Wie heeft de soevereiniteit van Oekraïne geschonden?

Exclusief: Het Westen heeft Rusland ervan beschuldigd de belofte uit 1994 te hebben geschonden om de soevereiniteit van Oekraïne te respecteren in ruil voor de overgave van kernwapens uit het Sovjettijdperk. Maar de politieke en economische inmenging van het Westen zou ook een schending kunnen zijn, zegt ex-CIA-analist Ray McGovern.

Door Ray McGovern

Was de annexatie van de Krim door Rusland in maart een schending van het akkoord van Boedapest uit 1994 tussen Oekraïne, Rusland, Groot-Brittannië en de VS? Concreet stemde Oekraïne er in paragraaf één mee in om alle kernwapens van zijn grondgebied te verwijderen in ruil voor de toezegging van Rusland, Groot-Brittannië en de VS “om de onafhankelijkheid en soevereiniteit en de bestaande grenzen van Oekraïne te respecteren?”

Ik ben geen advocaat, maar ik kan de woorden lezen. En letterlijk genomen lijkt het antwoord ja te zijn, ondanks een groot aantal verzachtende omstandigheden die kunnen worden aangevoerd om te verklaren waarom de Krim zich weer bij Rusland heeft aangesloten, inclusief de ongerustheid onder de leiders van de Krim over de ongrondwettelijke afzetting van de gekozen president van Oekraïne en de angst van de Russische regering voor de mogelijke het aanmeren van NAVO-oorlogsschepen met kernraketten op de marinebasis Sebastopol.

Maar er is ook het punt in paragraaf drie waarin Rusland, Groot-Brittannië en de VS zich er ook toe verbinden “zich te onthouden van economische dwang die bedoeld is om de uitoefening door Oekraïne van de rechten die inherent zijn aan zijn soevereiniteit ondergeschikt te maken aan hun eigen belang.”

Zou het 'take-it-or-leave-it'-voorstel van de EU van afgelopen najaar, waarbij Oekraïne de status van geassocieerde partij wordt aangeboden in ruil voor draconische economische bezuinigingen die aan het Oekraïense volk worden opgelegd, onder de noemer van de in Boedapest verboden 'economische dwang' kunnen vallen? Een betwistbaar ja, lijkt mij.

Sommigen zullen proberen de noodlottige afwijzing door president Viktor Janoekovitsj van deze eisen van het Internationaal Monetair Fonds om het harde leven van de gemiddelde Oekraïner nog moeilijker te maken als ‘geschiedenis’ af te doen, nu de EU en de vervangende president van Oekraïne, Petro Porosjenko, op 27 juni ondertekenden dat ‘geassocieerde 'statusovereenkomst', dezelfde overeenkomst die Janoekovitsj verwierp ten gunste van wat een betere deal leek met Rusland.

Stond Janoekovitsj ook onder druk van Moskou om de historische, culturele en economische banden van Oekraïne met Rusland te behouden? Natuurlijk. Naar verluidt had Poetin afgelopen oktober en begin november een zware wisselwerking met Janoekovitsj, toen Amerikaanse en EU-diplomaten ook druk uitoefenden op de Oekraïense president.

Maar verwachtte Janoekovitsj dat hij zou worden afgezet als hij op het aanbod van Moskou zou ingaan? Als hij dat niet deed, heeft hij ernstig onderschat wat 5 miljard dollar aan Amerikaanse ‘democratiebevordering’ kan opleveren. Na het besluit van Janoekovitsj hebben Amerikaanse neoconservatieven zoals National Endowment for Democracy-president Carl Gershman en adjunct-staatssecretaris voor Europese Zaken Victoria Nuland alles uit de kast gehaald om Oekraïne in staat te stellen te voldoen aan wat Nuland zijn ‘Europese aspiraties’ noemde.

Het centrale probleem waarmee Oekraïne werd geconfronteerd, was echter niet of het land naar Europa of naar Rusland neigde. Het was zo dat na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 enkele meedogenloze zakenlieden hun insider-connecties gebruikten om de natuurlijke en industriële hulpbronnen van het land in beslag te nemen (of te ‘privatiseren’). Dit handjevol ‘oligarchen’ corrumpeerde vervolgens het politieke proces, door politici af te kopen vanuit zowel pro-EU als pro-Moskou perspectieven.

Afgelopen najaar zocht Janoekovitsj, die werd gekozen vanuit een politieke basis in het meer industriële Russisch-etnische oosten, naar manieren om Oekraïne te redden uit de financiële en economische crisis waarmee het land te maken kreeg, te midden van de wijdverbreide werkloosheid en de kater van de Grote Recessie.

Op de manier waarop een leek kan begrijpen wat er in Oekraïne is gebeurd, heeft Janoekovitsj een zogenaamde Request for Proposal (RFP) uitgebracht, dat wil zeggen een voeler om te zien wie het meest veelbelovende plan zou kunnen bieden om Oekraïne te helpen aan de insolventie te ontsnappen. Nadat hij aanvankelijk in de richting van het EU-voorstel neigde (voordat hij hoorde van de draconische kleine lettertjes van het IMF), schakelde hij later over op het minder zware aanbod van Rusland.

In de wereld van aannemers en RFP's bestaan ​​er ordelijke procedures voor bedrijven waarvan de biedingen worden afgewezen om de selectie van de uiteindelijke winnaar te betwisten. Maar ik ken geen enkel geval waarin een van de verliezende bedrijven zich omdraaide en op gewelddadige wijze de leiding van de instelling die de offertes uitreikte verwijderde, een nieuwe leiding installeerde en het contract kreeg.

Afgebroken overeenkomst op 21 februari

En bij het beoordelen welke kant de VS/EU of Rusland ongelijk heeft ten aanzien van Oekraïne, was er ook de overeenkomst, op 21 februari gefaciliteerd door de ministers van Buitenlandse Zaken van Polen, Duitsland en Frankrijk, waarin de toenmalige president Janoekovitsj instemde met de eisen van de oppositie door grenzen aan zijn bevoegdheden te aanvaarden en in te stemmen met vervroegde verkiezingen om hem uit zijn ambt te stemmen.

Janoekovitsj stemde er ook mee in om de politie terug te trekken, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor rechtse milities, waaronder neonazi's, om overheidsgebouwen in beslag te nemen en Janoekovitsj en zijn regeringsfunctionarissen te dwingen te vluchten voor hun leven. Terwijl deze paramilitaire troepen patrouilleerden in overheidsgebouwen, stemde wat er nog over was van het parlement voor de vervanging van Janoekovitsj en het installeren van een nieuw regime, waarbij extreemrechts en de neonazi’s vier ministeries kregen als erkenning voor hun cruciale rol.

Terwijl de VS en de EU de ‘legitimiteit’ van dit nieuwe regime toejuichten – met Nulands zorgvuldig uitgekozen leider Arseniy Yatsenyuk aangesteld als de nieuwe premier – vergaten de westerse ‘mainstream media’ al snel het akkoord van 21 februari (verrassing, verrassing!) . Maar de Russische president Vladimir Poetin had daar een persoonlijke vertegenwoordiger, de Russische mensenrechtencommissaris Vladimir Loekin.

Maar omdat de MSM Poetin (en Janoekovitsj) al rond de opiniepagina's en talkshows paradeerde als de schurken met de zwarte hoed van de Oekraïense saga, kregen maar weinig Amerikanen te horen hoe Poetin zag wat er gebeurde, zoals hij uitlegde tijdens een bijeenkomst in Moskou. persconferentie tien dagen nadat Janoekovitsj werd omvergeworpen:

“Allereerst mijn beoordeling van wat er in Kiev en in Oekraïne in het algemeen is gebeurd. … Dit was een ongrondwettelijke overname, een gewapende machtsgreep. Vraagt ​​iemand zich dit af? Niemand doet. … De vraag is waarom dit werd gedaan?

“President Janoekovitsj heeft, door bemiddeling van de ministers van Buitenlandse Zaken van drie Europese landen, Polen, Duitsland en Frankrijk, en in aanwezigheid van mijn vertegenwoordiger op 21 februari een overeenkomst getekend met de oppositie. Ik zou willen benadrukken dat op grond van die overeenkomst (ik ben Ik zei niet dat dit goed of slecht was, maar vermeldde alleen het feit). De heer Janoekovitsj heeft feitelijk de macht overgedragen. Hij stemde in met alle eisen van de oppositie: hij stemde in met vervroegde parlementsverkiezingen, vervroegde presidentsverkiezingen en een terugkeer naar de grondwet van 2004, zoals gevraagd door de oppositie.

“Hij heeft positief gereageerd op ons verzoek, het verzoek van de westerse landen en in de eerste plaats van de oppositie om geen geweld te gebruiken. … hij gaf orders om alle politiediensten uit de hoofdstad terug te trekken, en zij gehoorzaamden. Hij ging naar Charkov om een ​​evenement bij te wonen, en zodra hij vertrok, bezetten zij [de oppositie], in plaats van de bezette administratieve gebouwen vrij te geven, onmiddellijk de residentie van de president en het regeringsgebouw, in plaats van gevolg te geven aan de overeenkomst.

“Ik vraag me af: wat was het doel van dit alles? … Hij had zijn macht feitelijk al opgegeven; en zoals ik geloof, zoals ik hem vertelde, had hij geen enkele kans om herkozen te worden. … Wat was het doel van al die illegale, ongrondwettelijke acties, waarom moesten ze deze chaos in het land creëren? Gewapende en gemaskerde militanten zwerven nog steeds door de straten van Kiev. …

‘Als je wilt, kan ik je nog meer vertellen. Hij [Janoekovitsj] belde mij aan de telefoon en ik zei hem dat hij het niet moest doen. Ik zei: 'Er zal anarchie zijn, er zal chaos zijn in de hoofdstad. Denk aan de mensen.' Maar hij deed het toch. En zodra hij dat deed, werd zijn ambt in beslag genomen, en dat van de regering, en de chaos waarvoor ik hem had gewaarschuwd en die tot op de dag van vandaag voortduurt, brak uit.”

Als Poetins verslag over hoe het akkoord van 21 februari de volgende dag werd geschonden accuraat is, en dat is volgens vrijwel alle aanwijzingen het geval, dan hebben we te maken met de anatomie van een onverholen staatsgreep, een ongrondwettelijke omverwerping van een naar behoren gekozen president van een soevereine staat. Het ogenschijnlijke doel, het installeren van een regering die vriendelijker is voor de EU, is hier relevant maar niet essentieel. De feit van de staatsgreep is essentieel.

Het garanderen van de soevereiniteit van Oekraïne

Friday's hoofdredactioneel In het neoconservatieve vlaggenschip Washington Post werd “Potemkin drawdown: het Westen moet Rusland aan een echte terugtrekking uit Oekraïne houden” beschuldigd van het feit dat “de rebellie in het oosten door Rusland is gefabriceerd om de soevereiniteit van Oekraïne te ondermijnen. De Verenigde Staten en Groot-Brittannië garandeerden steun voor die soevereiniteit in 1994 toen Oekraïne zijn kernwapens opgaf.”

Die bewering bracht mijn gedachten terug naar een conferentie van vooraanstaande geleerden op het US Russia Forum in het kantoorgebouw van de Hart Senaat op 16 juni. Met de presentaties van de professoren Stephen Cohen en Robert Legvold was het de meest verstandige discussie over de onrust in Oekraïne waarvan ik getuige ben geweest. datum.

Er werd op gewezen dat Rusland de overeenkomst van Boedapest had geschonden door Oekraïne te annexeren. Maar waren de Russen de enige schuldigen? Hoe zit het met de rest van het verhaal? Rusland, Groot-Brittannië en de VS hebben allemaal beloofd “de onafhankelijkheid, soevereiniteit en bestaande grenzen van Oekraïne te respecteren?” Oké. Ik heb kritiek op Poetin gezien de ‘bestaande grenzen’.

Maar hoe zit het met de door de Amerikaanse regering gesteunde politieke destabilisatie, inclusief de 5 miljard dollar die adjunct-minister van Buitenlandse Zaken Nuland publiekelijk had aangekondigd te zijn geïnvesteerd in de ‘Europese aspiraties’ van Oekraïne, of de tientallen projecten die werden gefinancierd door de door de VS gefinancierde National Endowment for Democracy, activisten, het ondersteunen van ‘journalisten’ en het organiseren van zaken- en politieke groeperingen.

Tijdens de crisis verschenen Amerikaanse functionarissen zelfs op het Maidan-plein in Kiev om de demonstranten aan te sporen die Janoekovitsj wilden omverwerpen. Senator John McCain hield een toespraak op een podium van de rechtse Svoboda-partij onder een spandoek waarin de overleden nazi-collaborateur Stepan Bandera werd begroet. Nuland ging zelfs zo ver dat hij koekjes uitdeelde aan de demonstranten en met de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne besprak wie de macht zou moeten overnemen nadat Janoekovitsj was afgezet.

Hoe verhoudt deze openlijke en geheime inmenging zich met de belofte van Boedapest “om de onafhankelijkheid en soevereiniteit … van Oekraïne te respecteren?” En hoe rijmen de sterke tactieken van de EU met de belofte ‘zich te onthouden van economische dwang die bedoeld is om de uitoefening door Oekraïne van de rechten die inherent zijn aan zijn soevereiniteit ondergeschikt te maken aan hun eigen belang?’

Gelukkig kon ik op het Amerikaans-Rusland Forum als eerste gaan tijdens de vraag en antwoord. [Om mijn vraag en het antwoord te zien, klik op https://www.youtube.com/watch?v=p8iH50BR0EQ  en ga naar het 2:01:00-punt aan het einde.]

Ik zei: “Ik heb een korte vraag die te maken heeft met het akkoord van Boedapest en ook in het perspectief van het feit dat Vladimir Poetin meer reactief is dan wat dan ook. Hij wordt er uiteraard van beschuldigd die overeenkomst te hebben geschonden vanwege de annexatie van de Krim.

“Ik vraag me af: als je naar de staatsgreep kijkt, of naar de staatsgreep van 22 februari^nd.

Het antwoord van professor Legvold aan de Columbia Universiteit was, denk ik, misschien leerzaam en instinctief. Zijn eerste gedachte was om mijn punt te associëren met een argument dat de Russen hebben aangevoerd. Voor veel luisteraars zou dat mij in de categorie van een soort apologeet voor Poetin kunnen plaatsen. Ik ken Legvold goed genoeg om te betwijfelen of dit zijn bedoeling was. Maar toch: moet Poetins verslag van de gebeurtenissen van 21 tot en met 22 februari zomaar terzijde worden geschoven omdat het van Poetin afkomstig is?

De belangrijkste conclusie van het forum voor mij was de gemeenschappelijke bewering van Cohen-Legvold dat we al in een Nieuwe Koude Oorlog zijn beland. Cohen was zeer direct in het blootleggen van het buitengewone misbruik dat regelmatig wordt gepleegd aan geleerden en specialisten die het standpunt van Moskou op een eerlijke manier proberen te onderscheiden en uit te leggen.

Legvold suggereerde dat het ‘naïef’ zou zijn om niet te erkennen dat de nieuwe Koude Oorlog al voor de deur staat, dat deze ‘immens duur en immens gevaarlijk’ zal zijn, en dat we allemaal moeten doen wat we kunnen om deze ‘kort en krachtig’ te maken. oppervlakkig."

Dat streven om de kosten en risico's van de Tweede Koude Oorlog af te wenden zou heel goed kunnen beginnen met een waarheidsgetrouw verhaal van wat er is gebeurd, en niet met het eenzijdige verhaal dat het Amerikaanse volk in de Amerikaanse media heeft gezien en gehoord.

Ray McGovern werkt samen met Tell the Word, een uitgeverij van de oecumenische Kerk van de Verlosser in de binnenstad van Washington. Gedurende 27 jaar was hij analist bij de CIA, waarbij hij zich vooral richtte op het Russische buitenlandse beleid. Hij is lid van de Stuurgroep van Veteran Intelligence Professionals for Sanity (VIPS).