Miljoenen Koerden wonen in Iran, Irak, Turkije en Syrië, maar door de Brits-Franse imperiale verdeling van de regio hebben ze geen eigen staat meer, wat de spanningen in de regio alleen maar vergroot. Maar sommige Koerden zien de huidige chaos in Irak als een weg naar een natie, zoals geleerde Edmund Ghareeb tegen Dennis J. Bernstein zei.
Door Dennis J Bernstein
Nu Irak uiteenvalt te midden van soennitisch-sjiitische sektarische oorlogen, is de kans groter geworden dat de relatief vreedzame en welvarende Koerdische autonome regio in Noord-Irak afbreekt en een onafhankelijke Koerdische staat vormt, een lang gekoesterde droom van het Koerdische volk dat ook delen van Irak bewoont. Iran, Turkije en Syrië.
Koerdische en Midden-Oostenwetenschapper Edmund Ghareeb gelooft dat deze mogelijkheid het belangrijkste verhaal zou kunnen zijn dat voortkomt uit de chaos die zich in Irak en Syrië ontvouwt. Ghareeb sprak met Dennis J Bernstein tijdens de Flashpoints-show van Pacifica Radio. Als wetenschapper aan de American University in Washington heeft hij uitgebreid geschreven over de Koerdische beweging.
De Franse diplomaat François George-Picot, die samen met de Britse koloniale officier Mark Sykes na de Eerste Wereldoorlog lijnen trok op een kaart van het Midden-Oosten van het Ottomaanse Rijk, en staten uitsneed met grenzen die bijna hetzelfde zijn als nu.
DB: U zei vandaag: “De 21e eeuw zal waarschijnlijk de Koerdische eeuw in het Midden-Oosten zijn. Er zijn zowel grote kansen, op dit moment voor de Koerden, misschien wel de grootste in de recente geschiedenis, als ernstige bedreigingen.”
EG: Welnu, de Koerden zullen een belangrijke speler zijn, wat er ook gebeurt in Irak. Tot op zekere hoogte zal veel afhangen van het standpunt dat de Koerden innemen in deze wrede, hevige strijd die plaatsvindt tussen de Islamitische Staat in Irak en de Levant die de strijd in Irak op zich neemt.
Maar voor de Koerden denk ik dat er drie grote krachten zijn. Natuurlijk is er de [Iraakse] regering, er zijn de krachten van de Islamitische Staat en zijn bondgenoten. En er zijn de Koerdische strijdkrachten. De Koerden hebben de afgelopen twintig jaar hun eigen autonome regio gesticht. Ze hebben een veilige regio gecreëerd, vergeleken met wat er in Irak gebeurt. Hun economie bloeit. Ze hebben hun eigen pesh mergas, hun eigen militaire macht. En dus hebben ze een effectieve militaire macht in Irak.
En ze hebben onlangs de stad Kirkuk overgenomen, die ze al een tijdje claimden. Kirkuk is om verschillende redenen een zeer belangrijke stad. Het is bijvoorbeeld een van de meer kosmopolitische steden in Irak, het had vroeger, en tot op zekere hoogte nog steeds, veel verschillende etnische en religieuze gemeenschappen. Maar wat Kirkuk erg belangrijk maakt, is dat het het centrum is voor de noordelijke velden... Iraakse olievelden. En vóór de ontdekking van de olievelden in het zuiden was dat het belangrijkste olieveld van Irak.
En waarschijnlijk bevindt zich vandaag de dag nog steeds ergens tussen de 17% en 20% van de Iraakse olie in dat gebied. De Koerden hebben dit in zekere zin als hun eigen Jeruzalem opgeëist. De Turkmeense bevolking, een andere etnische gemeenschap die ooit door Turkije werd beschermd en voor steun naar de Turkse regering keek, claimde ook Kirkuk, net als de Arabieren.
Als resultaat hiervan heb je nu de controle over dit gebied door de Koerden, evenals over de belangrijke, betwiste gebieden in andere delen van Irak. Wat dit zegt: als de Koerden dit gebied kunnen behouden … dan zouden ze dat misschien ook kunnen, als ze dat zouden willen, en velen van hen hebben gezegd dat … “Misschien is dit het moment.” Ze zouden misschien een eigen onafhankelijke staat kunnen stichten, wat al tientallen jaren de Koerdische droom is. De Koerden waren daar niet in geslaagd, en het is de vraag of ze dat nu wel of niet zullen kunnen.
Maar als ze besluiten die kant op te gaan, betekent dat dat het Irak, zoals we dat vroeger kenden, voorbij is, en dat is zeker. Want dan blijven alleen de soennitische en de sjiitische gebieden over, die elkaar feitelijk naar de keel vliegen. En als die gevechten voortduren, zullen we waarschijnlijk het einde van Irak meemaken.
DB: Nu, in tegenstelling tot vroeger, lijkt er enige steun te zijn van de Turkse regering voor een onafhankelijk Koerdistan. Aan de ene kant zijn er natuurlijk 5 miljoen Koerden, zoals u aangeeft, nu in Irak, of Koerdistan. en 20 miljoen in Turkije, dus als de Turkse regering de buurstaat steunt, zou dit problemen kunnen opleveren voor Turkije. Wil je over deze ingewikkelde situatie praten?
Bijv.: Absoluut. En ik denk dat dit in zekere zin fascinerend is wat er aan de hand is. Aan de ene kant hebben we een echte verbetering gezien in de relatie tussen Turkije en de Koerdische regionale regering. Dat is de autonome regering, de Koerdische regering in Irak. De Koerden hebben problemen gehad met de centrale regering in Bagdad. Ze hebben geschillen gehad over de olie-inkomsten. De Koerden wilden de olie verkennen, op zoek naar olie in hun eigen regio, en ze wilden deze kunnen exporteren. En Turkije stond sympathiek tegenover dat standpunt. En in feite hebben we onlangs voor het eerst gezien dat olie, ongeveer het equivalent van twee tankers, via Turkije is verkocht, Koerdische olie of olie uit de Koerdische regio.
Dat is dus een probleem dat de Koerden, de Iraakse Koerden en de Turkse regering bij elkaar heeft gebracht. De tweede factor is dat de Turkse regering en de Iraakse regering het over een aantal kwesties niet eens zijn geworden; of het nu Syrië is, of het een kwestie van handel met de Koerden is. En in feite heeft de Iraakse regering gedreigd om wat zij beschouwen als de illegale daad van Turkije, namelijk het kopen van olie uit Irak zonder de goedkeuring van de centrale regering, voor te leggen aan het Internationale Arbitragehof.
Er vloeit dus kwaad bloed tussen de twee regeringen. Bovendien heeft Turkije de Koerden van Irak nodig om te helpen bij zijn inspanningen om een dialoog en misschien wel verzoening tot stand te brengen, en het begin van een oplossing van het probleem van de Turkse Koerden. En dus hebben de Iraakse Koerden geprobeerd de rol van bemiddelaar tussen de Turkse regering en de Koerden te spelen.
En het laatste punt, dat heel belangrijk is, is ook dat Turkije zijn olievoorraden wil diversifiëren. Turkije is energiearm, en als het daarom meer olie uit de Koerdische regio zou kunnen halen, zou dat zijn economie versterken en hen min of meer ontlasten van hun afhankelijkheid van Bagdad of van andere olie- en energierijke landen, of het nu Iran is, of Rusland. . Er worden dus ingewikkelde spelletjes gespeeld. Maar in de kern ervan, als de Koerden besluiten door te gaan en een eigen onafhankelijke republiek, een onafhankelijke staat, op te richten, zullen er problemen ontstaan.
Er zijn veel Turken die zeer gekant zijn tegen de pogingen van de huidige regering om te onderhandelen met de Koerdische bevolking en met [Abdullah] Ocalan, hoofd van de Koerdische Arbeiderspartij, een partij die sinds 1984 tegen Turkije heeft gevochten. Veel Turken die zich zorgen maken, zoals u terecht hebt opgemerkt, dat als de 5 miljoen Koerden in Irak hun eigen staat kunnen stichten, waarom de 20 tot 22 miljoen Koerden in Turkije dan niet hetzelfde kunnen doen en hun broeders in Irak kunnen navolgen?
DB: Verwacht u dat er meer gevechten zullen zijn [in Irak waarbij de Koerden betrokken zijn]?
Bijv.: Ik denk dat er problemen kunnen ontstaan tussen deze Islamitische Staat [van Irak en de Levant] en de Koerden van Irak. Zoals u al aangaf, hebben er enkele botsingen plaatsgevonden. Ze zijn de laatste tijd echter geen grote gevechten aangegaan. Niettemin denk ik dat het gevaar bestaat omdat er ook kwaad bloed vloeide tussen deze groep toen ze in Syrië waren, of omdat hun tak in Syrië ook de strijd met de Syrische Koerden is aangegaan.
En op dit moment zijn er ook betwiste gebieden. In het zuidelijke deel van Kirkuk is gevochten tussen deze groep en de Koerdische Pesh Merga-strijders en ik denk dat het gevaar aanwezig is. Bovendien zijn er ook de Turkmenen, de op twee na grootste etnische gemeenschap in Irak, die een volk van Turkse afkomst zijn en wat problemen hebben gehad met de Koerdische regering omdat ze allebei Kirkuk claimen. En sommigen van hen hebben gewaarschuwd dat als Kirkuk niet wordt teruggegeven aan de centrale regering in Bagdad, de Turkmenen hun strijd tegen de Koerden zouden kunnen beginnen. De situatie is dus zeer fragiel, zeer onstabiel en uiterst complex. En het gevaar van verdere strijd en het binnenhalen van nieuwe partijen is zeker reëel.
DB: En, complex uitgedrukt, denk ik, omdat er berichten zijn dat Koerdistan al een contract heeft om olie naar Israël te exporteren. Dat zou zeker iets zijn waar veel mensen in de regio rekening mee zouden houden. En dan heb je natuurlijk de Verenigde Staten, plotseling kunnen zij partners zijn van Iran om vrede in Irak te brengen. Wil je een beetje over deze dynamiek praten?
EG: Nou, dit is weer een fascinerend iets, en hoewel ze allemaal een beetje anders zijn, zijn ze in zekere zin allebei met elkaar verbonden. De Koerden zijn erg geïnteresseerd in het krijgen van geld, omdat Bagdad is gestopt met het betalen ervan toen ze weigerden in te stemmen met het besluit van Bagdad dat ze goedkeuring van de centrale overheid nodig hebben voordat ze naar olie kunnen zoeken en olie buiten Irak kunnen exporteren. Daarom hadden ze Turkije nodig, en daarom hebben ze deze nieuwe pijpleiding aangelegd om olie uit de Koerdische regio via Turkije te exporteren. Turkije is zeer behulpzaam geweest.
Er zijn berichten dat ze twee tankers vol olie hebben verkocht. Eén van hen is naar verluidt naar Israël gegaan. De Koerdische regionale regering heeft dit ontkend, maar er zijn veel vragen. Wat is er gebeurd? Is het direct verkocht? Werd het via andere partijen verkocht, en vervolgens verkocht de derde partij het aan Israël? Er zijn veel vragen hierover, dus het is niet erg duidelijk.
Het andere punt dat u noemt, is de kwestie Iran. De Koerden hebben een goede relatie met Iran. Maar Iran heeft ook zijn eigen grote Koerdische gemeenschap van negen miljoen mensen, of iets meer, en ook zij staan onder druk. In feite was de enige plaats waar je een Koerdische staat hebt gehad, na de Tweede Wereldoorlog in Iran. En destijds hielpen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië Iran om die opstand te onderdrukken.
Maar wat Iran de Iraanse dimensie en de Iraanse invalshoek geeft, is veel complexer omdat Iran, zoals u weet, ook [Nouri al-] Maliki, de huidige premier van Irak, steunt. Ze hebben enige inlichtingensteun verleend, en er is ook een rapport dat ze onlangs enige planningshulp hebben verleend om Irak te verdedigen en een deel van het verloren grondgebied terug te winnen. Tegelijkertijd lijken de Verenigde Staten ook zeer geïnteresseerd in het helpen van Bagdad in de strijd tegen deze Islamitische Staat Irak en de Levant.
Dus dat plaatst Iran en de Verenigde Staten in zekere zin aan dezelfde kant, tenminste wat Irak betreft. Hoewel ze het er niet mee eens zijn, staan ze binnen Syrië aan verschillende kanten. Er is de oppositie tegen het Syrische regime [dat] steun krijgt van Washington, terwijl Iran het Assad-regime in Syrië steunt. Als resultaat daarvan ontdekken we dat, hoewel de twee landen het misschien niet eens zijn over Syrië, ze wel oog in oog lijken te staan, of op zijn minst een gemeenschappelijk belang hebben, als het gaat om de Irak. En het zal fascinerend zijn om te zien waar dit in de toekomst waarschijnlijk heen zal gaan, vooral als je ook de vijf-plus-één-onderhandelingen met Iran over zijn nucleaire stapel erbij haalt.
DB: We hebben ons vooral op Koerdistan geconcentreerd. Ik wil graag een minuut of twee besteden aan het bekijken van de grotere regionale situatie. De bombardementen op Syrië, we weten niet of ze binnen Syrië bombarderen, of dat ze zich in Irak bevinden, omdat de grens in werkelijkheid verdwenen is. Dit zijn twee vleugels van dezelfde groep die in twee landen vechten. Jouw beoordeling van het bredere plaatje, hoe dat eruit ziet, de verdwijnende grens, de oorlogen die zich verspreiden. Het lijkt bijna alsof het zou kunnen lijken op de ergste nachtmerrie waar veel mensen bang voor waren als het gaat om een echte ineenstorting na de verwoesting van Irak.
Bijv.: Absoluut. U legt uw vinger op een van de meest complexe en gevaarlijke aspecten van dit conflict. Zoals u weet verdeelden de Britten en de Fransen de regio, wat bekend stond als de Sykes-Picot-overeenkomst. Dit leidde tot de oprichting van de huidige natiestaten in de regio. Maar nu, met de opkomst van deze nieuwe beweging die bekend staat als ISIS, of de Islamitische Staat van Irak en Syrië, in Irak, is deze ook naar Syrië verhuisd. Het hielp bij de oprichting van het al-Nusra Front [in Syrië]. Ze hebben allebei deel uitgemaakt van, of waren zeer nauw betrokken bij, Al-Qaeda. En ze maken er allebei deel van uit, ook al zijn ze enigszins versplinterd. Maar als resultaat van de recente gevechten hebben we gezien dat elementen van het al-Nusra Front zich nu weer aansluiten bij Islamitische Staat. En dit creëert een veel groter gebied onder hun controle.
Een van de fouten die velen in de media hebben gemaakt, denk ik, is dat ze ervan uitgaan dat veel van wat er in Irak gebeurt het werk van ISIS is. Hoewel ISIS veel strijders heeft gehad, en vooral veel van de zelfmoordterroristen, die uit hun gelederen komen, hebben ze ook veel buitenlandse jihadisten die met hen vechten. Een groot deel van de gevechten die de afgelopen weken in Irak hebben plaatsgevonden, zijn echter niet alleen afkomstig van ISIS, maar ook van voormalige soldaten en officieren van het Iraakse leger onder Saddam Hoessein, en ook van enkele stammen, Iraakse stammen in Irak. het soennitische gebied.
Plus een andere groep, bekend als het Naqshbandi Soefi-leger dat wordt geleid door de voormalige vice-president van Saddam Hoessein. Wat we dus feitelijk zien is dat deze groepen, hoewel ze een andere ideologie hebben, en velen van hen veel seculierer zijn, nu bereid zijn samen te werken tegen Maliki, omdat ze vinden dat Maliki de soennieten heeft uitgesloten en gemarginaliseerd.
Maar deze groepen hebben zeer verschillende ideologieën en zeer verschillende visies op wat zij graag zouden willen zien in Irak en in de regio. Dus eigenlijk zie je nieuwe krachten ontstaan, je ziet nieuwe identiteiten, nieuwe loyaliteiten, hoewel ze op de een of andere manier niet echt zo nieuw zijn, maar ze zijn een nieuwe versie van veel oudere identiteiten, oorspronkelijke identiteiten, waarin mensen zichzelf identificeerden met hun religie. , met hun sekte, met hun stam, en gedeeltelijk de Amerikaanse invasie van Irak. De manier waarop de regering [George W. Bush] en Paul Bremmer met de Irakezen werkten, behandelde de Irakezen niet als een Iraakse gemeenschap, als één Iraakse natie of volk, ze behandelden hen als componenten van etnische en religieuze groepen. . Als sjiieten, als Koerden en als soennieten.
Ze verdeelden de regering [onder deze groepen] en als resultaat hiervan zag je uiteindelijk de Lebanonisering van Irak, waarbij een volk zich veel meer dan ooit tevoren identificeert met zijn etnische, religieuze en sektarische identiteit, en voor een zeer complexe en zeer moeilijke situatie ter plaatse. Terwijl de twee belangrijkste islamitische sekten, de sjiieten en de soennieten, zich rond hun religieuze en politieke leider hebben geschaard, heeft dit tot deze zeer, zeer gewelddadige situatie in Irak geleid.
DB: En een laatste vraag over het Amerikaanse beleid. Het lijkt erop dat het op dezelfde weg zal doorgaan, zoals ik in de inleiding zei: Barack Obama heeft het Congres om 500 miljoen dollar gevraagd om de gematigden in Syrië uit te rusten. Uw mening over het voortzetten van hetzelfde Amerikaanse beleid. Driehonderd troepen… het zijn nu echt speciale troepen/moordenaars op de grond. Hetzelfde beleid: gaat dit ergens heen? Uw gedachten.
EG: Zelfs als je bedenkt wat er in Irak is gebeurd, met in wezen de bewapening en training van het Iraakse leger. Welnu, er werd 25 miljard dollar uitgegeven om dat te doen. Tienduizenden Amerikaanse trainers, Special Forces en andere groepen hebben geholpen bij het trainen van het Iraakse leger. Maar zoals we de afgelopen weken hebben gezien, toen deze strijdkrachten werden geconfronteerd met de aanvallen op hen, gaven ze uiteindelijk hun posten op en vertrokken ze, en lieten ze zelfs over aan ISIS en andere groepen. Dus eigenlijk heeft de Islamitische Staat uiteindelijk grote, grote aantallen wapens, uitrusting, Hummers, enkele tanks, enkele gepantserde personeelsvoertuigen in handen gekregen...
DB: Ook veel geld, hè?
Bijv.: Precies. Sommige mensen hebben ongeveer $ 435 miljoen gezegd. Maar dit alles roept vragen op… hier heb je de Verenigde Staten die vechten en hulp bieden aan groepen en organisaties die in sommige opzichten verbonden zijn, sommige tenminste, met dezelfde groepen die strijden in zowel Syrië als Irak. En dat roept dus veel vragen op over de wijsheid van dit beleid.
Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas.