De dubbele standaard op het gebied van bankmisdaden

De Amerikaanse regering heeft banken boetes van enkele miljarden opgelegd voor overtredingen die verband houden met de financiële crisis, maar bankfunctionarissen hebben de geketende kikkerwandeling en de tijd achter de tralies vermeden, vernederingen die routinematig worden uitgedeeld aan criminelen die er met veel minder geld vandoor gaan, zegt ex-Amerikaanse diplomaat William R. Polk.

Door William R. Polk

Staat u mij toe een andere hoed op te zetten. Toegegeven, hij is door de motten aangevreten en door de jaren versleten, maar hij kan nog steeds als een hoed gelden. Het dateert uit de late jaren zestig, toen ik lid werd van de raad van bestuur van een kleine bank in de buurt van de Universiteit van Chicago, waar ik toen les gaf.

De Hyde Park Bank was zowel ‘progressief’ in de zin dat ze geld leende aan een verscheidenheid aan ondernemingen van ‘minderheden’ (dat wil zeggen voornamelijk in zwarte handen) als succesvol in de zin dat ze verschillende andere banken in de omgeving van Chicago overnam en er nog twee oprichtte. Het werd uiteindelijk “langs de rivier verkocht” om via verschillende fusies onderdeel te worden van het Chase-systeem. Maar ik verdiende er genoeg geld mee – ondanks het feit dat het zowel vooruitstrevend als eerlijk was – om mijn kinderen naar de universiteit te laten gaan.

Timothy Geithner (links), toenmalig minister van Financiën, ontmoeting met president Barack Obama in het Oval Office. (Foto van het Witte Huis)

Laat ik het hebben over de kwestie van eerlijkheid. Ik was voorzitter van de auditcommissie van de Raad van Bestuur en werd zo geschoold in wat de ethiek of op zijn minst de wettigheid van het bankwezen zou kunnen worden genoemd. Mij ​​werd streng verteld dat ik de ‘point man’ van de Raad van Bestuur was en dat als bankmedewerkers zich met illegale of zelfs onvoorzichtige activiteiten bezighielden, ik zowel juridisch als moreel verplicht was – en commercieel verstandig geleid in mijn eigen belang – om dit te melden. Anders was ik persoonlijk schuldig. Het zou niet de bank zijn die schuldig was, maar ik.

Het is vanuit deze achtergrond dat ik de verschillende overeenkomsten van het ministerie van Financiën en Justitie heb bekeken om onregelmatigheden en/of misdrijven bij het bankwezen te bestraffen. Sommige van deze misstanden waren enorm. Zoals William K. Black opmerkt in zijn boek De beste manier om een ​​bank te beroven is er een te bezitten de ouderwetse manier, zich verschuilen achter een bandana en zwaaiend met een pistool, was niet erg efficiënt. Mensen als John Dillinger en Slick Willie Sutton waren amateurs. Met slechts een klein wisselgeld gingen ze er vandoor.

Wat ze niet wisten, was dat banken weinig meer bewaren dan het wisselgeld fysiek in hun gebouwen. Het echt grote geld staat op hun verre rekeningen. Maar dat is de echte professionele bankdieven natuurlijk wel bekend. Ze zouden niet de moeite nemen om de griffiers te bedreigen die de cheques verzilveren en de stortingen in ontvangst nemen.

De serieuze dieven zouden gaan waar het grote geld is. Dat is wat ze deden, door met de echte dingen aan de haal te gaan via verschillende soorten markt- en valutamanipulaties, misbruiken die in de VS boetes van ongeveer 100 miljard dollar hebben opgeleverd, ongeveer een kwart van dat bedrag in Europa en ruim 4 miljard dollar meer in de Verenigde Staten. Groot-Brittannië.

Onthutsende cijfers, maar wat zeggen ze? Ten eerste betekent dit natuurlijk dat sommige mensen blindelings de wereld hebben gestolen en dat er tenminste een paar zijn gepakt. Dat zou voor ons allemaal gruwelijk moeten zijn, omdat hun gedrag de mondiale financiële crisis, waarin zoveel mensen ernstig gewond raakten, heeft veroorzaakt of op zijn minst enorm heeft verergerd.

Maar sommigen van ons slaken een zucht van verlichting, wetende dat de boetes aantonen dat “het systeem werkt” en dat slechte daden vergelding voor de schuldigen met zich meebrengen. Maar wacht even. Is dit echt zo?

Zoals we allemaal uit de media weten, is geen enkele bankfunctionaris in de gevangenis beland voor acties die de Verenigde Staten een bijna onvoorstelbaar bedrag aan geld hebben gekost en veel van onze medeburgers hun huizen en banen hebben gekost. Voor zover ik weet is geen van de daders zelfs maar aangeklaagd.

Wat de overheid heeft gedaan is het beboeten van de banken. Maar zelfs als we de juridische fictie aanvaarden dat bedrijven ‘personen’ zijn, is dat om drie redenen een nogal merkwaardige actie:

Ten eerste: of banken nu wel of niet juridisch “personen” zijn, zij nemen geen beslissingen. Het zijn de functionarissen die de beslissingen nemen en de directeuren die hen dit toestaan ​​of hen er niet van weerhouden dit te doen. Met andere woorden: er zijn identificeerbare menselijke wezens die de beslissingen nemen en verantwoordelijk zijn voor die beslissingen. Banken handelen niet; bankfunctionarissen handelen.

Ten tweede: als een bank een boete krijgt, wie betaalt dan de boete? Het antwoord is simpel: de aandeelhouders. Sommigen van hen zullen weliswaar functionarissen en directeuren zijn, maar de meesten zijn dat niet. Sommige van de aandeelhouders zijn ongetwijfeld publieke entiteiten – pensioenfondsen, hogescholen en universiteiten, stichtingen, terwijl vele anderen eenvoudigweg particuliere burgers zijn die geen hand hebben in de illegale of immorele activiteiten. Dat wil zeggen: in het huidige beleid van onze regering worden velen van hen gestraft voor wat ze niet hebben gedaan.

De derde reden waarom ik de reactie van de regering merkwaardig vind, is de evenredigheid: past de straf, zelfs als deze correct wordt opgelegd, bij de misdaad? Het lijkt mij belachelijk om te suggereren dat dit wel het geval is. Als een drugsverslaafde naar de gevangenis kan worden gestuurd omdat hij is betrapt met een paar ons heroïne op zak, of als een overvaller die voor vijftig dollar een tankstation overhoudt vijf jaar gevangenisstraf krijgt, wat moet er dan gebeuren met de persoon die een miljard ‘steelt’? dollars of wiens overtreding van de wet ervoor zorgt dat miljoenen mensen hun huis en baan verliezen?

Het lijkt mij dat we dringend de relatie moeten heroverwegen tussen onze financiële instellingen en degenen die hen aan de wet onderwerpen en eisen dat de regering ophoudt haar evidente, logische en wettelijke verantwoordelijkheden te ontwijken. Er moet handhaving van de wet plaatsvinden, anders zal de financiële wereld, waarvan we duidelijk zo sterk afhankelijk zijn, slechts een jungle zijn, rood van tanden en klauwen, waar de sterken de zwakken opeten.

Of is de macht van het geld al te groot? Is de wet slechts een stukje papier dat onevenredig wordt toegepast op mensen zonder geld of macht? Het is duidelijk dat de bron van ons rechtssysteem, het Congres, voor vrijwel elke man of vrouw daarin te huur of te koop is. Het Congres doet zelfs niet langer de pretentie het nationale welzijn als leidraad te nemen.

Maar vanuit mijn vroegere dagen bij de Amerikaanse regering was ik er zeker van dat functionarissen in de uitvoerende macht eervoller waren – of misschien gewoon banger om gepakt te worden. Vandaag ben ik daar minder zeker van. Zijn zij nu ook “aan de slag?” Zo niet, waarom sluiten de mensen die verantwoordelijk zijn voor de ministeries van Financiën en Justitie dan hun ogen voor illegale acties van bankfunctionarissen die verantwoordelijk zijn voor financiële misdaden?

Als we dat doen, geven we ons financiële systeem in feite een gifpil waarvan onze Republiek misschien niet meer zal kunnen herstellen. Bijna erger: waarom lijkt het zo weinig burgers iets te kunnen schelen?

William R. Polk is een ervaren adviseur op het gebied van buitenlands beleid, auteur en professor die Midden-Oostenstudies doceerde aan Harvard. President John F. Kennedy benoemde Polk tot lid van de Policy Planning Council van het ministerie van Buitenlandse Zaken, waar hij diende tijdens de Cubaanse rakettencrisis. Zijn boeken omvatten: Gewelddadige politiek: opstand en terrorisme; Irak begrijpen; Iran begrijpen; Persoonlijke geschiedenis: leven in interessante tijden; Distant Thunder: reflecties op de gevaren van onze tijd; en Humpty Dumpty: het lot van regimeverandering.