Iran Deal: een mogelijk kruispunt naar vrede

Exclusief: De Israëlisch-Saoedische alliantie en de Amerikaanse neoconservatieven zijn woedend over de raamovereenkomst voor een vreedzame oplossing voor het nucleaire geschil met Iran, maar de deal geeft hoop aan mensen die de noodzaak zien om een ​​einde te maken aan de eeuwige oorlogen die het Midden-Oosten in beroering hebben gebracht en de wereld hebben misvormd. Amerikaanse Republiek, schrijft Robert Parry.

Door Robert Parry

De raamovereenkomst van 2 april met Iran vertegenwoordigt meer dan alleen een diplomatieke overeenkomst om nucleaire proliferatie in het Midden-Oosten te voorkomen. Het markeert een kruispunt dat de Amerikaanse Republiek een mogelijk pad biedt om haar positie te herwinnen en zich af te keren van de eindeloze oorlog.

Of die vreedzamere route gevolgd zal worden, blijft echter zeer twijfelachtig, gezien de onvermurwbare tegenstand van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn soennitische Arabische bondgenoten in Saoedi-Arabië en andere olierijke sjeikdommen. Donderdag vervolgde Netanyahu zijn veroordeling van de deal – waarbij hij zei dat deze “het voortbestaan ​​van Israël in gevaar zou brengen” – en niemand mag de macht van de Israëllobby over het Congres onderschatten.

Maar de keuze voor het Amerikaanse volk is of het zich wil aansluiten bij een 1,300 jaar oude religieuze oorlog in het Midden-Oosten tussen soennieten en sjiieten, waarbij Israël zich nu bij de soennieten heeft aangesloten, ondanks het feit dat Saoedi-Arabië en zijn cohorten steunde terroristen van Al-Qaeda en Islamitische Staat.

Ondanks dat in dit sektarische conflict ook Iran en de sjiitische kant de schuld krijgen, zijn de Iraniërs naar voren gekomen als het meest effectieve verzet tegen Al-Qaeda, dat de aanslagen van 9 september uitvoerde waarbij zo'n 11 Amerikanen om het leven kwamen, en tegen de Islamitische Staat, die zich bezighouden met en franchise geven aan andere extremistische groeperingen van de praktijk van het afhakken van de hoofden van Amerikanen, christenen, sjiieten en andere ‘afvalligen’.

Hoewel de Saoedische koninklijke familie en andere soennitische prinsen rond de Perzische Golf ontkennen dat zij Al-Qaeda en de Islamitische Staat steunen, geloven maar weinig mensen met kennis van zaken hen, aangezien de jihadisten de Wahabistische fundamentalistische leringen van Saoedi-Arabië volgen en consequent de Saoedische belangen hebben gediend als strijders in de frontlinie. in het soennitisch-sjiitische conflict. [Zie Consortiumnews.com's “De geheime Saoedische banden met terrorisme.”]

Voorkeur voor Al-Qaeda

Bovendien hebben Saoedi-Arabië en Israël duidelijk gemaakt dat zij de voorkeur zouden geven aan de soennitische strijders, zelfs Al-Qaeda en de Islamitische Staat, die de overhand zouden krijgen op regeringen en andere krachten die banden hebben met Iran. De Saoedisch-Israëlische alliantie heeft deze soennitische jihadisten echte militaire hulp geboden.

De huidige Saoedische bombardementencampagne tegen Houthi-rebellen in Jemen (die een vorm van sjiitische islam praktiseren) heeft bijvoorbeeld gediend om Al-Qaeda op het Arabisch Schiereiland te versterken, inclusief hulp bij een gevangenisuitbraak dat tientallen geharde Al-Qaeda-militanten vrijliet. Een bron die bekend was met het Jemenitische conflict vertelde mij dat de Saoedi's ook door Israël geleverde wapens aan Al-Qaeda geven.

In de Syrische burgeroorlog hebben hooggeplaatste Israëli's duidelijk gemaakt dat zij de voorkeur zouden geven aan de soennitische extremisten boven president Bashar al-Assad, een Alawiet, een uitloper van de sjiitische islam. De relatief seculiere regering van Assad wordt gezien als de beschermer van sjiieten, christenen en andere minderheden die bang zijn voor de wraakzuchtige brutaliteit van de soennitische jihadisten die nu de anti-Assad-rebellen domineren en de door de VS opgeleide “gematigden” hebben opgenomen in de extremistische gelederen.

In september 2013 vertelde de Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten, Michael Oren, aan de Jerusalem Post dat Israël de voorkeur gaf aan de soennitische extremisten boven Assad en de sjiieten. “Het grootste gevaar voor Israël schuilt in de [sjiitische] strategische boog die zich uitstrekt van Teheran, via Damascus tot Beiroet. En we zagen het Assad-regime als de hoeksteen van die boog”, zei Oren een interview.

“We wilden altijd dat Bashar Assad zou vertrekken, we gaven altijd de voorkeur aan de slechteriken die niet door Iran werden gesteund boven de slechteriken die wel door Iran werden gesteund.” Hij zei dat dit zelfs het geval was als de ‘slechteriken’ banden hadden met Al-Qaeda.

In juni 2014 breidde Oren dit Israëlische standpunt uit. Vervolgens sprak Oren als voormalig ambassadeur zei Israël zou zelfs de voorkeur geven aan een overwinning van Islamitische Staat. “Als er vanuit Israëls perspectief een kwaad moet zijn dat moet zegevieren, laat dan het soennitische kwaad de overhand nemen,” zei Oren.

Deze Israëlische voorkeur heeft zich uitgebreid tot een stilzwijgende alliantie met Al-Qaeda's Nusra Front in Syrië, waarmee de Israëli's een niet-aanvalsverdrag hebben gesloten, waarbij ze zelfs zorgen voor Nusra-strijders in Israëlische ziekenhuizen en dodelijke luchtaanvallen uitvoeren op Libanese en Iraanse adviseurs. aan het Syrische leger dat tegen de strijdkrachten van Nusra vecht.

Netanyahu zelf heeft het gevaar van Islamitische Staat (of ISIS) gebagatelliseerd in vergelijking met wat volgens hem de grotere Iraanse dreiging is. In zijn toespraak van 3 maart voor een juichend en juichend Amerikaans Congres schilderde Netanyahu ISIS af als een kleine ergernis met “slagersmessen, buitgemaakte wapens en YouTube” in vergelijking met Iran, dat hij ervan beschuldigde “de naties van het Midden-Oosten op te slokken”.

Hij beweerde dat “Iran nu vier Arabische hoofdsteden domineert: Bagdad, Damascus, Beiroet en Sanaa. En als de Iraanse agressie ongecontroleerd blijft, zullen er zeker meer volgen. We moeten allemaal samenwerken om de Iraanse mars van verovering, onderwerping en terreur te stoppen.”

Maar Netanyahu maakte op zijn best gebruik van overdrijvingen. Van de vier genoemde hoofdsteden heeft Iran er geen met geweld ingenomen; er hadden geen invasies plaatsgevonden. In het geval van Syrië en Irak heeft Iran de gevestigde regeringen geholpen bij het weerstaan ​​van aanvallen van Islamitische Staat en, in Syrië, ook van het Nusra Front van Al-Qaeda.

De enige reden dat er in Irak een door sjiieten gedomineerde regering is, is omdat president George W. Bush in 2003 binnenviel en de door de soennieten gedomineerde regering van Saddam Hoessein afzette. In Libanon is Iran slechts verbonden met één onderdeel van de regering, Hezbollah.

De Jemenitische burgeroorlog

Met betrekking tot Jemen hebben Netanyahu en de Saoedi’s geprobeerd het conflict af te schilderen als een geval van Iraanse ‘agressie’, maar deze beweringen grenzen aan het belachelijke. De Houthi-rebellen, die de controle hebben verworven over verschillende grote Jemenitische steden, waaronder de hoofdstad Sanaa, volgen een uitloper van de sjiitische islam die bekend staat als het Zaydisme, maar deze staat relatief dicht bij de soennitische islam en heeft eeuwenlang vreedzaam naast de soennitische islam bestaan.

De Houthi’s ontkennen ook dat zij agenten voor Iran zijn, en westerse inlichtingendiensten zijn van mening dat de Iraanse steun grotendeels uit enige financiering heeft bestaan. Voormalig CIA-functionaris Graham E. Fuller heeft opgeroepen het idee ‘dat de Houthi’s de voorhoede vertegenwoordigen van het Iraanse imperialisme in Arabië, zoals verkondigd door de Saoedi’s’, is een ‘mythe’. Hij voegde toe:

“De Zaydi-sjiieten, inclusief de Houthi’s, hebben door de geschiedenis heen nooit veel met Iran te maken gehad. Maar naarmate de interne strijd binnen Jemen voortduurde, hebben sommige Houthi’s daar de laatste tijd blij mee geweest nemen Iraanse munten en misschien enkele wapens – net zoals zoveel anderen, zowel soennieten als sjiieten, op de Saoedische loonlijst staan. De Houthi’s haten bovendien Al-Qaeda en de Islamitische Staat.”

Met andere woorden: de alarmistische retoriek van Netanyahu en de Saoedi’s over de Houthi’s is gehyped. En het besluit van de regering-Obama om steun te verlenen aan de Saoedische luchtaanvallen in Jemen, waaronder enkele aanvallen waarbij zware burgerslachtoffers zijn gevallen, lijkt het Amerikaanse doel van de bestrijding van het islamitisch terrorisme door het versterken van Al-Qaeda te ondermijnen.

Het helpen van de Saoedi's om Jemenieten te vermoorden is ook in tegenspraak met de hoogdravende Amerikaanse retoriek waarin Rusland wordt beschuldigd van inmenging in een burgeroorlog in Oekraïne, aan de Russische grens. Je kunt je de vurige Amerikaanse retoriek alleen maar voorstellen als Rusland luchtaanvallen tegen de VS zou lanceren neonazistische milities en andere Oekraïense strijdkrachten die strijden namens het door de VS gesteunde regime in Kiev.

In Oekraïne, toen de gekozen president Viktor Janoekovitsj op 22 februari 2014 naar Rusland vluchtte om aan een gewelddadige staatsgreep te ontsnappen, noemde de regering-Obama het vertrek van Janoekovitsj als bewijs dat hij zijn ambt had verlaten, en rechtvaardigde daarmee de benoeming van een nieuwe president zonder de moeite van het vertrek van Janoekovitsj. volgens de Oekraïense grondwet. Oekraïners die zich verzetten tegen de afzetting van Janoekovitsj werden als “terroristen” beschouwd en elke daaropvolgende interventie van de Russen om de etnische Russen die werden aangevallen te beschermen, werd bestempeld als “agressie”.

Maar toen de afgezette Jemenitische president Abd Rabbuh Mansur Hadi naar Saoedi-Arabië vluchtte, nam de regering-Obama het tegenovergestelde standpunt in: Hadi's vertrek was geen bewijs dat hij zijn ambt had verlaten, maar eerder een rechtvaardiging om de Jemenieten te bombarderen die hem hadden vervangen, ook al hielp dat feitelijk. terroristen in Al-Qaeda nog een voorbeeld van wat goed is voor de gans, is niet goed voor de gent.

Hoop voor de Republiek

Belangrijker voor de Amerikanen is echter dat de diplomatieke overeenkomst tussen wereldmachten en Iran om zijn nucleaire programma streng te beperken om ervoor te zorgen dat het alleen voor vreedzame doeleinden is, inhoudt dat de overeenkomst de oproepen tot oorlog van Netanyahu en vooraanstaande Amerikaanse neoconservatieven verwerpt. [Zie Consortiumnews.com's “NYT publiceert oproep om Iran te bombarderen.“]

Het bombarderen van de nucleaire installaties van Iran zou een enorme catastrofe voor mens en milieu kunnen veroorzaken, waardoor straling op de burgerbevolking vrijkomt en grote delen van Iran mogelijk onbewoonbaar worden. Dat zou de Saoedisch-Israëlische belangen kunnen dienen door Iran te dwingen zich uitsluitend te concentreren op een binnenlandse crisis van de eerste orde.

Iran zou dus niet in staat kunnen zijn de Irakezen en de Syriërs te helpen in hun wanhopige strijd tegen Al-Qaeda en de Islamitische Staat. Premier Netanyahu en voormalig ambassadeur Oren zouden hun voorkeur kunnen krijgen en soennitische jihadisten de zwarte vlag van Al-Qaeda of de Islamitische Staat zien hijsen boven Damascus, zo niet Bagdad.

Maar een dergelijke overwinning, met de daarmee gepaard gaande slachting van onschuldigen en de vooruitzichten op nieuwe terroristische aanslagen op het Westen, zou vrijwel zeker de Amerikaanse president dwingen honderdduizenden Amerikaanse troepen opnieuw in te zetten om Al-Qaeda of de Islamitische Staat van de macht te verwijderen. . Het zou een oorlog zijn die enorm veel geld en bloed zou kosten, met weinig vooruitzicht op Amerikaans succes.

Naast de dood van veel Amerikaanse soldaten zou er een even zekere dood van de Amerikaanse Republiek komen, aangezien de Verenigde Staten een volledig gemilitariseerde staat zouden moeten worden die zich zou wijden aan een voortdurende oorlog. Dat zou de neoconservatieven kunnen plezieren – en ten goede kunnen komen – maar het zou een tragedie zijn voor de Amerikanen die in constitutionele principes en democratische idealen geloven. [Zie Consortiumnews.com's “Een familiebedrijf van voortdurende oorlog.“]

Dat is de reden waarom de raamovereenkomst met Iran hoop biedt, zij het misschien een magere, dat de Verenigde Staten zich nu kunnen losmaken van de eindeloze oorlogseisen van Israël en Saoedi-Arabië en een koers kunnen uitstippelen naar een vreedzamere haven waar ons constitutionele systeem misschien een kans om te repareren.

Onderzoeksverslaggever Robert Parry brak in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek. Je kunt zijn nieuwste boek kopen, Amerika's gestolen verhaal, of in hier afdrukken of als e-book (van Amazon en barnesandnoble.com). Je kunt ook de trilogie van Robert Parry over de familie Bush en haar connecties met verschillende rechtse agenten bestellen voor slechts $ 34. De trilogie omvat Amerika's gestolen verhaal. Voor meer informatie over deze aanbieding, klik hier.