Het overlijden van de voormalige Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken, Eduard Shevardnadze, heeft lof uit het Westen gewekt, hoewel de meningen onder de mensen die hij diende verdeeld zijn. Maar één punt dat in de overlijdensberichten ontbrak, was de Amerikaanse belofte aan hem (en verbroken) om de terugtocht van Moskou niet te exploiteren. CIA-analist Ray McGovern schrijft.
Door Ray McGovern
Afwezig in de Amerikaanse media over de onlangs overleden voormalige Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken, Eduard Shevardnadze, wordt er ook maar enige melding gemaakt van de historische overeenkomst die hij in 1990 met zijn Amerikaanse tegenhanger James Baker bereikte en ervoor zorgde dat het Sovjet-imperium zou instorten “met een gejammer, niet met een knal” (Mr. Bakkers woorden).
De heer Baker blijft herhalen dat de Koude Oorlog “zonder Sjevardnadze niet vreedzaam had kunnen eindigen.” Maar hij en anderen zwijgen over de quid pro quo. De quid was de overeenkomst van Moskou om de bittere pil van een herenigd Duitsland in de NAVO te slikken; de quo was een Amerikaanse belofte om de NAVO niet over te slaan op Duitsland verder naar het oosten. Washington juichte de deal toe.
Eduard Shevardnadze, als president van Georgië in 2002, werd verwelkomd op het NAVO-hoofdkwartier door NAVO-secretaris-generaal Lord Robertson. (Credit: NAVO-foto)
Het begon in oktober 1996 uiteen te vallen, tijdens de laatste weken van de herverkiezingscampagne van president Bill Clinton. De heer Clinton schepte op dat hij Polen, Hongarije en Tsjechië zou verwelkomen in de NAVO en legde uit: “Amerika is werkelijk de onmisbare natie van de wereld” (en, sotto voce, kan doen wat het wil).
Deze drie landen sloten zich in 1999 aan bij de NAVO, en in april 2009 werden er nog negen lid, wat het aantal na de Koude Oorlog op twaalf brengt, gelijk aan het aantal van de oorspronkelijke twaalf NAVO-staten. Tot de overige negen behoorden de voormalige Baltische republieken die deel hadden uitgemaakt van de USSR, maar niet Oekraïne. De bedoelingen van de NAVO werden echter duidelijk gemaakt tijdens de top in Boekarest in april 12, waar formeel werd verklaard: “Georgië en Oekraïne zullen lid zijn van de NAVO.”
Zelfs de havikachtige voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski geeft nu toe: “Het is redelijk dat Rusland zich ongemakkelijk voelt over het vooruitzicht” van Oekraïne in de NAVO. En dat is daar de kern van de huidige crisis, niet het “chauvinistische fanatisme” dat de heer Brzezinski aan de Russische president Vladimir Poetin toeschrijft.
Het mislukken van de unieke kans in 1990 om duurzame vrede te creëren in wat president George HW Bush een “Europa heel en vrij” noemde, was een tragedie. De uitbreiding van de NAVO naar het oosten, vooral het besluit om Georgië en Oekraïne erbij te betrekken, leidde onder meer tot Georgisch-Russische vijandelijkheden in augustus 2008 en nu tot het huidige geweld in Oekraïne.
Het feit dat de overeenkomst tussen Sjevardnadze en Baker niet in een officieel document is vastgelegd, heeft revisionisten geholpen een alternatieve geschiedenis te creëren, maar er zijn overtuigende bewijzen die getuigen van het feit dat Washington belangrijke mondelinge toezeggingen aan Moskou niet nakomt.
De toenmalige Amerikaanse ambassadeur bij de Sovjet-Unie, Jack Matlock, die deelnam aan zowel de top van Bush-Gorbatsjov begin december 1989 op Malta als aan de gesprekken tussen Sjevardnadze en Baker begin februari 1990, vertelde mij: “De gebruikte taal was absoluut, en de hele de onderhandelingen vonden plaats in het raamwerk van een algemene afspraak dat er geen gebruik zou worden gemaakt van geweld door de Sovjets en dat er geen ‘misbruik zou worden gemaakt’ door de VS… Ik zie niet in hoe iemand de daaropvolgende uitbreiding van de NAVO zou kunnen zien als iets anders dan ‘profiteren’. ’, vooral omdat Rusland tegen die tijd nauwelijks een geloofwaardige bedreiging vormde.”
Op 10 februari 1990 zei de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher tegen Shevardnadze: “Voor ons is één ding zeker: de NAVO zal zich niet uitbreiden naar het oosten.” Melvin Goodman, co-auteur van De oorlogen van Eduard Shevardnadzeheeft mij verteld dat de voormalige minister van Buitenlandse Zaken tijdens een interview met Sjevardnadze in maart 1994 zei dat de heer Baker hem had verzekerd dat de NAVO “niet over Oost-Duitsland heen zou springen” op zoek naar nieuwe leden.
Drie maanden na de omverwerping van de Oekraïense president Viktor Janoekovitsj en de installatie van een pro-westerse regering in Kiev klaagde de Russische president Poetin: “Maar morgen zou Oekraïne misschien wel NAVO-lid kunnen worden, en overmorgen zouden raketverdedigingseenheden van de NAVO kunnen worden ingezet in dit land."
De heer Poetin komt steeds specifiek terug op de ‘raketverdediging’ in NAVO-landen of aangrenzende wateren. Op 17 april zei hij dat de kwestie “waarschijnlijk nog belangrijker is dan de oostelijke expansie van de NAVO. Overigens werd ons besluit over de Krim gedeeltelijk ingegeven door deze logica: als we niets doen, wordt Oekraïne bij de NAVO betrokken en zouden NAVO-schepen in Sebastopol aanmeren.’
President Poetin voegde hieraan toe: “Als deze systemen dichter bij onze grenzen worden ingezet, zullen onze strategische raketten op de grond binnen hun bereik zijn.” Zelfs de heer Brzezinski zou het ermee eens kunnen zijn dat “het redelijk is dat Rusland zich ongemakkelijk voelt” over NAVO-schepen die aanmeren op de Krim. Een van de belangrijkste redenen: De huidige versie van het raketverdedigingsplan omvat systemen op schepen.
In zijn boek, Plicht, merkt voormalig minister van Defensie Robert Gates op dat de Russen het nieuwste plan zelfs nog slechter vinden dan eerdere, omdat het uiteindelijk mogelijkheden zou kunnen hebben tegen Russische ICBM's. Hij voegde er minachtend aan toe: “De Russen gelukkig maken stond niet bepaald op mijn to-do-lijstje.”
Ray McGovern was 27 jaar lang CIA-analist, eerst hoofd van de afdeling Buitenlands Beleid van de Sovjet-Unie en vervolgens plaatsvervangend nationaal inlichtingenofficier voor West-Europa. Nu hij met pensioen is, is hij in januari 2003 medeoprichter van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS). dit artikel verscheen eerder in de Baltimore Sun en is opnieuw gepubliceerd met toestemming van de auteur.]
Er verandert niets. Het waren leugens, het zijn leugens.
Helaas, Amerika is werkelijk het Kwaadaardige Imperium…
En er sterven elke dag mensen (kinderen!) voor haar…
Als natie blijven de VS struikelen over oude en onopgeloste kwesties die tijdens de Cubaanse rakettencrisis aan de oppervlakte kwamen. Het leger van de NAVO en het Westerse Westen heeft zich altijd voorbereid op oorlog, of op de mogelijkheid van oorlog in Europa, door kernwapens in geallieerde landen te plaatsen. Al vijftig jaar blijven onze defensieve en politieke houdingen onveranderd. De Cubaanse rakettencrisis kwam ten einde toen de kernraketten werden teruggetrokken uit Turkije, een land dat een grens deelde met wat ooit twee Sovjetrepublieken waren, en ook vanwege de nabijheid van de Russen (de oude Sovjet-Unie). De Europese theaterbommenwerpers en wapens waren bedoeld als afschrikmiddel tegen een Sovjet-invasie in (West-)Duitsland en andere kleinere, kwetsbaardere landen. Echter, zoals de bekende uitdrukking luidt: onze generaals voeren nog steeds de laatste oorlog, meer precies: de Brzezinski Neo-con-cabal vecht nog steeds in de laatste oorlog (WWII). Als reactie op deze koppigheid is Poetin bezig Cuba opnieuw te militariseren. Nu zal de hele wereld terug zijn bij af en Eén minuut voor middernacht (zin van BAS Mags). Voeg aan deze kokende ketel de vooruitgang in drone-technologie toe (superieure tijdgevoelige surveillance en variëteiten van drone-wapens). Internationale bedrijfsbelangen (de GMO-menigte) spelen nu een rol in de gespannen omgeving, in de zin dat zij de enorme agrarische “graanschuur” van Oekraïne begeren.
Gorbatsjov is ook verontwaardigd over “de uitbreiding van de NAVO” naar de grenzen van Rusland en stelde dat “men niet afhankelijk kan zijn van Amerikaanse politici”.
Herinnert u zich de Cubaanse crisis waarmee de Amerikaanse president Kennedy werd geconfronteerd?
“Het is heel goed denkbaar dat Amerika, verzwakt door een depressie, op een dag steun zal zoeken bij het herrezen Duitsland. Een dergelijk vooruitzicht zou enorme mogelijkheden bieden voor de toekomstige machtspositie van een blok dat een nieuwe orde in de wereld introduceert.”
“De economische voordelen en de politieke mogelijkheden van zo’n nieuwe machtscombinatie zouden de Verenigde Staten tegen de muur zetten. Het zou dan volledig afhangen van onze diplomatieke en propaganda-verfijningen wanneer en hoe we een Amerika zouden overnemen dat verzwakt is door zijn buitenlands en binnenlands beleid.”
“In het geval van een dergelijke confrontatie moeten we proberen het Arabische blok en zoveel mogelijk Aziatische volkeren aan onze kant te krijgen. Duitsland verkeert in de gelukkige positie dat het de haat tegen Azië niet heeft aangewakkerd.”
“Het Amerikaanse plan zou van Duitsland het speerpunt maken van een aanval op het hart van Rusland. Duitsland zou daardoor het slagveld worden in een vernietigingsoorlog waarbij niets van de Duitse biologische substantie zou worden gespaard. Een Duitse staatsman die zijn hulp zou verlenen aan een dergelijke criminele daad zou zichzelf dus automatisch bestempelen als een verrader van het Duitse volk.”
“De Atlantische partners zullen altijd een kans kunnen vinden om aan hun verplichtingen te ontkomen door erop te wijzen dat het provocerende gedrag van de Verenigde Staten op dwaze wijze een conflict heeft veroorzaakt waarvoor de Russen niet als agressor kunnen worden aangeklaagd en dat daarom alle contractuele verplichtingen niet kunnen worden nageleefd. helpen om nietig te worden.”
“We moeten heel voorzichtig te werk gaan. We mogen niet de indruk wekken, noch in Duitsland, noch in de Verenigde Staten, dat we op welke manier dan ook met de Russen zullen samenwerken.” – Konrad Adenauer
“Washington heeft lang gewacht op een goede gelegenheid om zijn economie op oorlogsbasis te brengen en haar mobilisatie met volle snelheid te versnellen. De effecten van deze stap op de wereldeconomie en de politieke gevolgen ervan worden dag na dag duidelijker en duidelijker: in de loop van de totale mobilisatie voor oorlog zal er niet veel meer overblijven van de ‘democratie’.
– – diverse fragmenten, TH Tetens, 1953. De titel had moeten zijn: “Amerika snijdt zijn eigen keel door”, maar dat was het niet. Het was: “Duitsland smeedt een complot met het Kremlin”.