Hoe gruwelijk de op video opgenomen onthoofdingen van het Islamitisch Front ook zijn, er bestaat onduidelijkheid over de vraag of de dronedood van de Amerikaanse regering minder gruwelijk is, waarbij sommige slachtoffers rondkruipen met afgehakte ledematen en anderen slechts bijkomende schade, een moreel dilemma dat door de voormalige FBI werd aangepakt. officiële Coleen Rowley.
Door Coleen Rowley
Waarom haten Amerikanen onthoofdingen, maar houden ze van drone-moorden? Wat verklaart onze irrationele reactie op deze twee zeer verschillende vormen van illegale executies: de ene zeer winstgevend en hightech, meestal resulterend in veel bijkomende doden en gewonden, en de andere zeer low-tech, maar die angst en terechte veroordeling van de burgers uitlokt Wiens land geeft de voorkeur aan hightech?
Het antwoord ligt in de menselijke psychologie. En waarschijnlijk zijn mensen die weigeren de menselijke psychologie te begrijpen, net als de oude observatie over de geschiedenis, gedoemd het slachtoffer te worden van psychologische manipulatie. Hoe komt het dat zelfs leden van vredesgroepen de Amerikaanse bombardementen nu zijn gaan steunen?
Een Predator-drone die een raket afvuurt.
Eén vrouw formuleerde de kwestie als volgt: “Ik verzoek dat we bespreken en onderzoeken waarom de op video opgenomen onthoofding van een mens als flagranter wordt beschouwd dan de explosie (bijna volledig onzichtbaar voor het publiek) van een mens door een raket of bom. afgevuurd vanuit een drone.”
Er zijn op zijn minst vier belangrijke redenen die zouden kunnen verklaren waarom Amerikanen veel meer geven om de onthoofdingen (tot nu toe) van twee Amerikanen en één Britse burger dan om de duizenden buitenlandse slachtoffers van Amerikaanse dronebombardementen. Hier ziet u hoe mensen waarschijnlijk worden gemanipuleerd om te geloven dat meer Amerikaanse bombardementen het antwoord zijn op dergelijke terroristische moorden, zelfs wanneer bijna alle militaire experts hebben toegegeven dat het niet zal werken en “er geen militaire oplossing is”:
1) ‘Wij versus zij’-mentaliteit, de groepsbinding die ook bekend staat als tribalisme, nationalisme, groepselitarisme, enz. lijkt deels aangeleerd gedrag, maar ook ingebed in mensen (net als andere dieren) om groepsoverleving mogelijk te maken. De ergste, meest buitensporige vormen van groepsbinding worden ook wel racisme genoemd. Toch is het een aangeboren onderdeel van de menselijke psychologische aard om ons het nauwst te identificeren met degenen met wie we groepsaffiniteit delen, dus Amerikanen zullen altijd meer om Amerikanen/westerlingen geven dan om verder weg gelegen buitenlanders. A Gallup-peiling 2013 lijkt deze rol van groepsaffiniteit op meerdere niveaus te bevestigen:
“In de VS steunt 65% drone-aanvallen op terroristen in het buitenland – Minder dan de helft van de Amerikanen volgt het nieuws over drones op de voet. Bijna tweederde van de Amerikanen (65%) vindt dat de Amerikaanse regering drones moet gebruiken om luchtaanvallen in andere landen tegen vermoedelijke terroristen uit te voeren. Het is echter veel minder waarschijnlijk dat Amerikanen zeggen dat de VS drones moeten gebruiken om luchtaanvallen in andere landen uit te voeren op Amerikaanse burgers die in het buitenland wonen en verdacht worden van terroristen (41%); om luchtaanvallen uit te voeren in de VS tegen vermoedelijke terroristen die hier wonen (25%); en om luchtaanvallen in de VS uit te voeren tegen Amerikaanse burgers die hier wonen en verdacht worden van terroristen (13%).”
(Een onderzoeker die haar bevindingen later in de Washington Post publiceerde, gelooft dit echter opiniepeilingen die ogenschijnlijk aantoonden dat “Amerikanen dol zijn op drone-aanvallen” waren scheef door niet de juiste vragen te stellen.)
2) De gruwelijke onthoofdingen werden opzettelijk en op dramatische wijze op video opgenomen om ervoor te zorgen dat de Amerikaanse media de scènes naar alle Amerikaanse huiskamers brachten, terwijl de drone-bombardementen op burgers van andere landen vrijwel nooit worden gefilmd en helemaal niet door de Amerikaanse media worden gedekt. Voor de meerderheid van de Amerikanen lijken drone-moorden dus steriel, gezuiverd en chirurgisch, ook al weten sommige piloten en analisten wier camera’s achteraf boven de scène zweven en close-ups mogelijk maken na het lanceren van hun raketten, daar anders over weten en uiteindelijk aan PTSD lijden. Sommige zijn zelfs zelfmoord plegen.
3) Het is duidelijk dat zelfs een groot deel van de ‘vredesgemeenschap’ niet begrijpt dat Amerikaanse oorlogen en door de VS georkestreerde regimeveranderingen indirect de Islamitische Staat (en andere terroristische groeperingen van het Al Qaeda-type) hebben gecreëerd en dat Amerikaanse drone- (en andere lucht)bombardementen leidt tot MEER terrorisme, in plaats van te werken aan het terugdringen ervan. Deze twee artikelen “Hoe het Westen de Islamitische Staat creëerde"En"Hoe ISIS ons gebruikt om te krijgen wat het wilbeschrijf de dynamiek.
Zoals in alle oorlogen gebruiken de leiders van beide partijen elkaar opportunistisch om elkaar te versterken. De video van Robert Greenwald verwoordt het heel bondig: “Hoe voortdurende oorlogen het terrorisme voeden.” (Het tegenovergestelde is ook waar: terrorisme voedt oorlog.) Dit is bekend bij westerse inlichtingenanalisten en deskundigen op het gebied van buitenlands beleid. Het is oorlogsmanipulatie voor tuinvariëteiten voor iedereen, behalve voor het gedupeerde Amerikaanse publiek. (Andy Borowitz maakt niet echt een grapje als hij meldt: “Amerikanen die nog geen enkel artikel over Syrië hebben gelezen, steunen het bombarderen ervan krachtig. ")
Het is gewoon te deprimerend om te beseffen hoeveel ongeïnformeerde mensen er nog steeds denken dat het 'bombarderen van het dorp om het te redden' op de een of andere manier kan werken. Dergelijke ‘oorlog tegen terreur’-propaganda is feitelijk effectief bij liberaal ingestelde mensen die kwetsbaarder zijn voor het indrukken van hun emotionele knoppen – angst, haat, hebzucht, valse trots en blinde loyaliteit – dan bij meer pragmatische, nuchtere realisten. Er wordt gemeld dat een aantal Amerikaanse journalisten die beter zouden moeten weten zijn zelfs gevallen voor gehypte terreurdreigingen die gebruikt worden om de recente lancering van bombardementen op Syrië te rechtvaardigen.
4) Een vierde reden waarom de meeste Amerikanen nu vrolijk meegaan in een eeuwige oorlog in een soort zalige verdoving, het aanmoedigen van hun favoriete oorlogshavikpoliticus, komt voort uit de lessen die zo goed zijn geleerd uit de oorlog in Vietnam. Het wegwerken van de militaire dienstplicht en het plaatsen van de biljoenen dollars aan stijgende oorlogskosten op de steeds groter wordende en perfect elastische staatsschuldkaart was een geniale zet van het militair-industriële complex om het resterende ‘Vietnam-syndroom’ uit te roeien. ”
Het nieuwe 'armoedevoorstel' dat ons resteert vormt een nieuwe laag van manipulatie van het 'wij versus zij'-type, gericht op het aan boord krijgen van de liberale, intellectuele middenklasse, aangezien zij weinig of geen kosten en alleen maar voordelen van een eindeloze oorlog zien. Zelfs als ze niet direct profiteren van het werken voor militaire of nationale veiligheidsbedrijven, zijn veel Amerikanen daardoor gaan geloven dat oorlog banen schept en ervoor zorgt dat ze van goedkoop gas en andere hulpbronnen worden voorzien.
Toen ik de mening van anderen vroeg over de Huffington Post, waar een eerdere versie Toen dit gedachtegoed werd gepubliceerd, antwoordde een man: “Het antwoord ligt voor de hand. Als ik de keuze heb, garandeer ik dat een grote meerderheid van de mensen liever gedood wordt door een raketaanval (vaak snel en pijnloos) dan door de gruwel van iemand die je hoofd eraf hakt met een mes.”
Natuurlijk ken ik niemand die ons kan vertellen welke dood pijnlijker is, maar er is reden om te betwijfelen of gedood worden door dronebommen minder verschrikkelijk is dan de dood door onthoofding. Sommige dronepiloten hebben het erover gehad hoe ze degenen die ze hebben geraakt, zien proberen weg te kruipen met afgehakte ledematen of urenlang doodbloedend zullen liggen.
De opmerking lijkt echter een venster te zijn op wat waarschijnlijk een veel voorkomende perceptie of rationalisatie is in de VS. Ironisch genoeg, als je de geschiedenis van officiële onthoofding via de guillotine bekijkt, werd het uitgevonden tijdens de Franse Revolutie als een snellere en meer humane, schijnbaar minder pijnlijke manier om mensen te executeren dan eerdere methoden zoals ophangen. Vervolgens werd het in Frankrijk bijna 200 jaar lang gebruikt, tot 1981, toen de Fransen de doodstraf illegaal maakten. Saoedi-Arabië en andere Amerikaanse bondgenoten voeren nog steeds regelmatig onthoofdingen uit.
Hoe dan ook, genoeg gezegd over morbide sterfgevallen. Misschien heb ik het helemaal mis, maar er moet een verklaring zijn voor deze Amerikaanse ongerijmdheid. Zonder de geestige humor van een Borowitz of Jon Stewart zouden sommige mensen zelfs de vraag en/of deze discussie kwalijk kunnen nemen over hoe ze voortdurend worden misleid om een eeuwige oorlog te steunen die hen steeds minder veilig maakt. Maar hopelijk zullen meer mensen leren omgaan met deze psychologische manipulatie.
Coleen Rowley is een gepensioneerde FBI-agent en voormalig juridisch adviseur van de Minneapolis Division, die schrijft over ethische en juridische kwesties. [Een eerdere versie van dit artikel verscheen op Coleen Rowley's blog op HuffingtonPost.]
Hier is een heel goed artikel over de (grotendeels vergeten) geschiedenis van onthoofding waar mensen uit veel verschillende culturen zich mee bezig hebben gehouden: “Onthoofding heeft een multicultureel verleden” door JONATHAN ZIMMERMAN, “Europese tirannen en revolutionairen hebben het allebei gebruikt, en het is net zo goed Amerikaans als Thanksgiving Day.” http://www.startribune.com/opinion/commentaries/277822481.html
Goede korte samenvatting van mevrouw Rowley. Haar vier punten zeggen vrijwel alles. Ongeveer het enige dat ik zou kunnen toevoegen/uitbreiden is in punt 4 dat Amerikaanse burgers nooit enige vorm van langdurige ontbering hebben ervaren als gevolg van herhaalde bombardementen op het vasteland van de VS, zelfs niet in de Tweede Wereldoorlog. gewaardeerd door de meesten hier in de VS. Het is bijna iets ‘abstracts’. (Ja, er zijn persoonlijke tragedies wanneer iemands zoon of dochter wordt gedood of verminkt, maar psychologisch gezien staat het bijna gelijk aan het krijgen van een of andere vreselijke ziekte en daarna jong sterven of gehandicapt raken.) Hoewel veel Europeanen van deze generatie deze verschrikkingen misschien niet hebben meegemaakt , ze hebben in ieder geval overblijfselen van een oudere generatie die de oorlogszuchtige impulsen kunnen temperen. En met veel politici en 'machomannen' hier in de VS die graag op de oorlogstrommels slaan (vooral als ze zich veilig op 6 of 7,000 mijl afstand van geweld bevinden, en $$ verdienen aan bijdragen van defensiecontractanten en draaiende -door jobs) tot overstemde meer voorzichtige, humanitaire stemmen, is het verrassend dat we hier en daar de paar jaar van vrede hebben die we af en toe ervaren.
Inderdaad!
Onthoofdingen, onderpand?
Wanneer de dood door onthoofdingen
alleen de slachtoffers sterven.
Versnipperd materiaal van omstanders gespaard
wanneer de ledematen van kinderen vliegen.
Geen bruidsfeestvernielingen,
geen culturen verdroogden
onder drone zoemde bruiloften,
geen landen verwoest.
De moorden zijn geïndustrialiseerd
door het Amerikaanse exceptionisme,
terwijl het werd gepropageerd als ‘beschaafd’
slachting door het imperialisme.
Technologie voor verarmd uranium
zonder enige moeite door schelpen gelobd.
Ook, zonder spijt of verontschuldiging,
wit brandende fosforbommen.
Slachtoffers zijn slechts 'onderpand'
wanneer volgens de westerse ideologie
terwijl het ‘gruwelijk’ is voor degenen die ‘fanatiek’ zijn
bij het gebruik van low-tech technologie.
Nog steeds is elke dood een executie
onder welke waan dan ook.
In één voor één vergelding
of overvloed aan transportbanden.
Geweldig gedicht, bedankt voor het delen.
Terrorisme is terrorisme. Sommige bommen worden per vrachtwagen afgeleverd, andere door de lucht.
De anti-regeringstroepen in Syrië zijn nooit ‘rebellen’ geweest.
Vanaf het begin van het conflict in Daraa in maart 2011 heeft de Syrische regering beweerd dat zij strijdt tegen gewapende “extremistische en terroristische groeperingen”. Haar bewijsmateriaal wordt voortdurend genegeerd door de westerse media.
De ‘Arabische Lente’-revoluties van februari 2011 in Tunesië en Egypte vormden de weg vrij voor regime-uitwisselingsprojecten in Libië en Syrië.
De Syrische anti-regeringsprotesten in februari waren vooral gericht op democratische hervormingen, “vrijheid”, afschaffing van de noodwet en een einde aan de corruptie. De nationale noodwet was 48 jaar lang van kracht vanwege de eerdere oorlogen van Syrië met Israël.
Op 15 maart braken massale protesten uit in Damascus en Aleppo, die zich de daaropvolgende dagen naar meer steden verspreidden, terwijl ze in omvang toenamen.
Op 18 maart 2011 vond het grootste protest plaats in Daraa, waar duizenden demonstranten een einde eisten aan de corruptie bij de overheid. Er brak een schietpartij uit en vier demonstranten werden gedood. Hun dood werd toegeschreven aan de Syrische veiligheidstroepen.
Op 20 maart 2011 gingen duizenden mensen voor de derde dag op rij de straat op in Daraa, waarbij ze leuzen riepen tegen de noodwet van het land. Vijftien personen werden gedood en tientallen raakten gewond. Het gerechtsgebouw, het hoofdkwartier van de Ba'ath-partij in de stad en het Syriatel-gebouw van Rami Makhlouf, een neef van president Assad, werden vervolgens allemaal in brand gestoken. Tijdens deze botsingen werden 7 politieagenten gedood.
In zijn toespraak van maart 2011 waarin hij de protesten toesprak, beweerde Assad dat een internationale terroristische samenzwering tot doel had de Syrische regering omver te werpen. Het Syrische leger vecht sinds 2011 onafgebroken tegen deze terroristische krachten.
Gedurende deze tijd liet Assad gevangenen vrij uit de Sednaya-gevangenis; voormalige gevangenen die geen banden hadden met de opstanden. Deze voormalige criminelen zouden later leiding geven aan militante ‘jihadistische’ groepen zoals ISIS en Jabhat al Nusra, een aan Al Qaeda gelieerde groep.
Sinds 2011 heeft de Syrische regering met succes weerstand geboden aan een steeds brutaler wordende aanval van voornamelijk niet-Syrische huursoldaten.
De door neonazi's geïnitieerde staatsgreep van februari 2014 in Kiev, Oekraïne, volgde het identieke script van demonstranten en politie die plotseling werden gedood door sluipschutters, waarbij hun dood werd toegeschreven aan de regeringstroepen. Het nieuwe pro-VS/NAVO-regime in Kiev lanceerde prompt een terroristische ‘antiterroristische’ aanval om Oost-Oekraïne etnisch te zuiveren.
Dus wie wil er speculeren over de vraag of de VS en zijn Midden-Oostenalliantie een Syrische No Fly Zone zullen instellen nadat de Amerikaanse verkiezingen in november voorbij zijn? En als we Assad uitschakelen, zou er dan in Syrië nog enige infrastructuur overblijven om het land op een efficiënte manier te besturen? Als ISIS een echt rebellenleger is, hoe kunnen ze dan hun frontlinies bevoorraden? Heeft ISIS een frontlinie? Zou een land met voldoende veiligheidsmacht niet in staat zijn een dergelijke rebellenmacht in bedwang te houden en te vernietigen? Wiens leger zal dat zijn?
De reden waarom onthoofdingen slecht zijn en drones goed, is een bewijs van het beheersen van het verhaal. We houden van drones omdat er geld zit in de productie en distributie van dat moordende oorlogsspeelgoed met joysticks. Bovendien maakt het doden sinds de uitvinding van de speer het doden minder persoonlijk. Een stuk minder rommelig dan iemands hoofd afzagen. De vijand denkt dat we failliet gaan... ha, we hebben de drukpers uitgevonden, weten ze dat niet? Het echte wapen dat het Westen heeft zijn de media. Het beheersen van het verhaal is de sleutel tot het verkrijgen van de instemming van het publiek om een totale oorlog tegen de Assad-regering uit te lokken. Met net genoeg spin en een paar valse vlaggen zullen de Neocon's opnieuw hun zin krijgen. Tenzij het publiek deze keer zijn voet op de grond zet en zegt: genoeg is genoeg!
“Tenzij het publiek deze keer zijn voet op de grond zet en zegt: genoeg is genoeg!”
Het probleem is het enorme verschil in de aandachtsspanne van het publiek en die van de media.
Als je terugdenkt, denk je misschien aan de bomaanslag in Oklahoma en de hysterie die daarover werd opgewekt. en de Twin Towers van 9 september 11, gelijk aan een paar raketaanvallen.
En dan kun je terugdenken aan vrijwel elke recente executie in de Verenigde Staten, en zelfs elk debat/argument over de ‘doodstraf’ in de VS.
Er komt geen enkele rationaliteit bij kijken. De psychologie is dat ‘gezichtsloze’ ‘anderen’ eerlijk spel zijn, ‘de onze’, of de onze die ‘gezichten’ voor ons hebben, ‘echte’ mensen zijn met echte emoties en gevoelens. Herinnert iemand zich een door de media bevoorrechte publieke persoonlijkheid waarvoor, ongeacht zijn of haar misdaden, niet is gepleit door een van zijn of haar medemensen, omdat hij of zij vatbaar is, voor welke straf dan ook verschrikkelijk straffend voor hen is, omdat zij zo worden gestraft? door een dergelijke straf, hoewel hetzelfde zou beweren dat de straf “niet genoeg” is voor zelfs de gemiddelde burger, laat staan als zij tot een minderheid of een “laag leven” of “kruimels” behoren. Denk bijvoorbeeld aan Richard Nixon, die gratie ‘nodig had’, en aan het pleidooi voor ‘Scooter’ Libby. Terwijl mensen een gevangenisstraf uitzitten omdat ze geen misdaden hebben begaan, omdat ze te arm zijn om boetes te betalen (wat hen in aanmerking brengt voor 'minachting').
Het probleem is de afstand tot het lijden. Hoe verder mensen zelf verwijderd zijn van echt lijden, hoe minder empathisch ze zijn, hoe meer geïsoleerd. Het antwoord is wat de Amerikaanse regering nu doet: het systeem kapotmaken, echte onrust, echte gebrek en echte ontbering, echte onzekerheid veroorzaken. Niets brengt mensen zo samen als tragedie en oorlog.
Het eigendom van het doden van drones is duidelijk, een realiteit, met voorbedachten rade en gepleegd door de meest geavanceerde en beschaafde staat van de eerste wereld. Onthoofdingen zijn videobeelden waarvan wordt beweerd (maar niet bewezen) dat ze zijn gepleegd door een dubieuze organisatie waarvan de realiteit niet 100% vaststaat, omdat de mondiale meningen duidelijk verdeeld zijn over de oorsprong van die organisatie. Het is mogelijk dat deze video's in scène zijn gezet en dus nep zijn.
Kibbeltijd: het stuk van Alastair Cooke (Hoe ISIS ons gebruikt om te krijgen wat het wil) vond ik bijna onsamenhangend. En zijn opmerking over de ‘democratische vooruitzichten’ slaagde erin zowel een spelfout als een beledigende bijnaam erin te verwerken.
Voor het overige was dit een interessant en tot nadenken stemmend essay.
Coleen Rowley verdient veel lof voor het naar voren brengen van het punt dat deze drone-moorden niet altijd een snelle en schone dood voor de slachtoffers met zich meebrengen.
Ik ben het eens met alle punten die mevrouw Rowley naar voren heeft gebracht. Verder zou ik willen suggereren dat Hollywood en de televisie veel te verantwoorden hebben – sterker nog, ik zei vanochtend gekscherend: “Misschien moeten we Hollywood bombarderen!” Is er iemand oud genoeg om zich “The A-Team” te herinneren? Elke aflevering bevatte honderden schoten, ontploffende bommen, opgeblazen voertuigen, neerstortende vliegtuigen... en niemand werd ooit gedood of zelfs maar ernstig gewond. In recentere shows en films is de knal groter en de vlammen hoger, maar onze helden ontsnappen altijd op de huid van hun tanden. Wat de slechteriken betreft, ze krijgen wat ze verdienen, nietwaar? Als we nog verder teruggaan, hoe zit het dan met die westerns waarin John Wayne met een stoel op zijn hoofd werd geslagen – hard genoeg om hem te versplinteren – en een minuut later volledig herstelde?
Of denk eens aan het christelijke idee van de hel. Even serieus. Een zee van vuur en zwavel – en daarin zul je voor eeuwig worden ondergedompeld, vermoedelijk niet in staat ooit te sterven en aan de pijn te ontsnappen. Een paar seconden van zulke pijn is bijna onmogelijk om over na te denken, maar toch waren gewone mensen bereid zich voor te stellen dat miljoenen van hun medemensen een dergelijke straf zouden ondergaan.
De enige mogelijke verklaring is een gebrek aan verbeeldingskracht en empathie, wat neerkomt op pure koppigheid.
Je punt over het A-Team is goed overgenomen. Meer recentelijk heb ik een familielid een dvd van TAKEN op mij laten drukken om te bekijken. De ‘held’ kwam na ongelooflijke beproevingen met nauwelijks een schrammetje volledig als overwinnaar tevoorschijn. En wat zijn eigen moraal betreft: marteling is oké voor een goede zaak.
Het zit allemaal in de semantische verpakking. Het maakt niet uit of Saoedi-Arabië maandelijks een tiental mensen onthoofdt zonder proces; dat wordt allemaal uitgevoerd door onze “bondgenoot” in overeenstemming met hun “wetten”. Als een door het Westen gesteunde ‘democratie’ een VN bombardeert Refugee Shelter en doodt een stel vrouwen en kinderen, dat is “collateral damage”. Maar als een arme klootzak waarvan zijn land is gestolen, zijn vrienden gevangen zijn gezet, zijn familie is vermoord en zijn toekomst is verwoest, besluit zichzelf op een openbare plaats op te blazen, dan is dat een misdaad met voorbedachten rade die een 'moordaanslag' wordt genoemd. De naam probeert de daad uit elke relevante sociale context te verwijderen, alsof de dader geen ander belang bij de uitkomst had dan een overvloed aan ondoorgrondelijke voorbedachte rade. Hoe zou hij ooit zelfmoord kunnen plegen, als iedereen weet dat hij überhaupt geen “mens” was? Ik zou een lange lijst kunnen schrijven van deze semantische werkelijkheidsveranderingen. ‘Coalitie van de bereidwilligen’ zou in gewoon Engels ‘associatie van delinquentie’ zijn, of nog duidelijker: ‘samenzwering’, maar je begrijpt het wel. Ik vraag me af wanneer een deel van deze semantische vaardigheden eindelijk op een meer passende en beschrijvende manier zal worden toegepast. Laten we beginnen met “petrodollars”. Vervangbaar contant geld is een groot deel van wat de bankkartels door het vergiet van internationale geldtransacties slurpen om winsten uit ‘off-label’ handel te laten wegvloeien. Vandaag praten we over de Gouden Driehoek, maar vergeten we de Britse “Opiumoorlogen”. Dan was er de ‘Gouden Halve Maan’ in Zuidoost-Azië, chic gemaakt door de bijnaam ‘French Connection’, die ons 58,000 Amerikaanse levens kostte. Dan was er nog Iran-Contra, dat ‘Iran-Coca’ had moeten heten, en dat verspreidde zich van Nicaragua naar Guatemala, Honduras, Panama, Mexico en ten slotte naar Los Angeles en elke grote Amerikaanse stad waar draconische drugswetten voorzagen in slavenarbeid. een winstgevende gevangenisindustrie. De Afghaanse opiumhandel werd bijna uitgeroeid door de Taliban, met uitzondering van de regio die werd gecontroleerd door de Noordelijke Alliantie. Dat is natuurlijk wie we als onze “bondgenoot” kozen toen onze problemen begonnen. O, zoete overwinning! Zoals Eric Margolis opmerkt: “De VS blijft de trotse eigenaar van 's werelds grootste heroïneproducent”. Tegenwoordig draait de Afghaanse regering volledig op drugsgeld, aangevuld met de VS financiële steun, beter bekend als ‘omkoping’. Terwijl het Amerikaanse buitenlandse beleid langzaam maar zeker zijn vermogen om petrodollars overeind te houden vernietigt, hebben de financiële kartels die de zaken feitelijk besturen een kant en klaar alternatief: ‘Narcodollars’. Ze hebben het alleen nog niet benoemd. Iran staat totale controle over die hulpbron in de weg. Recente krantenkoppen betreuren dat “illegale buitenaardse wezens” zich mogen aanmelden bij ons leger. Dat is eigenlijk een oud verhaal. Heeft niemand die grote massaceremonies opgemerkt die ze houden wanneer Amerikaanse soldaten, zeelieden, vliegeniers en vrouwen hun staatsburgerschap krijgen? Critici hebben de “All Volunteer Force” een “armoedeontwerp” genoemd. Minderheden in de binnenstad en slachtoffers van armoede in de Appalachen vormen de grootste groep rekruten, maar dat mag niet verhullen dat de geschiedenis een betere naam heeft: 'Mercenary Army'. Het is een fenomeen dat voorafgaat aan de ineenstorting van het imperium. Maar de financiers gaan nooit failliet, ze veranderen alleen van locatie. Of het nu Rome of Byzantium of Venetië of Londen of Wall Street is, ze kennen geen loyaliteit, geen patriottisme, geen trouw en bovenal geen spijt. Tegenwoordig zijn het olie en drugs; morgen kan het voedsel en water zijn. Wat het ook is, deze aasgieren zullen ervoor zorgen dat patriottisme en religie het zo zullen verpakken dat het verkocht kan worden... voor zoveel als het verkeer kan dragen. Zege? Er is nog veel meer mogelijk. Tegenwoordig zijn de Taliban nog steeds de meest populaire en authentieke politieke beweging in Afghanistan. Wat zou dat ons moeten vertellen over “ISIS”? Ze noemen hen 'geharde' jihadisten. Ik huiver bij de gedachte wat dat werkelijk betekent! Misschien moeten we het aan John McCain vragen.
Semantische verpakking inderdaad, FG
‘Coalitie’ zou in nog duidelijker Engels ‘zij zijn mijn regime-change bitches’ zijn.
Laatste update – schermcrawler over claims van buitenlandse satellietkanalen: “Laatste ISIS-horror – drie Koerdische vrouwen onthoofd door jihadisten”. Nu zijn die bitches hakkende bitches, want ze krijgen gewoon geen trekkracht, kerels. Er zijn nu problemen in de buurt, bro! Assad kan het het beste laag houden, want de wet wordt wanhopig!
Tijd voor de twee minuten haat:
https://www.youtube.com/watch?v=0vvvPZd6_D8
Ik overwoog een brief aan de redacteur van mijn plaatselijke krant te schrijven waarin precies dit punt aan de orde kwam, maar besloot dit vrijwel niet te doen uit angst voor terugslag. Het grote publiek lijkt eenvoudigweg niet in staat dergelijke ketterij te overwegen. Wij zijn in feite de ‘goede Duitsers’ van de 21e eeuw. Men denkt dat de VS de belangrijkste kracht zijn voor alles wat goed en mooi is. Het is een zeer effectieve leugen.
De verklaring van de auteur dat “Amerikaanse oorlogen en door de VS georkestreerde regimewisselingen indirect de Islamitische Staat (en andere terroristische groeperingen van het Al Qaeda-type) hebben gecreëerd” is overduidelijk onjuist.
Islamitische Staat (en andere terroristische groeperingen van het Al Qaida-type) zijn rechtstreeks gecreëerd en worden gebruikt als wapens in Amerikaanse (proxy)oorlogen en door de VS georkestreerde regimewisselingen.
Analyses die niet met dit fundamentele feit beginnen, zijn functionele desinformatie.
Dat omvat alle ‘terugslag’-verontschuldigingen.
Neo-nazi-moordenaars in Oekraïne en zogenaamde jihadistische terroristen in Irak, Syrië, Libië en ‘coming-to-your-town’ zijn geen ongelukkig gevolg van het westerse buitenlandse beleid.
Ze ZIJN het westerse buitenlandse beleid in actie.
De echte monsters zijn degenen voor wie “Beheadings v. Drone Assassinations” een zakelijke beslissing is.
Democratie regeert de wereld niet
Je kunt dat beter in je hoofd houden
Deze wereld wordt geregeerd door geweld
Maar ik denk dat het beter is om dat niet te zeggen
– Bob Dylan, “Union Sundown” uit Infidels (1983)
http://www.criticalcommons.org/Members/oroark/clips/bobdylanunionsundown-5-38.mp4/view
“De verklaring van de auteur dat “U.S. Oorlogen en door de VS georkestreerde regimeveranderingen hebben indirect de Islamitische Staat (en andere terroristische groeperingen van het Al Qaeda-type) gecreëerd – is overduidelijk onjuist.”
Eerlijk gezegd is dit pure propaganda. Onze inmenging in het hele Midden-Oosten in de oorlogen in Irak en Afghanistan is een ramp geweest die zo veel terugslag veroorzaakte dat we als land op de rand staan van het creëren van een permanente oorlog die onze financiën in vruchteloze oorlogen leegzuigt. Wij hebben dwazen gekozen.
Terugslag is een onvoorzien en ongewenst effect, resultaat of reeks gevolgen.
De rampen in Afghanistan, Irak, Libië en nu ook Syrië en Oekraïne zijn niet onvoorzien of ongewenst geweest. De uitroeiing van deze samenlevingen, en van de Amerikaanse samenleving, is geheel opzettelijk gebeurd.
De financiën van onze natie blijven in de schatkisten van degenen die deze catastrofes hebben begaan, wegvloeien. Volg het geld. Het is niet moeilijk om te doen. Al het andere is propaganda.