Vluchtelingen uit de 'eindeloze' oorlog

Beleidsmakers in het officiële Washington praten vroom over het voeren van ‘humanitaire’ oorlogen, maar de reële gevolgen van deze interventies spelen zich af in smerige vluchtelingenkampen ver van de Amerikaanse kust, zoals Ann Wright heeft gezien.

Door Ann Wright

“Als je het niet leuk vindt dat vluchtelingen naar je land komen, stop dan met stemmen op politici die ervan houden hen kapot te bombarderen.” Onze delegatie van CODEPINK: Women for Peace zag dit geschreven op een tent in het Idomeni-vluchtelingenkamp aan de Grieks-Macedonische grens.

Zoals we heel goed weten, hebben noch de Griekse, noch de Macedonische regering mensen gebombardeerd, maar hebben ze te maken met de enorme aantallen vluchtelingen die zijn veroorzaakt door beslissingen van regeringen ver weg. In een Amerikaans presidentsverkiezingenjaar is dit echter een boodschap waar Amerikaanse kiezers acht op moeten slaan.

De regering-Obama, die de chaos van de oorlog in Irak van 2003 heeft geërfd van de regering-Bush, maar ISIS heeft gebombardeerd in stedelijke gebieden in Irak en Syrië, heeft zich opnieuw gevestigd slechts 1,736 Syrische vluchtelingen in de afgelopen zeven maanden – ondanks de belofte van president Obama om tegen september 10,000 minstens 2016 Syriërs te hervestigen.

Daarentegen heeft Canada sinds eind 26,000 ruim 2015 Syrische vluchtelingen hervestigd, terwijl Turkije, Libanon en Jordanië samen miljoenen Syrische vluchtelingen hebben opgenomen sinds het conflict vijf jaar geleden begon.

Begin mei waren we van Athene naar Thessaloniki gevlogen, de op een na grootste stad van Griekenland, en daarna een uur naar het noorden naar de Griekse grens met Macedonië. De naam van het kleine gehucht Idomeni is synoniem geworden met het grootste vluchtelingenkamp van Griekenland.

Toen we aankwamen, werd het gebied getroffen door een enorme donder-, bliksem- en hagelbui, waarbij tenten werden afgebroken, modderpoelen ontstonden en tenten en de kleding en het beddengoed binnenin onder water kwamen te staan. We hebben de ergste omstandigheden gezien (behalve kou en sneeuw) die de 13,000 vluchtelingen moeten doorstaan ​​in vijf kampen binnen zes kilometer van de Macedonische grens.

Het zijn alle vijf ‘informele, onofficiële’ kampen en vluchtelingen kunnen komen en gaan wanneer ze willen. Ze hebben elke poging geweigerd om hen in de formele ‘detentiekampen’ te plaatsen die hen in geïsoleerde gebieden plaatsen en hun bewegingsvrijheid binnen Griekenland beperken.

Als gevolg hiervan zijn de aangeboden diensten niet bijzonder goed georganiseerd, hoewel ze allemaal beperkte porta-potties, douches en kranen hebben om kleding te wassen. Ze beschikken allemaal over basisvoedsel, voornamelijk verzorgd door vrijwilligers, niet-gouvernementele organisaties en het Griekse leger (in slechts één kamp).

Het eerste kamp dat je tegenkomt op Highway 75 richting het noorden vanuit Thessaloniki is bij het benzinestation en de rustplaats genaamd EKO. Ruim 2,000 personen kamperen op de grote parkeerplaats, de supermarkt en de autowasplaats.

Save the Children voorziet dagelijks rijstepap en sinaasappelen voor kinderen onder de 11 jaar en schat dat er ruim 1,000 kinderen zijn. We hielpen mee met het uitdelen van de pap door tent voor tent te gaan en te vragen hoeveel kinderen van die leeftijdsgroep er in het huishouden waren (tenthold).

De coördinatoren van Save the Children vertelden ons dat ze het leuker vonden om dagelijks contact te hebben met mensen in hun woonruimte dan dat mensen in een lange rij stonden. We werden met een warme glimlach en een bedankje begroet door elke moeder aan wie we de pap bezorgden.

Internationale inspanningen

Stichting Bootvluchteling Nederland heeft een aantal vrijwilligers die helpen bij de papbezorging, jonge vrouwen en mannen uit Nederland, Ierland, Zweden en Groot-Brittannië.

In het EKO-kamp ontmoetten we een vooraanstaande man die ons vertelde dat hij wiskundeleraar was in een klein dorpje buiten Damascus, Syrië. Hij en zijn 13-jarige dochter maakten de reis van Syrië, via Turkije, per boot naar Samos, met de veerboot naar Piraeus, met de trein van Athene naar Thessaloniki en met de taxi naar het EKO-kamp. Hij was een maand en drie weken in het kamp geweest. Hij liet zijn vrouw en 17-jarige dochter achter in Syrië

Toen we het EKO-kamp verlieten, stopten we bij het Park Hotel aan de rand van het dorp Polikastro, waar het vrijwilligershoofdkwartier is gevestigd. Elke avond om 8 uur verzorgen ervaren vrijwilligers een introductie voor nieuwe vrijwilligers en informeren ze iedereen over de gebeurtenissen van de dag.

Achterin het Park Hotel bevindt zich de keuken van Hot Food Idomeni, een groep vrijwilligers die elke dag voor 5,000 personen basismaaltijden zoals rijst, bonen en curry in grote vaten bereiden voor 45 personen. Paul uit Groot-Brittannië geeft leiding aan het vrijwilligerskorps van XNUMX personen.

Twee ploegen van vijftien mensen bereiden de maaltijden en twee groepen van nog eens vijftien mensen laden het voedsel in, brengen het naar de kampen en verdelen het. Paul zei dat ze ongeveer $15 per dag uitgeven aan voedsel en dat ze het voedsel voor 15 mensen vervoeren.

Het Griekse leger voedt een van de andere kampen en heeft Hot Food Idomeni ingeschakeld om hen te helpen toen hun voedsel opraakte. Hot Food Idomeni is een bijzondere plek om als vrijwilliger te werken en het is een geweldige organisatie om naartoe te sturen donaties omdat hun werk mensen zeker in leven houdt.

Na het Park Hotel stopten we bij het 500-persoonskamp genaamd Lidl, genoemd naar een nabijgelegen warenwinkel. De meeste mensen wonen in witte tenten van het Griekse leger. De tenten staan ​​in lange militaire precisielijnen naast een kleine landingsbaan. Het leger laat geen nieuwe vrijwilligers toe in het kamp, ​​alleen degenen die verbonden zijn aan organisaties.

Vervolgens bezochten we het Hara-kamp, ​​genoemd naar een benzinestopplaats en het nabijgelegen hotel. Vijfhonderd mensen kamperen rond het terrein van het benzinestation. De Noorse Northern Lights Aid-groep heeft in naam de “leiding” over het kamp en zorgde voor tenten, coördineerde de kledingdistributie en kocht diverse artikelen voor vluchtelingen.

Charlie en Henry vormden zich Noorderlicht nadat ze maanden op Lesbos hadden gewerkt en vrijwilligers door het personeel van het detentiecentrum waren ontheemd, kwamen ze naar de Macedonische grens om daar te helpen met vluchtelingen. Hara, een veel kleiner kamp, ​​heeft een heel andere sfeer door de aandacht van de Noorderlichtvrijwilligers, waaronder vier uit Polen en Tsjechië toen wij er waren. Ze hadden veel te maken met een positievere omgeving.

Een uitgestrekt kamp

Idomeni is een uitgestrekt kamp binnen 500 meter van de Macedonische grens en heeft ongeveer 10,000 inwoners. Een medewerker van Artsen Zonder Grenzen (AZG) vertelde ons dat niemand het exacte aantal weet, omdat vluchtelingen naar believen komen en vertrekken.

Het kamp was open als tussenstop voor vluchtelingen die vóór 22 maart Macedonië konden binnenkomen en Europa binnen konden gaan. Nu zitten degenen in het kamp vast. Ze moeten in het kamp blijven totdat er een beslissing is genomen over hun individuele gevallen. Sommigen zitten al negen weken in het kamp.

De Griekse politie heeft twee grote bussen die de spoorlijn tussen het kamp en de grens blokkeren. Veel vluchtelingen hebben hun tenten op de spoorlijn geplaatst. Anderen hebben hun tenten in de velden die modderpoelen zijn geworden door de zware regenval waarvan we getuige waren op de dag dat we aankwamen. Ouders waren de tenten aan het opruimen van de binnengestroomde modder en regen, terwijl ze kleding, dekens en slaapzakken aan de hekken langs de spoorlijn hingen.

Niet iedereen slaapt in kleine tenten. Twee grote tijdelijke tentgebouwen van UNHCR hebben ongeveer 100 stapelbedden, net als de overvolle gevangenissen in de VS. Mensen maken privacygebieden van de dekens die van de bovenste stapelbedden naar beneden hangen.

In de late namiddag begonnen zich vier dinerlijnen te vormen. Op de vier voederlocaties stonden honderden mensen in de rij voor eenvoudige maaltijden van bonen en rijst, en een maaltijd van het type couscous.

Zoals bij elk vluchtelingenkamp zijn er ijverige verkopers begonnen. Sommigen hadden kleine hoeveelheden koffie, melkpoeder, crackers en eieren te koop. Degenen die voedsel hadden gekocht, kookten het boven houtvuren van bomen die ze aan het omhakken waren, wat geen blijvende beweging was voor de lokale bewoners in het gebied.

Miljoenen vluchtelingen wachten op hun lot en toekomst in Griekenland, Turkije, Libanon en Jordanië, terwijl de internationale gemeenschap langzaam besluit hoe om te gaan met de stroom mensen die de chaos in hun land ontvluchten, veroorzaakt door militaire operaties. Miljoenen anderen hopen dat hun aankomst in Europa hen de kans zal bieden op een leven zonder conflicten totdat ze naar huis kunnen terugkeren.

Ann Wright diende 29 jaar in het Amerikaanse leger/legerreservaten en ging met pensioen als kolonel. Ze heeft 16 jaar als Amerikaanse diplomaat gediend in Amerikaanse ambassades in Nicaragua, Grenada, Somalië, Oezbekistan, Kirgizië, Sierra Leone, Micronesië, Afghanistan en Mongolië. Ze nam in maart 2003 ontslag uit de Amerikaanse regering, omdat ze zich verzette tegen de oorlog van president Bush tegen Irak. Zij is co-auteur van ‘Dissent: Voices of Conscience’.