Na de politieke overwinning van premier Netanyahu, die gepaard ging met anti-Arabische rassengevechten, en met zijn vrijemarkteconomie die meer Israëli's in armoede drijft, staat Israël voor een moeilijke weg naar de toekomst, schrijft Michael Winship.
Door Michael Winship
Amerikaanse politieke adviseurs profiteren al lange tijd van een lucratieve nevenactiviteit, waarbij ze hun vermeende expertise verkopen aan politici in Israël. (Het was de democratische strateeg James Carville die, nadat hij aan een campagne voor voormalig premier Ehud Barak had gewerkt, grapte dat de sleutel tot de overwinning in Israël was wie “die allerbelangrijkste Joodse stem” won.)
Tijdens de Israëlische verkiezingen van afgelopen week was het niet anders. Benjamin Netanyahu wint De Likud-partij had de Republikein Vincent Harris, de 26-jarige whizzkid die hielp bij de overwinning van senator Ted Cruz in Texas. De ervaren democraten Paul Begala en Stan Greenberg werkten voor de Zionistische Unie-coalitie van Labour en andere politieke partijen, en de anti-Netanyahu-groep V15 huurde Jeremy Bird, directeur van de campagne van president Barack Obama, in.
Israëlische premier Benjamin Netanyahu
Dat leidde tot beschuldigingen door de Likud van Obama-inmenging in Israëlische aangelegenheden, in tegenstelling tot, o, laten we zeggen, Netanyahu komt hier op aandringen van de Republikeinen en het toespreken van een gezamenlijke zitting van het Congres over onze onderhandelingen zonder kernwapens met Iran. Hoe dan ook werden de beschuldigingen krachtig ontkend door het Witte Huis.
Wat niet ontkend kan worden is dat Netanyahu nog een aantal andere lessen heeft geleerd uit de Amerikaanse politiek, die veel lelijker en brutaler zijn dan de stemtechnieken en mediatraining; diep cynische lessen over hoe je woede, angst en haat kunt gebruiken om je basis in razernij te brengen, terwijl je de echte brood-en-boter kwesties van economische tegenspoed en het ergste negeert, waardoor vooroordelen en discriminatie toenemen tegen miljoenen die je als minder dan menselijk beschouwt.
Historisch gezien heeft hij alles gezegd wat er gezegd moest worden om zijn flagrante carrière te bevorderen. In 1997, aan het begin van zijn eerste termijn als premier, verklaarde Netanyahu dat hij tegen een aparte Palestijnse staat was: “Dit is het land van onze voorouders, en wij claimen het in dezelfde mate als de andere partij het claimt.”
Vervolgens sprak Netanyahu in 2009 op de Israëlische conservatieve Bar-Ilan Universiteit en verbaasde hij het publiek op beroemde wijze door zijn ondersteuning van een tweestatenoplossing: “In mijn visie op vrede”, zei hij, “in dit kleine land van ons, twee volkeren leven vrij naast elkaar, in vriendschap en wederzijds respect. Ieder zal zijn eigen vlag hebben, zijn eigen volkslied, zijn eigen regering. Geen van beide zal de veiligheid of het voortbestaan van de ander bedreigen.”
Nog in oktober vorig jaar bevestigde hij in het Witte Huis: “Ik blijf toegewijd aan een visie van vrede van twee staten voor twee volkeren, gebaseerd op wederzijdse erkenning en rotsvaste veiligheidsregelingen.”
Maar toen de Israëlische verkiezingen van dit jaar steeds heftiger werden en uit peilingen bleek dat de oppositie hem en zijn Likud-collega’s inhaalde en zelfs versloeg, gaf Netanyahu de dag voordat hij ging stemmen op NRG, een conservatieve nieuwswebsite, een interview en zei: “Ik denk dat iedereen die vandaag een Palestijnse staat gaat stichten en land zal evacueren, geeft aanvalsterrein aan de radicale islam tegen de staat Israël”, zei hij.
“Dit is de feitelijke realiteit die zich hier de afgelopen jaren heeft gevormd. Wie dit negeert, steekt zijn kop in het zand.” Op de vraag of dat betekende dat er tijdens zijn wacht geen Palestijnse staat bestond, antwoordde hij: “Inderdaad.”
Om de vlammen nog verder aan te wakkeren, stuurde de premier op de verkiezingsdag zelf een race-baiting, ‘get-out-the-vote’ Facebook SOS, waarin hij zijn aanhangers waarschuwde voor die één miljoen Palestijnen die ook Israëlische staatsburgers zijn: “De rechtse regering is in gevaar. Arabische kiezers komen massaal naar de stembus.”
De tactieken van de verschroeide aarde die door Netanyahu worden gebruikt, doen denken aan het gekibbel dat we hier in de jaren zestig zagen van onder meer Richard Nixon en George Wallace uit Alabama, waarbij paniek werd aangewakkerd, verdeeldheid werd bereikt om te veroveren, en een heel volk naar de marge werd verwezen voor zijn eigen overleving.
In zijn roekeloze streven naar nog een dans in het machtscentrum heeft Bibi Netanyahu wat er nog over is van de Israëlische democratie in de modder geworsteld, en door het streven naar vrede met de Palestijnen af te wijzen, heeft hij een nachtmerrie in stand gehouden van een doctrine die het best kan worden bestempeld als herformulering. De beruchte tirade van George Wallace: 'Apartheid nu, Apartheid morgen, apartheid voor altijd."
Zoals James Besser, voormalig Washington-correspondent voor New York De Joodse Week, schreef in de liberale Israëlische krant Ha'aretz“Het idee van apartheid suggereert de intentie om scheiding en ongelijke behandeling permanent te maken, en in het verleden was het mogelijk om te beargumenteren dat Israël ondanks alle uitbreiding van de nederzettingen nog steeds op zoek was naar manieren om de bezetting te beëindigen. Niet meer."
Nu Netanyahu zich in de Mission Accomplished-modus bevindt, in een verder vertoon van brutaliteit, keert de premier natuurlijk opnieuw terug en zegt tegen Andrea Mitchell van NBC News: “Ik wil geen één-staat-oplossing. Ik wil een duurzame en vreedzame tweestatenoplossing, maar daarvoor moeten de omstandigheden veranderen.”
Wat betreft die ‘kijk uit voor de Arabieren’-toespraak op Facebook: ‘Ik ben geen racist’, beweerde hij. “Ik ben er trots op de premier te zijn van alle Israëlische Arabieren en Joden.” (Op maandag, hij verontschuldigde zich publiekelijk.)
Dit is de klassieke Netanyahu op een aantal niveaus: hij zegt vaak het ene tegen de overzeese media, vooral in Amerika, en het andere voor binnenlandse consumptie (een gewoonte die niet ongewoon is onder veel leiders in het Midden-Oosten); en zoals is vastgesteld, huichelen en flippen in naam van opportunisme, waarbij hij zijn woorden omhult met taalkundige mazen in de wet, als een geest die meerdere wensen aanbiedt, maar elk met een addertje onder het gras.
Ondertussen Peter Beaumont van The Guardian aantekeningen“Een keihard EU-rapport over Jeruzalem waarschuwt dat de stad een gevaarlijk kookpunt van ‘polarisatie en geweld’ heeft bereikt dat sinds het einde van de tweede intifada in 2005 niet meer is gezien.
“Oproep tot strengere Europese sancties tegen Israël Over de voortdurende bouw van nederzettingen in de stad, die zij de schuld geeft voor het verergeren van het recente conflict, schetst het gelekte document een verwoestend beeld van een stad die meer verdeeld is dan ooit tevoren sinds 1967, toen Israëlische troepen het oosten van de stad bezetten.”
Nu een mogelijke derde intifada nadert, worden ook andere binnenlandse crises, crises die veel op de onze lijken, onder het tapijt geveegd. Slechts drie weken voor de verkiezingsdag publiceerde de Israëlische staatscontroleur een schokkende beoordeling dat in de jaren tussen 2008 en 2013 de huizenprijzen met 55 procent waren gestegen en de huurprijzen met 30 procent waren gestegen, terwijl de lonen slechts een klein percentage waren gestegen.
Verder, zoals econoom Paul Krugman onlangs schreef The New York Times, "Volgens Gegevens van het Luxemburgse inkomensonderzoekHet aandeel van de Israëlische bevolking dat moet rondkomen van minder dan de helft van het mediane inkomen van het land, een algemeen aanvaarde definitie van relatieve armoede, is tussen 20.5 en 10.2 ruim verdubbeld, van 1992 procent naar 2010 procent. Het aandeel kinderen dat in armoede leeft, is bijna verviervoudigd. 27.4 procent tegenover 7.8 procent. Beide cijfers zijn met een ruime marge de slechtste in de geavanceerde wereld.”
Ondanks deze cijfers is Netanyahu een voorstander van de vrije markt, vervolgde Krugman, en heeft hij “een Chris Christie-achtige neiging om groot te leven op kosten van de belastingbetaler, terwijl hij onhandig doen alsof anders. Dus probeerde de heer Netanyahu het onderwerp te veranderen van interne ongelijkheid naar externe bedreigingen”, waarbij hij gevaar en angst opriep van internationale linkse samenzweringen, een nucleair Iran en voortdurende existentiële bedreigingen van de Palestijnen en de rest van de moslimwereld.
Is het een wonder dat de Republikeinse Partij het beleid van Netanyahu omarmt? Beiden denken niet alleen dat de markt alles kan genezen wat ons scheelt, ze negeren veel echte problemen door in binnen- en buitenland schrikwekkende geesten op te wekken. Met zowel de Republikeinen als de Likud hebben we nu een oorlogspartij in Israël en één in Amerika, waarbij de neoconservatieven opnieuw op de trommels slaan, dit keer tegen Iran. Hebben we ooit een situatie gehad waarin we een buitenlandse leider zoveel macht over het Congres hebben laten uitoefenen?
“Het is wij of zij” was de slogan die Netanyahu en Likud tijdens deze recente campagne verspreidden. Ze zeiden dat ze de oppositie van de Labour-Zionistische Unie bedoelden, maar de wortels ervan liggen dieper en atavistischer dan dat.
‘Wij of zij’, zingen ze, net als hun rechtse tegenhangers in de Verenigde Staten, een kernfilosofie die meer geschikt is voor de grot dan voor een rationele beschaving. Er dreigt een ramp.
Michael Winship is de Emmy Award-winnende senior schrijver van Moyers & Company en BillMoyers.com, en een senior writer fellow bij de beleids- en belangenbehartigingsgroep Demos.
Deze gewelddadige operatie gaf aan dat Israël – dat geen week zou standhouden in een oorlog tegen Iran…
Je bericht was zeer leesbaar, en op slechts één punt ben ik het er niet mee eens. Ja, Iran zou Israël gemakkelijk verslaan in een conventionele oorlog. Maar het zou geen conventionele oorlog zijn. Israël heeft wat wel een ‘Masada Complex’ wordt genoemd, wat algemeen wordt opgevat als veel te veel van de inwoners daar die een suïcidale politieke psychologie hebben. Miljoenen Iraniërs zouden worden afgeslacht door Israëlische kernwapens, en het gekke kleine apartheidsland zou dan de wereld uitdagen er iets aan te doen. De Israëlische raketten hebben immers een groot regionaal bereik, en hun door Duitsland geleverde raketonderzeeërs kunnen overal opduiken.
Israël lijkt nu in het vizier te zijn van zeer krachtige krachten.
Ik was verrast toen ik zag dat de rechtse Wall Street Journal het verhaal over de spionage publiceerde.
Israël bespioneerde de nucleaire gesprekken van Iran met de VS
Ze hebben nog sneller geen vrienden meer dan ik had verwacht. Slechts een handvol Amerikaanse gekken steunen hen nog steeds. Dat zal niet genoeg zijn!
Eerlijk gezegd ben ik veel banger voor dat waardeloze toestandje dan voor enig ander land – waar dan ook.
Bedankt voor je reactie, Zachaary en Michael Winship voor zijn informatieve en actuele artikel. Israël kan nog steeds veel schade aanrichten, was men het erover eens. Maar laat mij iets illustreren. Als het land nog een verhulde herinnering aan het ‘antisemitische’ Europa over zijn kernwapenarsenaal uitbrengt (zoals de ministers van zijn kabinet de afgelopen twaalf maanden verschillende keren hebben gedaan en zoals het overwoog een aankondiging aan te kondigen met een ‘woestijndemonstratie’ in de oorlogen van 1967 en 1973), zal het zou zijn laatste zijn.
Stel je dus een niet-uitgelokte oorlog tegen Iran voor. Ik betwijfel of Israël de kans zou krijgen om terug te slaan. Pas onlangs waren de Amerikaanse strijdkrachten in de regio bereid Israëlische vliegtuigen neer te halen, als ze serieus op het bereiken van Iran gericht waren.
Dit alles wijst op een mogelijkheid die al minstens drie jaar in mijn hoofd rondzwemt, dat de liquidatie van Israël door het Westen tot de mogelijkheden behoort. Israël speelt voor het doel. Maar dit is een tweerichtingsverkeer en het zou heel goed kunnen dat het wordt overreden door een grote vrachtwagen, in plaats van door een van die zogenaamde legers onder leiding van ‘Arabische’ nationalistische clowns tijdens het Nasser-tijdperk.
Ik veronderstel dat Iran het “nieuwe management” ter plaatse is. Gelukkig zijn het niet de cultureel gedesoriënteerde ideologen die nu in fanatieke Wahhabi’s muteren of dergelijke elementen in het hele Midden-Oosten steunen. De Verenigde Staten hebben ontdekt hoe belangrijk Iran wordt vergeleken met het gespuis uit de Golf en de oude zionisten die in Palestina niets aan genocide aan hun hoofd hebben. En wat een verlies leed het land in 1979 toen het op de sjah steunde.
Laten we niet vergeten dat de regering-Johnson in 1967 wemelde van de Israëlische spionnen die zich in het Witte Huis en in het Hooggerechtshof bevonden!:
https://consortiumnews.com/2014/11/12/behind-the-uss-liberty-cover-up/
Kijk maar naar de regering van George W. Bush met Cheney en al zijn Neocon-vrienden in PNAC, die ongetwijfeld op een ‘indien nodig’-basis verslag uitbrachten aan Tel Aviv.
Het eerste wat ik Obama graag zou zien doen is zijn regering zuiveren van ALLE Israëlische “dubbele burgers” en alle anderen die duidelijk buigen voor AIPAC, de ADL enz.
En dat is nog maar het begin.
Een klein probleem is natuurlijk dat, zoals sommige grote Joodse aanhangers in Chicago hebben opgeschept, “Obama onze eerste Joodse president is”.
En dat is nog maar het begin.
Israël is lange tijd een last voor de Verenigde Staten geweest: diplomatiek sinds 1967, economisch sinds het Vredesverdrag met Egypte en Ronald Reagan, en moreel sinds de stemming in de Veiligheidsraad van 1948, waarin de eenzijdige verklaring van de zionisten als onafhankelijke staat werd erkend.
Ondanks Amerikaanse pogingen om aanvaardbaarheid in een sceptische wereld te brengen namens zijn zionistische protégé, wier delegaties tot nu toe routinematig Amerikaanse diplomaten en zakenmensen over de hele wereld hebben vergezeld, blijft Israël een mandje van welzijn.
Dit is geen belediging voor de miljoenen Amerikanen die van een uitkering leven, terwijl zionistische veelvraten en agenten van chaos zich voeden met de nationale rijkdom. Alleen voor het politieke establishment (diplomaten, koningsmakers, militaire strategen, inlichtingengamers, adviseurs, de president zelf) was de toespraak van Netanyahu slechts de laatste druppel. De echte aanleiding was de Israëlische moord op een Iraanse generaal en Libanese militaire planners op Syrisch grondgebied.
Deze gewelddadige operatie gaf aan dat Israël – dat geen week zou duren in een oorlog tegen Iran, gezien het feit dat de Libanese verzetsbeweging alleen het land waarschijnlijk op de knieën zou kunnen brengen – meer dan ooit bereid was om de Verenigde Staten militair met Iran te verwikkelen. Mossad-agenten probeerden de VS te associëren via informatiepublicaties die suggereerden dat de CIA aan de moorden had meegewerkt.
Dit is niet het gedrag van een vriend, zelfs niet in een bende dieven, waar de ene dief de bonen op de andere kan morsen en al snel alle dieven elkaar naar de keel grijpen en naar de gevangenis gaan.
Als de chaos in het Midden-Oosten en elders kansen heeft geboden voor inmenging van buitenaf in verschillende soevereine staten, dan heeft Syrië het buitenlands beleid van de VS geschonden. Met dit conflict, dat voornamelijk namens Israël en Saoedi-Arabië wordt vervolgd om Iran te pakken te krijgen, heeft Israël zichzelf tot een dodelijke bedreiging voor de VS gemaakt, een risico voor de nationale veiligheid dat zo groot is dat het de aandacht heeft gevestigd, zo komen we langzaam te weten, op de leiders van de VS. Washington: de Israëllobby.
Met de toespraak van stafchef Denis McDonogh tijdens de bijeenkomst in J-Street, een alternatieve zionistische pleitbezorger van twee staten, heeft de regering aangegeven dat niet alleen de Israëlische ambassadeur persona non grata is, maar dat geldt ook voor AIPEC-functionarissen. Hij verklaarde dat de Israëlische bezetting vijftig jaar heeft geduurd en dat ‘er een einde aan moet komen’. Bekijk de volgende stemsessies bij de VN.
Dit is niet alles. Vanmorgen nog heeft een functionaris van het Witte Huis Israël ervan beschuldigd de Verenigde Staten te bespioneren tijdens de onderhandelingen met Iran. Dit alleen al zal een gamechanger zijn. Israël heeft de beschuldiging al ontkend, maar het belangrijkste punt daarvan is volgens het citaat in de Washington Post van de hoge Amerikaanse functionaris nog bedreigender.
“Het is één ding voor de VS en Israël om elkaar te bespioneren”, zei de functionaris. “Het is iets heel anders voor Israël om Amerikaanse geheimen te stelen en deze door te spelen aan de Amerikaanse wetgevers om de Amerikaanse diplomatie te ondermijnen.” Een paar weken geleden liet de New York Daily de foto’s zien van de auteurs (‘Verraders’, noemde het ze) van de beroemde brief waarin de Iraanse regering werd verzekerd dat een Amerikaanse handtekening het papier niet waard zou zijn waarop deze is gekrast.
Een dergelijke onthulling over de samenwerking van het Congres met een buitenlandse macht zou in de beste tijden gevaar opleveren voor een politicus die met Israël getrouwd is. Obama nam onlangs de moeite om de Democratische senatoren privé te waarschuwen dat van hen wordt verwacht dat ze in de toekomst zullen stemmen met de belangen van hun land voor ogen, en niet die van hun donoren.
De Neocon-kliek in het Congres kan zich met de Amerikaanse vlag omhullen zoveel ze wil, maar als Congresleden doorgaan met het belemmeren van het buitenlands beleid en blijven ‘onderhandelen’ met een buitenlandse macht over het gezag van de president, zal het gerinkel van de gevangenisdeur misschien niet ver weg zijn. .
De snelheid waarmee dit alles is gebeurd, doet vermoeden dat er al enige tijd voorbereidingen zijn getroffen. Grijpt de Amerikaanse regering de eerste kans aan om zich los te maken van Israël, puur om te overleven?
Het is duidelijk dat we aan de vooravond staan van een grote wending in het lot van deze ‘democratische’ zionistische rassenkolonie. Dit vertoont niet de kenmerken van een voorbijgaande storm. Hoe dan ook werpt de Amerikaanse regering niet zomaar beschuldigingen rond, hoe dwaas of bizar ze ook mogen klinken. Woorden kunnen de kaarten opnieuw schudden en echte bedoelingen verwoorden.
Het lijkt erop dat Israël nu in het vizier ligt van zeer sterke krachten. De spionagetentakels van het bedrijf over de hele wereld worden al tientallen jaren in de gaten gehouden. Het komische is dat de Israëlische leiders, zonder uitzondering, nooit de absolute arrogantie hebben overwogen om zo weinig na te denken over de mogelijkheid dat iemand anders dan hun stamgod zou kunnen toekijken.
Nu, nu, Antonius. Venezuela is onze nationale bedreiging :)