Een risico voor de democratie is dat sluwe politici momenten van woede of angst kunnen uitbuiten om plannen uit te voeren die het publiek anders niet zou accepteren, een gevaar dat waakzaamheid van het volk vereist om te voorkomen, zoals ex-CIA-analist Paul R. Pillar uitlegt.
Door Paul R. Pillar
De herhaalde indicatoren van de autoritaire neigingen van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan doen denken aan de uitspraak van Erdogan: “Democratie is als een tram. Als je bij de halte aankomt, stap je uit.”
Met zo'n verklaring kan men zeggen dat in ieder geval de Turkse kiezers, inclusief de velen die bij meerdere verkiezingen op Erdogan's Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling hebben gestemd, gewaarschuwd waren. Maar het fenomeen van autoritaire types die binnen een democratie opkomen, bestaat al heel lang.
De Turkse president Recep Erdogan.
Het maakt deel uit van de opeenvolging van regeringsvarianten die Plato beschreef De Republiek, waarbij de excessen en mislukkingen van een democratie leiden tot de opkomst van een demagoog die uiteindelijk een tirannie vestigt. Adolf Hitler werd tot kanselier van Duitsland benoemd nadat zijn Nationaal-Socialistische Duitse Arbeiderspartij bij vrije verkiezingen een meerderheid had gewonnen.
Een dergelijke geschiedenis weerlegt het wijdverbreide idee dat het gevaar van ‘één man, één stem, één keer’ iets eigenaardigs is voor islamisten. (In de recente Tunesische politieke geschiedenis wordt dit eveneens weerlegd door het vrijwillig aftreden van de islamistische Ennadha-partij.) Het meest nabije voorbeeld, in de directe omgeving van Turkije, van een andere Erdogan-achtige figuur die autoritaire stappen onderneemt nadat hij op democratische wijze aan de macht is gekomen, is de beslist niet-islamitisch premier van Hongarije, Viktor Orbán.
De opmerking van Erdogan doet denken aan een ander gebruik van de trammetafoor van meer dan vijftig jaar geleden. In februari 50 gebruikte de regering-Lydon Johnson de gelegenheid van een Vietcong-aanval op een complex in Pleiku, Zuid-Vietnam, waarbij verschillende Amerikaanse militairen werden gedood, als gelegenheid om een aanhoudend luchtbombardement op Noord-Vietnam te initiëren. Het incident werd dus, samen met een marine-incident in de Golf van Tonkin in augustus vorig jaar, een reden om de Verenigde Staten onder te dompelen in de oorlog in Vietnam.
Johnsons nationale veiligheidsadviseur, McGeorge Bundy, zei later tegen een verslaggever: “Pleikus zijn als trams.” Met andere woorden: er komt er vroeg of laat eentje langs, en als dat zo is, stap je in en gebruik je hem om te komen waar je heen wilt. De plannen voor een bombardementscampagne waren al in voorbereiding, en het Pleiku-incident (dat niet groter was dan sommige andere operaties die de Vietcong had georganiseerd en waarbij Amerikanen het doelwit waren) bood een geschikte timing voor de uitvoering van de plannen.
Dit gebruik van de trammetafoor, waarbij de cruciale handeling het instappen in de tram is, verschilt enigszins van het andere gebruik, waarbij de belangrijkste handeling het uitstappen zou zijn. Maar net als bij het opstapgebruik biedt de geschiedenis voldoende voorbeelden van het opstapgebruik. Een maand nadat Hitler kanselier werd, bijvoorbeeld, gaf de brand in de Reichstag hem de gelegenheid om opschorting van de burgerlijke vrijheden te eisen, een belangrijke stap in de richting van de vestiging van het tirannieke naziregime.
Netanyahu's plannen
Kleinere voorbeelden zijn te vinden in recentere jaren. Twee jaar geleden gebruikte de Israëlische regering van Benjamin Netanyahu de ontvoering van en moord op drie joodse tieners uit een nederzetting op de Westelijke Jordaanoever als gelegenheid om op grote schaal geweld te gebruiken tegen Hamas. Omdat de regering het Israëlische publiek opzettelijk misleidde door te laten geloven dat de tieners nog leefden, omvatten de Israëlische militaire operaties niet alleen enorme huiszoekingen en arrestaties op de Westelijke Jordaanoever, maar ook bombardementen op Gaza – allemaal vroeger Hamas begon wraak te nemen met elk raketvuur op Israël. De operaties escaleerden in de zeer destructieve Operatie Protective Edge.
Israëlische premier Benjamin Netanyahu
In zekere zin dienden de aanslagen van 9 september als een tram voor de initiatiefnemers van de oorlog in Irak, die lange tijd voorstander waren geweest van een dergelijk gebruik van militair geweld tegen Irak, maar onvoldoende publieke steun ontbeerden om een grote offensieve oorlog te lanceren. Door plotseling een militante publieke stemming in de Verenigde Staten te creëren, zorgden de terroristische aanslagen uiteindelijk voor die steun, ondanks het feit dat Irak niets met 11 september te maken had.
Dit voorbeeld was echter anders, omdat een terroristisch incident met de impact van 9 september lang niet zo voorspelbaar was als dat de Vietcong in de jaren zestig meer grondoperaties zou uitvoeren tegen met de VS verbonden doelen, of dat er nog meer dodelijke incidenten zouden plaatsvinden. tussen Arabieren en Joden op de bezette Westelijke Jordaanoever.
Wat zowel de in- als uitstapmanieren van het gebruik van trams gemeen hebben, is dat het gaat om het op onoprechte wijze uitbuiten van de publieke reactie op een incident om een andere of grotere agenda na te streven. In elk geval neemt een democratisch gekozen regering (of op zijn minst een coalitie die op de een of andere manier een electorale uitslag weerspiegelt) een richting die de voorkeur heeft van een kleine groep die de macht heeft, en niet van de kiezers die de stembiljetten uitbrengen.
Deze observatie vormt geen grotere klap tegen de democratie. Autoritaire heersers die hun eigen agenda nastreven en die niet eens proberen het publiek te misleiden of te beïnvloeden, zijn net zo min te bewonderen als degenen die dat wel doen. Churchills observatie over democratie is nog steeds van toepassing.
Waarschijnlijk is een ander toepasselijk aforisme dat van onzekere oorsprong, over eeuwige waakzaamheid als de prijs van vrijheid. Amerikanen moeten net zo goed als anderen op hun hoede zijn voor politieke trams, ook al moeten ze zich het meest zorgen maken over de vrijheidsberovende tirannie à la Plato, maar eerder over slecht en destructief beleid dat voortkomt uit agenda’s waar ze nooit voor hebben gestemd.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
Turkije heeft nooit het Amerikaanse gevoel van macht van het volk gehad. Ze aanbidden Ataturk, die de macht greep en de democratie aan het volk ‘gaf’. Het leger heeft sindsdien ingegrepen om een seculiere democratische staat in stand te houden. Het lijkt erop dat het dat opnieuw zal moeten doen, anders zal een islamitische dictatuur het overnemen.
Kun je 'moslim' niet correct spellen, idioot? En het leger wil gewoon een dictatuur in Atatürk-stijl. Als je denkt dat ze democratie willen, ben je een imbeciel.
Het is goed om de kwesties van tirannie boven de democratie te horen van de heer Pillar, van wie ik hoop dat hij het CIA-perspectief weerspiegelt.
Normaal gesproken maken demagogen gebruik van ‘tram’-mogelijkheden, maar ze zijn ook bedreven in het opwekken van de golven van angst die ze naar de macht brengen. Als ze het gemakkelijke slachtoffer niet kunnen provoceren om zichzelf te verdedigen en doen alsof het een niet-uitgelokte aanval was (Vietnam, Oekraïne), beweren ze eenvoudigweg dat er een existentiële bedreiging bestaat voor de groep waarvan ze de macht opeisen. Ze beweerden dat het beschieten van Fort Sumter een aanval vereiste en geen diplomatie, net als het tot zinken brengen van de USS Maine (een ongeval), het tot zinken brengen van de Lusitania (die smokkelwaarmijnontstekers naar Engeland vervoerde), het (nep) incident in de Golf van Tonkin, het invasie van Koeweit (een voormalige provincie van Irak), het excuus van 9 september om het niet-betrokken Irak binnen te vallen, enz.
Angst zaaien vereist geen intelligentie; het is slechts een destructieve uitbuiting van de instabiliteit veroorzaakt door bestaande angsten, in wezen een opportunistisch vandalisme van de samenleving. De kansen zijn dus duidelijk en dierbaar voor de marketeer, verkiezingswaarnemer en militaire strateeg, wiens taak het is dergelijke zwakke punten te vinden en te exploiteren; maar deze spelletjes passen bij de technische opportunist bij het ondermijnen van de democratie.
Wat klassieke opvattingen over tirannie betreft, is de politiek van Aristoteles een rationelere benadering van grondwetten dan Plato's Republiek. Een goed overzicht van de verschillen lijkt op deze link te staan: http://www.crf-usa.org/bill-of-rights-in-action/bria-26-1-plato-and-aristotle-on-tyranny-and-the-rule-of-law.html
Het citaat ‘Eeuwige waakzaamheid is de prijs van de vrijheid’ wordt op verschillende manieren toegeschreven; Bartlett merkt op dat John Curran in een toespraak uit 1790 zei: ‘De voorwaarde waarop God de mens de vrijheid heeft gegeven, is eeuwige waakzaamheid. Als hij breekt, is er sprake van dienstbaarheid. ooit het gevolg van zijn misdaad en de straf voor zijn schuld.”
Maar uiteraard vindt subversie niet altijd plaats via demagogie. De federale rechterlijke macht is onze meest toegewijde subversieve macht, die hun carrière besteedt aan het rationaliseren van de afschaffing van grondwettelijke rechten. Staatsrechters bepleiten regelmatig kennelijk ongrondwettelijke praktijken.
De meest verraderlijke manier om de democratie te ondermijnen is economische invloed op verkiezingen en de media, waarmee de rechtervleugel haar favoriete demagogen installeert, die de corrupte rechters installeren.
“Ze beweerden dat het beschieten van Fort Sumter een aanval vereiste en geen diplomatie.” Dat is walgelijk. Het Zuiden viel het Amerikaanse leger aan en daarom was diplomatie niet nodig. Lincoln was geen demagoog; het feit dat je dat zegt, laat zien dat je een blanke supremacistische idioot bent. Ga weg.