Waarde bij het lezen van de propaganda van anderen

Aandelen

Amerikaanse beleidsmakers beschouwen hun land als de ‘uitzonderlijke’ en ‘onmisbare’ mondiale politieagent, maar sluiten hun ogen voor hoe andere landen de wereld zien, waardoor Amerika verblind wordt voor opkomende problemen en mogelijke oplossingen, zoals ex-CIA-functionaris Graham E. Fuller uitlegt.

Door Graham E. Fuller

Alle landen doen het en promoten hun eigen samenlevingen in ideale termen om anderen te beïnvloeden. De VS besteden enorm veel tijd en geld aan het verkopen van hun zelfbeeld en een kijk op de wereld zoals gezien door Amerikaanse ogen, en misschien ook aan het denigreren van anderen.

Dergelijke ‘vervaardigde’ beeldvorming is bepaald niet exclusief voor de Amerikaanse overheid. De New York Times bijvoorbeeld, zogenaamd onze gouden standaard op het gebied van objectieve berichtgeving, hanteert een zeer scheve houding als het gaat om de berichtgeving over vrijwel alles over onder meer China of Rusland.

De Amerikaanse president Barack Obama (derde van links) en Vladimir V. Poetin (tweede van rechts), president van de Russische Federatie, brengen een toost uit tijdens een lunch georganiseerd door secretaris-generaal Ban Ki-moon ter ere van de wereldleiders die de generaal bijwonen debat van de Algemene Vergadering. Ook op de foto: Andrzej Duda (links), president van de Republiek Polen.

De Amerikaanse president Barack Obama (derde van links) en Vladimir V. Poetin (tweede van rechts), president van de Russische Federatie, brengen een toost uit tijdens een lunch georganiseerd door secretaris-generaal Ban Ki-moon ter ere van de wereldleiders die de generaal bijwonen debat van de Algemene Vergadering. Ook op de foto: Andrzej Duda (links), president van de Republiek Polen.

Als je de aard herkent van wat je leest, is dat prima. Maar als je denkt dat je de hele wereld onder de loep neemt, dan kan dat gevaarlijk zijn en jezelf voor de gek houden. Zoals we op de vrije markt zeggen: laat de koper oppassen.

Onder andere China en Rusland produceren zeker hun eigen staatspropaganda, vaak veel minder vakkundig dan de VS, en deze komt vaker in door de staat gecontroleerde media. Het echte gevaar komt natuurlijk wanneer je begint te geloven dat je eigen draai de realiteit om je heen vertegenwoordigt.

Maar er kan zelfs enige deugd schuilen in het lezen van ‘propaganda’. (Laten we er een betere omschrijving voor gebruiken: het bevorderen van de eigen kijk op de wereld, in een poging anderen tot jouw visie over te halen.) De waarde van het lezen van dergelijk materiaal kan zelfs groot zijn, vooral voor degenen die geïnteresseerd zijn in internationale zaken. Zeker toen ik bij de CIA werkte, lazen we veel van wat ‘buitenlandse propaganda’ genoemd zou kunnen worden.

Er was inderdaad een hele afdeling van de CIA die dagelijks een dik boekje met geselecteerde uitzendingen van over de hele wereld controleerde en publiceerde, verkrijgbaar via een abonnement. De Foreign Broadcast Information Service leverde een dienst van onschatbare waarde. Het is nu helaas ter ziele gegaan, het slachtoffer van kortzichtige bezuinigingen, een operatie die waarschijnlijk jaarlijks minder kostte dan één gevechtsvliegtuig en veel meer opleverde.

Eén van de voordelen van deze uitzendingen was de hoeveelheid binnenlandse informatie uit landen waar anders niet direct bekend over was, een soort berichtgeving. Maar de grotere waarde was het vermogen om te zien hoe een buitenlandse staat zichzelf en de wereld eromheen zag. Propaganda? Zeker, in één opzicht. Maar de nadenkende lezer zou vrij snel een idee kunnen krijgen van hoe Rusland, China, Noord-Korea, of zeg maar Iran, zichzelf zagen. Soms kun je een opvallend andere interpretatie van gebeurtenissen tegenkomen die veel onthult over hun psychologie en zelfs over hun waarschijnlijke reacties en gedrag in de toekomst.

Voor de bedachtzame staatsman en analist was dit goed spul. Het hielp verklaren waar andere leiders vandaan kwamen, wat ze min of meer geloofden. Hun wereldbeeld bood ook perspectieven over hoe zij de VS zagen. Of we het nu leuk vonden of niet, het bevatte een paar onthullingen over onze wederzijdse en uiteenlopende perspectieven.

Helaas krijg je tegenwoordig het gevoel dat grote elementen van de Amerikaanse regering, en vooral het Congres, totaal onwetend zijn over mogelijke alternatieve verklaringen voor waarom andere landen de dingen zien zoals zij, en hoe zij ons zien. Als je een klein land bent, doet zo'n insulair karakter er misschien niet zoveel toe; als je beweert wereldleider te zijn, doet zo'n insulariteit er heel veel toe.

Er zit geen mysterie in. Succesvolle mensen zijn vaak zeer scherpzinnig over hoe anderen de dingen zien en waarom ze spreken en handelen zoals ze doen.

In de wereld van vandaag is het dus enorm waardevol om te kijken naar wat bijvoorbeeld China en Rusland over zichzelf zeggen en hoe zij ons zien. Het helpt verrassingen uit de onderhandelingen weg te nemen en kan er zelfs voor zorgen dat we even nadenken of er enige logica of zelfs een mogelijke waarheid schuilt in de manier waarop zij naar ons kijken. Of zelfs om te heroverwegen wat we doen.

Daarom is het nuttig om op topconferenties, zelfs privégesprekken tussen leiders in de gangen van de VN, direct te horen hoe de andere leider denkt. Als het ons niet bevalt wat ze te zeggen hebben, is het misschien dubbel nodig om het te horen.

Dus als er belangrijke toespraken of artikelen verschijnen van andere leiders of commentatoren uit landen die ons niet bevallen, treden mijn oude gewoonten in werking. Ik merk dat ik door het lezen van deze stukken veel kan leren over de structuur van internationale gebeurtenissen. Natuurlijk zijn sommige geschriften bedachtzamer dan andere, maar ze geven mij de kans om mezelf in hun schoenen te verplaatsen, de wereld op hun manier te zien en misschien te anticiperen op bepaalde soorten acties en reacties.

Sommige van die percepties en opvattingen zouden we als onjuist kunnen beschouwen, maar misschien zijn sommige van onze eigen opvattingen ook onjuist. Er bestaat niet één waarheid in het buitenlands beleid, alleen maar verschillende perspectieven. Er kan enige geldigheid zijn voor meer dan één ervan.

Case in point: dit artikel uit de China Daily, een Engelstalige publicatie die ongetwijfeld het denken van de Chinese overheid weerspiegelt. Het verhaal geeft een beeld van hoe China zichzelf ziet, en nog belangrijker, hoe het ons ziet.

Accepteer ik de Chinese visie als de “nauwkeurige” visie, het volledige verhaal van wat wij, of zij, doen? Natuurlijk niet; jij en ik kunnen gemakkelijk een paar gaten prikken in wat de China Daily te zeggen heeft. Zelfbediening? Zeker, zoals de persconferenties van het Witte Huis of het Pentagon, die ook met een grote dosis argwaan en scepsis moeten worden genomen.

Je moet alles met waakzaamheid en onderscheidingsvermogen lezen, inclusief de New York Times. En wij in de VS hebben een aantal tv-kanalen die zich vrijwel geheel richten op het formuleren van een Amerikaanse rechtse propagandavisie op de wereld, hoe ver deze ook verwijderd is van de werkelijkheid. Maar vinden China en Rusland het belangrijk om naar dat discours te luisteren? Je kunt het maar beter geloven.

Ik stel dus voor om dit stuk te lezen als een van de vele die laten zien hoe onze concurrenten zichzelf en ons zien. We kunnen allemaal het een en ander leren door het voorrecht om hun mentale wereld en perspectief op zaken binnen te gaan.

Zo nu en dan selecteer ik misschien nog een paar andere stukken die ons helpen onszelf een spiegel voor te houden. Elke goede inlichtingenanalist leest veel van deze dingen met winst. Dat kan jij ook.

Graham E. Fuller is een voormalige hoge CIA-functionaris, auteur van talloze boeken over de moslimwereld; zijn nieuwste boek is Breaking Faith: een roman over spionage en de gewetenscrisis van een Amerikaan in Pakistan. (Amazon, Kindle) grahamefuller.com

 

 

6 reacties voor “Waarde bij het lezen van de propaganda van anderen"

  1. historischvs
    September 30, 2015 op 19: 41

    Het is interessant om een ​​artikel van Graham Fuller op uw site te vinden. In 1987 werd Fuller geïdentificeerd als de auteur van een onderzoek uit 1985 dat volgens de New York Times “instrumentaal” was in de beslissing van de regering-Reagan om in het geheim contact op te nemen met leiders in Iran en uiteindelijk leidde tot de geheime verkoop van Amerikaanse wapens aan Teheran in Iran. wat de Iran-Contra-affaire werd.

    Toen hij hoofd van het CIA-station in Kaboel was, trouwde Fullers dochter met Ruslan Tsarni, de fotogenieke familiewoordvoerder en oom van de Boston Marathon-bommenwerpers (hij veranderde wettelijk zijn naam van Tsarnaev). Toen Tsarni in 1995 zijn bedrijf ‘Congres van Tsjetsjeense Internationale Organisaties’ in Maryland oprichtte, gebruikte hij als adres het huisadres van zijn toenmalige schoonvader Fuller, die ontkent dat er ooit een nauwe band tussen de twee mannen heeft plaatsgevonden.

    Tsarni werkte van 1992 tot 94 voor het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling in de voormalige Sovjetrepubliek Kazachstan. Het is lange tijd een publiek geheim geweest dat USAID vaak in het buitenland wordt gebruikt om CIA en andere Amerikaanse inlichtingenagenten te huisvesten. Op 24 april 2013 werd in Izvestia gemeld dat het vermeende meesterbrein van de bomaanslagen in Boston, Tamerlan Tsarnaev, op zijn laatste reis naar Tsjetsjenië een workshop bijwoonde die werd gesponsord door de aan de CIA gelieerde Jamestown Foundation. De Russische krant citeerde documenten geproduceerd door het Ministerie van Binnenlandse Zaken van de Contraspionagedienst van Georgië, waarin werd bevestigd dat de NGO ‘Fund of Caucasus’ in de zomer van 2012 workshops hield en dat Tsarnaev aanwezig was.

    In de raad van bestuur van Jamestown zit Zbigniew Brzezinski, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van Jimmy Carter. Brzezinski, een mondialistische agent van hoog niveau, gaf het initiatief tot de rekrutering van de Mujahideen door de CIA in Afghanistan, waaruit uiteindelijk Al-Qaeda en de Taliban voortkwamen.

    Dit doet denken aan een patroon van geheime acties die we al vele malen eerder hebben gezien.

  2. September 29, 2015 op 22: 05

    houd je perspectief beperkt;
    geest rigide;
    steun je lokale voetbalteam.
    zolang je een baan hebt, blijft de gallon onder de 3 dollar, en Mexicanen springen niet over het hek … het leven is goed.
    maar dat Hussein Obama mij zorgen baart...
    https://www.youtube.com/watch?v=Nh8kaXXv35c

  3. Roberto
    September 29, 2015 op 20: 55

    Krachtige propaganda bevat veel waarheid.

    • Oktober 1, 2015 op 06: 23

      @ Roberto. Zo waar.

  4. Zakaria Smit
    September 29, 2015 op 16: 24

    Als je de aard herkent van wat je leest, is dat prima. Maar als je denkt dat je de hele wereld onder de loep neemt, kan dat gevaarlijk zijn en jezelf voor de gek houden. Zoals we op de vrije markt zeggen: laat de koper oppassen.

    Naïeve lezers lopen echt risico als ze propaganda lezen. Toen ik nog heel jong was in het Zuiden, was ons gezin – om mijn grootmoeder hier te citeren – ‘zo arm als Jobs kalkoen’. Misschien lag er ergens in huis een Bijbel, maar die was niet in het zicht. Er waren zeker geen andere boeken. Dus toen ik in de eerste klas kwam, ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. De grap "als het op internet staat, dan moet het waar zijn" kan geherformuleerd worden "als het in een boek staat, dan moet het waar zijn". Zo was het bij mij letterlijk. Totdat ik naar de universiteit ging, was het nooit bij me opgekomen dat het gedrukte woord een leugen kon zijn.

    Misschien ben ik als reactie tegenwoordig overdreven cynisch, maar als iemand een bewering doet, kunnen ze maar beter veel bewijs hebben!

    Hoe dan ook, ik probeer de propaganda van de Ruskies en anderen te lezen. Ongetwijfeld sta ik op vrijwel elke no-fly-lijst op dat gebied, maar ik ben erg gevoelig voor het feit dat ik een sukkel ben voor iemands propaganda. Vooral het spul dat door de VS van A wordt gepropageerd. Waarschijnlijk heb ik nog wel eens een vishaak door mijn bovenlip, maar ik probeer het tenminste.

    • Oktober 1, 2015 op 06: 19

      De Amerikaanse president Barack Obama is iemand om bijna medelijden mee te hebben. Want hij heeft de weinig benijdenswaardige taak om voor de naties van de wereld op te komen en zelfvoldaan eindeloze onwaarheden te uiten – zoals hij opnieuw deed tijdens zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN. .

      Daarentegen heeft de Russische president Vladimir Poetin in zijn toespraak tot de VN misschien niet dezelfde oratorische hoogstandjes getoond als Obama, maar veel belangrijker was dat Poetin over enkele van de meest urgente internationale problemen sprak met woorden die de duidelijke waarheid waren, schrijft Finian Cunningham…

      Regimeverandering zo Amerikaans als appeltaart:

      http://www.veteransnewsnow.com/2015/09/30/521913-regime-change-as-american-as-apple-pie/

Reacties zijn gesloten.