Het droevige verslag van een moslim-basher

Exclusief: Fox News-commentator Steven Emerson sprong in op de moslimbashing-bandwagon en beweerde dat moslims de controle over delen van Londen en heel Birmingham hebben overgenomen, waardoor niet-moslims worden geterroriseerd om te vluchten. Deze bewering is zo absurd dat zelfs hij gedwongen werd terug te keren, meldt Robert. Pareren.

Door Robert Parry

Vermeende “terrorisme-expert” Steven Emerson heeft toegegeven dat hij een smet heeft geuit tegen Britse moslims. beweren op Fox News dat Birmingham, Engeland, nu een “stad voor alleen moslims” is en dat in delen van Londen “de islamitische religieuze politie iedereen slaat en zelfs ernstig verwondt die zich niet kleedt volgens de religieuze islamitische kledij.”

Emerson beweerde dat moslimgebieden “no-go zones” zijn geworden voor niet-moslims en noemde als voorbeeld “echte steden als Birmingham die volledig moslim zijn, waar niet-moslims gewoonweg niet naar binnen gaan.” Toch is Birmingham, de op één na grootste stad van Groot-Brittannië met meer dan een miljoen inwoners, voor bijna de helft christelijk, met een moslimbevolking van minder dan een kwart en met aanzienlijke aantallen sikhs, hindoes, joden en niet-religieuzen.

Zoals de opmerkingen van Emerson over het bashen van moslims luidden kritiek van de mediawaakhondgroep FAIR en belachelijk maken in het hele Verenigd Koninkrijk erkende hij dat zijn “opmerkingen over Birmingham totaal onjuist waren” en beloofde hij niemand anders de schuld te geven van zijn laster.

‘Ik ben niet van plan mijn fout te rechtvaardigen of te verzachten door te stellen dat ik op andere bronnen had vertrouwd, omdat ik veel voorzichtiger had moeten zijn’, zei Emerson in een schijnbare poging om precies dat te doen, door de schuld af te schuiven op een niet nader genoemde bron voor zogenaamd hem misleiden.

Die truc om zijn onwaarheden op anderen af ​​te schuiven is typerend voor Emerson wanneer hij betrapt wordt op bedrog. Begin jaren negentig, toen Emerson hoog aangeschreven stond als ‘een bekroonde journalist’ en op mij mikte door ten onrechte te beweren dat ik had gelogen in een PBS-documentaire, reageerde hij op mijn protest bij zijn redacteuren door te dreigen met een rechtszaak tegen mij.

Pas nadat ik kon bewijzen dat het Emerson was die loog, trok hij zich met tegenzin terug en gaf een van zijn onderzoekers de schuld van de onwaarheid. De context van dat verzinsel was de poging van Emerson om de beschuldigingen te ontkrachten dat de campagne van Ronald Reagan in 1980 had samengespannen met Iraanse functionarissen om de onderhandelingen van president Jimmy Carter over de vrijlating van 52 Amerikaanse gijzelaars die toen in Iran werden vastgehouden te saboteren, een crisis die Carters herverkiezing effectief teniet deed.

Voor een PBS “Frontline” documentaire over de controverse had ik opgemerkt dat de geheime dienst alleen geredigeerde kopieën had vrijgegeven van haar documenten over de verblijfplaats van de toenmalige vice-presidentskandidaat George HW Bush op dagen waarop hij naar verluidt in het geheim naar Parijs was gereisd. Emerson schreef voor The New Republic en beweerde dat hij op grond van een Freedom of Information Act-verzoek kopieën van de gegevens van de geheime dienst had ontvangen zonder enige redactie, wat erop duidde dat ik had gelogen.

Nadat ik met de geheime dienst had gesproken en te horen kreeg dat de archieven van Emerson redacties bevatten zoals die van alle anderen, zelfs het Congres en de federale aanklagers ontvingen geredigeerde versies, betwistte ik Emerson's verhaal in brieven aan zijn redacteuren, waaronder een aan CNN waar hij was ingehuurd als onderzoeksjournalist.

Emerson werd vervolgens gedumpt door CNN en ik werd prompt door een van zijn advocatenkantoren bedreigd met een aanklacht wegens smaad, omdat ik hem had bekritiseerd in brieven aan zijn redacteuren. Kennelijk moest ik me verontschuldigen omdat ik zei dat Emerson loog toen hij beweerde over de niet-geredigeerde gegevens van de geheime dienst van Bush te beschikken.

Geconfronteerd met deze juridische dreiging moest ik in het studiefonds van mijn kinderen duiken en een advocaat inhuren, die eerlijk gezegd leek te betwijfelen of de goed aangeschreven Emerson ongelijk kon hebben. Mijn antwoord was dat als Emerson daadwerkelijk over de niet-geredigeerde documenten beschikte, hij ze gewoon kon voorleggen, maar zijn advocaat zei dat dit alleen zou gebeuren midden in een kostbaar proces.

Naarmate de beledigende en bedreigende brieven van Emerson's advocaten zich opstapelden, besloot ik een FOIA in te dienen bij de geheime dienst voor Emerson's FOIA, dwz ik eiste precies dezelfde documenten die de geheime dienst aan hem had vrijgegeven. Toen die gegevens arriveerden, bleek dat Emerson inderdaad had gelogen. Zijn kopieën van de documenten van de geheime dienst zijn geredigeerd, net als de kopieën die aan mij en andere onderzoekers zijn vrijgegeven.

Uiteindelijk verdween de dreigende rechtszaak en werd Emerson gedwongen in een interview met de mediawaakhondgroep FAIR toe te geven dat hij nooit de gegevens had gehad die hij claimde. Hij gaf een onderzoeksassistent de schuld, maar verontschuldigde zich nooit voor de pesterige juridische strategie die bedoeld was om een ​​journalist (ikzelf) financieel te laten bloeden om een ​​leugen als de waarheid te bevestigen. [Voor meer details, zie een rapport in FAIR's “Extra!”, november-december 1993.]

Sindsdien heeft Emerson een wisselende staat van dienst opgebouwd als ‘terrorisme-expert’, waarbij hij routinematig de verkeerde etnische groepen de schuld gaf van verschillende terrorisme-incidenten. [Voor een korte samenvatting, zie FAIR's “Voor Steve Emerson van Fox News lijkt het controleren van feiten een no-go-zone.”]

Carrière op het gebied van het bashen van moslims

Het belangrijkste is dat Emerson een lucratieve carrière heeft gemaakt door het afkeuren van moslims. In een rapport uit 2011, getiteld “Angst, Inc.,” door het Center for American Progress werd hij geïdentificeerd als een van de vijf ‘geleerden’ die optreden als ‘experts op het gebied van desinformatie’ om ‘de valse feiten en materialen te genereren’ die vervolgens worden uitgebuit door politici en experts om Amerikanen bang te maken voor de vermeende dreiging die uitgaat van Moslims.

Het rapport bood een zeldzaam kijkje in het rechtse propagandanetwerk dat de Amerikaanse hysterie van na 9 september heeft uitgebuit en deze angsten heeft getransformeerd in een krachtige politieke beweging om miljoenen christenen en joden zover te krijgen dat ze wetgeving en beleid steunen dat gericht is op moslims en hun gemeenschappen. .

Maar de historische betekenis van het onderkennen van de rol van Emerson in dit “islamofobie-netwerk” is dat werd onthuld dat hij een propagandist was die bereid was informatie te verdraaien voor ideologische doeleinden, en niet de serieuze journalist zoals hij zich in de jaren tachtig en negentig met succes voordeed.

In recentere jaren zijn volgers van Emerson's werk gaan begrijpen dat hij zeer nauwe banden onderhoudt met Israëlische rechtse partijen in de Likud-partij en dat zijn 'journalistiek' vaak hun politieke behoeften en belangen heeft weerspiegeld.

In de jaren negentig verzamelde Emerson echter journalistieke prijzen voor zijn werk waarbij hij zich richtte op Amerikaanse moslims als een bijzonder gevaarlijk stel, en hij haalde grote sommen geld op om zijn werk te ondersteunen via bronnen als de rechtse mogul Richard Mellon Scaife. Emerson's documentaire 'Jihad in America' werd uitgezonden door PBS.

Slechts geleidelijk begonnen een paar moedige verslaggevers Emerson en zijn nauwe banden met rechtse Israëlische functionarissen, waaronder Israëlische inlichtingenfunctionarissen, te bekritiseren. Normaal gesproken zou Emerson terugslaan door juridische bedreigingen te uiten van zijn enorme stal van dure advocaten.

Emerson's gebruik van advocaten om andere journalisten te pesten, waarvan ik uit de eerste hand getuige was geweest, werd onderdeel van zijn modus operandi, zoals Nation-verslaggever Robert I. Friedman in 1995 ontdekte nadat hij Emerson's 'Jihad in America' had bekritiseerd.

“Intellectueel terrorisme lijkt deel uit te maken van Emersons standaardrepertoire”, schreef Friedman. “Dat geldt ook voor zijn neiging om zijn critici te bestoken met dreigbrieven van advocaten.”

Friedman meldde ook dat Emerson rechtse Israëlische inlichtingenfunctionarissen ontving toen zij in Washington waren. “[Yigal] Carmon, de adviseur van Likud-premier Yitzhak Shamir op het gebied van terrorisme, en [Yoram] Ettinger, de man van Likud-leider Benjamin Netanyahu in de Israëlische ambassade, verblijven in het appartement van Emerson tijdens hun frequente bezoeken aan Washington”, schreef Friedman.

In 1999 te studie van de geschiedenis van Emerson door John F. Sugg voor FAIR's tijdschrift “Extra!” citeerde een verslaggever van Associated Press die met Emerson aan een project had gewerkt en zei over Emerson en Carmon: "Ik twijfel er niet aan dat deze jongens samenwerken."

De Jerusalem Post meldde dat Emerson “nauwe banden heeft met de Israëlische inlichtingendienst” en “Victor Ostrovsky, die overliep van de Israëlische Mossad-inlichtingendienst en boeken heeft geschreven waarin de geheimen ervan worden onthuld, noemt Emerson ‘de hoorn’, omdat hij de beweringen van de Mossad uitbazuint,” Sugg gemeld.

Weg hameren

Na verloop van tijd werd Emerson berucht vanwege zijn islamofobie en zijn ‘onderzoeksjournalistiek’ die de vermeende gevaren van ‘geradicaliseerde’ Amerikaanse moslims aanpakte. In 2010 ging Emerson naar een nationaal radioprogramma en beweerde dat de islamitische geestelijke Feisal Abdul Rauf, een Amerikaans staatsburger van New York, Emerson's onthulling van zogenaamd radicale opmerkingen die Rauf een half decennium eerder had gemaakt, waarschijnlijk niet zou 'overleven'.

Hoewel hij erkende dat zijn ‘onderzoek’ onvolledig was, bood Emerson de luisteraars van Bill Bennett’s rechtse radioprogramma ‘een kleine preview’ aan van de vermeend aanstootgevende opmerkingen van Rauf, de geestelijke achter een gepland gemeenschapscentrum in Lower Manhattan, vlakbij de plaats van de 9 /11's “ground zero”:

“We hebben geluidsbanden gevonden waarop imam Rauf het wahhabisme verdedigt, de puriteinse versie van de islam die Saoedi-Arabië regeert; we hebben gezien dat hij opriep tot de eliminatie van de staat Israël door te beweren dat hij een éénnatiestaat wil, wat betekent dat er geen Joodse staat meer is; we vonden hem terwijl hij het geweld van Osama Bin Laden verdedigde.”

Toen Emerson's Investigative Project on Terrorism (IPT) echter werd uitgebracht zijn bewijs enkele dagen later bleef het ver achter bij de lugubere beschrijvingen van Emerson. Rauf maakte feitelijk punten die door veel mainstream-analisten worden gedeeld, en geen van de uittreksels ging over het ‘verdedigen van het wahhabisme’.

Wat betreft Rauf ‘het verdedigen van het geweld van Bin Laden’ verwees Emerson blijkbaar naar opmerkingen die Rauf in 2005 voor een publiek in Australië maakte over de geschiedenis van de Amerikaanse en westerse mishandeling van mensen in het Midden-Oosten. “In het Westen hebben we de neiging om te vergeten, dat de Verenigde Staten meer moslimbloed aan hun handen hebben dan Al-Qaeda aan onschuldige niet-moslims heeft’, zei Rauf.

“Je herinnert je misschien dat de door de VS geleide sancties tegen Irak hebben geleid tot de dood van meer dan een half miljoen Iraakse kinderen. Dit is gedocumenteerd door de Verenigde Naties. En toen Madeleine Albright, die de afgelopen jaren een vriendin van mij is geworden, toen ze minister van Buitenlandse Zaken was, werd gevraagd of dit het waard was, zei [ze] dat het het waard was.

Emerson beweerde de verklaring van Rauf over het dodental als gevolg van de sancties tegen Irak te ‘factchecken’ door te beweren dat ‘in een rapport van de Britse regering stond dat hoogstens slechts 50,000 doden konden worden toegeschreven aan de sancties, die waren veroorzaakt door de acties van de voormalige Iraakse leider. Saddam Hoessein.”

Wat de “fact check” van Emerson echter negeerde, was dat Rauf nauwkeurig de ondervraging van Leslie Stahl aan Albright op CBS “60 Minutes” in 1996 vertelde. Emerson liet ook het feit achterwege dat studies van de Verenigde Naties concludeerden dat deze door de VS geleide sancties de oorzaak waren van de sterfgevallen van ruim 500,000 Iraakse kinderen onder de vijf jaar.

In het interview uit 1996 zei Stahl tegen Albright over de sancties: “We hebben gehoord dat een half miljoen kinderen zijn gestorven. Ik bedoel, dat zijn meer kinderen dan er stierven in Hiroshima. En weet je, is de prijs het waard?”

Albright antwoordde: "Ik denk dat dit een heel moeilijke keuze is, maar de prijs vinden wij de prijs waard."

Emerson heeft het specifieke Britse rapport dat het lagere cijfer bevat niet geïdentificeerd, hoewel zelfs dat aantal “slechts 50,000” een verbijsterend dodental vertegenwoordigde en niet in tegenspraak is met Raufs belangrijkste punt, namelijk dat Amerikaans-Britse acties veel onschuldige moslims hebben gedood. de jaren.

Bovendien waren de Verenigde Staten en Groot-Brittannië in 2005, toen Rauf zijn opmerkingen maakte in Australië, Irak binnengevallen en bezet, waarbij het dodental steeg van tienduizenden naar honderdduizenden, waarbij sommige schattingen van het aantal oorlogsgerelateerde sterfgevallen in Irak meer dan één bedroegen. miljoen.

Verre van het “verdedigen van het geweld van Bin Laden”, weerspiegelden de opmerkingen van Rauf eenvoudigweg de waarheid over de willekeurige moordpartijen die de Amerikaans-Britse militaire macht door de jaren heen aan de moslimwereld heeft toegebracht. Het Britse imperialisme in de regio dateert al enkele eeuwen, een punt dat ook Emerson negeerde. Andere kritieken van Emerson op Rauf waren even tendentieus. [Zie Consortiumnews.com's “Islam Basher beweert geestelijke te hebben ontmaskerd.”]

In 2011, te midden van de commotie over het project van Rauf, kreeg Emerson de eer voor zijn hulp bij het organiseren van controversiële hoorzittingen door vertegenwoordiger Peter King, R-New York, over de vermeende radicalisering van binnenlandse moslims. Emerson pochte over zijn rol, maar haalde ook uit naar King omdat hij hem niet op de getuigenlijst had gezet voor zijn hoorzittingen. In een bijzonder bizarre brief aan King beloofde Emerson verdere hulp in te houden als vergelding voor de afkeuring.

“Ik wilde vandaag zelfs een speciale gast meenemen en een ZEER geïnformeerde en verbonden bron, die zeer nuttig had kunnen zijn, mogelijk zelfs cruciaal voor uw gehoor, maar ook hij zal niet aanwezig zijn tenzij ik dat doe”, schreef Emerson. “Jullie zijn gezwicht voor de eisen van radicale islamisten door mij als getuige te verwijderen.”

In een andere vreemde wending zag Emerson zichzelf op de een of andere manier als het slachtoffer van het McCarthyisme, omdat het hem niet werd toegestaan ​​om voor het House Homeland Security Committee te verschijnen en grote delen van de Amerikaans-moslimgemeenschap ervan te beschuldigen on-Amerikaans te zijn. [Politico, 19 januari 2011]

Vervolgens sponsorde het Center for American Progress in de zomer van 2011 een rapport over Emerson en andere moslimbashers. De context was de moorddadige rampspoed in Noorwegen door de christelijke terrorist Anders Breivik, die hun geschriften aanhaalde in een manifest dat de moord op 76 mensen op 22 juli 2011 rechtvaardigde, als het begin van een oorlog tegen ‘multiculturalisten’ die tolerantie jegens moslims prediken.

Het CAP-rapport ‘Fear, Inc.’ maakte melding van een aantal onwaarheden en overdrijvingen van Emerson over Amerikaanse moslims en onderzocht de ingewikkelde financiering van Emerson’s Investigative Project on Terrorism, dat substantiële steun heeft gekregen van rechtse stichtingen en financiers wier politieke belangen ten goede zijn gekomen. van een groeiende rechtse campagne tegen moslims.

“Volgens ons onderzoek ontving Emersons non-profitorganisatie IPT in 400,000 en 2007 in totaal 2008 dollar van het Donors Capital Fund, evenals 100,000 dollar van de Becker Foundation en 250,000 dollar van het Middle East Forum van Daniel Pipes”, aldus het rapport.

“De non-profitorganisatie van Emerson helpt op zijn beurt zijn winstgevende bedrijf, SAE Productions, financieren. IPT betaalde SAE Productions 3.33 miljoen dollar om het bedrijf in staat te stellen 'vermeende banden tussen Amerikaanse moslims en terrorisme in het buitenland te bestuderen'. Emerson is de enige werknemer van SAE. Dit soort acties maakt Ken Berger, voorzitter van Charity Navigator, een non-profit waakhondgroep, woedend. Hij betoogde dat ‘je eigenlijk een non-profitorganisatie hebt die als frontorganisatie fungeert, en dat al dat geld naar een winstoogmerk gaat.’”

Emerson's combinatie van ideologische journalistiek en losse omgang met de feiten zou ook vragen moeten oproepen over zijn eerdere werk, toen hij probeerde serieuze onderzoeken naar de Republikeins-Israëlische rol in het Iran-Contra-schandaal in diskrediet te brengen, dat teruggaat tot de schijnbare oorsprong ervan in de vermeende sabotage van De gijzelingsonderhandelingen van president Carter in 1980. [Zie voor meer informatie Consortiumnews.com's “Ontmaskering van een oktoberverrassings-'Debunker'.“]

Onderzoeksverslaggever Robert Parry brak in de jaren tachtig veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek. Je kunt zijn nieuwste boek kopen, Amerika's gestolen verhaal, of in hier afdrukken of als e-book (van Amazone en barnesandnoble.com). Je kunt ook de trilogie van Robert Parry over de familie Bush en haar connecties met verschillende rechtse agenten bestellen voor slechts $ 34. De trilogie omvat Amerika's gestolen verhaal. Voor meer informatie over deze aanbieding, klik hier.