De recente tegenslagen van Islamitische Staat in Irak en Syrië kunnen een voorbode zijn van de uiteindelijke ineenstorting van de groep, maar de achtergebleven chaos zal een uitdaging van een ander soort vormen, schrijft ex-CIA-analist Paul R. Pillar.
Door Paul R. Pillar
Een grote tekortkoming in de Amerikaanse geschiedenis van betrokkenheid bij gewapende conflicten in het buitenland is de onoplettendheid voor wat er zou volgen op de nederlaag van de zwarte bête van het moment. Het treffende voorbeeld is natuurlijk de Amerikaanse invasie van Irak in 2003, waarbij de initiatiefnemers van die oorlog onverantwoord nalatig zijn geweest door niet serieus te overwegen dat de nasleep van het afzetten van het Iraakse regime iets anders zou zijn dan een stabiel en democratisch staatsbestel.
Een soortgelijk tekort deed zich voor toen de Verenigde Staten het Europese voorbeeld volgden bij het afzetten van Muammar Gaddafi in Libië. Wanneer wanorde en aanhoudende conflicten het gevolg zijn, zijn de bredere gevolgen steevast slecht voor de Amerikaanse belangen en de internationale veiligheid. Dit omvat in het bijzonder het verschaffen van een vruchtbare voedingsbodem voor extremisme en terrorisme, zoals de invasie van Irak heeft gedaan bij het ontstaan van de groep die we nu kennen als ISIS.
President Barack Obama heeft in zijn wekelijkse toespraak op 13 september 2014 beloofd de Islamitische Staat van Irak en Syrië te zullen degraderen en uiteindelijk te verslaan. (Foto van het Witte Huis)
Veel van wat van toepassing is op de omverwerping van regimes geldt ook voor de nederlaag van ISIS zelf, een niet-statelijke actor die de controle over een stuk grondgebied heeft overgenomen en heeft geprobeerd als staat te functioneren. Er zijn, zeker, aanzienlijke verschillen tussen echte staatsregimes en ISIS, een kortstondig fenomeen dat bijzonder barbaars en volkomen onwettig en niet erkend is.
Het zou moeilijk zijn om een goed pleidooi te houden voor een strategie die erop gericht is ISIS voor onbepaalde tijd op zijn plek te laten, terwijl er zeker een sterk argument zou kunnen worden aangevoerd dat we vandaag de dag beter af zouden zijn geweest als we niet achter een regime als dat aan waren gegaan. in Irak. Maar er zijn soortgelijke problemen met wat er daarna komt.
Deze kwesties zullen binnenkort moeten worden aangepakt. ISIS is op de vlucht. In Irak heeft het land bijna de helft verloren van het grondgebied dat het tijdens zijn offensief in 2014 had gewonnen, en de regeringstroepen bevinden zich in de beginfase van een campagne om de tweede stad van Irak, Mosul, te heroveren.
In Syrië heeft de groep onlangs een grote nederlaag geleden door Palmyra te verliezen aan regeringstroepen, en heeft zij nog meer terrein verloren aan andere oppositiemilities in het noordwesten. Ondertussen stapelen zich de berichten op over de toenemende financiële problemen van de groep en de problemen bij het besturen van haar ministaat.
Tegen de achtergrond van deze gunstige ontwikkelingen blijft de onzekerheid bestaan over de vraag ‘wat daarna komt’. De door de VN bemiddelde internationale diplomatie met betrekking tot de politieke toekomst van Syrië zal veel te maken hebben met het oplossen van die onzekerheid. Maar terwijl de diplomaten nog aan het onderhandelen zijn, dwingen de snel veranderende gebeurtenissen ter plaatse de kwestie af.
De recente acties in en rond Palmyra maken het moeilijk om aan de conclusie te ontsnappen dat het Assad-regime een deel van de ruimte die voorheen door ISIS werd ingenomen, zal opvullen. Dat maakt elke politieke formule voor Syrië die draait om het vertrek van dat regime des te onhoudbaarder. Extra tegenslagen van ISIS in het noordwesten vergroten het terrein waarop een verscheidenheid aan kanshebbers in deze gecompliceerde burgeroorlog hun oog hebben laten vallen.
In Irak wordt een soortgelijke situatie beschreven door Thomas Friedman een kolom geschreven tijdens een bezoek aan het noorden van het land. Friedman citeert de gouverneur van de provincie Kirkuk die zei: “Het probleem in Irak is niet ISIS. ISIS is het symptoom van wanbeheer en sektarisme.” Zonder verdere administratieve en politieke veranderingen “zou de situatie in Irak zelfs nog erger kunnen zijn nadat” ISIS is verslagen.
Friedman legt de reden verder uit: “Er bestaat hier eenvoudigweg geen consensus over hoe de macht zal worden gedeeld in de soennitische gebieden die ISIS heeft gegrepen. Dus als je op een dag hoort dat we de ISIS-kalief Abu Bakr al-Baghdadi hebben geëlimineerd en de ISIS-vlag boven Mosul hebben gestreken, wacht dan met je applaus.” De concurrerende aspiraties van Koerden en Soennitische Arabieren vormen het grootste, maar niet het enige, deel van de onopgeloste conflicten die ermee gepaard gaan.
De opvallende trend tegen ISIS, onder het bestaande beleid van de Verenigde Staten en anderen, is één van de redenen dat de herhaalde oproepen tot een zwaardere Amerikaanse militaire betrokkenheid bij de bestrijding van ISIS ongegrond zijn. Andere redenen hebben betrekking op de contraproductieve aspecten van sommige pogingen om Amerikaanse militaire macht in te zetten tegen extremisme, en op de risico's van een diepere oorlog die zo ingewikkeld is als die in Syrië.
De toon van urgentie die verband houdt met de oproepen tot escalatie is ook gebaseerd op valse veronderstellingen over hoe de gebeurtenissen in het zogenaamde kalifaat van ISIS verband zouden houden met het internationale terrorisme in het Westen. Er bestaat weinig bewijs van financiële of materiële steun, bijvoorbeeld van ISIS Central voor de recente aanslagen in Parijs en Brussel.
Nog een andere reden waarom de oproepen tot militaire escalatie van de VS ongegrond zijn, is dat zelfs als een dergelijke escalatie de ondergang van ISIS zou bespoedigen, een dergelijke haast alleen maar sneller enkele meer fundamentele problemen op de voorgrond zou brengen. Als militaire gebeurtenissen ter plaatse de vooruitgang bij het oplossen van conflicten en het aanpakken van problemen waarvan ISIS een symptoom is, zoals de Iraakse provinciegouverneur opmerkte, zouden overtreffen, zou dit geen verbetering betekenen voor zover het de internationale veiligheid betreft.
Voor zover de gebeurtenissen in Syrië en Irak iets te maken hebben met een terrorismedreiging in het Westen, zal die dreiging niet zozeer afhangen van hoe snel ISIS ten einde komt, maar veeleer van wat er overblijft na het verstrijken ervan.
Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)
Het Amerikaanse buitenlandse beleid is een leugen. Het Amerikaanse binnenlandse beleid is een leugen. Vertrouw nooit de Amerikaanse regering.
https://waitforthedownfall.wordpress.com
ISIS is voor een groot deel het product van de chaos die is gecreëerd door de besluiten om het regime te veranderen die zijn genomen tijdens de regering-Bush in Irak en door de regering-Obama met betrekking tot Syrië. Bedoelde en onbedoelde gevolgen verdeelden Irak en deden vrijwel hetzelfde in Syrië. Hopelijk kan Syrië het Syrië van vóór de ‘burgeroorlog’ herstellen en herscheppen.
Als er één overkoepelend beleid moet worden gevoerd, dan zou dat het herstel van levensvatbare staten in zowel Irak als Syrië moeten zijn. Dit betekent niet alleen het bevrijden van deze staten van extremisten, maar ook het aanpakken van de Koerden binnen de staten waar ze bestaan, en het voor altijd beëindigen van het aanmoedigen van de Koerden voor een onafhankelijke staat. Staten moeten eerlijk omgaan met groepen, maar groepen moeten onder de paraplu van de staat vallen. Een bijzaak voor Syrië zijn uiteraard de Golanhoogten, maar eerst en vooral eerst.
Natuurlijk heeft Amerika tot nu toe het tegenovergestelde gedaan om de belangen van zijn bondgenoten in het Midden-Oosten en Zuidwest-Azië te dienen, dus we kunnen alleen maar hopen dat Amerika meer empathie zal uiten voor de lijdende mensen in de regio en onze rol in hun lijden. .
Ik ben het ermee eens dat de Amerikaanse regering meer dan kortzichtig is als het gaat om het gebruik van geweld in dienst van zogenaamde nationale veiligheidsbelangen. Ik ben echter van mening dat de uitkomsten, de doelstellingen en de intentie van interventie door de VS, zij het door middel van economische of militaire sancties, niet te maken hebben met waar een evenwichtig en doordacht langetermijnbeleid mogelijk toe zou kunnen leiden (aangezien er compromissen moeten worden gesloten). gemaakt, die in het huidige lexicon van het Amerikaanse buitenlands beleid niet te vinden zijn), maar in oorlogswinsten op de korte termijn door de oligarchen van de VS, haar mondiale vazallen en partners.
Geconfronteerd met de onevenwichtigheid van de economische belangen, de uitgaven voor oorlog en het feit dat de natie wordt verslonden in dienst van de oorlogsmachtelites, gaan diezelfde mensen in de VS onbekommerd door, net zoals degenen die voor hun avonturen betalen anderen zijn.
Wat mij nu begint te verbazen, is dat velen nog steeds vasthouden aan het idee dat wat er de afgelopen decennia en langer is gebeurd, op de een of andere manier is dat wat de VS en de NAVO hebben gedaan een mislukking was/is of op de een of andere manier met succes niet succesvol is. Ik denk het niet. Het is niet relevant welke resultaten er op het slagveld plaatsvonden, of dat er een school werd gebouwd in een leegstaande vallei, of dat de vrijheid van navigatie een provicie is. Overwinning is een illusie, aangezien de doelstellingen van de oorlogen ondefinieerbaar zijn. Dat doet er op de foto niet meer toe, omdat wij ouderwetse mensen dingen op een vreemde manier begrijpen, omdat overwinning niet het doel is, winst wel. Winst. Dus de permanente staat van oorlog, waarbij de VS en haar cliëntstaten zich op een slagveld bevinden dat nu de hele planeet omvat.
De geschiedenis leert ons keer op keer dat mensen niet in staat zijn de aap van hebzucht van zich af te schudden, en bij oorlogswinst hebben we dit gezien en blijven we dit zien. Goedenacht maan…
ISUS zal nooit sterven, zolang de zionisten onze wereld beheersen.
Als iedereen veilig is voor alle alarm, zullen ze verdwijnen.
Het zou voor het Amerikaanse leger moeilijk zijn zichzelf te verslaan.
Ik zou willen suggereren dat deze speculatie voorbarig is, omdat ISIS nog niet klaar is. Google News van vandaag heeft berichten over het rijk (of enkele van zijn dwergdienaren) die draagbare luchtverdedigingssystemen (MANPADS) aan de dappere Syrische rebellen hebben gegeven. Ze gaan de huidige reeks rebellenzuigers zo lang mogelijk uitmelken, want in dit stadium is elke verdere vernietiging in Syrië relatief goedkoop.
Rusland was de afgelopen maanden de grote redder van Syrië, en opnieuw werkt het rijk (of een aantal van zijn dwergdienaren) enorm hard om ervoor te zorgen dat het land te afgeleid is om dit nog eens te laten gebeuren.
Nagorno-Karabach heeft zeer recentelijk een opflakkering van de gevechten gekend. Niemand kan een actueel motief voor Armenië of Azerbeidzjan bedenken, maar een emmer vol grote bankbiljetten zou een plaatselijke commandant er gemakkelijk toe kunnen brengen het vuur te openen. In tegenstelling tot Rusland heeft Turkije er groot belang bij dat zoiets gebeurt. Wat betreft de betrokkenheid van andere dwergen: ik zag een verhaal over een 'bewapende' Israëlische verkenningsdrone die neerstortte op een Armeense bus vol soldaten. Als dat waar is, vraag je je af hoe Azerbeidzjan dat specifieke model heeft kunnen krijgen.
De chaotische vernietiging van moslimlanden zal zo lang mogelijk doorgaan en ook voor zoveel afleiding aan de Russische grenzen als mogelijk is – reken erop!
En waarom denk je dat de “Israel Firsters” en het “Military-Security-Industrial Complex” zich veel aantrekken van wat er na ISIS gebeurt?! Ze hebben het in de eerste plaats gemaakt en zullen er daarna nog een maken. Het doel van de War on Terror is precies dat…..”Eindeloze oorlog”……Dat geeft Israël (de Heilige Koe) dominantie over het Midden-Oosten EN geeft het Militair-Veiligheids-Industriële Complex meer redenen om Amerika (de Heilige Koe) te melken (De Geld koe).
Hier zijn enkele referenties die kunnen helpen:
– Het zionistische plan voor het Midden-Oosten – Israël Shahak
http://www.informationclearinghouse.info/pdf/The%20Zionist%20Plan%20for%20the%20Middle%20East.pdf
-
Phyllis Bennis: ISIS begrijpen
https://www.youtube.com/watch?v=x0dABKLvx5o
Ik hoop dat dit helpt………….
Paul R. Pillar – Een grote tekortkoming in de Amerikaanse geschiedenis van betrokkenheid bij gewapende conflicten in het buitenland is de onoplettendheid voor wat er zou volgen op de nederlaag van de zwarte bête van het moment.
::
Zou een uiteenvallen van ISIS worden
een afwijkende mening in de maalstroom
voor Arabische bevolkingsgroepen?
Onze militaristische strategie lijkt
gewoonlijk geweest te zijn
vormen waarin ‘zij’ elkaar vermoorden.