De geschiedenis vertelt gebeurtenissen vaak via de verhalen van ‘grote mannen’, maar dat is zelden het volledige verhaal. De omverwerping van de blanke suprematie in Zuid-Afrika is daar een goed voorbeeld van, niet alleen de persoonlijke triomf van Nelson Mandela, maar ook de overwinning van een mondiale beweging, zoals Danny Schechter zich herinnert.
Door Danny Schechter
Dit is waarschijnlijk het slechtste moment om een boek te schrijven en uit te brengen over iemands betrokkenheid bij de strijd om Zuid-Afrika te bevrijden. Het is een slechte tijd, want zelfs nu Zuid-Afrika zijn twintigste verjaardag als democratie viert, is er zelden meer wrok en woede geweest in een land dat we allemaal wilden zien als een Regenboognatie, een model voor de wereld vanwege de manier waarop het een relatief vreedzame overgang van de blanke overheersing en bevordering van raciale verzoening.
Mijn nieuwe boek, Toen Zuid-Afrika belde, antwoordden wij: hoe solidariteit hielp de apartheid omver te werpen over de mondiale solidariteitsbeweging is gepubliceerd op een Canadese website en online publicatie gerund door Tony Sutton, een voormalig redacteur van Johannesburg's klassieke Drum Magazine, vaak genoemd als het Life Magazine voor de zwarte gemeenschappen tijdens de gloriedagen van het verzet.
De voormalige president van Zuid-Afrika, Nelson Mandela.
Omdat ik op zoek ben naar een Amerikaanse en Zuid-Afrikaanse uitgever, is deze 300 pagina's tellende pagina beschikbaar in PDF-formaat als e-book en kan gratis worden gedownload op http://coldtype.net. Ik heb het geschreven en snel uitgebracht, na een ernstige gezondheidscrisis, omdat ik er zeker van wilde zijn dat de geschiedenis van de projecten waarmee ik de afgelopen decennia in verband ben gebracht, van het all-star-album "Sun City” van 58 Artists United Against Apartheid, de tv-serie “South Africa Now” en mijn werk met Nelson Mandela wiens verhaal ik vertel in het boek: Madiba van A tot Z: De vele gezichten van Nelson Mandela(Madibabook.com)
Terwijl ik aan het schrijven was over het heroïsche leven van Mandela, dacht ik dat het ook waardevol zou kunnen zijn om mijn eigen verhaal te schrijven, door de vele essays samen te stellen die ik schreef naast het mediawerk dat ik decennialang over Zuid-Afrika heb gedaan als een vorm van solidariteit. En ik weet dat, zoals maar al te vaak het geval is met veel van mijn werk, de timing erg problematisch kan zijn, zo niet helemaal verkeerd.
De mondiale anti-apartheidsbeweging is al lang verdwenen, en nu ook Madiba, de leider die deze grotendeels inspireerde. Ondanks alle herdenkingen bekennen velen dat ze “Mandela-out” zijn. Zijn leven is gevierd in gedrukte vorm en op het grote scherm, meest recentelijk in de epische film ‘Mandela: Long Walk To Freedom’.
De pers is grotendeels verder gegaan. In Zuid-Afrika zijn de nieuwsmedia nu meer gericht op het drama van het proces tegen Oscar Pistorius, Zuid-Afrika's spraakmakende gehandicapte hardloper die ervan wordt beschuldigd opzettelijk zijn vriendin neer te schieten tijdens een tragische en bloedige confrontatie laat op de avond.
De Britse Financial Times, die de interesse en interesses van zijn lezers weerspiegelde, stuurde hun redacteur, Lionel Barber, op een twaalfdaagse safari naar Zuidelijk Afrika om in te gaan op de uitdagingen van vandaag.
Hij merkt op dat “twintig jaar na het einde van de apartheid [sic, het is al 24 jaar] Zuid-Afrika en zijn buurstaten, Namibië en Angola, geconfronteerd worden met een tweede grote strijd om vooruitgang, welvaart en een betere toekomst voor iedereen.”
Barber bracht een dag door met president Jacob Zuma op het campagnepad en merkte op: “Hij kan als een man die half zo oud is als hij, naar de oude bevrijdingsfavoriet jiven, Umsini Wami,” (“Bring me my Machine Gun.”) FT vermeldt niet dat dit een vaak herhaalde gerecyclede act is voor JZ, zoals hij bekend staat, omdat hij dat nummer vijf jaar geleden in zijn eerste campagne doodsloeg.
Uiteindelijk is Barber optimistisch over de Zuid-Afrikaanse economie, misschien omdat deze nog steeds wordt gedomineerd door een multinationaal, particulier gecontroleerd Mineral Energy Complex, waarvan vele gevestigd zijn in Londen. ‘Als je in Afrika gelooft’, schrijft hij. “Je moet positief zijn over Zuid-Afrika.” Dit is bepaald niet de boodschap van de vele tegenstanders van Zuma.
Binnenkort, als de Zuid-Afrikaanse verkiezingen van begin mei in beeld komen, zullen de rest van de wereldmedia neerdalen en lokale gebeurtenissen een dag of twee onder de aandacht brengen. Ze houden van conflicten en dit verhaal is perfect, compleet met bittere beschuldigingen van corruptie, afvalligheid door oude aanhangers van Mandela's partij, het ANC, en frustratie in elke gemeenschap omdat de economie niet in staat lijkt de armoede uit te roeien en de rijkdom eerlijk te verdelen.
De FT zinspeelt op deze keerzijde, maar benadrukt de positieve hoop van investeerders en financiers. De waarheid is dat twintig jaar na de eerste multiraciale verkiezingen van het land, waarin het ANC “Een beter leven voor iedereen” beloofde, velen een slechter leven leiden, terwijl de armoede vandaag de dag net zo diep is als toen.
Het is niet allemaal de schuld van de Zuid-Afrikanen, maar weerspiegelt een geglobaliseerde wereldeconomie die de 1 procent ten goede komt, veel meer dan de 99 procent, vooral in traditioneel arme en gekoloniseerde landen.
Tegelijkertijd zijn activisten in het Westen ook op dit politieke toneel beland of verlaten nu de economische mislukkingen in Europa en Amerika uitbreken, en omdat jonge mensen vastzitten in zeepbellen met studentenschulden, waarbij sociale bewegingen voor mondiale economische rechtvaardigheid hun zichtbaarheid verliezen.
De mondiale problemen van vandaag kunnen zelfs nog ernstiger zijn, waarbij ongelijkheid en klimaatverandering bovenaan de lijst staan, maar het gevoel van wijdverbreide morele verontwaardiging dat de anti-apartheidsbeweging in vuur en vlam zette, lijkt aan het afnemen.
Bij de begrafenis van Mandela werd nauwelijks gerefereerd aan die internationale beweging, die in zekere zin een opvolger was van een soortgelijke kruistocht tegen de slavernij anderhalve eeuw eerder.
De nadruk lag op de uitspraken van staatshoofden met een subtekst van grote mannen maken geschiedenis.
Zelfs het ANC als volksbeweging werd terzijde geschoven door alle door de overheid gedicteerde protocollen en door de media geleide vergoddelijking van Mandela door politici. Alleen de ouder wordende ‘Arch’, Desmond Tutu, bekritiseerde de organisatoren omdat ze geen vooraanstaande blanken en activisten uit het buitenland hadden uitgenodigd.
Terwijl de gebeurtenis de geschiedenis van Zuid-Afrika's grootste zoon en zijn “lange wandeling naar de vrijheid” vierde, herschreef het ook de geschiedenis, waarbij de mondiale massamacht die verantwoordelijk was voor het genereren van druk voor sancties en eisen voor de vrijheid van Mandela en Co. buiten beschouwing werd gelaten.
Misschien voelde ik me daarom genoodzaakt dit boek te schrijven, om mijn zachte stem toe te voegen en de herinnering aan waardevolle, zij het relatief niet goed herinnerde bijdragen aan deze belangrijke geschiedenis. Zoals al vaker gezegd: het verleden is nooit voorbij.
Zuid-Afrikanen moeten ook herinnerd worden aan de schulden die zij verschuldigd zijn aan een wereld die op hun roep om steun reageerde en hen in de donkere jaren bijstond. In een onderling afhankelijke wereld speelde die beweging een cruciale rol. Wanneer Zuid-Afrikaanse politici met de ‘justrein’ meerijden, verraden ze hun vrienden in het buitenland.
Helaas zullen de media die veranderingsmakers van bovenaf in de schijnwerpers zetten en bewegingen van onderop negeren, die les altijd bagatelliseren, uit angst dat ze soortgelijke strijd over de hedendaagse mondiale kwesties aanmoedigen.
Zoals een vriend me ooit vertelde toen ik op 25-jarige leeftijd naar Zuid-Afrika ging om deel te nemen aan die toen tegen alle verwachtingen in vrijheidsstrijd: “Het is niet het schip dat de golven maakt, maar de beweging op de oceaan.”
Nieuws Dissector Danny Schechter is een in New York gevestigde blogger (NewsDissector.net), redacteur van Mediachannel.org, auteur van 16 boeken en regisseur van meer dan 30 documentaires, waaronder zes met en over Nelson Mandela. Reacties naar dissector@mediachannel,org.
Er was iets op zijn herdenkingsmonument waar niet echt openlijk op werd gewezen, maar het was beslist een onderstroom van gevoelens in verband met de apartheid, en dat was het feit dat Benjamin Netanyahu niet naar Zuid-Afrika ging en beweerde dat hij dat niet kon. Hij kan de reis niet betalen, ook al kon hij dat wel. Dat duidde werkelijk op wat Israël de Palestijnen aandoet, niet alleen een apartheidsstaat, maar een systematische genocide van meerdere generaties op het Palestijnse volk. Het bracht mensen wel aan het praten, vooral door terug te komen op de opmerkingen die Mandela door de jaren heen over de situatie had gemaakt. Hij was beslist een vriend van de Palestijnen. Nu hebben we de zeer kleine, maar belangrijke beweging die in de academische wereld begint om alles wat met Israël te maken heeft te boycotten. Zelfs een inheemse Amerikaanse onderwijsgroep heeft een publieke verklaring afgelegd waarin zij Israël boystemt. Mondiale bewegingen zoals de anti-apartheidsbeweging hebben behoorlijk wat tijd nodig, maar ik denk echt dat dit heel snel aanslaat. Ik denk dat de beste manier om dit aan te pakken is om gewoon bot te zijn met de feiten, de waarheid over Israël en wat ze ECHT met de Palestijnen doen, zoals het gebruik van chemische wapens zoals witte fosfor op onschuldige mensen, het uit hun huizen dwingen van gezinnen en het bulldozeren over hen heen. , het gebruik van kleine kinderen als schietoefening, enz. Mensen moeten in het gezicht worden geslagen over de feiten, want deze regel bestaat al zo lang: als je je uitspreekt tegen alles wat Israël doet, zelfs tegen oorlogsmisdaden! Je bent antisemitisch. We moeten mensen daar voorbij zien te komen en ze laten zien dat het de gekken zijn die het land besturen, en niet het volk, en voorbeelden geven zoals chassidische joden die weigeren om zich bij het leger aan te sluiten, ook al moet iedereen op een gegeven moment dienen, alle werkmensen zijn dat ook. proberen te doen om ter plaatse te helpen, zoals het plaatsen van degenen wier huis is omgebouwd tot vluchtelingenhuisvesting en proberen 'humanitaire hulp' te krijgen, zoals voedsel en dergelijke. Maar nee, ik heb een probleem met een beetje dubbele blik.
Het waargebeurde verhaal van Mandela's vrijlating moet nog bekend worden gemaakt. Hij schreef erover in een privédocument achtergelaten bij vertrouwde vrienden. Hij koos ervoor er niet publiekelijk over te praten, omdat het zo buitengewoon was dat mensen hem moeilijk zouden kunnen geloven.