In 2008 probeerde Hillary Clinton de beperkte ervaring van Barack Obama op het gebied van buitenlands beleid uit te buiten door te beweren dat ze beter in staat was om een telefoontje om drie uur 's ochtends te beantwoorden waarin een crisis werd aangekondigd, maar haar nationale veiligheidsoordelen blijven ernstige zwakheden vertonen en voldoen niet aan haar eigen normen, schrijft Bart Gruzalski.
Door Bart Gruzalski
Journalist Robert Parry in een recent stuk over Hillary Clinton laat ons zien dat ze zich naar de rechterkant van president Barack Obama heeft verplaatst en actief de steun van de neoconservatieven zoekt, terwijl ze opereert binnen de consensus over het buitenlands beleid van de Beltway:
“Clinton gooit met de dobbelstenen in de overtuiging dat de meeste Democraten de bedrieglijke ‘groepsdenkens’ van het officiële Washington niet zullen doordenken, of op zijn minst bang en verward genoeg zullen zijn om weg te blijven van [Sen. Bernie Sanders. Op die manier denkt Clinton dat ze de nominatie alsnog kan winnen.”

President Barack Obama en minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton eren de vier slachtoffers van de aanval van 11 september 2012 op de Amerikaanse missie in Benghazi, Libië, tijdens de ceremonie voor de overdracht van overblijfselen die werd gehouden op Andrews Air Force Base, Joint Base Andrews, Maryland, op 14 september 2012. (foto van het ministerie van Buitenlandse Zaken)
Om de twijfels over de bereidheid van Obama om president te worden te onderstrepen, creëerde het team van Hillary Clinton een ingenieuze advertentie dat speelde in op de angstfactor en benadrukte tegelijkertijd haar ervaring met militaire kwesties en met buitenlandse leiders. Terwijl op de achtergrond een telefoon rinkelt, horen we een mannenstem:
“Het is drie uur 's nachts en je kinderen zijn veilig en slapen. Maar er is een telefoon in het Witte Huis en hij rinkelt. Er gebeurt iets in de wereld. Jouw stem zal beslissen wie gehoor geeft aan die oproep: of het nu iemand is die de wereldleiders al kent, het leger kent dat iemand heeft getest en klaar is om leiding te geven in een gevaarlijke wereld. Het is 3 uur 's nachts en uw kinderen zijn veilig en slapen. Wie wil je dat de telefoon beantwoordt?”
De beelden beginnen met het beeld van een middenklassehuis in een buitenwijk, en vervagen dan snel tot beelden van het ene na het andere slapende kind. Een ouder doet een deur open en kijkt naar beneden terwijl de mannenstem eindigt met de vraag hierboven: “Wie wil je dat de telefoon opneemt?” Het uiteindelijke beeld is Hillary Clinton, gekleed in een bruin pak en bril, terwijl ze de telefoon opneemt: "Ik ben Hillary Clinton en ik keur dit bericht goed."
Die advertentie loopt niet in deze verkiezingscyclus, misschien met een goede reden. Hillary Clinton heeft aangetoond dat zij niet iemand is die goed genoeg is om een telefoontje van drie uur 's nachts te beantwoorden.
Administratief slecht oordeel
Hillary Clinton heeft ons bijvoorbeeld verteld dat geen van haar e-mails van de minister van Buitenlandse Zaken is verzonden werden geclassificeerd. Maar op 19 januari zei inspecteur-generaal Charles McCullough van de inlichtingengemeenschap gereageerd op vragen van commissies van de Senaat die toezicht houden op inlichtingenzaken, en zeiden dat sommige e-mails van Clinton gevoelige informatie bevatten die meer was dan ‘topgeheim’.
“Er zijn nog enkele tientallen aanvullende geheime e-mails gevonden,” meldde hij, “waaronder e-mails die informatie bevatten van zogenaamde ‘speciale toegangsprogramma’s’.” De e-mails over speciale toegangsprogramma’s waren zo gevoelig dat “McCullough en enkele van zijn assistenten toestemming moesten krijgen” om het materiaal te bekijken.
Het haarklovende onderscheid van Hillary Clinton tussen wat destijds als ‘geheim’ werd bestempeld en wat in feite zo gevoelig was dat het een ‘topgeheim’-stempel (of hoger) verdiende, is niet relevant, want nalatigheid is geen verdediging als het om nationale veiligheidsinformatie gaat.
Als minister van Buitenlandse Zaken had Clinton zich moeten realiseren dat sommige e-mails die naar haar werden gestuurd zeer gevoelige informatie zouden bevatten, ook al was dat niet zo geëtiketteerd. Haar onvermogen om een beveiligde overheidsserver te gebruiken weerspiegelt een zeer slecht beoordelingsvermogen van iemand die beslissingen wil nemen over hoe de Amerikaanse regering moet reageren op crises die om 3 uur ‘s nachts in de wereld plaatsvinden.
Jennifer Palmieri, communicatiedirecteur voor de Clinton-campagne in november, bevestigde onbedoeld het slechte oordeel van haar baas. Palmieri verscheen op Bloomberg TV en zei “dat Clinton 'heb er niet echt over nagedacht' toen ze besloot haar persoonlijke e-mailaccount voor Buitenlandse Zaken te gebruiken bedrijfsdeskundigen. '
Politiek slecht oordeel
Maar de e-mailbrouhaha is niet het enige significante voorbeeld van Clinton die blijk geeft van een slecht beoordelingsvermogen. (Ongetwijfeld nog veel erger: ze heeft toegegeven dat ze een “fout” heeft gemaakt bij het stemmen voor de oorlog in Irak, wat sommige analisten van het buitenlands beleid beschouwen als de ergste beslissing op het gebied van het buitenlands beleid in de geschiedenis van de VS).
Ook op persoonlijk vlak, in een poging haar imago als stoere en doorgewinterde speler op het wereldtoneel op te poetsen, begon ze op 17 maart 2008 een toespraak over het buitenlands beleid aan de George Washington University door beschrijft haar landing in Bosnië tijdens de burgeroorlog van dat land:
'Ik herinner me dat ik onder sluipschuttersvuur landde. Er zou een soort begroetingsceremonie plaatsvinden op het vliegveld, maar in plaats daarvan renden we gewoon met ons hoofd naar beneden om in de voertuigen te stappen om naar onze basis te gaan. Er was geen begroetingsceremonie en ons werd feitelijk verteld dat we naar onze auto's moesten rennen. Nou, dat is wat er gebeurde.”
Clinton zei later dat ze daarna een fout had gemaakt CBS heeft de video vrijgegeven van zij, met dochter Chelsea, hoogwaardigheidsbekleders begroetend, bloemen in ontvangst nemend, en op bezoek bij een klein meisje op het asfalt. Dat Clinton haar dramatische verhaal vertelt over haar Bosnische asfaltervaring, terwijl ze zich had moeten realiseren dat grote persbureaus over visuele gegevens beschikten, is opnieuw een voorbeeld van zeer slecht beoordelingsvermogen.
Dit was ook geen eenmalige vergissing Bill Clinton gaf de schuld omdat ze 60 jaar oud en moe is (wat opnieuw een waarschuwingssignaal zou moeten geven, aangezien ze nu acht jaar ouder is). Ze had versies van het verhaal herhaald sinds december 2007.
Dus wie moet dat dringende telefoontje van 3 uur 's ochtends in het Witte Huis beantwoorden? Moet het iemand zijn die als Amerikaanse senator en als minister van Buitenlandse Zaken een ernstig slecht beoordelingsvermogen heeft gehanteerd, maar ook een aantoonbaar slecht beoordelingsvermogen heeft getoond in de politieke arena? Hillary Clinton, de oorlogskandidaat van de Democratische Partij, heeft zichzelf op haar eigen benen gehesen.
Bart Gruzalski, emeritus hoogleraar Northeastern University Boston, heeft drie boeken, meer dan 50 artikelen en artikelen online gepubliceerd. Voorafgaand aan de Amerikaanse invasies in Afghanistan en Irak reisde hij door het land om de oorlogszuchtige positie van de regering-Bush-43 te bekritiseren en een geweldloze oplossing voor het terrorisme te formuleren op basis van zijn boek over Gandhi.
De telefoon en petard van Anda Ilignorya Rusevelt blijven hoe dan ook “van de haak”!
Consulaat van Benghazi BELLEN... BEL! Ring. ring …
http://viewpointsofasagittarian.com/wp-content/uploads/2014/01/Hillary-Clinton-what-difference-does-it-make.jpg
Ja, er zullen levens verloren gaan om redenen die nooit openbaar zijn gemaakt.
Het probleem met Bill en Hillary Clinton en zoveel jonge mensen die aan hun carrière beginnen of een politieke functie zoeken, is dat ze Faustiaanse koopjes doen; dat wil zeggen: hun ziel verkopen om te bereiken wat zij als ‘succes’ beschouwen.
Ik zie niet dat Bill en Hillary hun ziel hebben verkocht. Ik denk dat ze altijd trouw zijn gebleven aan hun geloof. Ik denk dat Bill echt geloofde dat ‘hervormingen’ van de welvaartsstaat en vrijhandel goede dingen waren. Ik denk dat Hillary echt geloofde dat het het beste was om Irak en Libië binnen te vallen.
Hillary Clinton gaf toe dat haar stem om Irak binnen te vallen een vergissing was, maar moedigde later openlijk de ‘invasie’ van Libië aan.
https://www.youtube.com/watch?v=Fgcd1ghag5Y
Ik denk dat Bill Clinton een nog ergere ramp voor Amerika was dan Reagan, en ik zou niet minder van Hillary verwachten; haar nuchterheid zoals hier gepresenteerd lijkt klein en het is onwaarschijnlijk dat deze haar dodelijke verwonding zal veroorzaken. Ze hoeft alleen maar voorbij Bernie te komen zonder gehesen te worden, en eenmaal voorbij NH zou alles in orde moeten zijn. Het grote publiek waardeert haar standpunt over de invasie van Irak.
Aan de andere kant voedt de “oorlogskater in Irak” anti-establishment kandidaten” door Philip Weiss – http://mondoweiss.net/2016/01/iraq-war-hangover-is-fueling-anti-establishment-candidates-sanders-and-trump