Politie Chicago keurt Israëlische tactieken goed

Exclusief: De moord door de politie in Chicago op de 17-jarige Laquan McDonald kan, net als andere recente politiemoorden op zwarten, gedeeltelijk lijken op de acties van een bezettingsleger, omdat Chicago en andere Amerikaanse steden hebben geleerd van de Israëlische bezetting van Palestina, schrijft de gepensioneerde JAG. Majoor Todd E. Pierce.

Door Todd E. Pierce

Na meer dan een jaar van tegenwerking en wat sommigen het belemmeren van de rechtsgang zouden kunnen noemen, bood burgemeester Rahm Emanuel van Chicago zijn excuses aan voor de gruwelijke executie van Laquan McDonald door Chicago-politieagent Jason van Dyke. Laquan McDonald was de zwarte 17-jarige die op 16 oktober 20 zestien keer werd neergeschoten door de politieagent. video- waaruit blijkt dat de schietpartij pas werd vrijgegeven door functionarissen uit Chicago toen ze eind november 2015 daartoe door een rechter werden bevolen.

Maar verontschuldiging of niet, de onderliggende inhoudelijke kwestie is dat de standrechtelijke executie van McDonald het soort wreedheid was dat je zou verwachten in wat de VS ooit ‘politiestaten’ noemden. Je kunt je zelfs voorstellen dat een executie van een doodseskader in El Salvador in de jaren tachtig op video erg lijkt op de moord op McDonald's.

‘Politiestaat’ is een term die sinds 9 september in onbruik is geraakt door de adoptie van zoveel soortgelijke praktijken door de zogenaamde ‘democratieën’ in hun binnenlands beleid. De term werd over het algemeen toegepast op fascistische of communistische regeringen en beschreef een land waar de politie en het leger de staat van beleg uitoefenden over burgers of militaire bezettingsmachten die militair geweld gebruiken om de burgerbevolking onder controle te houden.

Soms werden deze willekeurige bevoegdheden afgedwongen door standrechtelijke executies, afhankelijk van met hoeveel de autoriteiten weg konden komen met hun ‘extreme maatregelen’. Dit was de praktijk in landen als nazi-Duitsland; Pinochet's Chili; El Salvador en Guatemala tijdens de Koude Oorlog; in mindere mate de apartheid in Zuid-Afrika; en militair bezette gebieden zoals Tibet, het door Israël bezette Palestina en Oost-Europa onder de Sovjet-Unie.

Maar Chicago valt niet onder de staat van beleg of militaire bezetting, toch? Het is toch ook geen apartheidsstaat, waarbij de apartheid wordt afgedwongen door binnenlandse staat van beleg en militair geweld? Voor een normale burgergeoriënteerde geest zou je denken dat het land niet onder militaire bezetting of staat van beleg valt.

Op zoek naar Israëlische training

Maar onder burgemeester Emanuel, een voormalige vrijwilliger van de Israëlische Defensiemacht (IDF), en Garry McCarthy, de nu voormalige hoofdinspecteur van de politie van Chicago (Emanuel ontsloeg hem op 1 december), lijkt het erop dat delen van Chicago werden behandeld alsof ze bezet gebied waren. politie- of paramilitair bewind.

Dat wil zeggen, onder de willekeurige staat van beleg, net als het repressieve regime van de staat van beleg van de IDF in het bezette gebied van Palestina. De staat van beleg of de bezettingswet is willekeurig omdat het geen wet is, maar de manifestatie is van de ‘wil’ van de bezettende militaire commandant.

Hoe kon dit binnen de burgerregering van Chicago? Gedeeltelijk omdat hoofdinspecteur McCarthy en de stad Chicago training zochten en kregen van de Israëlische bezettingsmacht in het politieoptreden tegen terrorisme, dat wil zeggen het ‘pacificeren’ van een bevolking door agressieve inlichtingenverzameling en de toepassing van militair geweld. Counter-insurgency is de term die wordt gebruikt wanneer deze doctrine door strijdkrachten wordt toegepast.

Deze samenwerking tussen Israëlische en Amerikaanse politiediensten, waaronder Chicago, voortgekomen na de aanslagen van 11 september 2001 op New York en Washington. Sindsdien, met één tellinghebben minstens 300 hooggeplaatste sheriffs en politiemensen uit zowel grote als kleine steden een training in terrorismebestrijding gevolgd in Israël. In januari 2003 vlogen bijvoorbeeld 33 hoge Amerikaanse wetshandhavers uit Chicago en andere grote Amerikaanse steden naar Israël voor sessies over ‘Wetshandhaving in het tijdperk van mondiale terreur’.

In 2009, het Israëlische Midwesten Consulaat-Generaal medesponsor van “een intensief seminar” in Israël voor hoge politieambtenaren in Chicago ‘over op inlichtingen gebaseerde politietechnieken’.

Hoofdinspecteur McCarthy van de politie van Chicago was een belangrijke deelnemer aan deze Israëlische training. Het Israel Trade & Economic Office van de Amerikaanse Midwest-regio uitgenodigd politiefunctionarissen om “zich aan te sluiten bij politiecommissaris Garry McCarthy en de Midwest-delegatie van Chicago bij de Israel Homeland Security International Conference 2012, en deel uit te maken van een internationale bijeenkomst van openbare veiligheidsfunctionarissen en particuliere technologiebedrijven.”

In 2012 mochten deze ‘veiligheidsfunctionarissen’ ‘demonstraties meemaken van baanbrekende technologieën uit Israël’ en ‘een rondleiding krijgen door de veiligheidsinfrastructuur in de Oude Stad van Jeruzalem’, een stad onder Israëlische militaire bezetting. Het werd niet duidelijk gemaakt of de “demonstraties van baanbrekende technologieën uit Israël” zich zouden uitstrekken tot levende onderdanen in bezet Jeruzalem.

In november 2014 leidde McCarthy uit Chicago “een delegatie van hoge wetshandhavingsfunctionarissen naar Israël” als onderdeel van een trainingsmissie “om rechtstreeks met hun Israëlische tegenhangers in gesprek te gaan om de beste praktijken, unieke strategieën en nieuwe technologieën op een reeks rechtshandhavingsgebieden te bespreken. ”, aldus hetzelfde Israëlische handelskantoor.

“Het bezoek was ook bedoeld om een ​​basis te leggen voor een betere samenwerking tussen de politie van Chicago en de staat Israël.” Tot de delegatie behoorden onder meer de uitvoerend directeur van het Homeland Security and Emergency Management Office in Cook County, de stafchef van de politie van Chicago, evenals politiefunctionarissen uit andere grote Amerikaanse steden. [Het reisschema van de delegatie wordt nader toegelicht hier.]

Met andere woorden: gedurende meer dan een decennium hebben hoge politieambtenaren in Chicago de gemilitariseerde politiepraktijken van Israël bestudeerd om te zien hoe het best een repressieve militaire controle kon worden gehandhaafd over een bezette bevolking die onder permanente, strikte krijgswetten of bezettingswetten leeft.

Een beroepsmentaliteit

Waarom dit van belang is, is dat Israël geen binnenlands civiel politiemodel heeft, maar in plaats daarvan een counter-insurgency-politiemodel toepast, bedoeld voor een bevolking onder militaire bezetting, of anderszins als vijandig beschouwd onder de staat van beleg.

Dit politiemodel wordt door de Israëlische regering verkocht aan goedgelovige of autoritair georiënteerde Amerikaanse politieambtenaren als een legitiem binnenlands politiemodel, terwijl het in feite een militair model is van het soort dat wordt gebruikt door militaristische, autoritaire regimes, gewoonlijk aangeduid als ‘fascistisch’. .”

Wat veel mensen niet begrijpen over Israël en de IDF is dat sinds 1967, nu al een halve eeuw, de Palestijnse burgers die “in [Israëlische] handen vielen” toen de IDF Palestijns gebied veroverde, in strikte en wrede militaire gevangenschap worden gehouden. van het soort dat de VS veroordeelden toen de voormalige Sovjet-Unie hetzelfde deed met haar gevangen volkeren.

Dit patroon zet zich voort, ook al is de Israëlische bezetting herhaaldelijk illegaal verklaard volgens het internationaal recht. De politie van Chicago die wordt opgeleid door de Israëlische veiligheidspolitie en de bezettingsmacht is analoog aan, en verdient dezelfde veroordeling als, een Amerikaanse stad die haar functionarissen stuurt om ‘politie’-training te volgen van de Sovjet-veiligheidspolitie die de militaire bezetting van Oost-Europa in de jaren vijftig en zestig handhaafde. . Of vandaag naar Noord-Korea.

Maar in dit geval is er ook sprake van samenzwering met de Israëlische bezettingsautoriteiten bij een illegale bezetting. Deze Amerikaanse politieambtenaren worden in een lastige positie gebracht van het helpen en aanmoedigen van illegaliteit.

Natuurlijk is er sprake van één moord door een politieagent uit Chicago, hoewel vergelijkbaar met sommige van de moorden door de IDF op burgers op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever, en ver onder de omvang van het doden van het periodieke “gras maaien” dat Israël onderneemt in Gaza elke paar jaar betekent niet dat in Chicago illegale militaire bezettingstactieken worden toegepast. Of toch?

Geheime ondervragingen

In isolatie, nee. Maar hoewel de politie van Chicago altijd de reputatie heeft gehad eenvoudigweg een rivaliserende bende te zijn voor de vele andere bendes in de geschiedenis van Chicago, is deze onder het regime van Rahm Emanuel gaan lijken op een militaire bezettingsmacht, tot aan een ‘geheime ondervragingsfaciliteit’ toe. gerapporteerd door de Britse krant The Guardian in augustus 2015: “Minstens 3,500 Amerikanen zijn vastgehouden in een politiemagazijn in Chicago dat door sommige arrestanten wordt beschreven als een geheime ondervragingsfaciliteit, zo blijkt uit nieuw ontdekte documenten.”

De politie van Chicago beweerde dat het pakhuis geen geheime faciliteit was “maar eerder een undercover politiebasis die in het volle zicht opereerde.” Maar, zoals de Guardian berichtte, werden mensen geboeid en urenlang of zelfs dagenlang vastgehouden zonder toegang tot advocaten, wat in strijd is met de Amerikaanse grondwet, maar wel met het soort detentie dat is toegestaan ​​voor Palestijnen onder IDF-bezetting.

Een burgerrechtenactivist uit Chicago zei dat hij werd ontvoerd door gemaskerde agenten, geketend en vastgehouden op valse beschuldigingen, “zonder voedsel, geen water, geen toegang tot de buitenwereld” in opdracht van “geheime operaties”. Met andere woorden, hij verdween gewoon.

Een andere voormalige ‘gedetineerde’, Charles Jones, kreeg in de verhoorkamer te horen dat hij mocht worden gebeld zodra hij was geboekt en verwerkt. Maar hij zei dat zijn verzoeken om juridisch advies herhaaldelijk werden afgewezen tijdens de zes tot acht uur dat hij op Homan Square werd vastgehouden.

'De enige reden dat je naar Homan en Fillmore wordt gebracht, is om informatie te verzamelen,' zei Jones, verwijzend naar de zijstraten van de faciliteit.

'De politie heeft waarschijnlijk het gevoel dat ze deze geheime operaties nodig hebben, omdat dat de enige manier is om de informatie te krijgen die ze nodig hebben, in plaats van het goede werk en het harde werk te doen. . . . Het is gemakkelijk om iemand zomaar te pakken, hem ergens heen te gooien, zonder eten, zonder water, zonder toegang tot de buitenwereld, en hem te intimideren en te bedreigen,' zei hij.

Dat is vergelijkbaar met door inlichtingen aangestuurde technieken die worden gebruikt bij de bestrijding van opstanden. Verschillende ex-gevangenen van Homan Square vertelden de Guardian dat hun detenties “niet in verhouding stonden tot hun vermeende misdaden, maar alleen bedoeld waren om hen onder druk te zetten om informanten te worden.” Dit is in feite precies hetzelfde als wat de Amerikaanse strijdkrachten in bezet Irak en de Israëlische strijdkrachten in bezet Palestina hebben gedaan. Dat is inderdaad wat bezettingslegers doen.

Volgens The Guardian suggereren de onthullingen, hoewel de politiegegevens onvolledig zijn, “een intensivering van het gebruik van Homan Square onder Emanuel. Ongeveer 70% van de aanhoudingen op Homan Square, waarvan de politie van Chicago tot nu toe erkent, hebben plaatsgevonden onder de huidige burgemeester.”

Ten tijde van het artikel in The Guardian woonde de toenmalige politiecommissaris McCarthy een bijeenkomst over geweld en politiewerk in Washington bij en was niet beschikbaar voor commentaar.

Na de eerste uiteenzetting van The Guardian over Homan Square in februari 2015 werden er protesten gehouden en riepen lokale politici op tot onderzoek. Maar Rahm Emanuel behoorde niet tot de bezorgde functionarissen, ook al stelde hij zich gedeeltelijk kandidaat voor herverkiezing op basis van een platform voor politiehervorming. In plaats daarvan nam Emanuel de leiding over de onorthodoxe operatie over en ‘verdedigde hij zijn politie’, waarbij hij beweerde ‘we volgen alle regels’ op Homan Square en noemde de berichtgeving ‘niet waar’.

Israëlische vergelijkingen

Voor burgemeester Emanuel en voormalig hoofdinspecteur McCarthy leek het erop dat welvarende delen van de noordkant van Chicago voor de zuid- en westkant van Chicago zijn wat Tel Aviv is voor Jeruzalem en Ramallah in het bezette Palestina.

Emanuel en McCarthy leken de Israëlische militaire bezettingsideologie te hebben geïmporteerd dat net zoals Palestina ‘onder de zware hiel van de Israëlische militaire bezetting’ moet worden gehouden, zo ook de armere gebieden van Chicago onder de zware hiel van de politie van Chicago moeten worden gehouden, die optreedt als een paramilitair leger. bezettingsmacht.

Dat Emanuel de verantwoordelijkheid draagt ​​voor alles wat er heeft plaatsgevonden met betrekking tot de executie van McDonald blijkt uit zijn rol in het irrelevant maken van de Independent Police Review Authority (IPRA), de civiele instantie die beschuldigingen van buitensporig geweld door de politie onderzoekt.

De Chicago Tribune publiceerde een onderzoek waaruit bleek dat van de 409 schietpartijen door de politie sinds de oprichting van IPRA in september 2007, slechts twee beschuldigingen tegen politieagenten geloofwaardig werden geacht. (Emanuel is burgemeester sinds 16 mei 2011.)

Deze week, bij de aankondiging dat voormalig federaal aanklager Sharon Fairley de leiding over de IPRA zou overnemen na het aftreden van haar voorganger, gingen noch Emanuel noch Fairley in op de vraag hoe IPRA “zijn treurige staat van dienst op het gebied van onderzoek naar schietpartijen” zou verbeteren, zoals de Chicago Tribune beschreef het.

In plaats daarvan verklaarde Fairley: “de missie van IPRA zal hetzelfde blijven: grondig, eerlijk en tijdig onderzoek naar wangedrag van politieagenten.” Absurd genoeg lijkt dit een verklaring te zijn waarin wordt beweerd dat er niets zou veranderen, waardoor de politie kan blijven opereren met het gevoel dat ze er recht op heeft, terwijl ze een bevolking die ze geacht wordt te beschermen, met voeten treedt.

Volgens de Chicago Tribune stopten politieambtenaren uit Chicago onder leiding van Emanuel met deelname aan bijeenkomsten met de IPRA om schietpartijen op officieren te bespreken, "een verandering die tot stand kwam met medeweten van het kantoor van de burgemeester." Zal dat hetzelfde blijven?

De Amerikaanse procureur-generaal Loretta Lynch werd gevraagd of het federale onderzoek zich zou uitstrekken tot de kantoren van de burgemeester en de openbare aanklager. Ondanks de vermeende rol van Emanuel bij het stopzetten van de deelname van de politie aan de IPRA, zei Lynch dat het onderzoek zich zou concentreren op de praktijken van de politie.

Dat is niet zo opmerkelijk als je bedenkt dat het Amerikaanse ministerie van Justitie en president Barack Obama verklaarden dat ze geen actie zouden ondernemen in de kwestie van de 'oorlog tegen terreur'-foltering door Amerikaanse overheidsfunctionarissen waarbij de CIA en het leger betrokken waren. Als voormalige stafchef van president Obama lijkt Emanuel onder een soortgelijk beschermend schild van straffeloosheid te vallen.

Wat opmerkelijk is, is dat de Illinois Legislative Black Caucus “Lynch opriep om haar onderzoek uit te breiden naar IPRA en het openbaar ministerie, maar het kantoor van de burgemeester buiten beschouwing liet.” Dat is opmerkelijk omdat burgemeester Emanuel de persoon lijkt te zijn die de politieagenten van Chicago straffeloosheid voor burgerrechtenschendingen gaf, in die mate dat zij zich juridisch immuun voelden bij het standrechtelijk executeren van Laquan McDonald.

Een familiegeschiedenis

Als burgemeester Rahm Emanuel een fascistische gevoeligheid naar Chicago en de politie lijkt te hebben gebracht, kan worden gezegd dat het deel uitmaakt van een familietraditie. Dat meldt de Israëlische krant HaaretzEmanuel “is de zoon van een in Jeruzalem geboren kinderarts die lid was van de Irgun (Etzel of IZL), een militante zionistische groepering die tussen 1931 en 1948 in Palestina opereerde.”

Bovendien is zijn zoon, volgens de vader van Emanuel, Benjamin, 'de naamgenoot van Rahamim, een Lehi-strijder die werd gedood' en was hij duidelijk een goede vriend of werd hij als martelaar gezien. Zowel Lehi als de Irgun waren terroristische organisaties, niet alleen in de ogen van de Britten en de Arabieren in het pre-Israëlische Palestina, maar ook in de ogen van hun medejoden, die ze ook aanvielen.

Bovendien beschouwden de clandestiene terreureenheden zichzelf als fascistische organisaties, niet alleen in hun tactiek, maar ook in hun ideologie die hen op één lijn had gebracht met het Italië van Mussolini en andere Europese fascistische partijen uit het interbellum.

In De weg naar de macht: Herut-partij in Israël, beschrijft auteur Yonathan Shapiro Irgun als de militaire vleugel van de Betar-beweging. De twee groepen publiceerden gezamenlijk een artikel, Sterf Tat. Shapiro schrijft: “Betar-activisten werden meegesleept door het radicaal-rechtse nationalisme dat toen op zijn hoogtepunt was in Europa.”

Dit werd getoond in de Betar-pers in Polen, waar de Jiddisch-talige Betar-Irgun-krant stond Sterf Tat stond sympathiek tegenover radicaal-rechtse partijen. De krant publiceerde eind 1938 en begin 1939 een reeks artikelen met de titel ‘Het Derde Europa’, waarvan Shapiro zegt dat ‘de algemene naam was die werd gegeven aan radicaal-rechtse bewegingen zoals de nazi’s in Duitsland, de fascisten in Italië, de IJzeren Garde in Roemenië, en het Franco-kamp in Spanje, enzovoort.’

In één artikel in de serie werd uitgelegd dat Hitlers poging tot staatsgreep in 1923 “de Duitse leiders van hun havlagah-spoor ontspoorde – dezelfde term die de zionistische leiders gebruikten voor hun beleid van gematigdheid in hun omgang met de Arabisch-nationalistische beweging in Palestina.” De implicatie was dat Joods radicaal-rechts iets soortgelijks moest doen om de Joodse leiders te bevrijden van de gematigdheid in Palestina.

Nog een Sterf Tat Een schrijver uit Tel Aviv betoogde dat antisemitisme geen “integraal onderdeel was van het nazisme, dat uiteindelijk een versie van het fascisme was”, waar hij het mee eens was. Een paar weken later schreef de krant in een hoofdartikel met de titel 'Hitler en het jodendom' dat zij de standpunten van Hitler niet verwierp, zelfs niet over de rassenkwestie. Het maakte alleen bezwaar tegen de campagne die hij ‘in de praktijk’ voerde tegen het Joodse volk, en tegen zijn wens om een ​​onafhankelijke staat te vestigen.”

Lessen van terreur

In 1942 arriveerde Menachem Begin in ‘Eretz-Israël’, zoals Irgun-leden Palestina noemden. Hij kreeg “het bevel over de Irgun en de leiding over Betar aangeboden.” Begin weigerde het leiderschap van Betar op grond van het feit dat Ze'ev Jabotinsky, hoewel dood, hoofd van Betar bleef, en dat Jabotinsky als de onvervangbare leider van Betar "het idee van de absolute leider ging symboliseren."

Begin, de toekomstige oprichter van Likud en premier van Israël, was zijn ‘leerling en opvolger’, die de mening deelde van andere fascistische partijen die ‘geloofden in het principe van de almachtige leider’. Dit waren de fascistische ideeën die de vader van Rahm Emanuel in zijn jeugd in zich opnam en vierde, en die hij deelde met zijn Lehi-vriend Rahamim.

Het onderscheid tussen de Irgun en Lehi was dat de Irgun later tijdens de Tweede Wereldoorlog een wapenstilstand met de Britten afsloten, toen het hen eindelijk duidelijk werd dat Hitler een bedreiging vormde voor de zionistische belangen, terwijl Lehi Groot-Brittannië als een groot deel of meer van de vijand beschouwde. dan Hitler. Lehi zette de terroristische aanvallen op Groot-Brittannië gedurende de oorlog voort.

Wat de politieke gedachten van de oudere Emanuel vandaag de dag ook mogen zijn, hij leek zijn jeugdige fascistische minachting voor de Arabieren te behouden, zoals hij zei toen Rahm tot stafchef van president Obama werd benoemd: 'Het is duidelijk dat hij de president zal beïnvloeden om pro-Israël te zijn. Waarom zou hij niet? Wat is hij, een Arabier? Hij gaat niet de vloeren dweilen in het Witte Huis,' zei hij gerapporteerd in de New York Times.

Niets van dit alles wijst erop dat Rahm Emanuel ook maar één van de fascistische ideeën deelt van de jeugdige medewerkers van zijn vader in de Irgun of van zijn vader in zijn jeugd. Maar als Rahm Emanuel als burgemeester van Chicago leiding gaat geven over geheime ondervragings- en detentiecentra en verantwoordelijk is voor een politiemacht die fascistische politietactieken leert en gebruikt, kunnen mensen een gelijkenis gaan opmerken met de jeugdige Benjamin Emanuel en de ideologie zijn Irgun-medewerkers.

De stijl van Emmanuel

Dat is in de ogen van sommige mensen ook zo na de door de rechtbank bevolen vrijgave van de video waarin de moord op Laquan McDonald werd onthuld. Burgemeester Emanuel nam niet daadwerkelijk de verantwoordelijkheid voor de doofpotaffaire op zich, behalve door het voor de hand liggende te erkennen met zijn verklaring dat het 'op mijn horloge gebeurde'. .” Hij legde niet uit hoe de moord ruim een ​​jaar lang onder het tapijt werd geveegd, zodat het, zoals sommigen beweren, zijn herverkiezing niet zou belemmeren.

NPR  rapporteerde: “Emanuel erkende dat er een onderliggend 'vertrouwensprobleem' is dat Chicago moet aanpakken,” en “de stad moet nu beginnen met het proces van genezing en herstel van vertrouwen in het politiebureau. … Emanuel zegt dat toezicht en leiderschap op het politiebureau hebben gefaald, en hij belooft ‘de dunne blauwe lijn’ en ‘de zwijgplicht’ aan te pakken, waarin politieagenten de slechte daden van een collega negeren, ontkennen en verdoezelen.”

Als burgemeester droeg Emanuel echter de eindverantwoordelijkheid voor “het toezicht en de leiding” van het politiebureau, en het was niet de “dunne blauwe lijn” die de “zwijgcode” ruim een ​​jaar lang in stand hield. Het was het kantoor van de burgemeester.

Nu Israël zijn politietraining voor de strijd tegen de opstandelingen tot een belangrijk exportproduct voor de Amerikaanse politiediensten maakt en Amerikaanse steden als Chicago die training graag willen overnemen, is het geen wonder dat minderheden steeds meer het gevoel krijgen dat ze in hun gemeenschappen onder repressieve, militaire stijl worden bezet. . Ze hebben goede redenen om er zo over te denken, aangezien de politie training krijgt van een land dat er bedreven in is een veroverd volk onder een militaire bezetting voor onbepaalde tijd te houden.

Daarentegen heeft de politie van Schotland een heel andere strategie aangeboden aan een delegatie van Amerikaanse topfunctionarissen door ‘de kunst van het vuurwapenvrij politiewerk’ te demonstreren. Zoals de New York Times gerapporteerd“De meeste Britse politieagenten zijn ongewapend, een onderscheid dat bijzonder uitgesproken is … in Schotland, waar 98 procent van de agenten van het land geen wapens draagt. In plaats van een situatie met wapens te laten escaleren, is het verlichten ervan door middel van praten een essentieel politie-instrument.”

De Amerikaanse politieambtenaren leken verbijsterd door het idee om zonder wapens te opereren en drongen hun Schotse tegenhangers aan met vragen over hoeveel Schotse politieagenten tijdens hun dienst gewond of gedood zijn.

Bernard Higgins, een assistent-hoofdcommissaris en expert op het gebied van geweldgebruik in Schotland, antwoordde dat zijn officieren vaak klappen krijgen, maar dat de laatste dode in 1994 stierf door een steekpartij. “Er heerst armoede, misdaad en een ‘pathologische haat tegen agenten die ons uniform dragen’ in de delen van Schotland, zei hij, maar agenten wonen waar ze werken en omarmen hun rol als ‘bewakers van de gemeenschap’, en niet als strijders uit een politiesubcultuur. ”, aldus de Times.

Higgins voegde hieraan toe: “Wij controleren vanuit een absoluut standpunt dat we de democratie omarmen.”

Todd E. Pierce ging in november 2012 met pensioen als majoor bij het Judge Advocate General (JAG) Corps van het Amerikaanse leger. Zijn meest recente opdracht was raadsman bij het Office of Chief Defense Counsel, Office of Military Commissions. In de loop van die opdracht onderzocht en beoordeelde hij de volledige archieven van militaire commissies die tijdens de burgeroorlog werden gehouden en die waren opgeslagen in het Nationaal Archief in Washington, DC.