Obama's half miljard aan Syrische 'gematigden'

Het plan van president Obama om nog eens een half miljard dollar uit te geven aan de 'gematigde' rebellen in Syrië zal het destructieve geweld nog meer aanwakkeren, net nu de moordpartijen eindelijk ophouden. Het is ook moeilijk in te zien hoe deze investering serieuze onderhandelingen zal bevorderen, merkt ex-CIA-analist Paul R. Pillar op.

Door Paul R. Pillar

Het voorstel van de regering-Obama om 500 miljoen dollar te besteden aan training en uitrusting van “naar behoren doorgelichte elementen van de gematigde Syrische gewapende oppositie” laat een aantal van dezelfde vragen onbeantwoord die altijd rond voorstellen hebben geleid om dodelijke hulp te bieden aan Syrische rebellen.

Sommige van die vragen hebben betrekking op de uitdagingen bij het bepalen wie als ‘gematigd’ kwalificeert. ‘Doorlichten’ klinkt zoveel gemakkelijker dan het in werkelijkheid is. Het is heel moeilijk iets te doen met iets dat ook maar half zo rommelig, verward en door extremisten geteisterd is als de huidige gewapende oppositie tegen het Syrische regime.

Syrische president Bashar al-Assad

Het is interessant hoeveel van degenen in Washington die snel de nationale veiligheidsbureaucratie bekritiseren omdat zij zogenaamd niet in staat is om accuraat waar te nemen en te voorspellen wie wat doet in het Midden-Oosten, ruimschoots vertrouwen lijken te hebben in het vermogen van diezelfde bureaucratie om “de 'Syrische rebellen.

‘Gematigd’ verwijst vermoedelijk eerder naar politieke doelstellingen op de lange termijn dan naar huidige methoden, aangezien iedereen die zich bezighoudt met gewapende rebellie per definitie niet-gematigde methoden gebruikt. De voornaamste moeilijkheid bij het identificeren van deze politieke doelstellingen komt niet voort uit gebrekkige informatie of analyses van vandaag, maar veeleer uit de onmogelijkheid om de richting te voorspellen die groepen of leiders, geconfronteerd met veranderde omstandigheden, in de toekomst zullen inslaan.

De geschiedenis staat vol met voorbeelden van leiders wier trajecten, toen ze eenmaal aan de macht waren, niet geëxtrapoleerd hadden kunnen worden op basis van wat ze deden of zeiden toen ze nog rebellen waren. Een andere complicatie is dat strijders en de wapens die zij dragen een manier hebben om zich van groep naar groep te verplaatsen. Er is al een deel van deze beweging geweest in de Syrische burgeroorlog.

Je hoort het argument dat de aanwezigheid van veel vervelende en onmatige mensen in de Syrische oppositie des te meer reden is om gematigde groepen te helpen, zodat strijders zich meer zullen richten op de gematigde groepen dan op de extremen. Maar als loyaliteit en politieke gezindheid zo gemakkelijk kunnen worden overgedragen of gekocht, doet dit de geldigheid van elke ‘doorlichting’ in twijfel trekken.

De meest fundamentele vraag over welke hulp dan ook aan Syrische rebellen is precies hoe dit soort steun bijdraagt ​​aan wat ons eigen politieke doel voor Syrië ook is, of op zijn minst een uitkomst van de oorlog waarschijnlijker maakt die meer in plaats van minder consistent is met de Amerikaanse belangen.

De Verklaring van het Witte Huis Over het hulpvoorstel wordt gezegd dat de hulp bedoeld is om “het Syrische volk te helpen verdedigen, gebieden onder controle van de oppositie te stabiliseren, de levering van essentiële diensten te vergemakkelijken, terroristische dreigingen tegen te gaan en de voorwaarden voor een onderhandelde oplossing te bevorderen.” Dat klinkt redelijk genoeg, hoewel de aard van de doelstelling met betrekking tot een onderhandelde oplossing onduidelijk is, aangezien het er niet op lijkt dat we het eerder uitgesproken doel dat Assad moet verlaten expliciet hebben ingetrokken.

Misschien zou enige hulp aan de opstand het momentum op het slagveld voldoende doen verschuiven zodat sommige figuren in het kamp van het regime een onderhandelde oplossing meer zouden steunen dan nu het geval is. Als dat echter wil gebeuren, zal hulp aan de rebellen niet slechts één stap in een nieuwe escalatiespiraal zijn, maar een completere pro-onderhandelingsstrategie duidelijk moeten worden, met alles wat dat met zich meebrengt, vooral voor de rol van Rusland en Iran.

We moeten ook op onze hoede zijn voor de dynamiek die we bij sommige van onze cliëntgroepen in Afghanistan hebben waargenomen. Wanneer een groep zich realiseert dat zij alleen maar wordt geholpen vanwege haar rol in een aanhoudende oorlog, heeft zij een prikkel om de oorlog voort te zetten. En dat betekent dat het waarschijnlijker is dat men zich tegen onderhandelingen zal verzetten, althans onder voorwaarden die redelijk en haalbaar zijn, dan dat men deze zal steunen.

Ondertussen zien we de ironie van het Syrische regime van Bashar Assad dat naar verluidt luchtaanvallen uitvoert op posities van de gehate ISIS-groep in Irak. De Iraakse premier zegt dat hij niet om de stakingen heeft gevraagd, maar verwelkomt ze wel. Sommige van dezelfde Washington-haviken die het meest enthousiast waren over het omverwerpen van Assad, zijn ook enthousiast over wat Assads eigen strijdkrachten in West-Irak doen.

Zonder scorekaart kun je het de spelers in het Midden-Oosten niet vertellen. Of beter gezegd, de opstellingen zijn zelfs met een scorekaart zo in de war dat we opnieuw moeten nadenken over het proberen te spelen, ongeacht het spel dat er gaande is.

Het is onduidelijk hoeveel van wat de regering-Obama de laatste tijd heeft gedaan in Irak en Syrië, inclusief dit voorstel om dodelijke hulp te bieden aan Syrische rebellen, zij zou hebben gedaan zonder de politieke druk van critici om ‘iets te doen’ in die landen.

Zowel de regering als haar critici moeten het eindspel en de brede strategie in gedachten houden en zich voortdurend afvragen, en ook voor de rest van ons duidelijker maken, hoe elke stap van vandaag de gewenste eindsituatie in een van beide landen waarschijnlijker zal maken.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)