Het doden van de democratie in Griekenland

Aandelen

Griekenland, bekend als de bakermat van de democratie, heeft sinds de Tweede Wereldoorlog de wil van het volk vaak gedwarsboomd, van een meedogenloze rechtse staatsgreep tot de huidige door bezuinigingen veroorzaakte depressie, veroorzaakt door financiële manipulatoren, zoals William Blum beschrijft.

Door Willem Blum

De Amerikaanse historicus DF Fleming, die schrijft over de periode na de Tweede Wereldoorlog in zijn eminente geschiedenis van de Koude Oorlog, verklaarde dat “Griekenland de eerste van de bevrijde staten was die openlijk en met geweld werd gedwongen om het politieke systeem van de bezettende Grote Macht te accepteren. . Het was Churchill die als eerste handelde en Stalin volgde zijn voorbeeld, in Bulgarije en daarna in Roemenië, zij het met minder bloedvergieten.”

De Britten kwamen tussenbeide in Griekenland terwijl de Tweede Wereldoorlog nog woedde. Het leger van Zijne Majesteit voerde oorlog tegen ELAS, de linkse guerrillastrijders die een belangrijke rol hadden gespeeld bij het dwingen van de nazi-bezetters om te vluchten.

Het Parthenon in Athene, bovenop de Akropolis.

Het Parthenon in Athene, bovenop de Akropolis. (Fotokrediet: BBC)

Kort na het einde van de oorlog sloten de Verenigde Staten zich aan bij de Britten in deze grote anticommunistische kruistocht, waarbij ze tussenbeide kwamen in wat nu een burgeroorlog was en de kant kozen van de neofascisten tegen Grieks links. De neofascisten wonnen en voerden een zeer wreed regime in, waarvoor de CIA een passende repressieve binnenlandse veiligheidsdienst (KYP in het Grieks) in het leven riep.

In 1964 kwam de liberaal George Papandreou aan de macht, maar in april 1967 vond een militaire staatsgreep plaats, vlak voor de verkiezingen die Papandreou zeker weer als premier zouden opleveren. De staatsgreep was een gezamenlijke inspanning geweest van het Koninklijk Hof, het Griekse leger, de KYP, de CIA en het Amerikaanse leger dat in Griekenland was gestationeerd, en werd onmiddellijk gevolgd door de traditionele staat van beleg, censuur, arrestaties, mishandeling en moordpartijen. in totaal ongeveer 8,000 slachtoffers in de eerste maand.

Dit ging gepaard met de al even traditionele verklaring dat dit allemaal werd gedaan om de natie te redden van een ‘communistische machtsovername’. Marteling, die op de meest gruwelijke manieren werd toegepast, vaak met door de Verenigde Staten geleverde apparatuur, werd routine.

George Papandreou was niet radicaal. Hij was een liberaal anticommunistisch type. Maar zijn zoon Andreas, de troonopvolger, hoewel hij slechts een klein beetje links van zijn vader stond, had zijn wens om Griekenland uit de Koude Oorlog te halen niet verhuld en betwijfelde of hij in de NAVO zou blijven, of in ieder geval als satelliet van de NAVO. Verenigde Staten.

Andreas Papandreou werd ten tijde van de staatsgreep gearresteerd en acht maanden vastgehouden. Kort na zijn vrijlating bezocht hij samen met zijn vrouw Margaret de Amerikaanse ambassadeur, Phillips Talbot, in Athene. Papandreou vertelde later het volgende:

“Ik vroeg Talbot of Amerika had kunnen ingrijpen in de nacht van de staatsgreep, om de dood van de democratie in Griekenland te voorkomen. Hij ontkende dat ze er iets aan hadden kunnen doen. Toen stelde Margaret een kritische vraag: wat als de staatsgreep een communistische of een linkse staatsgreep was geweest? Talbot antwoordde zonder aarzeling. Dan zouden ze natuurlijk hebben ingegrepen en de staatsgreep hebben neergeslagen.” [Willem Blum, Killing Hope: Amerikaanse militaire en CIA-interventies sinds de Tweede Wereldoorlog, hoofdstukken 3 en 35]

Een ander charmant hoofdstuk in de betrekkingen tussen de VS en Griekenland vond plaats in 2001, toen Goldman Sachs, de Wall Street Goliath Lowlife, Griekenland in het geheim hielp miljarden dollars aan schulden van hun balans te houden door het gebruik van complexe financiële instrumenten zoals credit default swaps. Hierdoor kon Griekenland überhaupt voldoen aan de basisvereisten om tot de eurozone toe te treden.

Maar het hielp ook bij het creëren van een schuldenzeepbel die later zou exploderen en de huidige economische crisis zou veroorzaken die het hele continent verdrinkt. Goldman Sachs beschermde zichzelf echter tegen deze schuldenzeepbel door te wedden op Griekse obligaties, in de verwachting dat deze uiteindelijk failliet zouden gaan. [“Griekse schuldencrisis: hoe Goldman Sachs Griekenland hielp zijn werkelijke schulden te maskerenSpiegel online (Duitsland), 8 februari 2010. Google “Goldman Sachs” Griekenland voor andere referenties. ]

Zullen de Verenigde Staten, Duitsland, de rest van de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en het Internationale Monetaire Fonds, die gezamenlijk de Internationale Maffia vormen, de nieuwe Griekse leiders van de Syriza-partij toestaan ​​de voorwaarden voor de redding en verlossing van Griekenland te dicteren? Het antwoord op dit moment is een beslist “Nee”.

Het feit dat de leiders van Syriza al enige tijd geen geheim hebben gemaakt van hun affiniteit met Rusland is reden genoeg om hun lot te bezegelen. Ze hadden moeten weten hoe de Koude Oorlog werkt.

Ik geloof dat Syriza oprecht is, en ik duim voor ze, maar misschien hebben ze hun eigen kracht overschat, terwijl ze vergeten hoe de maffia haar positie innam; het kwam niet voort uit veel compromissen met linkse parvenu's. Griekenland heeft uiteindelijk misschien geen andere keuze dan zijn schulden af ​​te lossen en de eurozone te verlaten. De honger en werkloosheid van het Griekse volk laat hen misschien geen alternatief.

William Blum is een auteur, historicus en gerenommeerd criticus van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Hij is de auteur van Killing Hope: Amerikaanse militaire en CIA-interventies sinds de Tweede Wereldoorlog en Rogue State: een gids voor 's werelds enige superkracht, onder andere. [Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Anti-Empire Report,  http://williamblum.org/ .]

2 reacties voor “Het doden van de democratie in Griekenland"

  1. Zakaria Smit
    Februari 25, 2015 op 19: 57

    Oh, maar dan voor een edit-knop!

    In mijn vorige bericht vergat ik te vermelden dat ik het essay over het algemeen erg interessant vond. De situatie in Griekenland is voor mij een van die mysteries, en alle informatie is altijd welkom!

  2. Zakaria Smit
    Februari 25, 2015 op 13: 41

    De Britten kwamen tussenbeide in Griekenland terwijl de Tweede Wereldoorlog nog woedde. Het leger van Zijne Majesteit voerde oorlog tegen ELAS, de linkse guerrillastrijders die een belangrijke rol hadden gespeeld bij het dwingen van de nazi-bezetters om te vluchten.

    Het is juist om achterdochtig te zijn tegenover alles wat Churchill in Zuidoost-Europa deed, maar de ELAS als helden afschilderen is ook een vergissing.

    De eerste strenge winter, 1941-1942, had Katochis 300.000 slachtoffers, voornamelijk kinderen, die stierven door honger en kou. De strijd was bitter en er was geen ruimte voor delicate differentiaties. Alle partijen verbrandden dorpen, executeerden burgers en vermoedelijke collaborateurs. Volgens de KKE “gebruikten collaborerende groepen zoals X terrorisme als een doelbewuste strategie, terwijl dit bij ELAS-strijders eerder het resultaat was van overijverige lokale commandanten dan van officieel beleid”. ELAS was ook verantwoordelijk voor talloze wreedheden, waarvan de ergste het bloedbad in Meligala was, waarbij 1,500 mensen omkwamen toen ELAS het dorp aanviel.

    http://www.athensinfoguide.com/history/t9-91firstconflict.htm

    Griekenland heeft een lelijke burgeroorlog achter de rug, en als de communisten hadden gewonnen, zou ik me kunnen voorstellen dat ze ongeveer net zo slecht zouden zijn geweest als de rechtse partijen.

Reacties zijn gesloten.