Oorlog thuis brengen in Amerika

Van de ‘oorlog tegen drugs’ tot de ‘oorlog tegen het terrorisme’ is de Amerikaanse samenleving steeds meer gemilitariseerd geworden, waarbij de politie nu tot de tanden bewapend is met oorlogswapens om tegen Amerikaanse burgers in te zetten, een proces dat Amerikaanse op geweld gerichte acties in het buitenland nabootst, zegt Brian J. Trautman.

Door Brian J. Trautman

De reactie van de politie op publieke protesten in Ferguson, Missouri, in de nasleep van de dodelijke schietpartij op 9 augustus op Michael Brown jr., een ongewapende 18-jarige zwarte man vermoord door een blanke politieagent, was een goed voorbeeld van de hyperagressieve aard van het politiewerk in het huidige Amerika.

De inwoners van Ferguson zijn het vijandige en beledigende politiegedrag beu en blijven de straten overspoelen om gerechtigheid te eisen voor Mike Brown en andere slachtoffers van politiegeweld. Zij hebben zich solidair aangesloten bij gewetensvolle mensen uit andere steden (bijvoorbeeld Oakland, New York).

Hun woede en frustratie werden verergerd door de hardhandige tactieken die werden gebruikt tegen de veelal vreedzame demonstranten in Ferguson tijdens de eerste week van de demonstraties. Traangas, rubberen kogels, rook, oorverdovende sirenes en aanvalsgeweren die op demonstranten waren gericht waren enkele van de de gewelddadige methoden die door de rechtshandhaving worden gebruikt.

Bovendien hebben een verplichte avondklok opgelegd door de gouverneur van Missouri, verbale bedreigingen met fysieke schade door de politie en arrestaties van journalisten, naast andere onverstandige en contraproductieve reacties, de spanningen tussen demonstranten en politie alleen maar doen escaleren.

Het politieoptreden in Ferguson leidde tot een hoognodige en al lang verwachte nationale discussie over de opkomst van het politie-industrieel complex. Een belangrijk resultaat van dit gesprek was een toegenomen bewustzijn onder het Amerikaanse publiek over de manier waarop de lokale en staatspolitie bewapend werd met uitrusting die bedoeld was voor oorlog.

Het feit dat overheidsprogramma's en financiering de politie voorzien van wapens van militaire kwaliteit en dat deze wapens tegen Amerikaanse burgers zijn ingezet, heeft de woede van zowel liberale als conservatieve wetgevers gewekt, een zeldzame blijk van tweeledigheid in het huidige politieke klimaat.

De nationale media hebben zich nu aangesloten bij de onafhankelijke media en hebben de paramilitaire structuur van het hedendaagse politiewerk in de schijnwerpers gezet. Maar zelfs nu nog blijft de overgrote meerderheid van de media en politici de fundamentele oorzaken van het steeds gewelddadiger wordende beleid en de steeds gewelddadiger wordende rechtshandhavingsprocedures negeren, omdat dit zou vereisen dat de systemen en instellingen die deze produceren kritisch in vraag worden gesteld en uitgedaagd.

Om de onderliggende factoren die hebben geleid tot de moord op Mike Brown en andere ongewapende burgers door de politie beter te begrijpen, effectief te verminderen en uiteindelijk te voorkomen, moeten we openlijk debatteren over twee belangrijke vormen van geweld die in de Verenigde Staten voorkomen: systemisch geweld (ook wel structureel geweld genoemd) en militarisme.

Systemisch geweld is het soort geweld dat diep verankerd is in de sociale, economische, educatieve, politieke, juridische en ecologische kaders van een land, en vaak geworteld is in het overheidsbeleid. Het is georganiseerd geweld met een historische context, en manifesteert zich vaak op subtiele maar zeer specifieke en destructieve manieren.

Voorbeelden zijn onder meer diepgeworteld racisme, classisme en discriminatie, economische ongelijkheid en relatieve armoede. Systemisch geweld baant de weg voor autoritaire en ondemocratische waarden zoals uitbuiting, marginalisering en repressie, vooral van ondervertegenwoordigde en kansarme bevolkingsgroepen.

Militarisme is de ideologie dat een natie een sterke militaire capaciteit moet behouden en geweld moet gebruiken, of dreigen te gebruiken, om de nationale belangen te beschermen en te bevorderen. Amerika's militaristische benadering van overzeese conflicten is terug te vinden in veel aspecten van zijn binnenlands beleid.

Systemisch geweld en militarisme zijn met elkaar verbonden en onderling afhankelijk. Ze gaan hand in hand, bouwen op elkaar voort en versterken elkaar. Zowel het definiëren als het aansturen van de Amerikaanse politie, die burgers regelmatig behandelt als vijanden van de staat. Voor een voorbeeld hoeven we niet verder te zoeken dan de politie-aanval in militaire stijl in Ferguson.

Systemisch geweld en militarisme zijn verantwoordelijk voor de stroom militair materieel, zoals mijnbestrijdingsvoertuigen en semi-automatische wapens, naar politiediensten in het hele land.

In een opiniestuk Vorige maand schreef ik met de titel ‘Escalerende binnenlandse oorlogvoering’. Ik besprak een rapport van de American Civil Liberties Union (ACLU) over de opkomst van een militaristisch ethos in het Amerikaanse politiewerk. Uit het onderzoek van de ACLU bleek dat de militarisering van de politie buitensporig en dodelijk is geworden.

SWAT-teams worden bijvoorbeeld voornamelijk ingezet om huiszoekingsbevelen uit te voeren in drugszaken op laag niveau, en deze teams gebruiken hiervoor methoden en apparatuur die traditioneel gereserveerd waren voor oorlog. De ACLU constateerde ook dat de militarisering van de politie substantieel toenam na elk van de drie grote nationale gebeurtenissen: het begin van de ‘War on Drugs’, de aanslagen van 9 september en een reeks uitspraken van het Hooggerechtshof die de rechten die in de Vierde Oorlog zijn gegarandeerd, hebben uitgehold. Wijziging.

De afgelopen twintig jaar is het aantal geweldsmisdrijven in de Verenigde Staten scherp gedaald. De militarisering van de politie is dus contra-intuïtief. Historisch gezien hebben landen die hun politie hebben gemilitariseerd dit niet gedaan vanwege gewelddadige misdaden, maar eerder om potentiële massale burgeropstanden tegen tirannie, onderdrukking en onrecht snel te onderdrukken.

A verklaring vrijgegeven door Veterans for Peace (VFP), een mondiale organisatie van militaire veteranen en bondgenoten die werken aan het opbouwen van een cultuur van vrede, roept op tot gerechtigheid voor Mike Brown en zijn familie, deels door “een compleet, snel en transparant onderzoek” naar zijn dood.

VFP veroordeelt met klem het gebruik van geweld in welke vorm dan ook om gerechtigheid veilig te stellen. In plaats daarvan smeken ze de demonstranten “om hun woede te blijven kanaliseren in de richting van het opbouwen van macht, solidariteit en het geweldloos creëren van verandering.”

De organisatie spreekt haar diepe verontwaardiging uit over het staatsgeweld in Ferguson: “de politie die reageert op uitingen van verdriet en woede vanuit de gemeenschap is het resultaat van een nationale mentaliteit dat geweld elk probleem zal oplossen.”

Volgens VFP zijn het militair-industriële complex en een permanente oorlogsmentaliteit twee belangrijke bronnen van dit geweld: “Dertien jaar oorlog heeft onze hele samenleving gemilitariseerd. We zien uitrusting ontworpen voor het slagveld die in de straten van ons land wordt gebruikt tegen onze burgers. We zien politie in uniformen en wapens gebruiken die niet te onderscheiden zijn van het leger.”

Deze militaristische benadering van het binnenlandse politiewerk heeft, zegt VFP, geresulteerd in tragedies in onze straten: “Week na week zien we berichten over mishandeling door de politie en moorden op onschuldige en ongewapende burgers.” Rechtvaardigheid voor de slachtoffers wordt vaak ontzegd: “keer op keer zien we dat de politie straffeloos wordt bestraft voor hun misdaden en dat burgers zich in ongeloof afvragen waar ze nu terecht kunnen.”

VFP herinnert ons aan de herhaalde aanvallen op gekleurde gemeenschappen door de politie. De protesten in Ferguson zijn een natuurlijke reactie op deze erfenis van mishandeling en onrecht. Met name het politiegeweld tegen jonge zwarte mannen was volgens VFP een kruitvat dat op ontploffen stond: “de onrust in Ferguson en soortgelijke incidenten van burgeropstanden zijn het gevolg van staatsmisbruik en verwaarlozing, niet van boeven en opportunisten. Uiteindelijk zullen alle mensen die onderdrukt worden, proberen op te staan.”

De verklaring van het VFP waarschuwt ook dat het militarisme in eigen land niet kan worden opgelost totdat we een einde maken aan het militarisme van onze natie in het buitenland: “We kunnen niet oproepen tot vrede op straat in eigen land en tegelijkertijd dertien jaar lang oorlog voeren in de straten van andere landen.”

Het gewelddadige politiesysteem van Amerika en zijn antagonistische buitenlandse beleid zijn met elkaar verbonden. Daarom moeten ze samen worden aangepakt voordat hervormingen effectief kunnen zijn en kunnen helpen een einde te maken aan onze cultuur van geweld.

Op oplossingen gebaseerde benaderingen beginnen ermee dat lokale, provinciale en federale wetgevers erkennen dat veel huidige wetten en beleidsmaatregelen systemisch geweld en militarisme creëren en aanwakkeren. Ze moeten dan de wijsheid vinden en de moed verzamelen om in actie te komen en die wetten en beleidsmaatregelen te veranderen of op te geven.

Eén strategie die onze dorpen en steden kunnen volgen om aan dit proces bij te dragen is geweldloos gemeenschapstoezicht. Gepensioneerde politie-kapitein Charles L. Alphin, die meer dan 26 jaar in St. Louis heeft gediend City Police Department, biedt suggesties voor een dergelijk politiemodel in een dit artikel getiteld “Kingiaanse geweldloosheid: een praktische toepassing in het politiewerk.”

Alphin gelooft dat Kingiaanse geweldloosheid een groot potentieel biedt voor het Amerikaanse politiewerk. Hij geeft voorbeelden van hoe dit politiemodel kan werken, waarbij hij de filosofie van geweldloosheid van Dr. Martin Luther King Jr. gebruikt. Alphin betoogt, net als Dr. King, dat de manier waarop wij de politie benaderen niet op zichzelf kan staan ​​als we geweldloosheid onderwijzen op school, thuis, op straat en in elke fase van het leven.

Alphin legt ook uit dat hij de Kingiaanse filosofie effectief toepaste bij het ondervragen van criminele verdachten en bij het organiseren van gemeenschappen om de diepere oorzaken van geweld en drugs te achterhalen, waardoor gemeenschappen effectief in staat werden gesteld deze problemen op basisniveau te identificeren en eraan te werken. -gebaseerde oplossing voor geweld is een kenmerk van de theorie en praktijk van transformatieve rechtvaardigheid).

Er is dringend behoefte aan vervanging van modellen van paramilitair politiewerk door modellen van geweldloos gemeenschapspolitiewerk. Vrijheid en democratie staan ​​op het spel. Dat geldt ook voor de levens van onze onschuldige burgers.

De moord op Mike Brown kan een cruciaal moment zijn voor de manier waarop we omgaan met het systemische geweld en het militarisme dat het politiesysteem van vandaag heeft voortgebracht. Ferguson heeft veel Amerikanen bewust gemaakt van de realiteit van het politiemilitarisme in hun straten en van de dringende noodzaak om de politie te demilitariseren.

We kunnen ons in deze kwestie geen publieke apathie meer permitteren. Het volk moet aandringen op alternatieve politiemodellen die de burger- en mensenrechten respecteren en beschermen. Om de trend van politiegeweld in dit land te keren, moeten we werken aan het elimineren van de systemische en militaristische wortels van dit geweld, waarbij we bedenken dat politieoptreden in militaire stijl onlosmakelijk verbonden is met de strijdlustigheid van Amerika in het buitenland.

Hoe je het ook wendt of keert, de oorlogswapens en andere gewelddadige tactieken die tegen de demonstranten van Ferguson worden gebruikt, zullen de geschiedenis ingaan als een tragisch hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis. Toch kan robuuste en betekenisvolle, door mensen aangedreven actie voor progressieve sociale verandering ertoe bijdragen dat dit hoofdstuk een keerpunt wordt in de richting van de positieve transformatie van het politiewerk in de Verenigde Staten. Deze actie, verandering en transformatie zijn onvermijdelijk omdat de gerechtigheid dit vereist.

Brian J. Trautman is instructeur vredesstudies aan het Berkshire Community College in Pittsfield, Massachusetts, vredesactivist bij Berkshire Citizens for Peace and Justice, en een veteraan uit het leger. Ook is hij lid van Veterans for Peace. Op Twitter @BriTraut.