Uitdagende Amerikaanse overzeese militaire bases

Hoewel de Amerikaanse regering ontkent dat zij een imperium bestuurt, onderhoudt zij een uitgebreid mondiaal netwerk van militaire bases die ongekend zijn in de wereldgeschiedenis, waaronder enkele waar de bevolking krachtig protesteert tegen de aanwezigheid, zoals de gepensioneerde kolonel Ann Wright opmerkte in een toespraak op 15 december in Okinawa.

Door Ann Wright

Ik ben vereerd om op dit symposium in Okinawa te spreken over de noodzaak om militaire bases van de Verenigde Staten over de hele wereld af te schaffen, en vooral hier in Okinawa, waar u na de Tweede Wereldoorlog al meer dan zeventig jaar aan deze bases onderworpen bent.

Laat ik vanaf het begin zeggen dat ik mijn excuses aanbied voor de voortdurende aanwezigheid van een groot aantal Amerikaanse bases op Okinawa en het trauma dat zij hebben veroorzaakt voor de bevolking van Okinawa.

Ik heb bijna veertig jaar bij de Amerikaanse overheid gewerkt. Ik heb 40 jaar in het Amerikaanse leger/legerreservaten gediend en ben met pensioen gegaan als kolonel. Ik ben ook zestien jaar lang een Amerikaanse diplomaat geweest en heb gediend in Amerikaanse ambassades in Nicaragua, Grenada, Somalië, Oezbekistan, Kirgizië, Sierra Leone, Micronesië, Afghanistan en Mongolië.

In maart 2003 was ik echter een van de drie Amerikaanse overheidsfunctionarissen die ontslag namen uit protest tegen de oorlog van president Bush tegen Irak. Sindsdien heb ik, net als iedereen van onze Veterans for Peace-delegatie, publiekelijk het beleid van de regeringen van Bush en Obama ter discussie gesteld over een verscheidenheid aan internationale en binnenlandse kwesties, waaronder buitengewone uitleveringen, onwettige opsluiting, marteling, drones van moordenaars, politiegeweld, massale opsluitingen en Amerikaanse militaire bases over de hele wereld, inclusief natuurlijk de Amerikaanse militaire bases hier op Okinawa

Ik was voor het laatst hier op Okinawa in 2007 met een delegatie van de Japanse afdeling van CODEPINK: Women for Peace, een delegatie die eerst naar Guam ging om getuige te zijn van de Amerikaanse militaire opbouw op dat eiland en vervolgens hier naar Okinawa om zich bij de burger aan te sluiten. protesteren tegen het Amerikaanse voorstel om de landingsbaan van de Amerikaanse marinebasis in de Zuid-Chinese Zee te bouwen.

Vandaag wil ik spreken over de noodzaak om buitenlandse militaire bases over de hele wereld af te schaffen.

Ik ben twee weken geleden teruggekomen van een internationale conferentie genaamd “Afschaffing van buitenlandse militaire bases” in Guantanamo, Cuba. Zoals u wellicht weet is de oudste buitenlandse militaire basis ter wereld de Amerikaanse marinebasis in Guantanamo, Cuba. De VS hebben 112 jaar lang de controle over deze militaire basis behouden en claimen de rechten op het land voor “eeuwigdurend” via een pachtovereenkomst die is verkregen van een Amerikaanse marionettenregering. De VS sturen voor deze huur een cheque van 4,085 dollar per jaar, cheques die de Cubaanse regering nooit heeft geïnd.

Amerikaanse militaire bases op ander grondgebied dan de Verenigde Staten bieden de VS de dekmantel om illegale en criminele acties uit te voeren op die bases die de Amerikaanse wet schenden, met als excuus dat de Amerikaanse wet niet van toepassing is.

De smerige geschiedenis van de afgelopen veertien jaar waarin de Verenigde Staten 14 personen uit 779 landen gevangen hebben gezet op een Amerikaanse militaire basis in Cuba als onderdeel van de ‘mondiale oorlog tegen het terrorisme’ weerspiegelt de mentaliteit van degenen die de mondiale interventie van de Verenigde Staten besturen voor politieke doeleinden. of economische redenen, invasie, bezetting van andere landen en het tientallen jaren achterlaten van militaire bases in die landen.

De beruchte Amerikaanse gevangenis op de Amerikaanse marinebasis heeft sinds januari 2002 gedetineerden gevangengezet. Na bijna 14 jaar gevangenschap in de gevangenis van Guantanamo zijn er nog 107 gevangenen over, waarvan 47 jaren geleden werden vrijgelaten en nog steeds worden vastgehouden, en dat is onbegrijpelijk, in de Verenigde Staten. beweert dat nog eens 46 mensen voor onbepaalde tijd gevangen zullen worden gezet, zonder aanklacht of proces. Slechts 8 zijn veroordeeld voor welk misdrijf dan ook.

(Vanwege het geheim van de Amerikaanse regering zijn precieze cijfers en details met betrekking tot Guantanamo-gevangenen moeilijk vast te stellen. Donderdag zei het Witte Huis dat 48 van de resterende 107 gevangenen ‘veilig kunnen worden overgebracht’, maar weigerde commentaar te geven op berichten dat de overdracht van 17 kan aanstaande zijn.)

Ik kan u verzekeren dat wij in de Verenigde Staten onze strijd voortzetten en een proces eisen voor alle gevangenen, de sluiting van de gevangenis in Guantanamo en de teruggave van het land aan de bevolking van Cuba. De Amerikaanse militaire basis is niet van strategisch belang voor de Verenigde Staten, maar wordt in plaats daarvan gebruikt als symbool van het Amerikaanse imperialisme voor de revolutie van Cuba en de Amerikaanse pogingen van de afgelopen zestig jaar om de revolutie omver te werpen.

In de afgelopen 100 jaar hebben Cuba, Nicaragua, El Salvador, Guatemala, Honduras, Grenada, Haïti, Duitsland, Italië, Spanje, Nederland, Japan, Korea, de Filippijnen, Afghanistan, Irak, Iran, Pakistan, Bahrein, Koeweit, Qatar Saoedi-Arabië, Libië, Somalië, Djibouti en Diego Garcia hebben de aanwezigheid van Amerikaanse militairen in hun landen gehad.

Tegenwoordig beschikt het Amerikaanse imperium over meer dan 800 Amerikaanse militaire installaties over de hele wereld. In zijn uitstekende, onlangs verschenen boek Basisnatie: hoe Amerikaanse militaire bases in het buitenland Amerika en de wereld schade toebrengen David Vine documenteert dat zelfs nadat honderden bases in Irak en Afghanistan zijn gesloten, de VS nog steeds bases heeft die in omvang variëren van mega ‘Little Americas’ tot kleine radarfaciliteiten in meer dan 80 landen.

De Verenigde Staten bezitten 95 procent van de buitenlandse bases in de wereld. Hoewel weinig Amerikanen het zich realiseren, maar zeker mensen buiten de VS, hebben de Verenigde Staten waarschijnlijk meer bases in vreemde landen dan enig ander volk, natie of imperium in de geschiedenis. Momenteel hebben de Verenigde Staten ongeveer de helft zoveel bases als in 1989, maar het aantal landen met Amerikaanse bases is ruwweg verdubbeld van 40 naar 80.

Toen de Koude Oorlog tijdelijk eindigde met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991, waren er alleen al in Europa 300,000 Amerikaanse militairen en wereldwijd ongeveer 1,600 Amerikaanse bases. In de jaren negentig sloot het Amerikaanse leger ongeveer 1990 procent van zijn overzeese bases, maar toch bleef de algehele basisinfrastructuur relatief intact. Ondanks extra basissluitingen in Europa en in mindere mate in Oost-Azië in de afgelopen tien jaar en ondanks de afwezigheid van een tegenstander van een supermacht, zijn nog steeds bijna 60 militairen ingezet op installaties over de hele wereld.

Andere landen hebben in totaal ongeveer 30 buitenlandse bases. Groot-Brittannië heeft zeven bases en Frankrijk vijf bases in hun voormalige koloniën. Rusland heeft acht militaire bases in de voormalige Sovjetrepublieken en één in Syrië.

Jullie hier in Okinawa weten al dat de Japanse “Zelfverdedigingstroepen” voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog een buitenlandse basis hebben – in Djibouti in de Hoorn van Afrika, net als de VS en Frankrijk. Zuid-Korea heeft een militaire basis in de VAE; India heeft een basis op de Andaman-eilanden; Chili heeft een basis op Antarctica; Turkije en Israël hebben naar verluidt toegang tot luchtbases in Azerbeidzjan.

Er zijn ook berichten dat China mogelijk zijn eerste basis in het buitenland zoekt, ook in Djibouti, terwijl het bases bouwt op kunstmatige eilanden in betwiste atollen in de Zuid-Chinese Zee, logischerwijs als reactie op de 'draai' van de regering-Obama naar Azië.

Volgens gegevens van het Amerikaanse Ministerie van Defensie zijn er 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog en 62 jaar na de Koreaanse Oorlog nog steeds 174 Amerikaanse “basislocaties” in Duitsland, 113 in Japan en 83 in Zuid-Korea. De VS hebben honderden kleinere militaire installaties in meer dan 80 landen, waaronder Aruba en Australië, Bahrein en Bulgarije, Colombia, Kenia en Qatar, en vele andere plaatsen.

De Verenigde Staten hebben in elk land aan de Perzische Golf een permanente basisinfrastructuur gebouwd, behalve in Iran. De Amerikaanse regering krijgt overeenkomsten met ondemocratische en vaak despotische staten als Saoedi-Arabië, Qatar en Bahrein om bases te bouwen en zwijgt in ruil daarvoor over hun mensenrechtenschendingen.

Amerikaanse militaire bases in Irak, Afghanistan en Saoedi-Arabië hebben in grote mate bijgedragen aan de toename van de radicalisering van jongeren in die landen. Osama Bin Laden noemde de Amerikaanse bases in de buurt van islamitische heilige plaatsen in Saoedi-Arabië als reden dat Al-Qaida de Amerikaanse ambassades in Oost-Afrika, de Kobar-torens in Saoedi-Arabië, het oorlogsschip USS Cole in Jemen en de Twin Towers in New York City aanviel.

De kleinere bases staan ​​bekend als ‘waterlelies’ (of formeler als ‘coöperatieve veiligheidslocaties’) die nu in Afrika en Oost-Europa voorkomen en die een basis kunnen bieden voor drones, surveillancevliegtuigen of vooraf gepositioneerde wapens en voorraden.

Amerikaanse militaire havens en vliegvelden, reparatiecomplexen, oefengebieden, kernwapeninstallaties, rakettestlocaties, arsenalen, pakhuizen, kazernes, militaire scholen, luister- en communicatieposten en dronebases, militaire ziekenhuizen en gevangenissen, rehabilitatiefaciliteiten, paramilitaire bases van de CIA, en inlichtingenfaciliteiten (waaronder voormalige ‘black site’-gevangenissen van de CIA) zijn belangrijke onderdelen van de aanwezigheid van de Amerikaanse regering in andere landen.

Er zijn Amerikaanse militairen in ongeveer 160 landen, waaronder mariniers die jaarlijks de Amerikaanse ambassades bewaken en trainers en adviseurs in veel landen inzetten, waaronder 10,000 Amerikaanse trainers die zich nog in Afghanistan bevinden en 3,500 in Irak.

Bovendien zijn de Verenigde Staten in staat een grote mobiele aanwezigheid naar elk land met een kustlijn te verplaatsen. De elf vliegdekschepen van de Amerikaanse marine vormen een drijvende militaire basis met 11 man personeel, tientallen vliegtuigen, helikopters en landingsvaartuigen.

Zoals u zo goed weet, omvatte de “Pacific-spil” van president Obama onder meer het overtuigen van de Zuid-Koreaanse regering, die al 83 Amerikaanse militaire bases heeft, om een ​​marinebasis te bouwen in de ongerepte wateren bij het eiland Jeju, Zuid-Korea, als thuishaven voor torpedobootjagers die de VS vervoeren. Aegis-raketsysteem, ondanks enorme voortdurende protesten van burgers.

Jouw strijd hier in Okinawa, waar 7 procent van de 113 Amerikaanse militaire bases in Japan staat, om de Amerikaanse aanleg van een landingsbaan bij Henoko in koraalkoppen in de wateren bij Okinawa te stoppen, is een epische burgerstrijd waarin onze Veterans for Peace-organisatie zich aansluit.

De kosten voor de Amerikaanse belastingbetaler voor installaties en militair personeel in het buitenland bedroegen in 2014 minstens 85 miljard dollar, wat meer is dan het discretionaire budget van elke overheidsinstantie behalve het ministerie van Defensie zelf. Als we de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Afghanistan en Irak erbij optellen, besteden de VS ruim 156 miljard dollar aan overzeese programma's.

U weet heel goed dat u, de belastingbetaler, hier in Japan betaalt voor het merendeel van de Amerikaanse strijdkrachten die in Japan gestationeerd zijn. Zoals u zo goed weet na zeventig jaar Amerikaanse militaire bases, brengen deze bases wapens voor moord en vernietiging in een gemeenschap, en de mentaliteit om ze te gebruiken. Met die mentaliteit gaat het aantal gevallen van huiselijk geweld gepaard, waarbij maar al te veel gezinnen een mentaliteit van geweld thuis ondergaan, die van het slagveld is teruggebracht.

Dat geweld is terug te zien in het aantal slachtoffers van seksueel geweld, zowel in de gemeenschap als op de militaire basis. Op Okinawa heeft de verkrachting van meisjes en vrouwen uit Okinawa tienduizenden burgers ertoe aangezet om te protesteren tegen de Amerikaanse militaire aanwezigheid. Tijdens hun tijd in het leger wordt maar liefst 30 procent van de vrouwen in het Amerikaanse leger seksueel misbruikt door collega-militairen. Bovendien is de prostitutie rond Amerikaanse militaire bases wijdverbreid.

Naast geweld tegen mensen dragen militaire bases sterk bij aan geweld tegen onze planeet. Militaire wapens en voertuigen zijn de gevaarlijkste systemen ter wereld voor het milieu, met hun giftige lekken, ongelukken, het opzettelijk dumpen van gevaarlijke materialen en de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen.

Onze Veterans for Peace-delegatie waardeert de mogelijkheid om hier bij u in Okinawa te zijn. We zijn geïnspireerd door de burgeractivisten die dagelijks naar kamp Schwab, Futenma en Takae gaan om de regeringen van Japan en de Verenigde Staten uit te dagen.

We zijn diep bezorgd over de Amerikaanse militaire bases hier in Okinawa en we beloven onze voortdurende inspanningen om de Amerikaanse aanleg van de landingsbaan bij Henoko naar de Zuid-Chinese Zee te stoppen en Amerikaanse militaire bases over de hele wereld af te schaffen.

Ann Wright diende 29 jaar in het Amerikaanse leger/legerreservaten en ging met pensioen als kolonel. Ze was zestien jaar lang een Amerikaanse diplomaat en nam in 16 ontslag uit oppositie tegen de oorlog tegen Irak. Zij is co-auteur van Dissent: Voices of Conscience.