Het verzet tegen de neoliberale 'hervormingen' van de Mexicaanse president Peña Nieto met betrekking tot het gezondheids-, onderwijs- en energiebeleid heeft zich over een groot deel van het land verspreid nadat bij gewelddadige confrontaties in Oaxaca zo'n acht mensen omkwamen, meldt Dennis J Bernstein.
Door Dennis J Bernstein
Acht mensen werden gedood in Nochixtlán, een stad in de buurt van de stad Oaxaca in Mexico, nadat ze een blokkade van leraren hadden gesteund die protesteerden tegen neoliberale bezuinigingen op onderwijs en andere sociale programma's, meldde de onafhankelijke journalist Andalusia Knoll Soloff vanaf de plaats van de botsingen met de politie.
“De bewoners kwamen naar buiten toen ze hoorden van de repressie op zondag [19 juni]', vertelde Soloff me via een luidruchtige telefoonlijn. “Ze waren naar buiten gekomen om de leraren te steunen, en veel, vooral jonge mannen, kwamen naar buiten om de gewonden te helpen. Eén gezin had een 19-jarige zoon die met de ambulance meeging om de gewonden te helpen en toen ze bij de blokkade aankwamen, werd hij door de politie vermoord.”
Dennis Bernstein: Toen hij bij de blokkade aankwam, werd hij door de politie vermoord. Zet de toon. Dit was een actie van de leraren en de gemeenschap kwam naar buiten om de actie te steunen. De regering zegt dat er ergens niet bij naam genoemde schutters waren of dat er geweervuur kwam, dus de Mexicaanse veiligheidstroepen hadden geen andere keuze dan het vuur te openen. Wat heb je geleerd?
Andalusië Knoll Soloff: Dit moet worden gezien in de context van de Mexicaanse lerarenbeweging, die zich de afgelopen drie jaar in heel Mexico heeft gemobiliseerd tegen wat zij zien als neoliberale economische hervormingen, die aanvallen zijn op de arbeidsrechten en scholen en leraren in gemarginaliseerde gemeenschappen plaatsen in het nadeel. Ze protesteren tegen deze onderwijshervormingen sinds ze drie jaar geleden werden ingevoerd toen de nieuwe president, Enrique Peña Nieto, aan de macht kwam.
Onlangs is de hervorming van kracht geworden, waardoor leraren zich meer hebben gemobiliseerd, vooral in de staten Chiapas, Michoacán, Guerrero en Oaxaca. In Oaxaca heeft de lerarenvakbond een geschiedenis van radicale opstanden en bewegingen. Tien jaar geleden was het hier dat de beweging van de APPO (Volksvergadering van de Volkeren van Oaxaca) begon als een lerarenkamp in de stad Oaxaca, en vervolgens uitgroeide tot een grotere volksbeweging die opriep tot de gouverneur, Ulises Ruiz Ortiz, om af te treden, evenals vele andere eisen. Vorige week was het tienjarig jubileum van deze volksbeweging van 10.
Twee van de leiders van de CNTE Sectie 22, de lerarenvakbond in Oaxaca, werden gearresteerd. Als reactie op deze arrestaties en op de onderwijshervormingen in het algemeen blokkeerden de leraren een van de belangrijkste snelwegen die Mexico-Stad met Oaxaca-Stad verbinden. Deze blokkade vond plaats in de stad Nochixtlán en werd ongeveer een week vastgehouden door de leraren.
Toen kwam de politie zondags omdat ze de snelweg wilden openstellen. Honderden en honderden federale en oproerpolitie arriveerden. Er zijn tegenstrijdige getuigenissen over wanneer ze daadwerkelijk het vuur openden, maar het was vroeg op de dag. Toen kwamen veel bewoners en ouders van studenten van Nochixtlán naar buiten om de blokkade te steunen en te protesteren tegen het optreden van de politie. De regering en de politie zeggen dat deze onbekende groep mensen kwam en het vuur opende.
Daar bestaat absoluut geen bewijs voor. Er zijn talloze foto- en videobewijzen dat de politie al vroeg op de dag op de demonstranten schoot. Er is geen enkel fotografisch of ander bewijs dat een groep van buitenaf arriveerde en het vuur opende. Ik denk dat de regering probeert haar gezicht te redden en alles te zeggen wat ze kan om de indruk te wekken dat de politie niet is gekomen om mensen af te slachten in een stad waar mensen alleen bewapend waren met stenen, misschien wat vuurwerk en misschien wat molotovcocktails. Er is geen documentatie waaruit blijkt dat ze verder bewapend waren. De politie was bewapend met aanvalswapens, pistolen en een breed scala aan vuurwapens.
DB: U zegt dat degenen die gewond en gedood werden plaatselijke bewoners waren. Is er een van de leraren vermoord?
AL: Nee. Het waren allemaal plaatselijke bewoners die de leraren en de blokkade steunden.
DB: Waarom zouden de bewoners zulke sterke voorstanders zijn dat ze namens de leraren naar buiten zouden komen?
AL: Veel bewoners vertelden me dat dit een hoogtepunt is. Het gaat niet alleen om onderwijshervormingen. In 2006 protesteerden de leraren tegen het beëindigen van de hervormingen om hun baan en hun werkveld te beschermen. Toen werd het een volksbeweging waarbij mensen beseften dat scholen niet over de diensten beschikten die ze nodig hadden. De leerlingen krijgen geen goed onderwijs. Er zijn niet genoeg banen. Op veel plaatsen in Oaxaca heerst grote armoede.
Wat ik begreep van de mensen die ik interviewde, is dat het een algemene ontevredenheid werd over de regering en de hervormingen, en onvrede over wat er in het algemeen in Mexico gebeurt met schending van de mensenrechten, gebrek aan onderwijs en toegang tot banen, zelfs basisvoorzieningen. Vandaag zeiden mensen dat er in hun buurt geen water was. In de stad Oaxaca waren er vandaag protesten van medisch personeel, artsen en verpleegsters die zeiden dat bepaalde hervormingen hun salarissen en hun vermogen om zorg te verlenen hebben verlaagd.
Er heerst algemene onvrede. Dat was een van de redenen waarom de bewoners naar buiten kwamen om de leraren te steunen. Ongeveer 90 procent van de bewoners heeft kinderen die leerling zijn op de scholen waar de leraren werken. Velen zijn naar buiten gekomen omdat ze hoorden dat er gewonden waren, niet noodzakelijkerwijs uit solidariteit met de leraren, maar om mensen in nood te helpen.
DB: Heeft u een van de gewonden geïnterviewd, of familieleden van degenen die gewond of gedood zijn?
AL: Ja. Ik interviewde familieleden van twee doden. Ik interviewde Patricia Sanchez, de moeder van Jesús Cadena, die 19 jaar oud was en op het punt stond naar de universiteit te gaan om ingenieur te worden. Hij had helemaal geen deel uitgemaakt van de blokkade, maar die dag zei hij: ‘Mam, ze hebben onze hulp echt nodig.’ Hij ging naar de kerk die mensen opriep om te komen helpen. Bij de kerk stapte hij in een ambulance om de gewonden te helpen.
Ze zeiden dat hij werd gedood toen de ambulance de blokkade bereikte en de politie op mensen schoot. Zijn moeder ging naar de blokkade om hem te zoeken, en toen kreeg ze te horen dat hij was vermoord. De politie schoot vanuit alle richtingen. Ik arriveerde een dag nadat het grote aantal mensen was vermoord. Overal waar ik kwam lieten verschillende leraren en bewoners ons kogelhulzen en traangasgranaten zien en waar ze schoten.
We gingen naar een begraafplaats en de conciërge daar vertelde ons dat de federale politie een pistool tegen zijn hoofd hield, zijn mobiele telefoon afpakte en hem vertelde dat ze hem zouden vermoorden als hij iets zou doen. Toen begonnen ze het vuur te openen op de demonstranten op de begraafplaats. Hij liet ons zien waar daar een ronde kogelhulzen op de grond lag.
DB: Wat zei de moeder nog meer? Ze moet in rouw zijn geweest.
AL: Ze is natuurlijk vernietigd. Ze huilde veel, niet gelovend dat haar zoon van haar was weggenomen. Ze zei dat hij mensen altijd zo graag wilde helpen dat hij bij zijn dood had gezegd dat hij zijn organen wilde laten doneren omdat hij zo gezond was. Ze zei: 'Waarom moest mijn zoon zo sterven? Nu kan ik zijn organen aan niemand meer doneren. Wat gaat er nu gebeuren?"
Ze zei dat de president een tweet stuurde waarin hij zei dat mijn spijt bij de families ligt, enz. Ze zei: 'Waar heb je dan spijt van? Misschien had je hier in de eerste plaats moeten komen om met de leraren te praten in plaats van duizenden politieagenten te sturen om ons te komen vermoorden. Wat ga je doen? Je kunt mijn zoon niet terugsturen. Ik kan mijn zoon niet terugkrijgen. Wat gebeurt er nu? Hoe zal er gerechtigheid zijn? Het maakt mij niet uit of ze de persoon ontslaan die opdracht gaf tot de aanval. Er zal geen gerechtigheid zijn.”
De afgelopen drie jaar is er veel straffeloosheid geweest in Mexico. Er is het geval van de 43 studenten die verdwenen, en in Tlatlaya openden militaire soldaten het vuur op een groep mannen en beweerden vervolgens dat de mannen op de soldaten openden. In beide gevallen is er vrijwel totale straffeloosheid.
Vanwege deze straffeloosheid geloven de families van degenen die het slachtoffer zijn geworden van staatsgeweld dat er niets zal gebeuren. Ze hebben alle reden ter wereld om dat te denken, omdat Mexico geen goede staat van dienst heeft. Het land heeft alle grote wetten ter wereld op zijn naam staan, maar bij de daadwerkelijke implementatie blijkt uit niets dat Mexico daadwerkelijk probeert degenen die verantwoordelijk zijn voor deze mensenrechtenschendingen, bloedbaden, moorden, enz. voor het gerecht te brengen.
DB: Kunt u ons nogmaals de naam en zoon van de moeder geven?
AL: Jesús Cadena werd vermoord en Patricia Sanchez is zijn moeder.
DB: Vertel ons over de andere familie van de persoon die werd vermoord.
AL: Veel mensen zijn bang voor de repressie hier en zijn bang om zich over de repressie uit te spreken. De meeste mensen wilden niet op camera gefilmd worden, of alleen van achteren gefilmd worden, of willen hun naam niet noemen. De vader van dit slachtoffer, Oscar Luna, wilde niet dat zijn naam of familiefoto's getoond zouden worden. De zoon was 23 jaar oud. Het gezin had niet echt deelgenomen aan de lerarenbeweging. Zijn zoon had gezegd: ‘Ik ben het beu wat er in Mexico en in mijn stad gebeurt, en ik wil eropuit gaan om de leraren te helpen.’ Zijn zoon had zojuist het huis verlaten en toen hij dichter bij de barricades van de blokkade kwam, werd hij gedood.
DB: Hij werd vermoord. Wat is op dit moment uw beste inzicht in de situatie? We weten dat de leraren en medische werkers zich mobiliseren. Wat is de groeiende respons hierop?
AL: Mensen hebben door het hele land en over de hele wereld geprotesteerd. Mexicanen die over de hele wereld wonen, organiseren protesten. Er vond onlangs in Mexico-Stad een willekeurige detentie plaats van minstens zes, misschien wel negen of meer mensen [latere rapporten zeggen dat er meer dan dertig mensen werden vastgehouden] die gingen protesteren bij de regeringskantoren van Oaxaca in Mexico-Stad. Ze werden willekeurig vastgehouden, waaronder een onafhankelijke journalist van een mediacollectief genaamd Subversiones. Dit zijn mensen die hun onvrede tonen over de repressie in Oaxaca. Gelukkig zijn ze vrijgelaten.
Acht mensen werden vermoord en er zijn aanwijzingen dat het de federale politie was die hen heeft vermoord. Nu ben ik op een school waar verschillende leraren samenkomen en mensenrechtenwerkers van de overheid zijn hier om te documenteren wat er is gebeurd en om vast te stellen of het een mysterieuze gewapende groep was of de politie die verantwoordelijk was voor de repressie en moordpartijen. Er zijn blokkades geweest in heel Oaxaca, in de stad Oaxaca en omliggende steden. … Ik geloof dat daar een jonge man is vermoord. Het escaleert. Het gaat niet alleen om onderwijshervormingen. In veel opzichten is het een herhaling van 2006, toen het begon als een lerarenbeweging en uitgroeide tot een volksbeweging.
DB: Mensen hebben misschien niet de exacte terminologie, maar ze zijn zich in reële termen zeer bewust van wat neoliberalisme en vrijhandel zijn, en wat de impact zal zijn als deze instellingen, zoals de lerarenvakbond en scholen die leraren opleiden, worden ondermijnd door het overheidsbeleid. Dit is de frontlinie van de strijd.
AL: Klopt. Er is ook een economische crisis geweest, waarvan de mensen in Mexico weten dat deze verband houdt met de olieprijzen. Vóór de NAFTA bedroeg de waarde van de peso 10 per dollar, en nu is dat bijna 20 per dollar, wat de koopkracht van mensen heeft aangetast. Het minimumloon is in dertig jaar niet gestegen, waardoor de koopkracht van mensen bijna 30 procent minder is dan vroeger. Oaxaca is een landelijke staat, grotendeels inheems, met veel armoede op het platteland. Er zijn niet eens verharde wegen, en vaak hebben gemeenschappen geen elektriciteit, dus geen computers. Leraren in deze geïsoleerde plattelandsgemeenschappen spelen dus een zeer belangrijke rol in de gemeenschappen. Mensen weten dat leraren al verschrikkelijke lonen kregen en nu hun baanzekerheid verloren.
De hervorming vereist dat ouders moeten betalen voor meer schoolbenodigdheden, waardoor een groter deel van de economische last op zich wordt genomen. Ze weten misschien niet dat dit neoliberalisme is, maar ze weten wel dat dit hen financieel raakt en dat ze ertegen zijn. Er is een zeer sterke stroming in heel Mexico om ze te verdedigen. De CNTE Sectie 22 is al tientallen jaren een sterk linkse instelling. Veel mensen zijn opgegroeid met hun familie, tantes en ooms, als leraren, en maken dus deel uit van deze lerarenbeweging.
DB: Je zit op een school waar mensen samenkomen en zich organiseren. Er is een oproep tot protest van medische hulpverleners.
AL: Er worden blokkades gepland. Er is een groot protest gepland in de stad Oaxaca, inclusief vakbonden. Ook is er in de Zocalo in de stad een kampement van leraren en anderen. Hier sturen mensen vanuit het hele land hulpgoederen, voedsel en water.
[Andalusia Knoll Soloff is te volgen op Twitter en tumbler als Andalalucha. Ze levert regelmatig bijdragen aan Vice News, TRT World en Democracy Now!]
Dennis J Bernstein is een gastheer van Flashpoints op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audioarchieven op www.flashpoints.net.
Waar zijn de Trump-antagonisten in de bovenstaande kwestie?
Bent u het eens met Toegang geweigerd! — ?
Of zitten we gevangen in een stroomversnelling van gedragsvortex, veroorzaakt door de snelheid van het leven via technologie?
wanneer zullen we stoppen om te beslissen?
AMY GOODMAN: Laten we het over Honduras hebben. Ik wil naar Hillary Clinton gaan bij de staatsgreep van 2009 in Honduras, waarbij de democratisch gekozen president Manuel Zelaya werd afgezet. In haar memoires, Hard Choices, schreef Hillary Clinton over de dagen na de staatsgreep. Ze schreef, citaat: “In de daaropvolgende dagen sprak ik met mijn collega’s over het hele halfrond, waaronder secretaris [Patricia] Espinosa [in] Mexico. We hebben een strategie bedacht om de orde in Honduras te herstellen en ervoor te zorgen dat vrije en eerlijke verkiezingen snel en legitiem zouden kunnen worden gehouden, waardoor de kwestie Zelaya ter discussie zou komen te staan.
Sinds de staatsgreep is Honduras een van de gevaarlijkste plekken ter wereld geworden. In 2014 sprak de Hondurese milieuactiviste Berta Cáceres over de rol van Hillary Clinton bij de staatsgreep van 2009. Dit is de vrouw die vorige week werd vermoord in La Esperanza, Honduras. Maar ze sprak over de rol van Hillary Clinton bij de staatsgreep van 2009 met het Argentijnse tv-programma Resumen Latinoamericano.
BERTA CÁCERES: [vertaald] We komen uit een staatsgreep die we niet achter ons kunnen laten. We kunnen het niet terugdraaien. Het bleef maar doorgaan. En daarna was er de kwestie van de verkiezingen. Dezelfde Hillary Clinton zei in haar boek Hard Choices praktisch wat er in Honduras ging gebeuren. Dit toont de inmenging van Noord-Amerikanen in ons land aan. De terugkeer van de president, Mel Zelaya, werd een secundaire kwestie. Er zouden verkiezingen plaatsvinden in Honduras. En hier erkende zij, Clinton, dat ze Mel Zelaya's terugkeer naar het presidentschap niet toestonden. Er zouden verkiezingen komen. En de internationale gemeenschap – functionarissen, de regering, de grote meerderheid – accepteerde dit, ook al hadden we gewaarschuwd dat dit zeer gevaarlijk zou zijn en dat het barbaarsheid zou toestaan, niet alleen in Honduras maar ook in de rest van het continent. En wij zijn hiervan getuige geweest.
AMY GOODMAN: Dat was de Hondurese milieuactiviste Berta Cáceres die in 2014 sprak. Ze werd vorige week vermoord in haar huis in La Esperanza in Honduras. Vorig jaar won ze de Goldman Environmental Prize. Ze is een vooraanstaand milieuactiviste ter wereld.
GREG GRANDIN: Ja, en ze bekritiseert het boek van Hillary Clinton, Hard Choices, waarin Clinton haar acties in Honduras ophield als een voorbeeld van een helder pragmatisme. Ik bedoel, dat boek is in feite een bekentenis. Elk ander land ter wereld of in Latijns-Amerika eiste het herstel van de democratie en de terugkeer van Manuel Zelaya. Het was Clinton die dit feitelijk tot een secundaire zorg degradeerde en aandrong op verkiezingen, wat tot gevolg had dat het staatsgreepregime werd gelegitimeerd en routinematig werd en het nachtmerriescenario werd gecreëerd dat vandaag de dag bestaat.
Ik bedoel – en het staat ook in haar e-mails. Het echte schandaal over de e-mails is niet de vraag over het proces. Ze wilde een communicatie-ding creëren dat niet volgens de regels van de boeken kon worden gedaan. Het echte schandaal over deze e-mails is de inhoud van de e-mails. Ze praat – het proces waarmee ze Zelaya probeert te delegitimeren en de verkiezingen te legitimeren, waarvan Cáceres in dat interview zegt dat ze plaatsvonden onder extreem gemilitariseerde omstandigheden, frauduleus en een vijgenblad van de democratie, staat allemaal in de e-mails.
BUITENLANDSE SECRETARIS HILLARY CLINTON: Wij denken dat Honduras belangrijke en noodzakelijke stappen heeft gezet die de erkenning en de normalisering van de betrekkingen verdienen. Ik heb zojuist een brief naar het Congres van de Verenigde Staten gestuurd om hen ervan op de hoogte te stellen dat we de hulp aan Honduras zullen herstellen. Andere landen in de regio zeggen dat ze nog even willen wachten. Ik weet niet waar ze op wachten, maar dat is hun recht om te wachten.
AMY GOODMAN: Dat was minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton die de staatsgreep goedkeurde. Wat is het traject van wat er toen gebeurde met de gruwel van de afgelopen week, de moord op Berta Cáceres?
GREG GRANDIN: Nou, dat is maar één gruwel. Ik bedoel, honderden boerenactivisten en inheemse activisten zijn vermoord.
Tientallen homorechtenactivisten zijn vermoord.
Ik bedoel, het is gewoon een nachtmerrie in Honduras.
Ik bedoel, er zijn manieren waarop het regime van de staatsgreep Honduras feitelijk heeft overgegeven aan >>transnationale plundering.<
En Berta Cáceres zegt in dat interview dat wat er na de staatsgreep werd geïnstalleerd zoiets als een permanente counterinsurgency namens het transnationale kapitaal was.
Ze zijn erop uit om de Hondurese waterrechten toe te eigenen door neoliberale bouwgiganten en waterconglomeraten dikke privatiseringscontracten aan te bieden.
http://www.democracynow.org/2016/3/18/slain_activist_berta_caceras_daughter_us
Verwacht meer invasies van ‘Aliens’ met een bruine huidskleur die America the Beautiful zullen aantasten.
Ik blijf erbij dat onze naaste buren uit het zuiden van de grens en Midden-Amerika onze grens niet zouden verpletteren, tenzij een naakt agressieve neoliberale economische dictatuur hen tot wanhoop dwingt om de absolute dood te vermijden – WELKE KEUZE HEBBEN ZIJ???