De strijd voor sociale rechtvaardigheid is nooit gemakkelijk, zoals medeoprichter van United Farm Workers, Dolores Huerta, heel goed weet. Veel van de problemen, van het gebrek aan onafhankelijke media tot politiegeweld, blijven hetzelfde terwijl gemeenschappen oplossingen zoeken voor de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd, vertelde Huerta aan Dennis J. Bernstein.
Door Dennis J. Bernstein
Dolores Huerta, mede-oprichter van de United Farm Workers en in 2012 ontvanger van de Presidential Medal of Freedom, zegt dat de oorzaken van economische en raciale rechtvaardigheid waarvoor zij haar leven heeft gewijd werkelijk onafhankelijke media vereisen, evenals een erkenning van de uitdagingen waarmee zij geconfronteerd wordt. vorige generaties activisten hebben dit onder ogen gezien en overwonnen.
Huerta, nu 85, werd in 1930 geboren in Dawson, een klein mijnstadje in New Mexico. Haar vader, een landarbeider en mijnwerker van beroep, werd vakbondsactivist en stelde zich kandidaat voor een politiek ambt, waarmee hij in 1938 een zetel in de wetgevende macht van New Mexico won.
Dolores Huerta, mede-oprichter van de United Farm Workers en al jarenlang activist voor sociale rechtvaardigheid. (Foto: Ministerie van Arbeid, Creative Commons, Attribution 2.0)
In de jaren zestig schreef Dolores Huerta geschiedenis als medeoprichter van de United Farm Workers, samen met Cesar Chavez. Op 1960-jarige leeftijd werd Huerta in San Francisco door de politie geslagen tijdens een protest tegen het pro-oorlogs- en anti-arbeidersbeleid van de toenmalige presidentskandidaat George HW Bush. Een met een wapenstok zwaaiende officier brak vier van haar ribben en spleet haar milt.
Toch is Huerta haar tijd blijven besteden aan het ontwikkelen van leiders en het pleiten voor de werkende armen, vrouwen en kinderen. Als oprichter en voorzitter van de Dolores Huerta Foundation reist ze door het land om campagnes te voeren en wetgeving te beïnvloeden die gelijkheid ondersteunt en burgerrechten verdedigt. Ze spreekt vaak met studenten en organisaties over kwesties van sociale rechtvaardigheid en openbaar beleid.
In 2012 reikte president Barack Obama Dolores Huerta de Presidential Medal of Freedom uit, de hoogste civiele onderscheiding in de Verenigde Staten. Bij ontvangst van deze onderscheiding zei Dolores: “De vrijheid van vereniging betekent dat mensen samen kunnen komen in organisaties om te vechten voor oplossingen voor de problemen waarmee ze in hun gemeenschap worden geconfronteerd. De grote veranderingen in de sociale rechtvaardigheid in ons land hebben plaatsgevonden toen mensen samenkwamen, zich organiseerden en directe actie ondernamen.”
Dennis J Bernstein, uitvoerend producent van Flashpoints op Pacifica Radio, sprak onlangs met Huerta over haar decennialange werk voor sociale rechtvaardigheid, evenals over actuele kwesties van politiegeweld en de behoefte aan onafhankelijke media die aandacht besteedden aan de recente verjaardagen van Pacifica Radio en KPFA, de eerste door luisteraars ondersteund radiostation in de VS
DB: Nou, allereerst is dit onze 66e verjaardag hier; Flashpoints bestaat nu ruim twintig jaar. Misschien kun je iets zeggen over het belang van een gemeenschapsradiostation, een niet-zakelijk radiostation, en een programma als Flashpoints, om met groepen als landarbeiders te kunnen werken.
DH: Ik moet alleen zeggen dat onze beweging vrijwel onzichtbaar was voor de bedrijfsmedia, en het waren altijd KPFA en KPFK die altijd het nieuws naar het publiek brachten over wat we deden. En wat ik zeg is het echte verhaal van de strijd van de landarbeiders... en het was in werkelijkheid de stem van de stemlozen voor iedereen.
Ik ben er zeker van dat de archieven alleen de historische gebeurtenissen en activiteiten zullen tonen, en de mensen die de beweging echt hebben gemaakt in de jaren zestig, zeventig en tachtig. En we weten nu dat zoveel van die belangrijke gebeurtenissen die toen plaatsvonden een impact hadden op de wereld van vandaag. Ze waren als de bewegers en schudders van alles wat er later gebeurde. Ik wil een klein voorbeeld geven: dit gaat terug tot 60, toen Cesar Chavez zijn 70 dagen durende vasten met alleen water deed om de aandacht van het Amerikaanse publiek te vestigen op de kwestie van pesticiden. Cesar was al bezig met zijn tweede week van zijn water, en geen enkele media zou er verslag van doen, behalve jouw radiostation. Het was de enige. [] KPFA en KPFK zijn altijd ter plekke geweest en hebben het verhaal aan het publiek verteld over wat bewegingen doen en wat ze bereiken.
Dus persoonlijk wil ik zeggen dat ik zo dankbaar ben voor de organisatie, voor het volksradiostation, voor Flashpoints, voor alle verschillende programma's die je hebt die echt de waarheid naar het luisterende publiek brengen. Omdat het niet zakelijk is, wordt het niet gemanipuleerd en niet vervormd. En ik weet niet wat we zonder jou zouden doen. En ik weet dat jij het symbool was, en het voorbeeld voor de radiostations die in jouw kielzog volgden.
Dus de dienst die aan het Amerikaanse publiek is geleverd met de vrijheid van meningsuiting op radio, en natuurlijk weten we later nu we vrijheid van meningsuiting hebben, maar jullie waren de initiatiefnemers en echt een geschenk uit de hemel voor iedereen. Daarom wil ik u hartelijk bedanken, en niet alleen namens mij, namens de landarbeidersbeweging, de martelaren van de landarbeidersbeweging, de immigrantenrechtenbeweging, de mensen die zich vandaag de dag nog steeds organiseren, de vredesbeweging. , de vrouwenbeweging, de LGBTQ-beweging, en natuurlijk weten we ook dat we momenteel een geweldige milieubeweging hebben die onze planeet probeert te redden. En ik denk dat ik daar de inkomensgelijkheidsbeweging aan moet toevoegen, toch? Dat is momenteel ook aan de hand. Dit is dus een plek waar je naartoe gaat om de waarheid te horen en de stemmen te horen van de mensen die deze veranderingen in onze wereld doorvoeren.
DB: Ik herinner me Dolores nog, zo'n 15 jaar geleden, toen ik, als je wilt, gedwongen werd om de ether in te gaan, te gaan zitten en op te sluiten, om op te komen voor de vrijheid van meningsuiting op de radio, omdat we een aantal bedrijfsovervallers hadden. . Jij was daar. Je stond op, je kwam naar beneden, je sprak met ons, je protesteerde met ons, je liep met ons mee. Je was daar bij ons en je speelde een sleutelrol bij het in leven houden van ons. Ik moet je daarvoor bedanken, het was geweldig.
DH: Ja, natuurlijk, zoals je weet, was ik niet de enige. Ik denk dat de hele gemeenschap destijds echt voor KPFA opkwam. Die protesten waren echt geweldig, en het feit dat je dit soort bedrijfsovernames die destijds plaatsvonden, hebt kunnen overleven en ik denk dat dat een goed voorbeeld is van hoe je je doel kunt behouden en niet door mensen kunt laten overnemen. omdat, zoals ze zouden zeggen, voor betere financiële middelen, enz. En dat is een strijd die, denk ik, alle bewegingen voeren.
Je start een beweging, en hoe houden we die dan trouw aan haar doel, voor wat ze wilde zijn. En ik denk dat veel bewegingen daar vaak mee te maken hebben, en dat het heel moeilijk is om dit te bestrijden, en het feit dat … er zoveel was … ik ga zeggen conflict, en ik ga het woord lijden gebruiken, op de deel van velen van jullie die daar doorheen moesten gaan. En we weten dat het om te beginnen een vrijwilligersstation is, en dus geven mensen hun tijd om het station te laten werken, en daarnaast moest je meer tijd besteden om het station te redden zoals het was. zou moeten zijn. Ik ben dus blij dat ik destijds deel kon uitmaken van die beweging om het station te redden.
DB: [C]an, ik vraag je om even te praten over … je bent nu in LA. Je bent daar nu voor een heel speciaal doel. Kunt u vertellen wat er gebeurt in de context van Jackie Robinson en waarom u daar bent?
DH: Ja. Er is een viering van de burgerrechtenbeweging, er is een viering van 50 jaar. We hebben momenteel zoveel festiviteiten, wat echt geweldig is, zodat mensen zich kunnen herinneren hoe moeilijk het was om bewegingen op gang te brengen, en de integratie van de American Baseball League was een heel belangrijk moment. En Jackie Robinson was de eerste Afro-Amerikaan die destijds werd aangenomen. Maar het was nogal interessant dat toen dat aan de hand was, en ik groeide natuurlijk op in de jaren veertig, het qua Latino-kwesties in de sport hetzelfde was. De plaatselijke honkbalcompetitie stond Latino's niet toe in die competities te spelen. Ik ben opgegroeid in Stockton, Californië, en we zijn eigenlijk onze eigen honkbalcompetitie begonnen. Het heette De Mexico Club. En dit was niet alleen in Stockton, maar ze konden zich als een honkbalcompetitie van Mexicaans-Amerikaanse honkbalspelers in de hele staat Californië vormen.
En ik herinner me dat ik naar de verschillende spelen ging, waar we naar San Jose gingen, en we gingen naar Sacramento, en we gingen naar al deze verschillende steden om onze honkbalspelers te volgen. De discriminatie was dus niet alleen tegen Afro-Amerikanen, maar ook tegen Mexicaanse Amerikanen.
Ik weet niet of veel luisteraars dit feit weten, maar toen ze Jackie Robinson hadden, was hij niet de beste speler in de Negro Baseball League. Hij was nogal middelmatig, maar hij was zo superieur... en ze wilden niet de beste spelers binnenhalen omdat ze de andere witte spelers er slecht uit zouden laten zien. Dus daarom hebben ze Jackie Robinson gehaald, omdat ze weer dachten dat hij het uithoudingsvermogen had en in staat was alle pesterijen die hij kreeg te verdragen. Maar tegelijkertijd wilden ze de andere spelers niet slecht laten lijken door het beste van de Negro Baseball League binnen te halen.
Het andere is dat, als je naar die geschiedenis kijkt, de Negro Baseball League zo groot was en zo'n aanhang trok dat de blanke competities min of meer het publiek verloren, en geld verloren, zodat de concurrentie zo groot was door de Negro Baseball. League, dat het een soort economische reden was waarom ze dachten dat ze honkbal moesten integreren omdat ze zoveel fans verloren aan de negerhonkbal. Het is dus een soort interessante geschiedenis van de manier waarop dingen zijn geëvolueerd in onze Verenigde Staten van Amerika, in termen van het beëindigen van racisme.
DB: En laat me nog even met je praten over nog een heel belangrijk en serieus ding. Dit is een situatie waarin u direct uw leven in gevaar heeft gebracht. En we hebben het over uit de hand gelopen politiegeweld dat we nu echt zien. Ik weet niet of het erger is of dat er alleen maar meer camera's zijn die het filmen. Maar er lijkt wel sprake te zijn van een pandemie van politiegeweld tegen bruine en zwarte jongeren en arme mensen. Ik denk dat je bent geslagen door de politie van LA. Je bent vaak aangevallen. Kunt u iets vertellen over uw ervaringen?
DH: Dat is altijd zo geweest. Ik denk dat wat er nu anders gebeurt, is dat je eindelijk de publieke opinie hebt over wat er aan de hand is. Maar de systematische moordpartijen door de politie en de brutalisering van gekleurde mensen door de politie gaan door. Ik bedoel, sinds ik een tiener was… weet je, ik ben net 85 jaar oud geworden.
Maar ik herinner me dat ik als tiener thuiskwam van een honkbal- of voetbalwedstrijd, en dat de politie ons tegenhield en lastigviel... racistisch profileren, die woorden bestonden toen nog niet. Maar dat was gewoon heel gebruikelijk. En ik heb zoveel van onze jonge mensen gezien, sommige van mijn vrienden, die gevangen zaten. Ik herinner me dat een deel van ons sociale leven, toen ik jong was, onze vrienden ging bezoeken die in de Juvenile Hall waren, en op sommige van deze plaatsen waar ze waren ondergebracht.
En ik werkte eigenlijk voor de politie, het kantoor van de sheriff in Stockton, Californië, en zag alle illegale dingen die de politie daadwerkelijk deed in termen van pogingen om veroordelingen te krijgen van mensen op wie ze het doelwit waren. Dit gebeurt dus al tientallen jaren. En het enige dat nu anders is, is dat het eindelijk in de publieke belangstelling staat. Ik herinner me dat ik in 1961 lobbyde voor de gemeenschapsorganisatie en probeerde een aantal wetsvoorstellen goed te keuren. Ik probeerde een wetsvoorstel aan te nemen dat ze een kind niet van school zouden mogen halen, dat de politie een kind niet van school zou arresteren tenzij ze eerst de ouders op de hoogte brachten, elk kind onder de 16 jaar.
Mijn God, zou je gedacht hebben... de hele hoofdstad was gevuld met politie tegen dat kleine, piepkleine biljet dat ik had. Ik probeerde destijds het kantoor van de procureur-generaal te bereiken om te zien of ze een onderzoek konden beginnen naar moordpartijen door de politie. Dit was in 1961. En natuurlijk leidde het nergens toe, omdat mij destijds werd verteld dat de procureur-generaal het politiebureau moest verdedigen. Ze konden het politiebureau niet onderzoeken.
Ik denk dat Camilla Harris onlangs... dat het kantoor van de procureur-generaal de discriminatiekwesties van de wetshandhaving en ook van onze scholen begint te onderzoeken. Mijn organisatie, de Dolores Huerta Foundation, we hebben onlangs daarnaast een rechtszaak aangespannen bij de California Rural Legal Assistance, Mexican American Legal Defense Fund en de burgerrechtengroep uit San Francisco, de organisatie van Leo Pattersons tegen de Kern County … de Kern High School District vanwege de discriminatie van Afro-Amerikaanse studenten en Latino-studenten die honderden keren vaker geschorst en van school gestuurd worden dan blanke kinderen. Deze raciale kwestie bestaat dus nog steeds.
We hebben het ook publiekelijk gezien in termen van het gebrek aan samenwerking van het Congres met onze president, Barack Obama, omdat hij toevallig half zwart is. En dus denk ik dat het enige dat nu anders is, in de openheid is en hopelijk dat we dit moment kunnen gebruiken om echt vooruit te gaan en alles te doen wat we kunnen als progressieven om te zeggen: “Dit moet stoppen. We zijn het racisme in ons land beu.” En het wordt politiek gebruikt door de rechtervleugel, zodat zij controle kunnen krijgen over de wetgevende macht en controle over het Congres. Het is dus een heel, heel groot probleem.
DB: Weet je, om het te corrigeren, ik heb een fout gemaakt voordat het de beste van San Francisco was die je behoorlijk brutaal in elkaar sloeg. Niet dat de politie van LA en de sheriff van LA een goede staat van dienst hebben. Maar wat dat betreft wilde ik gewoon de zaken op een rijtje hebben. Nogmaals, Dolores Huerta, we stellen het zeer op prijs dat je de tijd hebt genomen daar in LA om onderweg het leven en de tijden te vieren, en het werk van Jackie Robinson, en alle dingen die daaromheen kwamen. Wij danken u dat u de tijd heeft genomen om bij ons te zijn en ons te helpen Pacifica Radio, KPFA, hier op onze 66e verjaardag te vieren. En nogmaals, een gelukkige 85e voor jou.
[Flashpoints Senior producer, Miguel Gavilan Molina heeft bijgedragen aan dit interview.]
Dennis J. Bernstein is een gastheer van “Flashpoints” op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audioarchieven op www.flashpoints.net.