De medaille-inflatie van het Pentagon

Net als de inflatie op de universiteit, heeft het Pentagon zich beziggehouden met medaille-inflatie, waarbij prijzen voor daadwerkelijk heldendom worden verwaterd door linten voor bureaucratische vaardigheden te verspreiden, zoals Chuck Spinney en James Perry Stevenson uitleggen.

Door Chuck Spinney

Het mag duidelijk zijn dat de Global War on Terror (GWOT), gelanceerd door George W. Bush en voortgezet door Barack Obama, een mislukking is. Het is nu de langste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis; het is nu de tweede duurste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis; en er is geen licht aan het einde van de tunnel.

Maar ondanks de astronomische kosten van de GWOT, ingezette troepen en gevechtstempo's zijn minuscuul vergeleken met die van de veel goedkopere oorlog in Vietnam. Niettemin zeuren de hoogste geüniformeerde en civiele functionarissen in het Pentagon tegen het Congres dat dit lauwe tempo een dreigende situatie heeft gecreëerd. gereedheidscrisis. Zij beweren de relatief kleine bezuinigingen op de toekomstige groei die door de economie worden geïmpliceerd budgetlimieten van de Budget Control Act van 2011 tot wat verreweg de belangrijkste is grootste defensiebudget ter wereld is nu de “grootste strategisch gevaar” tegenover de Verenigde Staten!

Een logisch persoon, die in een gezonde wereld leeft, zou denken dat de GWOT, de hoge kosten ervan, het duidelijk gebroken karakter ervan en de enorme omvang van het defensiebudget belangrijke kwesties zouden zijn bij de presidentsverkiezingen van 2016. Maar de presidentskandidaten en de reguliere media, zoals het Pentagon, zwijgen over deze surrealistische travestie. De pathologieën van het Militair-Industrieel-Congrescomplex (MICC) zijn evenzeer verboden terrein in het hedendaagse politieke discours als grof taalgebruik bij de heilige gemeenschap.

Gedeeltelijk is dat te danken aan het feit dat veel mensen en een substantieel deel van de economie van ons land welvarend zijn – dwz dat ze rijk en machtig worden – doordat ze leven van de degenererende status quo van het MICC. Eén maatstaf van deze obscene overdracht van rijkdom is te zien in de proliferatie van MICC-gerelateerd “McMansions” in en rond Versailles aan de Potomac.

Om de geldstroom via het MICC in stand te houden zijn ornamenten van succes nodig om de aandacht te compenseren en af ​​te leiden van de schitterende, maar deprimerende realiteit. De proliferatie van Amerikaanse vlaggen op de revers van politici en op autobumpers, wat duidt op onkritisch patriottisme en triomfalisme, is daar een voorbeeld van. Fantasieën verwoord in PowerPoint-briefings over steeds opkomende technische revoluties, die impliceren dat de toekomst anders zal zijn dan het verleden, zijn nog andere voorbeelden van hoe ornamenten een disfunctionele realiteit in het hedendaagse discours ondersteunen.

Mijn oude vriend en partner in crime, James P. Stevenson, heeft zojuist een essay geschreven waarin hij nog een andere, weinig onderzochte reeks visuele hulpmiddelen analyseert die het surrealisme van het MICC ondersteunen. Zijn onderwerp is de proliferatie van glinsterende 'been there, done that'-versieringen die nu de kisten van onze hoge militaire officieren sieren.

Jim bewijst zijn punt (1) door een elegant eenvoudige vergelijking te maken van de gongs die de kisten van de hedendaagse generaals sierden met die van de generaals uit de Tweede Wereldoorlog – een oorlog die historici zich misschien zullen herinneren als onze laatste ‘succesvolle’ oorlog (dankzij voor een groot deel te danken aan de enorme bijdragen van de Sovjet-Unie) en (2) door te laten zien hoe de gongshow van vandaag individuele carrièrisme en ijdelheid benadrukt, terwijl de erkenning van heldendom en zelfopoffering wordt verlaagd.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat, zoals Jim met veel moeite benadrukt, de verspreiding van de energie-energie niet begon met de GWOT, maar in de loop van de tijd is gegroeid. Maar ik zou eraan willen toevoegen dat, net als bij het MICC (en de McMansions van het MICC), die zich in de loop van de tijd ook langzaam en onmerkbaar ontwikkelden, de proliferatie van energie, vooral in de hoogste rangen, tijdens de GWOT uitgezaaid was.

Hierbij is het handwerk van Stevenson bijgevoegd – beschouw het als nog een andere metafoor voor de Defensie doodsspiraal en nog een andere kanarie in de kolenmijn die ons waarschuwt voor innerlijk verval.

Chuck Spinney is een voormalig militair analist voor het Pentagon en beroemd vanwege het 'Spinney Report', waarin kritiek werd geuit op de verspillende zoektocht van het Pentagon naar kostbare en complexe wapensystemen. [Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op Spinney's blog op http://chuckspinney.blogspot.com/2016/04/pentagon-gong-show.html]

Het is moeilijk om oorlogshelden van papierschuivers te onderscheiden als iedereen zoveel domme lintjes krijgt

Door James Perry Stevenson, Oorlog is saai, April 25, 2016

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is er een schokkende toevoeging aan de Amerikaanse militaire uniformen geweest. Zeventig jaar geleden droegen hoge officieren relatief weinig linten of medailles, en onderscheidingen voor moed waren zeldzaam. Ga verder terug naar de Burgeroorlog, en het was gebruikelijk dat officieren helemaal geen militaire onderscheidingen droegen.

Maar voor de moderne officier is het nu mogelijk om zijn taken uit te voeren zonder een held te zijn en toch een kist vol linten te hebben die voor iedereen, behalve voor de meest toegewijde studenten van de faleristiek, niet te ontcijferen zijn.

Bovenal is de typische Amerikaanse generaal uit de 21e eeuw een wandelende muur van veelkleurige 'great job'-linten, die geen enkele beloning voor moed zijn.

De linten zijn zo wijd verspreid dat het moeilijk is geworden om helden te onderscheiden van bureaucraten, opdrachtjunkies en toegewijde zelfverbeteringstypes? – wat, denk ik, gedeeltelijk het punt is.

De bureaucraten die de linten voor geweldig werk hebben toegevoegd, hebben ervoor gezorgd dat sommige van deze linten hoger scoren dan de meeste medailles voor daadwerkelijke, individuele heldendaden. Dat weerspiegelt duidelijk de misplaatste prioriteiten binnen het waardensysteem van het Amerikaanse leger. Maar dat wil niet zeggen dat we de officierslinten moeten wegnemen.

Nee, er is een betere manier – een die onderscheidingen voor moed en heldenmoed visueel onderscheidt van de wirwar aan lintjes voor ‘geweldig gedaan’, ‘er geweest’ en ‘dat gedaan’.

Het Amerikaanse leger erkent de lovenswaardige en onbaatzuchtige inspanningen van zijn soldaten, matrozen, piloten, mariniers en kustwachters op twee verschillende manieren: promoties en medailles.

Het verschil tussen een lint en een medaille is louter technisch. Op het alledaagse uniform wordt een lint gedragen, terwijl medailles gereserveerd zijn voor formele gelegenheden. Ze verwijzen allebei naar dezelfde onderscheiding.

Traditioneel beloont het leger goed uitgevoerde taken met betere of snellere promoties. Voor officieren vertegenwoordigt de toevoeging van gouden vlechtwerk op hun mouwen of een verandering in zilveren insignes een gemakkelijk te onderscheiden promotie in rang.

In gevallen waarin geen promotie plaatsvindt, is een nieuwe, meer verantwoordelijke opdracht, zoals bevelvoerend officier worden van een scheeps- of vliegtuigsquadron, een duidelijke indicatie van het voortdurende goede werk van een officier.

Moedige daden daarentegen zijn meestal korte gebeurtenissen – soms ogenblikkelijk – maar zijn uiteraard nog steeds de moeite van het vermelden waard. Het uitreiken van linten is de gebruikelijke manier waarop het leger dit bericht aanbiedt.

Het leger kent ook voorrang toe aan verschillende linten door ze in volgorde van belangrijkheid te plaatsen, waarbij de belangrijkste zich bovenaan het uniformgebied voor linten bevindt en de minst belangrijke onderaan.

Een volle kist met linten bevat meestal de vier soorten: één voor moed, voor goed werk, om aan te geven waar en wanneer de drager heeft gediend, en: tenslotte: linten die de professionele zelfverbetering van een individu vertegenwoordigen. .

Het wordt ingewikkelder. Het leger kent ook ‘dual-use’-linten toe die heldenmoed kunnen aanduiden met een ‘V’-bevestiging van een kwart inch. Het leger en de luchtmacht noemen de ‘V’ het ‘V-apparaat’ en de marine, het marinekorps en de kustwacht noemen het de ‘Combat V’.

Zonder de V staat het lint voor ‘buitengewoon’ of ‘verdienstelijk’ gedrag. En dit verschilt per servicebranche. Dezelfde medaille kan verschillende dingen betekenen, afhankelijk van de dienst die de medaille uitgeeft. Ja, dit is ingewikkeld. Bedankt dat je met me meeleeft.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog waren de drie grote onderscheidingen voor moed en heldendom – de Medal of Honor, het Distinguished Service Cross en de Silver Star – bekend bij het meeste militair personeel en zelfs bij veel burgers.

Maar met de groei van de militaire bureaucratie, bemand door steeds meer carrièremakers wier vingers meer papier dan trekkers hebben getrokken, ontwikkelde het leger een mentaliteit dat deze stille strijders, die achter de linies werkten, enige erkenning nodig hadden. De achterste types begonnen zichzelf lintjes uit te delen, simpelweg omdat ze goede bestuurders waren.

Als gevolg hiervan is het heel moeilijk geworden om een ​​held van een bureaucraat te onderscheiden. Bovendien is er de visuele vervuiling van tientallen linten die één uniform sieren. Bovendien verwatert de verspreiding van linten het belang van een bepaalde onderscheiding. Eén medaille betekent niet veel als iedereen er heel veel heeft.

De volgende serie, met vier sets linten, toont de evolutie van medailles voor heldendom die concurreren met linten voor geweldig werk.

De zeven belangrijkste linten die het Amerikaanse leger aan het begin van de Tweede Wereldoorlog heeft uitgereikt (vijf linten voor heldenmoed, één voor geweldig werk en één voor gewond raken) worden hier afgebeeld in volgorde van prioriteit. De Medal of Honor, het Distinguished Service Cross, de Distinguished Service Medal (een medaille voor geweldig werk), de Silver Star Medal, het Distinguished Flying Cross, de Soldier's Medal voor niet-gevechtsheldendom en het Purple Heart.

De enige toevoeging voor heldenmoed in het Amerikaanse leger tegen het einde van 1945 was de Bronze Star-medaille met het V-apparaat. De medailles die het leger na de jaren vijftig voor heldendom heeft toegevoegd, zijn de Air Medal, de Joint Service Commendation Medal en de Army Commendation Medal, die allemaal de mogelijkheid bieden om het V-apparaat te bevestigen, waardoor het lint wordt omgezet van een onderscheiding voor een geweldige baan in een onderscheiding voor heldenmoed.

Medailles voor heldenmoed moeten visueel concurreren met medailles voor geweldig werk, maar ook met medailles voor ‘been there’ en ‘ded that’. Als we de visuele rommel zouden beperken tot alleen de toevoeging van mooie linten, begin je het probleem te zien.

Heldenmedailles concurreren nu met linten voor geweldig werk die zijn toegevoegd sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog (in rood) en linten voor geweldig werk die zijn toegevoegd voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog (in groen). In beide gevallen strijden heldenlinten om voorrang. In sommige gevallen overtreffen linten voor een goede baan de onderscheidingen voor heldenmoed. Bovendien zijn de kwalificaties zodanig dat alleen degenen aan de top van de militaire hiërarchie deze kunnen ontvangen.

Neem de Defense Distinguished Service Medal, die hoger scoort dan de Silver Star, de op twee na hoogste medaille voor heldenmoed. Volgens het ministerie van Defensie wordt de DDSM alleen toegekend aan “leden wier directe en individuele bijdrage aan de nationale veiligheid of nationale defensie wordt erkend als zo uitzonderlijk in omvang en waarde dat deze gelijkwaardig is aan de bijdrage die verband houdt met posities die bredere verantwoordelijkheden omvatten.”

Maar is dat niet wat hoge generaals en admiraals zouden moeten doen? Het toekennen van een medaille aan generaals en admiraals voor ‘het omvatten van bredere verantwoordelijkheden’, nadat ze ook vier sterren hebben gekregen, is het functionele equivalent van een deelnameprijs.

Niet dat veel servicemedewerkers de geweldige baanlinten zouden herkennen. Het recente onwetenschappelijke onderzoek van de auteur onder een groep vliegeniers van de Amerikaanse luchtmacht illustreert het effect van lintrommel. Geen van de vijf piloten kon een op moed gebaseerd lint benoemen of herkennen, afgezien van de Medal of Honor.

“We hebben moeite met het bijhouden van de linten die ze ons blijven toekennen, dus als we de medailles van iemand anders zien, proberen we meestal te zien welke linten we gemeenschappelijk hebben”, zei een piloot.

Die vlieger zat nog geen vier jaar bij de luchtmacht en toch had hij zeven linten gekregen. Ter vergelijking: de legergeneraals Dwight D. Eisenhower en Henry ‘Hap’ Arnold ontvingen elk slechts tien Amerikaanse linten gedurende hun hele militaire loopbaan – met als hoogtepunt uiteraard de Tweede Wereldoorlog.

Het aantal linten dat een luchtmachtvlieger na vier jaar ontvangt, komt bijna overeen met het aantal Amerikaanse linten dat twee Amerikaanse generaals, Eisenhower en Arnold, ontvingen na respectievelijk meer dan dertig of veertig jaar in het Amerikaanse leger.

Vergelijk nu het aantal linten dat legergeneraal Omar Bradley aan het einde van de Tweede Wereldoorlog ontving met de linten die aan generaal David Petraeus werden toegekend na zijn 37-jarige carrière in het Amerikaanse leger, die eindigde in 2011.

Medailles van generaal David Petraeus.

Zeven van de elf persoonlijke onderscheidingen van Petraeus zijn na 11 gemaakt, dus als hij alleen de medailles zou dragen die tijdens de Tweede Wereldoorlog beschikbaar waren, zou hij slechts vier medailles hebben en slechts één voor heldendom: de Bronze Star-medaille met V-apparaat.

Medailles van generaal Omar Bradley.

Bradley's medailles werden tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog allemaal uitgereikt, inclusief de Silver Star, de op twee na hoogste medaille voor heldenmoed.

De toevoeging van 'been-there-and-done-that'-linten droeg bij aan de persoonlijke versieringen van Petraeus, wat resulteerde in een tentoonstelling die leek op die van een Latijns-Amerikaanse potentaat. Het uiterlijk van Petraeus verschilt van het meer conservatieve uiterlijk van Bradley.

Dit doet niets af aan het belang van medailles voor goede banen. Ze zijn inderdaad een belangrijke functie van persoonlijke militaire onderscheidingen. Het belonen van geweldig werk is een passende toepassing van militaire medailles, vooral voor jongere militairen.

Het is mogelijk dat geweldig werk een nog groter voordeel kan hebben voor het leger en het land dan de heroïsche daden van een individu. Een uitstekend voorbeeld wordt geïllustreerd door de inspanningen van wijlen luchtmachtkolonel John R. Boyd.

Vijf jaar nadat Boyd zijn eerste Legion of Merit ontving als 32-jarige luchtmachtkapitein? – een vrijwel ongehoorde prestatie, aangezien de Legion of Merit vaak een ‘kolonelmedaille’ wordt genoemd? –? ontving hij er nog een Legion of Merit omdat hij ‘het concept van energiemanoeuvreerbaarheid heeft ontwikkeld’, dat piloten en ontwerpers helpt het ene vliegtuig op kwantitatieve wijze met het andere te vergelijken.

In termen van de leek lieten zijn methoden piloten zien waar een vijandelijk vliegtuig voor- en nadelen in de lucht heeft. Boyd nam zijn concepten voor energiemanoeuvreerbaarheid mee naar Zuidoost-Azië tijdens de oorlog in Vietnam en informeerde piloten over hoe ze de concepten konden gebruiken om te voorkomen dat ze door grond-luchtraketten werden geraakt.

Terwijl ik op een vriend wachtte in de Miramar Naval Air Station Officer's Club, raakte ik in gesprek met een officier die naast me aan de bar zat. Toen ik zijn gouden vleugels en linten opmerkte, wat erop duidde dat hij in Vietnam was geweest, vroeg ik hem of hij ooit van John Boyd had gehoord.

‘Reken maar,’ zei hij.

"Wat weet je over hem?" Ik heb gevraagd.

"Hij kwam naar 'Nam om ons te vertellen hoe hij zijn energie-manoeuvreerbaarheid kon gebruiken om SAM's te ontwijken."

‘Wat vond je van zijn briefing?’

'Mijn wingman dacht dat hij vol onzin zat. Dat deed ik niet. Er is hier maar één van ons die met je praat.’

Boyd kreeg uiteindelijk vier Legions of Merit. Het cumulatieve effect van zijn inspanningen heeft hoogstwaarschijnlijk meer levens gered dan welke heroïsche daad dan ook. Maar als Boyd vandaag de dag nog zou leven, denk ik dat hij het ermee eens zou zijn dat individuele heldendaden voorop moeten staan.

Is er dan een betere manier om moedige beloningen in het oog te laten springen? En op zo'n manier dat zelfs burgers zullen weten dat ze naar een krijger kijken die zijn of haar leven heeft geriskeerd om anderen te redden.

Momenteel vereisen de voorschriften dat eenheidscitaten (linten die aan een groep worden toegekend in plaats van aan een individu) aan de rechterkant van het uniform worden weergegeven, vanuit het perspectief van de drager, de kant tegenovergesteld aan waar de linten normaal gesproken worden gedragen. Hoewel citaten van eenheden belangrijk zijn, moet er respect worden betoond aan de individuele held.

Als je naar de foto van Petraeus kijkt, is het niet meteen duidelijk dat hij de Bronze Star Medal met een V-apparaat heeft gekregen, een medaille voor heldenmoed. Maar als het aan de rechterkant zou zijn, waar de citaten van eenheden momenteel helemaal alleen staan, zou het voor iedereen duidelijk zijn dat hij een lintje had gekregen voor heldenmoed.

Het feit dat medailles voor goede banen een hogere prioriteit krijgen dan die voor heldenmoed wijst ook op een verkeerd begrip van de menselijke natuur – en op een verkeerde inschatting van de waarde – van de kant van de militaire bureaucratie.

Het zijn vaak de minder dure aangeworven personeelsleden die zich in gevaarlijke omstandigheden bevinden en die waarschijnlijk – om het schuin te zeggen – de kans zullen krijgen om moed te tonen. Het is ronduit verkeerd om een ​​tweesterrengeneraal in het Pentagon het op twee na hoogste militaire lint te geven voor creativiteit met zijn pen en een dergelijke actie hoger te rangschikken dan bijvoorbeeld een gevechtssoldaat die iemand redt tijdens een vuurgevecht.

Een generaal of admiraal met één ster worden zou op zichzelf al een beloning moeten zijn. En van één ster naar vier stijgen zou geen verdere bewondering vereisen.

Zoals Napoleon ooit heeft opgemerkt, worden mensen gemotiveerd door de mogelijkheid erkend te worden omdat ze meer hebben gedaan dan van hen werd verwacht. Onze eigen Medal of Honor, toegekend voor daden ‘die verder gaan dan de plicht’, erkent dit. Het Congres was zo bezorgd over de verwatering van de Medal of Honor dat wetgevers in de afgelopen decennia verschillende wetten hebben aangenomen die het tot een misdaad maken om ten onrechte de hoogste onderscheiding van de Verenigde Staten te dragen... of zelfs te beweren deze te hebben gewonnen.

Een Amerikaans hof van beroep heeft deze wetten begin 2016 effectief goedgekeurd. “Wij concluderen dat de regering … een ‘substantieel compenserend doel’ heeft, namelijk het voorkomen van verwatering van ‘de erkenning door het land van het offer van [de prijsontvanger] in de vorm van militaire eer’. ', schrijft de rechtbank.

Maar een onbedoelde verwatering van medailles voor moed, eer en opoffering is precies wat er is gebeurd als gevolg van de verspreiding van linten. Om onze ware helden te eren, moeten we hun linten isoleren omwille van de visuele duidelijkheid. Zet ze rechts van de drager.

Dat zal het probleem van de lintrommel niet helemaal oplossen. Maar het is een begin.