Het nucleaire geweld van Saoedi-Arabië

Saoedi-Arabië en Israël blijven de druk opvoeren om de deal te beëindigen vanwege het beperken van het nucleaire programma van Iran, met als laatste poging een hernieuwde Saoedische dreiging om zijn eigen nucleaire capaciteit te verkrijgen als de deal met Iran niet wordt geschrapt, een waarschuwing die misschien meer brutaal dan geloofwaardig is , schrijft Jonathan Marshall.

Door Jonathan Marshall

Alsof het Midden-Oosten nog niet genoeg problemen had, zijn wij er nu U leert van Rupert Murdoch Sunday Times dat Saoedi-Arabië blijkbaar “de ‘strategische beslissing’ heeft genomen om ‘kant-en-klare’ atoomwapens van Pakistan te verwerven.”

Dit en vele recente soortgelijke verhalen wijten de opkomst van de vermeende nucleaire ambities van Saoedi-Arabië aan het vermeende onvermogen van president Barack Obama om Iran te controleren. “Saoedi-Arabië is zo boos op de opkomende nucleaire overeenkomst tussen Iran en de grote mogendheden dat het dreigt zijn eigen nucleaire capaciteit te ontwikkelen, nog een indicatie van de diepe meningsverschillen tussen de Verenigde Staten en de Perzische Golf-Arabische staten over de deal.” gaf commentaar The New York Times in een hoofdartikel op mei 15.

Saoedi-Arabië speelt echter al jaren de nucleaire kaart. In 2003 lekten de Saoedi’s een ‘strategische evaluatie’ uit waarin de mogelijkheid werd opgenomen om als afschrikmiddel een ‘nucleaire capaciteit’ te verwerven. De Voogd, die de verhaalnoemde het een ‘zorgwekkende ontwikkeling’ die de ‘vervreemding van Riyad van Washington’ weerspiegelde en ‘de zorgen over een Iraans nucleair programma’.

In 2006 maakte Saoedi-Arabië bekend geïnteresseerd te zijn in de ontwikkeling van een kernenergieprogramma samen met andere leden van de Samenwerkingsraad van de Golf. Als journalisten gerapporteerd Destijds betwijfelden weinig waarnemers dat het promoten van het idee van een gezamenlijk atoomenergieprogramma tussen de overwegend soennitische Arabische staten een manier is voor Saoedi-Arabië om een ​​boodschap naar de Verenigde Staten te sturen dat de Arabische staat de kernenergie van Teheran zal evenaren als dat nodig is. naar."

Er zijn jaren verstreken zonder dat de Saoedi’s deze dreigementen waar hebben gemaakt. En er zijn sterke redenen om nu de waarheidsgetrouwheid van de lekken over de nucleaire bedoelingen van Riyad in twijfel te trekken. Veel deskundigen betwijfelen ernstig of de Saoedi's werkelijk van plan zijn hun verdragsverplichtingen te schenden en internationale sancties te riskeren door te proberen kernwapens te verwerven, vooral als ze al jaren met een nucleair bewapend Israël leven.

Saoedi-Arabië zou vele jaren nodig hebben om vanaf het begin kernwapens te bouwen; het land heeft slechts een zeer bescheiden onderzoeksprogramma op het gebied van atoomenergie, geen enkele kernreactor en geen bekende verrijkingsfaciliteiten. De nucleaire ambities van Riyad hebben dus alleen zin als Saoedi-Arabië, zoals vaak wordt beweerd, afspraken heeft gemaakt met Islamabad om volledig bewapende kernwapens te verkrijgen in ruil voor de financiering van het Pakistaanse nucleaire programma.

Hoewel dergelijke beweringen niet geheel ongeloofwaardig zijn, blijven ze ‘speculatie’. volgens het Nuclear Threat Initiative, een toonaangevende NGO die zich bezighoudt met proliferatievraagstukken. Verhalen over de connectie met Pakistan zijn afkomstig van een voormalige Saoedische diplomaat die in de jaren negentig naar de Verenigde Staten was overgelopen. Hij beweerde ook dat Saoedi-Arabië bijna 1990 miljard dollar aan Saddam Hoessein heeft verstrekt om een ​​Iraaks kernwapenprogramma te financieren.

“Riyadh heeft de waarheidsgetrouwheid van de uitspraken van Khilewi ontkend, en de meeste experts wijzen de geloofwaardigheid ervan af”, aldus NTI. “De meeste analisten zijn van mening dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat Pakistan ooit een dergelijke overeenkomst zou nakomen, als die überhaupt zou bestaan, gegeven een groot aantal negatieve prikkels.”

Het verhaal is door de jaren heen levend gehouden door Israëlische inlichtingenlekken. Zoals BBC-nieuws gerapporteerd in 2013 “is het Israëlische informatie – dat Saoedi-Arabië nu klaar is om voltooide kernkoppen voor zijn langeafstandsraketten in ontvangst te nemen – die de basis vormen voor enkele recente Amerikaanse en NAVO-inlichtingenrapporten. Israël deelt uiteraard het motief van Saoedi-Arabië om de VS ertoe aan te zetten Iran in bedwang te houden.”

Pakistan noemde de claim van een nucleair akkoord met Saoedi-Arabië ‘speculatief, ondeugend en ongegrond’. Natuurlijk zou Islamabad dat zeggen, ook al zou de deal reëel zijn. Maar Pakistan zou te maken krijgen met “enorme belemmeringen” tegen de overdracht van kernwapens, waaronder de dreiging van internationale sancties en het verlies van militaire hulp uit Washington. aantekeningen Philipp Bleek, een proliferatie-expert bij het Monterey Institute of International Studies.

“Bovendien,” schrijft Bleek, “is Pakistan verwikkeld in een wapenwedloop met aartsrivaal India, en de capaciteiten voor de productie van kernwapens op de lange termijn van New Delhi overtreffen aanzienlijk die van Islamabad, zodat laatstgenoemde zich slecht kan veroorloven een aanzienlijk aantal kernwapens te sparen. .” De recente weigering van Pakistan om troepen te sturen ter ondersteuning van de aanvallen van Saoedi-Arabië op Jemen is een verder bewijs dat Pakistan geen marionet van Riyad is.

Bleek merkt op dat juist de frequentie van lekken over de nucleaire bedoelingen van Saoedi-Arabië opweegt tegen de ernst van die dreiging:

“De geschiedenis leert dat, hoewel sommige staten hun potentiële verlangen naar kernwapens hebben verkondigd, denk aan Duitsland in de eerste jaren van de Koude Oorlog, of Japan recenter, zij doorgaans niet degenen zijn die deze later daadwerkelijk hebben verworven. En met goede reden: de aandacht vestigen op proliferatie-intenties is contraproductief als men de intentie heeft om daadwerkelijk te prolifereren. In plaats daarvan hebben staten de neiging om de aandacht te vestigen op hun potentiële proliferatie in dienst van een ander doel: het bijeenbrengen van anderen om de veiligheidsproblemen aan te pakken die potentiële proliferatie motiveren, en vooral het veiligstellen van bescherming tegen machtige bondgenoten.’

De jongste nucleaire lekken van Saoedi-Arabië zouden wel eens het beoogde effect kunnen hebben: het versterken van de onderhandelingspositie van de Arabische monarchie met Washington. Hoewel president Obama tijdens de recente topconferentie met leden van de Samenwerkingsraad van de Golf geen formele militaire alliantie beloofde, heeft hij... herbevestigd Amerika's ‘ijzersterke toewijding aan de veiligheid van onze golfpartners’ en beloofde bredere militaire hulp, inclusief de oprichting van ‘een vermogen voor vroegtijdige waarschuwing voor een regionaal raketafweersysteem’.

De regering-Obama moet stoppen met het doen van dergelijke concessies in het licht van twijfelachtige Saoedische proliferatiewaarschuwingen. Het land moet eenvoudigweg vasthouden aan zijn koers van streven naar een alomvattend nucleair akkoord met Iran. Een dergelijke overeenkomst blijft de beste garantie voor de veiligheid van Saoedi-Arabië op de lange termijn. En op de korte termijn hebben de Saoedi's geen legitieme reden om bang te zijn voor het nucleaire programma van Iran, dat een van de meest gecontroleerde ter wereld is.

Iran beschikt voor zover bekend niet over een kernwapencapaciteit en heeft uranium alleen verrijkt tot niveaus die bruikbaar zijn voor medische of vreedzame toepassingen van kernenergie. De Internationale Organisatie voor Atoomenergie heeft geen onderbouwd bewijs gevonden dat Iran probeert te breken met het Non-proliferatieverdrag (NPV), dat ook Saoedi-Arabië heeft ondertekend.

Als de Saoedi's dergelijk bewijsmateriaal negeren en werkelijk op zoek gaan naar kernwapens uit Pakistan, moet het Witte Huis een harde houding aannemen Volg het voorbeeld Deze werd in 1976 door de regering-Ford opgesteld en waarschuwde Zuid-Korea dat het “het hele spectrum van zijn betrekkingen zou herzien” als Seoel zou overgaan tot de ontwikkeling van kernwapens.

Idealiter zouden de Verenigde Staten ook moeten beginnen met het onderzoeken van een productievere strategie om zowel Saoedi-Arabië als Iran gerust te stellen, zonder concessies te doen aan een van beide landen. Waarom zouden we, in plaats van meer wapens te verkopen, nieuwe defensiepacten te sluiten of Iran verder aan te pakken, niet achter de al lang bestaande steun van Saoedi-Arabië voor een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten staan?

Dat doel was goedgekeurd door de Algemene Vergadering van de VN in 2012. Het kan voor nu een politieke non-starter zijn in Washington, maar de zekerste manier om het risico van proliferatie in het Midden-Oosten te verminderen zou het inspecteren, controleren en uiteindelijk elimineren van het enige bestaande nucleaire arsenaal van de regio, Israël, zijn.

Jonathan Marshall is een onafhankelijke onderzoeker en woont in San Anselmo, Californië. Enkele van zijn eerdere artikelen voor Consortiumnews waren “Riskante terugslag van Russische sancties""Neoconservatieven willen regimeverandering in Iran""Saudi Cash wint de gunst van Frankrijk”; en "De gekwetste gevoelens van de Saoedi's."