De grimmige ‘overwinning’ van de Neocons in Irak

De neoconservatieven die de VS in de rampzalige oorlog in Irak hebben gestort, zeggen nooit dat het hen spijt. In plaats daarvan gaat het er allemaal om dat hun idee geweldig was, maar dat president Bush de uitvoering ervan verprutste, of dat de oorlog 'gewonnen' werd, maar dat president Obama voor een nederlaag koos. Toch zou de echte neoconservatieve ‘overwinning’ hun succes kunnen zijn bij het veroorzaken van eindeloze chaos in het Midden-Oosten, zoals JP Sottile opmerkt.

Door JP Sottile

Neocons houden ervan om de overwinning uit te roepen, vooral met betrekking tot de oorlog in Irak. Het kwam dus niet als een verrassing dat Paul Wolfowitz, blijkbaar niet onder de indruk van de toenemende crisis in Irak, een recente paneldiscussie op de Amerikaans-Afrikaanse Top onthaalde met de botte proclamatie, “We hebben het gewonnen, in 2009.” Het is niet verwonderlijk dat Team Bush op dat moment het Witte Huis verliet – en ongeveer 150,000 troepen achter in Irak.

Het is misschien ook niet verrassend dat oorlogsvermoeide Amerikanen niet veel aandacht besteedden aan de uitspraak van Paul. Ongetwijfeld zijn ze Wolfowitz net zo beu als de oorlog die hij heeft helpen ontketenen. Het klonk waarschijnlijk net zo hol als de zwakke echo van zijn eerdere pleidooi voor een snelle, volledig betaalde oorlog tegen de Hitler van het Moment uit 2003, Saddam Hoessein.

Maar zo eenvoudig is het niet. De kwestie werd kort na de Afrika-top ingewikkelder toen president Barack Obama, die zijn erfenis had vastgelegd op de bevrijding van de Verenigde Staten uit Irak, zich plotseling op een podium bevond om beperkte, maar militaire actie met een open einde stoppen de gevreesde mars van Islamitische Staat (vaak ISIS of ISIL genoemd) via de wiegde Cradle of Civilization herhaaldelijk.

Velen hebben het plan van de organisatie voor het creëren van een fundamentalistisch kalifaat en haar afhankelijkheid daarvan uitgelegd schokkend brutale tactieken die ISIS tot iets maken dat zelfs Al-Qaeda nooit zou kunnen zijn, en misschien ook nooit wilde zijn. Vele anderen hebben aangespoord het stervende lijk van Irak om hier, daar en overal de schuld te geven. Maar de meest fundamentele reden voor meer bombardementen wordt precies daar gevonden in de zelfverheerlijkende grap van Paul Wolfowitz.

Het simpele feit is dat de oorlog in Irak was een doorslaand succes, althans voor de neoconservatieven omdat het vernielde de hoeksteen van de stabiliteit van de regio. Door Saddam Hoessein, zijn regering en de Republikeinse Garde af te zetten, hebben de neoconservatieven een bolwerk weggenomen tegen juist dat jihadisme dat ervoor zorgt dat beleidsmakers en experts voor altijd hun handen wringen, militaire contractanten hun kassa’s rinkelen en de inwoners van de nationale veiligheidsstaat verzekerd zijn van een deken van geheimhouding.

Gezien de aanhoudende alomtegenwoordigheid van Amerikaanse strijdkrachten in de Perzische Golf, hun groeiende aanwezigheid rond de Hoorn van Afrika en uitbreiding naar Sub-Sahara-AfrikaWolfowitz' overwinningsverklaring hoeft niet ironisch of misleidend te zijn; het kan, althans vanuit zijn perspectief, een zekere mate van waarheid bevatten, maar om een ​​reden die de meesten niet als overwinnaar zouden beschouwen. Die “overwinning” heeft iets opgeleverd waar de neoconservatieven alleen maar van konden dromen tijdens een onrustige slaap veroorzaakt door het tellen van de schapen van de media, namelijk een permanente oorlog in het Midden-Oosten.

Geen weglopen

De oorlog in Irak maakte het voor de Verenigde Staten functioneel onmogelijk om ooit volledig weg te lopen van Irak, de Perzische Golf of waar dan ook waar moslims en olie zich vermengen. En voor Wolfowitz, Don Rumsfeld, Dick Cheney en William Kristol is het een droom die uitkomt. De regimeverandering in Irak creëerde een machtsvacuüm dat te sterk was en is om te weerstaan.

In feite maakte dat vacuüm het mogelijk dat een zwervende Jordaanse jihadist werd genoemd Abu Musab al-Zarqawi en zijn internationale groep probeert ook amok te maken in de chaos van het post-Saddam-Irak. Na een reeks zelfmoordaanslagen en een belofte aan Al-Qaeda werd de anti-sjiitische, anti-Amerikaanse, anti-bijna-alles-groep ‘Al-Qaeda in Irak’, en zoals Bobby Ghosh uitlegt, uiteindelijk uitgezaaid naar ISIS.

De regionale roadshow van ISIS ging van start nadat Zarqawi in juni 2006 werd vermoord een zwakke stabiliteit werd letterlijk door de VS gekocht tijdens de Sunni Awakening en de veelbesproken Surge. De Sunni Awakening was een door geld gestimuleerde aankoop van medewerking van net genoeg boze Irakezen om indringers en interne tegenstanders te dwingen zich terug te trekken, zich opnieuw te bewapenen of met pensioen te gaan. En dat geld maakte het veilig om de attributen van de democratie boven een vacuüm te hangen dat Amerika uiteindelijk weer naar binnen zou zuigen. En of het ooit slecht was.

Hoewel Team Obama tevreden was met het laten groeien van ISIS in het door oorlog verscheurde land De geradicaliseerde broedplaats van Syrië, de ongehinderde opmars van ISIS naar de drempel van Erbil, de glanzende oliemetropool in het hart van de Koerdische semi-staat, kon niet worden getolereerd.

Terwijl Chevron en ExxonMobil geëvacueerde medewerkersObama stuurde tactische hulp voor de Jezidi-religieuze minderheid die vastzat op een berg. Terwijl de humanitaire crisis en de dreigende ‘genocide’ snel kwamen en gingen, misschien een beetje te snel omwille van de goedgelovigheid, de al te voorspelbare chaos die wordt ontketend door de erfenis van regimeverandering en achtergelaten door een erfenisbewuste Obama gemaakt deze nieuwste actie bijna onvermijdelijk.

De protesten van Hillary Clinton

Helaas is het beleid van regimeverandering herhaald, met veel dank aan de “domme dingen'Zowel Obama als Hillary Clinton hebben het gedaan Libië en Syrië. Na hebben Het traditionele idee van diplomatie werd ondermijnd uit het ministerie van Buitenlandse Zaken, dwz de belangen van uw land behartigen zonder oorlogvoering. Hillary is bovenop een groeiende stapel van haar onverkochte boeken geklommen, zodat iedereen de klassieke Clintoniaanse 'triangulatie' en pre-verkiezingshoudingen kan horen. Het is nog vroeg. Misschien kan ze afstand creëren tussen zichzelf, haar voormalige baas en haar geruchten, zij het voortdurend weerlegd, idealen.

Omdat Obama niet zo ver ging Hillary zegt nu dat ze wilde gaan Bij het vernietigen van Syrië is het zelfs nog waarschijnlijker dat zij een belangrijke rol heeft gespeeld door nog twee seculiere regimes door het jihadistische konijnenhol te zuigen, het Libië van Muammar Gaddafi en het Syrië van Bashar al-Assad (hoewel “regimeverandering” in Damascus een beetje tekort is geschoten). Het is waar dat sommige Syrische rebellen slechts heimelijk werden geholpen het Conflict Bureau van haar ministerie van Buitenlandse Zaken (en de CIA) en, hoewel nooit officieel verbonden met de VS, door middel van Libische wapens overgedragen aan de strijd tegen Assad, nog een Hitler du jour, naar verluidt via een weinig bekende haven in een plaats genaamd Benghazi.

Maar nu bestaat er weinig twijfel over dat Clinton aanwezig was bij het creëren van nog meer redenen voor moslimradicalen om zich te organiseren en zich te bewapenen tegen Amerikaanse doelen, bondgenoten en bondgenoten, van drone-aanvallen in Jemen en Pakistan tot moslimvervolging na de “succes op het gebied van buitenlands beleid”van Myanmar.

De moeder van alle zuiggeluiden is echter nog steeds het krachtige vacuüm dat ontstaat door onder valse voorwendselen een heel land te vernietigen. Dat vacuüm in Irak was waardeloos biljoenen dollars uit het Amerikaanse ministerie van Financiën, heeft honderdduizenden Amerikanen meegezogen in een draaikolk van inzet en herschikking, en heeft voor miljoenen moslims over de hele wereld de aanzet gegeven om terecht te denken dat zij het doelwit waren van Amerika.

Alsof decennia van dansen met dictators en de door olie besmeurde machinaties van Amerika niet genoeg bewijs waren, is de neoconservatieve agenda voor De verdediging van Amerika's verdediging voor eens en voor altijd gevestigd door middel van feiten op hun zandgrond, door foto's uit Abu Ghraib en buitengerechtelijke gevangenisstraf in Gitmo dat moslims gemakkelijke doelwitten zijn (in meer dan één opzicht).

Misschien sloten ze, door een contract af te sluiten tegen het onwillige regime van Saddam, in feite een ‘overbruggingslening’ af voor hun bedrijfssponsors tot een nieuwe golf van neoconservatieven en oplichters zou de al lang geleden dode Koude Oorlog nieuw leven kunnen inblazen hun schaakzetten in Oekraïne. Maar de echte actie vond en vindt nog steeds plaats op de ‘andere’ Ground Zero, in Irak en rond de met olie verrijkte Perzische Golf.

Het lokmiddel van 9 september voor Saddam, het verbluffende flesje nepmiltvuur van Colin Powell als feitelijk bewijs van chemische wapens, de aluminium buizen als bewijs voor niet-bestaande nucleaire centrifuges, het zette allemaal een valstrik op die, in Uiteindelijk kan Amerika zich er niet echt van bevrijden, hoe fanatiek Uncle Sam ook aan het blootliggende bot van zijn met bloed doordrenkte been knaagt.

Onbloedig en ongebogen

En op de een of andere manier zijn de planners van de Grote Hervorming van het Midden-Oosten verrassend onbuigzaam gebleven, ondanks de kolossale mislukkingen en de veronderstelde ‘blunder’ van een mislukte strategie. Hun gebrek aan boetedoening heeft hen tot mikpunt van grappen gemaakt, maar de grap is misschien wel aan ons.

Dit waren geen domme mannen. Ze wisten dat de enige manier om hun versie van “de vrede'was om Amerika voor altijd gevangen te houden in oorlogen in het Midden-Oosten. Ze waren het van plan. Zeker, de terugtrekking van Obama zorgde voor een tijdelijke verlichting van de val, maar met elke voorbijgaande maand de dood en vernietiging en dodental Het land groeide op in een ‘vrij’ en ‘democratisch’ Irak totdat het voorspelbaar in zichzelf stortte, niet in staat om heel te maken wat de Amerikaanse onverschilligheid ten opzichte van feiten, recht en menselijk leven uiteen scheurde.

Nu heeft dat vacuüm het afval van het mislukte beleid van regimewisselingen van de regering-Obama opgezogen. In Syrië en Libië, en ergens buiten de zeepbel van de nieuwsmedia, in Jemen, heeft een zogenaamd waardeloze Obama hetzelfde verdomde spel gespeeld met het doelgericht ‘verpletteren’ van drones, luchtaanvallen en initiatieven tegen terrorisme.

Ondertussen spreekt het resultaat van het illegaal vernietigen van Irak nog steeds voor zich. Dus misschien, heel misschien, heeft Wolfowitz technisch gesproken gelijk toen hij zei: ‘we hebben gewonnen.’ Het probleem is dat het ‘wij’ niet Amerika is, en zelfs niet de meeste Amerikanen. De ‘wij’ zijn de eigenzinnige kliek van bureaujockeys, kippenhaviken en Zondagse showmannen die, door hun onderling verbonden web van denktanks, politieke benoemingen en zakelijke connecties, de Verenigde Staten verstrikt hebben in een vuurzee die aan zijn tweede act begint.

En als de VS op de een of andere manier voorkomen dat ze meegezogen worden in een langdurige strijd tegen ontevreden, ontheemde en rechteloze moslims? De Koude Oorlog 2.0 zorgt daarvoor de eeuwigdurende machine ontworpen om voortdurend de Amerikaanse defensie te ‘herbouwen’, beschikt over een nooit eindigende voorraad financiële brandstof en vijandig koren voor zijn multi-generatiemolen.

Hoe het ook zij, de neoconservatieve missie is werkelijk volbracht.

JP Sottile is een freelance journalist, co-presentator van de radio, documentairemaker en voormalig nieuwsproducent in Washington, DC. Zijn wekelijkse show Inside the Headlines w/The Newsvandal, mede georganiseerd door James Moore, wordt elke vrijdag uitgezonden op KRUU-FM in Fairfield, Iowa en zo beschikbaar online. Hij blogt op Newsvandal.com of je kunt hem volgen op Twitter, http://twitter/newsvandal.