Het nieuwe doelwit voor een ‘regimeverandering’ voor de Amerikaanse neoconservatieven is de Russische president Poetin – hoe gevaarlijk het ook zou zijn om een nucleair bewapend land te destabiliseren. Hun eerste stap is, zoals gewoonlijk, het beginnen van een propaganda-/desinformatieoorlog door te beweren propaganda en desinformatie te bestrijden, zoals Maidhc Ó Cathail uitlegt.
Door Maidhc Ó Cathail
Er hing op 13 november een sterke geur van hypocrisie in de lucht in Washington toen de National Endowment for Democracy (NED) een discussie organiseerde over een rapport met de titel “The Menace of Unreality: How the Kremlin Weaponizes Information, Culture, and Money.”
"De dreiging van de onwerkelijkheid' is co-auteur van Michael Weiss, hoofdredacteur van de Interpreter, en Peter Pomerantsev, auteur van een binnenkort te verschijnen boek waarin wordt beweerd dat Poetins Rusland een postmoderne dictatuur is.
Russische president Vladimir Poetin
Bij de inleiding van de discussie merkte Christopher Walker van NED op dat de door het Amerikaanse Congres gefinancierde Endowment for Democracy niet betrokken was geweest bij de productie van het rapport, maar dat het wel "nauwe banden" aan het online tijdschrift van Weiss en de in New York gevestigde denktank die het financiert, het Institute of Modern Russia (IMR).
In de loop van de zelfingenomen kritiek van het rapport op de wijdverspreide "ondoorzichtigheid" Over wie denktanks financiert, onthullen Weiss en Pomerantsev, terzijde, dat dit hun werk is “gefinancierd door een denktank die steun krijgt van de familie van Michail Chodorkovski.” Hun kritiek op de bewapening van geld negeert dit echter overtuiging van de financier wegens verduistering en het witwassen van geld in Rusland.
In Washington namen Weiss en Pomerantsev deel aan de discussie over hun “contra-desinformatie” rapport van een analist van de Initiatief voor buitenlands beleid, een neoconservatieve belangengroep opgericht door Robert Kagan en William Kristol, wier eerder Project voor een nieuwe Amerikaanse eeuw had een sleutelrol gespeeld bij het stimuleren van de ligt die leidde tot de Amerikaanse invasie van Irak.
Op de omslag van het rapport, waarop een lezer te zien is die zich niet bewust is van het feit dat het planotje dat hij aan het lezen is, in vlammen opgaat, zegt de Tolk dat “ streeft ernaar de taalbarrière te slechten die journalisten, Russische analisten, beleidsmakers, diplomaten en geïnteresseerde leken in de Engelssprekende wereld scheidt van de debatten, schandalen, intriges en politieke ontwikkelingen die plaatsvinden in de Russische Federatie.”
De gelijkenis tussen de uitgesproken ambities van de Tolk en die van de Tolk pro-Israël Het Middle East Media Research Institute (MEMRI) kan meer dan toevallig zijn. Zoals de liberaal-joodse blogger Richard Silverstein opgemerkt over een blog in de Telegraaf van de hoofdredacteur van de Tolk, “een aantal Weiss'vorderingen zijn gebaseerd op de notoir onbetrouwbare MEMRI,” die zelf beweert te overbruggen “de taalkloof tussen het Westen en het Midden-Oosten en Zuid-Azië.”
De biografie die daaraan voorafgaat is Weiss uit juni 2011 blog omschrijft hem als “de onderzoeksdirecteur van De Henry Jackson-vereniging, een denktank voor buitenlands beleid, en medevoorzitter van het Russia Studies Centre.”
Naast een who's who van neocon-sterren als Kagan en Kristol, die van de Henry Jackson Society internationale opdrachtgevers onder meer ambassadeur Dore Gold, voormalig permanent vertegenwoordiger van Israël bij de Verenigde Naties, en Natan Sharansky, voorzitter van de uitvoerende macht van het Joods Agentschap voor Israël.
Weiss' eerdere dienstverband bij de in Groot-Brittannië gevestigde, pro-Israëlische belangenorganisatie is echter opvallend afwezig in de langdurige "Over de Auteurs" sectie aan het einde van het door de IMR gepubliceerde anti-Ruslandrapport. Uit zijn bijgewerkte biografie blijkt echter dat de zorgen van Weiss sinds zijn HJS-dagen niet veel zijn veranderd.
“Weiss heeft vanaf het begin verslag gedaan van de Syrische revolutie en berichtte vanuit vluchtelingenkampen in het zuiden van Turkije en vanaf de frontlinies van het door oorlog verscheurde Aleppo.” merkt het IMR-rapport op.
Als profielen van de neoconservatieve Henry Jackson Society merkt op dat haar leden dat ook zijn geweest “actieve voorstanders van westerse interventie in de burgeroorlog in Syrië.” Het gaat om maart 2012 stuk in de New York Times van Weiss waarin hij bepleit dat de VS “begin met het samenstellen van een coalitie voor regimeverandering in Syrië, bestaande uit landen” als “Groot-Brittannië, Frankrijk, Qatar, Saoedi-Arabië en Turkije.”
In een interview Met de Jerusalem Post vorig jaar gaf Israëls vorige ambassadeur in de VS, Michael Oren, toe dat Tel Aviv “Ik wilde altijd al dat president Bashar Assad zou vertrekken.”
Op dezelfde manier vermoedt men dat dat van Weiss is “reeks bescheiden aanbevelingen” over hoe het Westen de veronderstelde problemen van Rusland moet aanpakken “bewapening van informatie” wordt in ieder geval gedeeltelijk gemotiveerd door de uitdagen Russische media zoals RT stellen zich het monopolie op het door hem begeerde verhaal van het Syrische conflict voor interventionistische vrienden in de westerse media.
Maidhc Ó Cathail is een veel gepubliceerd boek schrijver en politiek analist. Hij is ook de maker en redacteur van de hartstochtelijke gehechtheid blog, die zich vooral richt op de Amerikaans-Israëlische relatie. [Dit verhaal verscheen oorspronkelijk bij RT met een disclaimer dat tDe uitspraken, standpunten en meningen die in deze column worden geuit, zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.]
De Schmittiaanse essentie van politieke propaganda is om automatisch alle ‘vijandelijke’ perspectieven en bewijsmateriaal als ‘onwerkelijkheid’ te verwerpen, en alle ‘vriend’-perspectieven en ‘bewijsmateriaal’ als ‘werkelijkheid’ te bevestigen.
De “Russen vallen” Oekraïne binnen omdat Kiev, Washington, Londen, Parijs en Berlijn dat zeggen. Alle andere opvattingen zijn ‘Kremlin-propaganda’ of ‘gek’.
Neoconservatisme is weinig meer dan een proxy-zionisme, en niet elke militarist is een ‘neocon’
De neoconservatieven zijn rechtse, zionistische joden, en het onvermogen om deze neoconservatieven eenvoudigweg te identificeren met *rechtse* joodse dubbele loyalisten, als gevolg van de cynische semantische drift van de term ‘antisemitisme’, is intellectuele lafheid die alleen maar tot Irak kan leiden. – een oorlog, gerechtvaardigd door leugens, grotendeels maar niet uitsluitend door rechtse, Likudnik-zionistische joden die graag Amerikaans bloed en Amerikaanse schatten willen gebruiken om het racistische, imperialistische, krankzinnige Oded Yinon-plan te bevorderen.
'schat om het racistische, imperialistische, krankzinnige Oded Yinon-plan te bevorderen. ”
Men moet echter niet vergeten dat het Yinon-plan slechts een oud koloniaal Brits plan is. Zoals het was de aankoop van het Suezkanaal in 1875.
Waar mensen zich nog meer zorgen over zouden moeten maken, is dat het Yinon-plan van de uitbreiding van Israël van de Nijl naar de Eufraat, zou vereisen dat veel Joodse mensen plotseling in Israël zouden verschijnen om het gebied te bevolken.
Waar zouden ze nu vandaan kunnen komen? Hoe zit het met Oekraïne en Oost-Europa? Waarom zouden ze daar weggaan? Nou, wat als ene Victoria Nuland hielp een stel nazi's aan de macht, en begonnen ze een tweede Holocaust? Heeft de eerste Holocaust ook niet voor een enorme stroom mensen naar Israël gezorgd?
Ik denk dat dat de redenering is, en de enige reden waarom ik kon zien, dat iemand actief de voorwaarden zou willen scheppen voor het herscheppen van de Tweede Wereldoorlog.
De 70,000 leden tellende Joodse gemeenschap in Oekraïne, de elfde grootste ter wereld, ondergaat wat leden omschrijven als de grootste omwenteling sinds de Tweede Wereldoorlog. Hoewel de meeste joden in het land in Kiev wonen, woont een vijfde (althans tot voor kort) in het door conflicten getroffen oosten. Ervan overtuigd dat ze naar huis zouden terugkeren nadat de gevechten waren geëindigd, worden velen nu geconfronteerd met de brute realiteit van een totale oorlog aan de rand van Europa. Sommigen vestigen zich elders in Oekraïne, terwijl anderen naar Israël emigreren (een daad die bekend staat als alijah). De International Fellowship of Christians and Joden (IFCJ) schat dat dit jaar meer Oekraïense Joden alijah zullen maken dan in de afgelopen drie jaar samen. Tot en met 11 september 1 waren volgens de IFCJ 2014 Joden vanuit Oekraïne naar Israël verhuisd, vergeleken met 3,252 in 1,982, die meebetaalt aan de rekening van deze verhuizing. In 2013 was dat aantal 2012. De IFCJ verwacht dit jaar zo'n twee miljoen dollar uit te geven aan het veiligstellen van vliegtickets naar Israël en voorspelt dat het aantal immigranten de 2,030 zou kunnen bereiken, vertelde Yechiel Eckstein, de oprichter van de organisatie, mij telefonisch vanuit Jeruzalem. Volgens de Israëlische Wet van Terugkeer heeft iedere Jood ter wereld recht op het Israëlische staatsburgerschap.
Door de oorlog in Oost-Oekraïne zijn 1 miljoen mensen ontheemd geraakt, melden de Verenigde Naties. Moskou beweert dat de overgrote meerderheid – zo'n 814,000 – naar Rusland is gegaan, waar ze familie en vrienden hebben. Nog eens 260,000 mensen zijn binnen hun eigen land ontheemd. De gevolgen van deze ontheemding, zo waarschuwde António Guterres, de Hoge Commissaris van de VN voor vluchtelingen, onlangs, "heeft het potentieel om de hele regio te destabiliseren."
De verstrooiing van de Oekraïense joden:
Oorlog bedreigt een gemeenschap die de Holocaust en het Sovjettijdperk heeft overleefd.
http://www.theatlantic.com/international/archive/2014/09/ukraine-jewish-community-israel/380515/
Jack Kennedy zou de Kagens de stad uit hebben gejaagd, toen hij Henry Kissinger ontsloeg, nadat hij hem 'verdomde gek' had genoemd.
Abe – Misschien word ik hier te aristotelisch, maar soms is dat voldoende om het punt duidelijk te maken. Een “Op” bestaat meestal uit vele lagen. Het is de bedoeling dat een ‘lek’ op het eerste gezicht wordt geïnterpreteerd, en de ‘lekker’ blijft doorgaans anoniem, waardoor de veronderstelling ontstaat dat er risico’s verbonden waren aan de actie van het lekken. Dit dient op zijn beurt om de authenticiteit van de gelekte informatie te valideren, die in de eerste plaats mogelijk vals was. Het ‘lek’ wordt meestal gelekt naar een ‘uitsparing’, een onbewuste schakel in de informatieketen die geen daadwerkelijke betrokkenheid heeft bij de ‘operatie’, maar een ‘nuttige idioot’ is. Hij of zij speelt geen rol bij het voorbereiden, valideren of redigeren van de gelekte informatie, maar vergroot op grond van de plaats in de informatieketen de nominale waarde ervan. Er kan sprake zijn van meer dan één ‘uitsparing’, wat de effectiviteit van de ‘op’ verder vergroot door lagen van ‘plausibele ontkenning’ toe te voegen. De ‘op’ kan extra lagen van ondoorgrondelijkheid bevatten wanneer de ‘gelekte’ informatie is opgesteld door een vertrouwde insider met dubbele loyaliteit of zelfs drievoudige loyaliteit, opgelegd door chantage, afpersing of dreiging van ontmaskering.
‘Denktanks’ bestaan uit individuen die ‘gecertificeerd’ zijn door mechanismen van consensus in plaats van door feitelijke verdiensten, ervaring of prestaties. Dit kan onder meer toegang tot mediakanalen zijn die mogelijkheden bieden om omvangrijk te publiceren, academische opdrachten voor prestigieuze universitaire posten, of benoemingen bij verschillende NIET-GEKOZEN overheidskantoren. Deze ‘experts’ worden bronnen van beleidsdoctrine die ze vanuit een afstandelijke positie kunnen manipuleren. Ze krijgen toegang tot informatie en krijgen de kans om invloed uit te oefenen, zonder dat ze ooit onder de loep worden genomen op motief of loyaliteit. De veronderstelling dat zij de beste belangen van een natie vertegenwoordigen, wordt zelden in twijfel getrokken.
Dat Kimberly Kagan en haar ‘Institute for the Study of War’ een gebouw van loyaliteit aan de Amerikaanse waarden of een overblijfsel van militaire kennis vertegenwoordigen, is op het eerste gezicht lachwekkend. Als ‘militaire strateeg’ heeft ze misschien de expertise om veldverbanden te herkennen, aangezien ze bijna niet te onderscheiden zijn van Kotex-pads. Afgezien daarvan biedt haar betrokkenheid bij de strategische zaken van de staf van een bevelvoerende generaal niets anders dan een gelegenheid om gevoelige informatie te verzamelen.
In de context van het uitvoeren van een ‘operatie’ worden de ‘denktankers’ hoofdverdachten. Of zij nu de ‘leakers’, de ‘nuttige idioten’, de ‘uitknippers’ zijn, of de belangrijkste agenten van andere natie-handlers in het dubbel- of drielaags ‘woud van spiegels’ – de ONWERKELIJKHEID waar, na een leven lang, aan kan bijdragen de waanzin die wordt toegeschreven aan de ondergang van James Jesus Angleton – het enige interpretatieve instrument dat we nog hebben is de vraag: “WIE HEEFT VOORDEEL?” Ted Cruz doet er misschien goed aan om te stoppen met het citeren van Cicero, uit angst dat hij zijn ware rol in de keten van informatievervorming onthult. Volgens mij zou dat ‘nuttige idioot’ zijn.
‘Een natie kan zijn dwazen overleven, en zelfs de ambitieuze. Maar het kan verraad van binnenuit niet overleven. Een vijand aan de poorten is minder formidabel, want hij is bekend en draagt zijn banier openlijk. Maar de verrader beweegt zich vrijelijk tussen degenen binnen de poort, zijn sluwe gefluister ritselt door alle steegjes en wordt gehoord in de hallen van de regering zelf. Want de verrader lijkt geen verrader; hij spreekt met accenten die zijn slachtoffers bekend voorkomen, en hij draagt hun gezicht en hun argumenten, hij doet een beroep op de laagheid die diep in de harten van alle mensen ligt. Hij rot de ziel van een natie uit, hij werkt 's nachts in het geheim en onbekend om de pijlers van de stad te ondermijnen, hij infecteert het politieke lichaam zodat het zich niet langer kan verzetten. Voor een moordenaar hoef je minder bang te zijn.â€
Je begrijpt drie hoeken als je er één ter sprake brengt, FG
Het is absoluut noodzakelijk om de subtiele verschillen tussen irrationele discriminatie en logisch onderscheidingsvermogen te begrijpen, om nauwkeurig onderscheid te kunnen maken tussen “wie er ECHT baat bij heeft” en “wie LIJKT er baat bij te hebben”.
Denktanks en mediakanalen zijn vrij eenvoudig te categoriseren zodra hun opdrachtgevers zijn geïdentificeerd. Lekken zijn een andere zaak.
Manning werd in 2009 als inlichtingenanalist aan een legereenheid in Irak toegewezen en had toegang tot geheime databases. Begin 2010 lekte Manning informatie naar WikiLeaks, waaronder video's van de luchtaanval in Bagdad van 12 juli 2007 en de Granai-luchtaanval van 2009 in Afghanistan; 250,000 Amerikaanse diplomatieke telegrammen; en 500,000 legerrapporten die bekend werden als de logboeken van de oorlog in Irak en de Afghaanse oorlog. Een groot deel van het materiaal werd tussen april en november 2010 gepubliceerd door WikiLeaks of zijn mediapartners. Manning's genderdysforie en Assange's narcisme compliceren de waarheidsgetrouwheid van de Wikileaks-onthullingen.
Een woud van spiegels, inderdaad.
Voor een werkelijk misselijkmakend overzicht van deze “denktank” perverselingen, zie het artikel op de volgende link:
http://www.rightweb.irc-online.org/articles/display/the_surge_of_ideas
Om een passage te citeren:
“Petraeus prees de ‘helden’ van zijn denktank omdat ze ‘de grondgedachte verschaften voor de extra strijdkrachten die nodig waren [en] beschreef hoe ze in Irak zouden kunnen worden gebruikt’, en beweerde dat hun werk ‘toevallig’ succes had geboekt. een weg naar ‘de West Wing en uiteindelijk zelfs naar het Oval Office. Ik denk dat het een zeer belangrijke rol heeft gespeeld bij het vormgeven van de intellectuele concepten en zelfs bij het vormgeven van de uiteindelijke beleidsbeslissing die werd genomen. maanden later bij het American Enterprise Institute, toen hij in mei 2010 de ‘Irving Kristol Award’ van AEI ontving.
Merk op dat “de troepen” verminkt raken en sterven, maar voor Petraeus zijn “de helden” de “denktankers”, waaronder de Kagan- en O'Hanlon-facties werden gesponsord tijdens “Dog and Pony”-extravaganties op het operatietoneel en ze gaven ‘door ramen afgeschermde’ rondleidingen om hun steun te promoten voor wat uiteindelijk een mislukte strategie bleek te zijn. Ik ben er vrijwel zeker van dat Petraeus op dat punt vervolgd had kunnen worden wegens ‘verspilling, fraude en misbruik’, en tenzij Kimberly Kagan en haar waardeloze handlangers met nep-militaire expertise veiligheidsmachtigingen hadden, zou er waarschijnlijk ook een zaak kunnen worden aangespannen voor OPSEC-inbreuken .
Na de Tweede Wereldoorlog trokken de taalkundige en semantische mechanismen die inherent waren aan de propagandamethodologie van Bernays, gekoppeld aan het succes van Goebbels bij het perverteren van een hele beschaafde natie met diezelfde mechanismen, de aandacht van een elitegroep van onderwijzers, artsen, filosofen, semantici, taalkundigen, antropologen en anderen. sociale wetenschappers. Ze probeerden een instituut op te richten dat zich toelegde op het verstandige gebruik van taal om een betere wereld te bevorderen. Het duurde niet lang. Het werd geïnfiltreerd en uitverkocht door degenen die het meest waarschijnlijk zouden worden bedreigd door een instrument dat propaganda kon ontmantelen en onthullen. Een van de oprichters, die naamloos zal blijven, verwees alleen naar die vroege farizeeën als ‘The New York Faction’. Ik weet zeker dat hij ze vandaag de dag “Neocons” zou noemen.
Het aangehaalde artikel van FG verscheen vlak voordat de zogenaamde Afghan War Diary-documenten op 25 juli 2010 door WikiLeaks werden gepubliceerd.
De vermeende verzameling van interne Amerikaanse militaire logboeken bestond uit 91,731 documenten en besloeg de periode tussen januari 2004 en december 2009. De meeste documenten zijn geheim.
Op 28 juli 2010 waren slechts 75,000 van de documenten vrijgegeven aan het publiek, een stap die volgens Wikileaks “onderdeel is van een proces voor schadebeperking dat door [de] bron wordt geëist”.
Voordat WikiLeaks de eerste 75,000 documenten vrijgaf, stelde hij de logboeken beschikbaar aan The Guardian, The New York Times en Der Spiegel in zijn Duitse en Engelse online-editie, die op dezelfde dag, 25 juli 2010, rapporten publiceerden volgens eerdere overeenkomst.
WikiLeaks zegt de bron van de gelekte gegevens niet te kennen. De drie media die de documenten vooraf hadden ontvangen, The New York Times, The Guardian en Der Spiegel, kwamen allemaal tot de conclusie dat ze authentiek zijn vergeleken met onafhankelijke rapporten.
De New York Times omschreef het lek als “een zesjarig archief van geheime militaire documenten [dat] een onverbloemd en grimmig beeld geeft van de oorlog in Afghanistan”.
The Guardian noemde het materiaal “een van de grootste lekken in de Amerikaanse militaire geschiedenis… een verwoestend portret van de falende oorlog in Afghanistan, waaruit blijkt hoe coalitietroepen honderden burgers hebben gedood bij niet-gerapporteerde incidenten, de aanvallen van de Taliban zijn toegenomen en NAVO-commandanten bang zijn voor buurland Pakistan en Iran voedt de opstand.”
De documenten beweren dat de Iraanse betrokkenheid in Afghanistan tussen 2004 en nu gestaag is toegenomen en dat dit neerkomt op bewapening, geld en fysieke inzet van anti-NAVO-militanten.
De bronnen voor de beschuldigingen tegen Iran waren Afghaanse spionnen en betaalde informanten.
Iran heeft herhaaldelijk ontkend de militanten te steunen.
Maar zoals William Engdahl in 2010 schreef: “Het bewijs suggereert dat het verre van een eerlijk lek is, maar een berekende desinformatie ten bate van de Amerikaanse en misschien wel Israëlische en Indiase inlichtingendiensten, en een verdoezeling van de rol van de VS en het Westen in het conflict. drugshandel uit Afghanistan.”
http://howthehellshouldiknow-wallyworld.blogspot.com/2010/11/more-proof-wikileaks-is-not-what-it.html
Het Afghan War Diary en andere Wikileaks-onthullingen lijken opzettelijke manipulaties te zijn die bedoeld zijn om de indruk te wekken van Israëlische onschuld en Iraanse schuld.
Dus morgen zal ik mijn hoofd buigen om dank te zeggen dat we degenen aan onze kant hebben die de Derde Wereldoorlog zullen uitlokken. Als het niet zo echt was, zou het grappig zijn. Hoewel dat gezegd is, lach ik niet. Serieus, deze Neocon's moeten opgesloten worden. Terwijl je ze opsluit, stop daar niet. Sluit de politici op die ook hun AIPAC-geld afpakken. Hernoem Israël naar Palestina, en noem het allemaal ‘een grote vergissing’. Leer eindelijk samenwerken met Rusland en de rest van de wereld. Maak van vrede het doel en begin van daaruit. Toekomstige generaties verdienen dit, dus laten we ervoor zorgen dat dit gebeurt. Fijne Thanksgiving voor iedereen!
http://hateandanger.files.wordpress.com/2012/04/you-write-what-youre-told-thanks-corporate-news-we-couldnt-control-the-people-without-you-a-message-from-the-ministry-of-homeland-security.jpg
Online propaganda-organen als The Interpreter schieten als paddenstoelen uit de grond.
De Information Operations Roadmap, die in 2003 in opdracht van het Pentagon werd opgesteld, werd persoonlijk goedgekeurd door voormalig minister van Defensie Donald Rumsfeld.
http://www2.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB177/info_ops_roadmap.pdf
Het document, dat in januari 2006 werd vrijgegeven, beschrijft de benadering van het Amerikaanse leger op het gebied van informatieoorlogvoering, met de nadruk op internet.
De in het document beschreven operaties omvatten een breed scala aan militaire activiteiten: public affairs-officieren die journalisten briefen, troepen voor psychologische operaties die proberen de gedachten en overtuigingen van een vijand te manipuleren, specialisten op het gebied van computernetwerkaanvallen die vijandige netwerken proberen te vernietigen, en een grote desinformatieproject om valse verhalen in alle beschikbare nieuwsmedia te plaatsen.
https://hateandanger.files.wordpress.com/2012/05/keep-the-home-front-pledge-i-promise-to-never-question-authority-i-promise-to-never-bring-up-my-rights-dont-ask-questions-a-message-from-the-ministry-of-homeland-security.jpg
http://dillsnapcogitation.files.wordpress.com/2008/09/axis1.jpg?w=655
Propaganda bestaat aan alle kanten van ons, en dat ook
verandert ons mentale beeld van de wereld. Zelfs
als dit al te pessimistisch is – en dat blijft zo
worden bewezen – de mening weerspiegelt een tendens
ongetwijfeld echt. In feite groeit het gebruik ervan als
de efficiëntie ervan bij het verkrijgen van publieke steun wordt erkend.
Dit geeft dus duidelijk aan dat er iets is
iemand met voldoende invloed kan delen van de leiden
openbaar, tenminste voor een bepaalde tijd en voor een bepaald doel.
Vroeger waren de heersers de leiders. Ze legden
uit de loop van de geschiedenis, door het eenvoudige proces van
doen wat ze wilden. En als tegenwoordig de
opvolgers van de heersers, degenen wier positie of
vermogen geeft hen macht, kan niet langer doen wat
ze willen zonder de goedkeuring van de massa,
zij vinden in propaganda een instrument dat steeds meer wordt gebruikt
krachtig in het verkrijgen van die goedkeuring. Propaganda dus
is hier om te blijven.
Het was natuurlijk het verbazingwekkende succes van propaganda
tijdens de oorlog die de ogen opende van
de intelligente weinigen op alle terreinen van het leven
de mogelijkheden om de publieke opinie te reguleren.
De Amerikaanse regering en tal van patriottische
agentschappen hebben een techniek ontwikkeld die voor de meeste mensen geschikt is
gewend om te bieden op publieke acceptatie, was
nieuw. Ze spraken niet alleen het individu aan
middel van elke benadering – visueel, grafisch en auditief –
om het nationale streven te ondersteunen, maar zij ook
zorgde voor de medewerking van de sleutelfiguren in elke groep
- personen wier woord alleen al honderden gezagsdragers was
of duizenden of honderdduizenden
volgers. Ze kregen dus automatisch de steun
van broederlijke, religieuze, commerciële, patriottische,
sociale en lokale groepen waarvan de leden hun steentje bijdroegen
meningen van hun gebruikelijke leiders en woordvoerders,
of uit de periodieke publicaties die zij publiceren
gewend waren te lezen en te geloven. Op hetzelfde
tijd maakten de manipulatoren van de patriottische opinie gebruik
van de mentale clichés en de emotionele gewoonten van de
publiek om massareacties tegen de vermeende te produceren
wreedheden, de terreur en de tirannie van de vijand.
– Edward L. Bernays, Propaganda (1928)
Hun werk wordt “gefinancierd door een denktank die steun krijgt van de familie van Michail Chodorkovski.â€
Michail Chodorkovski van Yukos is mede-investeerder met Lord Jacob, 4de Baron Rothschild.
Zijn zoon Nat, de toekomstige 5e Baron Rotschild, staat dicht bij Oleg Deripaska.
Nat heeft ook nauwe banden met Tony Hayward van BP, die nu mede-investeerder is bij Nat in Vallares, en voorzitter is geworden van GlencoreXstrata.
Vandaag was het in het nieuws dat er vergevorderde gesprekken zijn over het samenvoegen van GlencoreXstrata met oude Mijnbouwbedrijf Rio Tinto, eigendom van de Rothschildbank.
Ik volgde de eerste link naar 'The Menace of Unreality' om te zien wat er aan de hand was, en dit is wat ik heb gevonden.
xxxx://www.interpretermag.com/about-us/ — de publicatie “werd gelanceerd in 2013, werd mogelijk gemaakt door een startsubsidie van de in Londen gevestigde Herzen Foundation en een subsidie van het in New York gevestigde Institute of Modern Rusland"
In vervolg hierop: “Instituut voor Modern Rusland” – de wiki zegt dat het in 2010 is opgericht.
“Stichting Herzen” Ik kon hier geen verwijzingen naar vinden – behalve de verwijzingen naar de Interpretermag – waaruit niet blijkt dat deze in 1998 failliet ging.
Dus wat we hebben is vergelijkbaar met wat er wordt gedaan bij het vervaardigen van echt antiek meubilair: het creëren van een illusie van authenticiteit. In dit geval wordt de namaak gebruikt om de neoconservatieven van Israël een patina van wetenschap en respect te geven.
Helaas wordt hun onzin door onder meer de Washington Post en de New York Times gebruikt als basis voor het pitchen van wat BS Holy Israel momenteel uitverkoopt.
IMO Maidhc – Cathail onderschat de hypocrisie en algemene oneerlijkheid die betrokken zijn bij de processen waarover hij ons vertelt.
Maar het is goed om te leren over de omvang van de neoconservatieve operaties.