Naar Cuba met haat

Door naar Cuba te reizen en het embargo te versoepelen, geeft president Obama aan dat de Amerikaanse vijandigheid is afgenomen, maar dat er geen excuses zijn voor de wreedheid die Washington al meer dan een halve eeuw aan het Caribische eiland heeft toegebracht, zegt William Blum.

Door Willem Blum

Het motto van de CIA zou heel goed kunnen zijn: “Met trots de Cubaanse regering omverwerpen sinds 1959.” Wat nu? Dacht u dat de Verenigde Staten eindelijk volwassen waren geworden en tot het besef waren gekomen dat zij in feite hetzelfde halfrond zouden kunnen delen als de bevolking van Cuba, en de Cubaanse samenleving net zo onvoorwaardelijk zouden kunnen aanvaarden als die van Canada?

Uw partner voor Washington Post (18 februari) rapporteerde: “De afgelopen weken hebben regeringsfunctionarissen duidelijk gemaakt dat Obama alleen naar Cuba zou reizen als de regering aanvullende concessies zou doen op het gebied van mensenrechten, internettoegang en marktliberalisering.”

Stel je voor dat Cuba erop zou aandringen dat de Verenigde Staten “concessies zouden doen op het gebied van de mensenrechten”; dit zou kunnen betekenen dat de Verenigde Staten beloven zoiets als het volgende niet te herhalen:

– Cuba binnenvallen in 1961 bij de Varkensbaai.

– Grenada binnengevallen in 1983 en 84 Cubanen vermoord, voornamelijk bouwvakkers.

–Het opblazen van een passagiersvliegtuig vol Cubanen in 1976. (In 1983 hield de stad Miami een dag ter ere van Orlando Bosch, een van de twee meesterbreinen achter deze vreselijke daad; de andere dader, Luis Posada, kreeg levenslange bescherming in dezelfde stad.)

–Cubaanse ballingen het virus geven dat Afrikaanse varkenspest veroorzaakt, waardoor de Cubaanse regering gedwongen wordt 500,000 varkens te slachten.

–Cubaanse kalkoenen infecteren met een virus dat de dodelijke ziekte van Newcastle veroorzaakt, met de dood van 8,000 kalkoenen tot gevolg.

–In 1981 overspoelde een epidemie van dengue-hemorragische koorts het eiland, de eerste grote epidemie van DHF ooit in Amerika. De Verenigde Staten experimenteren al lang met het gebruik van knokkelkoorts als wapen. Cuba vroeg de Verenigde Staten om een ​​pesticide om de betrokken mug uit te roeien, maar kreeg die niet. In Cuba werden meer dan 300,000 gevallen gemeld met 158 ​​dodelijke slachtoffers.

Dit zijn slechts drie voorbeelden van decennialange chemische en biologische oorlogvoering (CBW) van de CIA tegen Cuba. [Zie William Blum, Rogue State: een gids voor 's werelds enige superkracht (2005), hoofdstuk 14]

We moeten niet vergeten dat voedsel een mensenrecht is (hoewel de Verenigde Staten dit herhaaldelijk hebben ontkend). [Ibid., p.264]

Washington handhaafde een blokkade van goederen en geld die Cuba binnenkwam en die nog steeds krachtig is, een blokkade die Sandy Berger, de nationale veiligheidsadviseur van president Clinton, in 1997 ‘de meest diepgaande sancties noemde die ooit aan een land in de geschiedenis van de mensheid zijn opgelegd’. [Persbriefing van het Witte Huis, 14 november 1997, transcript van US Newswire]

– Bij talloze gelegenheden geprobeerd de Cubaanse president Fidel Castro te vermoorden, niet alleen in Cuba, maar ook in Panama, de Dominicaanse Republiek en Venezuela. [Zie Fabian Escalante, Uitvoerende actie: 634 manieren om Fidel Castro te vermoorden (2006), Ocean Press (Australië)]

–In de afgelopen jaren heeft Washington's Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (AID) in het ene plan na het andere getracht onenigheid in Cuba te veroorzaken en/of rebellie aan te wakkeren, met als uiteindelijk doel een regimeverandering.

In 1999 eiste een Cubaanse rechtszaak 181.1 miljard dollar aan Amerikaanse schadevergoeding voor dood en letsel geleden door Cubaanse burgers in vier decennia van ‘oorlog’ van Washington tegen Cuba. Cuba vroeg om 30 miljoen dollar aan directe compensatie voor elk van de 3,478 mensen die naar eigen zeggen zijn omgekomen door Amerikaanse acties, en 15 miljoen dollar voor elk van de 2,099 gewonden. Het eiste ook elk 10 miljoen dollar voor de gedode mensen, en 5 miljoen dollar voor de gewonden, om de Cubaanse samenleving terug te betalen voor de kosten die zij namens hen heeft moeten dragen.

Het behoeft geen betoog dat de Verenigde Staten hier geen cent van hebben betaald.

Een van de meest voorkomende kritieken van de Yankees op de toestand van de mensenrechten in Cuba is de arrestatie van dissidenten (hoewel de grote meerderheid snel wordt vrijgelaten). Maar de afgelopen jaren zijn in de Verenigde Staten vele duizenden anti-oorlogs- en andere demonstranten gearresteerd, zoals in elke periode in de Amerikaanse geschiedenis.

Tijdens de Occupy-beweging, die in 2011 begon, werden in ongeveer het eerste jaar ruim 7,000 mensen gearresteerd; velen werden door de politie geslagen en mishandeld terwijl ze in hechtenis zaten, terwijl hun straattentoonstellingen en bibliotheken in stukken werden geslagen; (de Occupy-beweging duurde voort tot 2014; het aantal van 7,000 is dus een understatement.) [Huffington Post, 3 mei 2012]

Bovendien moet in gedachten worden gehouden dat welke beperkingen op de burgerlijke vrijheden er in Cuba ook bestaan, binnen een bepaalde context bestaan: de machtigste natie in de geschiedenis van de wereld ligt slechts 90 kilometer verderop en heeft – heftig en herhaaldelijk gezworen – om het omverwerpen van de Cubaanse regering. Als de Verenigde Staten er eenvoudig en oprecht mee bezig zouden zijn om van Cuba een minder restrictieve samenleving te maken, zou het beleid van Washington duidelijk zijn:

– Roep de wolven terug – de CIA-wolven, de AID-wolven, de artsen-stelers, de honkbalspeler-stelers.

– Openlijk en oprecht (als de Amerikaanse leiders zich nog herinneren wat dit woord betekent) doen afstand van hun gebruik van CBW en moordaanslagen. En verontschuldig je.

–Stop met de onophoudelijke hypocriete propaganda – over verkiezingen bijvoorbeeld. (Ja, het is waar dat de Cubaanse verkiezingen nooit een Donald Trump of een Hillary Clinton bevatten, noch 10 miljard dollar, noch 24 uur aan campagneadvertenties, maar is dat een reden om ze af te schrijven?)

– Betaal een compensatie – veel ervan.

–Sine qua non – maak een einde aan de verschrikkelijke blokkade.

Gedurende de hele periode van de Cubaanse revolutie, van 1959 tot nu, is Latijns-Amerika getuige geweest van een verschrikkelijke parade van mensenrechtenschendingen – systematische, routinematige martelingen; legioenen ‘verdwenen’ mensen; door de overheid gesteunde doodseskaders die geselecteerde individuen uitkiezen; bloedbaden en masse van boeren, studenten en andere groepen.

De ergste daders van deze daden in deze periode zijn de militaire en geassocieerde paramilitaire squadrons van El Salvador, Guatemala, Brazilië, Argentinië, Chili, Colombia, Peru, Mexico, Uruguay, Haïti en Honduras. Zelfs Cuba's ergste vijanden hebben echter geen ernstige aanklacht ingediend tegen de regering van Havana voor dergelijke schendingen; en als je verder kijkt naar onderwijs en gezondheidszorg, ‘die allebei’, zei president Bill Clinton, ‘beide beter werken [in Cuba] dan de meeste andere landen’ [Miami Herald, 17 oktober 1997, p.22A], en die beide worden gegarandeerd door de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens” van de Verenigde Naties en de “Europese Conventie voor de Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden”, dan lijkt het erop dat tijdens In de ruim halve eeuw van zijn revolutie heeft Cuba een van de beste prestaties op het gebied van de mensenrechten in heel Latijns-Amerika genoten.

Maar nooit goed genoeg voor Amerikaanse leiders om er ooit op enigerlei wijze mee in aanraking te komen; het citaat van Bill Clinton is inderdaad een zeldzame uitzondering. Het is een moeilijke beslissing om de betrekkingen te normaliseren met een land waarvan de politie bijna dagelijks zijn eigen onschuldige burgers vermoordt. Maar Cuba moet het doen. Misschien kunnen ze de Amerikanen een beetje beschaven, of hen er in ieder geval aan herinneren dat zij al meer dan een eeuw de belangrijkste folteraars van de wereld zijn.

William Blum is een auteur, historicus en gerenommeerd criticus van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Hij is de auteur van Killing Hope: Amerikaanse militaire en CIA-interventies sinds de Tweede Wereldoorlog en Rogue State: een gids voor 's werelds enige superkracht, onder andere. [Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Anti-Empire Report,  http://williamblum.org/ .]