Waarom McConnell Scalia-vervanging blokkeert

Meerderheidsleider in de Senaat Mitch McConnell zegt dat zijn belemmering van de kandidaat van president Obama ter vervanging van rechter Antonin Scalia bij het Hooggerechtshof bedoeld is om het volk meer macht te geven, maar het gaat er meer om ervoor te zorgen dat de Citizens United-stroom van speciaal rentegeld in de Republikeinse schatkist blijft stromen, schrijft Michael Winship.

Door Michael Winship

Vele jaren geleden werkte ik aan een documentaire over het hoe en waarom van politieke tv-advertenties. De primaire focus lag op twee media-adviseurs: wijlen Bob Squier, een democraat; en Bob Goodman, Republikein. Eén advertentie waar Goodman bijzonder trots op was, was voor een kerel in Kentucky die het opnam tegen Todd Hollenbach Sr., de zittende rechter/executive van Jefferson County. Op de spot, geproduceerd in 1977, was een boer te zien die klaagde over belastingen waarvan hij beweerde dat rechter Hollenbach deze had verhoogd en waarover hij vervolgens had gelogen.

Terwijl hij een schuur uitmestte en zijn trouwe paard hinnikte, zei de boer: ‘Misschien zou Hollenbach mijn baan moeten hebben, want in mijn bedrijf heb ik elke dag met dat soort dingen te maken.’ Toen gooide hij een schep mest recht naar de camera. Hollenbach verloor van de kandidaat die dit bericht goedkeurde: Mitch McConnell.

Meerderheidsleider van de Senaat Mitch McConnell, R-Kentucky.

McConnell is er sindsdien altijd mee bezig geweest, maar misschien nooit zo verbluffend als dinsdag, toen hij vanuit de Amerikaanse Senaat sprak. De nu meerderheidsleider van het zogenaamde grootste overlegorgaan ter wereld brulde, zoals hij de afgelopen weken verschillende keren heeft gedaan, dat de Republikeinen in de Senaat nooit, maar dan ook nooit een benoeming door president Obama zouden overwegen om de nog steeds overleden Opperste Hoge Raad te vervangen. Gerechtsrechter Antonin Scalia.

De president, zei McConnell toen, “heeft het volste recht om iemand te nomineren, zelfs als dit onvermijdelijk onze natie in een nieuwe bittere en vermijdbare strijd zal storten.”

Excuseer mij, senator, de bittere en onmiskenbaar vermijdbare strijd werd veroorzaakt door helpen op de zaterdag dat het lijk van Scalia werd gevonden. Het lichaam was nauwelijks koud toen u op grove wijze aankondigde dat de naar behoren gekozen president van de Verenigde Staten de opvolger van de rechter niet mag benoemen, maar dit over ruim 300 dagen aan de volgende president moet overlaten.

McConnell vervolgde: “Zelfs als hij nooit verwacht dat die kandidaat daadwerkelijk wordt bevestigd, maar eerder als verkiezingsknuppel wordt gehanteerd, heeft hij zeker het recht om dat te doen.” Nogmaals, senator, dat is zo helpen die het stompe voorwerp hanteert.

En toen had de meerderheidsleider de chutzpah, zoals ze thuis in zijn Bluegrass State zeggen, om eraan toe te voegen dat Barack Obama ook “het recht heeft om een ​​andere keuze te maken. Hij kan de mensen laten beslissen en er een echt erfgoedmoment van maken, in plaats van alleen maar de zoveelste campagne-roadshow.”

Oh broeder, kijk wie er praat. Van alle pompeuze, onoprechte bloei; het negeren van beleefdheid, traditie, laat staan ​​de Amerikaanse grondwet, in naam van de misplaatste ambities van senator McConnell.

Psychiaters noemen dit ‘projectie’, de defensieve methode waarmee mensen hun eigen negatieve overtuigingen of gevoelens overnemen en deze toeschrijven aan iemand anders, ook wel bekend als het afschuiven van de schuld. Voeg daar in het geval van McConnell een megadosis cynische manipulatie en grof opportunisme aan toe die kenmerkend waren voor het grootste deel van zijn politieke carrière.

Niet dat dat altijd zo was. McConnell begon zijn politieke leven als een liberale Republikein, weet je nog?, terwijl hij stage liep bij de legendarische senator en staatsman John Sherman Cooper uit Kentucky. Hij steunde het Equal Rights Amendment en collectieve onderhandelingen. Vrienden zeggen dat hij vóór Planned Parenthood was en dat hij zelfs een opiniestuk in Louisville schreef Koerier-Journal voorstander van hervorming van de campagnefinanciering.

Dat vertelde voormalig McConnell-perssecretaris Meme Sweets Runyon Jason Cherkis en Zach Carter bij The Huffington Post'Hij was een soort man van goed bestuur. Hij dacht dat de overheid iets goeds kon doen en een oplossing kon zijn.”

Maar toen Mitch McConnell als gekozen senator in Washington aankwam en de stemming binnen de Republikeinse Partij naar rechts veranderde, veranderde hij dat ook. Vertraging en obstructie werden stapstenen. Tegelijkertijd is de man die New York Times columnist Gail Collins beschreef dit op beroemde wijze omdat hij ‘het natuurlijke charisma van een oester’ had, ontwikkelde hij een Jekyll-and-Hyde-stijl van egoïstisch pragmatisme, waarbij hij de regering vanuit Capitol Hill bast, maar al zijn voordelen gebruikt om de steun onder zijn kiezers te versterken.

Het is de moeite waard om uitgebreid te citeren wat Cherkis en Carter schreven in 2013: “Tot het door theekransjes geleide verbod op oormerken een paar jaar geleden, speelde McConnell deze tweedeling in heel Kentucky. In Washington stemde hij tegen een gezondheidszorgprogramma voor arme kinderen. In Kentucky sluisde hij geld door om innovatieve gezondheidszorgdiensten voor zwangere vrouwen te bieden. In Washington hekelde hij Obamacare. In Kentucky steunde hij gratis gezondheidszorg- en preventieprogramma's, betaald door de federale overheid, zonder de rompslomp van een particuliere verzekeringstussenpersoon.

“Deze beleidspingpong suggereert misschien niet een samenhangend geloofssysteem, maar het heeft geleid tot loyaliteit onder de Republikeinse partij in Washington en iets dat dicht bij trouw ligt in Kentucky. Het heeft McConnells hoogste ideaal bevorderd: zijn eigen politieke overleving.

“McConnells greep op Kentucky is een grimmige herinnering aan de machtspraktijk in Amerika, waar politieke uitmuntendheid geheel los kan staan ​​van succesvol bestuur en zelfs publieke bewondering”, aldus de woordvoerder. Huffington Post verslaggevers vervolgden. ‘McConnell, de meest dominante en invloedrijke politicus uit Kentucky sinds zijn held Henry Clay, heeft zijn onvermoeibare talenten zelden gebruikt voor brede, inhoudelijke hervormingen. Hij regeert misschien, maar hij regeert over een Gemenebest met het laagste gemiddelde inkomen van het land, waar te veel provincies kindersterftecijfers hebben die vergelijkbaar zijn met die van de Derde Wereld. Zijn oplossingen waren fragmentarisch en tijdelijk, eerder cynisch dan barmhartig.”

En zo gaat het. ‘Hij geeft bovenal de voorkeur aan het scorebord’ The New Yorker' schreef Evan Osnos in 2014. “Gevraagd naar zijn ideologische evolutie, legde hij eenvoudigweg uit: ‘Ik wilde winnen.'”

Door zijn posities aan te passen aan de wisselende seizoenen, onderscheidt Mitch McConnell zich door het feit dat zijn motieven niet echt ideologisch zijn, maar zo puur over het vasthouden aan persoonlijke macht. Zijn verzet tegen Obama's benoeming van een Scalia-vervanger zorgt ervoor dat de leider van de meerderheid een solide basis heeft met de extreemrechtse Republikeinen aan wie hij zogenaamd een hekel heeft, maar die zijn baanzekerheid de afgelopen jaren hebben bedreigd, zowel thuis als in DC.

Bovendien is McConnell wanhopig op zoek naar een conservatieve meerderheid in het Hof om de ongebreidelde stroom aan campagnegeld te behouden die het Citizens United-besluit heeft losgelaten en die hij met zoveel succes voor zichzelf en de Republikeinse partij heeft aangeboord. In tegenstelling tot de jongeman die in Louisville het opiniestuk over de hervorming van de campagnefinanciering schreef, is fondsenwerving zijn favoriete bezigheid geworden, en hij is er beangstigend goed in.

Als zijn zei voormalig Republikeinse Senaatscollega Alan Simpson,,Als hij om geld vroeg, glinsterden zijn ogen als diamanten. Hij vond het duidelijk geweldig.”

En zelfs als een Democraat het Witte Huis volgend jaar vasthoudt, is de kans groot dat McConnell – de man die ooit zei dat het allerbelangrijkste was om van Barack Obama een president voor één termijn te maken – nog steeds een machtsbemiddelaar zal spelen bij het bepalen welk Hooggerechtshof De kandidaat zal achtereenvolgens de supermeerderheidshandschoen van 60 stemmen voeren die nodig is voor goedkeuring door de Senaat. Het is goed om koning te zijn.

Maar als hij wil dat we allemaal wachten tot een Republikeinse president de volgende benoeming in het Hof kiest, wil hij misschien wel twee keer nadenken. Donald Trump buigt voor niemand – vraag het hem maar – en hij ruimt nog beter vuil op dan de boer die Mitch McConnell hielp zijn eerste publieke ambt te winnen.

Michael Winship is de Emmy Award-winnende senior schrijver van Moyers & Company en BillMoyers.com, en een voormalig senior writer fellow bij de beleids- en belangenbehartigingsgroep Demos. Volg hem op Twitter op @MichaelWinship. [Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op http://billmoyers.com/story/mitch-mcconnell-has-a-horse-in-the-supreme-court-race-himself/]