calhoun omschreef als een ‘gedragsput’. Deze term wordt gebruikt om het gedrag te verklaren van dieren die samenkomen of gedwongen worden te leven in een ruimte die te klein is om hen te huisvesten.
De ratten ontwikkelden aanvankelijk een gevoel van orde, maar dat ging al snel 'in de war'. Aan de uiteinden van de kooi nam een alfamannetje het over en schopte de andere mannetjes eruit. Volgens Wolfe zouden de alfamannetjes acht tot tien vrouwtjes als concubines nemen. Dit betekende dat 58 tot 62 Noorse ratten gedwongen zouden worden om in de middelste twee compartimenten te leven.
Er ontstond chaos omdat er geen gevoel van orde of evenwicht kon ontstaan doordat zoveel ratten zo dicht bij elkaar vastzaten. De mannelijke ratten vochten voortdurend en begonnen de paringsrituelen te negeren en zich op te dringen aan vrouwelijke ratten. Ze begonnen ook biseksuele en homoseksuele handelingen te verrichten. Sommige ratten bewogen zich overdag niet eens en wachtten tot de andere ratten gingen slapen voordat ze rondliepen. Geen enkele rat was veilig voor molestering en elke poging van mannelijke ratten om de grenzen van de middelste compartimenten te verlaten, werd gecontroleerd door het alfamannetje aan beide uiteinden van de kooi. Ze zaten gevangen in chaos.
De alfamannetjes en hun concubines werden veel groter dan de andere ratten en behielden hun gezondheid en vitaliteit. De vrouwelijke concubines hadden ook vrij spel en waagden zich in en uit de middelste compartimenten wanneer ze maar wilden.
https://www.psychologytoday.com/blog/communication-central/200911/crowds-behavior-why-did-i-do
Calhoun had veel van zijn werk in antropomorfe termen geformuleerd, op een manier die zijn ideeën zeer toegankelijk maakte voor een lekenpubliek. Tom Wolfe schreef over het concept in zijn artikel “Oh Rotten Gotham! Sliding Down into the Behavioral Sink”, dat later zal worden opgenomen in het laatste hoofdstuk van The Pump House Gang. Lewis Mumford verwees ook naar het werk van Calhoun in zijn The City in History, waarin hij stelt dat geen klein deel van deze lelijke barbaarsheid te wijten is aan pure fysieke congestie: een diagnose die nu gedeeltelijk wordt bevestigd door wetenschappelijke experimenten met ratten – want wanneer ze in even drukke wijken worden geplaatst , vertonen ze dezelfde symptomen van stress, vervreemding, vijandigheid, seksuele perversie, incompetentie van ouders en hondsdol geweld die we nu in de Megalopolis aantreffen.
Zeker, maar er zal altijd een dominante belangengroep zijn en helaas is de kans het grootst dat je slachtoffer wordt op basis van je cultuur, die in de VS de neiging heeft om ras te overlappen, hoewel dat soort excuses nu aan het verdwijnen is bij de middenklasse. Zolang mensen niet tot geweld kunnen worden verleid, zullen gedeelde onderdrukking en uitbuiting hen uiteindelijk verenigen. Zolang de onderdrukkers bereid zijn genocide te plegen voor een kleine winst voor de aandeelhouders, lijkt een dergelijk eindspel onvermijdelijk. Helaas kan er niets uit voortkomen dat dit tot een betere wereld zal maken. Geregeerd door plutocraten, kan dagelijks vernederd worden maar één ding bereiken: je van een puppy veranderen in de gemene hond die zonder onderscheid bijt, in een van de psychopaten. Noem het vrije handel, noem het vrij ondernemerschap, noem het een oorlog tegen een idee, noem het professionaliteit. Het is moeilijk om de voortgang van het voertuig niet te ondersteunen als je deel uitmaakt van de motor. De reden waarom we hier lezen is dat we weten dat de enige manier om het monster te bestrijden is door onze eigen concepten voor het denken en onze eigen termen voor praten te ontwikkelen. Natuurlijk, geloof ik, wordt dit al vermeld als een persoonlijkheidsstoornis in de nieuwste richtlijnen in de psychiatrie.
De dood van Stefanus Biko
Op 12 september 1977 stierf Stephen Bantu Biko in een gevangeniscel in Pretoria. De aankondiging van Biko's dood door de Zuid-Afrikaanse regering de volgende dag leidde tot internationaal en nationaal protest. Steve Biko was niet de enige persoon die stierf tijdens zijn gevangenschap door toedoen van de Zuid-Afrikaanse veiligheidspolitie; Toch trok zijn zaak, vanwege Biko's bekendheid als charismatisch leider van de Black Consciousness Movement, de aandacht van veel Zuid-Afrikanen en mensen over de hele wereld.
De dood van Biko tijdens detentie illustreert de wreedheid van de veiligheidspolitie tijdens de apartheid en de hand van de staat bij het verdoezelen van marteling en misbruik van politieke gevangenen. Biko's geval toont ook de samenwerking aan van niet-gouvernementele instellingen met de apartheid en bovendien dat niet alle Zuid-Afrikanen het proces van de Waarheids- en Verzoeningscommissie accepteerden of tevreden waren.
Biko was een van de oprichters van de South African Student Organization (SASO), een uitsluitend zwarte studentenorganisatie die de noodzaak benadrukte voor zwarte Zuid-Afrikanen om zichzelf psychologisch te bevrijden en zelfredzaam te worden om Zuid-Afrika fundamenteel te veranderen. De oprichting van SASO in 1969 markeerde het begin van de Black Consciousness Movement (BCM). Deze beweging heeft in de jaren zeventig het verzet tegen de apartheid nieuw leven ingeblazen en een aantal andere politieke en gemeenschapsontwikkelingsorganisaties voortgebracht. In 1970 verbood de regering Biko naar zijn thuisgebied, King William's Town in de Oost-Kaap. Ondanks deze beperking zette hij zijn politieke werk voort als sleutelfiguur in de BCM en hielp hij bij de uitvoering van verschillende gemeenschapsprojecten.
In augustus 1977 reden Biko en zijn medewerker, Peter Jones, naar Kaapstad (in strijd met het verbodsbevel van Biko) om leden van andere bevrijdingsbewegingsorganisaties te ontmoeten. Op de terugweg door de Oost-Kaap hield de politie Biko en Jones tegen bij een routinematige wegversperring (ook wel 'verkeersstop' genoemd) nabij Grahamstown. Toen de politie de twee mannen herkende, arresteerden ze hen op grond van artikel 6 van de Terrorism Act van 1967, die detentie voor onbepaalde tijd zonder proces toestond met het oog op ondervraging in eenzame opsluiting. De politie ondervroeg hen op het hoofdkwartier van de veiligheidspolitie in Port Elizabeth over hun vermeende betrokkenheid bij het verspreiden van ‘subversieve’ pamfletten in het gebied. Biko stierf op 12 september, op 30-jarige leeftijd, aan hersenschade opgelopen na een fysieke strijd met zijn ondervragers, ontoereikende medische zorg en onmenselijke behandeling. (Peter Jones werd 533 dagen later, in februari 1979, vrijgelaten na eenzame opsluiting en marteling.)
De veiligheidspolitie van Port Elizabeth stond bekend om hun wreedheid. Op de ochtend van 6 september brak er wat door de politieagent zou worden omschreven als een “handgemeen” uit tussen de politieagent en Biko. Daniel Siebert leidde het verhoor, geflankeerd door Harold Snyman, Gideon Nieuwoudt, Rubin Marx en Johan Beneke. Te midden van de fysieke strijd sloegen de politieagenten Biko, sloegen hem met een tuinslang en renden hem tegen een muur, waarna hij instortte. De politieagenten boeiden Biko vervolgens rechtop aan een veiligheidspoort met zijn armen gespreid (“spread-eagled”) en zijn prestatie vastgeketend aan de poort, in een kruisigingspositie. Ze lieten Biko vastgeketend achter aan het hek (legden hem later op de grond) en belden 24 uur lang geen dokter.
http://overcomingapartheid.msu.edu/sidebar.php?id=65-258-4
Toen ik voor het eerst de slogan 'Black Lives Matter' hoorde, dacht ik: 'uh oh'. Het liet een opening open voor wat er precies gebeurde. “Jullie zwarten zijn racistisch; alleen jouw leven doet er toe. Witte levens, blauwe levens zijn ook belangrijk”! De slogan had ‘Black Lives Matter Too’ moeten zijn. Dat zou hebben gezegd: ‘Iedereen weet dat witte levens ertoe doen. Nou, dat geldt ook voor de onze”. Maar als zwarten nu ‘ook’ aan de slogan zouden toevoegen, zouden racisten antwoorden: “Oh ja. We hebben je aangesproken op je racisme, en nu probeer je het te verdoezelen. Nou, we weten wat je echt denkt. Je meende wat je de eerste keer zei.” We hebben zwarten hierheen gehaald voor arbeidsarbeid, maar blanken hebben altijd angst gekoesterd voor een Mau Mau-opstand, en dat is de reden waarom de wapenverkoop stijgt na elk gerommel van raciale problemen.
“Zwart Bewustzijn is een houding van de geest en een manier van leven, de meest positieve oproep die sinds lange tijd uit de zwarte wereld voortkomt. De essentie ervan is het besef door de zwarte man van de noodzaak om zich samen met zijn broeders te verenigen rond de zaak van hun onderdrukking
– de zwartheid van hun huid –
en om als groep te opereren om zich te ontdoen van de ketenen die hen aan eeuwige dienstbaarheid binden.”
Steve Bantoe Biko
De zoektocht naar een ware mensheid,
http://press.uchicago.edu/ucp/books/book/chicago/I/bo3632310.html
::
(TER INFO)