Paus Franciscus bidt bij twee Israëlische muren

Paus Franciscus probeerde een moreel perspectief te geven aan Israëls onderwerping van de Palestijnen, inclusief scènes waarin hij bad bij een scheidingsmuur in Palestina en bij de beroemde Westelijke Muur in Jeruzalem, zoals ex-CIA-analist Paul R. Pillar opmerkt.

Door Paul R. Pillar

De reis van paus Franciscus naar het Heilige Land, die vooraf als uitsluitend religieus was aangekondigd, maakte enkele opvallende inbreuken op het Israëlisch-Palestijnse conflict. Opmerkingen die de betekenis van dit aspect van de reis bagatelliseerden, volgden snel.

Palestijnse figuur Hanan Ashrawi leek haar uiterste best te doen om de komende gebedsbijeenkomst in het Vaticaan, waarin de Israëlische president Shimon Peres en de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, zich bij Francis zullen voegen, te pooh-pooh; Ashrawi beschuldigde de paus er, waarschijnlijk ten onrechte, van dat hij zich niet realiseerde dat Peres in zijn voornamelijk ceremoniële positie weinig macht uitoefent.

Het scepticisme over hoeveel een leider van de Rooms-Katholieke Kerk kan bereiken, sluit aan bij de traditie van Stalin die zich afvraagt ​​hoeveel verdeeldheid de paus heeft. De paus kent nog steeds geen verdeeldheid, en Peres ook niet, en Abbas natuurlijk ook niet.

Franciscus' uitstapje naar Israëlisch-Palestijnse kwesties was niettemin bemoedigend, om verschillende redenen. Eén daarvan is dat als een geloofwaardige en prominente wereldfiguur dit doet, de kans kleiner wordt dat de Israëlische regering dit kan doen. zoals Jacob Heilbrunn het zegt, “delegeer de Palestijnse kwestie naar een laag pitje in de internationale betrekkingen.”

De Verenigde Staten zullen zich niet snel erg ver in deze kwestie wagen, na de bewonderenswaardig energieke maar uiteindelijk nutteloze inspanningen van minister van Buitenlandse Zaken John Kerry op dit gebied. Meer fundamenteel dragen de Verenigde Staten nog steeds de zelfopgelegde politieke ketenen die hen ervan weerhouden effectief op dit gebied te functioneren als iets anders dan de advocaat van Israël.

De rol van de VS zal nog steeds van cruciaal belang zijn als de Palestijnse kwestie ooit wordt opgelost, maar misschien zal er meer initiatief nodig zijn van iemand buiten de Verenigde Staten om de macht en het schadelijke effect van de ketenen tegen te gaan.

Een andere reden is dat Franciscus blijk heeft gegeven van een flair, en dat heeft hij tijdens deze reis zeker gedaan, om de aandacht scherp op een kwestie te vestigen en tegelijkertijd de evenwichtsoefeningen te doen die van elke staatsman worden verlangd. Het meest krachtige beeld van het bezoek was de stop van de paus bij een deel van de door Israël gebouwde scheidingsmuur, waarbij Franciscus zijn hoofd naar de muur bracht en bad.

Dit was de tegenhanger, in muur-voor-muur-balans, van het meer bekende beeld van de vooraanstaande bezoeker aan de Westelijke Muur van Jeruzalem. Eén muur is een oud artefact dat een van de belangrijkste symbolen is van Israëls aanspraak op heel Jeruzalem; de andere is een lelijk modern vernuft dat niet alleen Israëls eenzijdige opsplitsing van de Westelijke Jordaanoever symboliseert, maar ook praktische gevolgen heeft, negatief en ernstig, voor de Arabische bevolking die daar woont.

Wie zal over een paar millennia bij laatstgenoemde muur bidden, en ter herinnering aan wat? Of het nu Francis zelf was of iemand anders in zijn omgeving die deze foto bedacht, het was briljant.

Dat de paus een man van religie is, zou nog een voordeel kunnen zijn, omdat hij probeert religie minder een bron van verdeeldheid te maken in verband met dit conflict dan nu het geval is. Het vasthouden van Israël aan land in plaats van aan vrede heeft verschillende motieven, waaronder economische, maar een religieus gebaseerd idee van goddelijk recht op het land is belangrijk voor een groot deel van de rechtse kiesdistricten van de huidige regering.

Misschien wel de meest prominente leider van het christendom, een andere van de grote monotheïstische religies die in het Midden-Oosten ontstond en waarvoor het Heilige Land, net als het jodendom, de belangrijkste plaats van belang is voor de gelovigen, is bijzonder goed toegerust om te leren dat niemand religieuze claims kunnen de basis vormen voor het bepalen van de uitkomst van een geschil tussen twee mensen over hetzelfde land. Hij is daartoe waarschijnlijk nog beter toegerust dan iemand met een islamitisch geloof, voor wie het Edele Heiligdom van Jeruzalem ook belangrijk is, maar meer een nummer drie is achter Mekka en Medina.

De belangrijkste reden om bemoedigd te worden door de betrokkenheid van Franciscus komt echter voort uit zijn grotere prioriteiten en zijn ijverig gecultiveerde imago als paus van de armen. Het is duidelijk dat Franciscus zijn stempel wil drukken op de zaak van de onderdrukten.

Als zodanig helpt zijn impliciete betrokkenheid bij Israëlisch-Palestijnse zaken, zelfs zonder dat de paus dit punt expliciet verwoordt, om de kwestie correct te framen als wat het al lange tijd is: een zeer asymmetrische ontmoeting waarin veiligheid, macht en controle bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. allemaal aan de ene kant, en de onderdrukten aan de andere kant.

Dit is niet een soort eerlijke strijd waarin elke partij over aanzienlijke materiële middelen beschikt. De Israëliërs kunnen als bezetters de bezetting beëindigen wanneer ze maar willen. De Palestijnen hebben als bezette mensen vrijwel niets anders te bieden dan sympathie voor de onderdrukten en een beroep op een gevoel van rechtvaardigheid. Daarom verzet de Israëlische regering zich verwoed tegen elke stap die de Palestijnen een breder forum voor dergelijke oproepen zou kunnen geven.

Naast de grote asymmetrie van veiligheid en militaire macht en controle is er een vergelijkbare asymmetrie van rijkdom en welzijn. Het systeem, geconstrueerd en gecontroleerd door Israël, dat bepaalt hoe de bezette gebieden opereren, functioneert in het economische voordeel van de Israëliërs en in het duidelijke economische nadeel van de Palestijnse Arabieren. Het gaat hierbij om zaken die variëren van watervoorraden tot transportaders en de scheidingsmuur, die veel Palestijnen scheidt van hun levensonderhoud en slechts een van de talloze belemmeringen is voor het Palestijnse bedrijfsleven die door de bezettingsautoriteiten zijn opgeworpen.

Er zijn ook talloze minder zichtbare belemmeringen, zoals het weigeren van vergunningen, handelsbeperkingen en financiële controles. Meest recentelijk gebruikt Israël zijn controle over de munt om het Palestijnse bankwezen te ondermijnen, met, zoals het geval is bij elk banksysteem, negatieve rimpeleffecten op andere handel die afhankelijk is van de banken.

Het hoeft geen verrassing te zijn dat, ondanks al deze belemmeringen, de economische kloof tussen Israël en de Palestijnen onder bezetting enorm groot is en nog groter is geworden. Het BBP per hoofd van de bevolking in Israël is bijna twintig maal dat van de Westelijke Jordaanoever. Het is veertig keer zoveel als in de Gazastrook, waar een verstikkende blokkade en periodieke militaire aanvallen de ellende nog erger hebben gemaakt.

Voor de paus van de armen past het lot van de Palestijnen op natuurlijke wijze bij zijn grotere missie. Misschien kan Franciscus ervoor zorgen dat genoeg mensen in de wereld op de juiste manier over deze kwestie nadenken, niet in termen van diplomatieke dansen over wie wie herkent, maar in plaats daarvan als het lot van een onderdrukte en vertrapte bevolking, dat zelfs het discours in de Verenigde Staten, politieke ketenen en dergelijke, , zou worden beïnvloed.

Als dat zo is, zou het effect in overeenstemming zijn met de andere, meer hardnekkige redenen waarom de Verenigde Staten niet zouden moeten toestaan ​​dat dit conflict op een laag pitje wordt gezet.

Paul R. Pillar groeide in zijn 28 jaar bij de Central Intelligence Agency uit tot een van de topanalisten van de dienst. Hij is nu gastprofessor aan de Georgetown University voor veiligheidsstudies. (Dit artikel verscheen voor het eerst als een blog post op de website van The National Interest. Herdrukt met toestemming van de auteur.)