Mysterie van een weinig bekende Gitmo-gevangene

President Obama beloofde de gevangenis in Guantanamo Bay, Cuba, te sluiten, maar heeft te kampen gehad met weerstand van het Congres en een langzaam voortschrijdend herzieningsproces, geïllustreerd door het vreemde geval van Haroon al-Afghani, meldt Dennis J. Bernstein.

Door Dennis J Bernstein

Het lot van sommige gevangenen uit Guantanamo Bay heeft lange tijd een kafkaëske kwaliteit gehad, die zonder aanklacht voor onbepaalde tijd werden opgesloten of de kans kregen zich tijdens het proces te verdedigen, maar een van de meest mysterieuze zaken betreft Haroon al-Afghani, die sinds 2007 opgesloten zit. zonder proces of juridische vertegenwoordiging.

Al-Afghani werd oorspronkelijk onder twijfelachtige omstandigheden door lokale Afghaanse troepen aan het Amerikaanse leger overgedragen. Volgens openbare berichten wonen zijn vrouw en jonge dochter nu in een vluchtelingenkamp, ​​maar er is niet meer over hem bekend.

Vorige week bepleitte de Afghaanse gevangene zijn zaak – voor het eerst tijdens zijn negen jaar durende lock-down – bij de Guantánamo Bay-versie van een commissie voor voorwaardelijke vrijlating, de Periodic Review Board (PRB). Hij werd tijdens de geheime hoorzitting vertegenwoordigd door de Amerikaanse advocaat Shelby Sullivan-Bennis, die hem kort voor de hoorzitting van 14 juni voor het eerst ontmoette.

Sullivan-Bennis is lid van Reprieve, een advocatenkantoor voor de mensenrechten van algemeen belang dat is opgericht om “gratis juridische en onderzoeksondersteuning te bieden aan enkele van de meest kwetsbare mensen ter wereld … degenen die het slachtoffer zijn van het misbruik van het antiterreurbeleid van staten – uitlevering, marteling, buitengerechtelijke gevangenisstraf en buitengerechtelijke executie.”

Sullivan-Bennis zei: “Er is in de wereld heel weinig bekend over Haroon, en de geheimhoudingswetten van Guantánamo verbieden mij momenteel om de lege plekken in te vullen. … Ik kan zeggen dat de spraakzame jongeman met de heldere ogen die ik ontmoette … mij niet langer dan tien minuten alleen mag ontmoeten voordat regeringsvertegenwoordigers hem met geweld uit de kamer verwijderen.’

Ik sprak met Sullivan-Bennis in een Flashpoints-radio-interview op 15 juni, na het eerste optreden van al-Afghani In negen jaar vóór de PRB. Wat ze in deze context niet zei, is zeker zo belangrijk, zo niet belangrijker, dan wat ze in het openbaar of voor de PRB mocht zeggen. De hoorzitting zelf vond plaats op afstand van Guantánamo, waar de advocaat en haar cliënt zich bevonden. De PRB-vertegenwoordigers voerden de hoorzitting via videoconferentie vanuit Washington.

Dennis Bernstein: Waarom begin je niet even met ons zoveel mogelijk achtergrondinformatie te geven, en ons zoveel te vertellen als je ons maar kunt vertellen onder strikte nationale veiligheidsbeperkingen. Vertel ons iets over wie deze man is en hoe hij werd gevangengenomen.

Shelby Sullivan-Bennis: Het verhaal van Haroon is een ongekend mysterie en we hopen dat het met deze hoorzitting meer publiek zal worden. Een deel van de documenten zal worden gepubliceerd. En we zullen wat meer over hem te weten kunnen komen.

Helaas kan ik vanwege de Amerikaanse geheimhoudingswetten met betrekking tot Guantánamo alleen zeggen wat al openbaar is gemaakt, en dat is voornamelijk afkomstig van Al Jazeera. dit artikel. Over hoe hij werd gevangengenomen en wie hij is, kan ik zeggen dat hij een geweldige jongeman is, die grappig, lief en aardig is. En ik was erg dankbaar dat ik de kans kreeg om de persoon te zijn die naast hem stond, terwijl hij niemand anders had.

DB: En je hebt hem net ontmoet, toch?

SSB: Dat heb ik gedaan, ik heb hem vorige week ontmoet.

DB: Vorige week. En hij heeft het naar zijn zin gehad in Guantánamo, nou ja, hij heeft het behoorlijk druk gehad, begrijp ik, maar hij heeft daar negen jaar gezeten zonder enige vorm van hoorzitting of enige vorm van vertegenwoordiging.

SSB: Precies. Het klinkt als een vreemd, tragisch verhaal en dat is het ook. Voor zover ik het begrijp is hij de enige gevangene in Guantánamo die al die jaren geen raadsman heeft gehad. Persoonlijk weet ik uit gesprekken met andere advocaten dat hij wel om steun vroeg, maar vanwege capaciteitsproblemen kon niemand die steun bieden. Ik was dus blij dat ik er kon zijn toen hij iemand nodig had voor zijn gehoor.

DB: Dus het kostte hem negen jaar om vertegenwoordiging te krijgen?

SSB: Ja, weet je, wat volgens mij echt de truc was, was dat deze hoorzitting op handen was, en we weten allemaal hoe belangrijk het is. Weet je, als mensen brieven ontvangen van gedetineerden – die eigenlijk heel vaak komen – waarin ze om steun voor hun zaak vragen, hebben veel gedetineerden meerdere advocaten.

Soms worden die aan de kant geschoven, maar als zoiets belangrijks als dit – en we weten dat de regering van plan is zoveel mogelijk mannen vrij te laten – is het voor ons allemaal heel belangrijk dat ze over de vereiste vertegenwoordiging beschikken, dus ik denk dat dat zo was. de impuls.

DB: Maar waarom duurde het zo lang? Hij kon gewoon geen vertegenwoordiging krijgen?

SSB: Ja. Ik weet zeker dat hij meerdere advocaten heeft benaderd en om steun heeft gevraagd, maar veel van de advocaten die hier vrij goed bekend zijn, hebben meerdere zaken en zijn zelf behoorlijk overbelast. Ik denk dat hij gewoon door de kieren viel, hoe ongelukkig dat ook klinkt.

DB: En nogmaals, hoe werd hij gevangengenomen?

SSB: Van wat we uit openbare documenten begrijpen, werd hij overgedragen door Afghaanse troepen. Hij werd feitelijk samen met zes anderen gevonden die banden hadden met organisaties waar de Amerikaanse regering op zijn zachtst gezegd ontevreden over was.

DB: Hoe was zijn behandeling in Guantánamo?

SSB: Dat is iets waar ik niet over kan praten, maar ik hoop dat in de komende paar weken te kunnen doen. Wij bij Reprieve werken aan verschillende mechanismen om sommige van onze aantekeningen te laten opruimen en openbaar te maken. Maar ik kan je vertellen: het is een hele strijd. Dus hopelijk hebben we die informatie binnenkort.

DB: Dus hij heeft niet met je kunnen praten over zijn behandeling of je kunt niet in het openbaar praten op basis van de geheimhoudingswet?

SSB: Dat laatste.

DB: Dat laatste. Dus u weet hoe hij werd behandeld, maar u kunt er nog niet met ons over praten?

SSB: Precies.

DB: Kun je zeggen of het goed of slecht was?

SSB: Dat kan ik niet. Ik zal je één ding vertellen, voor zover ik het begrijp: niemand die het leven heeft geleid van deze mannen, die hier al die jaren gevangen zijn gehouden, zou hun behandeling ooit als goed omschrijven.

DB: Was hij ooit aan het vasten, een hongerstaker of dwangvoeding? Of kun je het niet zeggen?

SSB: Dat is nog iets dat ik niet kan zeggen.

DB: En deze zijn allemaal gebaseerd op geheimhoudingswetten?

SSB: Juist, geheimhoudingswetten die strikt van toepassing zijn op degenen in Guantánamo, en niet op andere gevangenen in de Verenigde Staten. Het is zeker niet iets waar wij als Amerikanen, die rechtszalen binnenkomen voor verkeersboetes en andere aanverwante zaken, aan gewend zijn, maar het is een heel ander soort gerechtigheid hier in Guantánamo. En ik kan niets inhoudelijks zeggen totdat specifieke censuur al mijn aantekeningen heeft gewist.

DB: De censuur…dus hoe werkt dat? U moet al uw aantekeningen afgeven en zij doorzoeken ze op mogelijke inbreuken op de nationale veiligheid?

SSB: Ja, […] Ik denk dat ze het classificatiebeoordeling zouden noemen. Ze krijgen dus feitelijk alles te lezen waar mijn cliënt en ik privé over praten. En ze doorzoeken het en beslissen welke delen ervan geheim zijn en welke delen ze kunnen vrijgeven. Omdat alles wat een gevangene uit Guantánamo zegt, hoe triviaal ook, vermoedelijk geheim is.

DB: En kon hij op een of andere manier regelmatig met zijn familie communiceren?

SSB: Van wat ik begrijp uit wat zijn familie aan verschillende nieuwsmedia heeft verteld, kunnen ze met hem communiceren. Maar ze hadden nog geruime tijd om uit te zoeken waar hij eigenlijk was.

DB: Dus hij werd gewoon weggerukt en jarenlang wisten ze niet waar hij was?

SSB: Ja. Dat begrijp ik ook uit het Al Jazeera-artikel, en uit een paar anderen die met zijn familieleden hebben gesproken. Zijn familie woont, voor zover ik begrijp uit openbare broninformatie, in een vluchtelingenkamp in Pakistan, en ik denk dat de middelen beperkt zijn. En als de Amerikaanse regering je ontvoert, sturen ze natuurlijk geen brief naar je familie waarin ze je vertellen dat ze dat hebben gedaan.

DB: Weet je, kun je zeggen of hij […] is ondervraagd, aan boord van water is gezet, of iets dergelijks?

SSB: Daar kan ik niets van zeggen.

DB: Dat weet je, maar je kunt het niet zeggen, toch?

SSB: Juist. […] Wat ik kan zeggen is dat hij niet wordt genoemd in de samenvatting van het martelrapport dat in 2014 uitkwam. Maar dat betekent voor zover ik weet niet dat de man niet is gemarteld. Dat betekent alleen dat het niet in de samenvatting is opgenomen.

DB: Trouwens, toen je hallo zei, kon je hem de hand schudden en aanraken?

SSB: Ja, uit alle fysieke observaties kan ik je vertellen dat hij naar mijn mening behoorlijk open was, en we hebben elkaar de hand geschud. Hij was gezellig en het was echt een genot om de afgelopen week die ik bij hem doorbracht, gewoon een paar uurtjes bij hem in de buurt te zijn.

DB: En hij verspilde niet veel tijd. Hij heeft zichzelf blijkbaar opgeleid, hij spreekt nu vijf talen?

SSB: Juist. Dat is waar.

DB: En hij heeft verschillende diploma's?

SSB: Voor zover ik het begrijp heeft hij een graad in economie. In mijn openbare verklaring is het een tweejarige opleiding, maar hij is behoorlijk goed opgeleid. En dat komt terug in alle gesprekken, het komt over in zijn gedrag en de opmerkingen die hij maakt. Hij spreekt verreweg meer talen dan ik. Hij is een indrukwekkende man, en het is jammer dat hij niet de juiste vertegenwoordiging heeft gekregen die hij nodig had. En ik denk dat als hij dat had gedaan, hij hier veel eerder weg zou zijn geweest.

DB: Zou je ons iets meer willen vertellen over je indrukken, nadat je hem onlangs hebt ontmoet? En [de] dingen die in je opkomen als je nadenkt over [...] wat er de afgelopen dagen is gebeurd, tijdens de hoorzitting van vandaag.

SSB: Wat ik u kan vertellen over al deze geheime bijeenkomsten is mijn aandeel daarin, en de woorden die ik zeg zijn niet vermoedelijk geheim. Ik kan u dus vertellen dat ik met Haroon heb gesproken over wat er in Orlando is gebeurd. Ik kan je vertellen dat hij er heel sympathiek uitzag. Ik vertelde hem dat veel van mijn beste vrienden homo zijn, en dat ze daar die avond heel goed hadden kunnen zijn.

En soms, weet je, als ik met cliënten spreek, hebben ze één reactie, misschien een klein ongemak, afhankelijk van wie ze zijn, hoe comfortabel ze bij mij zijn. Maar Haroon is heel open en zorgzaam, en hij draagt ​​zijn hart op zijn mouw, voor zover ik vind. […] Ik ben beperkt in wat ik je kan vertellen.

DB: Je kunt ons vertellen dat hij een groot verlangen heeft om terug te keren naar zijn familie. Dat is het middelpunt van zijn leven, en het middelpunt van zijn focus als het gaat om zijn terugkeer naar huis, toch?

SSB: Dat is absoluut zo.

DB: Hoe kunt u ons dat uitleggen? Wat gaf je dat gevoel dat dit... iemand was die oprecht was en weer een liefhebbende vader wilde worden?

SSB: Ja, dus nogmaals, ik ben beperkt in wat ik kan zeggen, maar ik weet dat hij, voor zover ik het begrijp en, zoals mijn verklaring luidt, zich buitengewoon schuldig voelt omdat hij zijn familie heeft verlaten. Ook al is het duidelijk niet zijn schuld dat hij vertrok. Ze worstelen om te overleven zonder zijn financiële, emotionele en andere steun. En ik denk dat dat zijn belangrijkste en enige wens is.

Zoals veel van de anderen die je nu ziet, verlaten mensen Guantánamo ook daadwerkelijk, en ze hadden nooit gedacht dat ze dat zouden doen. De getijden veranderen dus. En mensen erkennen dat min of meer en voelen zich voor één keer behoorlijk hoopvol, in de afgelopen veertien jaar, Haroon, negen. En ik denk dat het optimisme zich echt verspreidt en een golf van mensen met zich meebrengt die, eerlijk gezegd, enthousiast zijn over de vooruitzichten om na al die jaren naar huis terug te keren naar hun families.

DB: Begrijpt hij waarom hij werd opgepakt en gevangengezet?

SSB: Het is moeilijk om echt te zeggen dat iemand van ons dat begrijpt. Ik denk dat de Amerikaanse regering een andere kijk heeft op de manier waarop zij deze en andere zaken moet aanpakken. Ik kan je vertellen dat van iedereen met wie ik heb gesproken, al mijn cliënten, geen van hen denkt dat de manier om een ​​onderzoek naar de nationale veiligheid af te handelen bestaat uit het illegaal ontvoeren, uitleveren en martelen van iemand, en hem naar zijn land brengen. Houd ze veertien jaar lang gevangen, zonder aanklacht of proces.

DB: Is dat wat er met hem gebeurde?

SSB: Het is onze professionele mening dat iedereen die naar Guantánamo werd gebracht, illegaal werd gevangengenomen, uitgeleverd, gemarteld en zonder eerlijk proces hierheen werd gebracht. Ja.

DB: Het is dus veilig om aan te nemen dat hij werd mishandeld en gemarteld, ook al kun je niet zeggen dat dat zo is, op basis van... zelfs als je dat weet door met hem te praten.

SSB: Ja.

DB: Zijn er littekens op zijn lichaam? Of kun je daar niet over praten? Weet je, als iemand werd gemarteld of geslagen, of weet je, dan zouden er littekens aan overblijven. Maar als hij dat deed, kon je daar niet over praten.

SSB: Ik kan eigenlijk spreken over zijn fysieke verschijning. Maar ik heb veel cliënten die gemarteld zijn, die genoemd worden in het martelrapport, die vanuit mijn perspectief geen zichtbare littekens hebben, die tegenover hen aan tafel zitten. Weet je, het is negen jaar geleden. Geen van allen ziet er erg goed uit. Het is nogal een sombere plek om vast te zitten zonder toegang tot iets of iemand. Maar nee, ik heb geen littekens gezien.

DB: En waarom duurde het zo lang om iets over deze man te weten te komen? Negen jaar.

SSB: Eerlijk gezegd denk ik dat hij er echt in is geslaagd om door de gaten van drukke agenda's en populaire advocaten heen te glippen. En met populair bedoel ik die term respectvol. Enkele van de meest populaire advocaten hier zijn populair omdat ze de beste zijn voor hun cliënten. Zij doen het beste voor hen en hun klanten begrijpen dat.

Ik denk dat wat er gebeurt als mensen nog niet met iemand op één lijn zitten... dus arriveerde Haroon, zoals we weten, laat in 2007. Iedereen had al een advocaat. De haast voor advocaten om naar Guantánamo te komen en een gloednieuwe op te halen zaak was enkele jaren geleden al voorbij. Dus hij arriveerde, en de bal was in wezen al aan het rollen. Dus voor advocaten die door Haroon werden benaderd voor ondersteuning, […] waren de omstandigheden zodanig dat ze al meerdere cliënten hadden en die al een paar jaar hadden en hun handen vol hadden.

Dus ik denk dat hij, omdat hij hier laat kwam, en omdat de advocaten van wie ik zeker weet dat ze op dat moment door het kamp liepen, nogal overbelast waren met werk, een beetje aan de kant werd geduwd. En pas toen er een heel belangrijke gelegenheid in zijn geval was, trok deze hoorzitting echt de aandacht van iemand.

DB: Terug naar de hoorzitting …, sprak hij tijdens de hoorzitting, of deed u al het woord…?

SSB: Dat deed hij, hij sprak.

DB: En kun je zeggen wat hij zei?

SSB: Dat kan ik niet. Het spijt me.

DB: Was je onder de indruk van wat hij zei?

SSB: Ja. Sinds ik hem heb ontmoet, ben ik behoorlijk onder de indruk van wat hij zei.

DB: Stond u voor een rechter? Of wie heeft deze hoorzitting gehoord?

SSB: De periodieke beoordelingsraden worden gehouden voor een zeskoppig panel, met vertegenwoordigers van alle bij de nationale veiligheid aangesloten instanties; Ministerie van Buitenlandse Zaken, CIA, gezamenlijke stafchefs … je weet wel, het hele spel. En dus zijn er zes leden en ze zijn in DC[…]

De [andere] partij van ons – zijnde de gedetineerde (mijn cliënt), ikzelf en een of twee persoonlijke vertegenwoordigers die militairen van de regering zijn, die in wezen samen met mij voor de cliënt pleiten – we zitten allemaal in Guantánamo en zijn een soort van straaljager. onszelf in, Star Trek-stijl. En zo wordt het bestuur geleid.

DB: Je bedoelt, je vliegt erin en je vliegt eruit.

SSB: Oh nee, sorry, dus […] wij zijn in Guantánamo en zij in DC. En wij doen dit telecommunicatiepanel.

DB: Is er nog iets anders waarvan u denkt dat het ons zou kunnen helpen de context van deze situatie te begrijpen, maar dat ik vergeten ben te vragen?

SSB: Ik kan op dit moment niets bedenken. Maar wat ik graag wil zeggen is dat, aangezien mijn aantekeningen uiteindelijk zullen worden gewist, we onderzoeken of we een habeas-zaak voor Haroon willen openen, die verdere toegang en betere toegang tot hem mogelijk zou maken. En ik ben erg opgewonden dat zijn verhaal naar buiten komt. Eén omdat het nog niet verteld is, en twee omdat het best een goede is. Hij is een buitengewoon persoon, en ik ben hoopvol en optimistisch, en eerlijk gezegd opgewonden dat de wereld leert wie Haroon is.

DB: Prachtig. Ik wil je heel erg bedanken dat je bij ons bent gekomen, Shelby Sullivan Bennis. Het non-profit advocatenkantoor Reprieve?

SSB: Het is uitstel, ja.

DB: En waar zijn jullie allemaal gevestigd?

SSB: Uitstel vindt feitelijk op meerdere plaatsen plaats. De basis ervan ligt in Londen. Ik werk in Reprieve West, de vestiging in New York. We hebben aangesloten kantoren in Pakistan, Nederland en een paar andere plaatsen met fellows. We zijn er dus helemaal klaar mee.

DB: Nou, wij danken u dat u de tijd heeft genomen. En wij wensen u het beste en uw klant het beste. Negen jaar zonder vertegenwoordiging in Guantánamo, weg van je familie en alle andere dingen die hadden kunnen gebeuren waar je niet over kunt praten, zijn gewoon buitengewoon, gruwelijk en je moet zeggen dat ik niet meer zeker weet wat Amerika is. Maar het lijkt erop dat het on-Amerikaans zou zijn. Bedankt dat je bij ons bent.

Dennis J Bernstein is een gastheer van Flashpoints op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audioarchieven op  www.flashpoints.net.