Irak en de olieoorlogen

Olie is altijd onderdeel geweest van de Amerikaanse besluitvorming over Irak, een belangrijk motief voor de invasie van 2003 en de bloedige bezetting die daarop volgde. Nu president Obama Amerikaanse troepen terugstuurt naar Irak, is de oliekwestie weer naar de oppervlakte gekomen, zoals olieanalist Antonia Juhasz aan Dennis J. Bernstein uitlegde.

Door Dennis J Bernstein

De invasie van Irak door president George W. Bush gaf de VS en andere westerse oliemaatschappijen een groot belang in de gigantische olievelden van het land, een steunpunt dat nu wordt bedreigd door het offensief van Islamitische Staat en dat op zijn minst een gedeeltelijke verklaring biedt voor het besluit van president Barack Obama om het Amerikaanse leger terug te sturen naar het conflict.

Een andere complicerende factor is de controle van Koerdistan over enkele gigantische olievelden en zijn drang naar onafhankelijkheid. Zoals olie-industrieanalist en onderzoeksjournalist Antonia Juhasz zegt: “Westerse oliemaatschappijen en de regering-Obama zullen niet toestaan ​​dat ISIL Koerdistan controleert en zijn bereid zich militair in te zetten om dit doel te bereiken.”

Juhasz heeft uitgebreid geschreven over de olie-industrie en de vele oorlogen in Irak, waaronder twee boeken: De Bush-agenda en De tirannie van olie. Juhasz sprak met Dennis J Bernstein in een recent Flashpoints-interview over de situatie die zich in Irak ontvouwt.

DB: Waarom zijn de Koerden en Koerdistan van groot belang voor de VS? Hoe ziet die relatie eruit? Wat drijft de VS?

AJ: We zijn duidelijk betrokken bij een militaire actie om olie. Maar de regering-Obama is niet de regering-Bush. Het is mij duidelijk dat als het enige wat op dit moment in Koerdistan op het spel staat de bescherming van de oliebelangen zou zijn, we ons niet militair zouden engageren. Als de regering-Bush nu aan de macht zou zijn, zouden wij dat ook zijn. De invasie van Irak in 2003 ging over veel dingen, maar een van de meest dominante was olie en de wens om westerse oliemaatschappijen in Irak aan de slag te krijgen. Dat doel werd bereikt door de regering-Bush. Tegenwoordig produceert Exxon uit enkele van de grootste olievelden ter wereld. Andere westerse bedrijven zoals BP en Shell – alle grote westerse bedrijven – zijn actief in Irak en doen het redelijk goed.

Vanaf het allereerste begin van de invasie was er echter een sterke kwestie in het gebied van Irak, bekend als Koerdistan, dat onafhankelijkheid wilde van de rest van Irak, waarbij de Koerden westerse gunst probeerden te verwerven om dat doel te bereiken. Een van de dingen waar de Koerden van profiteren is dat ze over een enorme hoeveelheid olie beschikken. Hoewel de regering-Bush erin slaagde een zeer goede toegang te krijgen voor westerse oliemaatschappijen in de rest van Irak, kreeg zij niet de Iraakse oliewet die westerse oliemaatschappijen hielpen opstellen en die de regering-Bush doorzette.

De Koerdische regering stelde Irak feitelijk onder de meest gunstige voorwaarden open voor de westerse oliemaatschappijen. De centrale Iraakse regering zei nee tegen dat niveau van overgave. De Koerden zeiden ja. Al heel vroeg keurden de Koerden hun eigen versie van de Iraakse oliewet goed, begonnen contracten te ondertekenen met westerse oliemaatschappijen en lieten hen binnen onder de meest genereuze voorwaarden. Ik geloof dat dit een manier is om te zeggen dat we u helpen, dus u moet ons helpen onafhankelijk te worden. Dat is nooit gebeurd.

Het Amerikaanse leger kwam nooit op een directe manier namens de Koerden tussenbeide, hoewel je zeker zag dat westerse oliemaatschappijen deze verdeeldheid tussen de regio Koerdistan en de centrale Iraakse regering probeerden te gebruiken in de manier waarop zij met olielanden omgingen. Bedrijven als Genel, onder leiding van Tony Hayward, de voormalige CEO van BP die werd afgezet vanwege de olieramp in de Golf, zijn zeer actief in Koerdistan. We hebben Amerikaanse beleidsmakers zich nu luid zien uitspreken ten gunste van agressieve militaire actie. Zij waren voormalige hoofden van de regering-Bush, zoals Zalmay Khalilzad, die leiding gaf aan, lobbyde en adviseerde over de economische belangen in Koerdistan, en nu veel praat over oorlog. .

Bedrijven als Exxon, Chevron en Marathon hebben allemaal exploratiecontracten in Koerdistan, maar zijn daar niet gaan werken vanwege het geschil over wie de eigenaar is van de olie – de centrale Iraakse regering of Koerdistan.

DB: Het was een belangrijk moment toen de soldaten daar de olievelden overnamen. Dit was een grote verandering, toch?

AJ: Een enorme verandering. Komt nu ISIS binnen. Ik denk dat ISIS de wereld echt heeft geschokt in de macht die het heeft – het niveau dat het heeft bij de overname van Syrië en Irak. Een van de dingen die aan hun enorme kracht en succes hebben bijgedragen, is olie. ISIS voert een olieoorlog. Ze nemen velden in Syrië over, verkopen de olie op de zwarte markt en gebruiken dat geld om hun inspanningen te financieren. Ze nemen raffinaderijen over en gebruiken die benzine om hun vrachtwagens en jeeps van brandstof te voorzien. Ze richten zich op olievelden en infrastructuur.

Toen ze Noord-Irak binnengingen, probeerden ze het Kirkuk-olieveld in te nemen, een van de grootste olievelden ter wereld. De strijdkrachten van de Koerden, de Peshmerga, deden wat de Koerden nog nooit eerder hadden gedaan: ze namen het Kirkuk-veld terug of namen het over. Toen ze dat veld eenmaal onder hun controle hadden, was het een beslissend moment voor de Koerden om te zeggen: we hebben deze olie en we gaan deze niet teruggeven. Wij gaan voor onafhankelijkheid.

ISIS blijft doorgaan en bedreigt Koerdistan en hun doel. Nu zijn al deze belangen in de problemen omdat ISIS erin zou kunnen slagen de hoofdstad van Koerdistan, Erbil, over te nemen, ook al kunnen ze niet heel Koerdistan overnemen. Je hebt dus de Koerden die zeggen dat we nergens heen gaan. Nog meer dan voorheen is ISIS machtiger dan ooit en het lijkt erop dat het Koerdistan werkelijk bedreigt.

DB: Wat probeert het Amerikaanse leger op dit moment te doen, gezien deze zeer kwetsbare en gevoelige situatie?

AJ: Nu kiest het Amerikaanse leger de kant van de Koerden. We beginnen wapens naar de Peshmerga te sturen. We beginnen met bombarderen in en rond Erbil. Wij zeggen dat we ISIS Koerdistan niet zullen laten overnemen. We laten ISIS die olie niet hebben. We gaan die olie niet verliezen voor de westerse bedrijven en westerse belangen. We gaan de extreme steun die we van de Koerdische regering hebben gekregen niet verliezen.

Maar dat is niet het enige dat gebeurt. Tegelijkertijd kijkt de regering-Obama naar de rest van Irak en zegt dat dit niet werkt zoals het zou moeten. Dingen vallen uiteen, wij krijgen er de schuld van en we moeten iets bedenken. Enkele maanden geleden, of eerder, werd [premier Nouri al-]Maliki de valsspeler – verdiend door een vreselijke leider te worden – en werd aangewezen als het probleem waar we vanaf moesten komen. De regering-Obama zegt tegen de rest van Irak en de centrale regering van Irak: verwijder Maliki en zorg dat er iemand komt die onze belangen in grote lijnen zal respecteren, anders gaan we iets doen wat jullie niet willen, namelijk hulp aan de Koerden. in hun onafhankelijkheid.

Dat zou de centrale Iraakse regering om vele redenen enorm van streek maken, waaronder het verlies van de zeer grote olievelden in de regio Koerdistan. Ik denk dat bombardementen een dodelijk instrument van politieke beïnvloeding zijn, dat wil zeggen: doe wat we willen, anders doen we je iets aan wat jij niet wilt. Wij zullen het militair doen.

DB: ISIS is in Irak. De grens met Syrië verdwijnt. De VS steunen de zogenaamde gematigden in Syrië. Een versie van ISIS lijkt het voor het zeggen te hebben in Syrië. Er zijn 30 miljoen Koerden in Turkije die kijken naar wat er gebeurt met de 5 miljoen Koerden in Koerdistan. Hoe kruisen de politiek de oliesector en de economieën?

AJ: Hoewel ik geen expert ben op het gebied van de omliggende gebieden, is het heel duidelijk dat olie deel uitmaakt van de discussie met elk land. Maar zoals u aangeeft, het is niet alleen olie. Er zijn al lang bestaande etnische kwesties en identiteiten. Een groep mensen is opgedeeld in drie afzonderlijke landen, ook al is het één groep mensen. Maar het gaat ook om olie en olie-energie.

Zoals ik al eerder zei: de regering-Obama is niet de regering-Bush. Ik geloof niet dat de regering-Obama, verstoken van andere, meer dominante belangen in Irak, dit dispuut over Koerdistan alleen zou zijn aangegaan om de belangen van westerse oliemaatschappijen, waaronder EXXON en Chevron, te beschermen. Maar deze oliebelangen maken zeker deel uit van de besluitvorming, van wat zich ontvouwt en van wat het leger terugbrengt naar Irak.

Als we kijken hoe we het probleem kunnen oplossen, gaat het niet alleen om het blootleggen van de olieagenda. Het gaat erom de wens van de regering-Obama bloot te leggen om de bredere politieke uitkomsten in Irak via het leger te blijven controleren – dat is een deel van het probleem. Er wordt opnieuw gesproken over het feit dat de regering-Obama Irak zou opbreken en dit geschil zou aangaan om Irak in stukken te verdelen, inclusief het afscheiden van Koerdistan. Dat was een interesse binnen de regering-Bush en bij mensen als [vicepresident Joe] Biden en anderen die hebben gezegd dat dit een oplossing zou kunnen zijn.

Er is een verschil tussen het hebben van een oplossing voor het scheiden van Irak en het inzetten van het leger om dat doel te bereiken. Ik geloof dat de regering-Obama en de oliemaatschappijen de voorkeur zouden geven aan een verenigd en stabiel Irak. Deze militaire actie in Koerdistan is een instrument om dat mogelijk te maken – om de centrale Iraakse regering op één lijn te krijgen met de dreiging van het afscheiden van Koerdistan. Maar als ze er niet in slagen een verenigd, stabiel Irak te creëren, is een afzonderlijk Koerdistan een pil die de regering-Obama en de westerse oliemaatschappijen bereid zijn te slikken.

DB: Tenslotte zijn de Koerden blijkbaar al in staat geweest olie aan de Israëli's te verkopen. Als er een onafhankelijk Koerdisch land zou zijn, hoe zou hun beleid er dan uitzien?

AJ: De Koerden proberen alleen maar geld te verdienen. De centrale Iraakse regering heeft gezegd dat alle Koerdische contracten en pogingen om olie te verkopen illegaal zijn, dat alleen de centrale Iraakse regering olie kan verkopen – niemand anders kan contracten ondertekenen. Ze zeggen dat elk contract en elke poging van de Koerden om op eigen kracht te opereren illegaal is.

De Koerden hebben geprobeerd hun olie te smokkelen en te verkopen waar en aan wie ze maar konden. De Koerdische regering zit diep, diep in de schulden. Ik geloof dat ze olie naar Israël smokkelden en verkochten omdat ze dat konden. Daar konden ze geld krijgen. Ik weet niet of het ons iets zegt over hoe ze er als onafhankelijk land uit zouden zien. Het vertelt ons alleen dat ze wanhopig op zoek zijn naar contant geld.

Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas.