Het testen van de repressie in Israël

Jeff Halper, mede-oprichter van het Israeli Committee Against House Demolitions, ziet de wrede praktijk van het vernietigen van Palestijnse huizen en soortgelijke tactieken als onderdeel van een experiment in sociale repressie dat bredere implicaties kan hebben naarmate de inkomensongelijkheid zich over de hele wereld verspreidt, zoals hij tegen Dennis zei. J Bernstein.

Door Dennis J Bernstein

De Israëlische auteur en mensenrechtenactivist Jeff Halper, die de Israëlische praktijk van het vernietigen van Palestijnse huizen heeft aangevochten (meestal om simpelweg te bouwen nadat een vergunning is geweigerd), probeert de vraag te beantwoorden waarom de wereld dergelijke herhaalde wreedheden blijft accepteren die door de Israëli's tegen een miljoen mensen worden gepleegd. -plus opgesloten, zeer arme Palestijnen.

Halper ontdekt een quid pro quo, een gewelddadig schijnhuwelijk waarin “Israël zijn expertise aanbiedt in het helpen van regeringen bij het voeren van hun verschillende oorlogen tegen het volk en in ruil daarvoor toestaan ​​dat het zijn nederzettingen en controle over het hele Palestijnse grondgebied uitbreidt.”

Halpers nieuwste boek, Oorlog tegen het volk: Israël, de Palestijnen en de mondiale pacificatie, richt zich op ‘mondiaal Palestina’ en ‘hoe Israël zijn bezetting, zijn wapens, zijn modellen en tactieken van controle en zijn veiligheids- en bewakingssystemen, allemaal ontwikkeld en geperfectioneerd op de Palestijnen, exporteert naar landen over de hele wereld die zich bezighouden met asymmetrische oorlogvoering, of binnenlandse securitisatie, beide vormen van ‘oorlog tegen het volk’.

Hij contextualiseert Israëls globalisering van Palestina binnen het kapitalistische wereldsysteem. Het kapitalisme is inherent ongelijk, uitbuitend, gewelddadig en steeds onhoudbaarder en moet talloze oorlogen tegen het volk voeren als het zijn mondiale hegemonie wil afdwingen. Dit zijn precies de soorten oorlogen, counterinsurgency, asymmetrische oorlogsvoering, terrorismebestrijding, stedelijke oorlogvoering en de algemene securitisatie van samenlevingen, inclusief die van het Mondiale Noorden, waarin Israël zich specialiseert.

Halper, wiens activisme ook al meer dan tien jaar werk omvat als gemeenschapsorganisator in de joodse arbeiderswijken Mizrahi (Midden-Oosters) van Jeruzalem, is coördinator van het Wars Against the People-project van The People Yes! Netwerk; hij was voorzitter van het Israëlische Comité voor Ethiopische Joden; hij was een actieve deelnemer aan de eerste poging van de Free Gaza Movement om Israëls verlammende economische belegering van de Gazastrook te doorbreken door in 2008 Gaza binnen te varen; hij is een actief lid van het internationale ondersteuningscomité van het Bertrand Russell Tribunaal over Palestina; en hij werd door het American Friends Service Committee genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede van 2006, samen met de Palestijnse intellectueel en activist Ghassan Andoni.

Halper sprak onlangs met Dennis J Bernstein.

DB: Laten we het even hebben over de sloop van huizen, voordat we ingaan op dit boek en waar u het over heeft in termen van de manier waarop Israël de onderdrukking perfectioneert en vervolgens exporteert. Praat een beetje over je werk met de huizen.

JH: Nou, ik ben een Israëlische activist. Ik ben opgegroeid in de Verenigde Staten, eigenlijk in Minnesota, maar ik woon nu al meer dan veertig jaar in Israël. Ik ben al die jaren betrokken geweest bij de Israëlische vredesbeweging. En de afgelopen twintig jaar ben ik het hoofd geweest van het Israëlische Comité tegen woningvernietiging, zoals u al zei. Wij noemen onszelf ICAHD.

En dat is een politieke organisatie die probeert de Israëlische bezetting te bestrijden en een rechtvaardige vrede tussen Israëli's en Palestijnen te bereiken. Maar [we opereren ook] om mensen een idee te geven van wat bezetting betekent, wat soms een nogal abstracte term is, en hoe het werkt, en wat de bedoelingen van Israël zijn.

Als antropoloog probeerde ik politieke bedoelingen af ​​te leiden uit wat de machten ter plaatse doen, niet uit wat ze zeggen. Wij hebben de problematiek van de sloop van woningen als aandachtspunt genomen. Israël heeft sinds 47,000, sinds het begin van de bezetting, 1967 Palestijnse huizen in de bezette gebieden gesloopt. [T]hat staat op de achtergrond van ongeveer 60,000 huizen die in 1948 werden gesloopt, in wat de Palestijnen de Nakba noemen. Binnen Israël worden voortdurend duizenden en meer mensen gesloopt, van Israëlische burgers, die allemaal Arabieren zijn. Er is bijvoorbeeld een bedoeïenengemeenschap in de Negev die nu 90 keer is afgebroken en weer is opgebouwd.

DB: Dezelfde gemeenschap.

JH: Dezelfde gemeenschap. En we zijn er allemaal op uitgegaan en met hen herbouwd, en het is opnieuw gesloopt. Omdat ze er bovenop een militaire nederzetting willen bouwen. En dit is binnen Israël. En veel van deze bedoeïenen dienen in het Israëlische leger. Een van de punten van het slopen van huizen is dus dat we de bezetting niet echt kunnen scheiden van Israël zelf.

Wij denken dat de tweestatenoplossing voorbij is. En feitelijk heeft Israël al één staat gecreëerd, namelijk een apartheidsstaat. Ik bedoel, er is maar één regering, één leger, één watersysteem, één munteenheid tussen de Middellandse Zee en de Jordaan, in het hele land. We noemen de bezette gebieden niet eens “bezet”, we noemen ze Judea en Samaria. Jeruzalem, Oost-Jeruzalem, de Palestijnse kant is geannexeerd.

Er is dus vandaag één land. En wat de kwestie van de sloop van huizen aantoont, is dat Israël in feite nog steeds huizen sloopt en de Palestijnse bevolking nog steeds etnisch reinigt, na zeventig jaar. En dus wat we doen is dat we... in de eerste plaats ons verzetten tegen sloop. Als ik voor bulldozers sta, bieden wij weerstand. Wij verbouwen ook huizen. We hebben 70 huizen gebouwd, wat behoorlijk wat middelen vergt, en activisten komen van over de hele wereld.

Dus als je het in politieke termen bekijkt: 189 politieke verzetsdaden, van Israëli's en Palestijnen, en van de internationale organisaties samen. Ik denk dat dat zinvol is. En dan nemen we wat we leren ter plaatse, onze analyse is echt gefundeerd, en we gaan naar het buitenland, zoals ik nu hier in de Bay Area ben, om te proberen met de activisten samen te werken. In de eerste plaats om ze op de hoogte te houden van wat er gebeurt en om ze focus te geven.

Maar in het algemeen, zoals u zegt, is het zo moeilijk om deze kwestie ter sprake te brengen in de reguliere Amerikaanse media, of zelfs op universiteiten. U kunt ontslagen worden als u deze kwestie aan de orde stelt.

DB: En dat doe je ook.

JH: En dat zijn mensen ook geweest, dat klopt. We proberen dus van micro naar macro te gaan. Van het feitelijk verzet tegen vernielingen op de grond, maar echt van daaruit met onze foto's, onze kaarten en onze analyses, om te zeggen: “Waarom sloopt Israël deze huizen? Waar gaat het heen met deze hele zaak?” En vervolgens die analyse naar voren brengen om te proberen de internationale gemeenschap te mobiliseren om eindelijk een einde te maken aan de bezetting.

DB: Voordat we ingaan op het grotere plaatje, wil ik dat je een beetje meer een beeld schetst van de aard van het slopen van huizen. Dus, wat gebeurt er? Komt er iemand bij u thuis langs? Hoe werkt dat?

JH: Nou, er zijn eigenlijk drie soorten sloop. Even kort: als je aan sloop denkt, denk je goed: dit moeten huizen van terroristen zijn. Dat is wat Israël je doet denken, maar het is niet waar. Van de 47,000 woningen in de bezette gebieden die zijn gesloopt, is ongeveer 1 procent om veiligheidsredenen gesloopt. Het heeft niets te maken met veiligheid of terrorisme of iets dergelijks. Dat noemen we punitieve sloop. In feite vernietigt Israël de meeste huizen tijdens militaire invallen.

Afgelopen zomer, de zomer van 2014, werden bij de aanval op Gaza bijvoorbeeld 18,000 huizen gesloopt, zonder dat er doelwitten waren getroffen. Het is een soort bijkomende schade die niet is herbouwd. En dan denk je: “Het is het Midden-Oosten”, maar in de winter kan het behoorlijk ijskoud zijn in Gaza. En deze huizen zijn niet herbouwd. De derde manier van slopen, waar we het meest aan werken, is dat Israël eenvoudigweg zones heeft ingedeeld... het gebruikt zeer droge, Kafkaëske mechanismen om de Palestijnen onder controle te houden.

Daarom bestempelde het de hele Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem als landbouwgrond. Dus hoewel het grootste deel woestijn is, de Egeïsche woestijn, wanneer een Palestijn die land bezit naar de Israëlische autoriteiten komt en zegt: “Ik wil een huis bouwen”, is hun antwoord: “Sorry, maar dit is landbouwgrond.” Natuurlijk, als je een Israëlische nederzetting wilt bouwen... dan bedoel ik dat er 600,000 Israëli's zijn. Ze wonen op datzelfde land in het bezette gebied. Maar uiteraard zitten de Israëliërs in de planningsraden.

Dus als je wilt herbestemmen van landbouw naar wonen, dan ben je even bezig. Het is dus eigenlijk manipulatie van de wet en planning. En dat is dus het punt. Palestijnen mogen sinds 1967, we hebben het nu over vijftig jaar, geen nieuwe huizen meer bouwen. Je hebt kinderen, en je kinderen hebben kinderen, en je kunt nergens wonen. En als je een huis bouwt, bouw je toch illegaal, want … je hebt geen bouwvergunning. En dus krijg je meteen een sloopbevel van het Israëlische leger en ze kunnen elk moment komen. Ze kunnen morgenochtend komen, ze kunnen volgende week komen, ze kunnen over vijf jaar komen, misschien win je de loterij [en] komen ze nooit. Wie weet? Dus zelfs als u jaar na jaar in uw huis woont, leeft u niet zo veilig en ontspannen. Je huis is niet je kasteel.

DB: Omdat er altijd op de deur geklopt kan worden.

JH: Ik heb met veel Palestijnse vrouwen gesproken die tegen mij zeiden: “Het eerste wat ik doe als ik 's ochtends wakker word, is uit het raam kijken om te zien of er bulldozers zijn, het leger, de politie. En als de kust veilig is, kleed ik me aan, maak de kinderen wakker en begin met het maken van het ontbijt.” Dat is de psychologische toestand waarin de Palestijnen leven.

DB: Laten we het over dit boek hebben. Laten we het hebben over hoe u zegt dat Israël de bezette gebieden gebruikt als oefenterrein, een oefenterrein voor wapens en controle over mensen, dat vervolgens wordt geëxporteerd. Het is een soort frontlinie van Israël, de voorwaartse handel. Dit concept, en deze wapens, en deze technologie, en deze technieken worden vervolgens verkocht aan de rest van de wereld. Regel dat voor ons.

JH: Gedurende al die jaren van mijn activisme was het een soort vraag die in mijn achterhoofd zat en die me de hele tijd bleef zeuren. En dat was: “Hoe komt Israël hiermee weg?” We bevinden ons tenslotte in de eenentwintigste eeuw, we zijn ver na de periode van het kolonialisme. Mensenrechten [en] het internationaal recht zijn in het publieke bewustzijn terechtgekomen. Ik bedoel, ze zijn belangrijk voor mensen.

Hier heb je een brutale bezigheid, de hele tijd op tv. Ik bedoel, dit gebeurt niet in Congo of Vietnam. Dit is te zien in de schittering van televisiecamera's, in het Heilige Land, niet minder! Hoe komt Israël ermee weg? En de gebruikelijke verklaringen... weet je, AIPAC [American Israel Public Affairs Committee] en christelijke fundamentalisten en de Israëlische lobby, en schuldgevoelens over de Holocaust... het werkt gewoon niet. Dat verklaart niet waarom China Israël steunt op de manier waarop het dat doet, en Nigeria en India.

Er was een grote olifant in de kamer waar we het niet over hadden, die ik zelf niet zag, om dat uit te leggen. En terwijl ik een beetje opkeek naar de plaats van Israël in de wereld, ontdekte ik plotseling, in zekere zin, dat het eigenlijke voordeel is dat Israël iets levert aan elites over de hele wereld. Of je nu hier in het mondiale noorden bent (de Verenigde Staten of Europa), in het midden (Brazilië, India, China, Turkije, Mexico) of in een arm land in het mondiale zuiden, jullie hebben allemaal elites die het moeilijk hebben voor controle.

En ik plaats dit binnen de context van het kapitalistische wereldsysteem. Je hebt een neoliberaal wereldsysteem. OXFAM kwam twee weken geleden met een rapport naar buiten. Nu beheert 1 procent van de bevolking de helft van de hulpbronnen: het grootste deel van de mensheid is uitgesloten als surplusmensheid. Er is sprake van steeds meer repressie, vooral omdat er middelen worden onttrokken aan arme mensen. En ze zijn uitgesloten. Er is dus steeds meer weerstand. … Je had de Occupy-beweging en je hebt Black Lives Matter. Er is steeds meer weerstand, zodat het kapitalistische wereldsysteem zelf, en alle verschillende elites die daarvan afhankelijk zijn, op de een of andere manier steeds meer in de richting van repressie moeten gaan kijken.

Met andere woorden: het kapitalisme probeerde altijd een blij gezicht te hebben: Ronald McDonald, en Hollywood en Walt Disney. Maar hoe meer mensen er doorheen beginnen te kijken, en die ongelijkheden beginnen te zien…, de fluwelen handschoen over de ijzeren vuist moet eraf. En dus worden de elites steeds onzekerder. Maar het soort oorlogen dat zij voeren zijn niet de oorlogen waar wij aan denken. Weet je, Rambo en F16's en tanks... het zijn niet dat soort oorlogen. Het zijn wat generaals eigenlijk ‘oorlogen tussen het volk’ noemen. Ik vatte dat op om te zeggen wat dat werkelijk is, namelijk: ‘Oorlog tegen het volk.’ Met andere woorden: stedelijke oorlogvoering, bestrijding van opstanden, bestrijding van terrorisme. Het wordt ook wel asymmetrische oorlogen genoemd. Er zijn een miljoen termen.

Dus eigenlijk zijn de elites in elk land, en als je het binnen het wereldsysteem bekijkt, zeker de kapitalistische elites, het kapitalistische deel van de onderneming, enzovoort, op zoek naar: “Hoe houden we de mensen onder controle? ” Waar kun je nu beter terecht voor een model dan Israël? De Verenigde Staten hebben die ervaring niet. Europa heeft al vijftig jaar geen koloniale oorlogen meer gehad. Israël bevindt zich dus midden in een voortdurende, eeuwenlange counterinsurgency-oorlog tegen het Palestijnse volk.

Al die jaren heeft het de tactieken, de methoden en de wapens. Het beschikt over veiligheidssystemen en bewakingssystemen, allemaal aanwezig om te exporteren. En dat is dus, denk ik, hoe je kunt verklaren hoe Israël ermee wegkomt. Het levert resultaten op voor de elites. “Wij zullen u de middelen aanreiken om uw eigen bevolking te onderdrukken, en in ruil daarvoor laat u ons de bezetting behouden.”

DB: Ik weet niet zeker hoe ik deze vraag moet stellen, maar is er bewijs van het oefenterreingedeelte hiervan, waarin bijvoorbeeld voor het eerst wapens worden geïntroduceerd op het slagveld, of drones, in Palestina? Hoe werkt deze theorie, in termen van eerst het testen van de wapens en vervolgens het exporteren van oorlog?

JH: Nou, allereerst documenteer ik het en schrijf ik erover in mijn boek. Er staan ​​duizend voetnoten in het boek.

DB: Wij houden van voetnoten.

JH: Maar wat interessant is, zijn de Israëlische wapenhandelaren, beveiligingsbedrijven zijn hier trots op. Ik bedoel, we praten nu … dit kan op twee manieren worden gezien. Dit kan worden gezien als kritiek op Israël en de kapitalistische wereld. Ik denk dat mensen begrijpen dat dit is waar we vandaan komen in dit programma. Maar ik zou hetzelfde kunnen zeggen, en ik zou kunnen klinken als de Israëlische Kamer van Koophandel. “Wauw, dat is geweldig. Ik bedoel dat Israël deze effectieve systemen ontwikkelt, ze helpen de slechte mensen en de terroristen onder controle te houden, ze beveiligen ons. Wow, dat is fantastisch." Enzovoort].

DB: En ze trainen politie-afdelingen in de VS

JH: Dat klopt precies. Vooral, niet speciaal, maar ook in Californië. Met andere woorden, de wapenbedrijven en de veiligheidsbedrijven (er zijn er alleen al in Israël, wat een oud land is), vinden dit iets geweldigs. Met andere woorden, ze schamen zich er niet voor, en daarom zijn hun websites de beste informatiebron. Want wat heeft het voor zin om een ​​geavanceerd surveillancesysteem voor Palestijnen te ontwikkelen? Je weet dat er 500 controleposten zijn op de Westelijke Jordaanoever. Je hebt miljoenen Palestijnen die je als proefkonijn kunt gebruiken: letterlijk in een laboratorium. Geen wonder dat Israël toonaangevend is op het gebied van luchthavenbeveiliging en luchthavens in de hele Verenigde Staten beheert.

Maar het heeft geen zin om deze systemen te ontwikkelen als je ze niet op de markt brengt, als je ze niet verkoopt, als je geen naam voor jezelf maakt. Dus in feite hebben al deze 500 bedrijven in Israël die dit spul verkopen allemaal websites. En ze schreeuwen allemaal hun product. Het is dus niet verborgen. Integendeel, zoals ik zeg: als je het binnen een bepaalde context plaatst, wordt dit feitelijk gezien als een positieve bijdrage aan de wereld. Als je naar de wereld kijkt, vanuit de manier waarop de media die je noemde haar presenteren, is het goed dat Israël ons helpt onszelf te verdedigen tegen terroristen.

Maar als we het op een kritische manier binnen het wereldsysteem bekijken, laten we zien dat veiligheid in feite geen neutrale term is. Er is niet echt beveiliging. De veiligheid wordt in werkelijkheid bepaald door de belangen van de heersende klassen. Terwijl ik het boek schrijf, ben ik me ervan bewust dat dat taalgebruik ouderwets klinkt. Maar dat is het echt niet. Het is echt zo... vandaag nog meer, het is meer waar dan voorheen.

De heersende klassen zijn veel beter georganiseerd, ze hebben veel meer vuurkracht, ze zijn veel beter met elkaar gecoördineerd, enzovoort. En eigenlijk hebben ze, met steeds schaarser wordende hulpbronnen, een veel gerichter agenda, in termen van extractie en controle. Dus eigenlijk zou de term ‘heersende klasse’ tegenwoordig meer in gebruik moeten zijn. De heersende klassen hebben hun belangen en verpakken deze onder het woord “veiligheid”, want wie wil er nu niet veilig zijn? En wat ik in het boek zeg, en daarom spreekt de ondertitel over mondiale pacificatie, is dat ik zeg: “We worden feitelijk gepacificeerd.”

Met andere woorden: we worden zo onderdrukt dat we er geen weerstand meer aan kunnen bieden. Dus je wilt veilig zijn? Prima. Wil je gepacificeerd worden? En zodra je woorden als 'pacificatie' gaat gebruiken, roept dat vragen op die het woord veiligheid niet oproept. Wie brengt mij tot rust? Hoe kalmeren ze mij? Waarom kalmeren ze mij? En dus hoop ik dat mijn boek je een soort van inzicht geeft in de manier waarop het grote wereldsysteem werkt. Ik noem het geglobaliseerd Palestina. In zekere zin is Israël boven Palestina een microkosmos van het Mondiale Noorden boven alle anderen. En dus denk ik dat het een heel nuttig boek is om de mondiale realiteit waarin we leven te beginnen begrijpen.

DB: Weet je, het is interessant dat als je wat literatuur van de kapitalisten uit de vroege jaren vijftig terugleest, de visionairen onder hen begrepen met welke problemen ze te maken zouden krijgen in termen van de krimpende hulpbronnen. En ze spraken uitgebreid over het soort verdedigings- en wapensystemen, en de manier waarop onze manier van leven beschermd zou moeten worden. Dit is slechts een deel van die curve.

JH: Dat klopt. En het strekt haar tot eer dat Naomi Klein de enige is die het woord kapitalisme echt gebruikt, dat woord dat voorop staat in haar analyse. Met De schokdoctrine en nu haar nieuwe boek over klimaatverandering en kapitalisme [Dit verandert alles]. Maar het is net als die grap: de ene vis vraagt ​​aan de andere vis: "Hoe is het met het water?" en de andere vis zegt: 'Wat voor water?' Weet je, je leeft in dit systeem. En het is zo veelomvattend, en het beïnvloedt alles wat we doen. Wie onze vijanden zijn. Hoe wij ons kleden. Wat onze waarden zijn. Hoe we praten. Welke taal... alles. Wat we eten. En het is een onhoudbaar systeem. Maar het is een systeem dat we een beetje hebben geïnternaliseerd. Wij denken er niet eens meer over na.

En dat is, denk ik, de waarde van kritische analyse, en het terugbrengen van die taal, inclusief taal als pacificatie, laat ons echt zien dat we in feite in een zeer politiek water leven. En niet zomaar een normale, alledaagse realiteit die onvermijdelijk is.

DB: En hoe zou u de veiligheidsrelatie, de veiligheidsdelingsrelatie, tussen de Verenigde Staten en Israël omschrijven?

JH: De Verenigde Staten zijn de belangrijkste mondiale kapitalistische macht. Weet je, het heeft een enorm mondiaal bereik. Amerikaanse bedrijven zijn, meer dan welke andere dan ook, afhankelijk van de soepele kapitaalstroom afkomstig uit wat de Derde Wereld wordt genoemd, of het mondiale zuiden. En natuurlijk heb je, met het neoliberalisme van de afgelopen vijftig jaar, weer een verdeling van 50 procent/één procent in de Verenigde Staten. Zelfs hier is er veel onrust, en mensen beginnen het te begrijpen, enzovoort. En dus hebben de Verenigde Staten hierin een enorm belang. Maar de Verenigde Staten zitten gevangen in het oude concept van oorlog.

Het Pentagon heeft bijvoorbeeld zojuist, ik weet het niet, een biljoen dollar uitgegeven aan een nieuwe F-35: een geavanceerde stealth-bommenwerper. Weet je, geweldig speelgoed. Maar het heeft geen enkel militair nut. Zelfs de generaals zeggen: “We hebben [het] niet nodig.” [Robert] Gates probeerde, toen hij minister van Defensie was, het te annuleren. Maar je weet hoe het Congres werkt; Je laat elk congresdistrict er stukjes van samenstellen. Het zijn dus banen. Maar je zit opgesloten in deze enorme, dure wapensystemen. … Dus dat is waar Israël in beeld komt.

En natuurlijk zijn de Verenigde Staten een enorme, geweldige voorstander van Israël. En ik denk niet dat dit alleen maar komt door gedeelde waarden. Ik denk dat dit komt omdat Israël echt resultaten oplevert voor de Verenigde Staten. Het levert zeer geavanceerde, hightech componenten voor wapensystemen. Deze F-35, Israël kon dat bijvoorbeeld niet produceren. Maar een groot deel van de cockpit, de elektronica, de luchtvaartelektronica en de richtsystemen zijn Israëlisch. En Israël wordt een soort surrogaat voor de Verenigde Staten, vooral in landen waar het voor Amerika moeilijk is om te werken. Je weet wel, Kazachstan, Indonesië, de ruige delen van Afrika.

Weet je, Amerikaanse zakenmensen zijn beperkt omdat er wetten zijn tegen steekpenningen en het geven van steekpenningen, en tegen het samenwerken met de maffia. Veel van deze landen zijn maffia-achtige landen. Israël heeft geen van deze beperkingen.

DB: Als je bijvoorbeeld in de jaren tachtig door Midden-Amerika trok en je het nieuwe Salvadoraanse doodseskaderleger of het Guatemalteekse doodseskader zag, zou je, als je niet naar de belangrijkste insignes keek, denken dat ze Israëlische uniformen droegen. Ze zijn zeker getraind door Israëliërs.

JH: En ze hadden hun Uzi's.

DB: En ze hadden hun Uzi's.

JH: En ze waren gewapend. En vergeet niet dat Israël een sleutelrol speelde in het contra-Iraanse schandaal rond het Nicaraguaanse conflict. Israël is werkelijk meer dan een agent van de Verenigde Staten. Ik denk dat Israël werkelijk die belangrijke strategische steun levert in “Wars Amongst the People” op een manier waar de Verenigde Staten eigenlijk niet op voorbereid zijn. Het is te groot, het Pentagon is te groot, de systemen zijn te luxe. En Israël levert de technologie van het midden- tot lagere niveau die het meest effectief is.

DB: Waar denk je aan als je hoort: “Is er een kans op vrede?” Of de Israëlische premier die zegt dat hij wanhopig op zoek is naar een partner voor de vrede? Wat gaat er door je hoofd? Hoe reageer je daarop? Hier in de Amerikaanse pers, in de New York Times, citeren ze het eenvoudigweg als stenografen.

JH: Dat klopt. Ik denk dat mensen het snappen. Ik wil niet zeggen: 'zelfs Amerikanen', maar het is niet gemakkelijk voor jullie, met jullie media. Het is niet zo gemakkelijk voor jou.

DB: Het is heel moeilijk. Je moet echt iets opzoeken.

JH: Obama heeft bijvoorbeeld twee dagen geleden een wet ondertekend die Israël 40 miljard dollar aan nieuwe Amerikaanse wapens geeft over een periode van tien jaar, 2018-2028, en die feitelijk BDS verbiedt, de boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging die mensen gebruiken. zoals we deden met Zuid-Afrika, om druk uit te oefenen op Israël, om de bezetting te beëindigen. Nu is het de Amerikaanse wet, of het gaat door, tenminste, om Amerikaanse wet te zijn, dat de Verenigde Staten geen zaken zullen doen met bedrijven of landen in Europa of andere plaatsen die BDS steunen. Het ondersteunt Israël dus zeer actief. Het is niet zomaar iets algemeens. En zolang dat gebeurt, vooral het Congres, zolang het Congres kritiekloos in de zak van Israël zit, moeten we hier zeggen van Bernie Sanders tot Trump.

We praten over de hele linie dat Israël zich nergens zorgen over hoeft te maken. En dus kan het deze belangen zelf nastreven, in termen van het behouden van de bezetting. Dat is de reden waarom Israël niet... er is geen druk op Israël om de bezetting te beëindigen. Want als het aan de ene kant het Amerikaanse Congres aan zijn kant heeft, en Duitsland aan zijn kant in Europa, houdt dat Europa op één lijn. Niemand kan ons aanraken. We zijn vrij thuis. En ze kunnen Obama beledigen, en ze kunnen vreselijke dingen over Kerry zeggen. Ik bedoel, Netanyahu is een conservatieve Republikein, en dat zegt hij ook.

Weet je, hij kan naar het Congres gaan, hier laat hij de Republikeinen hem uitnodigen voor het Amerikaanse Congres, beide zittingen van het Congres, inclusief de Democraten, komen. En in zijn twintig minuten durende toespraak, dit is een aantal maanden geleden, zijn twintig minuten durende toespraak tegen het sluiten van de overeenkomst met Iran.

Hier gaat hij dus in tegen de president en het Amerikaanse regeringsbeleid, een buitenlands staatshoofd, uitgenodigd door het Amerikaanse Congres, inclusief de eigen partij van de president, om zich uit te spreken tegen het Amerikaanse regeringsbeleid. En in zijn twintig minuten durende lezing kreeg hij 20 keer een staande ovatie! De Israëlische pers lachte. De Israëlische pers zei dat het net als het Noord-Koreaanse parlement is.

Het is dus moeilijk, bijna moeilijk uit te leggen in welke mate Israël is doorgedrongen in de Amerikaanse politiek. Het lijkt bijna een binnenlandse Amerikaanse kwestie, zoals appeltaart, en dat maakt het erg moeilijk. Maar ik denk dat Amerikanen zich niet bewust zijn van hoe geïsoleerd ze in de wereld raken vanwege deze onkritische steun aan Israël. Omdat het niet alleen Israël steunt tegen de Palestijnen. Palestijnen hebben een bijzondere emblematische status onder onderdrukte volkeren in de wereld. Hier zijn een paar mensen die opkomen tegen Israël, het Israëlische leger, het Amerikaanse neokolonialisme, Europa, en zich daartegen verzetten. Het is niet verslagen. Dat geeft dus hoop aan onderdrukte volkeren.

Maar daarnaast, als je in de VN zit en herhaaldelijk stemt en het zijn de Verenigde Staten, Israël en Micronesië, tegen alle anderen, inclusief je Europese bondgenoten, zendt dat een boodschap naar de wereld dat de Verenigde Staten er totaal niet bij betrokken zijn. sync, en het is vijandig tegenover de mensenrechten. En dat isoleert volgens mij de Verenigde Staten op een manier die het Amerikaanse volk niet echt op prijs stelt.

DB: Wauw. Nou, dat is allemaal een mondvol Dr. Jeff Halper. We hebben nog maar 30 seconden, maar laat me je dit vragen. Je moet gearresteerd zijn. De mensen houden niet van wat je doet in Israël. Ben je bang om te doen wat je doet? Waarom doe je wat je doet?

JH: Ik bedoel, ik zeg altijd gekscherend, maar het is waar: “Israël is een levendige democratie als je Joods bent.” Als je joods bent, heb je dat voorrecht. Jij hebt de ruimte om het te doen. Niemand stoort mij.

DB: Dat is trouwens wat Jeane Kirkpatrick zei over Zuid-Afrika. Ze zei dat het een gedeeltelijke democratie is, de blanken hebben de kans om te stemmen.

JH: Precies. En dat is de situatie. Maar als je niet joods bent, is het een behoorlijk repressieve plek om te wonen, behoorlijk gewelddadig. En nu gaat er natuurlijk ook wetgeving door het parlement om ons te marginaliseren. Als we naar het parlement gaan, zullen de linkse groepen, alleen de linkse groepen, een etiket moeten dragen. Alsof we buitenlandse lobby's zijn.

DB: Misschien een gele ster?

JH: We spelen met hoe die tag eruit gaat zien. Maar het is echt waar. Ze zijn zich niet eens bewust van de achtergrond, de implicaties. Weet je, Israël wordt echt zo fascistisch. Ik bedoel, ik gebruik dat niet alleen als slogan, dat het de zeer donkere tijden van andere landen repliceert. Het is ironisch dat Israël hier zoiets zou doen.

DB: Dus je bent bang?

JH: Nee, ik ben niet bang. Ik bedoel, er kunnen zeker dingen gebeuren. En het wordt steeds moeilijker om te protesteren in Israël. Maar ik ben niet bang. Weet je, ik blijf maar doorgaan, wat kan ik je vertellen?

Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audio-archieven op www.flashpoints.net.