Na terreuraanslagen is er haast om vast te stellen wie de schuldige is en om te analyseren wat de slachtingen kunnen betekenen, maar vaak zijn de feiten vaag en de realiteit wazig, merkt ex-CIA-analist Paul R. Pillar op.
Door Paul R. Pillar
Na terroristische incidenten lijkt er een zekere litanie aan commentaren en zelfs woordenschat nodig te zijn. Aanvallen waarbij veel slachtoffers vallen zijn ‘gruwelijk’, bepaalde aanvalsmethoden zouden het ‘kenmerk’ van bepaalde groepen zijn, enzovoort. En bij elke reeks incidenten die zich binnen korte tijd voordoen, worden verklaringen gegeven die een verband tussen de incidenten veronderstellen, vooral in termen van een veronderstelde zorgvuldige strategie die door een bepaalde groep wordt uitgevoerd.
De honger naar dergelijke verklaringen is begrijpelijk, en de pers doet alleen zijn werk als hij daarom vraagt. Maar meestal gaan de interpretaties verder dan wat de beschikbare informatie zou rechtvaardigen. Mensen zijn geprogrammeerd om patronen te zien en hebben de neiging deze te zien, zelfs als ze niet bestaan.
Koning Salman van Saoedi-Arabië en zijn gevolg arriveren om president Barack Obama en First Lady Michelle Obama te begroeten op King Khalid International Airport in Riyad, Saoedi-Arabië, 27 januari 2015. (Officiële Witte Huis-foto door Pete Souza)
Dit geldt voor veel van wat er is gezegd over de aanslagen van de afgelopen week in Turkije, Bangladesh, Irak en Saoedi-Arabië. De timing van deze aanvallen die dicht bij elkaar liggen, is misschien niet louter toeval, maar het zou wel eens kunnen gebeuren. Misschien heeft de heilige islamitische maand Ramadan iets te maken met de timing, hetzij door het presenteren van makkelijkere doelwitten met massa's mensen die zich op bepaalde tijden en plaatsen verzamelen, hetzij door het zenden van een boodschap gerelateerd aan terroristische beweringen dat ze namens een religieuze zaak handelen.
Maar het is net zo aannemelijk dat de timing van de aanslagen, net als bij veel terroristische aanslagen, meer te maken heeft met operationele mogelijkheden die niets te maken hebben met heilige maanden of eenvoudigweg met het tijdstip waarop de voorbereidingen voor een operatie toevallig voltooid waren.
Kenmerkend is ook de vele interpretaties over wat de aanvalsmethode zegt over de verfijning van de aanvallers, en wat dit op zijn beurt betekent over wie verantwoordelijk is voor de aanval. In het huidige geval zijn er observaties geweest over hoe bij elk van de aanvallen teams van mensen betrokken waren, en hoe dit hen zogenaamd georganiseerder en geavanceerder maakt dan ‘lone wolf’-aanvallen.
Een deel van het probleem hier is de alomtegenwoordigheid van de term ‘eenzame wolf’, die heeft geleid tot het overdrijven van de betekenis van elk verschil tussen een operatie waarbij één persoon betrokken is en een operatie waarbij meer dan één persoon betrokken is. Er is niet veel verfijning voor nodig om drie mensen te organiseren, en welke organisatorische faciliteit dan ook nodig is, kan lokaal worden geleverd en niet alleen door een grote en verre groep.
Bovendien zijn er, afgezien van het aantal betrokken personen, verschillende schalen waarop verfijning kan worden gemeten. Succes bij het doden van andere mensen dan jezelf zou een van die manieren kunnen zijn om te meten. De recente aanslagen hebben in dit opzicht een gemengd beeld opgeleverd. De drievoudige zelfmoordaanslagen in Saoedi-Arabië zien er niet erg geavanceerd uit. Eén van de bommenwerpers slaagde erin vier bewakers te doden, maar de andere twee bliezen niemand anders op dan zichzelf.
ISIS beoordelen
Een bijzonder prominent onderwerp in het huidige commentaar betreft de rol van ISIS, of de veronderstelde rol ervan. Een van de problemen bij het identificeren van waar ISIS – dat wil zeggen de bende die een ministaat heeft gevestigd in delen van Irak en Syrië – werkelijk verantwoordelijk voor is, is dat ISIS de meest populaire en prominente merknaam is geworden onder gewelddadige soennitische extremisten. Velen van hen zien er voordeel in om die merknaam aan te roepen, zelfs als ze in werkelijkheid geen bevelen van ISIS aannemen.
Journalist James Foley kort voordat hij werd geëxecuteerd door een medewerker van Islamitische Staat, bekend als Jihadi John.
Een ander probleem is dat ISIS een prikkel heeft om de verantwoordelijkheid op te eisen voor veel operaties die het niet daadwerkelijk heeft uitgevoerd, om een indruk van macht te wekken en een groter bereik te hebben dan wat het in werkelijkheid heeft. Van de recente veelbesproken terroristische aanslagen is degene waarvoor het het minst waarschijnlijk is dat ISIS verantwoordelijk is die in Bangladesh, ook al heeft ISIS de eer voor de aanval opgeëist en ook al heeft een van de lokale extremistische groeperingen die een geloofwaardige verdachte is verklaard trouw aan ISIS. De feitelijke betrokkenheid van ISIS is waarschijnlijker bij de andere aanvallen verder naar het westen en dichter bij de ministaat van ISIS, maar dat weten we ook niet.
Voor zover ISIS werkelijk betrokken is bij een van de recente aanslagen – een belangrijke kwalificatie – zien we nu waarschijnlijk een toename van het aantal aanvallen, deels als reactie op de verliezen van de groep ter plaatse in Irak en Syrië. Hoewel dat misschien klinkt als een poging om een positieve glans te geven aan een negatieve gebeurtenis, is dat niet zo. Een dergelijk patroon zou consistent zijn met de manier waarop terrorisme en grondoorlogvoering een rol hebben gespeeld in eerdere oorlogen, zoals de oorlog voor de Algerijnse onafhankelijkheid in de jaren vijftig en zestig.
Een deel van de gedachten van de daders kan zich concentreren op de specifieke staten die het doelwit zijn. Alles wat de politieke onrust in Irak verlengt en de steun voor de Abadi-regering ondermijnt – wat de bomaanslagen in Bagdad vaak doen – helpt ISIS om wat langer vast te houden in het gebied dat onder controle staat in West-Irak.
En de aanvallen op Turkije kunnen verband houden met veranderingen in het Turkse beleid, waardoor Ankara zich directer tegen ISIS verzet dan voorheen. Maar de belangrijkste redenering zou zijn dat elk geweld dat wijd en zijd in de naam van ISIS wordt gepleegd, of waarvan mensen vermoeden dat het door ISIS is aangewakkerd, ertoe bijdraagt dat de indruk onder de aanhangers van de groep en potentiële rekruten behouden blijft dat de groep springlevend is. en niet aan het afnemen.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
Duister in de zin dat ‘terroristen’ worden gefinancierd, bewapend en anderszins geholpen met logistieke steun door inlichtingendiensten? Wat is de “boodschap” hierin?
Zeker, sommige ‘gebeurtenissen’ zijn van geïsoleerde aard en sommige gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden (losjes tot intrinsiek). Wat is de “boodschap” hierin?
Sommige evenementen vereisen complexiteit of verfijning, andere niet. Wat is de “boodschap” hierin?
Is ISIS springlevend of aan het afnemen? Wie zegt het? Wat is de “boodschap” hierin?
Hier is een vraag die niet vaak wordt beantwoord; Waarom vechten we eigenlijk tegen mensen in het Midden-Oosten? Serieus, ik ben de officiële reden of redenen vergeten. Wat heeft Syrië, of Libië, in vredesnaam te maken met alles waar een Amerikaan mee te maken heeft? Zou er zelfs een schutter in Orlando zijn geweest als Amerika niet betrokken was geraakt bij deze avonturen in het Midden-Oosten? Betekent het verlies van onze eigen militaire en onschuldige levens voor niemand iets? Is het dit allemaal waard als de terugkerende soldaten van dit land thuiskomen van de vele missies die zij vervullen, om vervolgens aan PTSD te lijden en hun families de stress ervan te laten doorstaan? Dus nogmaals: waarom zijn we daar überhaupt? Of kan ik het beter aan een Israëliër vragen?
U stelt de belangrijkste vraag, die steeds opnieuw gesteld moet worden…waarom zijn wij daar?
Ik denk dat het antwoord in eerste instantie volgt op de non-vraag dat Amerika een eeuwigdurende oorlogsstaat is en zijn actieve en zeer winstgevende oorlogsmachine moet laten neuriën en moorden, waar er ook olie, kostbare mineralen of duistere geostrategische redenen zijn om de oorlog te rechtvaardigen. prikkelen de geesten van de rijken, machtigen en waanvoorstellingen, die echt aan de grond moeten komen in plaats van hoogvliegend naar een ander land te gaan om het te destabiliseren, verbasteren en/of functioneel te vernietigen of op zijn minst een paar decennia uit te stellen.
Wie heeft er behoefte aan sociale vooruitgang, goed opgeleid beleid en het ontdekken van zijn eigen lot, los van het mondiale bank- en kapitalistische systeem? Competitieve kapitalist, allemaal voor die kostbare oorlogswinsten.
Zoals George Bush zei: “Jullie zijn mijn basis – de haves en mores” en Irak zal een genot zijn voor oorlogscontractanten – de echte reden voor de meeste Amerikaanse oorlogen: geldelijk gewin, niet territorium, terrorismebestrijding of de verdediging van ons land. Zoals hun troepen die om welke rationele en morele reden dan ook zenden... juist! vecht tegen rechts en wees niet bang voor wat er overblijft! Zet de extremistische Republikeinen en Tea Party-gekken voor altijd uit hun ambt!
Chris, het is goed om te weten dat iemand anders het met mijn verklaring eens is.
Omdat ik in mijn carrière mij heb kunnen mengen onder de mensen die, wanneer ze een contract kregen, artikelen zouden vervaardigen die gebruikt konden worden op zwaar materieel, of voor gebruik op militair materieel, kan ik je vertellen dat het machinaal bewerken van een stuk metaal, of het vormen van een stuk metaal stuk rubber voor beide maakt gewoon niet uit wat het eindgebruik blijkt te zijn. Het kan iets zijn om mee te bouwen, of iets om mensen mee te doden, het maakt gewoon niet uit. Een bedrijf dat onderdelen voor een handpistool vervaardigt, is vaak dezelfde machinewerkplaats die botschroeven of chirurgische gereedschappen produceert. Een machine is maar een machine, dus we zouden iets veel beters kunnen doen met dergelijke industrieën die oorlogsproducten produceren, door ze om te zetten in voor vredestijd benodigde materialen, die het leven van de levenden zouden verbeteren.
Als het om het Midden-Oosten gaat, denk ik dat we door Israël worden gebruikt en dat we het Yinon-plan voor Israël handhaven. Hoewel olie nooit zo ver van tafel is, waren de oliemaatschappijen niet zo enthousiast over onze aanpak waarmee we Irak binnenvielen. Ik bedoel, chaos is geen goede werkomgeving, dus wat had onze beslissing om binnen te vallen nog meer kunnen motiveren. De enige reden die alles overtreft is geld, en je hebt gelijk als je nota neemt van contractconcerns zoals Halliburton, KBR of Blackwater USA (of welke naam ze nu ook gebruiken) als de begunstigden van die contracten. Ik ben er zeker van dat u ook heeft opgemerkt dat u, om dergelijke zaken met de overheid veilig te stellen, ook beter goede verbindingen kunt hebben.
Wij kunnen het beter doen. Blijf erin geloven Chris, je hebt het niet mis. JT
“Duister”? "Vaag"? “Tuurlijk”? Het zou dit kunnen zijn, maar nogmaals, het zou zo kunnen zijn, het zou ISIS kunnen zijn of het zou niet ISIS kunnen zijn... oh mijn, het is allemaal zo verwarrend!!! Is het “Jemen-schakelbord” kapot gegaan??? Of misschien is het gewoon de Langley Fog Machine die rook blaast om de sporen van “The Company” te verdoezelen???