Het mijlhoge plateau van lobbyen

Aandelen

Het geld voor speciale rentes in Washington heeft misschien zijn hoogtepunt bereikt, maar het lijkt er meer op dat het op kilometers grote hoogte een plateau heeft bereikt, waarbij honderden miljoenen dollars de schatkisten van lobbybedrijven elk jaar blijven vullen terwijl ze ex-leden van het Congres en andere organisaties aanmelden. goed verbonden ‘ambtenaren’, zoals Michael Winship meldt.

Door Michael Winship

Heb medelijden met het arme Washington. Ongetwijfeld breekt dit de harten van gekozen en benoemde overheidsfunctionarissen, hun staf en meelopers. the Open geheimen blog van het Center for Responsive Politics meldt dat de “invloedsindustrie lijkt te krimpen, en dat deze trend zich in 2015 heeft voortgezet.”

Maar voordat je een enkele aangrijpende traan laat vallen, zoals Iron Eyes Cody in die oude 'Keep America Beautiful'-tv-spotsHoud er rekening mee dat het geld dat aan lobbyen wordt besteed slechts is gedaald van 3.24 miljard dollar in 2014 naar 3.2 miljard dollar. Dat is nog steeds heel veel sla, meer dan genoeg om de liefde van het bedrijfsleven groots te verspreiden, contant geld voor stemmen, deregulering, belastingvoordelen, voorkennis en andere allerlei gunsten. Ook worden de campagnebijdragen niet eens meegeteld.

Meneer Geldzakken uit het spel "Monopoly".

Meneer Geldzakken uit het spel “Monopoly”.

Degenen die hun geldgordel net iets strakker dragen, zijn dat ook de top 10 die lobbydollars besteedt in de hoofdstad van ons land. Maar nogmaals, we hebben het alleen over een verschuiving van $323.7 miljoen in 2014 naar iets minder dan $282 miljoen.

Op de eerste en tweede plaats kwamen de Amerikaanse Kamer van Koophandel en de National Association of Realtors, gevolgd door de American Medical Association, Boeing en General Electric. Voor veel van de top 10 was hun grote druk op Capitol Hill vorig jaar de herautorisatie van de Export-Import Bank, die de wielen smeert met leningen en kredietlijnen voor de overzeese aankoop van Amerikaanse goederen en diensten.

De bank is een plaag geweest voor rechtse leden van het Congres, die een hekel hebben aan alles wat naar buitenlands riekt. Ze blokkeerden de verlenging van het charter toen dat eind juni afliep. Maar zie, de oplossing was gevonden. De lobbyisten raakten in een hyperdrive, het geld stroomde binnen en de verlenging van de charter van de bank verscheen op magische wijze in de snelwegwet. Abracadabra, geld praat.

In Washington praat het niet alleen, het brult ook als een stier. Ondanks de lichte daling van de uitgaven gaan de ‘toplobbybedrijven over het geheel genomen de goede kant op’. aldus de congreskrant The Hill, zelfs nu ze “een verkiezingsjaar ingaan waarin het ‘establishment’ wordt aangevallen.

“De meeste van de twintig grootste bedrijven van K Street qua omzet zagen hun advocacy-vergoedingen in 20 stijgen, waarbij sommige een extra impuls kregen door de golf van wetgeving aan het eind van het jaar.”

De grootste van alle invloedsmolens is Akin Gump Strauss Hauer & Feld, in 1945 mede opgericht door de voormalige voorzitter van het Democratische Nationale Comité, Robert Strauss, de peetvader van de wheeler-dealers binnen de Beltway, en de man die op beroemde wijze de hausse in de lobby verklaarde. zaken aan journalist Robert Kaiser met deze simpele woorden: “Er zit gewoon zo verdomd veel geld in.”

As Bill Moyers en ik schreven in september 2014, “Akin Gump regelt Beltway-zaken voor iedereen, van Amazon en AT&T tot UPS en de Amerikaanse Kamer van Koophandel (ah, dat kampioen van het volk!), en ondertussen genereuze campagnebijdragen ter waarde van honderdduizenden dollars leveren aan kandidaten van beide partijen.”

The Hill meldt Akin Gump verdiende vorig jaar ruim 39 miljoen dollar, “een stijging van bijna 11 procent ten opzichte van 2014.” De krant vervolgde: “Akin Gump profiteerde van een reeks prominente nieuwe medewerkers, meest recentelijk met voormalig senator Kay Hagan (DN.C.).”

Ja, voel de windvlaag en hoor het geraas van de draaideur, zo'n belangrijk onderdeel van Washington en de lobbybranche dat ze ze te koop zouden moeten hebben bij het plaatselijke Home Depot. Het roteert tussen publieke dienstverlening en particuliere winst, waarbij het de expertise en invloed van voormalige functionarissen opneemt en hen in de lucratieve dienst van de grote bedrijven stelt. Zowel Republikeinen als Democraten zijn weinigen die zich verzetten tegen de draai ervan.

‘Leden van het Congres verdienen nu 174,000 dollar per jaar, geen slecht inkomen’ Lee Drutman schrijft op Vox. ‘Maar meestal kunnen ze dat salaris op zijn minst vervijfvoudigen door na hun pensionering over te stappen op lobbyen. En velen van hen doen precies dat.”

Kay Hagan diende slechts één termijn in de Amerikaanse Senaat, maar de Politieke invloed blog gemeld, gedurende die tijd “Ze was lid van de commissies voor Gezondheid, Onderwijs, Arbeid en Pensioenen (HELP); Bankwezen, huisvesting en stedelijke zaken; Strijdkrachten; en kleine bedrijven en ondernemerschap. Ze was voorzitter van de subcommissie Emerging Threats and Capabilities van het Armed Services Committee.” Die opdrachten maakten haar tot een uitstekende kandidaat voor rekrutering.

Maar toch als onverschrokken journalist Lee Fang schreef op Het snijpuntAkin Gump is “een vreemde eend in de bijt” voor de voormalige senator die in 2014 werd verslagen voor herverkiezing, en niet alleen omdat de Amerikaanse Kamer van Koophandel van het bedrijf miljoenen heeft uitgegeven aan het aanvallen van Hagan en het steunen van haar zegevierende tegenstander, Thom Tillis.

'Nadat ze haar stoel had verloren, zei Hagan binnen toespraken dat het grootste probleem in Amerika vandaag de dag de dominantie van het grote geld is, waarbij wordt opgemerkt dat de rijken en speciale belangen het politieke proces zijn gaan beheersen via lobbyisten en Super PAC's. ‘We moeten het obscene geld uit de politiek halen, en ik denk dat dat de politiek zou veranderen’, zei Hagan vorig jaar tegen de Rotary Club van Greensboro.”

Het wegwerken van het geld zou zeker de politiek veranderen, maar blijkbaar hangt de definitie van wat een obsceen bedrag is af van wie wat van wie ontvangt en wanneer. “Hierheen komen voelt als een heel natuurlijke match”, zei Hagan in een persbericht van Akin Gump.

Andere onlangs verslagen Senaatsdemocraten zijn ook niet in een groot moreel dilemma terechtgekomen. As The Hill gerapporteerdAfgelopen februari landde Mark Pryor uit Arkansas in Venable, terwijl Mark Begich uit Alaska in april naar Brownstein Hyatt Farber & Schreck ging. In mei ging Mary Landrieu uit Louisiana naar Van Ness Feldman en begon te werken voor energieklanten.

Onder de collega's van Kay Hagan bij Akin Gump bevinden zich de voormalige Republikeinse senator John Sununu en ex-GOP-congreslid Bill Paxon. Het lobbygebeuren is dus een onderdeel van het leven in Washington dat nog steeds weinig aandacht besteedt aan partijlijnen of vroegere beroepen van zuiverheid. Met andere woorden: laat mij, net als 's werelds andere oudste beroep, het geld zien en ik ben helemaal van jou.

Michael Winship is de Emmy Award-winnende senior schrijver van Moyers & Company en BillMoyers.com, en een voormalig senior writing fellow bij de beleids- en belangenbehartigingsgroep Demos. Volg hem op Twitter op @MichaelWinship. Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op http://billmoyers.com/story/both-parties-agree-selling-out-is-worth-it/.]

3 reacties voor “Het mijlhoge plateau van lobbyen"

  1. Varenik
    Februari 2, 2016 op 23: 28

    Maar de corruptie van Poetin is ZO veel erger...

  2. Joe Tedesky
    Januari 30, 2016 op 11: 23

    Stel je voor dat er een lobbyist was die het Amerikaanse volk vertegenwoordigde. Stel je verder voor dat, als de lobbyist van elke abonnee één dollar zou ontvangen, dat dit jaarlijks meer dan driehonderd miljoen in contanten zou bedragen. Waarom is er dan geen lobby voor de gemiddelde Amerikaanse burger?

    • Brad Owen
      Januari 30, 2016 op 14: 34

      Ik denk al jaren dat wij Amerikanen een Citizens' Political Union (CPU) moeten vormen met Union Locals, gebaseerd op zoiets als postcodes (zoals "Local 55555"). We zouden ongeveer tien dollar per maand vakbondscontributie moeten vragen. Zelfs als slechts 50 miljoen burgers zich bij deze Unie zouden aansluiten, zou dat 6 MILJARD dollar per jaar opleveren...24 miljard dollar per presidentiële cyclus. De enige vereiste zou zijn dat we alleen kandidaten kiezen die alleen CPU-fondsen gebruiken voor campagnes; elke kandidaat die het niet eens is met deze beperking wordt onmiddellijk de oppositie die we moeten verslaan met onze eigen “schone” kandidaat. Welk beleid de kandidaat onderschrijft, wordt overgelaten aan zijn overleg met de plaatselijke vakbondsmensen. Hij/zij zou op zijn minst moeten redeneren met de Burgers die hij/zij vertegenwoordigt, over WAAROM hun verzoeken niet kunnen worden ingewilligd. De Locals van de Citizens' Union kunnen dan besluiten een andere kandidaat te sponsoren om een ​​recalcitrante vertegenwoordiger af te zetten, als ze zijn redenen niet accepteren om niet in te gaan op de verzoeken van de Citizens voor een bepaald beleid. In dit scenario zou Hillary onmiddellijk worden “geteerd en verenigd” als een smerige kandidaat die speciale steekpenningen aanneemt. Sanders-achtige kandidaten zouden shoo-ins zijn. De CPU zou maandelijks een CPU-ledenmagazine kunnen publiceren. Iemand als Robert Parry zou hoofdredacteur kunnen zijn. We kunnen ons eigen leiderschap van de Unie kiezen. Voor de verandering zullen we ONZE EIGEN “Schaduwregering” hebben. De kandidaten zijn D's, R's of I's. Het maakt niet uit tot welke partij ze behoren, zolang ze ALLEEN CPU-gelden accepteren voor campagnes.
      PS Kijk niet naar mij om dit te organiseren. Ik kan niet eens mijn eigen sokkenlade ordenen. Ik kan echter zeker contributiebetalend lid zijn van zo'n vakbond.

Reacties zijn gesloten.