Veel Democraten lijken erop gebrand dat Hillary Clinton een pluim krijgt voor de presidentiële nominatie van de partij, maar... haar buitenlands beleid in neoconservatieve stijl en haar nauwe banden met Wall Street zouden de gewone Democraten misschien wat rust kunnen geven, zoals Jeff Cohen suggereert.
Door Jeff Cohen
In 1992 deed een 44-jarige advocaat de volgende opmerkelijke bewering: “In godsnaam, je kunt geen advocaat zijn als je de banken niet vertegenwoordigt.”
De advocaat was Hillary Clinton. Zij deed de verklaring aan journalisten tijdens de eerste campagne van haar man voor het presidentschap. Haar juridische vertegenwoordiging bij een schimmige spaar- en kredietbank terwijl ze werkte bij een vooraanstaand advocatenkantoor in Arkansas (en de relaties van haar kantoor met de toenmalige regering Bill Clinton) hadden brak kortstondig uit in een campagnecontroverse.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton
Reguliere experts maakten zelden melding van de buitengewone uitspraak van Hillary Clinton over advocaten en banken. In plaats daarvan waren ze geobsedeerd door een opmerking die ze een paar minuten later maakte, over haar feministische oproep, en die vereeuwigden ze: ‘Ik had wel thuis kunnen blijven en koekjes kunnen bakken en thee kunnen drinken, maar wat ik besloot te doen was mijn beroep uitoefenen.’
Leden van de elitemedia maakten geen punt van Clintons bankcommentaar, waarschijnlijk omdat het geen alarmbellen deed afgaan. Het klonk hen juist in de oren, niet controversieel, bijna een gemeenplaats.
Omdat ik zelf kort advocaat ben geweest, was mijn reactie toen ik haar commentaar hoorde: “Ik ken bijna honderd advocaten, maar niet één vertegenwoordigt een bank.” Mijn advocatenvrienden werkten voor vakbonden, huurders, immigranten, behoeftige criminele beklaagden, burgerlijke vrijheden, burgerrechten, mishandelde vrouwen, ter dood veroordeelde gevangenen, enz. (Dat verklaart waarom ik paste niet zo goed in bedrijfsmedia.)
Ik ben de opmerking van Clinton over het vertegenwoordigen van banken nooit vergeten, omdat het ons veel vertelt haar wereldbeeld zowel toen als nu ze nog meer ingebed is in de bedrijfselite (en had). Rupert Murdoch-presentator een van haar fondsenwervende evenementen in de Senaat).
Belangrijker nog is dat Clintons commentaar spreekt over het verval van de Democratische Partij als een kracht die zich identificeert met het brede publiek, degenen die vaak worden belaagd door grote banken en ongebreidelde hebzucht. Haar opmerking is een toepasselijk credo voor een partijleiding die de afgelopen kwart eeuw de macht van het bedrijfsleven heeft gediend (via deregulering op Wall Street, deregering van de media, handelsverdragen in NAFTA-stijl, etc.) met even hardnekkige bedoelingen als lege retoriek over ‘de behoeften van werkende gezinnen.”
Destijds was het een kleine controverse dat Hillary Clinton een sluwe S&L vertegenwoordigde. De huidige Democratische elite is onlosmakelijk verbonden met de veel machtigere belangen Wall Street, grote farmaceutische bedrijven, grote verzekeraars en andere pijlers van de 1-procent van het bedrijfsleven.
Het probleem is veel breder dan dat van Hillary Clinton TeamObama dat beloofde hoop en verandering op het campagnepad, inclusief een breuk met de gezelligheid van de Clintonitische insiders. Eenmaal aan de macht koos Obama voor:
– Drie opeenvolgende stafchefs van het Witte Huis die dat wel deden maakte fortuinen in de financiële sector: Rahm Emanuel (vergaarde $16 miljoen binnen een paar jaar na zijn vertrek uit het Witte Huis bij Clinton), William Daley (JPMorgan Chase) en Jacob Lew (Citigroup/nu minister van Financiën van de VS).
– Wall Streeters domineert zijn economische team, waaronder Clintonieten als Lawrence Summers als economisch hoofdadviseur en Peter Orszag als begrotingsdirecteur.
–Monsanto leidinggevenden en lobbyisten voor invloedrijke voedsel- en landbouwposten.
-EEN bedrijfsleider in de gezondheidszorg om leiding te geven aan de ‘hervormingen’ in de gezondheidszorg, terwijl dit wel wordt toegestaan farmaceutische lobbyisten belemmeren kosten controles.
-Een industrie-verbonden kernenergie- en fracking-liefhebber als minister van Energie.
–Twee opeenvolgende voorzitters van de Federal Communications Commission die grotendeels de belangen van het bedrijfsleven hebben gediend, waaronder: voormalig lobbyist Tom Wheeler ondermijnt nu de netneutraliteit.
In 2007 had kandidaat Obama de strijd aangegaan met Hillary Clinton met campagneretoriek als ‘Ik doe mee aan deze race om de bedrijfslobbyisten in Washington te vertellen dat hun dagen van het bepalen van de agenda voorbij zijn.’ De dag na zijn inauguratie beloofde hij ‘de draaideur te sluiten waardoor lobbyisten vrijelijk in de regering kunnen komen’.
Ondanks dit lang vergeten retoriek benoemde Obama onlangs superster-lobbyist Wheeler tot zijn FCC-voorzitter, die prompt een voorstel voor netneutraliteit naar voren bracht dat een open internet ondermijnde. Hij was toplobbyist voor niet één maar twee industrieën (kabeltelevisie en mobiele telefoon) gereguleerd door de FCC “de enige persoon die is opgenomen in zowel de Hall of Fame van de kabelindustrie als de Hall of Fame van de telecomsector”, aldus columnist Juan Gonzalez.
Als u uw administratie bemand met corporatisten, zullen veel van die individuen er uiteindelijk voor kiezen om het Witte Huis te verlaten om meer geld te verdienen met werken. direct voor grote bedrijven.
In het boek "Deze stad'Het verslag van een insider over de vaste leden van de club in DC die toezicht houden op de bedrijfsstaat, of Democraten of Republikeinen de macht hebben, journalist Mark Leibovich volgt afgestudeerden van Obama die naar groener weilanden. Orszag, begrotingsdirecteur van Obama, kreeg bijvoorbeeld voorspelbaar een baan op hoog niveau bij Citigroup. Leibovich vermeldt ook:
ANITA DUNN, een belangrijke campagnestrateeg in 2008 en vervolgens communicatiedirecteur van het Witte Huis, assisteerde Michelle Obama's campagne tegen obesitas. Nadat ze het Witte Huis had verlaten, werd ze adviseur voor voedingsbedrijven die ‘werkten aan het blokkeren van beperkingen op reclamespots voor suikerhoudend voedsel gericht op kinderen’. Dunn ging verder raadplegen voor TransCanada in haar streven naar goedkeuring van de Keystone XL-pijpleiding.
JAKE SIEWERT verliet hij zijn baan als topfunctionaris van het ministerie van Financiën om hoofd van de mondiale communicatie te worden van Goldman Sachs, het geredde bedrijf dat centraal stond in de financiële ineenstorting. (Voordat de baan bij Goldman werd aangekondigd, Polityczno had gesuggereerd dat Siewert het roer zou kunnen overnemen van het zogenaamd vooruitstrevende Center for American Progress.)
GEOFF MORRELL hoofdwoordvoerder van minister van Defensie Robert Gates onder zowel George W. Bush als Obama. Hij verliet die baan een jaar na de olieramp van BP in de Golf en werd hoofd communicatie voor BP America. Zoals Leibovich schrijft: “Bloomberg News zou later melden dat de Pentagon-contracten van BP meer dan verdubbeld zijn in de twee jaar nadat dit de grootste lekkage in de Amerikaanse geschiedenis veroorzaakte.”
Er moeten twee realisaties onder ogen worden gezien.
Ten eerste: of Republikeinen of bedrijfsdemocraten het Witte Huis controleren, de economische elites controleren grotendeels het beleid en het zijn deze bedrijfsmacht en corruptie die de economische en ecologische toekomst van ons land en onze planeet bedreigen.
Ten tweede: ondanks de winst op het gebied van homorechten en de legalisering van wiet, is de trend sinds de jaren tachtig een economische/ecologische achteruitgang geweest naast de consolidatie van de macht van het bedrijfsleven en de economische ongelijkheid, een neerwaartse trend op de lange termijn die is blijven bestaan gedurende de jaren van Bill Clinton en Obama. zij het in een langzamer tempo dan bij de Republikeinse Partij in het Witte Huis.
De enige manier om deze gevaarlijke trend te keren is door de waarheid te vertellen over de Democraten uit het bedrijfsleven, inclusief de Clintonieten en Obamaieten, en waar en wanneer dat mogelijk is.
Hoe graag ik ook een vrouwelijke president zou zien (ik heb twee dochters), een goede plek om die uitdaging te verwezenlijken zou zijn via een progressieve kandidaat die het opneemt tegen Hillary Clinton in de Democratische voorverkiezingen van 2016, als zij kandidaat is. Die uitdager zou een Bernie Sanders of iemand anders.
Zonder die strijd en vele andere zal de verzelfstandiging van de Democratische Partij en onze regering onze hele toekomst blijven bedreigen.
Zoals kandidaat Obama in 2008 zei: “Het grootste risico dat we kunnen nemen is dezelfde oude politiek proberen met dezelfde oude spelers en een ander resultaat verwachten.” Tegenwoordig is het uitproberen van dezelfde oude Democratische spelers een risico dat we ons niet kunnen veroorloven.
Jeff Cohen is directeur van de Parkcentrum voor onafhankelijke media aan het Ithaca College en medeoprichter van de online activismegroep RootsAction.org.
De enige manier waarop ik op Hillary zal stemmen is als de verkiezingen dichtbij zijn en de Republikein een duidelijk en aanwezig gevaar is voor de gezondheid en het welzijn van wat er nog over is van Amerika. Anders zoek ik iemand anders op wie ik kan stemmen, die geen lid is van een corporatistische factie. Ik heb de afscheidsrede van Washington gelezen en de twee grote partijen voldoen aan de beschrijving van de partijen waar Washington voor waarschuwde.
Het patroon van elke verkiezingscyclus is echter dat de Democratische kandidaat een geweldig, progressief spelletje zal spelen in de voorverkiezingen – en dan zal hij/zij afstand gaan nemen van die posities bij de algemene verkiezingen… en als hij/zij wordt gekozen, gaat hij/zij gelijk op. terug naar het bedrijfsdal. Zelfs een uitdaging van een progressief zal weinig effect hebben zolang geld de verkiezingen bepaalt – wat het in meer dan 90% van de gevallen doet.
Je bent perfect. De retoriek is een wetenschap, geen verplichting.