De officiële nieuwe conventionele wijsheid van Washington is dat de regering-Obama zwak is omdat ze geen militaire aanvallen zal lanceren tegen elke tegenstander over de hele wereld. Maar de realiteit is dat militair geweld sinds de Tweede Wereldoorlog weinig heeft gedaan om de Amerikaanse macht te projecteren, schrijft Lawrence S. Wittner.
Door Lawrence S.Wittner
Is de overweldigende nationale militaire macht een betrouwbare bron van invloed op de wereldaangelegenheden? Als dat zo is, zouden de Verenigde Staten vandaag zeker voldoende invloed moeten hebben.
Decennia lang is het land de nummer 1 militaire spender ter wereld. En het blijft in deze rol. Volgens een recent verslag Volgens het Stockholm International Peace Research Institute hebben de Verenigde Staten in 640 2013 miljard dollar aan het leger uitgegeven, wat neerkomt op 37 procent van de mondiale militaire uitgaven. De twee grootste concurrenten, China en Rusland, waren respectievelijk goed voor 11 procent en 5 procent. Zo gaven de Verenigde Staten vorig jaar meer dan drie keer zoveel uit aan het leger als China en ruim zeven keer zoveel als Rusland.
Seahawk-helikopters vuren fakkels af als ze het vliegdekschip USS Abraham Lincoln in de Atlantische Oceaan naderen, 2 augustus 2012. (Foto: US Navy matroos Zachary A. Anderson)
In deze context is het onvermogen van de Amerikaanse regering om haar zin te krijgen in de wereldaangelegenheden opvallend. In de huidige crisis in Oekraïne lijkt de Russische regering helemaal niet onder de indruk van het sterke verzet van de Amerikaanse regering tegen haar gedrag. Bovendien heeft de Chinese regering, de protesten van Washington negerend, ambitieuze territoriale aanspraken gemaakt in de Oost- en Zuid-Chinese Zee.
Zelfs veel kleinere, zwakkere landen hebben het advies van Amerikaanse functionarissen in de wind geslagen. Israël heeft de pogingen van de VS om een Israëlisch-Palestijnse vredesregeling tot stand te brengen getorpedeerd, de omstreden Syrische regering is niet bereid geweest om over een machtsoverdracht te onderhandelen, en Noord-Korea blijft even koppig als altijd als het gaat om het tot zinken brengen van zijn kernwapenprogramma.
Natuurlijk zeggen havikachtige critici van de regering-Obama dat het in deze gevallen aan invloed ontbreekt omdat het niet bereid is om . de enorme militaire macht van de Amerikaanse regering tijdens oorlogen. Maar is dit waar? De regering-Obama heeft een zeer hoog niveau aan militaire mankracht en financiële middelen gekanaliseerd in langdurige Amerikaanse oorlogen in Irak en Afghanistan, en heeft uiteindelijk heel weinig opgeleverd voor deze investering.
Bovendien heeft de Amerikaanse regering de afgelopen decennia haar overweldigende militaire macht in een aantal oorlogen gebruikt zonder haar doelstellingen veilig te stellen. De bloedige Koreaanse oorlog bijvoorbeeld liet de zaken grotendeels zoals ze waren voordat het conflict begon, met een verdeeld Koreaans schiereiland en een meedogenloze dictatuur in het noorden.
De langdurige en kostbare oorlog in Vietnam leidde tot een vernederende nederlaag voor de Verenigde Staten – niet omdat de Amerikaanse regering geen enorme militaire voordelen had, maar omdat uiteindelijk de vastberadenheid van de Vietnamezen om de controle over hun eigen land te verwerven krachtiger bleek te zijn dan het Amerikaanse wapentuig.
Zelfs CIA-ondernemingen die gebruik maken van de Amerikaanse militaire macht hebben een zeer gemengd resultaat opgeleverd. Ja, de CIA slaagde er, gesteund door Amerikaanse militaire uitrusting, in om de Guatemalteekse regering in 1954 omver te werpen. Maar zeven jaar later slaagde de door de CIA geleide, gefinancierde en uitgeruste invasie in de Cubaanse Varkensbaai er niet in om de regering van Castro omver te werpen toen het Cubaanse publiek slaagde er niet in zich achter de door de VS geïnitieerde inspanningen te scharen. Hoewel de Amerikaanse regering een enorm militair voordeel behoudt ten opzichte van haar Cubaanse tegenhanger, waarmee zij een vijandige relatie onderhoudt, heeft dit de Verenigde Staten geen enkele waarneembare invloed op het Cubaanse beleid opgeleverd.
De confrontatie uit de Koude Oorlog tussen de regeringen van de VS en de Sovjet-Unie is bijzonder leerzaam. Decennia lang waren de twee regeringen verwikkeld in een wapenwedloop, waarbij de Verenigde Staten duidelijk voorop liepen. Maar het militaire voordeel van de VS weerhield de Sovjetregering er niet van Oost-Europa te bezetten, de opstanden tegen de Sovjetoverheersing in Hongarije en Tsjechoslowakije neer te slaan, of Sovjet-troepen te sturen om de controle over Afghanistan over te nemen.
Onderweg riepen Amerikaanse haviken soms op tot oorlog met de Sovjet-Unie. Maar in feite zijn de strijdkrachten van de VS en de Sovjet-Unie nooit met elkaar in botsing gekomen. Wat uiteindelijk een liefdesfeest tussen Ronald Reagan en Michail Gorbatsjov teweegbracht en een einde maakte aan de Koude Oorlog, was een sterk verlangen van beide partijen om de confrontatie te vervangen door samenwerking, zoals blijkt uit de ondertekening van substantiële overeenkomsten over nucleaire ontwapening.
Op dezelfde manier lijken de Iraanse en Amerikaanse regeringen, die al tientallen jaren onder de slechtste voorwaarden staan, op weg te zijn om hun gespannen impasse – met name over de mogelijke ontwikkeling van Iraanse kernwapens – via diplomatie op te lossen. Het blijft onduidelijk of dit momentum in de richting van een vreedzame oplossing het gevolg is van economische sancties of van de komst van een reformistisch leiderschap in Teheran. Maar er is geen bewijs dat de militaire macht van de VS, die altijd veel groter is geweest dan die van Iran, een rol heeft gespeeld bij het bevorderen ervan.
Gezien deze staat van dienst zouden militaire enthousiastelingen in de Verenigde Staten en andere landen zich misschien moeten afvragen of militaire macht een betrouwbare bron van invloed is in de wereldaangelegenheden. Het feit dat je een hamer bezit, betekent immers niet dat elk probleem waarmee je wordt geconfronteerd een spijker is.
Lawrence Wittner (http://lawrenceswittner.com), gesyndiceerd door PeaceVoice, is emeritus hoogleraar geschiedenis aan SUNY/Albany. Zijn nieuwste boek is Wat gebeurt er op UAardvark? (Solidarity Press), een satirische roman over het leven op de campus.
De geschiedenis van Amerikaanse presidenten die 'hun mannelijkheid bewezen' door dienstbaarheid aan de oorlogsmachine en profiteurs heeft het voor iedereen met een ander idee onmogelijk gemaakt om in het Witte Huis te worden gekozen. Daarom zullen we zien dat Hillary Clinton aan alle twijfelende biologen probeert te bewijzen dat ze ballen heeft. In dat nachtmerriescenario zou ze de ergste kunnen zijn die we ooit hebben gezien, inclusief Cheney en zijn pop of Kissinger en de zijne.
hu-man-oid (hyoo-ma-noid) bn. met enigszins menselijke kenmerken. vrouw-achtig bijvoeglijk naamwoord Zie Hillary Clinton.
Soms heb ik het gevoel dat Amerika niet wil winnen, tenminste wat de meesten zouden overwegen te winnen: het zijn oorlogen. Misschien voor hen: het winnen van veldslagen, het doden van ‘terroristen’, het redden van onschuldige burgers, of het ‘per ongeluk’ doden van onschuldige burgers (shit happenings?), en natuurlijk het brengen van ‘vrijheid en democratie’ naar de moreel armen, maar toch rijk aan hulpbronnen (en militair gezien). zwakke, uiteraard) landen van de wereld.
Het is een spel!
Het is een geweldig groot STRATEGO-spel, dat er echt om geeft!
De idioten die ons buitenlands beleid leiden, zijn de wijsheid van Cromwells uitspraak vergeten: ‘Je bezit niet echt wat je alleen met geweld bezit.’ Zoals Sebastian Haffner het stelt, vereist staatsmanschap “de constructieve verbeeldingskracht van de staatsman, het vermogen om duurzame structuren op te bouwen.” Niets, absoluut NIETS wat wij met staatsmanschap proberen te bereiken, heeft enige blijvende kwaliteit gehad. We schenden momenteel een hele reeks ontwapeningsverdragen, zijn er niet in geslaagd andere te vernieuwen en gaan door met de hypocrisie van de beschuldigingen van chemische wapens, terwijl we het grootste arsenaal van die wapens ter wereld behouden.
Het doel van oorlog is, eenvoudig gezegd, het verkrijgen van de vrede die erop volgt. Die vrede wordt vastgelegd in een verdrag. “Vredesverdragen zijn voor gemeenschappen van staten wat grondwetten zijn voor individuele staten.” We hebben sinds de Tweede Wereldoorlog geen enkel “vredesverdrag” tot stand gebracht. Korea is een wapenstilstand. Vietnam was verloren. Afghanistan, Irak en Libië zijn rampen. Er is geen enkele functionerende democratie met een werkbare grondwet overgebleven in de nasleep van ons destructieve pad sinds 1945.
Het ‘wake’ afgebeeld op de foto bij dit artikel is een passende analogie. Het is een spoor van vernietiging, en het heeft niets substantieels achtergelaten. Voor het grootste deel is dit het meest begeerde beeld dat onze ‘vijanden’ zijn gaan applaudisseren: het terugtrekken van onze strijdkrachten in het verkeerde idee dat ze de overwinning hebben behaald.
In het kielzog van ons staatsmanschap zijn er daarom geen verdragen, geen overwinningen en geen vrede. Men moet concluderen dat er evenmin sprake is geweest van staatsmanschap. Maar zoals Joe hierboven opmerkt, verdienden veel mensen veel geld. Naast de vernedering van een militaire nederlaag moeten we ook de ontberingen van economische ongelijkheid verdragen. Nation Ranking op WordPress plaatst ons op nummer 31, onder landen als Taiwan, Zuid-Korea, Griekenland, Polen en Litouwen op basis van gezondheid, onderwijs, welvaart, democratie, vrede en milieu. Als Amerikaanse patriot moet ik mij afvragen: vormt dit soort ‘staatsmanschap’ verraad?
“Er is geen enkele functionerende democratie met een werkbare grondwet overgebleven in de nasleep van ons destructieve pad sinds 1945.”
Ah ja, reken daar alstublieft ook de VS zelf bij, die in ieder geval op federaal niveau nauwelijks functioneren; en wiens grondwet is geschonden door een reactionair Hooggerechtshof en een ex-professor in het grondwettelijk recht die een politieke hacker en bedrijfsflunky is geworden.
Dit alles kan worden herleid tot de corruptie en perogatieven van de nationale veiligheidsstaat; die een paranoïde staat van bewustzijn vereisen, en de voortdurende verzorging van vijanden als objecten van angst en rechtvaardiging.
Er is één ding weggelaten; Hoeveel geld werd er verdiend voor de profiteurs?
Deze bepaalde paar waren de echte winnaars. Het ging niet om bestuur, het ging altijd om geld verdienen. Het is zo simpel.