Exclusief: De NAVO blijft Turkije, een van haar leden, steunen, ondanks haar hulp aan de Islamitische Staat en andere jihadisten die strijden tegen de seculiere regering van Syrië – en ook al leidt de grillige president van Turkije, Erdogan, de NAVO naar een riskante confrontatie met de Russische bondgenoten van Syrië, schrijft Jonathan Marshall.
Door Jonathan Marshall
De omstreden Turkse president Recep Tayyip Erdogan blaast de “diepe staat”-alliantie van geheime inlichtingenagenten en extreem-rechtsen nieuw leven in, die hij een paar jaar geleden nog zo opvallend uitdaagde, terwijl hij honderden militaire officieren en andere tegenstanders berechtte wegens samenzwering tegen de Turkse democratie. In een opmerkelijke ommekeer imiteert Erdogan nu de meedogenloze tactieken van eerdere autoritaire heersers, ten koste van de evolutie van Turkije als liberale staat.
Net als veel van zijn seculiere voorgangers is Erdogan teruggevallen op het voeren van een totale oorlog tegen de radicale Koerdische separatisten, de PKK. Hij breidt op dramatische wijze de ooit in diskrediet geraakte Nationale Inlichtingendienst uit, die in de afgelopen jaren maffia-criminelen en rechtse terroristen rekruteerde om Koerdische leiders, linkse activisten en intellectuelen te vermoorden. En hij lijkt een alliantie te smeden met ultranationalistische leden van de Nationale Actie Partij (MHP), die veel van de meedogenloze moordenaars leverden voor deze moorddadige operaties.
De Turkse president Recep Erdogan.
Deze ontwikkelingen zouden de Amerikaanse en Europese leiders moeten alarmeren. Het zijn onheilspellend antidemocratische trends in een land dat ooit beloofde het beste van de westerse en het Nabije Oosten-tradities te laten samensmelten. Ze helpen ook Turkije te verdrijven geheime allianties met islamistische extremisten in Syrië en het omringende gebied gewelddadige oppositie aan Koerdische groepen die het verzet tegen ISIS in dat land leiden.
Erdogan cultiveerde met succes een democratisch imago nadat zijn gematigde islamitische partij, de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP), bij de verkiezingen van november 2002 een tweederde meerderheid in het parlement behaalde. Toen, in 2008, met publieke steun voor het verzakken van zijn partij, Erdogan hield toezicht op de massale aanklacht van meer dan 200 voormalige militaire officieren, academici, journalisten, zakenlieden en andere tegenstanders van de AKP.
De 2,455 pagina’s tellende aanklacht beweerde een enorme samenzwering door leden van een zogenaamde ‘Ergenekon-terroristische organisatie’, genoemd naar een mythische plek in het Altay-gebergte, om de Turkse samenleving te destabiliseren en de regering omver te werpen.
Het vermeende Ergenekon-complot werd geloofwaardig gemaakt door een maar al te reële alliantie van inlichtingenagenten, criminelen en rechtse terroristen die aan het licht kwamen in de nasleep van het zogenaamde ‘Susurluk-incident’. Een auto-ongeluk in de Turkse stad Susurluk in 1996 bracht een van de grootste heroïnehandelaars en terroristen van het land in contact met een lid van de conservatieve regeringspartij, het hoofd van de counterinsurgency-politie en de minister van Binnenlandse Zaken.
Latere onderzoeken brachten dit in verband een ‘deep state’-netwerk aan een voormalig NAVO-programma, soms bekend onder de naam van de Italiaanse versie, “Operatie Gladio”, om guerrillaweerstand aan te wakkeren in geval van een Sovjet-bezetting van Turkije.
In tegenstelling tot de legitieme onthullingen die daaruit voortkwamen de Susurluk-affaire Ergenekon-procedure leek soms op een Sovjet-showproces. Een rechtbank heeft onder meer levenslange gevangenisstraffen opgelegd aan een voormalig hoofd van het Turkse leger en verschillende topgeneraals, de hoofden van verschillende inlichtingenorganisaties, een prominente seculiere ultranationalist, seculiere journalisten en een prominente plaatsvervanger van een seculiere oppositiepartij.
Een aparte procedure, bekend als “Sledgehammer”, veroordeelde meer dan 300 seculiere militaire officieren wegens betrokkenheid bij een vermeend staatsgreepcomplot tegen de AKP-regering in 2003.
Critici beschuldigden het Erdogan-regime ervan de zaken te gebruiken om potentiële rivalen te neutraliseren als onderdeel van de bredere onderdrukking van politieke afwijkende meningen.
‘De intimidatie en het aantal arrestaties zijn de afgelopen tien jaar gestaag toegenomen’ der Spiegel opgemerkt in 2013. “Veel journalisten durven niet meer te melden wat er werkelijk gebeurt, auteurs vermijden publieke optredens en critici van de overheid hebben lijfwachten nodig. De antiterrorismewet is een effectief machtsinstrument voor de regering, aangezien de vermeende terroristische dreiging een beschuldiging is die moeilijk te weerleggen is. Het speelt in op een diepgewortelde angst onder Turken dat iemand de natie probeert te destabiliseren en beschadigen.”
De twee grote processen die deze angst aanwakkerden, waren gebaseerd op vervalst bewijsmateriaal en een gepolitiseerd rechtssysteem. Het onrecht werd in 2014 effectief erkend door het Hooggerechtshof van Istanboel bevrijd de voormalige stafchef van het leger veroordeeld in de Ergenekon-zaak. In maart 2015 kwam er een officier van justitie gaf toe dat het bewijsmateriaal in de Sledgehammer-zaak “nep” wasen werden 236 veroordeelde verdachten vrijgesproken.
Maar net zoals Erdogan deze twee gevallen had gebruikt om de Turkse machtsstructuur van zijn seculiere critici te zuiveren, zo maakte gebruik van het in diskrediet brengen van die gevallen als excuus om zuivering aanhangers van een andere rivaal, de verbannen gematigde moslimgeestelijke Fethullah Gülen. Erdogan beschuldigde hen van terrorisme en van het creëren van een ‘parallelle staat’ om zijn bewind aan te vechten. Het harde optreden volgde op gerechtelijke acties en nieuwslekken, toegeschreven aan Gülen-aanhangers, waardoor de familie en aanhangers van Erdogan betrokken raakten bij corruptie op hoog niveau. Zoals de New York Times opgemerktErdogan keerde deze showprocessen de rug toe “om de simpele reden dat dezelfde aanklagers die het leger met vals bewijsmateriaal aanvielen, nu achter hem aan gaan.”
Nu, in een volledige omkering van zijn eerdere waarschuwingen over de gevaren van de diepe staat, cultiveert Erdogan actief de instituties die de kern ervan vormden.
De regering plant bijvoorbeeld een stijging van 48 procent in de uitgaven voor de National Intelligence Agency (MIT) in 2016, bovenop een stijging van 419 procent in de afgelopen tien jaar. Het nieuwe geld is bedoeld om de bouw van een groot nieuw hoofdkantoor te betalen de activiteiten van het agentschap uitbreiden.
Volgens de Turkse deskundige Pinar Tremblay: “Wat we hier waarnemen is een nationale inlichtingendienst die een prominente speler is geworden in het besluitvormingsproces van de Turkse politiek. [MIT-hoofd Hakan] Fidan treedt op als schaduwminister van Buitenlandse Zaken. Hij is aanwezig bij vrijwel alle bijeenkomsten op hoog niveau met de president en de premier. Het is een publiek geheim dat zowel de president als de premier Fidan meer vertrouwen dan welke andere bureaucraat dan ook.”
Na MIT-vrachtwagens werden gepakt in 2013 en 2014 smokkelden Erdogan's bondgenoten de politie en andere bij de invallen betrokken functionarissen voor de rechter wegens vermeende samenzwering met Gülen tegen de regering bij het smokkelen van munitie, raketonderdelen en mortiergranaten naar radicaal-islamitische groeperingen in Syrië.
Een recent rapport suggereren ook dat Erdogan ook steun zoekt voor zijn Syrische avonturen bij leden van de Nationale Actiepartij (MHP), ook wel bekend als de Grijze Wolven. De partij, die ooit openlijk neofascistisch was qua ideologie, speelde een prominente rol in het terroristische geweld in de jaren zeventig en tachtig, met steun van militairen en politiefunctionarissen. Mehmet Ali Agca, de terrorist die in 1970 paus Johannes Paulus II probeerde te vermoorden, was lid van de Grijze Wolven.
Leden van een jeugdafdeling van de MHP vechten nu naar verluidt in Syrië om de Turkse etnische minderheid van dat land, de Turkmenen, te steunen tegen de Syrische Koerden. (De Turkmenen worden ook bewapend door het MIT.) Minstens één opmerkelijke MHP werd onlangs gedood door een Russisch bombardement; een van de rouwenden op zijn begrafenis was de Turkse schutter die de piloot vermoordde van het Russische vliegtuig dat in november door Turkije was neergeschoten.
Een vooraanstaand Turks expert op het gebied van de Grijze Wolven, journalist Kemal Can, zegt dat ze zich minder aangetrokken voelen tot het steunen van de Turkmenen vanwege ideologische redenen dan vanwege rekrutering door de staat. “Ik denk dat, direct of indirect, de staatsband doorslaggevend is”, zei hij. “De ultranationalisten zijn de vruchtbaarste bron voor geheime operaties.”
Veel leden van de MHP voelen zich ook tot de zaak aangetrokken door hun gewelddadige verzet tegen de Koerden en andere niet-Turkse minderheidsgroepen.
Na PKK-militanten aangevallen Turkse soldaten en politie hebben afgelopen zomer en herfst 140 kantoren van de HDP aangevallen, de Democratische Volkspartij die de rechten van Koerden en andere minderheden ondersteunt. aldus de linkse Turkse journalist Sungur Savran, waarbij veel kantoren in brand werden gestoken:
“Gewone Koerden werden opgejaagd in de straten van de steden en dorpen van de door Turkije gedomineerde westelijke delen van het land, streekbussen werden gestopt en gestenigd, en Koerdische seizoensarbeiders werden collectief aangevallen, hun huizen en auto’s brandden af, en zij werden zelf verdreven. en masse. '
Dergelijk polariserend geweld kwam tegemoet aan de behoeften van Erdogans AKP-partij, dat de HDP uit het parlement wil elimineren om de supermeerderheid te verwerven die nodig is om de grondwet te herzien om de bevoegdheden van Erdogan als president te vergroten.
Afgelopen september kwam op intrigerende wijze een leider van de ultranationalistische MHP aan het woord drong aan op terughoudendheid tegen gewone Koerden, door te zeggen dat “het gelijkstellen van de PKK en onze Koerdische broers en zussen een blinde val is” die zou zorgen voor bredere etnische conflicten. Verder beweerde hij dat groepen die in naam van de Grijze Wolven handelden om de Koerden aan te vallen, feitelijk ‘maffiafronten’ waren voor president Erdogan.
Zijn bewering over de ‘maffia’ was misschien meer dan metaforisch. Na Erdogan’s recente aanklacht tegen honderden Turkse academici als “verraders” omdat ze protesteerden tegen het wrede harde optreden van de regering tegen de Koerdische gemeenschappen, ultranationalistische baas van de georganiseerde misdaad die kortstondig gevangen zat vanwege zijn vermeende rol in de Ergenekon-samenzwering, maar vandaag bevriend is met Erdogan beloofde om ‘te douchen’ in ‘het bloed van die zogenaamde intellectuelen’.
Dus daar heb je het: het Erdogan-regime heeft een alliantie van inlichtingenfunctionarissen, rechtse ultranationalisten en zelfs georganiseerde criminelen nieuw leven ingeblazen om het Koerdische extremisme te verpletteren, politieke critici te onderdrukken en radicale islamisten in Syrië te steunen.
Het Erdogan-regime, ooit de grote plaag van vermeende antidemocratische samenzweerders, heeft de Turkse diepe staat opnieuw gecreëerd als onderdeel van een dreigende machtsgreep. Het vormt niet alleen een directe bedreiging voor de Turkse democratie, maar ook voor de buurlanden en NAVO-bondgenoten van Turkije, die de gevolgen zullen dragen van Erdogans steeds riskanter, grilliger en egoïstischer beleid.
Jonathan Marshall is auteur of co-auteur van vijf boeken over internationale zaken, waaronder De Libanese connectie: corruptie, burgeroorlog en de internationale drugshandel (Stanford University Press, 2012). Enkele van zijn eerdere artikelen voor Consortiumnews waren “Riskante terugslag van Russische sancties""Neoconservatieven willen regimeverandering in Iran""Saudi Cash wint de gunst van Frankrijk""De gekwetste gevoelens van de Saoedi's""Het nucleaire geweld van Saoedi-Arabië""De VS leveren de Syrische puinhoop in”; en "Verborgen oorsprong van de Syrische burgeroorlog."]
Het wordt nu het echte Grote Spel. Terwijl de VS en zijn Europese politieke/militaire bondgenoten blijven dansen op de melodie van de gemondialiseerde financiële elites (die instellingen zijn die fundamenteel en in werkelijkheid failliet en crimineel zijn). Het besef dat we ons op de steile weg naar mondiale vernietiging bevinden in naam van het door de VS gedomineerde vrijemarktsysteem, dat gecorrumpeerd is door het idee dat de VS inderdaad uitzonderlijk en onmisbaar is, ligt aan de horizon. Dit resulteert in de mindset-beleidsrichtlijnen, de filosofie dat de VS dus verplicht zijn de planeet te controleren en te controleren. Dit resulteert in het huidige verheerlijkte en eindeloos gepropageerde systeem van mondiale dominantie, gebaseerd op economische en daadwerkelijke oorlogvoering, dwz; Het ongebreidelde kapitalisme met zijn onbelemmerde doel van winst door kosten en schulden aan anderen op te leggen, op welke manier dan ook, is nabij.
Oorlog en verkiezingen zijn de producten die worden aangeboden door het zogenaamde baken van de democratie, de ‘Shinning City Upon the Hill’, die nu, kankerachtig, de schijn van wat een democratie zou zijn, heeft getransformeerd in een slavenstaat waar het uiteindelijke doel is om de democratie te bevorderen. de natie verwikkeld in oorlogen die wijdverspreid en eindeloos zijn op zoek naar winst. Het beleid dat blijkbaar de VS en haar NAVO-bondgenoten leidt, is ‘oorlog is vrede’ en ‘onwetendheid is kennis’.
Het dwaze web van hebzucht wordt nu versterkt door het web van imperialistisch ontwerp. De fascistisch verweven aard van onze huidige staat, de privatisering van het publieke domein in naam van het kapitalisme, kan niet worden genegeerd. De overmoed die de Amerikaanse politieke eliteklasse besmet, gedreven door de eindeloze hebzucht van hun gemondialiseerde zakelijke weldoeners en de achterbakse kleinere smekelingen, resulteert in een beleid dat verwarrend is voor een echte diplomaat en schandalig is als het wordt gezien als het object van dit beleid.
De Amerikaanse bondgenoten Turkije, Israël en Saoedi-Arabië streven naar regionale controle om de heersers van elk van deze landen verder te verrijken. De kosten zullen worden gedragen door hun handige bondgenoot, de VS, en haar bondgenoot, de NAVO. Zoals we zien wordt de Amerikaanse politieke klasse volledig overtroffen door zowel haar internationale ‘adviezen’ (misschien als gevolg van een bijziendheid veroorzaakt door regelrechte hebzucht) als door provocerendere ogen, zoals gespeeld door haar zogenaamde bondgenoten.
Uiteindelijk is de gevaarlijke situatie die zich in Syrië en omgeving afspeelt slechts één kant van een schaakbord dat sommige spelers als een schaakbord beschouwen. De kans op een ramp is enorm.
Uit documenten die al in 2005 door onderzoekers van het Amerikaanse Congres waren opgesteld, bleek dat de Amerikaanse regering lang vóór de opstanden van de Arabische Lente in Syrië actief bezig was met het overwegen van een regimeverandering in Syrië, en daarmee de opvatting ter discussie stelde dat de Amerikaanse steun aan de Syrische rebellen gebaseerd is op trouw aan een ‘democratische staat’. opstand en laat zien dat het eenvoudigweg een verlengstuk is van een al lang bestaand beleid om de regering in Damascus omver te werpen. De onderzoekers maakten duidelijk dat de motivatie van de Amerikaanse regering om de regering van de Syrische president Bashar al-Assad omver te werpen niets te maken heeft met de bevordering van de democratie in het Midden-Oosten. In feite merkten ze op dat de voorkeur van Washington uitgaat naar seculiere dictaturen (Egypte) en monarchieën (Jordanië en Saoedi-Arabië). De impuls voor het nastreven van regimeverandering was volgens de onderzoekers de wens om een belemmering weg te nemen het bereiken van Amerikaanse doelstellingen in het Midden-Oosten die verband houden met het versterken van Israël, het consolideren van de Amerikaanse overheersing in Irak en het bevorderen van vrije markteconomieën. Democratie is nooit een overweging geweest.
De onderzoekers onthulden verder dat een invasie van Syrië door Amerikaanse troepen werd overwogen na de door de VS geleide agressie tegen Irak in 2003, maar dat de onverwachte zware last van het pacificeren van Irak pleitte tegen een extra uitgave van bloed en schatten in Syrië. Als alternatief voor directe militaire interventie om de Syrische regering omver te werpen, kozen de Verenigde Staten ervoor Damascus onder druk te zetten door middel van sancties en steun aan de interne Syrische oppositie.
Uit de documenten bleek ook dat bijna tien jaar vóór de opkomst van Islamitische Staat en Jabhat al-Nusra de Amerikaanse regering erkende dat islamitische fundamentalisten de belangrijkste oppositie tegen de seculiere Assad-regering vormden.
Wat onderzoekers uit het Amerikaanse Congres onthullen over de plannen van Washington met betrekking tot Syrië
Door Stephen Gowans
https://gowans.wordpress.com/2016/02/10/what-us-congress-researchers-reveal-about-washingtons-designs-on-syria/
de ‘4+1’ – Rusland, Syrië, Iran, Irak, plus Hezbollah – wint nu beslissende feiten op het terrein. De afbraak; Er zal geen regimeverandering plaatsvinden in Damascus. Toch bracht niemand het nieuws naar de Turken en Saoedi’s.
‘Sultan†Erdogan wentelt zich in een zee van wanhoop. Hij blijft de ernstig ernstige kwesties die op het spel staan verleggen naar zijn eigen oorlog tegen de PYD – de overkoepelende organisatie van de Syrische Koerden – en de YPG (Volksbeschermingseenheden, hun militaire vleugel). Erdogan en premier Davutoglu wilden dat de PYD niet alleen uit Genève werd verbannen, maar ze wilden dat deze ter plaatse werd vernield, omdat zij de PYD/YPG zien als “terroristen” die bondgenoten zijn van de PKK.
Maar wat gaat ‘Sultan’ Erdogan doen? Trotseer de onlangs gearriveerde 4G++ Sukhoi Su-35S-jagers – die elke NAVO-Dr. Strangelove de stuipen op het lijf jagen? De Turkse luchtmacht die haar bases op ‘oranje alarm’ zet, kan op zijn best een enkele zwervende hond afschrikken. Hetzelfde geldt voor de secretaris-generaal van de NAVO, boegbeeld Jens Stoltenberg, die Rusland oproept “om verantwoordelijk te handelen en het NAVO-luchtruim volledig te respecteren.”
Moskou gaat wraakzuchtig achter de Turkmenen aan en levert tegelijkertijd luchtsteun aan de PYD ten westen van de Eufraat. Dat raakt de ‘Sultan’ in zijn hart; Erdogan heeft immers meerdere keren gedreigd dat een opmars van de PYD/YPG ten westen van de Eufraat de ultieme rode lijn zou zijn.
Een toch al bange NAVO zal de dwaasheid van een Erdogan-oorlog tegen Rusland niet steunen – hoezeer de Amerikaanse en Britse neoconservatieven daar ook naar verlangen; Omdat de NAVO-besluiten unaniem moeten zijn, is het laatste wat de EU-machten Duitsland en Frankrijk willen een nieuwe oorlog in Zuidwest-Azië. De NAVO zou een enkele Patriot-raketten in Zuid-Anatolië en een enkele AWAC kunnen inzetten om de Turkse luchtmacht te ondersteunen. Maar dat is het.
Kies uw favoriete regimeverandering
ISIS/ISIL/Daesh blijft ondertussen profiteren van zijn eigen Jihadistische snelweg over een 98 kilometer lang stuk Turks-Syrische grens, vooral in Jarablus en Al Rai tegenover Gaziantep en Kilis in Turkije.
In navolging van Israël bouwt Ankara een muur – 3.6 meter hoog en 2.5 meter breed – die het traject tussen Elbeyli en Kilis bedekt, voornamelijk voor propagandadoeleinden. Omdat de Jihadi Highway voor alle praktische doeleinden open blijft – zelfs als de Turkse strijdkrachten een enkele overtreder kunnen arresteren (altijd vrijgelaten). We hebben het over een monstersmokkelaars-/soldatenzwendel; Voor elke nachtelijke overtocht wisselt maar liefst $300 van eigenaar en een Turkse onderofficier kan wel $2,500 verdienen als hij een paar minuten de andere kant op kijkt.
De echte vraag is waarom Gaziantep niet onder een uitgaansverbod valt dat vanuit Ankara is opgelegd, terwijl duizenden Turkse Special Forces daadwerkelijk ter plekke een ‘oorlog op het terrein’ voeren. Dat komt omdat het Ankara en de provinciale autoriteiten niets kon schelen; de echte prioriteit is de oorlog van Erdogan tegen de Koerden.
Waarom de ‘Sultan van Chaos’ in paniek raakt
Door Pepe Escobar
https://www.rt.com/op-edge/331279-erdogan-syria-aleppo-turkey/
Hoe komt het dat westerse journalisten, zelfs doorgaans goede journalisten, altijd over de YPG praten en altijd nalaten de YPJ te noemen?
Is het zo moeilijk voor hen om te begrijpen dat enkele van de beste strijders in de frontlinie tegen Daesh vrouwen zijn?