Was sergeant. Bergdahl een klokkenluider?

Reguliere Amerikaanse politici en media waren er snel bij om Sgt. Bowe Bergdahl werd na zijn jaren als Taliban-gevangene in Afghanistan als ‘desertie’ beschouwd. Maar een andere mogelijkheid is dat Bergdahl werd gevangengenomen nadat hij zijn basis had verlaten in een mislukte poging om wangedrag te melden, zegt voormalig functionaris van het ministerie van Buitenlandse Zaken Matthew Hoh.

Door Matthew Hoh

Vorige week werden beschuldigingen van desertie en... Wangedrag tegenover de vijand werden aanbevolen tegen sergeant Bowe Bergdahl. Tragisch genoeg werd sergeant Bergdahl opnieuw gekruisigd, zonder bewijs of proces, via de reguliere, alternatieve en sociale media.

Sergeant Bergdahl werd aangeboden als een offer aan voornamelijk Republikeinse politici, bloggers, experts, kippenhaviken en jingoïsten, terwijl de Democraten meestal zwegen toen Sergeant Bergdahl elektronisch en digitaal werd geparadeerd in de nieuwste Triumph of the Global War on Terror.

Diezelfde dag werd president Ashraf Ghani persoonlijk toegejuicht door het Amerikaanse Congres. Dergelijke toevalligheden, of ze nu gearrangeerd of toevallig zijn, komen vaak voor in literaire of filmische verhalen, maar manifesteren zich af en toe ook in het echte leven, waarbij het vaak lijkt alsof ze de deugden en ondeugden van een samenleving naast elkaar plaatsen ter wille van en de bevordering van politieke verhalen.

Het probleem met dit specifieke toeval voor degenen aan de rechterkant, die zich overgeven aan de fantasie van Amerikaans militair succes in het buitenland, maar ook voor degenen aan de linkerkant, die wanhopig willen bewijzen dat Democraten net zo hard kunnen zijn als Republikeinen, is dat de realiteit zich kan binnendringen.

Tot ergernis en ontsteltenis van velen in DC kan sergeant Bergdahl de onbaatzuchtige held blijken te zijn, terwijl president Ghani misschien de dief speelt. Het vertrek van sergeant Bergdahl uit zijn eenheid in Afghanistan kan als rechtvaardig worden beschouwd en zijn tijd als krijgsgevangene als principieel, terwijl president Barack Obama doorgaat met het steunen en financieren van de regering in Kaboel, ten koste van Amerikaanse militairen en belastingbetalers. wordt volledig erkend als immoreel en losbandig.

Begraven in een groot deel van de media-aandacht van de afgelopen week over de aanklachten tegen sergeant Bergdahl, met uitzondering van CNN, zijn details van het legeronderzoek naar de verdwijning, gevangenneming en gevangenschap van sergeant Bergdahl.

Zoals onthuld door het juridische team van sergeant Bergdahl22 legeronderzoekers hebben een rapport opgesteld waarin aspecten van sergeant Bergdahls vertrek uit zijn eenheid, zijn gevangenneming en zijn vijf jaar als krijgsgevangene worden beschreven, die veel van de kwaadaardige geruchten en afbeeldingen van hem en zijn gedrag weerleggen.

Zoals gedocumenteerd in de verklaring van zijn advocaten die op 25 maart aan het leger werd voorgelegd: in reactie op de verwijzing van sergeant Bergdahl naar de voorlopige hoorzitting op grond van artikel 32 (wat ruwweg het militaire equivalent is van een civiele grand jury), zijn nu de volgende feiten bekend over sergeant Bergdahl en zijn tijd vóór en tijdens zijn gevangenschap als krijgsgevangene:

–Sergeant Bergdahl is een “waarheidsgetrouw persoon” die “niet handelde uit een slecht motief.” –Hij had niet de intentie om permanent te deserteren, noch was hij van plan het leger te verlaten toen hij in 2009 de buitenpost van zijn eenheid in Oost-Afghanistan verliet.
–Hij had niet de intentie om zich bij de Taliban aan te sluiten of de vijand te helpen.
–Hij verliet zijn post om ‘verontrustende omstandigheden onder de aandacht van de dichtstbijzijnde algemene officier te melden’. –Terwijl hij vijf jaar krijgsgevangene was, werd hij gemarteld, maar hij werkte niet samen met zijn ontvoerders. In plaats daarvan probeerde sergeant Bergdahl twaalf keer te ontsnappen, telkens in de wetenschap dat hij gemarteld of gedood zou worden als hij werd betrapt. –Er is geen bewijs dat Amerikaanse soldaten zijn omgekomen bij het zoeken naar sergeant Bergdahl.

Nogmaals, dit zijn de bevindingen van het legeronderzoek naar de verdwijning van sergeant Bergdahl. Het zijn niet de excuses of fantasieën van zijn juridische team, mariniers die anti-oorlogsvredesactivisten zijn geworden zoals ik, of Obama-samenzweerders. De details achter deze feiten staan ​​in het legerrapport, geschreven door generaal-majoor Kenneth Dahl, dat niet publiekelijk is vrijgegeven, maar hopelijk voor het publiek beschikbaar zal worden gemaakt na de voorlopige hoorzitting van sergeant Bergdahl volgende maand of, als de beschuldigingen van desertie en wangedrag worden aangeklaagd worden achtervolgd tijdens zijn krijgsraad.

Van welke gebeurtenissen Sergeant Bergdahl getuige was die hem ertoe zouden dwingen zijn leven te riskeren, ongewapend door door de vijand gecontroleerd gebied te reizen, om informatie te verstrekken aan een Amerikaanse generaal, is momenteel niet bekend.

We weten het wel dat de eenheid waartoe sergeant Bergdahl behoorde ernstige disciplinaire maatregelen onderging zowel voor als na de gevangenneming van sergeant Bergdahl, dat verschillende leiders van zijn eenheid zowel voor als na zijn gevangenneming werden ontslagen en vervangen, en uit communicatie tussen sergeant Bergdahl en zijn familie voorafgaand aan zijn gevangenneming was sergeant Bergdahl misselijk en radeloos over de acties van zijn eenheid, inclusief de mogelijke medeplichtigheid aan de dood van een Afghaans kind.

Het is heel goed mogelijk dat sergeant Bergdahl zijn eenheid heeft verlaten om een ​​oorlogsmisdaad of -misdaden of een andere ernstige misdaad of misdaden gepleegd door Amerikaanse troepen te melden. Het kan zijn dat hij heeft geprobeerd melding te maken van het falen van zijn directe leiderschap, maar het kan ook zijn dat het, achteraf bezien, iets is geweest dat we nu als triviaal zouden beschouwen.

Een dergelijke actie van sergeant Bergdahl zou kunnen helpen verklaren waarom zijn voormalige pelotongenoten, misschien wel dezelfde mannen over wie sergeant Bergdahl verslag uitbracht, zo krachtig zijn geweest in hun veroordeling van hem, zo vastbesloten hem zijn verdwijning niet te vergeven. en zo onvermurwbaar in hun ontkenning om medeleven te tonen voor zijn lijden terwijl hij krijgsgevangene was.

Deze kennis zou kunnen verklaren waarom de Taliban geloofden dat sergeant Bergdahl eerder achterop was geraakt tijdens een patrouille dan dat hij was gedeserteerd. Als hij werkelijk aan het deserteren was, zou sergeant Bergdahl de Taliban hoogstwaarschijnlijk minachtende informatie over de Amerikaanse strijdkrachten hebben verteld in een poging vriendschap te oogsten en marteling te voorkomen. Maar als hij op een persoonlijke missie was om wangedrag te melden, dan zou hij dergelijke zaken zeker niet vertellen. informatie aan de vijand.

Dit zou kunnen verklaren waarom sergeant Bergdahl zijn ontvoerders een leugen vertelde in plaats van zijn vrijwillig vertrek uit de pelotonvoorpost bekend te maken.

Dit zou ook rechtvaardigen waarom sergeant Bergdahl zijn basis verliet zonder zijn wapen of uitrusting. Voordat hij zijn buitenpost verliet, vroeg sergeant Bergdahl aan zijn teamleider wat er zou gebeuren als een soldaat zonder toestemming de basis zou verlaten met zijn wapen en ander uitgegeven uitrusting. De teamleider van sergeant Bergdahl antwoordde dat de soldaat in de problemen zou komen.

Het begrijpen dat sergeant Bergdahl niet deserteert, maar probeert het leger te dienen door wangedrag aan een andere basis te melden, zou verklaren waarom hij ervoor koos zijn wapen niet te dragen en uitrusting van de buitenpost af te geven. Sergeant Bergdahl was niet van plan te deserteren, dat wil zeggen het leger en de oorlog te verlaten, en hij wilde niet in de problemen komen omdat hij zijn wapen had meegenomen en uitrusting had meegenomen op zijn ongeoorloofde missie.

Deze mogelijke blootstelling aan hogere commandanten – en uiteindelijk aan de media en het Amerikaanse publiek – van burgerdoden of andere misdrijven zou ook de verklaring vormen voor de geheimhoudingsovereenkomst die de eenheid van sergeant Bergdahl na zijn verdwijning moest ondertekenen. Geheimhoudingsovereenkomsten mogen dan gebruikelijk zijn in de civiele wereld en bestaan ​​op militair gebied zoals speciale operaties en inlichtingendiensten, maar voor reguliere infanterie-eenheden zijn ze zeldzaam.

De gevangenneming van sergeant Bergdahl door de vijand, mogelijk terwijl hij onderweg was om oorlogsmisdaden of ander wangedrag aan het licht te brengen, zou zeker het soort gebeurtenis zijn dat een beschaamde commandostructuur zou proberen te verbergen. Een dergelijke doofpotoperatie zou zeker niet ongekend zijn in de Amerikaanse militaire geschiedenis.

Vergelijkbaar met de beweringen van veel politici, experts en voormalige soldaten dat sergeant Bergdahl in de steek was gelaten omdat hij, om het te parafraseren, Amerika haatte en zich bij de Taliban wilde aansluiten; het idee dat hij samenwerkte en de Taliban hielp terwijl hij krijgsgevangene was, is ook ontkracht door het onderzoek van het leger.

We weten dat sergeant Bergdahl zich gedurende zijn vijf jaar als krijgsgevangene tegen zijn ontvoerders heeft verzet. Zijn tientallen ontsnappingspogingen, met volledige kennis van de risico's die gepaard gaan met herovering, zijn in overeenstemming met de Gedragscode alle Amerikaanse militairen moeten zich hieraan houden tijdens gevangenschap door de vijand.

In zijn eigen woorden onthult de beschrijving van sergeant Bergdahl van zijn behandeling een gruwelijke en barbaarse vijf jaar van non-stop isolement, blootstelling, ondervoeding, uitdroging en fysieke en psychologische marteling. Zijn voortbestaan ​​moet onder andere blijken uit een onwrikbare morele vastberadenheid en innerlijke kracht.

Dezelfde inherente kwaliteiten die hem ertoe brachten op zoek te gaan naar een Amerikaanse generaal om ‘verontrustende omstandigheden’ te melden, zouden wel eens dezelfde mentale, emotionele en spirituele krachten kunnen zijn die hem in leven hielden gedurende een half decennium van brute ketenen, opsluiten en martelen.

Ik heb begrepen dat de instructeurs voor krijgsgevangenen en overlevingstrainingen van het Amerikaanse leger de ervaringen van sergeant Bergdahl bestuderen om Amerikaanse militairen beter op te leiden om toekomstige ervaringen als krijgsgevangenen te doorstaan.

Susan Rice, de nationale veiligheidsadviseur van president Obama, werd vorig jaar ronduit gehekeld en bekritiseerd omdat ze verklaarde dat sergeant Bergdahl “met eer en onderscheiding diende”. Het zijn alleen de meest ongevoelige en politiek lafhartige onder ons die, nu hij de martelingen begrijpt die sergeant Bergdahl heeft ondergaan, zijn verzet tegen de vijand die hem gevangen hield en zijn naleving van de Gedragscode van het Amerikaanse leger gedurende vijf jaar onder gruwelijke omstandigheden, zouden betogen dat hij niet met eer en onderscheiding diende.

De morele, fysieke en mentale moed die het leger documenteert in zijn rapport over sergeant Bergdahl staat in schril contrast met de Amerikanen die president Ghani vorige week zo lovend verwelkomden.

Voorzitter Ghani, die vorig jaar de Afghaanse presidentsverkiezingen stal op een ongelooflijk grove en titanische manier, werd hij als een held onthaald door leden van beide politieke partijen, van wie velen heftig hebben betoogd dat sergeant Bergdahl nog steeds krijgsgevangene moet zijn.

Net als hij deed voor president Hamid Karzai in 2009, toen president Karzai de Afghaanse presidentsverkiezingen van dat jaar stal, gaf president Obama opdracht tot een soortgelijke krachtige en fiscale voortzetting van de Amerikaanse steun aan president Ghani.

Net als president Karzai bestaat de regering van president Ghani uit krijgsheren en drugsbaronnen. Veel van de machthebbers in Afghanistan lijken op de vice-president van Afghanistan, Rashid Dostum, bekende oorlogsmisdadigers, terwijl anderen gewoon mannen zijn die enorme fortuinen hebben verdiend door zich tijdens de bloedige decennia van oorlog in Afghanistan aan te sluiten bij oorlogsmisdadigers, zoals de Afghaanse Chief Executive Abdullah (Abdullah Abdullah bewees ook bij de presidentsverkiezingen van vorig jaar dat hij een bekwame stemdief was en werd beloond met de buitenconstitutionele positie van Chief Executive).

Voor deze mannen, voor hun macht en voor hun winst heeft president Obama opdracht gegeven tot een vertraging van het vertrek van de Amerikaanse troepen uit Afghanistan. Dit zal de regering in Kaboel stabiel houden, terwijl het evenredige aanbod van Amerikaans contant geld het patronagenetwerk, het feitelijke mechanisme van de Afghaanse regering, in staat zal stellen te functioneren.

Maar net zoals president Ghani president Obama nodig heeft om het voortbestaan ​​van de Afghaanse regering te verzekeren, kijkt president Obama naar president Ghani om de pretentie in stand te houden dat de Verenigde Staten succesvol zijn geweest in hun oorlog in Afghanistan.

Nu het Amerikaanse beleid in het hele Midden-Oosten op spectaculaire wijze faalt, ten koste van het lijden van tientallen miljoenen mensen, kan president Obama het zich politiek gezien niet permitteren om de Afghaanse regering, een regering die de Verenigde Staten aan de macht hebben gebracht en in stand houdt, te zien vallen. Dus in ieder geval totdat hij zijn ambt neerlegt, zal president Obama de Afghaanse regering kunstmatig in leven blijven houden.

Toen president Ghani Washington bezocht, werd de grote leugen van een gewonnen oorlog, die zo vaak voorkomt in de geschiedenis van welk imperium dan ook, keer op keer ter sprake gebracht. Ondanks alle aanmatigingen van de Goede Oorlog, vooral tijdens de campagne van president Obama in 2008 en zijn ambtsperiode, is de realiteit van de oorlog in Afghanistan dat honderdduizenden zijn omgekomen, waaronder 2,356 Amerikanen, zijn er honderdduizenden verminkt, verminkt en gewond, en hoewel de psychiatrische slachtoffers waarschijnlijk nooit helemaal bekend zullen worden, moet worden aangenomen dat het er in de miljoenen lopen.

Afghanistan onder westerse bezetting is een natie gebleven zonder economie, alleen ondersteund door buitenlandse hulp. De enige industrie waar we over kunnen spreken is de drugshandel, die de wereld ruim 90 procent van de opium en heroïne levert en waarin de Afghaanse regering zwaar investeert. Elk jaar hebben de drugsbaronnen onder westerse bezetting bijna jaarlijkse recordopbrengsten behaald.

De Afghaanse opstand bloeide ook onder Amerikaanse en NAVO-aanwezigheid. De militaire overwinning op de Taliban, beloofd en verzekerd door opeenvolgende Amerikaanse generaals, is nooit uitgekomen en nu de Taliban zijn sterker dan ooit sinds 2001.

Gevoed door woede over de buitenlandse bezetting en de predaties van een corrupte regering die wordt gedomineerd door etnische, tribale en traditionele rivalen, blijven de Pashtun-bevolking van Oost- en Zuid-Afghanistan de Taliban de steun verlenen die elk jaar een recordaantal mede-Afghanen vermoordt, zowel burgers en veiligheidstroepen.

Dus toen president Ghani met zijn hand uitgestoken in Washington aankwam, met als tegenprestatie het steunen van zijn regime voor het steunen van de leugen van de goedheid van de Afghaanse oorlog, werd sergeant Bergdahl voor de menigte gegooid.

De dood van andere jonge mannen wordt aan hem toegeschreven, zonder gehoorzaamheid aan het feit dat die jonge mannen stierven omdat ze in oorlog waren in Afghanistan, en niet vanwege het handelen of nalaten van een 22-jarige jongeman uit Idaho die naar volg zijn geweten, en, ik durf te wedden, ook zijn geloof, door de absurditeit, het misdrijf en de moord van de oorlog. Ondertussen vertellen onze politiek en de media ons dat als we medelijden hebben met sergeant Bergdahl en zijn familie, we niet kunnen zorgen of liefde kunnen uiten voor de families van die dode jonge mannen. Het omgekeerde wordt neergezet als een universele waarheid en dus worden onze woede, frustratie, verwarring, schuldgevoelens, schaamte en verdriet over de oorlog overgedragen op pionnen van individueel lijden en opoffering.

Deze oorlog zonder doel en zonder einde; deze oorlog die werd verkondigd als een kruistocht tegen het kwaad, maar zoals kan worden bevestigd door de moreel letsel dat mij en mijn mede-veteranen achtervolgt, levend met de wetenschap dat de trope van het kwaad vaak in onszelf te vinden is, heeft ons laten zien als moreel verwoest als onze vijanden, zelfs als de talloze generaals die deze oorlog hebben gesponsord en goedgekeurd, nooit verantwoordelijk zijn gehouden voor hun mislukkingen of gehouden zijn om verantwoording af te leggen voor hun "optimisme. '

Politiek, publieke perceptie en oorlog hebben altijd een Alice in Wonderland-achtige kwaliteit gehad, vooral in deze tijd van eindeloze politieke campagnes en hyperpartijdigheid. Boven is beneden, klein is groot, enzovoort.

Een dergelijk fenomeen is geen verrassing als sergeant Bergdahl, president Ghani en de Goede Oorlog naast elkaar worden geplaatst, maar de realiteit is dat de oorlog heeft gefaald en verre van goed is. President Ghani is niet veel meer dan een verkiezingsboef omringd door moordenaars, drugsbaronnen en oorlogsprofiteurs.

En sergeant Bergdahl, voor zover we nu weten, is hij misschien wel de enige fatsoenlijke man in dit alles, een jongeman die offers heeft gebracht en heeft geleden in de oorlog en die nu een verrader en lafaard wordt genoemd, omdat hij misschien gewoon Ik heb geprobeerd de waarheid over de Goede Oorlog te vertellen.

Matthew Hoh is senior fellow bij het Center for International Policy. Hoh, voormalig ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken, nam in september 2009 ontslag uit protest uit zijn post in Afghanistan over het strategische beleid en de doelstellingen van de VS in Afghanistan. Vóór zijn opdracht in Afghanistan diende Hoh in Irak. Wanneer hij niet werd ingezet, werkte Hoh van 2002 tot 8 aan beleids- en operatiekwesties in Afghanistan en Irak bij het Pentagon en het ministerie van Buitenlandse Zaken. [Dit verhaal verscheen oorspronkelijk als blogpost op HuffingtonPost.]