Netanyahu's verontrustende subtekst

Hoewel het Iraanse nucleaire programma de veronderstelde focus is van de buitengewone toespraak van de Israëlische premier Netanyahu voor het Congres, is een verontrustende subtekst dat de VS geen zinvolle betrekkingen met Iran mogen hebben, een toestand die de Amerikaanse belangen ondermijnt, zegt ex-CIA-analist Paul R. Pillar.

Door Paul R. Pillar

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu zal spreken, zoals hij al talloze keren eerder heeft gedaan, over hoe een Iraans kernwapen zogenaamd een uiterst ernstige en imminente (hij zegt al jaren dat het om de hoek ligt) bedreiging is voor de wereldvrede en voor zijn land. natie.

Er bestaat in Israël oprechte bezorgdheid over dit onderwerp, maar Netanyahu's eigen gedrag en houding geven aan dat dit niet de zorg is die zijn gedrag drijft en in het bijzonder zijn diplomatie-vernietigende inspanningen. Hij handelt vanuit andere motieven, motieven die, in tegenstelling tot de doelstelling om een ​​Iraans kernwapen te vermijden, niet gedeeld worden met de Verenigde Staten en in plaats daarvan rechtstreeks in strijd zijn met de Amerikaanse belangen.

Er zijn tijdens de hele geschiedenis van Netanyahu genoeg redenen geweest om te twijfelen aan de alarmistische retoriek van Netanyahu. Er is een geschiedenis van wolvenhuilen over dit onderwerp, tegen de achtergrond van een Iran dat nog niet eens heeft besloten een kernwapen te bouwen. Er is nog een achtergrond van Israëls overweldigende militaire superioriteit in de regio, niet alleen op conventioneel niveau, maar ook op militair vlak ook op het niveau waarover Netanyahu zoveel alarm slaat. En er zijn herhaalde aanwijzingen dat zijn alarmisme gaat verder dan wat zelfs zijn eigen veiligheidsdiensten geloven.

Maar zelfs deze redenen zijn niet de belangrijkste redenen om te concluderen dat Netanyahu niet handelt in naam van het uitsluiten van een Iraans kernwapen. De belangrijkste en meest voor de hand liggende reden is dat hij aandringt op een uitkomst die dat wel zou bewerkstelligen verwijderen beperkingen en verbeterde monitoring van het Iraanse nucleaire programma en zouden de Iraniërs meer vrijheid om dat programma uit te breiden dan ze anders zouden hebben.

Dat zou het resultaat zijn van het vernietigen van het onderhandelingsproces dat Netanyahu probeert te vernietigen, en tegelijkertijd het vernietigen van de voorlopige overeenkomst die het Iraanse programma strenger aan banden heeft gelegd en gecontroleerd dan ooit tevoren. Een gebrek aan overeenstemming is het enige plausibele alternatief welke overeenkomst er ook uit de huidige onderhandelingen voortkomt, en Netanyahu is slim genoeg om dat te beseffen.

Het voor televisie gemaakte platform (en voor Israëlische campagneadvertenties) in de Kamer van het Huis van Afgevaardigden geeft leden van het Congres niet de gelegenheid om vragen te stellen aan Netanyahu. Het enige dat leden kunnen doen is op en neer bewegen uit hun stoel op een manier die de bilspieren misbruikt, om zogenaamd hun “steun aan Israël” te uiten.

Maar als ze vragen zouden kunnen stellen, is de in het oog springende vraag die erom vraagt: ‘Mr. Minister-president, als u zich werkelijk zo zorgen maakt over de mogelijkheid dat het Iraanse nucleaire programma tot een kernwapen zal leiden, waarom dringt u er dan bij ons op aan om actie te ondernemen die ertoe zou leiden dat dat programma minder beperkingen en minder internationale controle krijgt dan anders het geval zou zijn? ?”

Het belangrijkste doel dat Netanyahu nastreeft, en dat is geheel in overeenstemming met zijn lobby- en ander gedrag, is niet het voorkomen van een Iraans kernwapen, maar in plaats daarvan het voorkomen van een overeenkomst met Iran. Voor hem zijn niet de specifieke voorwaarden van een overeenkomst het belangrijkst, maar de vraag of er überhaupt sprake zal zijn van een overeenkomst.

Netanyahu's minister van Defensie onlangs maakte de aard van het doel expliciet toen hij bij voorbaat “elke deal” aan de kaak stelde die tussen het Westen en Teheran kon worden gesloten. Als aanvulling op het uitblijven van enige overeenkomst tussen het Westen en Iran omvat de doelstelling van de Israëlische regering een permanente pariastatus voor Iran en in het bijzonder het uitblijven van zaken, over welk onderwerp dan ook, tussen Washington en Teheran.

Vanuit het standpunt van Netanyahu dient dit doel verschillende doeleinden. Het beperkt de vrijheid van handelen van een belangrijke concurrent (het op één na meest bevolkte land in het Midden-Oosten) voor regionale invloed, en een land dat zeer kritisch zal blijven tegenover Israël zolang de Palestijnse kwestie voortduurt. Door een permanente, onheilspellende dreiging te postuleren die uitgaat van Iran, wordt een van de aannames die ten grondslag liggen aan een Amerikaanse strategische relatie met Israël gehandhaafd.

Door zich te verzetten tegen, en voor zover de Israëlische inspanningen succesvol zijn, te voorkomen dat de Verenigde Staten enige waardevolle zaken met Iran doen, of het nu gaat om nucleaire aangelegenheden of wat dan ook, klinkt de bewering van Israël dat hij de enige betrouwbare en effectieve Amerikaanse partner in de regio is. overtuigender.

Het schrikbeeld van Iran en vooral van zijn nucleaire programma dient ook als de best mogelijke afleiding en afleiding van kwesties waarin Israël het voornaamste probleem is en waar Netanyahu en zijn regering liever niet over praten. Dit omvat uiteraard vooral de voortdurende Israëlische bezetting van en het beleid op Palestijns grondgebied.

Netanyahu reageert herhaaldelijk en snel op pogingen van anderen om zich met deze andere kwesties bezig te houden, en vooral op elke directe kritiek op het Israëlische beleid, door ons eraan te herinneren dat Iran de “echte” bedreiging vormt voor de vrede en veiligheid in de regio. Het permanent aanwakkeren van de Iraanse nucleaire kwestie dient de doelstellingen van Netanyahu beter dan welke oplossing van de kwestie dan ook zou doen.

De Verenigde Staten hebben geen enkel belang bij deze doelstellingen, en sommige ervan zijn duidelijk in strijd met de Amerikaanse belangen. De Verenigde Staten hebben er geen belang bij om één concurrent vanwege regionale invloed boven andere te bevoordelen; In plaats daarvan heeft zij belangen in veel individuele kwesties, waarbij haar belangen bij sommige op één lijn kunnen liggen met die van bepaalde regionale spelers en bij andere waarvan zij belangen kan delen met andere spelers.

Het is in strijd met de belangen van de VS om de rechtse Israëlische regering alle middelen te geven om de bezetting en het onopgeloste conflict met de Palestijnen te bestendigen, gezien de vele mogelijkheden, waaronder het delen van de schuld voor de bezetting door de Verenigde Staten in de ogen van de meeste mensen uit het Midden-Oosten. , dat de bezetting in het nadeel van de Verenigde Staten uitpakt.

Waarschijnlijk het meest directe conflict met de Amerikaanse belangen komt doordat Netanyahu de Verenigde Staten in feite vertelt dat het geen zaken kan doen met bepaalde andere landen, en dat het zijn diplomatieke instrumenten niet volledig kan gebruiken om de Amerikaanse belangen na te streven zoals het dat nodig acht. Het is in het belang van de VS om diplomatie met Iran te gebruiken, het meest duidelijk en onmiddellijk om het Iraanse nucleaire programma te beperken, maar potentieel ook voor veel andere kwesties die van belang zijn voor de Verenigde Staten.

Netanyahu probeert een van de handen van de Verenigde Staten op de rug gebonden te houden. Hij probeert de vrijheid van handelen te beperken, niet alleen van Iran, maar ook van de Verenigde Staten. Dat is slecht voor de Amerikaanse belangen, ongeacht welke partij er in Washington aan de macht is, ongeacht wie de Amerikaanse president is, ongeacht welke andere landen de Amerikaanse diplomatie ook mag aanraken, en ongeacht welk specifiek beleid de Amerikaanse regering van die tijd ook wil bereiken. en zou beide handen vrij moeten hebben om te proberen dit te bereiken.

Te midden van alle begrijpelijke controverses over de uiterst ongepaste manier waarop Netanyahu's optreden in het Congres tot stand is gekomen, zijn er oproepen gedaan om zich op de inhoud te concentreren. Goed advies, zolang we maar de werkelijke inhoud en het spel dat gespeeld wordt onderkennen.

We moeten ons niet laten afleiden door de angstzaaiende retoriek van de man op het podium, die zo inconsistent handelt met de implicaties van zijn eigen retoriek, net zomin als we voor altijd zouden moeten blijven stilstaan ​​bij de achterbakse politieke spelletjes die hem daar hebben gebracht. Tussen het schommelen op hun zetels door zouden leden van het Congres goed moeten nadenken over de vraag of het de Likud-belangen of de Amerikaanse belangen zijn die zij op het oog hebben, en hoe de inspanningen die met de eerstgenoemde samenhangen, de laatstgenoemde ondermijnen.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)