Het Britse Chilcot-rapport herinnerde aan de leugens over de oorlog in Irak die een agressieve oorlog rechtvaardigden die honderdduizenden levens eiste, maar deze internationale misdaad is grotendeels van tafel geveegd zonder dat er enige verantwoording is afgelegd, zoals Eric S. Margolis opmerkte.
Door Eric S. Margolis
Het Chilcot-rapport van vorige week over de rol van Groot-Brittannië bij de invasie van Irak in 2003 was net zo beleefd en behoedzaam als een echt Engels theekransje. Geen directe beschuldigingen, geen sprake van oorlogsmisdaden door de toenmalige premier Tony Blair of zijn leidende licht, president George W. Bush. Maar toch behoorlijk vernietigend.
Dergelijke overheidsrapporten en -commissies, zoals geestig werd opgemerkt in het verrukkelijke programma ‘Ja, premier’, zijn bedoeld om de waarheid eerder te verdoezelen dan te onthullen en lastige feiten in bergen papier te begraven. En onder bergen van leugens.
President George W. Bush kreeg applaus tijdens zijn State of the Union-toespraak uit 2003, waarin hij een frauduleuze zaak uiteenzette voor de invasie van Irak.
De grootste leugen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan was dat de invasie en vernietiging van Irak het resultaat was van ‘gebrekkige inlichtingen’. De kampen van Bush en Blair en de Amerikaanse en Britse media blijven deze absurde lijn doordrukken.
Deze schrijver, die sinds 1976 verslag uitbracht over Irak, was een van de eersten die beweerde dat Bagdad geen zogenaamde massavernietigingswapens had, en geen middelen om deze over te brengen, ook al was dat wel het geval. Hiervoor werd ik gedropt en op de zwarte lijst geplaatst door het toonaangevende Amerikaanse tv-kabelnieuwsnetwerk en toonaangevende Amerikaanse kranten.
Ik had geen liefde voor de brutale Saddam Hoessein, wiens geheime politie dreigde mij als spion op te hangen. Maar ik kon de intense oorlogspropaganda uit Washington en Londen niet verdragen, opgediend door de slaafse, leugenachtige Amerikaanse en Britse media. De geplande invasie van Irak ging niet over kernwapens of democratie, zoals Bush beweerde.
Twee machtige facties in Washington sloegen op de oorlogstrommels: vurig pro-Israëlische neoconservatieven die ernaar verlangden een vijand van Israël vernietigd te zien, en een kliek van conservatieve oliemannen en imperialisten rond vice-president Dick Cheney die op een bepaald moment de enorme oliereserves van Irak probeerden te bemachtigen. keer dat ze dachten dat de olie opraakte. Zij zorgden voor de oorlog in Irak, een even flagrante en illegale agressie als Hitlers invasie van Polen in 1939.
De Britse Tony Blair sloot zich aan bij de oorlogsaanjagers in de hoop dat Groot-Brittannië de kruimels van de invasie zou kunnen oprapen en zijn vroegere economische en politieke macht in de Arabische wereld zou kunnen bevestigen. Blair was lange tijd een favoriet van de Britse neoconservatieven. De zilvertong Blair werd de man van de oorlog, in plaats van de met de tong verwrongen, struikelende George Bush. Maar de echte krijgsheer was vice-president Dick Cheney.
Er was geen ‘gebrekkige intelligentie’. Er waren inlichtingendiensten die werden gepest om een nepverhaal te rapporteren dat hun politieke meesters zou bevredigen. En er zijn veel valse rapporten verzonnen door onze bondgenoten in het Midden-Oosten, zoals Israël en Koeweit.
Na het zelfs milde Chilcot-rapport ligt de reputatie van Blair aan flarden, zoals het hoort. Hoe zo'n intelligente, wereldse man zich had kunnen laten rondleiden door de domme, opschepperige Bush is moeilijk te doorgronden.
De Europese leiders en Canada weigerden zich aan te sluiten bij de Anglo-Amerikaanse agressie. Frankrijk, dat Bush waarschuwde voor de ramp die hij zou veroorzaken, werd door de Amerikaanse Republikeinen belasterd en besmeurd als ‘kaasetende overgave-apen’. Uiteindelijk waren de echte apen de regeringen van Bush en Blair.
Saddam Hoessein, een voormalige bondgenoot van de VS, werd afgezet en gelyncht. Irak, de meest geavanceerde Arabische natie, werd bijna volledig vernietigd. Mogelijk zijn er wel een miljoen Irakezen omgekomen, hoewel het Chilcot-rapport slechts een belachelijke 150,000 claimde.
President George W. Bush en vice-president Dick Cheney ontvangen een Oval Office-briefing van CIA-directeur George Tenet. Ook aanwezig is stafchef Andy Card (rechts). (Witte Huis foto)
Zoals Saddam had voorspeld, opende de invasie van Bush en Blair de poorten van de hel, en daar kwamen Al Qaeda en vervolgens ISIS uit. De Amerikaanse en Britse media, zogenaamd het bolwerk van de democratie, rolden om en werden een orgaan van oorlogspropaganda van de regering. Blair liet de BBC van augustus zuiveren omdat hij zijn streven naar oorlog niet volledig ondersteunde. BBC is nooit hersteld.
Interessant is dat het nieuws van vorige week over het Chilcot-onderzoek donderdag diep in de New York Times werd begraven. The Times was een belangrijke aanhanger van de oorlog. Dat geldt ook voor de Wall Street Journal, Fox News en de grote tv-netwerken. Zonder hun beschamende medeplichtigheid zou de oorlog in Irak misschien niet hebben plaatsgevonden.
Bush en Blair hebben de dood van bijna 4,500 Amerikaanse soldaten op hun hoofd, de verwoesting van Irak, onze oorlog ter waarde van 1 biljoen dollar, de steeds groter wordende puinhoop in het Midden-Oosten en het geweld dat we ten onrechte de schuld geven van ‘terrorisme’ en zogenaamde ‘terrorisme’. radicale islam.”
De mannen en vrouwen die verantwoordelijk zijn voor deze grootste ramp in onze tijd moeten ter verantwoording worden geroepen. Zolang Bush en Blair rondzwerven en sprekersgelden innen, hebben we niet het recht andere landen, inclusief Rusland en China, de les te lezen over hoe we een democratie of een rechtsstaat moeten besturen. Bush en Blair zouden voor het Haagse Hof terecht moeten staan wegens oorlogsmisdaden.
Eric S. Margolis was dat wel een bijdragende redacteur aan de Toronto Sun krantenketen, die voornamelijk schrijft over het Midden-Oosten, Zuid-Azië en de islam. Hij draagt bij aan de Huffington Post en verschijnt regelmatig in Canadese televisie-uitzendingen. Copyright Eric S. Margolis 2016. [Opnieuw geplaatst met toestemming van de auteur.]
Ik geloof niet in het idee dat de halfslachtige George W. Bush de 'wereldse, intelligente' Blair bij de neus zou nemen. De Britse elite heeft de Amerikaanse presidenten sinds de dood van de FDR in de oren gefluisterd, en slechts een enkeling, zoals Eisenhower en JFK, was niet bereid hun vuile werk op te knappen.
Sinds de Desert Storm van Bush I in 1991 is de voortdurende publieke misdaad tegen Irak ononderbroken doorgegaan.
Clinton handhaafde gedurende zijn gehele ambtstermijn van acht jaar loyaal de ‘economische sancties’ van Bush I.
Alleen al aan deze sancties kunnen een miljoen of meer Iraakse doden worden toegeschreven.
Het waren deze onnodige sterfgevallen (50% kinderen) die sec St. Albright ‘de moeite waard’ achtte.
De sancties bleven bestaan tot de openlijke invasie in maart 2003.
Dus als er aanklachten wegens gruwelijke misdaden tegen de menselijkheid worden uitgedeeld, laten we de lijst dan niet beperken tot Cheney/Bush/Blair.
Een andere trieste observatie is dat het militair-industriële complex bijna een religie lijkt te zijn in de Verenigde Staten, en in het Westen in het algemeen. Ik bedoel, heeft het niet een aantal veelbetekenende tekenen van een religie, zoals het idee van godslastering? Ik bedoel, kijk eens naar de daaropvolgende hartstocht die John Lennon op 4 maart 1966 creëerde toen Lennon zei: “Het christendom zal verdwijnen”. ‘Het zal verdwijnen en krimpen. Daar hoef ik geen ruzie over te maken. Ik heb gelijk en ik zal gelijk krijgen. Wij zijn nu populairder dan Jezus. Ik weet niet wat het eerst zal gaan: rock-'n-roll of het christendom. Met Jezus ging alles goed, maar zijn discipelen waren dik en gewoon. Het zijn de verdraaiingen die het voor mij verpesten.” Toen, na die opmerkingen van Lennon, ontstond er zo'n ophef dat ertoe leidde dat mensen platen van de Beatles verbrandden en de Beatles aan de kaak stelden. Nu kijken we vooral naar de oorlog in Irak, en het trommelgeluid voor oorlog, waarbij iedereen die de oorlog in twijfel trok een verrader, niet-patriottisch of on-Amerikaans was en het in wezen ‘godslastering’ was om zich over de oorlog uit te spreken. Mensen als Phil Donahue, Rosie O'Donnell, de Dixie Chicks enz. verloren hun baan of werden gemarginaliseerd onder verontrustende spot. Dan kijken we naar zaken als de film “American Sniper”, die Chris Kyle ernstig verkeerd voorstelde en een despotisch standpunt was van de “indringer” die de “goede kerel” was, de held, terwijl ondertussen online hoeveel “patriotten” naar buiten kwamen om Kyle te verdedigen of zelfs uitdrukken hoe graag ze ‘ragheads’ wilden vermoorden. Ik denk dat ‘militarisme’, vooral in de VS, alle tekenen van een religie vertoont – en dat is beangstigend…
John had echter het laatste woord. Ik herinner me dat ik hem geïnterviewd zag voor zijn mening over mensen die Beatle-platen verbrandden, en hij zei: "zolang ze ze maar eerst kopen!"
bobby 1949... bedankt voor het antwoord. Ik zeg je dat we op dit moment echt een John Lennon kunnen gebruiken. Waar is al het verzet tegen oorlog in de muziek gebleven, ik zie het niet zo vaak meer. Tegenwoordig lijkt het erop dat muziek alleen maar om geld gaat en om het demoraliseren van vrouwen, en niet om iets politieks. Ik kan denken aan John Lennons ‘Imagine’, ‘Give Peace a Chance’, CCR’s ‘Fortunate Son’, Edwin Starr’s ‘War’, Black Sabbath’s ‘War Pigs’, Def Leppards ‘Gods of War’, Genesis’ ‘Land of Confusion’. ”, Megadeths “Peace Sells” enz.
Zachary Smith – “De speechschrijver heeft een mooie reeks woorden verzameld, maar naar mijn persoonlijke mening doen ze Bush helemaal geen eer.”
Verontschuldigend gesproken, Zachary Smith, ben ik het er zeker mee eens dat de hele Bush-kliek bestaat uit rauwe, criminele, moordzuchtige dieven. Wat u hierboven schrijft houdt verband met de meest flagrante samenzwering sinds de georganiseerde moorden op JFK en RFK.
Dat gezegd hebbende, heb ik misschien 5 of 10 minuten van zijn toespraak bekeken en abrupt de tv uitgeschakeld. Ik kon het niet verdragen om de hypocriete leugens en onzin te zien en te horen.
Het lezen van de toespraak is een andere ervaring – er is tijd voor reflectie, of voor ontleden en herinneren. Tijd om zijn woorden te beschouwen in de context van bijvoorbeeld de verontschuldiging van Tony Blair. Zal een van hen voor de rechtbank verschijnen vanwege zijn gruwelijke misdaden? Hoogstwaarschijnlijk niet.
De toespraak als document vormt een blijvend bewijs van de kenmerken van Bush: woorden vergeleken met de daden van zijn leven. Als hij last heeft van gewetenswroeging, troost hij zichzelf waarschijnlijk met de gedachte dat hij als president ‘zijn land goed heeft gediend’. Zijn geweten wordt beschermd en beschermd door het voorrecht dat is verbonden aan Family Bush en alle andere families die hij op verleidelijke wijze ‘Mijn Basis’ noemde. ( https://www.youtube.com/watch?v=mn4daYJzyls ){20 sec.}
— We kennen de dieptepunten van zijn geschiedenis en zijn aanzienlijk ontevreden. De documenten die hij achterlaat, zijn hier om te worden ontleed en geanalyseerd als contrapunten voor een ‘gepolijst’ historisch verslag.
Ontwerpontduiker GW Bush besteedt naar mijn mening niet veel aandacht aan zijn invasie/kruistocht in Irak, noch aan het lijden van de “volledig vrijwillige legersoldaten”. Denk eens aan de acceptatie van respectievelijk $ 150,000 en $ 50,000 door hem en Laura voor hun toespraken tijdens een fondsenwervingsevenement van Wounded Warrior, waarbij ook een reisbonus van $ 30,000 voor hun entourage was inbegrepen. Heeft hij überhaupt een geweten?
Het voelt soms bijna alsof we de echte vijanden van onze regeringen zijn, omdat ze voortdurend tegen ons moeten liegen om steun te krijgen voor welke duistere onderneming ze ook in gedachten hebben. Voor mij liet de oorlog in Irak het ware gezicht van het kwaad zien, waarbij een miljoen of meer mensen werden vermoord tijdens een diefstalcampagne. Bush, Blair, Cheney, Rumsfeld etc. zouden allemaal voor Den Haag over oorlogsmisdaden ter sprake moeten worden gebracht, maar helaas zijn de VS geen “geratificeerd” lid van het Internationaal Strafhof en hoewel Groot-Brittannië een geratificeerd lid is van het Internationaal Strafhof Zoals George Galloway het stelde: “Tony Blair is niet zwart of Afrikaans genoeg om terecht te staan”. De les die we van Irak moeten leren is dat onze regering alle mogelijke middelen zal gebruiken om ons te 'overtuigen' – zoals met Irak is gebeurd. Groot-Brittannië ging zelfs zo ver dat het een operatie organiseerde om zijn eigen bevolking te propageren ter ondersteuning van het voeren van oorlog: Operatie Mass Appeal.
Wikipedia: Operatie Mass Appeal
Operatie Mass Appeal was een operatie opgezet door de Britse geheime inlichtingendienst (MI6) in de aanloop naar de invasie van Irak in 2003. Het was een campagne die erop gericht was verhalen in de media te verspreiden over de vermeende massavernietigingswapens van Irak. Het bestaan van de operatie werd in december 2003 aan het licht gebracht, hoewel ambtenaren ontkenden dat de operatie opzettelijk verkeerde informatie verspreidde. Bij de MI6-operatie werd in het geheim de Speciale Commissie van de Verenigde Naties die de vermeende voorraden massavernietigingswapens (MVW) van Irak onderzoekt, opgenomen in haar propaganda-inspanningen door VN-wapeninspecteur en voormalig MI6-medewerker Scott Ritter te rekruteren om kopieën van VN-documenten en rapporten over hun bevindingen aan MI6 te verstrekken. .
Voormalig VN-wapeninspecteur Scott Ritter onthulde in zijn boek Iraq Confidential (2005) het bestaan van een door MI6 geleide psychologische oorlogsvoering, bekend als Operatie Mass Appeal. Volgens Ritter: “Mass Appeal diende als centraal punt voor het doorgeven van MI6-inlichtingen over Irak aan de media, zowel in Groot-Brittannië als over de hele wereld. Het doel was om de publieke opinie over Irak en de dreiging van massavernietigingswapens te helpen vormen.” Propagandaspecialisten van MI6 beweerden dat ze de verkeerde informatie konden verspreiden via “redacteuren en schrijvers die van tijd tot tijd met ons samenwerken”.
Ritter beschreef in een interview met Amy Goodman van de Amerikaanse nieuwswebsite Democracy Now! hoe hij, als wapeninspecteur voor de Speciale Commissie van de Verenigde Naties voor Irak-massavernietigingswapens – en UNSCOM zelf – nauw betrokken raakte bij MI6’s ‘Operatie Massavernietigingswapens’. Hoger beroep":
Ik leidde inlichtingenoperaties voor de Verenigde Naties met betrekking tot de ontwapening van Irak. Dat was mijn taak. Een deel van dit werk in 1997 en 1998 kreeg een propaganda-aspect, gezien het feit dat we een reeks controversiële en confronterende inspecties in Irak hadden gelanceerd, die weliswaar vanuit ontwapeningsoogpunt succesvol waren in het blootleggen van aspecten van het Iraakse verslag die niet accuraat waren, veroorzaakten problemen voor de Verenigde Naties in de Veiligheidsraad […] We hebben een besluit genomen. Wij, Richard Butler, de uitvoerend voorzitter die leiding gaf aan UNSCOM, en zijn hogere stafleden, waarvan ik er één was, waren van mening dat we ons publieke imago moesten opruimen, en we hebben een aantal dingen gedaan […] [In december 1997 ] Ik werd benaderd door de Britse inlichtingendienst, waar ik wederom een lange relatie mee had, van officiële aard, om te zien of er enige informatie in de archieven van UNSCOM zat die aan de Britten kon worden overhandigd, zodat zij op zijn beurt het uitwerken, de waarheidsgetrouwheid ervan bepalen en vervolgens proberen het in de media over de hele wereld te verspreiden, in een poging om de publieke opinie van die landen vorm te geven, en dan indirect, door bijvoorbeeld een rapport dat verschijnt in de Poolse pers, de publieke opinie in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten vormgeven.
Met het verzoek van de Britten ging ik naar Richard Butler. Hij zei dat hij dit steunde en we startten een samenwerking die van zeer korte duur was. De eerste rapporten werden ergens in februari 1998 aan de Britten doorgegeven. Er was een gedetailleerde planningsvergadering in juni 1998 en ik nam ontslag in augustus 1998. […] Dit is een operatie – Operatie Mass Appeal, die al aan de gang was. voordat UNSCOM werd gevraagd de bron van bepaalde gegevens te zijn, en het is een operatie die na mijn ontslag werd voortgezet.
https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Mass_Appeal
“Hoe zo’n intelligente, wereldse man zich had kunnen laten rondleiden door de domme, opschepperige Bush is moeilijk te doorgronden.”
Mag men suggereren dat dit kwam omdat zij fervente zionisten zijn en waren?
Of misschien de trouwe imperiale Tories, die het zionisme gebruiken als handige vijgenbladdekking voor deze specifieke provincie van het (nieuwe Romeinse) rijk? Alleen Cecil Rhodes en zijn “Round Table Group” (of hoe ze zichzelf tegenwoordig ook noemen), misschien in gesprek met SME, weten het zeker. En de reden voor de oorlog? “…Irak, de meest geavanceerde Arabische natie...” waarschijnlijk gevolgd door Libië en Syrië. Er kan geen onafhankelijk moslimrijk OPNIEUW zijn lelijke kop opsteken aan de zuidflank van PanEuropa. Blijkbaar gaat The Great Game (Geopolitiek) door…
De foto ingesloten in het artikel! Cheney & Bush zijn zo blij met zichzelf.
Ik weet dat ik mezelf herhaal, maar als er zich een situatie na de dood voordoet zoals het vagevuur, zal het Vijfde Hooggerechtshof, dat Bush en Cheney in 2000 aan de macht bracht, zeker een paar eeuwen op die plek blijven. Hopelijk zijn ze in het deel van de stad met vlooien, luizen, bedwantsen en eindeloze muggen.
Hoe leugens de basis vormden voor de oorlog in Irak
Tony Blair is niet ten strijde getrokken in Irak vanwege ‘fouten’ of ‘oprechte overtuigingen’ – het bewijsmateriaal voor het Chilcot-onderzoek legt een doelbewust proces van leugens bloot om interventie te rechtvaardigen, schrijft Nick Clark
https://socialistworker.co.uk/art/43062/How+lies+created+the+case+for+the+Iraq+war
de heer Bush over zijn grote waardering voor de politie;
“WIJ TELLEN ZE
ALS VRIENDEN
EN WIJ WETEN HET!
DAT HUN MOED
IS ONZE BESCHERMING!
EN SCHILD!!!”
::
Krimpende meerderheden
leven onder een straf
Rechtstaatsysteem
heel ver verwijderd van
De Stepford-levensstijl
De politie is tegen 'vriendschappelijk'
en aanwezig met voorbedachte rade
in een opslagplaats van de naderende dood.
Stel je voor dat je de politie als je vrienden hebt!
George W. Bush hield vandaag een mooie militaristische toespraak tijdens de herdenkingsdienst. Een fijne, tongstrelende stijl van spreken in een tijd die om diepe plechtigheid vraagt. Het is een toespraak die om verschillende redenen/invalshoeken als historisch document moet worden bestudeerd.
Het is een verantwoordelijke toespraak omdat de heer Bush sterk vasthield aan zijn zuidelijke wortels. Texaanse trots.
Of het zou een reflexief afscheid kunnen hebben van of een reactie op of een woord aan de heer Obama.
Het was ook een zeer politieke toespraak. Het was een toespraak met een waardigheid die de heer Bush menselijk maakte.
De zelfvernietigende haat moet sterven voordat de herinneringen verdampen. (De tijd blijft tikken)
http://time.com/4403510/george-w-bush-speech-dallas-shooting-memorial-service/
Bush' toespraak. Wat een krokus!!!
De speechschrijver heeft een aardig stel woorden op een rij gezet, maar naar mijn persoonlijke mening doen ze Bush totaal geen eer. Als de man nu zou verschijnen op de begrafenis van... elke van de onschuldigen (van welk ras dan ook) die door de politie zijn vermoord, dan zou ik wat meer onder de indruk raken.
Hoogstwaarschijnlijk zal dat gebeuren in hetzelfde jaar dat Bush terechtstaat wegens oorlogsmisdaden.
Dit is dom. Bush loog, maar de arme wereldse, intelligente Blair werd erin geluisd. Waar is de volwassenheid van dit zogenaamde links.
Ik ben blij om te horen dat Eric S. Margolis, net als Robert Parry, tegen hun bazen zei dat ze deze baan moesten aannemen en weggooien, omdat ze vasthielden aan het zijn van goede verslaggevers, en niet aan redactionele hacks, wat hun ex-werkgevers van hen wilden. worden. Ik lees al een tijdje artikelen van de heer Margolis, en nu ik dit heb gelezen, ben ik verslaafd aan zijn journalistiek.
Als het gaat om het dienen van gerechtigheid voor mensen als Blair, Cheney en anderen, vraag ik me af hoe dit kan worden gedaan. Ik weet dat er zulke rechtbanken bestaan, maar hoe ga je om met het vervolgen van deze boosaardige, oorlogszuchtige leiders? De enige instelling die überhaupt enig gewicht lijkt te hebben, zijn deze handelsovereenkomsten, en deze scheve deals zijn zo geschreven dat ze de bedrijfswinsten bevorderen, en niets anders. Dus hoe breng je gerechtigheid in de wereld?
De andere kant van dit probleem zijn de bedrijfsmedia. Hoe kun je deze corrupte woordenmakers in vredesnaam zover krijgen dat ze hun werk eerlijk doen? Buiten de slechte leiders zijn de media het echte probleem. In tegenstelling tot Robert Parry en Eric Margolis verspreiden deze mediatrollen hun draai in zo'n mate, dat de gemiddelde burger blind is voor wat de echte waarheid is.
In feite is het kennen van de waarheid in dit land bijna hetzelfde als onpatriottisch worden, aangezien je de waarheid wel kent. Ik kreeg dit op een dag ter sprake toen ik Rusland walgde met een gepensioneerde vriend van mij. Vervolgens vroeg ik deze dierbare vriend of hij mij ervan beschuldigde onpatriottisch te zijn. Hij zei nee, maar dat ik meer als een loyale vriend van Poetin klonk dan als Obama. Het grappige was dat ik van deze vriend en de anderen die erbij waren, de enige was die vier jaar in actieve dienst bij de marine had gediend, wat meer was dan de anderen over zichzelf konden zeggen. Vervolgens droeg ik deze vriend op enkele van de referenties te lezen die ik hem gaf, en zelf uit te zoeken wat er precies aan de hand is met betrekking tot het buitenlandse beleid van Amerika.
Ik hou vooral van dit land vanwege de mensen die er wonen. Ik ben niet blij met de avonturen van ons land op het gebied van het buitenlands beleid, en daarom zal ik het label dragen dat iemand op mij wil plakken. Vergis je niet: als natie zijn we verloren, en hiervoor mag je mensen als Bush, Cheney, Clinton en nu Obama bedanken. Dus misschien richt je je patriottische labels op die mensen, en dan kom je misschien dichtbij je echte doelwit van wat onpatriottisch is.
Hoe leugens de basis vormden voor de oorlog in Irak
Tony Blair is niet ten strijde getrokken in Irak vanwege ‘fouten’ of ‘oprechte overtuigingen’ – het bewijsmateriaal voor het Chilcot-onderzoek legt een doelbewust proces van leugens bloot om interventie te rechtvaardigen, schrijft Nick Clark
https://socialistworker.co.uk/art/43062/How+lies+created+the+case+for+the+Iraq+war
Blair doet denken aan de man die de hele nacht buiten bleef met zijn overspelige vriend, en verwacht dan dat zijn eigen vrouw 'zijn slechte oordeel' begrijpt. Laten we dus een verbitterde vrouw deze man laten beoordelen, en dan kijken of ze hem onschuldig acht aan de leugen, en het pleidooi van 'zijn slechte oordeel' accepteert. Sterker nog, ik zal mijn eigen vrouw onderwerpen aan een panel van vrouwelijke juryleden, en dan laten we deze klootzak eens zien kronkelen. Een slecht oordeel heeft bij mij nooit gewerkt, dus wat geeft Blair uitstel van zijn 'slechte oordeel'. Het slechte oordeel van Blair was dat hij tegen het Engelse volk loog. Wanneer zijn Bush en Cheney nu aan de beurt?
Ja, de waarheid lijkt onpatriottisch voor degenen die verdwaald zijn in de propaganda van de massamedia. Het artikel probeert GWB-oliemannen te excuseren door te beweren dat “zij geloofden dat de olie opraakte.” In feite kunnen de VS olie kopen van wie het ook heeft, en gemakkelijker als het neutraal is. Ze wisten dat en wisten alles over de schalieolie-fracking-reserves, en kregen niet eens oliecontracten voor Irak, laat staan gratis olie. Het was een leugen: de oorlogshitsers trainden militaristen om te zeggen: “Het is de olie, stommeling!” Ze wisten dat het een leugen was.
Het bevorderen van de democratie was een leugen: democratie is een boom die moet worden gekoesterd in een vruchtbare bodem van vreedzame generaties en een gebrek aan diepgewortelde facties. De oorlogshitsers beweerden dat Democracy™ vanuit een kanon in de woestijn kon worden geschoten, en ze kregen de wolk van brandende splinters te pakken waarvan ze wisten dat ze altijd resultaat zouden opleveren. De VS hebben democratieën over de hele wereld omvergeworpen en dictaturen vervangen. Ze wisten dat het een leugen was.
Humanitaire beweringen waren een leugen: de VS hadden daar of waar dan ook geen geschiedenis van humanitairisme en hebben sinds de Tweede Wereldoorlog ruim zes miljoen onschuldigen gedood om de waardeloosheid van ‘onze beste’ te bewijzen, terwijl het de halve wereld had kunnen verlossen van extreme armoede, ziekte, onwetendheid en ondervoeding. De buitenlandse hulp van de VS komt neer op één maaltijd per jaar voor de hongerigen, niet meer dan een verkoopgimmick. Ze wisten dat het een leugen was.
De VS slagen er niet in de democratie en de mensenrechten te bevorderen omdat ze deze waarden niet hebben: de instrumenten van de democratie worden gecontroleerd door geld. De Grondwet biedt geen bescherming van verkiezingen of massamedia tegen economische concentraties, die de democratie in een rechtse revolutie omver hebben geworpen. Hierdoor hebben tirannen de democratie kunnen controleren, zoals Aristoteles waarschuwde, door buitenlandse oorlogen te veroorzaken die binnenlandse macht opeisten en hun morele superieuren van ontrouw beschuldigden.
De revolutie van oorlogszuchtige tirannen heeft de Verenigde Staten sinds de Tweede Wereldoorlog voor altijd te schande gemaakt met idiote oorlogen en een litanie van egoïsme, en heeft de VS tot de meest verachte en antidemocratische natie in de geschiedenis van de wereld gemaakt. Dit zijn daden van verraad door tirannen. Misschien moet het net als in China genadeloos worden gestraft, omdat alleen angst de tiran reguleert.
“In de begindagen van de regering-Bush II – zoals het geval was voor een groot deel van het presidentschap van Clinton – lobbyde de machtige Amerikaanse olielobby intensief bij het Congres om de sancties tegen Irak en twee andere olieproducerende ‘schurkenstaten’ te versoepelen of zelfs op te heffen. —Iran en Libië. Maar een nog invloedrijker blok, de pro-Israëllobby, ondermijnde consequent de inspanningen van de olielobby, waardoor Washington de economische betrekkingen met Israëls vijanden had kunnen herstellen. Een artikel uit mei 2001 in Business Week van Rose Brady meldde dat de versoepeling van de sancties tegen schurkenstaten “machtige belangen zoals de pro-Israëlische lobby en de Amerikaanse olie-industrie tegen elkaar opzet. En het zal de regering-Bush en het Congres zeker bezighouden.” 75 Interessant genoeg werd vastgesteld dat Cheney zich in het anti-sanctiekamp bevond. Verder merkte Brady op dat de regering-Bush onder toenemende druk stond van Amerikaanse bedrijven, omdat de sancties tegen deze landen buitenlandse bedrijven in staat stelden winst te maken ten koste van Amerikaanse bedrijven. “Amerikaanse boeren, arbeiders en bedrijven hebben offers gebracht zonder enige vooruitgang in de richting van de doelstellingen van het Amerikaanse buitenlands beleid”, schreef Donald A. Deline, directeur overheidszaken van Halliburton, aan meerderheidsleider in de Senaat, Trent Lott (R-Miss.). 76 Wat Irak betreft, gingen de belangen van de olielobby samen met de opvatting van een groot deel van de wereldopinie dat de bestaande sancties tegen Irak een humanitaire ramp veroorzaakten. De campagne om de sancties tegen Irak te verminderen werd dus omgeven door een sterk moreel aura. 77 Een invloedrijke energietaskforce onder leiding van vice-president Cheney bracht de mogelijkheid ter sprake om enkele economische sancties tegen Iran, Libië en Irak op te heffen als onderdeel van een plan om de Amerikaanse olievoorziening te vergroten. Volgens een concept van het rapport van de taskforce zouden de Verenigde Staten de sancties tegen de drie landen moeten herzien vanwege het belang van hun olieproductie.”
Uittreksel uit; De transparante cabal: de neoconservatieve agenda door Stephen J Sniegoski, Paul Findley en Paul Gottfried
.........................................................................................................
Ik zou aanraden dit boek te lezen. Zoals alle literatuur is dit boek niet het einde van alles wat er te leren valt, maar het helpt licht te werpen op welke agenda er precies wordt gediend met de hele oorlog in het Midden-Oosten. Laten we zeggen dat het Amerikaanse belang niet bovenaan een lijst staat, als die er al is. Nee, de agenda die wordt gediend is dat Israëls Yinon Plan wordt geïmplementeerd door de betrokkenheid van Amerika. Amerika moet zijn huis schoonmaken. Gast die de bezem moet pakken?