Aandringen op een humane immigratiehervorming

De behandeling van de 11 miljoen immigranten zonder papieren in Amerika is in de Campagne van 2016 een politiek voetbal geweest, dat het hardst werd aangepakt door de Republikein Donald Trump, maar Pablo Alvarado streeft naar een meer humane aanpak, meldt Dennis J. Bernstein.

Door Dennis J Bernstein

Pablo Alvarado is een van de belangrijkste woordvoerders van humane immigratiehervormingen in de VS, ook wel de ‘Cesar Chavez van dagloners zonder papieren’ genoemd. Hij is de afgelopen maanden en jaren vele malen in het Witte Huis geweest, soms als uitgenodigde gast en soms als boze en militante demonstrant.

Alvarado is welsprekend en benadrukt de noodzaak voor de president en het Congres om samen te komen en een einde te maken aan het enorme lijden dat werd veroorzaakt door het mislukte immigratiebeleid uit het verleden – nu ondersteund door aanhoudende nationale veiligheidshandhavingsoperaties en massadeportaties.

Alvarado is heel duidelijk over wat volgens hem nodig is: een humane immigratiehervorming die een eerlijk en redelijk pad naar burgerschap creëert – een pad dat de arbeidsmigranten niet straft – die al zoveel jaren het zwaarste werk hebben gedaan, die prachtige vruchten hebben afgeworpen. en groenten op eettafels in heel Amerika gedurende zoveel jaren, en die hebben geholpen menig Noord-Amerikaans kind groot te brengen, zelfs terwijl ze probeerden hun eigen kinderen groot te brengen.

Volgens zijn biografie is de uitvoerend directeur van het National Day Labourer Organizing Network (NDLON) “opgegroeid op een plek zonder stromend water en elektriciteit; en hij ging pas in de derde klas naar school. Hij werkte vanaf zijn vijfde jaar en werkte een aantal jaren als dagloner in de bouw, in de tuinbouw en in fabrieken.”

In 2002 bundelde Alvarado de krachten met NDLON. In 2005 erkende Time Magazine Alvarado als een van de 25 meest invloedrijke Hispanics in Amerika. Sindsdien is Alvarado's status alleen maar gegroeid met zijn invloed in de Latino-gemeenschap.

Dennis J. Bernstein ging zitten voor een uitgebreid gesprek met Pablo Alvarado, die in de San Francisco Bay Area was voor het organiseren van bijeenkomsten met directeuren van het Day Laborer Center uit de hele regio. Miguel Gavilan Molina, een radioproducent die nauw heeft samengewerkt met het Graton Day Labour Center, een van de eersten in het land, nam deel aan het interview.

Dennis Bernstein: Ik wilde beginnen met wat achtergrondinformatie, omdat niet iedereen weet wat NDLON is en wat je doet. Kunt u de moeren en bouten voor ons uiteenzetten?

Pablo Alvarado: Zeker. NDLON staat voor het National Day Laborer Organizing Network, een alliantie van 50 gemeenschapsorganisaties die de dagarbeidersgemeenschap in 28 staten in het hele land dienen en organiseren. We verbinden 70 daglonerscentra en in veel georganiseerde hoeken waar mensen de neiging hebben om door het hele land naar werk te zoeken.

DB: En wat zijn de kernpunten van de operatie? Wat voor dingen doe je? Welke soorten bescherming bieden jullie? NDLON is een soort binnenlandse versie van de United Farmworkers.

PA: Het lijkt erg op de landarbeiders, behalve dat dit voor stadsarbeiders is. Dus NDLON is in dit geval een parallel met de UFW, behalve dat het voor stedelijke immigrantenarbeiders is. Het werk dat we doen varieert dus van het helpen van werknemers bij het terugvorderen van onbetaalde lonen tot het helpen voorkomen van deportatie.

Door het hele land verbinden we 70 dagarbeidcentra met elkaar. En in deze centra komen elke dag mannen en vrouwen met het idee om een ​​baan te zoeken. En samen sturen de centra dagelijks minstens duizend werknemers op werkopdrachten door het hele land. Dus sturen we mensen naar werkopdrachten.

Tegelijkertijd zorgen wij ervoor dat, als zij naar een werkplek gaan, de werkplek veilig is. De werknemers zijn getraind in OSHA-beschermingen, zodat ze begrijpen wat hun rechten zijn. Vaak doen gewetenloze werkgevers, niet alle werkgevers, dit, maar gewetenloze werkgevers nemen werknemers in dienst en betalen hun loon niet. Dus wat de rechten van werknemers betreft, bevordert onze organisatie meer bescherming voor werknemers, maar zorgt ze er ook voor dat de huidige bescherming daadwerkelijk wordt afgedwongen.

En een deel van wat we de afgelopen jaren hebben gedaan, is het streven naar een minimumloon van $ 15. De meeste arbeiderscentra, de meeste dagarbeiders, vragen al $15.

DB: Ze lopen voorop.

PA: Ze lopen al heel lang voorop.

DB: En gewoon om te benadrukken hoe belangrijk het werk is; de mensen die u vertegenwoordigt kunnen ongelooflijk kwetsbaar zijn voor allerlei soorten aanvallen, zeer ernstige aanvallen. Je zinspeelde er een beetje op. Maar soms is het een strijd om betaald te krijgen.

PA: Ja, wat de rechten op de werkplek betreft, worden dagloners vaak ingehuurd en niet betaald. Minstens 20% van hen liep verwondingen op op de werkplek, zonder dat zij de juiste medische zorg kregen. We hebben het over mishandeling, we hebben het over gebrek aan pauzes, gebrek aan gezondheids- en veiligheidsbeschermingsmiddelen als ze naar de werkplek gaan.

[Er is soms ook] verwarring, omdat werknemers niet eens weten wie de werkgever is. Of het nu gaat om een ​​aannemer, een onderaannemer, de vastgoedeigenaar. Er zijn dus veel nadelen aan het werk voor een dagloner.

DB: Kunt u ons iets vertellen over de voortdurende strijd die u voert om de regering-Obama verantwoordelijk te houden voor haar woord om echte immigratiehervormingen te steunen en de deportaties te stoppen? Ik weet dat vanuit jouw perspectief de regering een nachtmerrie is geworden wat betreft deportaties.

Je bent in het Witte Huis geweest. Je hebt voor het Witte Huis gestaan ​​en allerlei acties ondernomen. Zet die scène in. Wat is die strijd? Hoe ziet dat eruit? Ik denk dat het schokkend was om te zien dat Obama feitelijk de uit de hand gelopen Deporter-in-Chief werd.

PA: Ja, in wezen hebben we ongelooflijke winst geboekt op het gebied van de bescherming van de rechten van werknemers. We hebben door het hele land zeventig daglonerscentra opgezet en we hebben de rechten van arbeiders beschermd om op de stoep te staan ​​en hun arbeid aan te bieden. We hebben die strijd gewonnen, moreel, ethisch en juridisch in de rechtbanken.

Maar ondanks al deze vooruitgang die we hebben geboekt, zijn onze leden kwetsbaar geworden toen de regering-Obama besloot de macht om de immigratiewetgeving af te dwingen aan lokale autoriteiten, aan de sheriff en de lokale politie te geven. De handhaving van de federale immigratiewetgeving was historisch gezien de exclusieve bevoegdheid van de federale overheid.

Maar de regering-Obama experimenteerde steeds vaker met wat Janet Napolitano in Arizona deed. Dus toen de president haar binnenhaalde als secretaris van het DHS [Department of Homeland Security] nationaliseerde ze feitelijk datgene waarmee ze experimenteerde in Arizona. Dus hielp ze bij de arizonificatie van het land.

DB: Ik wil Miguel Gavilan Molina in de dialoog betrekken, die een actieve voorstander is geweest van de dagarbeidersbeweging.

MIGUEL MOLINA: Bedankt Dennis. En bedankt, Pablo. Bedankt dat u hier vandaag bij ons bent. Ik kan me in deze hele kwestie vinden. Als jongere was ik een boer [een boerenboer]. Maar tijdens het regenseizoen, als het regende, en het regende soms weken tot maanden, was ik huishoudelijk werker. Ik moest met mijn moeder meegaan en haar helpen met het schoonmaken van huizen. Mijn taak was de badkamers. Dus ik ken dat hele scenario.

Maar een van de dingen waar ik altijd zo trots op ben geweest om mee samen te werken, om mee om te gaan, om solidair te ondersteunen, is wat de dagarbeidscentra doen. [Het zijn] niet alleen verwijzingen naar werk voor werkplekken enzovoort, maar ze trainen ook mensen, onderwijzen mensen, leiden de werknemers op.

Ik weet dat er in sommige dagarbeidscentra sprake is van leiderschapsontwikkeling. Ze geven Engelse lessen. Sommigen hebben zelfs burgerschapsklassen, voor werknemers die staatsburger willen worden. Er zijn trainingsprogramma's die zijn afgestemd op OSHA, de organisatie voor arbeidsveiligheid, om ervoor te zorgen dat de werknemers de veiligheid kennen, de regels kennen en vervolgens de juiste training kennen. Daglonerscentra zijn dus niet alleen een verwijzingsdienst voor werk, het zijn ook oefenterreinen.

En in [de centra] heb ik een ongelooflijke evolutie gezien van arbeiders die in het begin bang waren. Weet je, ik zei niets, we waren heel stil. Drie, vier, vijf jaar later zijn zij nu leiders. Nu zijn zij bestuurslid. Nu werken ze met commissies. Nu zijn zij woordvoerders. Dat is ongelooflijk om dat te zien. Dat deze centra mensen in staat hebben gesteld om voorbij de angst te gaan.

En in aantallen is er veiligheid, en er is veiligheid. Dat is iets waar ik altijd volledig achter ben geweest voor dagarbeidscentra, omdat ze dat doen.

En Pablo, ik weet zeker dat je dat hebt gezien, niet alleen op lokaal niveau, maar op nationaal niveau.

PA: In het hele land is er een kader van leiders van de dagarbeiders ontstaan, die van angst zijn overgegaan naar onderwerpen van verandering, door het hele land. Mensen die met de deportatieproblematiek te maken hebben gehad, hebben het deportatieproces overwonnen en helpen nu anderen in de strijd tegen deportaties. Ze helpen andere werknemers om onbetaalde lonen terug te vorderen en organiseren demonstraties buiten vestigingen van werkgevers die er niet in zijn geslaagd de lonen aan de werknemers te betalen.

De enige manier om de samenleving te veranderen is dus door ervoor te zorgen dat mensen die schade ondervinden van het onrechtvaardige beleid, het slachtoffer worden. Je kunt niet op dezelfde manier voor het staatsburgerschap vechten als je al staatsburger bent. Het is duidelijk dat het veel beter is als iemand zonder papieren voor dat recht vecht. […] De mensen zonder papieren zijn in dit geval de beste boodschappers.

DB: En er is veel moed voor nodig, omdat je leven, je manier van leven, het leven van je gezin altijd op het spel staat.

Ik vergat te vermelden dat Miguel heel hard heeft gewerkt in het Graton Day Labor Centre, dat model staat voor de buitengewone dingen die hier kunnen gebeuren, in dit soort groeiende gemeenschapscentra die echt een belangrijk onderdeel worden, een heel belangrijke instelling. in de gemeenschappen waar ze werken. Ze integreren wel degelijk in de gemeenschap en spelen een rol, nietwaar?

PA: Welnu, de centra zijn niet alleen instellingen voor de rechten van werknemers. Het zijn instellingen voor de rechten van immigranten. Het zijn entiteiten die de integratie van werknemers in de wijken waar ze wonen en werken vergemakkelijken, met volledige rechten en verantwoordelijkheden. Dat leren ze op de arbeidsbureaus. U weet dat zij volwaardige burgers zijn in de ruimste zin van het woord.

De arbeidsbureaus zijn dus plaatsen waar banen worden toegewezen, maar het zijn ook plaatsen waar werknemers leren over hun rechten. En ze leren hoe ze terug moeten vechten. En ze bedienen niet alleen dagloners. Ze bedienen ook huishoudelijk personeel, restaurantpersoneel. Iedereen die hulp nodig heeft bij overtredingen van de loonbetalingen kan bijvoorbeeld naar een arbeidsbureau komen en daar hulp vinden.

DB: Ik bedoel dat hier een hele vrouwenrechtenbeweging uit voortkomt. En voor een deel, een aanzienlijk deel van wat er in deze centra gebeurt, is het zo dat vrouwen in hun eigen macht komen en de controle overnemen, toch? En dat zien we door hun rechten op een heel bijzondere manier te begrijpen.

PA: Juist. Het banencentrum biedt een veiligere en meer humane omgeving voor werknemers om de werkgevers te ontmoeten en deel te nemen aan de transacties die zij dagelijks uitvoeren. En vrouwen voelen zich absoluut veilig in die omgevingen.

We zien dus steeds meer in het hele land dat steeds meer vrouwen gebruik maken van deze diensten, en feitelijk deel uitmaken van het besluitvormingsproces over hoe deze centra werken. Van de manier waarop de banen worden verdeeld, tot de problemen waarmee de centra zich bezighouden, in termen van lokale politiek.

MM: Een van de dingen die mij zijn opgevallen, Pablo, is dat de dagarbeidscentra een veiligheidsgebied zijn. Mensen weten dat ze daar veilig kunnen zijn, ze kunnen niet over hun schouders kijken, en ze weten dat als ze daar eenmaal zijn, ze niet alleen naar een baan worden verwezen, maar ook naar een opleiding. Er zijn verschillende programma's om mensen te trainen, of het nu gaat om landschapsarchitectuur, tuinieren of irrigatie.

Ze helpen mensen ook om toegang te krijgen tot programma's voor hoger onderwijs. Ik weet dat het Graton Day Labour Centre iets heeft afgesproken met het Santa Rosa Junior College. En nu gaan werknemers voor het eerst naar de middelbare school.

En sommigen van hen kwamen uit Mexico en andere delen van Midden- en Latijns-Amerika, kwamen nauwelijks van de lagere school af en gingen nooit naar de middelbare school. En dan komen ze hier en is hun droom verdwenen. En plotseling worden ze nu geconfronteerd met deze ongelooflijke kans. En om de opwinding te zien van de mensen die zeggen: "Ik kan daadwerkelijk een hogere opleiding volgen!" Een droom die er niet eens was. De dagarbeidscentra hebben dat mogelijk gemaakt.

DB: Ik ben nu naar een aantal van deze dagarbeiderscentra geweest. We hebben wat uitzendingen gedaan vanuit verschillende centra en het is echt heel mooi. Ik bedoel, ze integreren in de lokale cultuur en het sociale leven. Het is belangrijk. Het klinkt licht en lief maar het idee dat de centra ook een voetbalteam hebben dat in de lokale competitie met de brandweer speelt…

PA: Ik wil je een verhaal vertellen. Het National Day Labour Network begon met een voetbalwedstrijd. Ja, ik deed het. In 1996 kwam een ​​voetbalteam uit Los Angeles spelen tegen het voetbalteam van het San Francisco Day Labour Program. En toen de spelers elkaar midden op het voetbalveld ontmoetten, begonnen ze op een heel organische manier met elkaar te praten. Ze begonnen elkaar te vragen: "Dus, als je niet betaald krijgt, wat doe je dan?" of “Als de politie komt en je vraagt ​​te vertrekken, wat doe je dan om deze problemen aan te pakken?”

En zo begon het netwerk. En toen begrepen de organisatoren dat we van elkaar moesten leren, en dat we samen moesten komen om terug te vechten tegen het onrecht dat mensen treft.

DB: Dat is zo mooi. Ik wil specifieker met je praten over wat je hier in Noord-Californië brengt. Ik weet dat u met enkele plaatselijke directeuren van de dagarbeidscentra verschillende strategieën hebt besproken. Er staan ​​nu grote problemen op de agenda. Een aantal belangrijke kwesties die te maken hebben met, weet u, de omstandigheden van werknemers. Wil je de vele strijdpunten waar je het over hebt, in deze dialogen, uiteenzetten met de lokale bevolking?

PA: We hebben vandaag een ontmoeting met de hoofden van de verschillende arbeiderscentra hier in de Bay Area, om een ​​politieke agenda te formuleren, een problematische agenda, die de stem van de arbeiders zou kunnen verheffen en meer bescherming voor de arbeiders zou kunnen bevorderen.

We bereiden ons voor op de lancering van een applicatie voor onze leden, die in wezen een applicatie tegen loondiefstal is die werknemers kunnen downloaden en op hun smartphones kunnen gebruiken. Dus wanneer ze naar een werkplek gaan, kunnen ze de uren en de locatie waar ze het werk hebben uitgevoerd documenteren, zodat de werknemer, als de werkgever niet betaalt, alle informatie heeft die nodig is om verder te gaan, in termen van het terugvorderen van de onbetaalde lonen. Dus we gaan de applicatie hier in San Francisco lanceren.

En we moeten in elk centrum zoveel mogelijk werknemers opleiden, zodat ze weten hoe ze het moeten gebruiken. Het is een moeilijke taak, vooral omdat de digitale geletterdheid van onze mensen niet goed ontwikkeld is. Maar we gaan met hen samenwerken om ervoor te zorgen dat ze het gebruiken. Meer dan 90% van de dagloners heeft bijvoorbeeld een smartphone, het is gewoon een kwestie van bij hen zitten en uitleggen hoe deze wordt gebruikt. Daarom gaan we in gesprek met onze leden. Weet je, hoe doen we dat, hoe delen we de middelen om ervoor te zorgen dat werknemers leren hoe ze die moeten gebruiken?

DB: En om technologie aan het werk te zetten voor deze beweging.

PA: Precies. En de volgende toepassing waar we aan gaan werken is een gezondheids- en veiligheidstoepassing. Net als wanneer er een werkplek is en er gevaar dreigt op de werkplek, kunnen de werknemers een foto van dat gevaar maken en deze naar de autoriteiten sturen. Weet je: “Dit is hoe mijn werkplek eruit ziet.”

Het zorgt er in wezen voor dat technologie toegankelijk en nuttig is voor verarmde gemeenschappen, voor werknemers die in de marge leven. Daar gaan we dus met onze leden over praten. We gaan het hebben over de toekomst van deze arbeidscentra en wat er gaat gebeuren.

Ik bedoel, er is veel onzekerheid. We weten niet wat er gaat gebeuren met de immigratie. Hoe zit het als Trump president wordt? Hoe zit het als Clinton president wordt? Wat gaat er gebeuren met mensen zonder papieren? Is een alomvattende immigratiehervorming dood? We gaan deze discussie aangaan met de directeuren van de centra en de arbeiders, zodat we plannen kunnen maken voor de toekomst.

DB: […] Er zijn verschillende wetsvoorstellen, weet je, er is de wetgevende kant van de strijd, toch? Er zijn een paar dingen die er echt toe doen in de wetgevende macht van Californië, toch? Praat daarover.

PA: Juist. […] Nou, zoals ik al eerder heb gezegd, zijn we in veel steden in de Verenigde Staten betrokken geweest bij de strijd om $ 15. Maar ook in Californië. We zijn erg blij dat de vloer is opgeheven. Maar al deze nieuwe wetgeving zal volkomen nutteloos zijn als er geen handhaving plaatsvindt. En de arbeidswet staat vol met duizenden codes die nauwelijks worden gehandhaafd. We moeten het dus zeker weten, en dit maakt deel uit van het pleitbezorgingswerk.

Weet je, zelfs de stad Los Angeles, de stad San Francisco die dit al doet, heeft een verordening aangenomen om het minimumloon te verhogen. Dat ze bescherming bieden aan werkgevers die de minimumloonverordening overtreden. Dus dat is een deel van wat we in de toekomst gaan doen. Er is ook nog een andere wetgeving in Sacramento die de Truth Act heet, die in wezen een [ONDUIDELIJK 20:09 fonetisch: omkoping] grens legt tussen de handhaving van de immigratiewetgeving en de lokale wetshandhaving.

Om je een voorbeeld te geven: in Los Angeles zou de sheriff, de voormalige sheriff Lee Baca, de gevangenis in kunnen gaan vanwege de misstanden die plaatsvonden terwijl hij aan de macht was. Dus nu, weet u, handhaaft de sheriff een nieuw programma dat de regering heeft opgezet, het Priorities Enforcement Program, dat hen helpt mensen te identificeren voor deportatie, en mensen overdraagt ​​voor deportatiedoeleinden.

Dus wat we er zeker van willen maken is dat […] – als die programma’s gaan bestaan ​​– dat de provincies en gemeenten inspraak hebben in de manier waarop die programma’s worden uitgevoerd. Omdat we hebben gezien hoe ICE door de jaren heen heeft gelogen. We hebben gezien hoe de regering criminelen daadwerkelijk heeft gedeporteerd en toen we erachter kwamen dat de grote meerderheid van de mensen die zijn gedeporteerd, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn geweest en kleine verkeersovertredingen hebben begaan. Wij geloven dus simpelweg niet in ICE. We willen ervoor zorgen dat er een duidelijke grens is tussen de lokale wetshandhaving en de immigratiehandhaving.

DB: Oké, en tot slot, in termen van... er is een grote campagne gaande voor het presidentschap. Ik kan me voorstellen dat je hebt geprobeerd te communiceren of dat je heel goed in de gaten houdt. U noemde Trump. Laat mij u de vraag op deze manier stellen. Vindt u een kandidaat vriendelijker en biedt hij meer mogelijkheden dan welke andere kandidaat dan ook? Heeft u contact gehad met een van de kandidaten?

PA: We hebben vorige week een brief gestuurd naar de campagne van Hillary Clinton en naar de campagne van Bernie Sanders, waarin we hen uitnodigden een dagarbeidscentrum hier in Californië te komen bezoeken. We hebben wel een reactie gekregen van de Sanders-campagne waarin ze ons vertelden dat ze erover nadenken... dus het zou fantastisch zijn als ze naar een arbeidsbureau komen. Dus nu gaan we wachten tot Clinton ziet of ze met de dagloner wil komen praten.

DB: Geen uitnodiging voor de andere?

PA: Nee, ik denk niet dat hij... dat wij hem dat platform willen bieden, weet je. Maar het punt is dat toen president Obama aan de macht was, hij aardig over immigranten sprak. Hij hield een aantal ongelooflijke toespraken, hij zegt altijd het juiste. Maar daden spreken luider dan woorden.

En voor mij, hoezeer Trump ook praat, en hoezeer... ik bedoel dat de hatelijke retoriek die hij overal verspreidt, immigranten inderdaad meer stigmatiseert dan wat ze nu zijn. Maar tegelijkertijd is het gewoon taal. En de president is precies andersom. Hij spreekt aardig, maar hij heeft ruim 2.5 miljoen mensen gedeporteerd.

DB: Twee komma vijf miljoen. Dit is dus een tragedie geweest en een ramp die nog steeds voortduurt. Rechts?

PA: Ja. […] Er bestaat onzekerheid over wat er gaat gebeuren met migranten zonder papieren, wie er ook naar de president komt, of het nu Clinton, Sanders of Trump is. Er bestaat onzekerheid over wat er gaat gebeuren op het gebied van deportatie, het deportatiebeleid, wat er gaat veranderen en wat niet gaat veranderen. Omdat ze op dit moment beloftes doen. Maar beloften worden vaak gebroken door politici, weet je, dus dat doen we niet... Ik geloof niet noodzakelijkerwijs in de Democraten, en ik geloof ook niet noodzakelijkerwijs in de Republikeinen.

Ik weet dat het debat in het Congres in Washington DC is gekaapt door een handvol nativisten en xenofoben. Republikeinse xenofoben, rechtsen, maar tegelijkertijd weet ik dat de president de leiding heeft gehad over het deportatiebeleid. Het waren niet de Republikeinen.

Ik weet dat ze het idee van immigratiehervorming blokkeren, de rechtsen, maar ik weet dat een handjevol Democraten er baat bij heeft als al deze rechtse Republikeinen alle haat die ze uiten, en al het haatdragende taalgebruik dat ze verspreiden, naar buiten brengen. ze gebruiken dit tegen immigranten, omdat ze op die manier het migratievraagstuk als een wigprobleem blijven gebruiken. Er is dus een deel van de Democraten, daar twijfel ik niet aan, die liever de kwestie hebben dan de verwezenlijking ervan, namelijk het oplossen van het hele immigratievraagstuk.

DB: Barack Obama wordt dus de Deporter-in-Chief genoemd. Sommigen van ons hebben Hillary Clinton de opperbevelhebber genoemd vanwege de actieve rol, en niet de passieve, de actieve rol die zij speelde als minister van Buitenlandse Zaken die [Manuel] Zelaya, de naar behoren gekozen president, ervan weerhield terug te keren naar Honduras.

En die beslissing, die actieve beslissing waar ze in haar autobiografie over opschepte (uiteraard, ik hoor nu dat het uit de paperbackeditie is gehaald, waar ze trots was om te zeggen dat ze Zelaya uit het presidentschap hield...) was [... ] een gruwelijke beslissing die een stroom mensen naar het noorden stuurde, toch? De meeste mensen die uit Midden-Amerika komen, komen niet uit Guatemala, maar uit El Salvador, maar het is Honduras.

PA: Kijk, er is een ongelooflijke minachting voor de mensenrechten. Elke organisator in Honduras is het doelwit. En wat we minister Clinton in Honduras hebben zien doen, is volgens mij wat we mogen verwachten van het beleid, het buitenlands beleid van de VS ten aanzien van Latijns-Amerika, als zij aan de macht komt.

Dennis J Bernstein is een gastheer van Flashpoints op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audioarchieven op  www.flashpoints.net.