De selectieve vervolging van Jeffrey Sterling

Exclusief: De veroordeling wegens lekken van ex-CIA-officier Jeffrey Sterling heeft een reeks dubbele normen blootgelegd, van de manier waarop de spionagedienst Afro-Amerikanen behandelt tot de manier waarop bevoorrechte functionarissen zoals generaal David Petraeus een vergunning krijgen terwijl anderen de gevangenis in gaan, een kwestie die nu bij president Obama ligt. schrijft Chelsea Gilmour.

Door Chelsea Gilmour

Holly Sterling, de vrouw van een voormalige CIA-officier die is veroordeeld wegens het lekken van details over een mislukt CIA-plan om gebrekkige nucleaire blauwdrukken aan Iran te geven, heeft president Barack Obama gevraagd om gratie te verlenen aan haar man, die het doelwit was van vervolging nadat hij de CIA had beschuldigd van rassendiscriminatie en het nemen van zijn zorgen over het Iraanse plan aan de congresautoriteiten.

In een 14-pagina letter Tegen president Obama vertelde Holly Sterling de persoonlijke nachtmerrie van de meedogenloze achtervolging door de Amerikaanse regering van haar echtgenoot, Jeffrey Sterling, een Afro-Amerikaan, nadat een verslag van de Iraanse operatie met de codenaam Operatie Merlin verscheen in Staat van oorlog, een boek uit 2006 van New York Times-verslaggever James Risen.

Na een veroordeling eerder dit jaar, gebaseerd op uitsluitend indirect bewijs, waarbij Risen weigerde zijn bron of bronnen te identificeren, werd Jeffrey Sterling veroordeeld tot 3½ jaar gevangenisstraf, een straf die de rechter zwaarder maakte omdat Sterling geen schuld wilde toegeven en aandrong op een proces.

Holly Sterling smeekte de president om haar man vrij te laten, waarbij ze het verschil opmerkte tussen zijn straf en de proeftijd voor een misdrijf die werd opgelegd aan de gepensioneerde generaal David Petraeus, die toegaf dat hij zeer geheime informatie aan zijn minnares/biograaf had gegeven en daarover had gelogen tegen FBI-onderzoekers.

‘Hoe verklaar je de duidelijk uiteenlopende behandeling van generaal Petraeus?’ vroeg ze aan Obama. “Als je het ras, de financiële status en de politieke invloed van Jeffrey en de heer Petraeus wegneemt en alleen de vermeende misdaden van Jeffrey en die bepleit door de generaal bekijkt, is het overduidelijk dat dit selectieve vervolging en veroordeling was. De heer Petraeus pleitte voor veel flagrantere daden dan Jeffrey werd veroordeeld, maar toch rot Jeffrey weg in een gevangeniscel terwijl de heer Petraeus zijn leven blijft leiden zoals hij dat wil.

Ze herinnerde Obama er ook aan dat hij het risico liep de geschiedenis in te gaan als de president die meer klokkenluiders vervolgde dan al zijn voorgangers samen. Obama's ijverige jacht op 'leackers' heeft het normale geven en nemen tussen nationale veiligheidsfunctionarissen en journalisten onderdrukt, een proces dat de mensen historisch gezien enig inzicht heeft gegeven in wat de Amerikaanse regering in hun naam doet.

In de brief aan Obama en op een persconferentie op donderdag probeerde Holly Sterling context te bieden voor de agressieve vervolging van haar echtgenoot door de Amerikaanse regering. Ze herinnerde zich hoe hij in 1993 bij de Central Intelligence Agency kwam en werd opgeleid tot dossierofficier voor de Iran Task Force, waar hij onder meer Farsi leerde.

In 1997, toen Sterling zich voorbereidde om in Duitsland te worden gestationeerd voor zijn eerste overzeese post, werd hij benaderd door een supervisor en vertelde hij dat de baan aan een andere werknemer was gegeven, zoals Holly Sterling uitlegde in haar brief aan de president. “Op dat moment zei zijn supervisor [de redenering]: 'We zijn bang dat je opvalt als een grote zwarte man die Farsi spreekt.' Met shock en ontsteltenis antwoordde Jeffrey: 'Wanneer besefte je dat ik zwart was?'

Op basis van deze episode en de daaropvolgende ongelijksoortige behandeling diende Jeffrey een klacht in over gelijke kansen op werk op basis van rassendiscriminatie, de eerste Afro-Amerikaan die dit deed, maar deze werd gedeeltelijk afgewezen vanwege het ‘voorrecht op staatsgeheimen’. Gedurende deze tijd hadden Sterling en Risen contact over de rechtszaak, die Risen in 2002 beschreef in een verhaal in de New York Times.

Risico op klokkenluiden

Nadat hij bij de CIA was ontslagen, ondernam Sterling de stappen die hem uiteindelijk tot klokkenluider zouden maken en hem tot verdachte nummer één zouden maken in het lekonderzoek met betrekking tot Operatie Merlin.

“In 2003 ging Jeffrey naar de Senaatscommissie voor inlichtingen om zijn zorgen te uiten over ‘Operatie Merlin’, waaraan hij werkte toen hij bij de dienst werkte”, schreef Holly Sterling. “Hij maakte zich ernstige zorgen over het wanbeheer van het programma en de mogelijke schade voor ons land. Dit was een legaal en geschikt kanaal voor uitzendkrachten om dergelijke zorgen te uiten.”

De oproep van Holly Sterling aan Obama weerspiegelde de wanhoop van een 10 jaar durende juridische strijd die culmineerde in de veroordeling van Jeffrey Sterling afgelopen mei voor negen misdrijven, waaronder zeven op grond van de verouderde Spionage Act, een wet uit de Eerste Wereldoorlog die gericht was op spionnen en saboteurs, en niet op spionnen en saboteurs. klokkenluiders.

Haar brief waarin om gratie werd gevraagd, vormde de katalysator voor een persconferentie over de Sterling-zaak en de ‘oorlog tegen klokkenluiders’ van de regering-Obama. Onder de sprekers bevonden zich Jesselyn Radack, een voormalig ethisch adviseur van het ministerie van Justitie en zelf klokkenluider; Thomas Drake, een voormalig senior executive bij de National Security Agency, waar hij zowel verspilling als privacyschendingen aan het licht bracht; voormalig CIA-analist Ray McGovern; en Delphine Halgand, een vertegenwoordiger van Reporters Without Borders.

“Ik wil iedereen eraan herinneren dat Jeffrey Sterling is een klokkenluider”, merkte Radack op. “Sterling is een klokkenluider omdat hij [in 2003] een ontmoeting had met de Senaatscommissie voor Inlichtingen, een echt intern politiek kanaal waar we mensen altijd over horen praten, en hij maakte rapporten over wat hij zag als een mislukte CIA-operatie.”

Drie jaar later, nadat het boek van Risen in 2006 was gepubliceerd, richtte de FBI zich op Sterling als hoofdverdachte en doorzocht zijn huis in de buurt van St. Louis, waar hij werkte als fraudeonderzoeker. Er was een periode van relatieve rust, tot 2011, toen Jeffrey door zijn toenmalige werkgever naar zijn kantoor werd gelokt onder het mom van een werkvergadering, en vervolgens werd gearresteerd door de FBI.

Hoewel er nog negentig andere CIA-agenten waren die de details van Operatie Merlin kenden – en uit getuigenissen tijdens de Sterling-zaak bleek dat de FBI aanvankelijk geloofde dat het lek afkomstig was van een lid van de Senaatsinlichtingencommissie – werd Sterling het middelpunt van het onderzoek omdat hij werd gezien als een ‘ontevreden’ werknemer die door de CIA was ontslagen. [Zie die van Consortiumnews.com Vervolging van Jeffrey Sterling van de CIA]

Tijdens het proces bestond het bewijsmateriaal tegen Sterling vrijwel volledig uit de metadata van gesprekken (telefoongesprekken en e-mails) tussen Sterling en Risen. De metadata leverden de logboeken van gesprekken op, maar bevatten geen feitelijke inhoud van de gesprekken, alleen dat ze plaatsvonden. Op geen enkel moment konden de aanklagers enig concreet bewijs vinden dat Sterling informatie over Operatie Merlin aan Risen had vrijgegeven.

Voldoende bewijs?

Het indirecte bewijs werd echter voldoende geacht, omdat Sterling werd aangeklaagd op grond van de Spionage Act, die alleen indirect bewijs vereist om schuld te bewijzen. Naast het relatieve gemak waarmee een veroordeling kan worden verkregen, maakt de Spionagewet ook geen onderscheid tussen het onthullen van informatie ten behoeve van het algemeen belang en het zich schuldig maken aan gedrag dat bedoeld is om een ​​buitenlandse vijand in oorlogstijd te helpen.

“De Spionage Act is een strikte aansprakelijkheidswet geworden, wat betekent dat de aanklager niet hoeft te bewijzen dat de klokkenluider enige bedoeling had om de Verenigde Staten schade toe te brengen of een vreemde natie te bevoordelen”, zegt Jesselyn Radack, hoofd van het Whistleblower and Source Protection Program. (WHISPeR) bij ExposeFacts. Erger nog, de veroordeling van Sterling is gebaseerd op zwak indirect bewijs dat vrijwel zeker niet tot een veroordeling zou leiden, behalve op grond van de zeer vage en te brede spionagewet.

Thomas Drake voegde eraan toe: “En niet alleen gaan zij [de regeringsfunctionarissen] achter hen [de klokkenluiders] aan op grond van de Spionage Act – het is selectief, het is kwaadaardig en het is wraakzuchtig. Zie het probleem, en als je de regering bent, dan weet je dit natuurlijk (ze geven het niet graag toe, maar ze zullen het zeggen als het nodig is). Als je beschuldigd wordt van spionage, is er geen verdediging van het algemeen belang.

“Als je naar de toezichtcommissie [en de functionarissen van de commissie] gaat en besluit dat je ze misschien iets hebt gegeven [dat ze] niet leuk vinden en dat je ze hebt gegeven, ook al hebben ze toezichtsverantwoordelijkheden, dan is dat ook geen verdediging. Dus hier oefen je het verhaal van het Eerste Amendement uit in het algemeen belang, en je wordt gecriminaliseerd. En dat is wat er in dit land is gebeurd.”

Sinds de inwerkingtreding van de Spionagewet in 1917 heeft de regering-Obama deze gebruikt om meer mensen te veroordelen dan alle andere regeringen samen.

“De regering-Obama heeft leiding gegeven aan het meest draconische optreden tegen klokkenluiders op het gebied van de nationale veiligheid en de inlichtingendiensten in de Amerikaanse geschiedenis”, aldus Radack. “Het ministerie van Justitie heeft de verouderde Spionagewet gebruikt als een knuppel om klokkenluiders te bedreigen, te dwingen, het zwijgen op te leggen en gevangen te zetten wegens vermeend verkeerd gebruik van geheime informatie.”

Radack vervolgde: ‘Ondertussen krijgen machtige en politiek verbonden individuen die beschuldigd worden van hetzelfde en veel erger gedrag, hoogstens een klap op de pols. Zoals generaal David Petraeus, die meer geheime informatie op een veel hoger niveau aan zijn minnares doorgaf en een liefkozend pleidooi kreeg voor een klein misdrijf.’

Thomas Drake legt uit: ‘In dit land heerst de Nationale Veiligheid, die alles overtreft. Het primaat van de nationale veiligheid geeft de elite en degenen in bevoorrechte machtsposities geen verantwoordelijkheid. Het geeft hen immuniteit tegen elke poging om hen verantwoordelijk te houden. En toch hebben we een regering die er geen probleem mee heeft zichzelf de toestemming te verlenen om op buitengewoon niveau naar de pers te lekken, sterker nog, zeer geheime bronnen en methoden te lekken voor politieke doeleinden en om zichzelf in het best mogelijke licht te presenteren.

“En toch, als je naar een inlichtingencommissie gaat die toezicht houdt op de geheime kant van de regering, of als je überhaupt naar de pers durft te gaan of enig contact met de pers hebt, onder welke omstandigheden dan ook, dan wordt je aangeklaagd met spionage. De laatste keer dat ik het controleerde, gaan echte spionnen niet naar de pers. Echte spionnen gaan naar andere spionnen. Echte spionnen maken hun geheimen niet openbaar.”

Het richten van critici

Drake merkte parallellen op tussen de Sterling-zaak en zijn eigen klokkenluiderszaak, in de context van ongelijksoortige behandeling en het zoeken naar passende genoegdoening in het belang van het publiek. Hij legde uit dat de regering deze klokkenluiderszaken vaak zal toeschrijven aan 'individuen die 'persoonlijke grieven' hebben. Dus in mijn geval [Drake] en in het geval van Jeffrey Sterling dragen wij de volledige straf, wij dragen de last van de politiek van verachtelijke en regelrechte persoonlijke vernietiging.

“Wij, als bronnen, of we een spiegel moeten voorhouden aan de dingen in de regering die verkeerd zijn, die de wet overtreden, die in feite een gevaar vormen voor onze nationale veiligheid, wij zijn degenen die de hoge prijs betalen, wij zijn degenen die als offers op het altaar van de nationale veiligheid worden geplaatst.”

In 2010 beschuldigde de Amerikaanse regering Drake, die had geklaagd over misbruik door de NSA, van het verkeerd omgaan met geclassificeerd materiaal op grond van de Spionage Act. Uiteindelijk werden alle tien de oorspronkelijke aanklachten ingetrokken en pleitte Drake voor één misdrijf wegens overschrijding van het toegestane gebruik van een computer.

Over het verschil tussen de klap op de pols van Petraeus en de gevangenisstraf van Jeffrey Sterling zei Holly Sterling: ‘Als je eerlijk naar de twee gevallen kijkt, zie je dat generaal Petraeus veel flagrantere daden heeft begaan dan Jeffrey naar verluidt had gedaan, en dat hij het uit egoïstische motieven had gedaan. redenen, terwijl Jeffrey naar de inlichtingencommissie van de Senaat was gegaan omdat hij zich zorgen maakte over de burgers van ons land en over wat deze mogelijke Operatie Merlin had kunnen doen.

“Dus met de straf van generaal Petraeus en die van Jeffrey komt het erop neer dat de gedachte in dit land is dat als je een blanke bent en iets verkeerds doet, je er niet voor gestraft hoeft te worden en dat je een klap krijgt. de pols, terwijl als je een gekleurde man bent, je schuldig bent totdat het tegendeel bewezen is en je achter de tralies hoort.

Ray McGovern noemde het lastige gebruik van metadata tijdens het Sterling-proces als bewijs van schuld, en merkte op dat een andere naam voor metadata indirect bewijs is. McGovern herinnerde zich dat afgelopen mei “de voormalige Algemene Raad van de NSA, Stu Baker, zei: “Metadata vertellen je absoluut alles over iemands leven. Als je voldoende metadata hebt, heb je eigenlijk geen inhoud nodig.'”

McGovern beschreef een ontmoeting tussen Stu Baker en voormalig NSA-directeur Michael Hayden, waarin Baker's metadatacitaat werd herhaald in aanwezigheid van Hayden. McGovern zei: 'Generaal Hayden zei: 'Als je genoeg metadata hebt, heb je geen inhoud nodig, we vermoorden mensen op basis van metadata.' Welnu, we zetten ook mensen gevangen op basis van, meestal illegaal verkregen, metadata”, een verwijzing naar de verzameling metadata van de NSA over mensen over de hele wereld, inclusief Amerikaanse burgers.

Gevaarlijk precedent

Delphine Halgand haalde het gevaarlijke precedent aan voor klokkenluiders en journalisten dat het Sterling-proces vertegenwoordigde vanwege het gebruik van metadata: “Het ministerie van Justitie bouwde een zaak tegen Sterling op, volledig gebaseerd op indirect bewijs, en zij bevestigden zijn veroordeling in wat de BBC noemde: ‘een proef met metadata.' Hoe is het mogelijk dat het simpele bestaan ​​van contacten tussen een voormalige CIA-agent en een journalist voldoende is om iemand te veroordelen voor spionage?

“Is een relatie met een verslaggever de nieuwe katalysator voor de vervolging van klokkenluiders door de overheid, zowel vermeende als feitelijke? Als iemand in de Verenigde Staten veroordeeld kan worden alleen maar omdat hij alleen maar op regelmatige basis met een journalist sprak, waar gaat de persvrijheid dan naartoe in het land van het Eerste Amendement?

Halgand vervolgde: ‘Het is heel duidelijk dat het ministerie van Justitie ervoor heeft gekozen Jeffrey een voorbeeld te geven, om overheidsmedewerkers te waarschuwen niet met journalisten te praten. Lekken zijn de levensader van de onderzoeksjournalistiek in dit land, aangezien bijna alle informatie met betrekking tot de nationale veiligheid als geheim en geclassificeerd wordt beschouwd.

“In feite is de oorlog tegen klokkenluiders bedoeld om alles behalve de officieel goedgekeurde versie van de gebeurtenissen te beperken. De Verenigde Staten zijn de afgelopen jaren getuige geweest van een alarmerende trend in het inperken van de vrijheid op het gebied van informatie, en zoals we eerder hoorden speelde de zogenaamde ‘oorlog tegen klokkenluiders’ van president Obama een belangrijke rol in deze achteruitgang.”

Zoals Thomas Drake het verwoordde: “In de Verenigde Staten is de nationale veiligheid momenteel bezig met het ongewijzigd laten van het Eerste Amendement. De hoeksteen, het fundament van de Bill of Rights en al onze vrijheden. Als je niet de mogelijkheid hebt om verhaal te halen voor klachten, als je niet de mogelijkheid hebt om te publiceren wat in het algemeen belang is, om mensen te informeren, om vrijelijk met elkaar om te gaan, dan wat wij onze constitutionele republiek noemen, deze bijzondere vorm van democratie begint te eroderen en te verdwijnen.”

Jesselyn Radack vatte de kwestie samen door eraan te herinneren dat onderzoeken naar het lekken van klokkenluiders “duidelijk maken dat het straffen van klokkenluiders een achterdeur is om journalisten te straffen.” Hoewel het inperken van de persvrijheid het uiteindelijke doelwit kan zijn van deze ‘oorlog tegen klokkenluiders’, merkten Radack en Drake allebei op dat, tragisch genoeg, het meestal de klokkenluider, de bron, is die de dupe wordt van de wet.

Holly Sterling herhaalde dat gevoel in haar brief aan Obama. “Niet alleen Jeffrey heeft geleden, maar ook zijn familie, zijn vrienden, de gemeenschap en de samenleving. En nu heeft een intelligent, sterk, ethisch en productief lid van onze wereld het gevoel dat hij ophoudt te bestaan ​​terwijl hij in de gevangenis zit.”

Hoewel Holly Sterling om presidentieel pardon heeft verzocht, gaat het team van Sterling ook in beroep tegen de beslissing van de rechtbank. Maar zoals mediacriticus Normon Solomon, die hielp bij het organiseren van de persconferentie, het verwoordde: “Glacial zou de snelheid overdrijven waarmee de Amerikaanse regering bereid is om met dergelijke oproepen door te gaan.”

Radack voegde eraan toe: 'Er is gratie enorm te verkiezen boven hoger beroep, omdat hoger beroep jaren kan duren en tonnen extra geld kost, terwijl gratie in een handomdraai kan worden verleend en daarmee ook de misdaad wordt uitgewist.” Maar ze voegde eraan toe: ‘Ik voorspel dat generaal Petraeus gratie zal krijgen voordat Jeffrey Sterling gratie krijgt of in beroep gaat.’

Chelsea Gilmour is assistent-redacteur bij Consortiumnews.com. Ze publiceerde eerder “Het mysterie van Camp Casey uit de burgeroorlog"En "Jeb Bush'Het verwarde verleden."]