Gen. Petraeus: Te groot om in de gevangenis te komen

Uit het archief: De gepensioneerde generaal David Petraeus bekende donderdag dat hij gevoelige overheidsgeheimen aan zijn minnares had gegeven en daarover vervolgens tegen de FBI had gelogen, maar krijgt geen gevangenisstraf, slechts twee jaar proeftijd en een boete, waaruit blijkt dat hij te groot is om in de gevangenis te belanden. ex-CIA-analist Ray McGovern voorspelde dit in maart.

Door Ray McGovern (oorspronkelijk gepubliceerd op 5 maart 2015)

De clementie die voormalig CIA-directeur (en gepensioneerd generaal) David Petraeus heeft betoond door het ministerie van Justitie door hem gevangenisstraf te besparen voor de ernstige misdaden die hij heeft begaan, plaatst hem in dezelfde voorkeurscategorie, immuun voor opsluiting, als degenen die de financiële instellingen van het land leiden. Wall Street, waar Petraeus inmiddels miljoenen verdient. Daarentegen krijgen ‘mindere’ mensen en vooral de moedige mannen en vrouwen die overheidsmisdaden aan het licht brengen, een tijd, zelfs tientallen jaren, in de gevangenis.

Petraeus is nu partner bij KKR, een bedrijf dat gespecialiseerd is in grote overnames met vreemd vermogen, en zijn schuldige pleidooi voor een misdrijf wegens het verkeerd omgaan met overheidsgeheimen mag zijn voortdurende dienst bij het bedrijf niet in de weg staan. De oprichters van KKR werkten oorspronkelijk bij Bear Stearns, de instelling die begin 2008 failliet ging aan het begin van de ineenstorting van de zakenbanksector later dat jaar.

Ondanks duidelijk corrupte praktijken zoals die van subprime-hypotheekverstrekkers, ging geen van de verantwoordelijken de gevangenis in na de financiële ineenstorting van 2008-09, die miljoenen Amerikanen hun banen en huizen kostte. De geredde banken werden beoordeeld als ‘too big to fail’ en de bankiers ‘too big to jail’.

Twee jaar geleden legde procureur-generaal Eric Holder in een zeer onthullende verspreking aan het Congres uit dat het “moeilijk” kan worden om grote financiële instellingen te vervolgen omdat ze zo groot zijn dat een strafrechtelijke aanklacht een bedreiging zou kunnen vormen voor de economie of misschien wel wat hij bedoelde was een nog grotere bedreiging voor de economie.

Holder probeerde een jaar later zijn onbedoelde vergissing in eerlijkheid terug te draaien door te beweren: “Er bestaat niet zoiets als 'te groot om in de gevangenis te belanden.'” En dit bromide werd plichtsgetrouw herhaald door Holders opvolger, Loretta Lynch, tijdens haar bevestigingshoorzitting laat in de nacht. Januari.

Woorden zijn echter goedkoop. Het bewijs is de pudding. Het blijft waar dat niet één van de corrupte bankiers of beleggingsadviseurs die gewone mensen onnoemelijke ellende hebben aangedaan en een groot deel van hun spaargeld hebben vergokt, in de gevangenis is beland. Niet een.

En nu is ook aangetoond dat Petraeus, die zijn biograaf/minnares toegang gaf tot enkele van de meest gevoelige geheimen van het land en daarover loog tegen de FBI, te groot is om in de gevangenis te belanden. Misschien besloot Holder dat het een vriendelijke zaak zou zijn om op weg naar zijn ambt deze lastige kwestie van Lynch's aanvankelijke takenlijst te schrappen en haar de schaamte te besparen om nogmaals aan te tonen dat gelijkheid onder de wet een fata morgana is geworden; dat niet alleen grote banken, maar ook grote namen zoals Petraeus, die de meest geliefde generaal van Official Washington was voordat hij CIA-directeur werd, in feite te groot zijn om in de gevangenis te belanden.

Het lijkt mij in zekere zin passend dat Eric Holder, zelfs als hij de deur uitging, de kans niet zou missen om zijn neiging te demonstreren om hypocrisie een slechte naam te geven.

Een klap op de pols voor ernstige misdaden

Het ministerie van Justitie liet David Petraeus een pleidooi houden nadat hij hem had gevraagd toe te geven dat hij acht zwarte notitieboekjes met zeer geheime informatie had gedeeld met zijn biograaf/minnares en daarover had gelogen tegen FBI-onderzoekers. Ernstige misdaden? De volgende citaten zijn overgenomen uit “US v. David Howell Petraeus: Factual Basis in support of the Plea Agreement” aangeboden door de US District Court voor het Western District van North Carolina, Charlotte Division:

“17. Tijdens zijn ambtstermijn als bevelhebber van ISAF in Afghanistan bewaarde beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS ingebonden notitieboekjes van vijf bij acht inch met daarin zijn dagelijkse schema en geheime en niet-geclassificeerde aantekeningen die hij maakte tijdens officiële bijeenkomsten, conferenties en briefings. In totaal acht van dergelijke boeken (hierna de “Zwarte Boeken”) omvatten de periode waarin beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS het ISAF [Afghanistan]-commando voerde en bevatten gezamenlijk geheime informatie over de identiteit van geheime officieren, oorlogsstrategie, inlichtingencapaciteiten en -mechanismen, diplomatieke discussies, citaten en deliberatieve discussies uit bijeenkomsten van de Nationale Veiligheidsraad op hoog niveau, en de gesprekken van beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS met de president van de Verenigde Staten van Amerika. [nadruk toegevoegd]

“18. De Black Books bevatten nationale defensie-informatie, waaronder Top Secret//SCI en codewoordinformatie.”

Ondanks de gevoeligheid van de notitieboekjes en de bestaande wet- en regelgeving, heeft Petraeus ze niet in hechtenis genomen toen hij terugkeerde naar de VS nadat hij was voorgedragen om directeur van de CIA te worden. Volgens de ‘Feitelijke Basis’ van het Hof heeft de biograaf/minnares van Petraeus een gesprek van 4 augustus 2011 opgenomen, waarin zij vraagt ​​naar de ‘Zwarte Boeken’. De verklaring van het Hof vervolgt:

“[Petraeus] 'Eh, nou, ze zijn echt, ik bedoel, ze zijn zeer geheim, sommige van hen. Ik bedoel, er zitten codewoorden in.' Op of rond 27 augustus 2011 stuurde beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS een e-mail naar zijn biograaf waarin hij ermee instemde de Zwarte Boeken aan zijn biograaf te verstrekken. Op of rond 28 augustus 2011 leverde beklaagde DAVID HOWEL PETRAEUS de Black Books af in een privéwoning in Washington, DC waar zijn biograaf logeerde. Op of rond 1 september 2011 haalde beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS de Black Books op uit de privéwoning van DC en bracht ze terug naar zijn eigen huis in Arlington, Virginia. [nadruk toegevoegd]

Ik denk dat het een veilige gok is dat de timing van Petraeus kan worden toegeschreven aan zijn besef dat zijn privacy en bewegingsvrijheid op het punt stonden sterk te worden verminderd, zodra zijn persoonlijke veiligheidsdienst van de CIA hem vanaf zijn eerste werkdag nauwlettend in de gaten begon te houden. CIA-directeur, 6 september 2011.

“32. Op of rond 26 oktober 2012 werd beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS geïnterviewd door twee speciale agenten van de FBI. [Hij] kreeg te horen dat de speciale agenten een strafrechtelijk onderzoek voerden. PETRAEUS verklaarde dat (a) hij nooit geheime informatie aan zijn biograaf had verstrekt, en (b) dat hij nooit de verstrekking van geheime informatie aan zijn biograaf had gefaciliteerd. Deze verklaringen waren vals. Beklaagde DAVID HOWELL PETRAEUS wist toen en daar dat hij de Zwarte Boeken eerder met zijn biograaf deelde.’ [nadruk toegevoegd]

Liegen tegen de FBI? Geen probleem. Zoals ‘Expose Facts’-blogger Marcy Wheeler onmiddellijk opmerkte: ‘Voor het liegen tegen de FBI, een misdaad waarvoor anderen maanden en jaren in de gevangenis belanden, krijgt Petraeus slechts twee punten verbetering op zijn strafmaatrichtlijnen. Het ministerie van Justitie heeft de misdaad van het verdoezelen van zijn misdaad, namelijk het lekken van enkele van de meest gevoelige geheimen van het land aan zijn minnares, feitelijk volledig uitgeroeid.” [nadruk toegevoegd]

Over “discretie van de vervolging” gesproken, of, in dit geval, indiscretie waardoor Petraeus een boete en een proeftijd kreeg, maar geen veroordeling voor een misdrijf of gevangenisstraf voor wat hij deed! Kleinere lichten hebben niet zoveel geluk. Vraag dat maar aan Chelsea (voorheen Bradley) Manning, die een gevangenisstraf van 35 jaar uitzit omdat hij informatie aan het publiek openbaar heeft gemaakt over Amerikaanse oorlogsmisdaden en ander misbruik. Of Edward Snowden, die vastzit in Rusland en wordt geconfronteerd met een Amerikaanse aanklacht wegens spionagebeschuldigingen omdat hij het volk heeft geïnformeerd over wijdverbreid en ongrondwettelijk toezicht door de Amerikaanse overheid op gewone burgers.

Of voormalig CIA-officier John Kiriakou die naar de gevangenis werd gestuurd omdat hij per ongeluk de naam had onthuld van een functionaris van het Agentschap die op de hoogte was van CIA-foltering. Dit is wat Neil MacBride, de Amerikaanse procureur voor het oostelijke district van Virginia, toen zei: “De regering heeft een essentieel belang bij het beschermen van de identiteit van degenen die betrokken zijn bij geheime operaties. Het lekken van zeer gevoelige, nauw bewaarde en geheime informatie brengt de nationale veiligheid in gevaar en kan individuele levens in gevaar brengen.”

Toen Kiriakou op 23 oktober 2012 instemde met een pleidooiovereenkomst die twee en een half jaar gevangenisstraf vereiste, stuurde CIA-directeur Petraeus een schijnheilig memorandum naar medewerkers van het Agentschap waarin hij de veroordeling van Kiriakou toejuichte en opmerkte: “Het markeert een belangrijke overwinning voor ons bureau  er zijn inderdaad consequenties voor degenen die denken dat ze boven de wetten staan ​​die onze collega-officieren beschermen en de Amerikaanse inlichtingendiensten in staat stellen met de vereiste mate van geheimhouding te opereren.” [nadruk toegevoegd]

Gevolgen voor Kiriakou, maar niet, zoals we nu weten, voor Petraeus.

Als u zich niet ongemakkelijk voelt bij deze selectieve toepassing van de wet, wilt u misschien terug scrollen of terugbladeren naar de ‘Feitelijke Basis’ voor Petraeus’ Plea Agreement en eraan worden herinnerd dat het slechts drie dagen was na zijn lezing voor CIA-medewerkers over de heiligheid van ter bescherming van de identiteit van geheime agenten dat Petraeus op 26 oktober 2012 tegen FBI-onderzoekers heeft gelogen over het feit dat hij dergelijke details met zijn minnares had gedeeld.

Waarom deed Petraeus het?

Het is bekend dat oude soldaten zoals Petraeus (inderdaad de meeste oudere maar nog steeds ambitieuze mannen) uiteindelijk zelfvernietigende dingen doen door zich te laten vleien door de aandacht van jongere vrouwen. Dit zou een gedeeltelijke verklaring kunnen bieden voor de menselijke zwakte, zelfs in een zelfbenoemde, meer dan levensgrote super-Mensch. Maar ik zie de motivatie vooral als ijdelheid. (Deze twee sluiten elkaar uiteraard niet uit.)

Als we terugkijken op de staat van dienst van Petraeus die al te ambitieus was, lijkt het waarschijnlijk dat hij in de eerste plaats gemotiveerd werd door de wens ervoor te zorgen dat zijn biograaf in staat zou zijn om sappige stukjes uit de notitieboekjes te halen waarvan hij zich misschien niet had herinnerd dat hij haar erover had verteld. Dit zou zijn profiel als Warrior-Scholar-‘Koning David’ kunnen versterken, het imago dat hij ijverig heeft gecultiveerd en gepromoot, met de hulp van bewonderende, door neoconservatieven gedomineerde media.

De presidentiële ambities van Petraeus zijn een publiek geheim geweest. En nu hij een pleidooi voor een misdrijf heeft afgelegd, lijkt zijn ‘rehabilitatie’ al begonnen. Hij heeft vrienden verteld dat hij graag weer in de regering zou willen dienen en zij hebben die mooie hoop onmiddellijk aan de media doorgegeven.

Senator John McCain noemde de hele zaak snel ‘afgesloten’. McCain, een groot voorstander van Petraeus, voegde de volgende lovende woorden toe: “In een tijd van ernstige veiligheidsuitdagingen over de hele wereld hoop ik dat generaal Petraeus zijn uitstekende diensten en leiderschap aan onze natie zal blijven verlenen, zoals hij dat gedurende zijn indrukwekkende carrière heeft gedaan. ”

En Michael O'Hanlon, de neoconservatieve militaire specialist van Brookings, die zelden iets goed doet, zei trouw aan de New York Times: 'De bredere natie heeft zijn advies nodig, en ik denk dat het duidelijk is dat mensen nog steeds van hem willen horen. Mensen zijn vergevingsgezind en ik weet dat hij een fout heeft gemaakt. Maar hij is ook een nationale held en een nationale schat.”

De ‘mainstream media’ zitten gevangen in hun onverdiende bewondering voor Petraeus’ ‘heldendom’. Het is voor hen bijvoorbeeld vrijwel onmogelijk om te erkennen dat zijn op officiële uitreikingen gebaseerde ‘succes’ bij het trainen en uitrusten van tienduizenden crack-Iraakse troepen werd gelogen toen diezelfde troepen wegvluchtten (de officieren namen helikopters mee). ) en lieten hun wapens een jaar geleden achter bij de eerste aanblik van ISIL-strijders.

Evenzeer een schijnvertoning waren de beweringen in de media over het ‘succes’ van de ‘golf’ van 30,000 troepen die naar Irak (2007) en 33,000 naar Afghanistan (2009) werden gestuurd. Elke ‘golf’ verspilde de levens van ongeveer 1,000 Amerikaanse troepen voor niets, ja, niets, behalve in het geval waarin Irak tijd kocht voor president George W. Bush en vice-president Dick Cheney om de stad te verlaten zonder dat er een duidelijke nederlaag om hen heen hing. halzen.

Veel van de veronderstelde successen van de Iraakse ‘golf’ van Petraeus dateerden ook van vóór de ‘golf’, waaronder een hightechprogramma voor het doden van topmilitanten zoals de leider van Al-Qaeda in Irak, Abu Musab al-Zarqawi, en de vorming van de zogenaamde ‘golf’. genaamd Sunni Awakening, beide vonden plaats in 2006 onder de vorige veldcommandanten. En het belangrijkste doel van Bush, namelijk de 'golf' om politieke ruimte te creëren voor een vollediger soennitisch-sjiitische verzoening, werd nooit bereikt. [Zie Consortiumnews.com's “Het dodelijke resultaat van de Surge Myth.”]

En als laatste is het belangrijk op te merken dat David Petraeus geen enkele mening heeft over de boven-de-wet-houdingen en het gedrag van voormalige directeuren van de CIA. De behandeling die hij als kinderhandschoenen heeft gekregen, zal echter de kans vergroten dat toekomstige directeuren het gevoel zullen hebben dat zij zich ernstig kunnen misdragen en geen ernstige persoonlijke consequenties zullen ondervinden.

De virtuele immuniteit die mensen met goede connecties genieten, zelfs als ze liegen tegen de FBI of joekels vertellen in een beëdigde getuigenis voor het Congres (zoals directeur van de Nationale Inlichtingendienst James Clapper heeft gedaan) voedt de neiging om prioriteit te geven aan de eigen persoonlijke ambitie en een achterbank te delegeren aan legitieme nationale veiligheidsproblemen, zelfs fundamentele zaken als het geven van de vereiste bescherming aan correct geclassificeerde informatie, inclusief de identiteit van geheime agenten.

Je zou dit maar al te vaak voorkomende syndroom zelfverheerlijkende afwijzing (SAD) kunnen noemen. Helaas is Petraeus slechts het nieuwste voorbeeld van het SAD-syndroom. De ongebreidelde ambities van sommige van zijn voorgangers bij de CIA, de arrogante John Deutch, zijn bijvoorbeeld even schadelijk als destructief geweest. Maar dat laten we voor het volgende hoofdstuk.

[Voor meer informatie over de corruptie van Petraeus en zijn nauwe banden met zelfzuchtige neoconservatieven, zie “Neocons leidden Petraeus over de Afghaanse oorlog.”]

Volledige openbaarmaking: Petraeus heeft nog niet geantwoord McGoverns brief van 3 februari over waarom McGovern op 30 oktober 2014 door Petraeus in New York City werd uitgesloten van een spreekbeurt in het openbaar, en vervolgens werd ruwweg gearresteerd door de politie en een nacht in de gevangenis gezet. McGovern vraagt ​​zich af of Petraeus niet heeft gereageerd omdat hij druk bezig was met het uitwerken van zijn pleidooiovereenkomst.

Ray McGovern werkte in totaal 27 jaar in alle vier de belangrijkste directoraten van de CIA. Hij diende onder zeven presidenten en negen CIA-directeuren, en is medeoprichter van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS). Hij werkt nu voor Tell the Word, een uitgeverij van de oecumenische Kerk van de Verlosser in de binnenstad van Washington.