Het risico van nucleaire uitroeiing is reëel, vooral in tijden van oplopende spanningen tussen de VS en Rusland, waarin een politieke misrekening of een technische fout rampzalig zou kunnen blijken, een gevaar dat de twee partijen in 1983 naar de rand van oorlog duwde, toen ex-CIA-analist Melvin A. Goodman herinnert zich dat.
Door Melvin A. Goodman
De Washington Post publiceerde op 25 oktober een belangrijk verhaal, gebaseerd op een onlangs gepubliceerd Amerikaans inlichtingenoverzicht uit 1990, waarin werd bevestigd dat de Sovjetleiders in 1983 geloofden dat de regering-Reagan een mobilisatieoefening gebruikte om een nucleaire verrassingsaanval voor te bereiden. Als reactie daarop startte de KGB een gevoelige invorderingsactie, Operatie RYAN, om vast te stellen of de Verenigde Staten inderdaad een dergelijke aanval aan het plannen waren.
Ik was destijds CIA-analist en het incident stond bij mij en verschillende collega's bekend als de ‘oorlogsangst’ in het Kremlin. Er zijn lessen uit de ‘oorlogsangst’ die kunnen worden toegepast op de onnodige escalatie van de spanning tussen Washington en Moskou die nu plaatsvindt.
Een kernproefontploffing uitgevoerd in Nevada op 18 april 1953.
Het jaar 1983 was het gevaarlijkste jaar in de confrontatie tussen de Sovjet-Unie en de Amerikaanse Koude Oorlog sinds de Cubaanse rakettencrisis van 1962. President Ronald Reagan riep een politieke en militaire campagne uit tegen het ‘kwade imperium’, hoewel de Sovjetleiders probeerden de Gordiaanse knoop te doorbreken die het Kremlin pijn deed. Uit de inlichtingendiensten bleek dat de Sovjet-Unie zich in een neerwaartse spiraal bevond, gekenmerkt door het moeras in Afghanistan; het wegvloeien van geld in de Derde Wereld, vooral in Cuba; de politieke en militaire tegenslagen in Angola en Nicaragua; en de hogere kosten om te concurreren met de grootste stijgingen van het Amerikaanse defensiebudget in vredestijd sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.
De Sovjetleiders waren van mening dat de ‘samenwerking van de wereldkrachten’, de Sovjetterminologie voor het afwegen van het internationale evenwicht, in strijd was met de belangen van Moskou en dat de Amerikaanse regering in handen was van een gevaarlijke anti-Sovjetmenigte.
In reactie op Reagan's verwijzingen naar de Sovjet-Unie als het “brandpunt van het kwaad in de wereld” en als een “kwaad imperium”, suggereerde de nieuwe secretaris-generaal van de Sovjet-Unie, Yuri Andropov, de voormalige KGB-chef, dat Reagan krankzinnig en een leugenaar was. De Amerikaanse media besteedden veel aandacht aan de sensationele beschuldigingen van Reagan, en de Sovjet-media lanceerden een verbaal offensief dat overeenkwam met Reagans retoriek. Reagan werd vergeleken met Hitler en beschuldigd van ‘het aanwakkeren van de oorlogsvlammen’. Andropov werd in de Amerikaanse pers afgeschilderd als een Red Darth Vadar. Reagan's demonisering van Sovjetleiders was contraproductief, net zoals Barack Obama's demonisering van Vladimir Poetin contraproductief was.
Naast de mobilisatieoefening van Able Archer die het Kremlin verontrustte, gaf de regering-Reagan toestemming voor ongewoon agressieve militaire oefeningen nabij de Sovjetgrens die in sommige gevallen de territoriale soevereiniteit van de Sovjet-Unie schonden. Tot de risicovolle maatregelen van het Pentagon behoorden onder meer het sturen van strategische bommenwerpers van de VS over de Noordpool om de Sovjetradar te testen, en marine-oefeningen tijdens de nadering van de Sovjet-Unie in oorlogstijd, waar Amerikaanse oorlogsschepen voorheen niet waren binnengekomen. Bijkomende geheime operaties simuleerden verrassende zeeaanvallen op Sovjetdoelen.
Een van de grote overeenkomsten tussen Rusland en de Verenigde Staten was dat beide partijen bang waren voor een verrassingsaanval. De Verenigde Staten leden psychologisch onder de Japanse aanval op Pearl Harbor; het is nog steeds niet hersteld van 9/11. Toch hebben de Verenigde Staten nooit beseft dat Moskou soortgelijke angsten koestert vanwege Operatie Barbarossa, de Duitse invasie in hetzelfde jaar als Pearl Harbor, een veel grotere nachtmerrie.
De Russische angst voor een verrassingsaanval werd in 1983 nog versterkt, toen de Verenigde Staten de Pershing-II-raket en landkruisraketten van het leger in West-Europa inzetten als tegenwicht voor de SS-20-raketten van de Sovjet-Unie.
De SS-20 was geen ‘strategisch’ wapen vanwege een beperkt bereik (3,000 mijl) ver beneden de Verenigde Staten. De P-II kon echter niet alleen de Sovjet-Unie bereiken, maar kon ook de commando- en controlesystemen van Moskou met ongelooflijke nauwkeurigheid vernietigen. Omdat de Sovjets een beperkte waarschuwingstijd van minder dan vijf minuten zouden hebben, werd de P-II gezien als een eerste aanvalswapen dat het Sovjet-systeem voor vroegtijdige waarschuwing zou kunnen vernietigen.
Naast het enorme strategische voordeel van de inzet van de P-II en talrijke kruisraketten, plaatste de Amerikaanse inzet van de MX-raket en de D-5 Trident-onderzeeër de Sovjets in een inferieure positie met betrekking tot strategische modernisering. Over het geheel genomen hadden de Verenigde Staten een enorm strategisch voordeel op het gebied van het politieke, economische en militaire beleid.
Het psychologische oorlogsprogramma van het Pentagon om het Kremlin te intimideren, inclusief gevaarlijke sondes van de Sovjetgrenzen door de marine en de luchtmacht, was onbekend bij CIA-analisten. De CIA was dus in het nadeel bij het analyseren van de oorlogsangst, omdat het Pentagon weigerde informatie te delen over militaire manoeuvres en wapeninzet.
In 1983 had de CIA geen idee dat de jaarlijkse Able Archer-oefening op een provocerende manier zou worden uitgevoerd met deelname op hoog niveau. De oefening was een test van de Amerikaanse commando- en communicatieprocedures, inclusief procedures voor het vrijgeven en gebruiken van kernwapens in geval van oorlog.
Niettemin kwamen CIA-adjunct-directeur voor inlichtingen Robert Gates en de nationale inlichtingenofficier voor Sovjet-strategische wapens Larry Gershwin met verschillende schattingen van de nationale inlichtingendiensten die de ‘Sovjet-angst voor een conflict met de Verenigde Staten’ verwierpen. Ze geloofden dat elk idee van Sovjet-angst voor een Amerikaanse aanval riskant was, en pas in 1990 kwam de Foreign Intelligence Advisory Board van de president tot de conclusie dat er in het Kremlin “ernstige bezorgdheid” bestond over een mogelijke Amerikaanse aanval. Gershwin, die in de jaren tachtig de inlichtingen over strategische zaken politiseerde, werkt nog steeds bij de CIA als nationaal inlichtingenofficier.
Ik geloofde destijds dat de angst voor de Sovjet-Unie reëel was, en het was bekend dat Reagans nationale veiligheidsadviseur Robert McFarlane zelfs opmerkte: ‘We hebben hun aandacht getrokken’, maar ‘misschien hebben we overdreven.’
Voor de enige keer tijdens William Casey's rentmeesterschap als CIA-directeur geloofde hij dat zijn inlichtingenanalisten die beweerden dat de 'oorlogsangst' oprecht was, en negeerde hij de standpunten van Gates en Gershwin. Casey bracht onze analyse naar het Witte Huis en Reagan zorgde ervoor dat de oefeningen werden afgezwakt.
Voor het eerst zouden bij de Able Archer-oefening president Reagan, vice-president George HW Bush en minister van Defensie Caspar Weinberger betrokken zijn, maar toen het Witte Huis de omvang van de Sovjet-bezorgdheid over de Amerikaanse bedoelingen begreep, bogen de belangrijkste opdrachtgevers zich neer.
In zijn memoires legde Reagan zijn verbazing vast dat de Sovjetleiders bang waren voor een Amerikaanse eerste aanval. Een van de redenen waarom minister van Buitenlandse Zaken George Shultz Reagan kon overtuigen van de noodzaak van topconferenties met de latere Sovjetleider Michail Gorbatsjov, was Reagans overtuiging dat het nodig was Moskou ervan te overtuigen dat de Verenigde Staten geen plannen hadden voor een aanval.
Ironisch genoeg was de militaire doctrine van de Sovjet-Unie lange tijd van mening geweest dat een mogelijke VS mogelijk zou zijn modus operandi want het lanceren van een aanval zou het omzetten van een oefening in het echte werk zijn.
Niettemin gaf president Reagan een jaar nadat hij had toegegeven dat de “oorlogsangst” reëel was, via de radio een waarschuwing via een open microfoon: “Ik heb wetgeving ondertekend die Rusland voor altijd zal verbannen. Over vijf minuten beginnen we met bombarderen.' Degenen onder ons die aan de oorlogsangst hebben gewerkt, waren verbijsterd.
Drie decennia later lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Washington en Moskou wisselen opnieuw lelijke meningen uit over de confrontaties in Oekraïne en Syrië. De Russisch-Amerikaanse dialoog over wapenbeheersing en ontwapening is naar de achtergrond verdrongen, en de mogelijkheden van conflicten tussen supermachten naar de voorgrond.
Briefers van het Pentagon gebruiken de taal van de Koude Oorlog in hun congresbriefings en noemen het regime van Poetin een ‘existentiële bedreiging’. Presidentskandidaten in de Verenigde Staten gebruiken confronterende taal en beloven in de aanval te gaan om Poetin op de hielen te zitten. President Obama lijkt de valse veiligheid van militaire macht te erkennen, maar hij moet naar zijn veronderstellingen handelen.
Melvin A. Goodman is senior fellow bij het Center for International Policy en hoogleraar overheid aan de Johns Hopkins University. Goodman, voormalig CIA-analist, is de auteur van Falen van intelligentie: het verval en de ondergang van de CIA, Nationale onzekerheid: de kosten van het Amerikaanse militarisme, en de komende Het pad naar afwijkende meningen: een klokkenluider bij de CIA (City Lights Uitgevers, 2015). Goodman is de nationale veiligheidscolumnist voor counterpunch.org, waar dit artikel voor het eerst verscheen. [Heruitgegeven met toestemming van de auteur.]
Recent verslag in het Bulletin of Atomic Scientists over een vermeend close call-incident op een raketlanceringslocatie op het door de VS bezette Japanse eiland Okinawa op 28 oktober 1962, op het hoogtepunt van de Cubaanse rakettencrisis.
De Okinawa-raketten van oktober
Door Aaron Tovish
http://thebulletin.org/okinawa-missiles-october8826
Hij was dichtbij, maar geen sigaar. Reagan had waanvoorstellingen met zijn fanatieke opvattingen en raakte ook in de seniliteit. Maar je kunt er zeker van zijn dat hij elk dwaas idee geloofde dat in zijn hoofd opkwam, dus hij was geen enkele 'leugenaar'.
De Sovjet-Unie was paranoïde over aanvallen op het thuisland sinds de geallieerden uit de Eerste Wereldoorlog bezettingslegers naar Rusland stuurden om de blanken te helpen. Ze wisten zeker dat Churchill de nederlaag van Hitler wilde opvolgen met een invasie van de USSR. (Operatie Ondenkbaar, of iets dergelijks) Waarom denk je dat de Duitse krijgsgevangenen zo lang werden vastgehouden? Op dezelfde manier waren er vanaf Truman veel plannen voor een verrassende kernaanval op de Commies.
Dit was een schokkende noot in een verder uitstekend stuk. De Duitse invasie van Rusland was geen enkele verrassing, afgezien van de arme troepen in het veld. Stalin kreeg allerlei waarschuwingen ter wereld; hij blies ze gewoon allemaal af. (Net zoals GWB in 2001 deed – als Clinton geobsedeerd was geweest door Osama bin Laden, was dat reden genoeg voor de Codpiece Commander om de kerel volledig te ontslaan. En dat deed hij dan ook.) Barbarossa was meer een les vanwege zijn verschrikkelijke gevolgen.
Een verontrustende omissie was de term ‘neocon’. De jongens met een dubbele nationaliteit hebben precies nul motivatie om de wereldvrede te bewaren. Vooral als een conflict een bepaald akelig apartheidslandje zou helpen….
Kernwapens worden steeds breder beschikbaar – Pakistan en Noord-Korea hebben allebei wanhopig geld nodig. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat de oude **** Robert Heinlein gelijk had in zijn roman “Vrijdag”. Als grote bedrijven de behoefte voelen om massavernietigingswapens te verwerven, zal dat gebeuren. Zoals de diefstallen van Amerikaans nucleair materiaal naar Israël hebben aangetoond, kunnen die materialen gemakkelijk door slechte mensen worden verkregen. Daarna vinden de Powers That Be het gemakkelijker om de hele zaak onder het tapijt te vegen.
Gelukkig beschikt het moderne Rusland over het beste C3-systeem (commando, controle en communicatie) ter wereld. Hopelijk zal dat hen helpen als sommige kwaadaardige acteurs met achterbakse acties de Derde Wereldoorlog proberen te veroorzaken. Iemand uit die groep – Stanislav Petrov – heeft tenslotte de wereld gered met zijn besluit om in 3 geen kernoorlog te beginnen. Maar zelfs hij geeft toe dat het op het nippertje was.
Het plan van Brzezinski/Huntington is goed op weg om de raketverbinding met het internationale ruimtestation te bevoorraden.
De onvoorstelbare 'voorspellingen' van Huntington in zijn Clash of Civilizations forethought, waarin hij de komende Amerikaanse oorlogen in het Midden-Oosten 'profeteerde', gevolgd door een oorlog tegen China, naderen hun volledige vervulling.
De Amerikaanse marine is zojuist de confrontatie aangegaan met een drive-by van Chinese faciliteiten in de Zuid-Chinese Zee.
De militaire uitgaven van China liggen niet in de buurt van die van ons, maar hun wapenkracht is niets om over te niezen.
Zijn we bereid het principe van wederzijds verzekerde vernietiging te testen in de fanatieke zoektocht naar wereldheerschappij?
Zijn onze Corporate Masters zo maniakaal?
Gaan we langzaam vooruit in de richting van een echte Doomsday/Winnaar Take All...?
Maak me niet wakker, ik droom...
Mortimer... We leven in enge tijden. “Trots gaat vóór de vernietiging, een hooghartige geest vóór de val (Trots komt vóór de val)”. Ik denk dat de overmoed van de VS, vooral in deze tijd van de geschiedenis, vooral verontrustend is nu de VS en Rusland op gespannen voet staan in Oekraïne en Syrië, samen met ‘drive-by’-incidenten richting China. Ik zag vandaag ook een verhaal waarin Obama lijkt te beweren dat hij misschien wel laarzen aan de grond zou kunnen zetten in Syrië, wat volgens mij “extreem” gevaarlijk is nu Rusland zich nu aansluit bij de bombardementen in Syrië. Persoonlijk denk ik niet dat de VS, Canada of enig ander land dat niet uitdrukkelijk door de Syrische regering is uitgenodigd om Syrië te bombarderen daar zou moeten zijn, dat is het internationale recht, maar ook dat Rusland of de VS geen laarzen mogen hebben. op de grond omdat er slechts één incident nodig is om uit te monden in een totale oorlog die waarschijnlijk de Derde Wereldoorlog zou betekenen. Waarom kunnen onze leiders niet stoppen met het meten van penissen en zich gedragen als volwassenen door te “praten” en “diplomatiek” oplossingen te bedenken voor wereldproblemen waar iedereen baat bij heeft? “Diplomatie” in plaats van idioot te denken dat we onze weg naar vrede kunnen bombarderen, dat is belachelijk. Hoe gevaarlijk dit ook kan worden, ik hoop echt dat Europa de zaken begint te de-escaleren, zoals het hoofd van de Europese Commissie heeft aangegeven door te zeggen dat Rusland gerespecteerd moet worden en dat de Europese Unie moet ophouden Washington te laten beslissen over zijn buitenlandse beleid. beleid. Europa moet beseffen dat als er een oorlog met Rusland uitbreekt, dit land als eerste een oorlogsveld zal worden.
Ik denk gewoon dat als het Amerikaanse imperium in verval raakt, het dan moet laten instorten en manieren moet vinden om positieve relaties te ontwikkelen met landen over de hele wereld, die de Amerikaanse welvaart zullen verzekeren, zelfs als het niet langer de economie bij uitstek ter wereld is. De wereld heeft geen behoefte aan een Derde Wereldoorlog tussen kernmachten, omdat we allemaal verliezen, ongeacht wie wat heeft. Misschien moeten we de films uit de jaren 3 terughalen, waarin de realiteit van de nucleaire winter en de nucleaire oorlog in het algemeen werd getoond.
In plaats van de realistische films over de nucleaire oorlog van de jaren 80 worden we bediend door het regime, de Jericho-serie, die een nucleaire oorlog als een ongemak behandelt. De boodschap is: “wees niet bang om de Russen te confronteren, we kunnen een uitwisseling overleven, en we weten dat zij als eerste met hun ogen zullen knipperen”.
Helaas geeft de First Strike zo'n groot voordeel voor de initiatiefnemende partij dat de speltheorie van een totale nucleaire oorlog ronduit beangstigend is. De ineenstorting van de Sovjet-Unie heeft geen kernoorlog veroorzaakt, maar de ineenstorting van het Amerikaanse regime zal dat waarschijnlijk wel doen, ongeacht de schermutselingen in Oekraïne en Syrië.