Creatieve manieren vinden om te martelen

Na de Tweede Wereldoorlog liepen de Amerikanen voorop bij het vaststellen van fundamentele mensenrechtenbeginselen, waaronder het afwijzen van marteling. Maar recentere Amerikaanse leiders hebben ervoor gekozen deze idealen te schande te maken door eufemismen en eindtermen te bedenken om de barbaarse praktijken voort te zetten, zoals Peter Costantini beschrijft.

Door Peter Costantini

‘Verbeterde ondervraging’: de bureaucraten van de regering van George W. Bush die de term bedachten, hadden een perfecte toonhoogte. De apparatsjiks van Kafka's kasteel zouden de grijsheid van het eufemisme hebben bewonderd. Maar ook al klinkt het als een nieuw soort focusgroep, het blijkt dat ‘verbeterde ondervraging’ slechts een scheldwoord was voor ouderwetse marteling.

Helaas is het debat eromheen ontketend door de verslag van de Senaatscommissie voor Inlichtingen heeft het punt grotendeels gemist.

Zeker, het rapport leverde overweldigend bewijs dat marteling geen bruikbare informatie opleverde. De CIA had dat wel gesloten eerder werd gezegd dat marteling ‘ineffectief’, ‘contraproductief’ is en ‘waarschijnlijk tot valse antwoorden zal leiden’.

Sommige CIA-agenten en soldaten naar verluidt trok de wettigheid van het ‘verbeterde ondervragingsbeleid’ in twijfel en verzette zich tegen de uitvoering ervan. FBI-agent Ali Soufan, die gevangene Ali Zubaydah legaal had ondervraagd, heeft dat gedaan geschreven dat Zubaydah had meegewerkt en maanden voordat hij op grote schaal werd gemarteld, ‘belangrijke, bruikbare informatie’ had verstrekt.

Historicus Gareth Porter heeft nieuw bewijsmateriaal uit het Senaatsrapport gebruikt weerleggen de bewering van de CIA dat informatie verkregen door marteling “een substantiële rol speelde” bij het opsporen en vermoorden van al-Qaeda-leider Osama bin Laden. De CIA, zegt hij, heeft de Amerikaanse regering en het publiek op dit punt misleid. Porter beweert dat de identificatie van de koerier van Bin Laden, die uiteindelijk de Amerikaanse troepen naar de compound van Bin Laden in Abbottabad, Pakistan leidde, “niets te maken had met het martelprogramma van de CIA.”

Zelfs een advocaat van het ministerie van Justitie van Bush heeft dat gedaan erkend: “Het is moeilijk om met vertrouwen en precisie de effectiviteit van het programma te kwantificeren.” In ieder geval is het onmogelijk om te weten dat inlichtingen die zogenaamd door marteling zijn verkregen, niet door middel van juridische ondervraging aan het licht konden worden gebracht.

Maar in wezen doet het er niet toe of marteling ‘werkt’ of niet.

Wat is het woord? Neurenberg

Het derde Genève Conventie en de VN Verbond Tegen foltering mag foltering waarvan iemand denkt dat deze ‘effectief’ is, niet worden uitgesloten. De codes zijn noch op opportunisme, noch op mededogen gebaseerd, maar eerder op koppig eigenbelang. Bijna alle landen hebben formeel erkend dat ze, door ermee in te stemmen geen mensen te martelen, de kans kunnen verkleinen dat hun eigen volk wordt gemarteld.

Tribunalen na de Tweede Wereldoorlog hebben Duitse en Japanse functionarissen gevangengezet en geëxecuteerd wegens oorlogsmisdaden, waaronder marteling. Neurenberg en Tokio gevestigd het onuitwisbare principe dat het optreden als verantwoordelijke overheidsfunctionaris, of het opvolgen van de bevelen van iemand, geen verdediging is tegen beschuldigingen van oorlogsmisdaden.

Toegegeven, deze normen worden zowel bij overtreding als in de praktijk nageleefd. En op het met bloed doordrenkte canvas van de afgelopen eeuw verbleek de schade van marteling bij de omvang van het lijden dat wordt toegebracht door de ‘legale’ wreedheden van de oorlog. Maar als de leiders van het rijkste en machtigste imperium uit de geschiedenis kunnen beweren dat de verdediging van het vaderland het martelen van gevangenen vereist, welke andere regerings- of niet-statelijke actor zal dan aarzelen om dezelfde bewering te doen?

Moreel gezien blijft de zogenaamde beschaafde wereld marteling als intrinsiek giftig erkennen. Het vernietigt levens aan beide kanten van de veeprik. De functionarissen die er opdracht voor hebben gegeven en het nu verdedigen versterken het bewijs dat de regering-Bush een schurkenstatenregime was. Dick Cheney, voormalig vice-president en huidig ​​marketingdirecteur van de Spaanse Inquisitie, zegt: “Ik zou het zo weer doen.” Niemand mag aan zijn oprechtheid twijfelen.

De ‘nieuwe Amerikaanse eeuw’ wordt middeleeuws

Een van de “verbeteringen” was naar verluidt een poging om een ​​rechtvaardiging te verzinnen voor de invasie van Irak. Hoge functionarissen van de regering-Bush zouden zware druk hebben uitgeoefend op ondervragers “om bewijs te vinden van samenwerking tussen Al-Qaeda en het regime van de overleden Iraakse dictator Saddam Hoessein” in een poging een rechtvaardiging te verzinnen voor de invasie van Irak, aldus een voormalige hoge functionaris van de Amerikaanse inlichtingendienst en een voormalige Amerikaanse inlichtingenfunctionaris. voormalig legerpsychiater geciteerd door McClatchy Nieuws. Een dergelijk bewijs van samenwerking werd niet gevonden.

Maar afgezien van dergelijke onmiddellijke imperatieven sloot het martelbeleid naadloos aan bij een discretionaire oorlog gebaseerd op leugens en geoptimaliseerd voor ‘shock and ontzag’. Dit fraaie ideologische pakket bevestigde de onbetwistbare kracht van een “unitair uitvoerend‘boven constitutionele checks and balances, nationaal recht en internationale verdragen. In navolging van Richard Nixons circulaire zelfrechtvaardiging van dertig jaar eerder, zei advocaat Steven Bradbury van het ministerie van Justitie vertelde Congres: “De president heeft altijd gelijk.”

De Project voor de nieuwe Amerikaanse eeuw, een denktank waarmee Cheney, minister van Defensie Donald Rumsfeld en andere functionarissen verbonden waren, legde intellectuele dekking voor dit beleid. Nu de Verenigde Staten de enige overgebleven supermacht waren, kwam de PNAC blijkbaar tot de conclusie dat de geschiedenis voorbij was en dat de regering-Bush een ongekende kans had om de wereld naar haar eigen beeld te hervormen en de nutteloosheid van verzet te demonstreren.

Het beleid dat hieruit voortkwam, zei in feite tegen de internationale gemeenschap: “De regels waar we het vroeger over eens waren, zijn niet langer op ons van toepassing. Hier ziet u precies hoe ver wij boven het internationaal recht staan. Wat ga je eraan doen?”

Strategisch gezien richtte het Bush-Cheney-project zich op conceptuele slimme bommen die gericht waren op het hele idee van de mensenrechten. De rest van de wereld heeft de boodschap begrepen, en de scheuren in de fundamenten van de Amerikaanse nationale veiligheid moeten nog worden gerepareerd.

“Uitbuiting van menselijke hulpbronnen” 101

‘Verbeterde ondervraging’ heeft echter wortels die tientallen jaren teruggaan in de samenwerking van de CIA met dictaturen in Latijns-Amerika.

onlangs de Nationale Waarheidscommissie van Brazilië gesloten dat de Verenigde Staten van 1954 tot en met 1996 zo’n 300 militaire officieren “theoretische en praktische lessen in marteling” gaven. De huidige president Dilma Rousseff was een van degenen die werden gemarteld door het leger, dat van 1964 tot 1985 het grootste land van Latijns-Amerika regeerde.

De afgelopen halve eeuw is de CIA dat wel geweest betrokken bij het bieden van soortgelijke training aan militaire dictaturen in Zuid- en Midden-Amerika. De Verenigde Staten verleenden velen van hen ook militaire hulp en advies, namen deel aan staatsgrepen tegen gekozen regeringen en waren medeplichtig aan de moord en verdwijning van honderdduizenden, aldus onderzoeksjournalist Robert Parry.

In Guatemala heeft de CIA bijvoorbeeld een militair en inlichtingenapparaat getraind en ondersteund dat in dertig jaar tijd bijna 200,000 mensen heeft uitgeroeid en genocide tegen Maya-gemeenschappen heeft gepleegd. volgens aan een onafhankelijke Commissie voor Historische Verduidelijking. Aanvankelijk de militaire dictatuur kwam aan de macht in een staatsgreep uit 1954, gepland, georganiseerd en uitgevoerd door de CIA, die de gekozen regering van president Jacobo Arbenz Guzmán omver wierp en honderden van zijn aanhangers doodde.

Onder de regering van Richard Nixon zat de CIA diep in de zaak betrokken zijn in de staatsgreep van 1973 in Chili, die de gekozen regering van Salvador Allende omver wierp en leidde tot de marteling, verdwijning en dood van duizenden Chilenen.

Uiteraard hoefde bij geen van deze regimes te worden getoond hoe gevangenen moesten worden gemarteld. Maar de officiële trainingen plaatsten het imago van hun sponsor in het noorden op hun wreedheden.

De oorsprong van het Amerikaanse martelbeleid gaat zelfs nog verder terug, tot aan het begin van de oorlog in Vietnam. Volgens de Senaat verslag, “In 1963 produceerde de CIA de KUBARK Counterintelligence Interrogation Manual, bedoeld als handleiding voor ondervragingen uit de Koude Oorlog, waarin de ‘belangrijkste dwangtechnieken van ondervraging’ zijn opgenomen.” In 1983 werden delen van KUBARK opgenomen in de Uitbuiting van menselijke hulpbronnen Training Manual, dat ‘begin jaren tachtig werd gebruikt om ondervragingstrainingen te geven in Latijns-Amerika’.

Een van de CIA-officieren die deze trainingen verzorgde, werd later ‘mondeling vermaand wegens ongepast gebruik van ondervragingstechnieken’. Maar zijn inspanningen bleken uiteindelijk een goede carrièrestap te zijn. Volgens de CIA benoemde de CIA hem in 2002 tot hoofd van de ondervragingen verslag.

In 1992 vernietigde het Pentagon de meeste documentatie van deze trainingsprogramma's, Parry gerapporteerd. De orders kwamen van het kantoor van de toenmalige minister van Defensie Dick Cheney.

Onder de hoofdrolspelers in deze programma's geeft historicus Greg Grandin speciaal noemen aan Jose A. Rodriguez Jr., hoofd van het Counterterrorism Center van de CIA voor de regering George W. Bush. Rodriguez was naar verluidt verantwoordelijk voor het vernietigen van martelbanden en het ontmoedigen van veldagenten om de praktijken in twijfel te trekken. verdedigen Hen.

Licht werpen op de donkere kant

Wat zou een ‘onmisbare natie’ doen als reactie op het toenemende bewijs van tientallen jaren van marteling?

De publicatie van het Senaatsrapport was een belangrijk precedent. Maar wat tot nu toe is vrijgegeven, is slechts de samenvatting. De Senaat zou het volledige rapport moeten vrijgeven en de regering-Obama moeten aanmoedigen ernaar te handelen. Totdat de daders tot aan de top voor de rechter worden gebracht, zal de Amerikaanse regering terecht als hypocriet worden beschouwd als zij de mensenrechtenschendingen van anderen bekritiseert.

Uiteindelijk vragen de ernst en omvang van het wangedrag om een ​​reïncarnatie van de Kerkcommissie van de Senaat uit 1975, die onderzoek deed naar misbruiken door inlichtingendiensten in de nasleep van Watergate. Het zou moeten dienen als een waarheidscommissie die het gebruik van marteling, terreur en andere mensenrechtenschendingen door de Amerikaanse regering aan de kaak moet stellen, en die veertig jaar teruggaat naar waar de Kerk ophield.

De officiële Amerikaanse Senaat geschiedenis van het Kerkcomité citeert de historicus Henry Steele Commager, verwijzend naar functionarissen van de uitvoerende macht die zichzelf boven de wet leken te achten: “Het is deze onverschilligheid ten opzichte van constitutionele beperkingen die misschien wel het meest bedreigende is van al het bewijsmateriaal dat naar voren komt uit de bevindingen van de Kerk Commissie."

Onder het huidige Republikeinse leiderschap, met de eervolle uitzondering van senator John McCain, R-Arizona, is het een veilige gok dat er op dit front niets zal gebeuren.

De bondgenoten zijn echter begonnen met graven. In 2009 opende de Spaanse jurist Baltasar Garzón Real er twee onderzoeken van het martelingsprogramma van Bush, waarvan er één nog in behandeling is. In december diende het Europees Centrum voor Constitutionele en Mensenrechten in Berlijn een aanvraag in klachten waarbij verschillende hoge figuren uit de regering-Bush werden beschuldigd van “de oorlogsmisdaad van marteling” onder Duits en internationaal recht.

De kans dat je Cheney en zijn gezelschap in een glazen hokje ziet, is misschien klein. Maar het zou een kleine overwinning voor de mensheid zijn als ze over hun schouders zouden moeten kijken wanneer ze naar het buitenland reizen.

Zoals sommigen van ons nooit lijken te leren, gaat echte nationale veiligheid niet over black-ops en drones, maar over harten en geesten.

Als grafschrift voor de Bush-Cheney-visie kun je het gedicht “Ozymandias” van Percy Bysshe Shelley uit 1818 overwegen:

Ik ontmoette een reiziger uit een antiek land die zei: 'Twee enorme, stamloze stenen poten staan ​​in de woestijn. Dichtbij hen, op het zand, Half verzonken, ligt een verbrijzeld gezicht, waarvan de frons, En gerimpelde lip, en grijns van koud bevel, Vertel dat de beeldhouwer goed die passies las die nog steeds overleven, op deze levenloze dingen gestempeld, De hand die spotte hen en het hart dat zich voedde: En op het voetstuk verschijnen deze woorden: 'Mijn naam is Ozymandias, koning der koningen: Kijk naar mijn werken, machtigen, en wanhoop!' Er blijft niets anders over. Rond het verval van dat kolossale wrak, grenzeloos en kaal. Het eenzame en vlakke zand strekt zich ver weg uit.

Peter Costantini is een in Seattle gevestigde analist die de afgelopen dertig jaar Latijns-Amerika heeft bestudeerd.