Enkele decennia geleden stonden liberale joden en Afro-Amerikanen voorop in de Amerikaanse strijd voor burgerrechten, maar de eisen van Israël aan joden om het zionisme te steunen ten koste van de Palestijnse rechten creëerden een kloof die zelfs vandaag de dag nog groter wordt, zoals Lawrence Davidson zegt. legt uit.
Door Lawrence Davidson
Liberalisme, geframed als een sociaal-politiek ideaal, stelt dat mensen goed zijn en dat sociale vooruitgang haalbaar is. Het is een ‘glas halfvol’-visie.
Binnen dit paradigma zouden alle individuen, en niet alleen leden van een specifieke religie, ras of nationaliteit, politieke en burgerrechten moeten hebben. Ook hier is noch de staat, noch het recht een doel op zichzelf. Het zijn instrumenten voor het creëren en in stand houden van een omgeving die bedoeld is om de vrijheid te bevorderen en tegelijkertijd de sociale ongelijkheid te minimaliseren. Het vasthouden aan dit ideaal sluit de identificatie met een bepaalde etnische of religieuze groep niet uit. Het sluit echter elke aanspraak op exclusieve rechten voor dergelijke groepen ten nadele van anderen uit.
Een deel van de barrière – opgericht door Israëlische functionarissen om de doorgang van Palestijnen te voorkomen – met graffiti waarin het beroemde citaat van president John F. Kennedy is gebruikt toen hij met zijn gezicht naar de Berlijnse Muur keek: “Ich bin ein Berliner.” (Fotocredit: Marc Venezia)
Binnen het westerse milieu hielden veel joden vast aan dit liberale ideaal. Ze zagen het als in hun belang om te werken aan een omgeving van universeel toegepaste politieke en burgerrechten, terwijl de sociale ongelijkheid tot een minimum werd beperkt.
Zo waren tegen het midden van de twintigste eeuw in de Verenigde Staten veel Joodse organisaties verbonden met Afro-Amerikanen in hun strijd voor burgerrechten en gelijkheid. Dit bleek echter een complex bondgenootschap te zijn en uiteindelijk strandde het. De ondergang ervan markeerde een afname van het georganiseerde Amerikaans-Joodse liberale activisme. Wat is er gebeurd?
Een deel van het antwoord werd duidelijk na de Arabisch-Israëlische oorlog van 1967. In die tijd merkten veel burgerrechtenleiders in de VS dat Israël uiteindelijk geen erg liberale samenleving was. Het was exclusief ontworpen voor één groep en discrimineerde degenen die geen lid waren van die groep. Toen dit een onderwerp van zorg en debat werd binnen de burgerrechtengemeenschap, braken veel Joodse organisaties met de beweging en haar strijd.
Hoe zit het met Joodse liberale individuen? Ze werden nu geconfronteerd met een van de volgende drie keuzes: (1) het principiële vasthouden aan het liberale ideaal behouden en hun onkritische steun aan de zionistische staat staken, (2) afstand doen van het liberale ideaal en hun oprechte steun aan het illiberale Israël voortzetten, of (3) in het openbaar stil worden, terwijl ze zich privé piekeren over de zich ontwikkelende racistische aard van Israël. Het lijkt erop dat velen van hen voor de derde optie kozen.
Een oud dilemma
Gezien deze geschiedenis is het eenvoudigweg verkeerd om het huidige dilemma waarmee Joodse liberalen over Israëlisch gedrag worden geconfronteerd, als iets nieuws te beschouwen. Zogenaamde liberale zionisten zoals Peter Beinart, Amos Oz, Ari Shavit en Jonathan Freedland weten zeker al tientallen jaren dat het idee van burgerrechten en politieke rechten voor zowel joden als niet-joden geen doel was van de zionistische beweging en daarom weinig betekenis had. kans om het gedrag van de Israëlische staat vorm te geven.
Toch zijn we hier nu, na drie massale invasies van Gaza en zijn onmenselijke blokkade, herhaalde moordpartijen op Palestijnse burgers die minstens teruggaan tot de Israëlische ‘onafhankelijkheidsoorlog’, tientallen jaren van voortdurende landdiefstal en illegale nederzettingen, en ruim zestig jaar van een door Israël geïnspireerde politiestaatomgeving op de Westelijke Jordaanoever, geconfronteerd met een plotseling nieuwswaardig liberaal-zionistisch dilemma.
één argument Een verklaring voor dit late vertoon van liberale zionistische angst is dat dergelijke individuen pas onlangs hebben besloten dat de tweestatenoplossing werkelijk in gevaar is. Zoals dit argument luidt: zolang een tweestatenoplossing mogelijk was, konden liberale zionisten hopen op de verwezenlijking van zowel Joodse als Palestijnse politieke en burgerrechten binnen hun respectieve twee staten.
Maar deze uitleg is misleidend. Het is onjuist om te denken dat de tweestatenoplossing pas onlangs op de rand van de dood ligt. Als deze oplossing ooit levend en mogelijk was (wat twijfelachtig is), werd deze in werkelijkheid teniet gedaan op het moment dat Menachem Begin tegen president Jimmy Carter loog over het verlenen van progressieve ‘autonomie’ aan de Palestijnen. Dat was in 1979. Dat overigens zeer goed geïnformeerde zionisten, zoals de hierboven genoemde, dit niet wisten, is moeilijk te geloven.
Dus waarom is dit liberale dilemma nu een probleem? Een nauwkeuriger antwoord zou kunnen liggen in de veranderende publieke opinie. Het is pas de laatste tien jaar dat de zionistische verhaallijn over het Israëlisch-Palestijnse conflict zijn monopolie heeft verloren. In datzelfde tijdsbestek is de boycotbeweging ook een wereldwijde aangelegenheid geworden.
Naarmate het onliberale karakter van Israël meer publiekelijk bekend wordt, wordt de hierboven genoemde optie 3 moeilijker vol te houden. Zoals Jonathan Freedman ons vertelt in zijn artikel in de New York Review of Books: “De liberale zionisten,” deze mensen worden nu van alle kanten aangevallen. De zionistische beweging cirkelt, zo je wilt, rond haar wagens en vindt liberale klachten niet langer aanvaardbaar, zelfs niet in privésfeer. Het wil dat iedereen daar de Israëlische vlag groet.
De Israëlische auteur en columnist Ari Shavit laat ons zien waar deze extreme nationalistische druk waarschijnlijk naartoe zal leiden voor degenen die nog steeds proberen de cirkel tussen liberalisme en zionisme te sluiten. In zijn recente boek Mijn beloofde land, hij schrijft: “De keuze is grimmig: óf het zionisme [de zionistische staat Israël] verwerpen vanwege Lydda [een voorbeeld van de massamoord op burgers door Israëlische strijdkrachten], óf het zionisme [de zionistische staat] samen met Lydda accepteren. Als het nodig is, zal ik de verdoemden bijstaan. Omdat ik weet dat als zij er niet waren geweest, de staat Israël niet geboren zou zijn. Zij hebben het vuile, smerige werk gedaan waardoor mijn volk, ikzelf, mijn dochter en mijn zonen kunnen leven.” Tot zover het liberale ideaal.
Tegenstrijdigheid onder ogen zien
In werkelijkheid heeft de term ‘liberaal zionist’ nooit veel betekenis gehad. De enige manier om het voortbestaan ervan te verklaren is door te kijken naar het voortbestaan van de zionistische verhaallijn zelf – het verhaal van Israël als democratie die het westerse model in het Midden-Oosten hooghoudt.
Zolang men geloofde dat dit waar was, kon men de Israëlische wreedheid afdoen als slechts een incidentele ontsnapping aan de progressieve politieke en burgerlijke principes die zogenaamd ten grondslag liggen aan de staat. Binnen deze context zouden er liberale zionisten kunnen zijn die privé af en toe het slechte gedrag van Israël afkeuren.
Maar de zionistische verhaallijn was niet waar. We hebben nooit te maken gehad met slechts incidentele ontsporingen, maar eerder met de inherente brutaliteit van een staat met beleid en praktijken die zijn ontworpen om racistische doeleinden te verwezenlijken (een natie uitsluitend voor één groep), terwijl we tegelijkertijd een opmerkelijk duurzaam coverstory tevoorschijn toverden dat het tenslotte: een liberale democratie.
Zowel Israëlisch rechts als de Palestijnen hebben altijd geweten dat het coverstory een schijnvertoning was. Nu, met de recente slachting in Gaza, doet een groot deel van de rest van de wereld dat ook. Deze publieke onthulling, samen met de zionistische eisen voor onkritische loyaliteit, laat de liberalen in een volkomen onhoudbare situatie achter.
Je kunt eenvoudigweg niet vasthouden aan het principe van universele burgerrechten en politieke rechten en tegelijkertijd een zionistische staat steunen. Als je dat wel doet, verwikkel je jezelf in een tegenstrijdigheid. De liberalen worden gedwongen dit feit onder ogen te zien.
En als dit gebeurt, zullen ze een echte keuze moeten maken: ophouden zionistisch te zijn of ophouden zich aan het liberale ideaal te houden. Ik vermoed dat de meesten van hen, samen met Ari Shavit, zullen besluiten ‘de verdoemden te steunen’.
Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika;　Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme.
Ik ben een Amerikaan en een Jood.
**********************************************
We horen vaak de zinsnede “Israëls bestaansrecht” en daarmee ook “Israëls recht op zelfverdediging.” Hoor ze eindeloos, door propagandisten die ze eindeloos herhalen. Maar eindeloze herhaling maakt iets nog niet waar. En de schijnbare ‘legitimiteit’ die voortkomt uit deze eindeloze herhaling is helemaal geen legitimiteit, maar eerder de ‘waarheidsverkrachting’ van goed uitgevoerde propaganda.
Toch bestaat de waarheid.
En hier is hij dan: een op feiten gebaseerde, op waarheid gebaseerde, op ethiek gebaseerde samenvatting.
In 1917 spanden de Britse imperiale elite en de Wereld Zionistische Organisatie samen in een criminele samenzwering om Palestina te stelen van het volk – 95% Arabisch – dat daar al 70 generaties had gewoond, en het aan de joden/zionisten te geven. Dat is ***STEAL***, alsof je neemt wat niet van jou is.
Dit “plan” was toen een misdaad van samenzwering, zoals de diefstal en moord bij de uitvoering ervan vandaag de dag een misdaad is. Een misdaad is nog steeds een misdaad, ondanks negentig jaar controle en censuur op de media.
Een misdaad is nog steeds een misdaad, ondanks negentig jaar straffeloosheid van vervolging of negentig jaar bescherming door middel van propaganda. NET ZOALS GEEN ENKELE TIJD EEN MISDAAD IN EEN RECHTSHANDEL KAN OMZETTEN, KAN GEEN ENKELE HOEVEELHEID TIJD EEN LEUGEN IN DE WAARHEID VERANDEREN; .
De zionistische entiteit genaamd Israël is niets minder dan een geopolitieke misdaad in uitvoering. Dit is de waarheid dat de Joden nooit zullen kunnen ‘verdwijnen’, en dat het digitale tijdperk en internet eindelijk de vrijheid hebben vrijgemaakt.
Dus als je de volgende keer propaganda hoort over Israëls “bestaansrecht”, denk dan eens na: welke misdaad heeft een “bestaansrecht”?, welke criminele onderneming heeft een “bestaansrecht”? Voeg daarbij: welke crimineel heeft “recht op zelfverdediging”? Welke crimineel heeft het recht om geweld te plegen ter bevordering van een misdrijf? Welke crimineel heeft het recht om terug te vechten tegen de wettige autoriteit die arriveert om de misdaad een halt toe te roepen en de criminelen te arresteren?
Israël, de zionisten, hun facilitators en hun aanhangers zijn criminelen: dieven en moordenaars op wereldschaal. Ze hebben geen “bestaansrecht” (als criminelen) en ze hebben geen “recht op zelfverdediging” terwijl ze hun misdaden begaan.
Toch hebben ze wel rechten. En ik verdedig deze rechten. Zij hebben het recht zich over te geven aan een bevoegde autoriteit en mogen geen standrechtelijke executie ondergaan. Het recht op een eerlijk proces. Indien schuldig bevonden, recht op een evenredige straf. En tot slot, zodra de overtredende partijen ‘hun tijd hebben gedaan’, het recht om zich weer bij de samenleving aan te sluiten en een vreedzaam coöperatief bestaan te hervatten.
Het kan de zionistische criminelen niet worden toegestaan hun criminele pad voort te zetten. En hoewel ik meeleef met de Palestijnse, Arabische en islamitische slachtoffers van deze misdaad wereldwijd, zie ik als Amerikaan en als Jood met absolute duidelijkheid het enorme gevaar dat deze misdaden met zich meebrengen voor Joden over de hele wereld, die, of het nu waar is of niet, gezien worden als medeplichtigen aan het misdrijf. Er wordt een nieuwe holocaust opgebouwd, en het zionistische criminele project Israël is de hoeksteen van die catastrofe.
********************************
Hier zijn de cruciale bronnen voor het begrijpen van de situatie waarin de wereld zich vandaag de dag bevindt ten opzichte van Israël.
De laatste drie zijn lang, wetenschappelijk en eerlijk gezegd een beetje droog. De eerste is echter om voor de hand liggende redenen behoorlijk vermakelijk.
“Betreffende de Joden” door Mark Twain
http://www.fordham.edu/halsall/mod/1898twain-jews.html
De verborgen geschiedenis van het zionisme
http://www.marxists.org/history/etol/document/mideast/hidden/
Achter de Balfour-verklaring
http://www.ihr.org/jhr/v06/v06p389_John.html
Benjamin Freedman
http://www.sweetliberty.org/issues/israel/freedman.htm
Ik ben een Canadese Jood uit Montreal, Québec.
Net als ik zullen velen tot het besef komen dat de term “Liberaal Zionist” eigenlijk een oxymoron is.
“de inherente wreedheid van een staat met beleid en praktijken die zijn ontworpen om racistische doeleinden te verwezenlijken (een natie uitsluitend voor één groep) – terwijl er een opmerkelijk duurzaam dekmantelverhaal wordt opgeroepen dat het tenslotte een liberale democratie was.” €
Laurens Davidson..
Precies goed.
Israël is een kolonie, geen ex-kolonie, en het is voor velen GEEN geaccepteerd deel van de wereld. Het is en blijft een constante bron van geweld en conflicten zolang het bestaat zoals het nu is.
Het is een gebied in het Midden-Oosten onder westerse bezetting, dat nu geen politieke legitimiteit bezit, en ook in de toekomst NOOIT een dergelijke legitimiteit kan verwerven omdat het geen reden of rechtvaardiging heeft voor zijn bestaan.
Zoals prof. Howard Sachar in zijn 'History of Israel' de Israëli's die boven de wapenstilstandslijn van 1949 leven omschrijft als “een agressieve minderheid van fundamentalistische fanatici”, “kolonialistische militanten”, “aanzetters van intimidatie door de maffia”, “overtreders van de publieke moraal”, en “migrerende avonturiers†.
.
Israël vertegenwoordigt 0.2% van de wereldbevolking met voldoende kernwapens om ons allemaal te vernietigen. Helen Thomas was eerlijk en correct, maar niemand kan haar advies herhalen.
http://www.informationclearinghouse.info/article39367.htm#idc-cover
Lees de Talmoed.
Er is meer dan alleen het ondersteunen van de zionistische praktijken in Israël, het doden van Palestijnen en het innemen van meer land, waarover zij zouden moeten beslissen. Woeker is daar een groot onderdeel van. Niet liegen om zakelijk voordeel te behalen is iets anders (zie het Kol Nidre-gebed).
Hier is een citaat uit het Balfour-besluit:
“De regering van Zijne Majesteit staat positief tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk, en zal haar uiterste best doen om de verwezenlijking van dit doel te vergemakkelijken, waarbij duidelijk wordt begrepen dat er niets zal worden gedaan dat de burgerlijke en religieuze gemeenschap kan schaden. rechten van bestaande niet-joodse gemeenschappen in Palestina, of de rechten en politieke status die joden in enig ander land genieten.”
Gegeven wat de Talmoed zegt, zou je verwachten dat er geen intentie is om het bovenstaande ooit door het rotte kind en de bemanning in Israël te eren…. of in ELK land.
Het herhaaldelijk en door daden afzweren van de Talmoed zou voor mij de drempel zijn om te geloven dat er geen vooroordelen bestaan tegen Goy door Judea, wat de steun van de Israëlische agressie te boven gaat.
Max Blumenthal, auteur van Goliath: Life and Loathing in Greater Israel (2013), waarin hij de groeiende aanzet tot genocide in het Israëlische politieke discours bespreekt
https://www.youtube.com/watch?v=Gc7Xsowcwiw
Bedankt voor dat linkje. De wenselijkheid van genocide tegen Palestijnen is al eerder geuit, bijvoorbeeld door de dreiging van een 'Shoah' door een Israëlische minister van Defensie in een van de eerdere oorlogen tegen Gaza, maar het komt nu veel vaker voor.
Wat ook verontrustend is, is dat deze opvattingen niet alleen in de reguliere politiek zijn terechtgekomen, maar ook in de reguliere media. Het opiniestuk van Giora Eiland dat in die video wordt genoemd, verscheen op Ynetnews.com, de website van de meest gelezen krant van Israël.
Een ander opiniestuk getiteld “When Genocide is Permissible” verscheen in The Times Of Israel, waarvan de oprichter en redacteur de bekende journalist David Horovitz is en die redacteuren heeft die eerder voor Haaretz werkten. Dat stuk werd later verwijderd.
http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/israelgaza-conflict-when-genocide-is-permissible-article-removed-from-the-times-of-israel-website-9643888.html
Niet veel “Vrienden van Israël” zullen iets te weten komen over deze wijdverbreide genocidale opvattingen. Misschien worden ze afgeschrikt door de opmerkingen van het lelijke gezicht van het zionisme, Joan Rivers, over de afgeslachte burgers in Gaza: “Ze verdienen het om dood te zijn”.
Norman Finkelstein, auteur van Old Wine, Broken Bottle: Ari Shavit's Promised Land (2014), waarin hij het Israëlisch-Palestijnse conflict en de verschuiving in de liberale Joodse houding ten opzichte van Israël bespreekt
http://www.c-span.org/video/?320736-1/book-discussion-old-wine-broken-bottle
“Toch zijn we hier, na drie massale invasies van Gaza en zijn onmenselijke blokkade, herhaalde moordpartijen op Palestijnse burgers”
Al deze invasies vonden plaats na raketaanvallen op Israël. U doet alsof de enige manier om een echte liberaal te zijn, is door het gebruik van geweld door andere groepen tegen uw burgers te accepteren. De Palestijnen mogen lijden omdat de andere Arabische landen hen als pion tegen Israël willen gebruiken. Ze zouden hen in hun land kunnen uitnodigen en het grootste deel van dit geweld zou eindigen.
Chris, bedankt voor de knip-en-plak-praatpunten van de Israëlische regering.
Vijf Israëlische gesprekspunten over Gaza ontkracht
http://www.thenation.com/article/180783/five-israeli-talking-points-gaza-debunked#
Israël beweert dat het alleen maar zijn recht op zelfverdediging uitoefent en dat Gaza niet langer bezet is. Dit is wat u moet weten over deze gespreksonderwerpen en meer.
Twee fouten maken nog geen goed. De holocaust was ronduit kwaadaardig, net als de verdrijving van de Palestijnen uit hun huizen, hun land en hun levensonderhoud. Veel Palestijnen hebben de weg naar de westerse landen weten te vinden en hebben dat goed gedaan. Ooit hadden ze een benijdenswaardige staat van dienst op het gebied van voortgezet onderwijs tot aan de echte Israëlische onderdrukking.
Sommige zionisten hielpen de Joden niet te ontsnappen; zij oefenden druk uit op de westerse regeringen om hun deur te sluiten in de hoop meer Joden Palestina binnen te drijven. Zelfs toen was de immigratie van Joden naar Israël ver achter bij wat de zionisten wilden, dus gaven ze Amerikaanse geheimen aan Rusland in ruil voor de emigratie van Russische Joden naar Israël. Politiek is belangrijker dan het effect ervan op mensen. Vele duizenden Libanezen vermoordden in 1982 om geen andere reden dan dat Israël land wilde verwerven ten zuiden van de Litani-rivier, die het als onderdeel van Groot-Israël beschouwde. De oorlog van 1967 om om dezelfde reden meer land te verwerven. Eén keer raden waarom Israël het enige land is dat zijn grens niet heeft gedefinieerd. Het is één van de redenen waarom de Palestijnen moeite hebben Israël te erkennen. Welk Israël is het?
Er is geen vrede omdat de zionisten de Palestijnen, christenen en moslims (maar niet joden) willen laten verdwijnen, zodat ze een racistische staat kunnen hebben. Maak het leven ongemakkelijk (extreem) en hopelijk zullen ze in beweging komen. De filosofie is een religieus/politiek fanatisme waar de wereld zich zorgen over zou moeten maken. In 1973 kwam het op het punt waarop Israël het Westen chanteerde door twee kernraketten te bewapenen en te dreigen deze te gebruiken als het land hen niet te hulp zou komen in de Jom Kipoeroorlog. Een verwaande Israëlische regering waarschuwde voor mogelijke vergelding leidde bijna tot een wereldwijde nucleaire oorlog.
Hoe aanmatigend en egoïstisch om te zeggen dat het de schuld van de andere Arabische landen is.
“Je kunt eenvoudigweg niet vasthouden aan het principe van universele burgerrechten en politieke rechten en tegelijkertijd een zionistische staat steunen. Als je dat wel doet, verwikkel je jezelf in een tegenstrijdigheid. De liberalen worden gedwongen dit feit onder ogen te zien.”
Helemaal waar. je moet je echt afvragen wat de ‘liberalen’ zijn die geloven in de scheiding van de kerk in de ene staat, maar niet in de andere. Dit is echte cognitieve dissonantie.
Goed geschreven uiteenzetting van de hypocrieten van de holocaust.