Uit het archief: Terwijl de Democraten zich achter Hillary Clinton scharen als hun vermoedelijke presidentskandidaat voor 2016, fluiten velen langs het kerkhof van haar rampzalige staat van dienst op het gebied van buitenlandse interventies, uitspraken die twijfels doen rijzen over haar geschiktheid voor de baan, zoals Robert Parry in 2014 opmerkte.
Door Robert Parry (oorspronkelijk gepubliceerd op 10 februari 2014, met enkele updates.)
De meeste democratische machtsmakelaars lijken zich te hebben aangesloten bij Hillary Clinton als hun keuze voor president in 2016 en zij heeft een scheve voorsprong op potentiële partijrivalen in vroege opiniepeilingen, maar er wapperen enkele waarschuwingsvlaggen, paradoxaal genoeg, gehesen door voormalig minister van Defensie Robert Gates ter ere van hem. voor de voormalige First Lady, Amerikaanse senator en minister van Buitenlandse Zaken.
Oppervlakkig gezien zou je kunnen denken dat Gates' lovende woorden over Clinton haar positie als toekomstige president van de Verenigde Staten nog verder zouden versterken, maar de kruiperige steunbetuigingen en Gates' portret van Clinton in zijn memoires zouden wegnemen: Plicht, is van een voetganger op het gebied van buitenlands beleid, die gemakkelijk voor de gek wordt gehouden en neigt naar militaire oplossingen.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton.
Voor nadenkende en/of progressieve Democraten zou het vooruitzicht van een president Hillary Clinton een stap terug kunnen betekenen ten opzichte van enkele van de meer innovatieve strategieën van president Barack Obama op het gebied van buitenlands beleid, met name zijn bereidheid om samen te werken met de Russen en Iraniërs om crises in het Midden-Oosten te bezweren en zijn bereidheid om de Israëllobby onder ogen te zien wanneer deze aandringt op meer confrontaties en oorlog.
Op basis van haar openbare gegevens en het insiderverslag van Gates zou men kunnen verwachten dat Clinton voorstander zal zijn van een meer neoconservatieve benadering van het Midden-Oosten, een benadering die meer in lijn ligt met het traditionele denken van Official Washington en de strijdlustige dictaten van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
Als Amerikaanse senator en als minister van Buitenlandse Zaken heeft Clinton zelden de conventionele wijsheid in twijfel getrokken of zich verzet tegen het gebruik van militair geweld om problemen op te lossen. Ze stemde beroemd voor de oorlog in Irak in 2002 en viel voor de nep-massavernietigingswapenzaak van president George W. Bush en bleef een voorstander van de oorlog totdat haar standpunt tijdens de Campagne van 2008 politiek onhoudbaar werd.
Clinton vertegenwoordigde New York en bekritiseerde zelden of nooit Israëlische acties. In de zomer van 2006, toen Israëlische gevechtsvliegtuigen Zuid-Libanon bestormden, waarbij meer dan 1,000 Libanezen omkwamen, deelde senator Clinton een podium met de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, Dan Gillerman, die had gezegd: “Hoewel het waar kan zijn en waarschijnlijk ook is dat niet alle moslims terroristen, het is ook waar dat bijna alle terroristen moslim zijn.”
Tijdens een pro-Israël bijeenkomst met Clinton in New York op 17 juli 2006 verdedigde Gillerman trots het massale geweld van Israël tegen doelen in Libanon. ‘Laten we de klus klaren,’ zei Gillerman tegen de menigte. “We zullen de kanker in Libanon wegsnijden” en “de vingers afsnijden” van Hezbollah. In reactie op de internationale zorgen dat Israël “disproportioneel” geweld gebruikte bij het bombarderen van Libanon en het doden van honderden burgers, zei Gillerman: “Je hebt verdomd gelijk.” [NYT, 18 juli 2006]
Senator Clinton protesteerde niet tegen de opmerkingen van Gillerman, omdat dit vermoedelijk een belangrijk pro-Israëlisch kiesdistrict zou hebben beledigd.
Poorten verkeerd gelezen
In november 2006, toen Bush Gates nomineerde als minister van Defensie, interpreteerde Clinton de betekenis van deze stap op een goedgelovige manier verkeerd. Ze interpreteerde het als een signaal dat de oorlog werd afgebouwd, terwijl deze feitelijk het tegenovergestelde voorspelde: dat er een escalatie of ‘golf’ op komst was.
Vanuit haar zetel in de Strijdkrachtencommissie van de Senaat slaagde Clinton er niet in om door het rookgordijn rond de selectie van Gates te dringen. De realiteit was dat Bush minister van Defensie Donald Rumsfeld gedeeltelijk had afgezet, omdat hij de kant had gekozen van de generaals John Abizaid en George Casey, die voorstander waren van het verkleinen van de Amerikaanse militaire voetafdruk in Irak. Gates was privé aan boord voor het vervangen van die generaals en het uitbreiden van de Amerikaanse voetafdruk.
Nadat Gates zich had laten verblinden over wat een ‘golf’ van 30,000 extra Amerikaanse troepen zou worden, koos senator Clinton de kant van de Democraten die bezwaar maakten tegen de escalatie, maar Gates citeert haar in zijn memoires, waarin hij later tegen president Obama zei dat ze dit alleen om politieke redenen deed. .
Gates herinnerde zich een bijeenkomst op 26 oktober 2009 om te bespreken of een soortgelijke “golf” in Afghanistan zou worden toegestaan, een standpunt dat de voorkeur geniet van Gates en Clinton, waarbij minister van Buitenlandse Zaken Clinton zelfs een groter aantal troepen steunde dan minister van Defensie Gates. Maar de Afghaanse ‘golf’ kreeg te maken met scepsis van vice-president Joe Biden en andere stafmedewerkers van het Witte Huis.
Gates schreef dat hij en Clinton “de enige buitenstaanders in de sessie waren, aanzienlijk in de minderheid dan de insiders van het Witte Huis. Obama zei in het begin tegen Hillary en mij: 'Het is tijd om onze kaarten op tafel te leggen, Bob, wat denk jij ervan?' Ik herhaalde een aantal van de belangrijkste punten die ik in mijn memo aan hem had gemaakt [waarbij ik drie brigades aanspoorde].
“Hillary was het eens met mijn algemene voorstel, maar drong er bij de president op aan om te overwegen het vierde brigadegevechtsteam goed te keuren als de geallieerden niet met de troepen zouden komen.”
Gates rapporteerde vervolgens over wat hij beschouwde als een verbluffende bekentenis van Clinton, en schreef: ‘Het gesprek dat volgde was opmerkelijk. Terwijl ze de golf in Afghanistan krachtig steunde, vertelde Hillary de president dat haar verzet tegen de golf in Irak politiek was geweest, omdat ze tegenover hem stond tijdens de voorverkiezingen in Iowa [in 2008]. Ze zei verder: 'De golf van Irak heeft gewerkt.'
“De president gaf vaag toe dat de oppositie tegen de golf van Irak politiek was geweest. Het was even verrassend als ontstellend om hen beiden deze bekentenissen te horen maken, in mijn bijzijn.’ (Obama's assistenten hebben sindsdien de suggestie van Gates betwist dat de president aangaf dat zijn verzet tegen de 'golf' in Irak politiek was, en merkten op dat hij zich altijd tegen de oorlog in Irak had verzet. Het team van Clinton heeft de verklaring van Gates niet betwist.)
Maar de uitwisseling, zoals verteld door Gates, geeft aan dat Clinton niet alleen haar politieke behoeften haar standpunt over een belangrijk nationaal veiligheidsvraagstuk liet dicteren, maar dat zij de oppervlakkige conventionele wijsheid over de ‘succesvolle golf’ in Irak als waar aanvaardt.
Hoewel dat inderdaad de geliefde interpretatie van Washington is, deels omdat invloedrijke neoconservatieven geloven dat de ‘golf’ hun positie heeft hersteld na het massavernietigingswapenfiasco en de rampzalige oorlog, is de realiteit dat de ‘golf’ in Irak nooit het verklaarde doel heeft bereikt om tijd te winnen om de situatie van het land te verzoenen. financiële en sektarische verdeeldheid, die tot op de dag van vandaag bloedig blijven.
De mislukte golf
De waarheid die Hillary Clinton blijkbaar niet onderkent is dat de ‘golf’ alleen maar ‘succesvol’ was in die zin dat het de uiteindelijke Amerikaanse nederlaag uitstelde totdat Bush en zijn neoconservatieve cohorten het Witte Huis hadden verlaten en de schuld voor de mislukking kon worden verlegd. althans gedeeltelijk, aan president Obama.
Afgezien van het feit dat ‘oorlogspresident’ Bush de vernedering van het moeten toegeven van zijn nederlaag werd bespaard, heeft de uitzending van 30,000 extra Amerikaanse troepen begin 2007 weinig meer opgeleverd dan bijna 1,000 extra Amerikanen gedood hebben, bijna een kwart van de totale Amerikaanse doden tijdens de oorlog, samen met wat zeker was een veel groter aantal Irakezen.
WikiLeaks bijvoorbeeld “collateral Murder.” video toont een scène uit 2007 tijdens de “golf” waarin Amerikaanse vuurkracht een groep Iraakse mannen, waaronder twee nieuwsmedewerkers van Reuters, neermaaide terwijl ze door een straat in Bagdad liepen. De aanvalshelikopters doodden vervolgens een barmhartige Samaritaan, toen hij zijn busje stopte om de overlevenden naar een ziekenhuis te brengen, en verwondden twee kinderen in het busje ernstig.
Een rigoureuzere analyse van wat er in 2007-08 in Irak is gebeurd, wat blijkbaar buiten de capaciteiten of intenties van Hillary Clinton ligt, zou de afname van het Iraakse sektarische geweld vooral terugvoeren op strategieën die dateren van vóór de “golf” en die in 2006 werden geïmplementeerd door de generaals Casey en Abizaid.
Onder hun initiatieven ontplooiden Casey en Abizaid een zeer geheime operatie om belangrijke Al-Qaeda-leiders uit te schakelen, met name de moord op Abu Musab al-Zarqawi in juni 2006. Casey en Abizaid maakten ook misbruik van de groeiende soennitische vijandigheid jegens Al-Qaeda-extremisten door compensatie te bieden. Soennitische militanten sluiten zich aan bij het zogenaamde ‘Ontwaken’ in de provincie Anbar.
En toen de soennitisch-sjiitische sektarische moorden in 2006 een verschrikkelijk niveau bereikten, assisteerde het Amerikaanse leger bij de de facto etnische zuivering van gemengde buurten door soennieten en sjiieten te helpen naar aparte enclaves te verhuizen, waardoor het moeilijker wordt om etnische vijanden aan te pakken. Met andere woorden: de vlammen van het geweld zouden waarschijnlijk zijn gedoofd, ongeacht of Bush opdracht had gegeven tot de ‘golf’ of niet.
De radicale sjiitische leider Moktada al-Sadr hielp ook door een eenzijdig staakt-het-vuren af te kondigen, naar verluidt op aandringen van zijn beschermheren in Iran, die geïnteresseerd waren in het afkoelen van de regionale spanningen en het bespoedigen van de terugtrekking van de VS. Een andere factor in het afnemende geweld was in 2008 het groeiende besef onder de Irakezen dat de bezetting van het Amerikaanse leger inderdaad ten einde liep. Premier Nouri al-Maliki hield vol en kreeg een duidelijk tijdschema voor de Amerikaanse terugtrekking uit Bush.
Zelfs auteur Bob Woodward, die bestsellers had gepubliceerd waarin Bush' vroege oorlogsoordelen werden geprezen, kwam tot de conclusie dat de 'golf' slechts één factor was en mogelijk niet eens een belangrijke factor in het afnemende geweld. In zijn boek, De oorlog binnen, Woodward schreef‘In Washington vertaalde conventionele wijsheid deze gebeurtenissen in een eenvoudig beeld: de golf had gewerkt. Maar het hele verhaal was ingewikkelder. Minstens drie andere factoren waren net zo belangrijk als, of zelfs belangrijker dan, de golf.”
Woodward, wiens boek veel steun had van insiders van het Pentagon, noemde de soennitische afwijzing van al-Qaeda-extremisten in de provincie Anbar en het verrassende besluit van al-Sadr om een staakt-het-vuren af te dwingen als twee belangrijke factoren. Een derde factor, die volgens Woodward misschien wel de belangrijkste was, was het gebruik van nieuwe, zeer geheime Amerikaanse inlichtingentactieken die het mogelijk maakten om opstandige leiders snel te targeten en te doden.
In Washington, waar de neoconservatieven nog steeds zeer invloedrijk zijn, groeide echter de mythe dat de 'golf' van Bush het geweld onder controle had gebracht. Generaal David Petraeus, die het bevel over Irak op zich nam nadat Bush Casey en Abizaid had weggesleept, werd verheven tot een heldenstatus als het militaire genie dat “eindelijk de overwinning” behaalde in Irak (zoals Newsweek verklaarde).
Zelfs de ongemakkelijke waarheid dat de Verenigde Staten in 2011 zonder pardon uit Irak werden verdreven en dat de gigantische Amerikaanse ambassade, die het commandocentrum moest zijn voor de imperiale reikwijdte van Washington in de hele regio, vrijwel leeg was, deed geen afbreuk aan deze gekoesterde conventionele wijsheid over de “ succesvolle stijging.”
Het raadsel van Clinton
Toch is het één ding voor neoconservatieve experts om dergelijke misvattingen te propageren; het is iets heel anders als de Democratische koploper in 2016 deze onzin gelooft. En om te zeggen dat ze zich alleen maar verzette tegen de “golf” uit een politieke berekening zou kunnen grenzen aan diskwalificatie.
Maar dat patroon past bij de eerdere beslissingen van Clinton. Ze brak te laat met de oorlog in Irak tijdens Campagne van 2008, toen ze zich realiseerde dat haar agressieve houding haar politieke kansen tegen Obama schaadde, die zich tegen de Amerikaanse invasie in 2003 had verzet.
Ondanks de verschuiving van Clinton naar Irak slaagde Obama er nog steeds in de Democratische nominatie en uiteindelijk het Witte Huis binnen te halen. Na zijn verkiezing drongen sommige van zijn adviseurs er echter bij hem op aan een ‘team van rivalen’ à la Abraham Lincoln samen te stellen door de Republikeinse minister van Defensie Gates te vragen aan te blijven en Clinton te rekruteren als minister van Buitenlandse Zaken.
Toen Obama tijdens zijn eerste maanden als president worstelde met wat hij moest doen aan de verslechterende veiligheidssituatie in Afghanistan, werkten Gates en Clinton samen met generaal David Petraeus, een favoriet van de neoconservatieven, om de president in een nieuwe ‘golf’ van 30,000 man te manoeuvreren. 'om een counterinsurgency-oorlog te voeren in grote delen van Afghanistan.
In PlichtGates noemt zijn samenwerking met Clinton cruciaal voor zijn succes bij het zover krijgen dat Obama instemt met de troepenescalatie en het uitgebreide doel van counterinsurgency. Verwijzend naar Clinton, schreef Gates, “zouden we een zeer sterk partnerschap ontwikkelen, deels omdat bleek dat we het over bijna elke belangrijke kwestie eens waren.”
De havikachtige tandem Gates-Clinton hielp het verzachtende team tegen te gaan, waaronder vice-president Joe Biden, verschillende leden van de staf van de Nationale Veiligheidsraad en de Amerikaanse ambassadeur in Afghanistan Karl Eikenberry, die president Obama probeerde weg te leiden van deze diepere betrokkenheid.
Gates schreef: ‘Ik had er vertrouwen in dat Hillary en ik nauw zouden kunnen samenwerken. Het duurde niet lang voordat commentatoren merkten dat Clinton en ik in een regering waarin alle macht en besluitvorming naar het Witte Huis waren getrokken, het enige onafhankelijke ‘machtscentrum’ vertegenwoordigden, niet in de laatste plaats omdat we, om heel verschillende redenen, allebei gezien als 'niet-vuurbaar.'”
Toen generaal Stanley McChrystal een uitgebreide counterinsurgency-oorlog voor Afghanistan voorstelde, schreef Gates dat hij en “Hillary de aanpak van McChrystal krachtig steunden”, samen met VN-ambassadeur Susan Rice en Petraeus. Aan de andere kant stonden Biden, NSC-assistent Tom Donilon en inlichtingenadviseur John Brennan, waarbij Eikenberry meer troepen steunde, maar sceptisch stond tegenover het counterinsurgency-plan vanwege de zwakheden in de Afghaanse regering, schreef Gates.
Nadat Obama aarzelend de Afghaanse ‘surge’ had goedgekeurd en naar verluidt onmiddellijk spijt had gehad van zijn beslissing, richtte Clinton zich op Eikenberry, een gepensioneerde generaal die in Afghanistan had gediend voordat hij tot ambassadeur werd benoemd.
Terwijl hij aandrong op zijn ontslag, was ‘Hillary beladen naar de bijeenkomst gekomen’, schreef Gates. 'Ze gaf een aantal specifieke voorbeelden van Eikenberry's insubordinatie tegenover zichzelf en haar plaatsvervanger. Ze zei: 'Hij is een groot probleem.'
“Ze ging achter de NSS [nationale veiligheidsstaf] en de staf van het Witte Huis aan, uitte haar woede over hun directe omgang met Eikenberry en gaf een aantal voorbeelden van wat zij hun arrogantie noemde, hun pogingen om de civiele kant van de oorlogsinspanning onder controle te krijgen, hun weigering om tegemoet te komen aan verzoeken voor bijeenkomsten.
‘Terwijl ze praatte, werd ze krachtiger. 'Ik heb het gehad', zei ze, 'jij wilt het [controle over de civiele kant van de oorlog], ik zal het allemaal aan jou overdragen en mijn handen ervan wassen. Ik zal niet verantwoordelijk worden gehouden voor iets dat ik niet kan beheren vanwege de inmenging van het Witte Huis en de NSS. ''
Toen de protesten er echter niet in slaagden om Eikenberry en generaal Douglas Lute, een plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur, te ontslaan, concludeerde Gates dat ze de bescherming genoten van president Obama en weerspiegelde hij zijn twijfels over het beleid in de Afghaanse oorlog:
“Het was duidelijk geworden dat Eikenberry en Lute, wat hun tekortkomingen ook waren, onder de bescherming van het Witte Huis vielen. Nu Hillary en ik zo onvermurwbaar zijn dat de twee moeten vertrekken, kan die bescherming alleen van de president komen. Omdat ik me niet kon voorstellen dat een vorige president zou tolereren dat iemand in een hoge positie openlijk tegen het beleid zou ingaan dat hij had goedgekeurd, was de meest waarschijnlijke verklaring dat de president zelf niet echt geloofde dat de strategie die hij had goedgekeurd, zou werken.’
Van de 2,357 Amerikaanse soldaten die zijn omgekomen in de twaalf jaar durende oorlog in Afghanistan, zijn er ongeveer 12 (of bijna driekwart) gestorven sinds het aantreden van president Obama. Velen werden gedood in wat nu algemeen wordt beschouwd als de mislukte counterinsurgency-strategie die Gates, Petraeus en Clinton aan Obama hebben opgelegd.
Gaddafi krijgen
In 2011 was minister van Buitenlandse Zaken Clinton ook een havik in de militaire interventie in Libië om Muammar Gaddafi te verdrijven (en uiteindelijk te doden). Wat Libië betreft koos minister van Defensie Gates echter de kant van de duiven, omdat hij het gevoel had dat het Amerikaanse leger al overbelast was in de oorlogen in Irak en Afghanistan en dat een nieuwe interventie het risico inhield dat de moslimwereld nog verder van zich zou vervreemden.
Deze keer bevond Gates zich in de lijn van Biden, Donilon en Brennan ‘die aandrongen op voorzichtigheid’, terwijl Clinton zich aansloot bij Rice en NSC-assistenten Ben Rhodes en Samantha Power in ‘aandringen op agressieve Amerikaanse actie om een verwachte massamoord op de rebellen te voorkomen, terwijl Gaddafi vocht om aan de macht blijven”, schreef Gates. “In de laatste fase van het interne debat wierp Hillary haar aanzienlijke invloed achter Rice, Rhodes en Power.”
President Obama gaf opnieuw toe aan Clintons pleidooi voor oorlog en steunde een westerse bombardementscampagne die de rebellen, inclusief islamitische extremisten met banden met Al-Qaida, in staat stelde de controle over Tripoli over te nemen en Gaddafi op te sporen in Sirte, Libië, op 20 oktober 2011. Nadat Gaddafi was opgepakt, werd hij gemarteld, inclusief sodomie met een mes, en vervolgens vermoord.
Clinton uitte haar opgetogenheid toen ze het nieuws ontving van Gaddafi's arrestatie en dood, ook al kende ze destijds misschien nog niet alle gruwelijke details. Tijdens een televisie interview grapte ze: ‘We kwamen, we zagen, hij stierf’, verwijzend naar de beroemde zin van Julius Caesar, ‘veni, vidi, vici’, Latijn voor ‘ik kwam, ik zag, ik overwon’ na een beslissende militaire overwinning in wat is nu Turkije.
Maar de omverwerping en moord op Gaddafi bracht Libië in een burgeroorlog en chaos, waarbij het islamitische terrorisme zich door Libië en de omliggende gebieden verspreidde. Het geweld omvatte onder meer een aanval op de Amerikaanse missie in Benghazi op 11 september 2012, waarbij de Amerikaanse ambassadeur Christopher Stevens en drie andere Amerikaanse personeelsleden omkwamen, een incident dat Clinton het ergste moment in haar vier jaar als minister van Buitenlandse Zaken heeft genoemd.
Gates ging op 1 juli 2011 met pensioen bij het Pentagon en Clinton trad op 1 februari 2013 af bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, na de herverkiezing van Obama. Daarna zette Obama een meer innovatieve koers voor het buitenlands beleid uit, waarbij hij samenwerkte met de Russische president Vladimir Poetin om diplomatieke doorbraken in Syrië en Iran te bereiken, in plaats van te zoeken naar militaire oplossingen of meer “regimeveranderingen” waar de neoconservatieven de voorkeur aan gaven.
In beide gevallen kreeg Obama te maken met agressieve sentimenten binnen zijn eigen regering en in het Congres, en met de Israëlische en Saoedische oppositie. Met betrekking tot de onderhandelingen over het nucleaire programma van Iran drong de Israëllobby aan op nieuwe sanctiewetgeving die bedoeld leek om de gesprekken te saboteren en de VS en Iran op een mogelijk pad naar oorlog te zetten.
(Later in februari 2014 saboteerden neoconservatieven binnen het ministerie van Buitenlandse Zaken, waaronder staatsassistent voor Europese Zaken Victoria Nuland, die gepromoveerd was door minister Clinton, de samenwerking van Obama met Poetin door een staatsgreep in Oekraïne aan de Russische grens te orkestreren. De crisis dreef een wig tussen Obama en Poetin.)
Omgaan met Iran
Als minister van Buitenlandse Zaken was Hillary Clinton een havik geweest in de Iraanse nucleaire kwestie. In 2009-2010, toen Iran voor het eerst te kennen gaf bereid te zijn compromissen te sluiten, leidde zij de oppositie tegen elke onderhandelde oplossing en drong zij aan op het opleggen van sancties.
Om de route voor sancties vrij te maken, hielp Clinton de overeenkomsten tot stand te brengen waarover voorlopig met Iran was onderhandeld om het grootste deel van zijn laagverrijkte uranium het land uit te sturen. In 2009 raffineerde Iran uranium slechts tot het niveau van ongeveer 3-4 procent, wat nodig was voor de energieproductie. De onderhandelaars boden aan een groot deel daarvan te ruilen voor nucleaire isotopen voor medisch onderzoek.
Maar de regering-Obama en het Westen hebben het Iraanse gebaar afgewezen omdat het Iran voldoende verrijkt uranium zou hebben nagelaten om theoretisch veel hoger te kunnen raffineren, tot wel 90 procent, voor mogelijk gebruik in een enkele bom, hoewel Iran volhield dat het niet zo'n bedoeling had en de Amerikaanse inlichtingendiensten overeengekomen.
Vervolgens stemde Iran in het voorjaar van 2010 in met een andere versie van de uraniumruil, voorgesteld door de leiders van Brazilië en Turkije, met de kennelijke steun van president Obama. Maar die regeling werd fel aangevallen door minister van Buitenlandse Zaken Clinton en bespot door vooraanstaande Amerikaanse nieuwsmedia, waaronder redactionele schrijvers van de New York Times die de spot dreven met Brazilië en Turkije als ‘gespeeld door Teheran’.
Het belachelijk maken van Brazilië en Turkije als stuntelige studenten op het wereldtoneel ging door, zelfs nadat Brazilië Obama's privébrief aan president Luiz Inácio Lula da Silva had vrijgegeven, waarin hij Brazilië en Turkije aanmoedigde om tot een akkoord te komen. Ondanks de publicatie van de brief verdedigde Obama de ruil niet publiekelijk, maar sloot hij zich in plaats daarvan aan bij het tot zinken brengen van de deal, opnieuw een moment waarop Clinton en de hardliners uit de regering hun zin kregen.
Dat zette de wereld op koers voor strengere economische sancties tegen Iran en verhoogde spanningen die de regio dicht bij een nieuwe oorlog brachten. Terwijl Israël dreigde aan te vallen, breidde Iran zijn nucleaire capaciteiten uit door de verrijking te verhogen tot 20 procent om aan zijn onderzoeksbehoeften te voldoen, en kwam daarmee dichter bij het niveau dat nodig is voor het bouwen van een bom.
Ironisch genoeg accepteert het nucleaire akkoord dat eind 2013 werd bereikt (en versterkt door de raamovereenkomst van 2 april 2015) in wezen de geringe verrijking van uranium door Iran voor vreedzame doeleinden, ongeveer zoals de zaken er in 2009-2010 voor stonden. Maar de Israëllobby ging snel weer aan de slag en probeerde de nieuwe overeenkomst te torpederen door het Congres nieuwe sancties tegen Iran te laten goedkeuren.
Clinton bleef enkele weken vrijblijvend terwijl het momentum voor de sanctiewet groeide, maar uiteindelijk sprak ze haar steun uit voor het verzet van president Obama tegen de nieuwe sancties. In een 26 januari letter aan senator Carl Levin, D-Michigan, schreef ze:
“Nu er eindelijk serieuze onderhandelingen gaande zijn, moeten we er alles aan doen om te testen of ze een permanente oplossing kunnen bewerkstelligen. Zoals president Obama zei: we moeten de diplomatie een kans van slagen geven, en tegelijkertijd alle opties op tafel houden. De Amerikaanse inlichtingengemeenschap heeft geoordeeld dat het nu opleggen van nieuwe unilaterale sancties 'de vooruitzichten op een succesvol alomvattend nucleair akkoord met Iran zou ondermijnen'. Ik deel die mening. “
Clintons opvolger, minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, heeft ook druk uitgeoefend op Israël en de Palestijnse Autoriteit om een Amerikaans raamwerk te aanvaarden voor het beslechten van hun langlopende conflict (een poging die uiteindelijk mislukte toen de Israëlische leiders weigerden om betekenisvolle concessies te doen). De agressiviteit van de regering-Obama, zelfs ondanks Israëlische bezwaren, stond in schril contrast met het gedrag van eerdere Amerikaanse regeringen en zelfs met Obama's eerste termijn met Hillary Clinton als minister van Buitenlandse Zaken.
Een belangrijke vraag voor een Clinton-kandidaat als president zal zijn of ze zal voortbouwen op de diplomatieke basis die Obama heeft gelegd, of deze zal ontmantelen en zal terugkeren naar een meer traditioneel buitenlands beleid gericht op militaire macht en tegemoetkomend aan de standpunten van Israël en Saoedi-Arabië.
Onderzoeksverslaggever Robert Parry brak in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek. Je kunt zijn nieuwste boek kopen, Amerika's gestolen verhaal, of in hier afdrukken of als e-book (van Amazon en barnesandnoble.com). Je kunt ook de trilogie van Robert Parry over de familie Bush en haar connecties met verschillende rechtse agenten bestellen voor slechts $ 34. De trilogie omvat Amerika's gestolen verhaal. Voor meer informatie over deze aanbieding, klik hier.
Hillary was een Goldwater-meisje. Dat is ze nog steeds. Dat zal ze altijd blijven. Er is niets 'neo' in de con.
Is Hillary Clinton een Neocon-Lite?
Absoluut niet.
Ze is een neocon-zwaargewicht. Temeer omdat ze er twee komt voor de prijs van één.
Dit is enigszins off-topic, maar een paar dagen geleden kreeg ik een advertentie voor Hillary in mijn Facebook-feed. Ik klikte op de link ‘Waarom zie ik dit’ en kreeg het antwoord dat Facebook op basis van mijn activiteiten had vastgesteld dat ik ‘erg liberaal’ ben en ‘dacht dat je dit misschien wel leuk zou vinden’.
Het is één ding om gegevens over consumentengewoonten te verzamelen, maar iets heel anders om een politiek profiel op te bouwen en dat vervolgens aan politici te verkopen. Voor zover ik weet (misschien weet iemand anders anders), is Hillary de eerste politicus die advertenties op Facebook target. Ze is uiteraard niet verantwoordelijk voor de gegevensverzameling, maar ze maakt er wel gebruik van, wat betekent dat ze elektronische spionage ondersteunt. Niet dat dit een grote verrassing hoeft te zijn.
***
Hoezeer ik LBJ destijds ook verguisde, de geschiedenis zal leren dat elke president sinds de regering-Johnson een neoconservatief is geweest.
***
GRATIS AMERIKA
DIRECTE DEMOCRATIE
***
Elke president sinds LBJ heeft onder het wapen van de Rockefellers gestaan.
Nelson Rockefeller slaagde er zelfs in vice-president van Gerald Ford te worden.
Nelson Rockefeller richtte ook zijn eigen commissie op om CIA-activiteiten in de VS te onderzoeken – een interessant lid van zijn commissie, de toekomstige president Ronald Reagan.
Voeg daarbij dat CIA-directeur Allen Dulles lid was van de Warren Commission, die door velen de Dulles Commission wordt genoemd, en de doofpotaffaire is compleet.
Allen (CIA) en John Foster (State Dpt) Dulles spande zelfs samen met de Rockefellers bij het omverwerpen van Jacobo Arbenz in Guatemala. President Arbenz had het monopolistische land van de United Fruit Company genationaliseerd en herverdeeld. United Fruit behoorde tot de Rockefellers.
Is Hillary Clinton een Neocon-Lite? Moest dat echt als vraag gesteld worden?
Ze is absoluut een Neocon-Lite, misschien nog erger. En haar dossier bewijst het.
Hillary Clinton is een strop voor Wall Street en grote bedrijven als Wal Mart (waar ze jarenlang in de raad van bestuur van zat en nu miljoenen door hen in haar campagne laat vloeien). Ze is door en door een oorlogshavik; ze probeert het misschien te bagatelliseren tijdens haar campagne, maar het enige dat telt zijn haar daden uit het verleden.
Haar bedrijfsfeminisme uit de eerste wereld (dat niet eens feminisme is) is een schande.
Haar claim om voor vrouwen en gezinnen te zorgen, ook al steunde en drong ze vurig aan op de anti-welzijnswet die haar man in de jaren negentig ondertekende (die feitelijk een einde maakte aan hun vriendschap met Peter en Marian Wright Edelman, twee prominente kinderrechtenactivisten) en kan zich niets aantrekken van vrouwen en gezinnen in het buitenland in landen waarvan ze de tapijtbombardementen toejuicht, een schande is. (Ze heeft elke rampzalige oorlog sinds Vietnam gesteund.)
Haar claim om LHBT’s te steunen, ook al was ze nog maar een paar jaar geleden (toen ze zich klaarmaakte om campagne te voeren) tegen de gelijkheid van het huwelijk, is een schande. En ze weigert nog steeds haar standpunt te veranderen dat gelijkheid in het huwelijk eerder een staatsrecht dan een mensenrecht is.
Ze beweert de universele gezondheidszorg te steunen, ook al heeft ze in haar eentje de kans vernietigd dat er in de jaren negentig een alomvattende, progressieve gezondheidszorgwet zou worden aangenomen, omdat ze haar zakenvrienden, inclusief de farmaceutische bedrijven, niet van streek wilde maken.
Er zijn geweldige artikelen op Counterpunch.org over haar dubbelhartige, corrupte persoonlijkheid. Ik moedig iedereen aan om ze te lezen.
Ik moedig ook iedereen aan om meer progressieve Democratische kandidaten in de voorverkiezingen te steunen. Houd in de gaten wie er rent (ik denk dat O'Malley dat waarschijnlijk is, van wat ik heb gelezen). Trap niet in de val van Clinton.
Iedereen behalve de Republikeinen en Hillary.
Iedereen behalve de Republikeinen en Hillary.
Ik weet zeker dat er veel goede Republikeinen zijn, maar ik zie niet dat zo iemand de nominatie voor die partij krijgt. Kun je je voorstellen elke wordt de voormalige Republikeinse president vandaag genomineerd? Zelfs Herbert Hoover niet, IMO. In politiek opzicht een totale domkop, maar in sommige opzichten was de man behoorlijk behoorlijk. Vandaag NIET acceptabel.
Er zijn maar weinig ‘naam’-democraten die ik zomaar kan bedenken. Joe Biden? ECHT NIET! Zonder te zoeken is hij de enige persoon die in je opkomt. De Democratische bank is leeg, en ik geloof dat dit precies is zoals de rijke ******** het wilde.
Hoezeer ik het werk van meneer Parry ook bewonder, ik moet het me afvragen. Zou een indringender vraag niet zijn: “Is Hillary werkelijk een Democraat?” Volgens de Washington Post zijn er nu verschillende woorden die je niet langer over Hillary kunt zeggen. Deze omvatten polariserend, berekenend, onoprecht, onoprecht, ambitieus, onvermijdelijk, gerechtigd, overmoedig, geheimzinnig, “zal alles doen om te winnen”, “vertegenwoordigt het verleden” en “zonder voeling”. Een team van ‘Supervrijwilligers’, zo beweert het artikel, staat klaar om iedereen in diskrediet te brengen die een van deze woorden – en misschien wel een hele thesaurus vol synoniemen – in politieke kritiek durft te verwerken. Ze beweren dat het gebruik van deze woorden in combinatie met elke beschrijving van Hillary ‘seksisme’ vormt. Dus ik zal proberen die woorden te vermijden, hoe verleidelijk ze ook zijn. Het helpt om terug te gaan naar Hillary's roots, toen ze een 'Goldwater Girl' was, geboren en getogen als fundamentalistische christelijke republikein uit het Midwesten. Hoewel ze niet van het soort 'vuur en zwavel' was, omarmde haar protestantse opvoeding de verraderlijke doctrine van 'de uitverkorenen', die een eigenaardig idee omarmt van... verdomd, is er een ander woord voor recht? Theologisch gezien komt het neer op een rationalisatie van klassenonderscheid. “De armen zijn altijd bij ons”, zouden de dominionistische christenen kunnen vermanen, en “het is hun eigen verdomde schuld”. Verderop was er dat kleine schandaal waardoor ze werd ontslagen uit de Watergate-procedure. Als gevolg van ethische schendingen schreef Jerry Zeifman, destijds algemeen adviseur en stafchef van de House Judiciary Committee: “Ik heb een persoonlijke evaluatie gemaakt van Hillary Rodham (nu mevrouw Clinton)… Ik besloot dat ik het niet kon aanbevelen haar voor elke toekomstige positie van publiek of particulier vertrouwen.” Seksistisch inderdaad! In overeenstemming met haar reactionaire houding in het Oude Testament heiligde het doel de middelen. Ze sloot onderweg zorgvuldig allianties, netwerkend met andere Rapture-razende gekken in verschillende gebedsworkshops en Bijbelstudiegroepen met mensen als John [YES, THAT JOHN] Ashcroft. Tegenwoordig verdedigen misleide 'progressieven' haar kandidatuur op basis van angst voor mogelijke benoemingen in het Hooggerechtshof. Haar keuzes zullen worden geleid door haar zorgvuldig gesublimeerde fundamentalistische christelijke ideologie. Tot nu toe bestond haar campagneretoriek uit sluwe verwijzingen naar de problemen. Ze noemt ze allemaal, maar biedt geen oplossingen. Ze zal geen voorstander zijn van het belasten van de rijken, gelijke beloning, het verhogen van het minimumloon, het beschermen van de sociale zekerheid, het tegenwerken van TPP, het herstellen van Glass-Steagall of de “Fairness Doctrine”, het intrekken van “Citizens United” of het beschermen van reproductieve rechten. Ik denk niet dat 'ontwijkend' nog op de lijst van verboden vrije meningsuiting staat, maar laten we afwachten. Ik weet zeker dat ze voorstander zal zijn van het homohuwelijk en strengere wapenwetten. Dat zal genoeg zijn om 'progressieven' te overtuigen. Wanneer een van haar genomineerden voor het Hooggerechtshof stemt voor intrekking van Rowe v. Wade, zeg dan niet dat u niet gewaarschuwd bent.
FG geweldige opmerking over Hillary. Wat je hier schreef over haar geschiedenis klopt precies. Hoe graag ik ook een ‘vrouwelijke Amerikaanse president’ zou zien, ik zou nooit willen dat Hillary die vrouw zou zijn. Mijn grootste angst is dat als Hillary eenmaal in het Witte Huis zit, ze ons leger zal gebruiken als ergens de eerste tekenen van problemen uitbreken. God weet alleen waar en wanneer dat zou zijn, aangezien er zoveel gevoelige plekken zijn die elk moment kunnen ontbranden. Ik heb gewoon het gevoel dat Hillary, hoe slim ze ook is, te veel met zichzelf en de politiek van de erfenis bezig is, dat haar ambities ons allemaal pijn zouden doen. Ik bedoel echt alles, aangezien de VS een groot deel van onze wereld beïnvloeden. Wat dat 'seksisme'-gedoe betreft, vraag maar aan mijn zes dochters en mijn vrouw wat ze van Hillary vinden... als je van Hillary houdt, zul je hun antwoord niet leuk vinden.
Heb je de familiegelijkenis opgemerkt? Hillary is de lang verloren gewaande Koch-zuster!
Nou nou!
“Is Hillary echt een democraat?â€
Natuurlijk niet – tenminste als je een ‘Democraat’ definieert in termen van iets dat lijkt op FDR. Zij en haar man waren allebei solide Republikeinen, behalve in naam. Dat is ze natuurlijk nog steeds.
Je hebt een gemaakt lot van goede punten, vooral over de religieuze invalshoeken. Omgaan met dat Fellowship-gezelschap was iets wat ze deed omdat dat was wat ze echt wilde.
xxxx://www.huffingtonpost.com/barbara-ehrenreich/hillarys-nasty-pastorate_b_92361.html
Eerlijk gezegd zou ik niet op Hillary kunnen stemmen, ook al was ze geen vervelende neoconservatief. Het Fundie-gedoe en Corporate Connections zijn gewoon te lelijk. (en let niet op haar leeftijd!) Ik geloof nog steeds dat Hillary de verkiezing zal garanderen van elke semi-gezonde Republikein die tegen haar opkomt, maar dat gaat ervan uit dat de Machtselites in 2016 een Republikein willen. Ze hadden de kans om Hillary in 2008 te pakken te krijgen en haar doorgegeven. Naar mijn totaal geüniformeerde mening geloof ik dat dit nog steeds het geval is. Walker en Christie lijken al kaput te zijn. De meeste anderen zijn niet verkiesbaar, behalve mogelijk JEB. Nogmaals, het is moeilijk te geloven dat zelfs de rijke ******** nog een Bush zou kunnen verdragen, maar ik geloof wel dat hij Hillary zou vertrappen als het op een wedstrijd tussen hen twee aankwam. In de eerste plaats heeft hij een “R” bij zijn naam, en die van haar is alleen subliminaal – in het geheim gedragen. Ten tweede is ze een vrouw, en ieder waar lid van Christelijk Rechts weet dat vrouwen per definitie tweederangswezens zijn. Hillary en JEB zijn allebei totaal corrupt, maar ik vermoed sterk dat haar “vervelende” lijst minstens zo lang is als de zijne. Als haar naam Hillary Rose Clampett en zijn John Ellis Brown was, zou geen van beiden enige aandacht krijgen.
Eindelijk nog een kijk op Hillary van een 'linkse' kaartdragende.
Hillary de Havik
“Is Hillary echt een democraat?â€
Officieel wel, maar net als de andere leden van de oligarchie van de Democratische Partij is zij geen democraat. Net als hun Republikeinse tegenhangers zijn ze allemaal betaalde leden van Friends of the Plutocracy en THE LOBBY. Zoals sommige mensen zouden zeggen: “Democraten en Republikeinen. Er is geen cent verschil.”
Oh, om een politieke fondsenwerver te zijn. Ik heb lang geleden, van een presidentiële fondsenwerver, geleerd hoe donoren gemiddeld 60 tot 40 euro doneren aan zowel Republikeinse als Democratische kandidaten. We hebben gewoon geen andere partij nodig, we kunnen meer partijen gebruiken. Een kandidaat van een derde partij zal slechts één van de andere twee verzwakken. Om die reden konden we minimaal drie partijen gebruiken voor een totaal van vijf. Daar ga ik weer met de ideeën, maar er moet iets veranderen in het kiezen van het minste van de twee kwaden.
Als Canadees zou ik soms willen dat de burgers van de rest van de wereld konden stemmen bij de Amerikaanse verkiezingen. Waarom ik zeg dat dit waarschijnlijk meer is dan welke andere natie op aarde dan ook, wie de VS leidt, zal de rest van de wereld beïnvloeden. Als ik zou kunnen stemmen, of ik vermoed dat als veel andere mensen die geen Amerikanen zijn, zouden kunnen stemmen, ik niet op de Republikeinen of de Democraten zou stemmen – het lijkt mij dat beide even slecht zijn en de wereld meer oorlog zullen bezorgen. , meer strijd, en al met al een verdeeldheid zaaiende kracht in de wereld in plaats van een kracht die de wereld zal verenigen. Ik hoop echt dat Amerikanen naar buiten komen en stemmen, maar dat ze zowel de Democraten als de Republikeinen een boodschap sturen dat genoeg genoeg is door op een derde partij te stemmen. Hoe dan ook, hoewel de stemming alleen voor Amerikanen is, veel succes.
Een tweepartijensysteem is te goed voor de controlefreaks. Tegen de tijd dat de algemene verkiezingen komen, “is de oplossing al binnen.” We hebben een monster in onze handen.
Laat het rusten, jullie sukkels hebben Harper, hij is erger dan de struik, hij heeft gewoon niet zoveel speelgoed.
Het is een feit, en iets dat mij al een tijdje stoort, dat Hillary samenwerkte met Nuland, een overblijfsel van de regering-Bush.
http://www.spiegel.de/politik/ausland/victoria-nuland-barack-obamas-problem-diplomatin-a-1017614.html
Dit net binnen….
De “Amerikaanse” minister van Financiën van Oekraïne vraagt senator John McCain om wapens voor Oekraïne:
http://russia-insider.com/en/ukraines-american-finance-minister-asks-john-mccain-weapons/5981
Het lijkt bijna alsof er een staatsgreep heeft plaatsgevonden in de Verenigde Staten. Obama wordt verondersteld de president te zijn, maar het lijkt erop dat John McCain, de man die de verkiezingen heeft VERLOREN, veel de wereld rondrennen om zaken op microniveau te beheren met zijn ‘goede vriend’ Bibi.
We zien dat John in Syrië aardig doet met de “rebellen” (Al Queda). We zien John aardig doen tegen Bibi terwijl Bibi in DC campagne voerde, terwijl het hele congres voor hem op en neer sprong (en McCain en Graham als Bibi's belangrijkste cheerleaders).
Victoria Nuland (op aandringen van Hillary!) stimuleerde de staatsgreep in Oekraïne en haar man, Robert Kagan, een neocon tot het uiterste, juichte die poging toe.
En met die staatsgreep en de toestroom van miljarden dollars van het IMF moesten de leiders van de staatsgreep ervoor zorgen dat iemand van “hun eigen land” werd aangesteld om de financiën te controleren, voila: de Amerikaanse staatsburger Natalie Jaresko! (Natuurlijk moest ze snel worden beëdigd als ‘Oekraïens staatsburger’ voordat ze naar haar nieuwe kantoor verhuisde.
Nu hebben zij en McCain hun kleine privé-avondjes over hoe ze een hete oorlog met Rusland kunnen beginnen!:
Zou ELKE volwassene in de kamer willen opstaan en iets zeggen!
We hebben een eigen grote soiree nodig bij de National Press Club met Nader, Parry, Scheer, Warren, Sanders, Hedges (voeg gerust aan deze lijst toe) en anderen die oprecht een hete oorlog met Rusland willen AFWEIDEN.
De Neocons (inclusief ALLE Republikeinen die zich kandidaat stellen voor het presidentschap) en Hillary! moet op CHECK!
Abbybwood, goed gezegd en je hebt in alle opzichten gelijk. Het feit dat Clinton Nuland binnenhaalde is voldoende om niet op haar te stemmen. Nuland is gek genoeg om daadwerkelijk te denken dat ze een regimeverandering in Rusland kan afdwingen door een staatsgreep te plegen en Poetin eruit te gooien. Oekraïne wordt bestuurd door neonazi's en dat kan haar niet eens schelen; ze vermoorden mensen, rechts en links, zonder dat de MSM er verslag van doet. McCain maakt het ook niets uit en zit er middenin. Jaresko heeft ook modder op zichzelf. Poetin zou moeilijker te onttronen zijn dan Bashar al-Assad en heeft een beter leger dan de VS. Hij is slimmer dan de Kagan-types en laat zich niet pesten. We hebben sinds de Tweede Wereldoorlog veel illegale oorlogen ontketend en ze hebben ze allemaal verloren. Als Amerika dom en ‘uitzonderlijk’ genoeg is om een oorlog met Rusland te beginnen, zullen we deze keer misschien groot genoeg verliezen om helemaal geen oorlogen meer te beginnen. Oh, ik vergat Afrika… in 49 of de 54 landen hebben we proxy-oorlogen en geheime operaties onder African Command (AFRICOM), een van onze ‘spillen’. Ik houd van jullie lijst met goede mensen, stuk voor stuk, en ik zou willen dat ze hun krachten zouden bundelen en de huidige partijen van streek zouden maken. Een nieuwe Clinton en Bush zullen niets veranderen.
Pardon, ik bedoelde te zeggen: “Een nieuwe Clinton of Bush zal NIETS veranderen.”
Abbybwood, je hebt grotendeels gelijk, maar ik wil graag een paar punten verduidelijken.
McCain is een idioot, maar hij maakte geen 'aardige omgang' met Al Qaeda in Syrië. Dat is een internetmythe die maar niet zal verdwijnen. De waarheid achter de foto's die als 'bewijs' de ronde doen, heeft veel uitleg nodig en levert dus geen goed verhaal op, tenzij je bereid bent het spoor van broodkruimels te volgen, dat terugleidt naar het ministerie van Buitenlandse Zaken en het gebruik ervan. van het geld van de belastingbetaler om propagandagroepen te financieren die het vervolgens kan aanvoeren als rechtvaardiging voor Amerikaanse interventie.
Ten tweede is dit verhaal niet ‘zomaar binnen’. Het verscheen dinsdag op de site van het Ron Paul Instituut. Ik stel voor dat uw link naar dat verhaal had moeten gaan en niet naar Russia Insider. Waarom, vraag je je misschien af, maak ik hier zo'n punt van?
Russia Insider bouwt zijn publiek op door het werk van anderen te plagiaat. Er is niets mis met het zijn van een aggregator; dat is in essentie hoe HuffPo begon. Russia Insider publiceert echter artikelen in hun geheel. Dit plagiaat valt niet alleen onder de Amerikaanse digitale auteursrechtwetgeving, maar het bedriegt sites als ConsortiumNews ook van lezers en dus van donaties die ze draaiende houden. Marketing laat zien dat slechts een klein percentage van de bezoekers van een site iets doneert of koopt, dus het opbouwen en behouden van verkeer is van cruciaal belang.
Russia Insider heeft zelfs verschillende artikelen van Bob Parry gepubliceerd. Ja, ze bieden een link naar het originele artikel, maar wie gaat erop klikken als het hele verhaal vlak voor zijn neus staat? Bovendien, als je een artikel van Bob (of van iemand anders) vindt en op zijn 'naamregel' klikt, gaat de link naar een pagina op Russia Insider met een lijst met verhalen die door de schrijver zijn gepubliceerd, en niet naar de eigen website van de schrijver. .
De juiste manier waarop een aggregator werk van anderen kan gebruiken, is door een paar zinnen, misschien een alinea, te gebruiken met een 'lees meer'-link die rechtstreeks naar het originele artikel verwijst. Ik heb opmerkingen in die zin achtergelaten op Russia Insider, zodat zij hiervan op de hoogte zijn. Blijkbaar kan het ze niets schelen, wat ironisch is. Ze positioneren zichzelf als de nieuwssite tegen het imperium, terwijl ze zich bezighouden met praktijken die onafhankelijke nieuwssites en blogs schade berokkenen, die overigens al veel langer bestaan en hun reputatie hebben verdiend.
Als dit een beetje hardhandig is, mijn excuses. Ik heb hier een heel sterk gevoel bij.
Met betrekking tot Nuland, Kagan, Jaresko, enz. heeft Bob Parry deze verhalen uitgebreid op deze site besproken.
Ik vind je idee voor een feestje bij de National Press Club leuk. Ik weet niet zeker wie zoiets zou organiseren, maar het is de moeite waard om dat uit te zoeken. Het zal nog belangrijker worden als de campagne voor de voorverkiezingen op volle gang is. Voor wat het waard is: Nader is The Man. Hij zou geen verkiezingen kunnen winnen, maar hij kent Washington en biedt oplossingen in plaats van alleen maar te klagen. Ik zou willen dat meer mensen hem serieus zouden nemen.
Hillary Clinton wel haar eigen oligarchische achterban. Meer hier. De foto's zijn van onschatbare waarde. Ze is ook een Hillraiser en zat in 2008 in het Platformcomité van de DNC.
Correctie: ik bedoelde te zeggen dat Clinton tegen Citizens United is en de beweging steunt om dit omver te werpen. Ik juich ook haar steun toe voor de onderhandelde deal met Iran die is bereikt door John Kerry en de regering-Obama.
BESTE STEPHEN BERK: JE HEBT GEEN “LIJN IN HET ZAND”…
“Vrijheid” (zogenaamde) is inderdaad iets wonderbaarlijks.
Als u Israël en zijn vele onderdrukkingen van het land wilt steunen
inheemse bevolking van Palestina, waaronder bloedbaden, verkrachtingen,
moord, sloop van huizen, massale staatsterreur, vernietiging
van de infrastructuur (ziekenhuizen, scholen enz.), het trotseren van inter-
nationale wetgeving, zou u inderdaad Hillary Clinton moeten steunen.
Het feit dat ze een vrouw is geeft haar geen enkel excuus.
Ik heb “een lijn in het zand getrokken”. Ik zal er geen enkele steunen
politieke kandidaat of politieke entiteit die er niet in slaagt te veroordelen
Israël. Dat is niet MIJN beslissing. Het is van hun. Als ze dat wilden
Met mijn stem en steun zouden ze voor een ander hebben gepleit
beleid.
(PS Ik had het bovenstaande ook in onbedrukbare taal kunnen uitdrukken.
In plaats daarvan was ik gereserveerd!)
—Peter Loeb, Boston, MA, VS
Hillary heeft inderdaad een havikachtig record. Haar onverantwoordelijke steun aan de Libische interventie tegen Gaddafi die tot een akkoord was gekomen met het Westen en die de enige was die de radicale islamfracties in Libië in bedwang kon houden, was een van haar ergste fouten. Ik heb gehoopt dat iemand met een sterke militaire achtergrond en een realistische positie, zoals de voormalige senator van Virginia, Jim Webb, haar zal uitdagen en met haar zal debatteren over haar militaristische buitenlandse beleid. Als zij de onvermijdelijke kandidaat is, moet ik misschien de knoop doorhakken en op haar stemmen, aangezien de Republikeinen een extremistische partij zijn geworden, gedomineerd door extreemrechts met een paranoïde wereldbeeld en hypermilitarisme. Bovendien is Clintons binnenlandse staat van dienst in de Senaat aan de liberale kant, en zij zou beslist betere mensen in het Hooggerechtshof benoemen. Ze verzet zich tegen Citizens United en de beweging om dit ongedaan te maken. De bende van vijf Republikeinse meerderheidsleden in het Hof heeft dit land op verraderlijke wijze veranderd in een plutocratische oligarchie, geleid door mensen als de gebroeders Koch, de familie Walton en Sheldon Adelson.
Ze stemde beroemd voor de oorlog in Irak in 2002 – ze viel voor de nep-MVW-zaak van president George W. Bush – …
Het is waarschijnlijker dat ze voor de oorlog in Irak heeft gestemd vanwege de pro-Israëlische stemming in de staat New York, zoals de paragraaf na de bovenstaande citaten suggereert.
Een terechte opmerking, Bill.
Van alle dingen die zijn gebeurd en die ervoor hebben gezorgd dat de VS uit de gratie en het internationale respect zijn gevallen, veel te veel om hier op te noemen, zou elke verdere associatie met deze vrouw elk mogelijk herstel van prestige in de weg staan.
Ik betwijfel of iemand in de vaak inspirerende geschiedenis van de VS ooit zo gevaarlijk is geweest voor Amerika en de wereld. Ze wordt volledig gecontroleerd door Tel Aviv, en meer dan dat hoef je niet te zeggen.
Bingo! Het is een overweldigend gevoel van overweldigende opluchting dat andere mensen daar in de elektronische leegte het “snappen”.
Misschien had dit artikel de titel moeten hebben: “Zijn de neoconservatieven Hillary lite?”