Sommige blanke Amerikanen proberen nog steeds het kwaad van de slavernij te verwerpen, door te doen alsof veel slaven graag hun blanke meesters dienden. Maar de ochtend van 1 januari 1863 liet een andere realiteit zien toen president Lincoln de Emancipatieproclamatie uitvaardigde en de zwarten feest vierden, zoals William Loren Katz zich herinnert.
Door William Loren Katz
Toen de Emancipatieproclamatie op 1 januari 1863 van kracht werd, vochten Afro-Amerikanen al maanden tegen de Confederatie nabij de South Carolina-eilanden. Deze soldaten kwamen met hun families bijeen om dit te vieren. Hun commandant, kolonel Thomas Wentworth Higginson, was een militante abolitionistische minister geweest die samen met zwarte mensen in Boston gevangenissen had bestormd om gevangengenomen gekleurde mensen te bevrijden.
In South Carolina was hij toegewijd aan zijn moedige soldaten. Zijn Dagboek beschrijft hun nieuwjaarsdagceremonie:
'Omstreeks tien uur begonnen de mensen zich te verzamelen over land, en ook over het water, in stoomboten die daartoe door generaal Saxton waren gestuurd; en vanaf dat moment waren alle toegangswegen druk. De menigte bestond voornamelijk uit gekleurde vrouwen, met vrolijke zakdoeken op hun hoofd. . . . ‘Er waren ook veel blanke bezoekers, dames te paard en in rijtuigen, opzichters en leraren, officieren en cavaleristen. Onze compagnieën werden naar de buurt van het perron gemarcheerd en mochten zitten of staan, zoals bij de zondagsdiensten; het podium werd bezet door dames en hoogwaardigheidsbekleders, en . . . de gekleurde mensen vulden alle lege openingen in het prachtige bos eromheen, en daarachter bevond zich een cordon van bereden bezoekers. . .
'Toen werd de proclamatie van de president voorgelezen door Dr. WH Brisbane, iets dat buitengewoon toepasselijk was: een Zuid-Caroliniër die de Zuid-Caroliniërs toesprak. . . . Vervolgens werden de kleuren aan ons gepresenteerd door ds. Mr. French, een kapelaan die ze van de donoren in New York had meegebracht. “Dit alles was volgens het programma. Toen volgde een incident dat zo eenvoudig, zo ontroerend, zo volkomen onverwacht en opzienbarend was, dat ik het nauwelijks kan geloven als ik het me herinner, hoewel het de grondtoon van de hele dag vormde. Op hetzelfde moment dat de spreker was opgehouden, en net toen ik de vlag pakte en zwaaide, die nu voor het eerst iets betekende voor deze arme mensen, klonk er plotseling, vlak naast het podium, een krachtige mannenstem (maar eerder gebarsten en bejaarde ), waarin twee vrouwenstemmen onmiddellijk samenvloeiden, zingend, alsof het door een impuls was die evenmin onderdrukt kon worden als de ochtendtoon van de zangmus.
'Mijn land, het is van jou, het zoete land van de vrijheid, van jou zing ik!'
'Mensen keken naar elkaar, en vervolgens naar ons op het perron, om te zien waar deze onderbreking vandaan kwam, die niet in de rekeningen stond. Stevig en onstuitbaar zongen de trillende stemmen voort, vers na vers; anderen van de gekleurde mensen deden mee; Een paar blanken op het perron begonnen te praten, maar ik gebaarde dat ze stil moesten zijn. Ik heb nog nooit zoiets elektrisch gezien; het maakte alle andere woorden goedkoop; het leek de verstikte stem van een race die eindelijk loskwam.
“Niets is wonderbaarlijker onbewust; de kunst had niet kunnen dromen van een eerbetoon aan de jubileumdag dat zo aangrijpend zou moeten zijn; de geschiedenis zal het niet geloven; en toen ik erover begon te spreken, nadat het was afgelopen, waren de tranen overal.
Zoals geciteerd in verschillende van mijn boeken: van Thomas Wentworth Higginson, Legerleven in een zwart regiment (Boston, 1882) 40-41.
William Loren Katz is de auteur van Zwarte Indianen: een verborgen geschiedenis en 40 andere boeken over de Amerikaanse geschiedenis. Zijn website is williamlkatz.com
Ondertussen, terwijl al dat zingen en vieren plaatsvond in South Carolina, in Delaware en in Maryland, was het niets anders dan sombere stilte. Er werden toch geen slaven vrijgelaten, nergens in Maryland en Delaware, omdat ze allebei slavenstaten van de Unie waren...
De emancipatieproclamatie van Abraham Lincoln was alleen van toepassing in de afgescheiden staten, de Confederatie, waar, totdat de VN de oorlog won (behalve achter de linies van de Unie waar en wanneer ze niet werden teruggedrongen) het gezag van Abraham Lincoln als president van de staten van de Unie zich niet uitstrekte.
Zwarte slaven in de slavenstaat van de Unie moesten wachten op het 13e amendement om hen te bevrijden. Bruine slaven in het nieuwe (sinds 1847) Amerikaanse Zuidwesten, bekend als ‘peons’, moesten tot 1912 wachten op een beslissing van het Amerikaanse Hooggerechtshof waarin het 13e Amendement werd bevestigd dat op hen van toepassing was. En omdat de Roe v. Wade-beslissing is opgesteld om de erkenning van het 13e Amendement dat op hen van toepassing is te vermijden, 'genieten' vrouwen nog steeds de slavenstatus in de Verenigde Staten. Daarom kunnen er juridische discussies bestaan over de vraag hoeveel van hun slaven eigenaren hebben controle over hun reproductieve mogelijkheden.
Een gelukkig nieuwjaar met dezelfde oude dubbelhartigheden.
“Anderen van de gekleurde mensen deden mee; Een paar blanken op het perron begonnen te praten, maar ik gebaarde dat ze stil moesten zijn.’ Toen wilden ze niet integreren, en dat willen ze nog steeds niet.
PS Joe, had je het geluk om met Ludwig v Beethoven te chatten?
Ludwig van Beethoven:
“De trillingen in de lucht zijn de adem van God die tot de ziel van de mens spreekt.
Muziek is de taal van God.
Wij muzikanten zijn zo dicht bij God als de mens maar kan zijn. We horen zijn stem, we lezen zijn lippen, we brengen kinderen van God ter wereld, die zijn lof zingen. Dat zijn muzikanten.”
Ik las Higginson en Joe met verschillende mogelijkheden. Higginson heeft de blanken misschien verzocht te zwijgen, omdat het voor de zwarten een speciaal moment was dat ze eindelijk voor zichzelf konden hebben. Joe kan natuurlijk voor zichzelf spreken, maar ik vermoed dat hij dit citaat heeft gehoord van iemand die Beethoven niet citeerde. Maar ik dank PJ wel voor de originele bron.
“De trillingen in de lucht zijn de adem van God die tot de ziel van de mens spreekt.
Muziek is de taal van God.
Wij muzikanten zijn zo dicht bij God als de mens maar kan zijn. We horen zijn stem, we lezen zijn lippen, we brengen kinderen van God ter wereld, die zijn lof zingen. Dat is wat muzikanten zijn.â€
https://www.youtube.com/watch?v=i29LA1fy5r4
Ergens lang geleden, toen ik een jonge muzikant was, vertelde iemand mij eens dat muziek de eerste taal van God was, en ik geloofde hen.